Aγχος και απόγνωση....

[kerasi]

Κοιτα μηπως πας σε εταιρια, εργοστασιο κλπ ή κανενα διαγωνισμο ή καποια θεση στην εκπαιδευση. Κατα τ αλλα το προβλημα σου το αντιμετωπιζει ολη η ελλαδα και φυσικα ολοι οι συναδελφοι σου.

[pinko8]

Αυτό είναι αλήθεια Λένα... Ειδικά όταν υπάρχουν απανωτές δυσκολίες ή δύσκολες συγκυρίες, κάπου φτάνεις σε αυτό που λες, να σέρνεσαι για τα στοιχειώδη. Οπότε, θα έλεγα ότι τη δύναμη την αντλείς από άλλη δεξαμενή, μέχρι να πάρεις το χρόνο και την ενέργεια να γεμίσεις την προηγούμενη. Δηλαδή, από φιλίες, ερωτικές σχέσεις, δραστηριότητες, την επαφή με τη φύση. Θα μου πεις, μα οι υποχρεώσεις τρέχουν...Συνήθως όμως είναι απόρροια ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής και κάποιων πάγιων συνηθειών. Άλλες πάλι μπορούν να αναβληθούν για ένα μικρό διάστημα, χωρίς σημαντικό ρίσκο. Οπότε σε αρκετές μπορείς να πατήσεις ένα φρένο και να πεις 'όχι αυτό το μήνα'. Προσωπικά έχω επιλέξει να παρατείνω τις 'διακοπές' όποτε μπορώ και να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο εκτός από εργασιακές και άλλες υποχρεώσεις. Είναι όχι μόνο αναζωογονητικό, αλλά σε κάνει να αναθεωρείς προτεραιότητες και να συνειδητοποιείς ότι όσα αξίζουν σε αυτή τη ζωή μετριούνται αλλιώς.

Ομορφα μηνυματα κ τα 2!!!
Ετσι νίωθω...σερνομαι για τα στοιχειωδη!!!αλλά δεν έχω καμια δεξαμενη να αντλησω...στερεψαν όλες..σταδιακά !!!κ είναι μια περίοδος που δεν με παιρνει να πατησω το pause...οι εκρεμετοτητες τρεχουν ...
τα τελ.3 χρόνια μόνο απώλειες μετραω,εχω χασει κ το λογ/μο...έχω αδειασει!!!θα θελα πολυ να κλεισω τα παντα,να φυγω απο τα παντα και απλα να ξυπναω κ να κοιμαμαι με αδειο το μυαλο κ ηρεμη τη σκεψη.....

[Lena01]

Ετσι νίωθω...σερνομαι για τα στοιχειωδη!!!αλλά δεν έχω καμια δεξαμενη να αντλησω...στερεψαν όλες..σταδιακά !!!κ είναι μια περίοδος που δεν με παιρνει να πατησω το pause...οι εκρεμετοτητες τρεχουν ...
τα τελ.3 χρόνια μόνο απώλειες μετραω,εχω χασει κ το λογ/μο...έχω αδειασει!!!θα θελα πολυ να κλεισω τα παντα,να φυγω απο τα παντα και απλα να ξυπναω κ να κοιμαμαι με αδειο το μυαλο κ ηρεμη τη σκεψη.....

Σε νιώθω απόλυτα...
και για τις δεξαμενές που στέρεψαν....και για τις εκκρεμότητες που τρέχουν...και για τις απώλειες...και για το άδειασμα!!!!

Να φανταστείς παλιά δούλευα 12ωρο και είχα κέφι τα σ/κ να κάνω πράγματα... τώρα τα οργανώνω καιρό πριν και αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλω πέρα ή θα ξεμείνω στο δρόμο...
Πέρασα και φάση σε νοσοκομείο με τελική απώλεια συγγενικού μου προσώπου, 10 μήνες σχεδόν καθημερινά εκεί από τις 7 το πρωί ως τις 11 το βράδυ, που με αποτελείωσε σωματικά...
Έκανα ψυχοθεραπεία ένα εξάμηνο, προσπάθησα να βρω απαντήσεις αλλά δεν βρήκα....η ψυχίατρος μού έλεγε ότι είμαι πολύ δυνατή (!!!!!) και να αντλήσω δύναμη από τις καλές στιγμές του παρελθόντος...και φυσικά να κοιτάζω μπροστά....

