Printable View
Δεν γίνεται τα χάπια να τα παίρνει μεσω του φαγητού κρυφά?η σ κάποιο χυμό?Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Εννοώ άμα δεν ήταν 17 και ήταν 40 δεν θα καθόσουνα να ασχολείσαι αλλά τώρα που είναι πιτσιρικάς και δεν έχει χάσει το "τρένο" ακόμα....
Γιατί δεν του δίνεται ένα κίνητρο?
Συμφωνώ για το ταττοο δεν είναι τίποτα..και ίσως να νιώσει λίγο καλύτερα...Quote:
Originally Posted by Jackie
Οχι πραγματικα δεν τις κρυβει... :/ για το ταττου ειπαμε το οκ! Ευχαριστω πολυ, με βοηθησες!!!Quote:
Originally Posted by Jackie
Πολλές φορές έχουμε δει από καλές οικογένειες υποδειγματικές να βγαίνουνε παιδιά που έπεσαν στα ναρκωτικά γιατί να φταίει ο γονιός για τις επιλογές του παιδιού του; Δεν το καταλαβαίνω αυτό;
Καλη ιδεα με το φαγητο... Θα το προτεινω αλλα πρεπει να τα παιρνει συγκεκριμενες ωρες και ο υπνος του ειναι οτι να ναι και τρωει μια φορα την μερα.. αλλα θα το προσπαθησουμε! ΕυχαριστωωQuote:
Originally Posted by superboy13
Μα ακριβως... να το προλαβουμε τωρα που ειναι νωρις ακομη, μετααα παειι
Οπως?? Ειχαμε αρχισει και παλια γυμναστηριο, οτι αρχιζει το παραταει βασικα και ο,τι του λες δεν το δεχεται
Καλές υποδειγματικές στον έξω κόσμο.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Στον κόσμο του σπιτιού τους όμως που δεν ξέρεις..τι γίνεται μέσα???
Φταίνε και οι γονείς αλλά και το ότι δεν γενιούνται η μάλλον δεν διαμορφώνουν δυνατό χαρακτήρα μερικά παιδιά
Συμφωνω σ' αυτο! Αλλα αυτο δεν αναιρει και το οτι η σωστη συμπεριφορα και η αγαπη απο εναν γονιο μπορει να αποτρεψει τα χειροτερα... Οσο ειναι ακομη παιδι καποιος και μπορεις να τον φερεις στον ισιο δρομο. Και ειναι αναλογα με το πως θα το διαχειριστει καποιος. Εγω με την ιδια συμπεριφορα, λογω χαρακτηρα το δεχομουν και δεν ξεφυγα, οτι ενιωθα στην εφηβεια επειδη περασα απο μινι καταθλιψη το περασα μονη μου. Αυτο δεν ισχυει για τον αδερφο μου ομως επειδη δεν εχουμε τον ιδιο χαρακτηρα και αντοχες. Δεν μπορεις να αποκλειεις οτι φταιει καποιος χωρις να ξερεις τι συμβαινει...Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Ηδη εξαντλειται (εδω με διωχνουν συχνα πυκνα απο το σπιτι για να μην ξεσπασει σωματικα και πανω μου) δεν ειπα πως ειναι κατι ευκολο να το διαχειριστει κανεις. Απ την αλλη ειναι αδερφος μου και ενδιαφερομαι και επισης προσπαθω να καταλαβω την δικη του πλευρα και πολλα πραγματα τα καταλαβαινω, βλεπω και εχω βιωσει κι εγω την αιτια. Δηλαδη εσυ τι προτεινεις? Επειδη δεν μπορεις να ανεχτεις κατι τετοιο, να τον παρατησεις??? ...Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Ξέρεις γιατι παίρνεις τελείως άκυρες απαντήσεις στο πρόβλημα σου; Γιατί ιδέα δεν έχουμε τι ακριβώς εχει ο αδερφός σου και τι ακριβώς έχει κάνει η μητέρα σου που οδήγησεστην κατασταση του αδερφού σου. Είναι άλλο πχ να ήταν καταπιεστική απλά και άλλο βίαιη.
εγω θα εβαζα πρωτα τη σωματικη μου ακαιρεοτητα κ μετα οτι ειναι αδερφος μου γιατι αν καμια μερα πανω στα νερα του με εστελνε στο κατ μετα σιγουρα δε χειροτερευε κ αλο η σχεση μας. αν βγαινει εκτος ελεγχου εντελως δε ξερω κατα ποσο συμβαινει αυτο ειναι για να τον δει γιατρος αφου κανεις δε θα μπορεσει να παλεψει αυτη τη συμπεριφορα του
Από την στιγμή που χτυπάει και βρίζει την μάνα του χάνει το δίκαιο του ως προς αυτήν!
