Οκ,αν και φαίνεται ακόμη στην παράθεση που έκανες.
Οπότε,αν μπορείς να το διαγράψεις από εκεί please.
Χίλια συγγνώμη για τον κόπο που σε βάζω.Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση.
Printable View
Υπερφόρτωση εννοείς στα πμ εδώ?
Υπερφορτωση σε ολα ναι.
Το εσβησα οκ
Καλημέρα Νεφέλη,πως είσαι;
Σε προηγούμενο σχόλιο μου σου είχα γράψει ότι καλο θα ήταν να εκτονωθείς κάπου και κάπως,ώστε να ξεχαστείς κάπως και να μην νιώθεις ενοχές.
Η εκτονωση εχει παροδικά αποτελέσματα. Οι ενοχές δεν φεύγουν έτσι απλα. Κανω πολλα πράγματα και ασχολούμαι με χομπι. Η μερα μου ειναι ιδιαιτερα γεματη απο πολλα διαφορετικα πράγματα. Πολλες υποχρεώσεις, αλλα κανω πραγματα και για μένα. Οι ενοχές ειναι "εγγραφες" που δεν γιατρευονται. Μονο διαχειρίζονται, κι αυτο το συζηταμε. Είναι ατιμη η ΙΔΨ. Κλωθογυρναει κι ολο στο ιδιο σημείο είναι.
Μακάρι ο καθένας μας να λυτρωθεί από τα δεινά του,όποια και αν είναι αυτά.
Ίσως και η προσωρινή ανακούφιση μέσω της εκτόνωσης,να είναι ένα βήμα προς τα μπροστά.
Περιμένω να τα πούμε και κατ'ιδίαν(αν δεν έχεις κι εσύ πρόβλημα). : )
Δοκίμασε όταν μπορείς,γιατί μέσα στη βιασύνη μου,παίζει να έγραψα και λάθος το mail. :Ρ
ενοχες γιατι εχεις δεν εχω καταλαβει φερθηκε ασχημα σε κανενα?
Αν διαβασες πιο πανω, αναφερω οτι αφενός αυτο ειναι το πρόβλημά μου, αφετερου στο συγκεκριμένο θεμα που ανοιξα, παιδευομαι απο τις ενοχες που εχουν να κανουν με τον πρωην ψυχοτετοιο και ολη τη διαδικασία εκει. Αν ηταν ή δεν ηταν καλος, αν τον κατηγορησα αδίκως, αν έκανα σφαλμα που τον παρατησα, αν ειμαι φυγοπονη και γι αυτο δεν αντεξα τη θεραπεία, αν ειχα μεινει τι θα ειχε συμβεί, αν τελικα ήταν πολυ καλος και εκανα κι εγω προοδο......μπορω να γράφω μέχρι αυριο αν αν και αν....
ΝΕφέλη το σοκ που πέρασες δεν ήταν μικρό! Ήταν πολύ έντονη εμπειρία για να απαιτείς από τον εαυτό σου να το ξεπεράσεις με την μια και να πας παρακάτω! Είναι φυσιολογικό να έχεις πισωγυρίσματα στα συναισθήματα ή στις σκέψεις σου. Θα περάσει!!! ΌΛΑ περνάνε!
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου!!!
Σε ευχαριστώ ελισαβετ για τη βοήθεια.
Ειναι σημαντικο να σκεφτω οτι χρειάζεται χρονος κι οτι ο καθε άνθρωπος εχει το δικο του ρυθμό.
Δυστυχώς αλλη μια εκφραση αυτου που εχω, ειναι το αυτομαστιγωμα. Και ειδικα στην ιστορια με αυτον τον τυπο, το εχω χρησιμοποιησει με πολυ μανία επανω μου. Ειχα την απαιτηση απο τον εαυτό μου να το ξεπεράσω ολο αυτο μεσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Καθε βδομάδα που περνουσε με καταδικαζα για το ότι ακομα τον σκεφτόμουν.
Ηταν οντως ενα πολυ έντονο και δραματικό περιστατικο στη ζωη μου, το οποίο ξερω πως πρεπει να το βιώσω ολο, με ολες τις εντασεις και αυξομειωσεις για να μπορέσω να το αφησω καποια στιγμή στην ακρη.
Ενα χρονο μετα, δεν ειμαι στον ιδιο βαθμο εντασης συναισθηματων, αλλα η "παρουσία" του με ενοχλει. Θα ηθελα να μην υπήρχε...
Mιας και μιλάμε για ενοχές βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο.
Νομίζω είναι ενδιαφέρον.
Υ.Γ.:Νεφέλη ελπίζω και εγώ με τα σχόλια μου να σε έχω βοηθήσει κάπως με αυτήν την κατάσταση,και να μην σε έχω κουράσει.
http://www.all4fun.gr/various/articl...-22-22-09.html
Σε νιώθω γιατί την έχω και εγώ την μανία με το αυτομαστίγωμα. Προσπάθησε να θυμάσαι όμως πως είναι πολύ νωρίς! Βάζε τον εαυτό σου στην θέση μιας φίλης, θα της μιλούσες ποτέ έτσι ή θα σκεφτόσουν ποτέ έτσι γιαυτήν; Νομίζω όχι, θα την παρηγορούσες και θα της έλεγες πως χρειάζεται χρόνο και να αποδεχτεί τα συναισθήματα της. Δεν είμαστε ρομποτ βρε Νεφέλη να πατάμε κουμπιά και να εξαφανίζονται όλα ο καθένας έχει τον ρυθμό του. (τα λέω για να τα ακούω και εγώ :) )
Ένα ακόμη ενδιαφέρον άρθρο για τις ενοχές
http://www.psychotherapeia.net.gr/ar...odai-oi-enoxes
Νεφέλη off topic:
Με το θέμα με τα πμ έγινε τίποτα?