Πιστεύω, μετά από πολλή σκέψη...., ότι μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα της δουλειάς, του τρεξίματος, του άγχους να προλάβουμε, της σωματικής κούρασης με τα ξενύχτια και τις πολλές δουλειές, χάσαμε την επαφή με την ουσία του εαυτού μας, της ψυχής μας. Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε...
Ειδωλοποιήσαμε τη σκέψη μας, τον ορθολογισμό μας (που καλώς ή κακώς είναι το απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μας, όπως για έναν αγρότη είναι το αλέτρι πχ, για έναν μπογιατζή η βούρτσα, για έναν ταξιτζή το όχημά του, σε επαγγέλματα όπως τα δικά μας είναι η μαθηματική σκέψη) και χάσαμε το νόημα της ύπαρξής μας...
Ταυτιστήκαμε με το 1+1=2 και αν αυτό.... = τότε εκείνο, κλπ, αλλά η ζωή δεν μπαίνει σε τέτοια κουτάκια...

Οπότε, Pinko8, φιλικά θα πρότεινα να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι δυσάρεστα, απώλειες, παρελθόν....
Να γεμίζεις το μυαλό σου, όσο μπορείς, με ομορφιά... πχ μουσική, φύση, θάλασσα.... (το ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να φαίνεται ανούσιο ή μάταιο αλλά πίστεψέ με βοηθάει...).
Αν δεν μπορείς να κουνηθείς για σπορ, βρες μια καφετέρια δίπλα στο κύμα και πιες χαλαρά τον καφέ σου εκεί πέρα βλέποντας τη θάλασσα...σιγά σιγά η ζωή θα ξυπνήσει και πάλι μέσα σου...

[pinko8]

Σε νιώθω απόλυτα...
και για τις δεξαμενές που στέρεψαν....και για τις εκκρεμότητες που τρέχουν...και για τις απώλειες...και για το άδειασμα!!!!

Να φανταστείς παλιά δούλευα 12ωρο και είχα κέφι τα σ/κ να κάνω πράγματα... τώρα τα οργανώνω καιρό πριν και αναρωτιέμαι αν θα τα βγάλω πέρα ή θα ξεμείνω στο δρόμο...
Πέρασα και φάση σε νοσοκομείο με τελική απώλεια συγγενικού μου προσώπου, 10 μήνες σχεδόν καθημερινά εκεί από τις 7 το πρωί ως τις 11 το βράδυ, που με αποτελείωσε σωματικά...
Έκανα ψυχοθεραπεία ένα εξάμηνο, προσπάθησα να βρω απαντήσεις αλλά δεν βρήκα....η ψυχίατρος μού έλεγε ότι είμαι πολύ δυνατή (!!!!!) και να αντλήσω δύναμη από τις καλές στιγμές του παρελθόντος...και φυσικά να κοιτάζω μπροστά....

Πιστεύω, μετά από πολλή σκέψη...., ότι μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα της δουλειάς, του τρεξίματος, του άγχους να προλάβουμε, της σωματικής κούρασης με τα ξενύχτια και τις πολλές δουλειές, χάσαμε την επαφή με την ουσία του εαυτού μας, της ψυχής μας. Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε...
Ειδωλοποιήσαμε τη σκέψη μας, τον ορθολογισμό μας (που καλώς ή κακώς είναι το απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μας, όπως για έναν αγρότη είναι το αλέτρι πχ, για έναν μπογιατζή η βούρτσα, για έναν ταξιτζή το όχημά του, σε επαγγέλματα όπως τα δικά μας είναι η μαθηματική σκέψη) και χάσαμε το νόημα της ύπαρξής μας...
Ταυτιστήκαμε με το 1+1=2 και αν αυτό.... = τότε εκείνο, κλπ, αλλά η ζωή δεν μπαίνει σε τέτοια κουτάκια...

