Έχω εντελώς αντίθετη άποψη. Ένας άνθρωπος που διαθέτει εξυπνάδα, μπορεί να ανταπεξέρθει πολύ καλύτερα στις διάφορες καταστάσεις από κάποιον που δεν έχει. Και, ναι, γνωρίζω διανοητές, συγγραφείς και ανθρώπους του πνεύματος που είναι μια χαρά ευτυχισμένοι και χαίρονται τη ζωή τους, χωρίς να σημαίνει ότι δεν αντιμετώπισαν ποτέ προβλήματα ή δεν τους απασχολούν διάφορα ζητήματα. Όπως πιστεύω, ότι όσο καταλαβαίνεις τους ανθρώπους και τον κόσμο καλύτερα, τόσο λιγότερο απογοητεύεσαι. Επίσης πιστεύω ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο, είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο γρηγορότερα το αντιληφθεί αυτό κάποιος και το αποδεχτεί, τόσο το καλύτερο.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση να μην προσπαθεί κανείς να βελτιώσει τον εαυτό του και τις συνθήκες της ζωής του.
Γενικά, δεν θεωρώ ότι είναι πιο ευτυχισμένος όποιος έχει λιγότερη αντίληψη ή εθελοτυφλεί. Αντιθέτως, στερείται πολλά και συχνά, δυστυχώς, το αντιλαμβάνεται.
Ευτυχισμένος για μένα είναι εκείνος που έχει τη σοφία να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία και τις καλές και τις άσχημες καταστάσεις στη ζωή του και καταφέρνει να προσαρμόζεται (και όχι να συμβιβάζεται) στις συνθήκες που δεν μπορεί να αλλάξει. Επίσης, αυτός που είναι απαλλαγμένος από ενοχές και προσδοκίες.
Βεβαίως, κάποιο "χαζό παιδί, χαρά γεμάτο" μπορεί να νιώθει μια χαρά, εφόσον δεν ξέρει τι στερείται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όποιος έχει μυαλό, είναι κατ' αντιστοιχία δυστυχής. Δεν πάει έτσι.
Απλά, το στερεότυπο του δυστυχισμένου διανοητή και του καταθλιπτικού καλλιτέχνη, μάλλον πουλάει, βολεύει και παρηγορεί. Όχι πως δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν και τέτοιοι. Όμως, όχι, δεν είναι η πλειοψηφία.
Προσωπικά, γνωρίζω ανθρώπους του καλλιτεχνικού κύκλου, που ίσως κι επίτηδες αφήνουν να πλανώνται διάφορες φήμες για τη ζωή τους (κατεστραμμένοι, τρελοί, άρρωστοι κλπ), που όμως καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. Όπως επίσης, κάποιοιους παλιοχαρακτήρες στην πραγματική ζωή που θεωρούνται ευαίσθητοι και ρομαντικοί από αυτούς που διαβάζουν τους στίχους ή την ποίησή τους.