Ήταν και καταπιεστική και βίαιη και μάλιστα και μπροστά σε ξένο κόσμο. Εγώ εκνευρίστηκα γιατί άλλο ρωτούσα εξαρχής...
Δελφίνι, το δίκαιό του το χάνει, συμφωνούμε. Είναι απαράδεκτος αλλά ας βλέπουμε και την αιτία και γιατί αντιδράει έτσι. Μια φυσιολογική μητέρα θα δεχόταν τις ευθύνες της και θα ένιωθε τύψεις. Εμένα αυτό με ξινίζει, αν έλεγε ξέρω γω δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση φοβάμαι κάθε στιγμή είναι ανθρώπινο, σε όλα υπάρχουν όρια. Αλλά το να τα ρίχνεις όλα αλλού ενώ όλοι βλέπουν πως φταις κυρίως εσύ... εμ... ναι.. καταλαβαίνεις.
Τον βλέπει ήδη γιατρός αλλά θα τον σταματήσουμε γιατί δεν τον βοηθάει, πέσαμε σε μαλάκα. Τον έβλεπε και ψυχολόγος αλλά δεν ήθελε να συνεχίσει ο αδερφός μου. Τώρα νομίζει πως είναι μια χαράαααα :( συζητούσαν τις προάλες οι γονείς μου αν κάνουμε τεράστιο λάθος και δεν τον κλείνουμε σε ψυχιατρείο γιατί κάποια στιγμή θα κάνει κάτι που θα τον στιγματίσει και θα καταλήξει εκεί. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσεις. Ούτε κι' εγώ πια δεν ξέρω. Απ' την μια τον λυπάμαι, προσπαθώ να καταλάβω, απ' την άλλη φοβάμαι για όλους μας και μετά σκέφτομαι πόσο πια αυτή η κατάσταση, εδώ και 1,5 χρόνο προσπαθούμε και υπομένουμε και αντί να δούμε βελτίωση τα πράγματα χειροτερεύουν. Τελοσπάντων...
Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.
Να νιώθει τύψεις η μαμά σου γιατί; Δεν το καταλαβαίνω αυτό! Φταίει αυτή που ο γιός της κάνει κακές επιλογές στην ζωή του ή μήπως αυτή τον παρότρυνε στις επιλογές του; Το να μην τον αντέχει μάλλον είναι ανθρώπινο. Το να τον κλείσετε σε ψυχιατρείο είναι ελεεινό από τόσο μικρό είναι απάνθρωπο!!!!
Σύγγνωμη που θα το πω αλλά επειδή έχω έρθει στα όριά μου, δεν θα σου απαντήσω... Πίστευε ό,τι θες. Εύχομαι μόνο να μην περάσετε ποτέ κάτι παρόμοιο.
οπωσ τα λεσ ειναι και γω που ειμαι σαν τον αδερφο σου δε ξερω τι να κανω
θα σου πω εγω πωσ νιωθω μπασ και καταλαβεισ ζω μια φαινομενικα φυσιολογικη ζωη
αλλα μεσα μου γινεται πολεμοσ αλλα θελω κι αλλα κανω κι αυτο γινεται 30 χρονια τωρα
πρεπει καπωσ να καταλαβει μονοσ του να καταλαβει να μην τραβαει το σχοινι
γτ δε θα παει μακρια βεβαια θα υποφερει οπωσ και να χει αν ειναι οντωσ ετσι που τα λεσ
κι αν ειναι αυθεντικοσ και οχι αντιδραστικοσ απλα πρεπει να τ εξηγησεισ οτι αυτοι με το χαλασμενο μυαλο
οπωσ το λεω εγω δεν περνανε καλα ειτε γτ κανουν αυτα που θελουν δλδ μαλακιεσ ειτε γτ κανουν αυτα που θελουν οι αλλοι
για να μην βρουν κανενα μπελα και υποφερουν σιωπηλα μεσα τουσ καλυτερα να μην γινει σαν κι εμασ
και να ευχεσαι να πουλαει μουρη απο αντιδραση
δε ξερω πωσ να στα πω
φιλικα
Δυστυχώς το πέρασα και εγώ με τον αδελφό μου αλλά η μαμά μου πάντα τον υπερασπιζότανε και αυτός τα έβαζε με τον μπαμπά μου που δεν τον άντεχε άλλο και μετά με μένα και μετά με την μαμά μου και μετά έβρισκε αφορμές να τα βάζει με όλους μας. Επειδή ο ίδιος δεν ήτανε καλά έριχνε τις ευθύνες όπου έβρισκε...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Moonlight καταλαβαίνω ότι περνάτε άσχημα. Το ενδεχόμενο οικογενειακής θεραπείας το έχετε σκεφτεί; Πιστεύω ότι μπορεί και να βοηθήσει και τη μητέρα σου να αντιληφθεί κάποια πράγματα και τον αδερφό σου.