Οπότε, Pinko8, φιλικά θα πρότεινα να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι δυσάρεστα, απώλειες, παρελθόν....
Να γεμίζεις το μυαλό σου, όσο μπορείς, με ομορφιά... πχ μουσική, φύση, θάλασσα.... (το ξέρω ότι είναι δύσκολο, μπορεί να φαίνεται ανούσιο ή μάταιο αλλά πίστεψέ με βοηθάει...).
Αν δεν μπορείς να κουνηθείς για σπορ, βρες μια καφετέρια δίπλα στο κύμα και πιες χαλαρά τον καφέ σου εκεί πέρα βλέποντας τη θάλασσα...σιγά σιγά η ζωή θα ξυπνήσει και πάλι μέσα σου...

Δεν είναι κ το πιο ευχαριστο όταν ακους κ απο άλλους ανθρωπους να έχουν περασει τοσο δυσκολα...ναι,μπορει να σκεφτεις δεν ειμαι η μονη, οκ...αλλα ξαφνικα γεμιζει το μυαλο σου με όλες αυτες τι εικονες που τρεχουν καθημερινα μπροστα σου και ελπιζεις οτι θα αφησεις καποια στιγμη πισω σου....οτι θα βρεις τη δυναμη να συγχωρεσεις,να κατανοησεις και να πας μπροστα λυτρωμενη ....κ οσο κ να ελπιζεις ,δεν τα καταφερνεις...
Ειναι πολύ ωραιο " Χάσαμε επαφή με την αλήθεια των συναισθημάτων μας, αλλοτριωθήκαμε..." το νιωθω πολυ εντονα αυτο...πλεον κ τον "πόνο μου" δεν τον βιωνω..δεν ξερω να στο εξηγησω απολυτα..εχω κουραστει απο τα ιδια τα συναισθηματα μου...δεν μπορω να βιωσω ουτε τον πονο μου πλεον...δεν εχω την ηρεμια να ερθω σε επαφη με ολα αυτα που εχω μεσα μου..μονο ανακατες σκεψεις που με εγκλωβιζουν....
Τα 3τελ.χρονια εχασα κομματια μου ...μονο απωλειες...θανατο..προδωσια. ..αποξενωση...και πρεπει να σταθω σε ενα επαγγελματικο τεραστιο βημα μονη μου!!!Με το κεφαλι ψηλα και την ψυχολογια ακμαια.....

Κ η Θάλασσα,κ η μουσικη,η φυση ,ένα μικρο παιδι...βοηθανε..αλλα για λιγο..μονο για λιγο....

Κ γω το πιστευω οτι εισαι δυνατος ανθρωπος Λενα..και όμορφος..
ουτε εμενα με βοηθησε η ψυχολογος,εκανα 3 μηνες αλλα...ουτε απαντησεις πήρα ,ουτε μπορεσε να με κανει να δω λιγο πιο θετικα ή αισιοδοξα...

[nick cave]

Πολύ όμορφα όσα ανέφερε η Μαρίνα για τις δεξαμενές κουράγιου. Η σημαντικότερη δεξαμενή είναι ο εαυτός μας. Η θέλησή μας για ζωή, για δημιουργία, για ανθρώπινη επαφή. Είναι αυτό που σε κινητοποιούσε, Λένα, να εργάζεσαι ατέλειωτες ώρες και να συνεχίζεις να έχεις απόθεμα ενέργειας για την προσωπική σου ζωή. Αυτό που έχασες, όπως γράφεις, στην πορεία. Μάλιστα, το αναφέρεις έμμεσα. Είναι τα συναισθήματά σου...

