Printable View
δυστυχως δεν εχω αρκετη ενημερωση για την ασθενεια για κανω καποια κριση. πρεπει να βρεις κι αλλες πληροφοριες και κυριως γιατρο που να αποφασισεις οτι εμπιστευεσαι. αυτον που μιλαει με τοση σιγουρια για λιγους μηνες, γιατι δεν τον ρωτας, αν ειναι μονο λιγοι μηνες γιατι προτεινει να βαλετε τον ανθρωπο σε τετοια δοκιμασια;Quote:
Originally Posted by elisabet
elisabet, πολύ συγκινητικό το μήνυμά σου... Καλή δύναμη σου εύχομαι... Νομίζω ότι πρέπει να ενημερώσεις την οικογένειά σου και μετά τον πατέρα σου, αλλά είναι σημαντικό να προσπαθήσετε να τηρήσετε μία κοινή στάση όσο γίνεται σε θέματα συμπεριφοράς απέναντί του. Θεωρώ ότι κάνεις λάθος να το καθυστερείς να ενημερώσεις τους γύρω σου, καθώς θα χρειαστούν χρόνο να μπορέσουν να ισορροπήσουν λίγο, να οργανωθούν ψυχικά και να μπορούν όσο γίνεται να είναι ψύχραιμοι και αισιόδοξοι με τον πατέρα σου. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε και κάτι άλλο, πρέπει να φαίνεστε δυνατοί και ήρεμοι για να είναι όσο το δυνατόν κι αυτός ήρεμος και δυνατός κι αισιόδοξος.
Αν και δεν έχω παράδειγμα στο πολύ στενό μου περιβάλλον, θεωρώ πως ότι κι αν λένε οι γιατροί, δεν είναι σωστή αντιμετώπιση να τον κλαις τον άνθρωπο πριν την ώρα του. Η ψυχολογία των γύρω του και του ίδιου είναι πολύ σημαντικό να είναι όσο το δυνατόν ανεβασμένη δεδομένων των συνθηκών. Σε περίπτωση που οι γιατροί πέσουν μέσα, θα ζήσει με λιγότερο άγχος τους τελευταίους μήνες την ζωής του, αλλά πόσο σίγουρη είσαι ότι θα πέσουν μέσα; Η ίδια λες υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μετά από μία τέτοια διάγνωση. Εγώ θεωρώ ότι είναι λάθος μόλις ακούμε για καρκίνο να τον ξεγράφουμε τον άλλο, όσο σοβαρή κι αν είναι η περίπτωσή του. Δεν λέω να εθελοτυφλούμε μπροστά σε μία σοβαρή κατάσταση, αλλά όχι και να σταματάμε να ελπίζουμε... Και κυρίως να προσφέρουμε μία καλή ποιότητα ζωής όσο γίνεται στον παθόντα.
Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια μία συνέντευξη με ανθρώπους που είχαν πάθει λευχαιμία σαν παιδιά και πλέον μέσω κάποιου συλλόγου που είχαν συστήσει πρόσφεραν στήριξη σε οικογένειες που τα παιδιά πάλευαν με την λευχαιμία τώρα. Κι έλεγε μία κοπέλα ότι είναι πολύ άδικο μόλις ακούει κανείς την λέξη λευχαιμία να σε ΄χει ξεγραμμένο. Έλεγε ότι το ποσοστό των παιδιών που γιατρεύονται πλέον είναι -νομίζω- πάνω από το 65% κι ότι είναι πολύ άδικο να αντιμετωπίζεις τα παιδιά σαν ετοιμοθάνατα, αντί να τους δώσεις κουράγιο και ελπίδα. Κι ότι ίσως ακόμα πιο πολύ κι από τον καρκίνο της ήταν δύσκολο να ξεπεράσει τα τραύματα που της είχε αφήσει η συμπεριφορά των γύρω της στα 9-10, όταν οι περισσότεροι είτε κλαίγαν και φεύγαν από το δωμάτιο, είτε της κάναν ξαφνικά όλα τα χατήρια είτε γενικά δεν της συμπεριφερόντουσαν φυσιολογικά και εκείνη αισθανόταν ότι της λέγανε ψέματα ή την λυπόντουσαν.