εμ εγω στο πα οτι θα φτασεις στα ορια σου αν συνεχιζει να καπνιζει κ χορτο τι σοι βελτιωση περιμενεις? δε προκειται να κανεις υπομονη για παντα κ αυτος να χειροτερευει συνεχεια...
Το καλό με την οικογενειακή θεραπεία είναι ότι μετατοπίζει το πρόβλημα που έχει ένα μέλος της οικογένειας και διανέμει σε όλα τα μέλη. Με αυτόν τον τρόπο παύει να είναι "ο αδερφός σου εναντίον όλων" και οι λύσεις πλέον εστιάζονται στο πώς μπορεί ο καθένας να συμβάλλει σε αυτή.
Το' παμε. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, το κάθε παιδί και ο κάθε γονιός. Όπως σου είπα και πριν, εγώ που έχω το μυαλό στο κεφάλι μου και εγώ που έχω βιώσει και σε πιο έντονο βαθμό ακόμη ό,τι και ο αδερφός μου, σου λέω πως έχει δίκαιο αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ την συμπεριφορά του, απλά την "καταλαβαίνω" γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ανθρώπινο είναι να μην το αντέχει και να τον θεωρεί άχρηστο. Αν είχε όμως συνείδηση, επειδή έφταιξε κι' αυτή, ναι θα ένιωθε τύψεις όπως νιώθει και ο μπαμπάς μου που έφταιγε λιγότερο (και μ' αυτόν δεν τα έβαλε ποτέ ο αδερφός μου). Δεν θέλω να το συζητήσω άλλο. Ευχαριστώ που ασχοληθήκατε.
Το μόνο που θέλω να πω είναι πως επειδή είμαστε σε φόρουμ ψυχολογίας, θα ήταν καλό να προσέχουμε πώς λέμε κάποια πράγματα και να έχουμε υπόψην μας πως κάθε περίπτωση και κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αντιδράει διαφορετικά.
Μίλησαν με ψυχολόγους ναι. Το αγύριστο κεφάλι είναι αγύριστο κεφάλι. Το ίδιος και κάποιος που είναι εγωιστής και ισχυρογνώμων. Πάλι αρνιόταν κάθε ευθύνη και δεν ξέρει πώς θα του συμπεριφερθεί. Ο μπαμπάς μου προσπαθεί.
Πόσο δίκιο έχεις σε αυτό να ξερες...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Συμφωνώ και σ εύχομαι να πάνε καλά τα πράγματα βρε κοπελιάQuote:
Originally Posted by -moonlight-
Ευχαριστώ πολύ παιδιά.
Ναι αλλά κοπελιά με αυτά που μας λες δεν βλέπω να έχουνε και μεγάλο φταίξιμο οι γονείς σου! Άλλη φορά να γίνεσαι πιο διευκρινιστική για να έχεις και πιο εμπεριστατωμένες απαντήσεις.