Στη ζωή μας θέτουμε στόχους και διαμορφώνουμε προσδοκίες. Ολα αυτά είναι κατασκευάσματα του νου. Ο νους είναι αυστηρός κριτής. Μετράει την επιτυχία και την αποτυχία με νούμερα και ημερομηνίες. Συγκρίνει και επιβραβεύει ή επικρίνει. Ο νους λέει: Δεν έχει καμιά σημασία αν κάνω αυτό που μου αρέσει, που μου δημιουργεί συναισθηματική πληρότητα, είτε στον επαγγελματικό είτε στον προσωπικό μου χώρο. Αυτό που μετράει είναι η επιτυχία. Και μάλιστα η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας. Πόσους πελάτες έχω, πόσοι είναι οι φίλοι μου, πόσο δραστήριος είμαι, πόσους στόχους μου πετυχαίνω, πόση κοινωνική αναγνώριση εισπράττω. Αφήνουμε λοιπόν το νου να κατευθύνει τη ζωή μας και χάνουμε την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία: Τα συναισθήματά μας. Αυτό που χαρακτήρισες «αλλοτρίωση», Λένα και είναι ένας όρος που οφείλεται στους υπαρξιστές φιλόσοφους και ψυχοθεραπευτές.

Πίνκο, αναρωτιέσαι εάν η μουσική και η φύση μπορούν να σου χαρίσουν πληρότητα. Μα, φυσικά μπορούν. Η φύση, η τέχνη, η αυθεντική ανθρώπινη αλληλεπίδραση χωρίς προσδοκίες και συγκρίσεις (π.χ. γιατί οι συγγενείς και οι φίλοι μου δε με υποστηρίζουν επαγγελματικά), αυτά δεν είναι η ουσία στη ζωή μας? Όλα αυτά όμως ακουμπάνε το συναίσθημα. Πώς μπορούμε να τα εκτιμήσουμε όταν έχουμε χάσει την επικοινωνία με τα συναισθήματά μας?

Πίνκο, πάρτο αλλιώς. Εντάξει, να βάζεις στόχους στη ζωή σου, επαγγελματικούς και προσωπικούς, αλλά μην εξαρτάς την ευτυχία σου και την αυτοεκτίμησή σου από αυτούς. Προσπάθησε να χαρείς τη ζωή, να της επιτρέψεις να σε αγγίξει και να σε συγκλονίσει. Κι αυτό δε θα συμβεί όσο εμπλέκεσαι σε μια νοητική κούρσα με την επιτυχία. Κάνε μια άσκηση. Κάθησε δίπλα στη θάλασσα και απόλαυσέ τη. Κι όταν αρχίσουν οι σκέψεις να έρχονται και να προσπαθούν να σε επαναφέρουν στον ανταγωνιστικό κόσμο του νου σου, διώξτες ευγενικά λέγοντάς τους «συγγνώμη, αλλά απολαμβάνω τη ζωή»…

[Lena01]

Αυτό που μετράει είναι η επιτυχία. Και μάλιστα η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας. Πόσους πελάτες έχω, πόσοι είναι οι φίλοι μου, πόσο δραστήριος είμαι, πόσους στόχους μου πετυχαίνω, πόση κοινωνική αναγνώριση εισπράττω. Αφήνουμε λοιπόν το νου να κατευθύνει τη ζωή μας και χάνουμε την επαφή με αυτό που πραγματικά έχει σημασία: Τα συναισθήματά μας. Αυτό που χαρακτήρισες «αλλοτρίωση», Λένα και είναι ένας όρος που οφείλεται στους υπαρξιστές φιλόσοφους και ψυχοθεραπευτές.