Αυτό ισχύει αν και εφόσον κάνει κανείς αυτοκριτική. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν ισχύει, και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς, βουλευτές, βιομήχανοι, μεγάλη μερίδα των ιατρών, "δημοσιογράφοι / σχολιαστές" και πολλοί άλλοι, ζουν μακάριοι μέσα στην αποχαυνωτική ευτυχία της απόλυτης άγνοιας για το ποιόν τους.
Αν ο ισχυρισμός σου ευσταθούσε θα ψαχνόμασταν να βρούμε χώρο για όλους αυτούς τους αυτόχειρες. Τι να λέμε τώρα;
Δεν μπορώ να καταλαβω αυτη την εμμονή σου να χωθεις σε ολα τα θεματα. Ή μαλλον την καταλαβαίνω σε επίπεδο μαϊντανου, ο οποιος καποιος τον έπεισε ότι ταιριαζει παντου και αποφασισε να διαπρεπει στα θεματα των αλλων αφού στην πραγματικότητα δεν εχει δικο του.
Άνοιξε δικο σου νημα κι οποιος επιθυμεί, θα συνδιαλεγεται μαζι σου εκεί.
Πιο εντιμο.
Νεφέλη πως είσαι σήμερα?
Νιώθεις πιο ήρεμη και πιο δυνατή,ύστερα από τα σχόλια αρκετών μελών?
Όταν ειμαι απεξω και βλεπω μια κατάσταση προβληματική, μου ειναι εντελως ξεκάθαρο το τι συμβαίνει. Δεν εχω καμια αμφιβολία. Οταν ενα προβληματικο περιστατικο με εμπεριέχει, τοτε ειναι σαν να ντυνομαι εναν μανδύα αμφιβολίας και ενώ μεσα μου γνωριζω -μαλλον- την πραγματικοτητα, στο τελος δεν την βλεπω. Ή την παρακαμπτω επιμελώς.
Γιατι μου συμβαίνει αυτο το πραγμα;
Ναι. Οταν εμπλεκομαι εγώ η ιδια σε ενα περιστατικο ή μια κατάσταση.
Τοτε ολα ειναι θολα. Ενώ ξερω κι εχω αισθηση του τι γίνεται και εχω και αυξημενη διαισθηση σαν ανθρωπος, παραδοξως σαν να τα μπλοκαρω ολα αυτα και να μην λειτουργεί τιποτα. Πεφτω μεσα στην υπέρτατη αμφιβολια για ΟΛΑ και δεν μπορω να βγω με τίποτα. Καταβαλλω υπερπροσπάθεια για να ανακαμψω απο προβληματικους ανθρωπους και σκατοκαταστασεις. Κυριως γιατι με θεωρω υπευθυνη για ολα.
Ολα αυτα ναι. Σίγουρα η ιστορία με τον ψυχοαπατεωνα (ωραια λεξη!), εχει παιξει μεγαλο ρολο. Ημουν βέβαια και απο παλια ετσι. Απλως αυτός το τερμάτισε....
Πολλοι θεωρούν οτι ενα χρόνο μετα, θα "επρεπε" (τη σιχαινομαι αυτη τη λεξη...), να μην τον αναφερω καν....
Οταν δεν το ζεις εσυ, ειναι ευκολο να το λες αυτο...
Εάν εχει καποιος υποστει βλαβη απο ειδικό ψυχικης υγειας, παρακαλω πολυ ας μοιραστεί την αίσθησή του απ αυτο...
Κουράστηκα στην τοση αμφιβολία. Παλεύω διαρκως για αυτο το πράγμα. Ειναι τοσο κουραστικό να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, για πραγματα που βλεπεις/ξερεις. Μαλλον ετσι ειναι η γ@@@νη ΙΔΨ......
Γενικα παιζει αυτο στη χαμηλη αυτοεκτιμηση, οχι απαραιτητα στην ΙΨΔ.
Εχω κι απ'αυτη μπολικη, δυστυχώς. Παλευω και γι'αυτο. Θελει πολυ δουλειά και υπομονη να αλλαξεις τοσο παγιωμενες αντιληψεις που τις κουβαλας μια ζωη.
Απλα κατι φορες, με πιάνει το παράπονο... Οτι κουράστηκα, οτι θα θελα οπως ολοι μας να μην βασανίζομαι τοσο πολύ, να ηταν καποια πράγματα πιο απλά...
Με κατακρίνω κατα διαστηματα παρα πολύ για το γεγονος οτι υπαρχουν στιγμες που ο ψυχοτετοιος επανέρχεται στο παρον και με πληγωνει η ανάμνηση της ιστοριας αυτής...
Αν δεν ηταν η ιστορια αυτη, θα ηταν κατι αλλο, κατι θα εβρισκες. Οσοι εχουμε πληγωμενη αυτοεκτιμηση το κανουμε αυτο. Αναπολωντας διαφορετικες ιστοριες ο καθενας. Κι εγω κουραζομαι, κι εγω αμφιβαλλω, κι εγω με κατηγορω, κι εγω σκαλιζω παλιες ιστοριες οταν πεφτω ενω με τη λογικη ξερω οτι δεν εχουν πια καμμια σημασια, ο,τι μαθημα πηρα το πηρα ηδη και τελος. Το αναγνωριζω και μου λεω σκασε πια! (και κολυμπα)