εγω δε βρισκω καπιο λογο να προσεξω κατι σε μια κατασταση τελειωμενη εντελως αν ηταν καπια ιδιαιτερη περιπτωση ανθρωπου να το καταλαβω οτι θα χρειαζοταν προσοχη αλλα εδω μιλαμε για καπιον σχεδον ανεξελεγκτα νευρικο που βρισκεται εκτος ελεγχου κ δε ξερει τι κανει οσο κ να το αναλυεις ακρη δε βγαινει η θα πατε σε κανενα ψυχιατρο για να σας πει πως θα ηρεμισει η θα μετακομισει σε αλλο σπιτι το πρωτο φαινετε πιο σωστο απ ολα.βλεπεις καμια αλλη λυση?Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Δελφίνι, αυτό δες και θα καταλάβεις. Χωρίς καν να με ρωτήσεις και χωρίς να είσαι καν μέσα στο θέμα (γιατί άλλο ρωτούσα) μιλάς με τόση σιγουριά βγάζωντας αυθαίρετα συμπεράσματα. Είναι λογικό μετά απ' αυτά που είπα για τον αδερφό μου να με ρωτούσατε διάφορα αλλά εκνευρίζομαι και νιώθω άσχημα όταν διαβάζω πράγματα που δεν ισχύουν χωρίς να τα έχω απαντήσει -και είναι δικαίωμά μου στο πόσο θα επεκταθώ για το θέμα-.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Έτσι όπως τα λες έχεις δίκαιο, προσπαθούμε όμως να αποφύγουμε το ψυχιατρείο γιατί εκεί θα καταλήξει φυτό και δεν θα βγει σύντομα. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε και ευχόμαστε να μην είναι λάθος το ότι το τραβάμε... (Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή). Η λύση είναι αυτή. Ή ψυχιατρείο ή προσπάθεια. Τουλάχιστον να συνεχίσει το σχολείο και να συνεχίσει την θεραπεία του. Θέλει επιμονή, κουράγιο και θέληση και από τις 2 πλευρές. Δύσκολο αλλά... το οφείλουμε :/Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
μια τριτη λυση που σκεφτηκα πριν λιγο ειναι να του προτεινετε να μαθει πολεμικες τεχνες πχ καρατε μποξ κλπ οστο να σας αφησει ησυχους..
Γιατί δεν είμαι μέσα στο θέμα; Σου είπα παραπάνω ότι δικαιολογώ την απέχθεια της μητέρα σου ως προς τον αδελφό σου εφόσον την δέρνει και την βρίζει και δεν βλέπω να έχει μεγάλη ευθύνη, από όσα μας λες τουλάχιστον εδώ, για την κατάντια του! Τους ίδιους γονείς δεν είχατε; Γιατί εσύ δεν έπεσες πχ στα ναρκωτικά; Στο ψυχιατρείο μην τον πάτε γιατί θα τον κάνετε φυτό και η μόνη λύση είναι υπομονή! Τι δεν καταλαβαίνεις; Αλήθεια πόσο χρονών είσαι;Quote:
Originally Posted by -moonlight-
10 είμαι και δεν καταλαβαίνω, συγγνώμη! Αυτά που ξαναγράφεις τα έχω ήδη απαντήσει οπότε ή εσύ δεν με πιάνεις, ή τα αγνοείς. Σου έχω ξαναπεί πως εγώ έτυχε να έχω πιο δυνατό χαρακτήρα (κι' όμως έχω περάσει κι' εγώ από μια μίνι κατάθλιψη και τα "είχα" με την μάνα μου). Είναι ΚΑΙ θέμα χαρακτήρα αλλά και γονιών. Σε μικρή ηλικία οι γονείς μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού και ξέρω πως οι δικοί μου δεν φέρθηκαν σωστά. Επειδή ο αδερφός μου είναι πιο ευαίσθητος από μένα τα κρατούσε όλα μέσα του τόσα χρόνια μέχρι που έκανε το μπαμ. Επειδή εγώ δεν κυλάω στα ναρκωτικά δεν σημαίνει πως και οι γονείς μου μου φέρθηκαν άψογα... Είχα περισσότερο ως πρότυπο τον μπαμπά μου που ήταν πιο σωστός και κρατήθηκα, είχα κρίση για να γνωρίζω τί είναι λάθος και τί όχι αλλά την απέκτησα εξαιτίας του μπαμπά μου και επειδή δεν ήμουν ίδια ο αδερφός μου (ω, τι περίεργο)... Παίζουν ρόλο και τα δύο και ως γονείς ειδικά σε μικρές ηλικίες προσπαθείς να αποφύγεις τα χειρότερα και να φέρεσαι όσο το δυνατόν γίνεται σωστά και με αγάπη. Εκτός θέματος εννοούσα ότι απαντάς χωρίς να ρωτάς. Δεν έδωσα καν δεδομένα για τί έκανε η μάνα μου στον αδερφό μου για να μπορείς να κρίνεις. Μιλάς με βάση την κατάσταση στο δικό σου σπίτι χωρίς να έχεις ιδέα το τί γίνεται σε σπίτια άλλων. Τελοσπάντων. Τα έχω