Ακριβώς έτσι σκεφτόμαστε ή μάλλον πέφτουμε στην παγίδα να σκεφτόμαστε έτσι...η επιτυχία με τα πρότυπα της κοινωνίας (λεφτά, επίδειξη με ρούχα/σπίτι/αυτοκίνητο και γάμος/οικογένεια) :
- πόσα λεφτά βγάζω (έχω ακούσει γνωστούς μου να μου λένε πλαγίως τί το ήθελα και σπούδασα αφού δεν βγάζω λεφτά? η κόρη της τάδε που τελείωσε το τει ιχθυοκομίας βρήκε μια δουλίτσα σε μια εταιρεία και τακτοποιήθηκε...),
- γιατί δεν έχω παντρευτεί ακόμα? (έχω υψηλά στάνταρντς? είμαι απαιτητική? περίεργη? ξινή? ξενέρωτη? ψάχνω τον κούκλο του παραμυθιού με τα πολλά λεφτά? και η κορυφαία ατάκα μιας ξαδέρφης μου (sic) που αναφερόμενη στην 22χρονη κόρη της που δεν έχει κάνει σχέση ακόμη αναρωτιόταν σα μάνα τί λάθος έκανε και κατέληξε έτσι αυτό το παιδί....
- γιατί δεν έχω ανακαινίσει το σπίτι μου
- γιατί δεν έχω αυτοκίνητο και ταλαιπωρούμαι με τα λεωφορεία και τα κτελ.....
- τί καλλυντικά έχω, τί μάρκες ρούχα φοράω, πόσο περιποιημένη/γυμνασμένη είμαι...

Θέλω να πιστεύω ότι το παλεύω τώρα πια να μην σκέφτομαι έτσι...Έκανα τις επιλογές μου στο παρελθόν που με οδήγησαν εδώ και τις υποστηρίζω...
Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν λογοδοτούμε σε κανέναν για το τί επιλέγουμε να κάνουμε, δεν θα ήταν άμυνα μια τέτοια συμπεριφορά και θυματοποίηση μας?
Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

[deleted-member141015]

........
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

Ναι... τι εμποδίζει λοιπόν να γίνει αυτό το βήμα προς την αλληλεπίδραση και την κοινωνικότητα?

[1-555-Confide]

Η αυτοεκτίμηση γιατί είπαμε πως εξαρταται από την κοινωνικότητα? Δηλαδή ένας άνθρωπος ερημίτης, δεν μπορεί να αγαπά, εκτιμά και σέβεται τον εαυτό του πολύ περισσότερο από έναν μαέστρο της κοινωνικότητας? Η κοινωνικότητα είναι ο μέγιστος ετεροκαθορισμός. Οι ματιές των άλλων δεν είναι ένας καθρέφτης, παρά παραμορφωτικός, φτιάξε τον δικό σου καθρέφτη, είναι ο μόνος τρόπος να σε βλέπεις όχι μέσα από τα μάτια των άλλων, με τις στραβώσεις, τις μεγεθύνσεις ή τις σμικρύνσεις, αλλά καθαρά.

[nick cave]

Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

Λένα, αν τα κοινωνικά στερεότυπα σου προκαλούν ανταγωνιστική διάθεση, σημαίνει πως τα έχεις ενσωματώσει -έστω, έμμεσα- στις νοητικές σου προδιαγραφές. Διαφορετικά θα τα είχες λύσει μέσα σου και θα σε άφηναν αδιάφορη.

Η αυοτεκτίμηση δε χρειάζεται τους άλλους για να δυναμώσει. Προκύπτει από τη συνειδητοποίηση οτι είμαστε όλοι κομμάτια της φύσης, άρα έχουμε άπειρες δυνατότητες, που ο κοινωνικός περίγυρος (οικογένεια, δάσκαλοι, κρατική εξουσία, φίλοι κ.λ.π.) φροντίζει από νωρίς να τοποθετήσει στην προκρούστεια κλίνη. Στην πράξη βέβαια, κανένας δε νιώθει ολοκληρωμένος αν δε σχετιστεί με τους άλλους. Οχι για να συγκριθεί, αλλά για να συμπορευτεί. Αρκεί οι σχέσεις που δημιουργεί να είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης. Κοινωνικότητα, σύμφωνοι, αλλά όχι "κοινωνική συμμόρφωση"...