πει και πριν αυτά... Μην επαναλαμβανόμαστε. Όταν σκοτώσει κάποιον από εμάς ή κάποιον άκυρο στο δρόμο (φτου φτου φτου δηλαδή!) θα έρθω να σου πω ξέρεις τελικά η λύση δεν ήταν απλά να κάνουμε υπομονή... Ήθελε κάτι πιο δραστικό και κάποιο ρίσκο, αυτό του ψυχιατρείου που τόσο κρίνεις. Όσοι είναι έξω απ' τον χορό... Εξάλλου έχω πει πως το προσπαθούμε και γι' αυτό τον λόγο δεν το ρισκάρουμε. Απλά δεν μπορώ αυτό που βλέπω εδώ τώρα. Να είναι ο άλλος άσχημα ψυχολογικά και να έρχονται κάποιοι να κρίνουν τα πάντα χωρίς να προσέχουν πως λένε κάτι σ' έναν άνθρωπο -οποιονδήποτε- που υποφέρει. Καλή συνέχεια.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Για να μας εξαφανίσει όλους μια ώρα αρχύτερα θες να πεις...Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Τελοσπάντων... Αφήστε το παιδιά.. Ευχαριστώ και πάλι που ασχοληθήκατε!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εκνευρίζεσαι με τις απαντήσεις μου και γιατί δεν κρίνεις τον εαυτό σου ότι μπορεί να κάνεις εσύ λάθος; Πολλά παιδιά βγαίνουνε στραβά από μόνα τους. Δηλαδή αν σου έλεγα ότι θέλετε όλη η οικογένεια ψυχίατρο και έναν ειδικό θα ήτανε καλύτερα; Να πάτε λοιπόν όλοι σας σε έναν ειδικό γιατί νομίζω ότι τον χρειάζεστε και αυτή η μάνα σου σύμφωνα με τα λεγόμενά σου πρέπει να είναι ένα τέρας και ακατάλληλη για γονέας αφού έχει κάνει τόσο μεγάλο κακό σε σένα και τον αδελφό σου. Πάνε κορίτσι μου σε έναν ειδικό!
Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα σου ρε Δελφίνι; Οτι μάλλον δεν διαβάζεις πλήρως όσα γράφει ο καθένας - εκτός και αν δεν τα κατανοείς αυτά που διαβάζεις. Μην την ταλαιπωρείς την κοπέλα αφού βλέπεις ότι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε, άλλα σου λέει άλλα καταλαβαίνεις. Άστο καλύτερα γιατί τη φορτώνεις και με περιττά νεύρα που δεν της χρειάζονται. Για παρηγοριά μπήκε εδώ, χειρότερα βγήκε. Έλεος και κάπου, εδώ εκνευρίστηκα εγώ, φαντάζομαι εκείνη.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Κοίτα να δεις τι γίνεται. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι γονείς είναι καλοί χρυσοί και άγιοι, και ένα παιδί μπορεί να τους βγει κάπως. Ίσως η δική σου περίπτωση να είναι τέτοια, κι εκεί δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους γονείς.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι γονείς είναι εντελώς ακατάλληλοι για γονείς, και καταφέρνουν οι ίδιοι να "σπάσουν" τα πιο αδύναμα/ευαίσθητα/επιρρεπή από τα παιδιά τους, να τους δημιουργήσουν ψυχολογικά, να τους βγάλουν τα χειρότερα ένστικτα (που όλοι οι άνθρωποι έχουμε, απλά σε νορμάλ συνθήκες τα διαχειριζόμαστε). Ίσως η περίπτωση της moonlight να είναι τέτοια. Σε τέτοια περίπτωση, σαφώς και έχουν ευθύνη οι γονείς, γιατί οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών τους, και οφείλουν να προσπαθούν για το καλύτερο, όχι να εκτονώνονται πάνω τους.
Είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις παρ'όλο που με την πρώτη ματιά μοιάζουν. Έχω την αίσθηση ότι υπερασπιζόμενη την μάνα της moonlight (που δεν την ξέρεις, ούτε ξέρεις τι γίνεται στο σπίτι τους), στην ουσία προσπαθείς να μην κατηγορήσει κανείς τους δικούς σου γονείς για το πώς εξελίχθηκε ο αδερφός σου. Μην ταυτίζεσαι και μην το παίρνεις προσωπικά, οι γονείς σου μπορεί να μην φταίνε σε τίποτα, και της moonlight μπορεί να φταίνε για τα πάντα, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Επίσης ο αδερφός της moonlight είναι πιτσιρικάς, και για κάθε πιτσιρικά οι γονείς πρέπει να έχουν ευθύνη, όχι απέχθεια.