[Frini]

Nick καλημέρα
μου αρέσουν οι απόψεις σου κ σε θεωρητικό επίπεδο με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη.
Όμως αναρωτιέμαι
Προσπαθώ να βαδίζω εκτός κοινωνικών στερεοτύπων όχι από στείρα αντίδραση αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτό με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου.
Παρόλα αυτά , η κοινωνία θέτει πάνω κατω συγκεκριμένα πρότυπα που αν δεν κινηθείς μέσα σ' αυτά ή έστω σε μια παράλληλη πορεία , σε ξερνάει.
Ακόμα και αν κάποιοι άνθρωποι ή ομάδες δείχνουν ότι συμμερίζονται και υποστηρίζουν την στάση σου, στην τελική δεν την αντέχουν και απομακρύνονται, ίσως γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την ζωή τους.
Έπειτα συχνά αναρωτιέμαι πόσο αντιλαμβανόμαστε αν οι σχέσεις μας είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης? Και φυσικά δεν σου μιλάω για το πασιφανές, αλλά για τις σχέσεις που διαμορφώνονται χρόνια ολόκληρα σ' ενα πλαισιο με τέτοιο τρόπο ,
΄που ακόμα και η εμπειρία δεν μπορεί να τις καταδείξει σαν τέτοιες

[pinko8]

Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν λογοδοτούμε σε κανέναν για το τί επιλέγουμε να κάνουμε, δεν θα ήταν άμυνα μια τέτοια συμπεριφορά και θυματοποίηση μας?
Αλλά νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα...
Και η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα.
Άρα και πάλι φαύλος κύκλος...

Πργματικά δε με ενδιαφέρει αυτου του ειδους η ευτυχια...δεν παλέυω για να αποδείξω κάτι ,ούτε ακόμα στον εαυτό μου τον ίδιο...ναι, κυνηγάμε την καθημερινότητα ,βαζουμε στοχους,τρεχουμε να προλαβουμε,και στο τελος της ημερας μενει μονο η κουραση και οι εννοιες!!!το κυνηγι όμως έχει να κάνει με την επιβίωση...και την αυτοικανοποιηση ,αν με ρωτησεις...μέσα από την επίτευξη ένος στόχου δεν παίρνεις μικρές δόσεις ευτυχίας?όποιος κ αν ειναι αυτος για τον καθένα...αναμετράς τις δυνάμεις σου,την υπομονή ,βλέπεις ποια ειναι τα ορια σου τα ξεπερνας ,πεφτεις ξανασηκωνεσαι..
Κ σιγουρα επιθυμεις να βραβευτεις γιαυτο,και ναι κ χρηματικά,δεν ειναι όμως μόνο για το χρηματικό επαθλο όλο αυτό το κυνηγι...προσωπικά,ποτε δεν ονειρευόμουν τα μεγαλα σπιτια,ακριβά αυτοκίνητα,οι επιδειξεις,τι εχεις εσυ,εχω εγω περισσοτερα...
Αυτό που ονειρευόμουν ήταν η δυνατότητα αυτο που αγαπας και γνωριζεις να χειριζεσαι να μπορει να σου προσφερει τα αναγκαια προς επιβιωση... ένα όμορφο και απλο μερος να μπορεις να ζησεις, να χεις τη δυνατοτητα να στεκεσαι στα ποδια σου,να στηρίζεσαι σε σενα κ μόνο,να μπορεις να βγαλεις τους φίλους σου έξω να τους κεράσεις,να μπορεις να πας διακοπες σε ένα ομορφο νησί, να δεις ενα ομορφο φορεμα και να χεςι τη δυνατοτητα να το αγορασεις κ νατο φορεσεις για σενα ,οχι για να κανεις επιοδειξη σε φιλους...αυτα..ειναι παρα πολλά?αυτά θα ηθελα...και γιαυτα θελω να παλεψω...και οπως η Λενα εγραψε πολυ σωστα νιώθω ότι δεν ανταγωνίζομαι τόσο το νού μου, τις προσδοκίες που θέλω να κάνω πραγματικότητα όσο το χρόνο και τα κοινωνικά στερεότυπα νιωθω οτι φευγουν τα χρονια κ δεν καταφερνω τιποτα απο ολα...
Κ οσο κ αν πιστευω στις δυναμεις μου ναι "η αυτοεκτίμηση δεν δυναμώνει στη μοναξιά, δυναμώνει στην αλληλεπίδραση και στην κοινωνικότητα "

[nick cave]

Προσπαθώ να βαδίζω εκτός κοινωνικών στερεοτύπων όχι από στείρα αντίδραση αλλά γιατί αισθάνομαι ότι αυτό με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου.
Παρόλα αυτά , η κοινωνία θέτει πάνω κατω συγκεκριμένα πρότυπα που αν δεν κινηθείς μέσα σ' αυτά ή έστω σε μια παράλληλη πορεία , σε ξερνάει.
Ακόμα και αν κάποιοι άνθρωποι ή ομάδες δείχνουν ότι συμμερίζονται και υποστηρίζουν την στάση σου, στην τελική δεν την αντέχουν και απομακρύνονται, ίσως γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με την ίδια την ζωή τους.
Έπειτα συχνά αναρωτιέμαι πόσο αντιλαμβανόμαστε αν οι σχέσεις μας είναι αλληλεπίδρασης και όχι αλληλεξάρτησης? Και φυσικά δεν σου μιλάω για το πασιφανές, αλλά για τις σχέσεις που διαμορφώνονται χρόνια ολόκληρα σ' ενα πλαισιο με τέτοιο τρόπο ,
΄που ακόμα και η εμπειρία δεν μπορεί να τις καταδείξει σαν τέτοιες

Φρύνη, ο φόβος της απόρριψης, της μοναξιάς και της απομόνωσης υπάρχει μέσα μας μόνον εφ' όσον περιμένουμε από τους άλλους -τις περισσότερες φορές μάλιστα, απαιτούμε- να μας αποδεχτούν και να εκτιμήσουν την αξία μας. Η προσδοκία αυτή αυτόματα θέτει όρους στο σχετίζεσθαι. Δηλαδή, κάνω σχέση μαζί σου, αλλά περιμένω από εσένα -και μάλιστα προκαταβολικά- να εκπληρώσεις τις προσδοκίες του εγώ μου. Μάλιστα, ακόμα και όταν πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα από αντίδραση, πάλι το κάνουμε για να μας προσέξουν και να μας αποδεχτούν κάποιοι "ομοιδεάτες" μας. Βέβαια, δεν είναι κακό να επιθυμούμε οι άλλοι να αναγνωρίσουν την αξία μας. Κακό είναι στο βαθμό που η μη εκπλήρωση αυτής της επιθυμίας επηρεάζει την αυτοεκτίμησή μας και την ποιότητα των σχέσεων που κάνουμε. Κακό είναι να νιώθουμε πως μας ξερνάει η κοινωνία, ενώ στην ουσία συνεχίζουμε να είμαστε επιβάτες στο ίδιο τρένο, απλά σε διαφορετικά βαγόνια. "Δεν τρέχει τίποτα αν δε συμφωνείς μαζί μου, μπορούμε να συνυπάρχουμε και έτσι". Θα μου πεις, δε σκέφτονται όλοι έτσι. Ωραία, ας ξεκινήσουμε πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά θα βρούμε τρόπο να επηρεάσουμε και τους άλλους...