---
Moonlight Ο λόγος που η μητέρα σου δεν δέχεται να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, κατά την γνώμη μου είναι απλός και ανθρώπινος: χρειάζεται μια ωριμότητα που δεν διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι, για να μπορέσει κανείς να αποδεχτεί ότι έκανε κακό στο πιο σημαντικό του δημιούργημα και απέτυχε τραγικά στον μεγαλύτερο ρόλο της ζωής του. Σκέψου ότι κοινωνικά αν μη τι άλλο, οι μητέρες πάντα αγαπάνε τα παιδιά τους, θυσιάζονται κλπ. Αυτό περνάει στο κεφάλι μας από την παιδική μας ηλικία. Άντε τώρα στα γεράματα να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι δεν αγαπάς και τόσο σαν μάνα, ή ότι δεν τα βάζεις και τόσο πρώτα, ή ότι τα χρησιμοποίησες σαν σάκο του μποξ (ή ότιδήποτε σε αυτό το κλίμα, δεν ξέρω τι παίχτηκε με την δική σου μάνα, οπότε παραδείγματα δίνω). Είναι πιο ανώδυνο να φταίει οποιοσδήποτε άλλος παρά εσύ για μια άσχημη εξέλιξη - όσο πιο άσχημη, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Βασικά είναι μια παπάντζα που πουλάει κυρίως στον εαυτό της.
Τώρα αν θα έφτανε μια μάνα να παρακαλάει να φύγει το παιδί της... πόσο σοβαρά το λέει αυτό? Αν αύριο ο αδερφός σου τα μάζευε κι έφευγε, πιστεύεις ότι η μάνα σας θα ένιωθε ανακούφιση ή ανησυχία? Γιατί σε μια τέτοια κατάσταση που περιγράφεις, δεν θεωρώ παράλογο να φτάνει κανείς στα όρια της απελπισίας, και να σκέφτεται έτσι, άλλο αν πραγματικά θα ήθελε να συμβει κι αν όντως θα ηρεμούσε σε μια τέτοια περίπτωση.
Από την άλλη, νομίζω ότι δεν είναι το βασικότερο αυτήν τη στιγμή να λύσετε το ποιος έφταιξε, αλλά το τι κάνουμε τώρα... σε αυτό δυστυχώς δεν έχω άποψη, δεν ξέρω τι έχει ο αδερφός σου ούτε είμαι ειδικός, όμως συμφωνώ ότι δεν θα πρέπει να τον εγκαταλείψετε τόσο μικρός που είναι... στο μέτρο βέβαια που δεν θα καταστραφείτε και οι υπόλοιποι, έτσι? Ειδικά εσύ, που ούτε γονιός του είσαι. Νομίζω κι εγώ ότι ίσως το καλύτερο είναι αυτό που κάποιος είπε πιο πάνω - να πάτε οικογενειακώς σε έναν ψυχολόγο, όχι για να βρείτε "γιατί αγόρι μου μας βγήκες προβληματικός", ούτε "πώς μας κατέστρεψες τη ζωή, μαμά", αλλά σε ποια σημεία πήγαν λάθος τα πράγματα και έφτασε η οικογενειακή ζωή να είναι τόσο δυσάρεστη. Χωρίς δηλαδή να δείχνεται κάποιος με το δάχτυλο, ίσως βγουν στην επιφάνεια και εκτονωθούν τα λάθη της κάθε πλευράς, νιώσουν όλοι την δικαίωση και την αναγνώριση που τους αναλογεί, και ίσως βοηθηθείτε να εστιάσετε στο πώς θα επουλωθούν τραύματα και θα χτιστούν σχέσεις σε νέα βάση με καλή θέληση, ώστε να έχετε σιγά σιγά όλοι μια πιο ήρεμη ψυχική διάθεση. Τώρα κατά πόσο είναι πρόθυμοι η μάνα σου κι ο αδερφός σου να μπουν στην διαδικασία, τι να σου πω. Αν τους το ρίχνατε στο φιλότιμο ίσως..?
Έχεις τόσο δίκιο έτσι όπως το περιγράφεις... Κοίτα σίγουρα το τελευταίο που μας απασχολεί είναι το ποιός φταίει... Απλά ήθελα να καταλάβω τι γίνεται και πώς το σκέφτονται κι' άλλοι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν τα εννοεί πραγματικά αυτά που λέει, ούτε αν θα ένιωθε όντως ανακούφιση, ειλικρινά δεν ξέρω. Πάντως η εξήγησή σου είναι λογική και ανθρώπινη.Quote:
Originally Posted by Vagabond
Ο λόγος που δεν ήθελα να το συζητήσω παραπέρα είναι επειδή με πληγώνει και επειδή έχουμε ήδη δοκιμάσει πολλά πράγματα εδώ και τόσο καιρό. Αλλά καταλαβαίνω γιατί ασχολείστε και θέλετε να βοηθήσετε, ο καθένας με τον τρόπο του, και σας ευχαριστώ γι' αυτό! :)
Εγώ με τον αδερφό μου μιλούσα πιο παλιά... Δηλαδή ήμουν η μόνη που άκουγε και τον ηρεμούσα κάπως. Μετά δεν έπιανε τίποτα. Τώρα κάτι πάει να γίνει, προσπαθώ να του λέω τα δικά μου ως "αφορμή" για να του δίνω έτσι έμμεσα συμβουλές αλλά όλα πέφτουν στο κενό. Πλέον δεν θέλει να με ακούει. Απ' αυτή την κατάσταση όμως έκανα κι' εγώ σίγουρα λάθη. Δηλαδή κάποιες φορές δεν άντεχα και πήγαινα να του την πω αλλά με ένα νεύγμα του μπαμπά μου κατάπινα κι' εγώ τον θυμό μου, εξαφανιζόμουν για λίγο για να τον ηρεμήσουν κι' αυτόν. Γι' αυτό και συμφωνώ πως μια ψυχολόγος θα μας βοηθούσε όλους. Τώρα εγώ με τον αδερφό μου έχω πολύ τυπικές σχέσεις και έχω ηρεμήσει και ωριμάσει κι' εγώ απ' αυτή την κατάσταση. Δηλαδή, από εκεί που πίστευα πως είναι τελειωμένη υπόθεση, πως όλα αυτά τα κάνει από αντίδραση, πως είναι ένας κακομοίρης τεμπέλης, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως όλα από κάπου πηγάζουν και χρειάζεται ειδικό χειρισμό και κουράγιο για να τον αντιμετωπίσεις. Ο μπαμπάς μου τώρα, υπό άλλες συνθήκες θα τον χτυπούσε και θα του την έλεγε γιατί έχει φτάσει κι' αυτός στα όριά του. Τώρα όμως τον βλέπεις να καταπίνει τον θυμό του και να του συμπεριφέρεται πολύ εντάξει. Εμείς απ' την πλευρά μας κάνουμε ό,τι μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας τα δικά μας λάθη και τον τρόπο που "πιάνει" ας το πούμε κάποιες φορές (γιατί τις περισσότερες είναι άστα να πάνε). Έχουν ήδη πάει οι γονείς μου σε ψυχολόγο και τους έχουν μιλήσει... Απλά ξέρεις τι? Νομίζω είναι στον άνθρωπο. Όσες συμβουλές κι' αν σου δώσει κάποιος, αν δεν ξέρεις πότε θα σταματήσεις να μιλάς, τί θα λες και με ποιόν τρόπο θα λες κάτι, δεν γίνεται τίποτα και το βλέπω με την μάνα μου. Σ' αυτό δεν την κατηγορώ. Έτσι είναι, δεν θα αλλάξει στα 45 της... :/ Της τα έχουν πει, της τα έχουμε πει αλλά πάλι τα ίδια. Τουλάχιστον όμως το προσπαθούμε όλοι. Και σίγουρα αν δω πως αυτό το πράγμα με καταστρέφει σε έντονο βαθμό και μένα, κάτι θα πρέπει να γίνει...
Ευχαριστώ πολύ πάντως! :)
Ήταν υπερπροστατευτικοί/καταπιεστικοί/χειριστικοί οι δικοί σας όταν μεγαλώνατε;
17 ετών... ναι είναι ηλικία που πολλές φορές θα ανταπαντήσει μόνο λόγω αντιδραστικότητας. Θυμάμαι και τα δικά μου.
Έχει κάνει σχέσεις με κοπέλες; Έχει ολοκληρώσει; Γνωρίζεις τους φίλους του; Μεγάλο μέρος της τωρινής αντιδραστικότητας μπορεί να προέρχεται και από την "παρέα".
Του αρέσει/είναι καλός σε κάποιο σπορ; Ίσως να μπορούσε να ξεδώσει εκεί για λίγο καιρό... βοηθάει πολύ.