Φαντάσου για λίγο πως μπορούμε να απαλλαγούμε από κάθε προσδοκία όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους. Αυτό θα σήμαινε πως κάθε σχέση θα είχε τη χαρά της επαφής, της επικοινωνίας. Πως θα ήμασταν ανοιχτοί στο διαφορετικό, χωρίς να το βλέπουμε σαν απειλή της υπόστασής μας. Μιά τέτοια διαλεκτική σχέση θα μας επέτρεπε να αποδεχτούμε την άποψη του άλλου όταν κρίνουμε πως είναι σωστή με όρους βιωματικούς-ενσυναίσθησης και όχι εγωιστικούς. Θα απολαμβάναμε την ανόθευτη ανθρώπινη επαφή και θα επιτρέπαμε στον εαυτό μας και στους άλλους να εξελιχθούν σαν προσωπικότητες. Τέτοια είναι μιά σχέση αλληλεπίδρασης. Και δεν είναι ουτοπική. Ολοι σε κάποια φάση της ζωής μας κατεβάσαμε τις αντιστάσεις του εγώ μας, δεχτήκαμε τον άλλο γι αυτό που είναι, αλλά και γι αυτό που μπορεί να γίνει. Ολοι ζήσαμε, έστω μία τέτοια σχέση. Το ξέρουμε, γιατί έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μας και μας έχει καθορίσει. Μπορούμε λοιπόν να το κάνουμε. Είναι στη φύση μας...

[Frini]

Oμορφα...εγώ δεν μιλάω τόσο για φοβο της μοναξιάς και της απορριψης. Και συμφωνω με τις προσδοκίες που δεν είναι καλο να χουμε από τους άλλους και μάλιστα εν τη γένέσει της σχέσης. (αν ο άλλος αδυνατεί να τις καλύψει το θεωρούμε ως προδοσία)
Αυτα τα έχω αρκετά ξεκαθαρισμένα μέσα μου και δεν έχω σίγουρα το σύνδρομο ή την φοβία -οπως θες πες το- της απορριψης.
Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

[nick cave]

Αυτα τα έχω αρκετά ξεκαθαρισμένα μέσα μου και δεν έχω σίγουρα το σύνδρομο ή την φοβία -οπως θες πες το- της απορριψης.

Πολύ ωραία. Δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από συνήθειες και διδαχές πολλών χρόνων. Προσωπικά δε μπορώ να ισχυριστώ οτι το έχω πετύχει 100%.

Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

Φρύνη, η εμπειρία μας είναι χρήσιμη όταν αντιμετωπίζουμε γνωστά σε μας προβλήματα, αλλά άχρηστη όταν καλούμαστε να κάνουμε την υπέρβαση. Σε αυτές τις περιπτώσεις βασιζόμαστε στην πίστη μας και στη διαίσθησή μας και παίρνουμε το ρίσκο. Αλλωστε, όλη η εξέλιξη της ανθρωπότητας εκεί δε βασίζεται?

[deleted-member141015]

Τι ωραία που έχει εξελιχθεί η συζήτηση!

Η αυτοεκτίμηση σαφώς δεν εξαρτάται από την κοινωνικότητα. Αλλά κάποιες κοινωνικές επαφές είναι μια διευκολυντική συνθήκη, και αν ο λόγος που απομονωνόμαστε σχετίζεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, τότε ο φαύλος κύκλος θα σπάσει με την κίνηση προς την κατεύθυνση που αποφεύγουμε. Και οι σχέσεις είναι για να συμπορευτούμε, να απολαύσουμε, να αλληλεπιδράσουμε.

Κι εγώ πάντως έχω αναρωτηθεί για αυτό:

Αυτο που με απασχολεί ειναι κατά πόσο η προσπάθεια να είμαστε κοντύτερα στην "αληθινή" μας φύση προωθεί την επαφή ή την εμποδίζει. Θεωρητικά υποστηρίζω όπως και εσύ το πρώτο...η εμπειρία μου λίγο αντιστέκεται στην θέση μου αυτή

αλλά μάλλον καταλήγω κι εγώ σε αυτό:

η εμπειρία μας είναι χρήσιμη όταν αντιμετωπίζουμε γνωστά σε μας προβλήματα, αλλά άχρηστη όταν καλούμαστε να κάνουμε την υπέρβαση.

Δεν είναι όμως και πολλοί έτοιμοι για κάθε είδους υπερβάσεις....