Όσον αφορά το σχολείο ή το κρίσιμο ηλικιακό σημείο στο οποίο όλοι του λένε πως βρίσκεται, υπάρχουν αρκετές ευκαιρίες στη ζωή. Υπάρχουν ιεκ πχ αν μιλάμε για εκπαίδευση. Προηγείται να μπορέσει να "ηρεμήσει" και έπειτα να αγχωθεί για το: αν αποτύχει στις πανελλαδικές, καταστράφηκε η ζωή του.
Πάντως δεν ξέρω αν το κατανόησα το θέμα πλήρως μιας και ήταν πολλά τα μηνύματα αλλά το να του λέει η μάνα φύγε απ'το σπίτι, υπάρχει μια μικρή περίπτωση να είναι μια "χαζή" έκφανση του "πάρε τη ζωή στα χέρια σου";
Το να μπει σε μια κλινική δεν ξέρω πόσο θα βοηθούσε, καθώς υπάρχει και η περίπτωση ο ίδιος να αγκιστρωθεί από αυτό που θα του συμβεί στα 17 του χρόνια και να ρίχνει μελλοντικά όλες τις ευθύνες εκεί.
Τί να πω, δύσκολη η κατάσταση που περιγράφεις και το πλησιέστερο που έχω σαν εμπειρία είναι ξάδερφος που μπήκε στα 35 του για απεξάρτηση και νοσηλεία, αφού η μάνα του κι αδερφή του είχαν χάσει κάθε ελπίδα.
Κουράγιο.
εγω σου λεω το εξης αν σου δινει την εντυπωση οτι ειναι ανεξελεγκτος δηλαδη οτι εχει τοσα νευρα που δε μπορει ουτε καν να τα συγκρατισει θα εχεις ασχημα ξεμπερδεματα με το ολο θεμα στη καλυτερη περιπτωση θα τον αναλαβει ψυχιατρος κ στη χειροτερη θα αποχωρισει απ το σπιτι.Quote:
Δεν ξέρω αν τα εννοεί πραγματικά αυτά που λέει,
Δεν είναι "αντιδραστικότητα ενός εφήβου" αυτό που ζούμε... Αλλά εννοείται πως προέχει η υγεία του.
Άλεξ πολύ φοβάμαι πως έχεις δίκαιο. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς. Δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε πια. Ειλικρινά δεν αντέχω να κοιτάζω τους γονείς μου ζωντανούς νεκρούς να προσπαθούν μάταια, ο μπαμπάς μου να δουλεύει και να πηγαινοέρχεται ρισκάρωντας την δουλειά του γιατί φοβάται μην μας σκοτώσει (σήμερα μετά το ταττού επειδή είχε κόμπλεξ για τα μαλλιά του ξέσπασε πάλι στην μάνα μου χτυπώντας την και βρίζωντας) και εγώ να μην έχω όρεξη για τίποτα. Ο μπαμπάς μου μου είπε να μετακομήσω στην γιαγιά μου για να μην τα ζω κι' εγώ όλα αυτά αλλά και πάλι θα ανησυχώ. Μάλλον αυτό θα κάνω για να μην έχουν και το δικό μου βάρος. Προσπαθούμε να αποφύγουμε κλινική/ψυχιατρείο αλλά για πόσο καίρο? Να περιμένουμε μέχρι να σκοτώσει εμάς ή κανέναν άλλο? Είναι σοβαρή η κατάσταση και δεν παλεύεται ειλικρινά :(
Τώρα λέει θέλει να διώξει την μάνα μου απ' το σπίτι γιατί αυτή του φταίει περισσότερο. Να του λέει ο μπαμπάς μου πως ο παππούς του θα πεθάνει απ' την στεναχώρια και να επιμένει ξανά και ξανά επειδή αυτό του έχει κολλήσει από καιρό και να συνεχίζει να φωνάζει και να ξεσπάει.
Μέχρι και τα σκυλάκια μας έχουν τρομοκρατηθεί. Από εκεί που όποτε άκουγαν τις φωνές του ή τον έβλεπαν να επιχειρεί να μας χτυπήσει, μας πλησίαζαν και του γαύγιζαν ή προσπαθούσαν να τον δαγκώσουν για να φύγει και για να μας "σώσουν", τώρα τον βλέπουν και τρέχουν για να κρυφτούν...
ετσι οπως τα γραφεις φανταζομαι οτι κ σχεση να κανει με γυναικα θα τη δερνει κ αυτη.. γιατι τοσο αμοκ για τις γυναικες εχει?