Μια γηραιά θεία του πατέρα μου παρουσίασε καρκίνο στα 40κατι στο στήθος και στο στομάχι και την είχαν ξεγραμμένη, τώρα είναι 80τόσο και παρόλο που στάθηκε άτυχη με την υγεία της, καθώς έχει εμφανίσει τα τελευταία χρόνια ένα σωρό άλλα προβλήματα, έχει σπιρτάδα και τσαγανό που μας βάζει κάτω όλους.
Εδώ που μένω πέθανε ο πατέρας μιας παλιάς μου συμμαθήτριας από καρδιά στα 67 του και όλοι θυμήθηκαν ότι είχε περάσει καρκίνο και μάλιστα στα οστά κι είχε κάνει μεταμόσχευση στα 30-40, εγώ δεν το ήξερα ή δεν το θυμόμουν καν. Μια ζωή υγιή τον θυμάμαι τον άνθρωπο. Όλα είναι σχετικά λοιπόν...
Για να μην πω ότι τα βλέπω κι όλα ρόδινα, μπορεί μία κατάσταση να είναι δύσκολη, αλλά το πως διαχειρίζεσαι την καθημερινότητα του άρρωστου είναι σημαντικό. Ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι ετοιμοθάνατος, δεν είναι απλά ετοιμοθάνατος, έχει κι άλλες ιδιότητες σαν άνθρωπος. Δεν είναι σωστό να εστιάζουμε μόνο στην αρρώστια του.
Μία αγαπημένη μου παλιά συνάδελφος Αγγλίδα, 35αρα,παρουσίασε μία πάρα πολύ σπάνια μορφή καρκίνου και δεν της δίνανε πάνω από 2-3 μήνες ζωής. Η περίπτωσή της έλαβε αρκετή δημοσιότητα στην Αγγλία, ήξερε ότι ο χρόνος της ήταν μετρημένος, αλλά είπε θα το παλέψω όσο μπορώ και θα ζήσω την κάθε στιγμή. Έζησε άλλους 14 μήνες οργανώνοντας ένα σωρό events για ενημέρωση, για να στηρίξει την θεραπεία της, για να στηρίξει την έρευνα σε σπάνιες μορφές καρκίνου, είχε κοντά της όλους τους φίλους και συγγενείς, είχε απίστευτη συμπαράσταση κι από άγνωστο κόσμο, όσο της επέτρεπε η κατάστασή της έβγαινε έξω, πήγαινε σε δραστηριότητες και πάρτυ, έπαιζε με το παιδί της, περνούσε χρόνο με την γυναίκα της, την αδερφή της και τους γονείς της και στις τελευταίες της επιθυμίες ήταν ότι ποσό συγκεντρώθηκε να πάει σε καλό σκοπό αφού πεθάνει κι ήδη είχε βάλει τις βάσεις για τα σχετικά ιδρύματα/οργανισμούς και δράσεις όσο ζούσε. Νομίζω πέρα από την προσφορά της στην κοινωνία, πέρασε πολύ δημιουργικά τους τελευταίους της μήνες. Φυσικά υπήρχαν και οι πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά παρέτεινε την ζωή της όσο μπορούσε και είχε μία κάποια ποιότητα ζωής, έστω και μέσω αυθυποβολής. Δεν καθόταν σε ένα δωμάτιο να περιμένει πότε θα πεθάνει, ούτε οι δικοί της κλαίγαν τον μακαρίτη πριν την ώρα του... Charley Ashton την λέγανε αν θες να την googlάρεις κι ήταν ένα από τα πιο γαμάτα άτομα που έχω γνωρίσει...
Παιδιά ευχαριστώ όλους για την στήριξη σας και τα καλά σας λόγια.
Yoko όχι, τον έψαξα στην αρχή δεν μπόρεσα να έρθω σε επαφή και τελικά βρήκα άλλον που να είναι πιο κοντά μου.
Ήταν πραγματικά κεραυνός εν αιθρία για μένα αυτά τα νέα. Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που μέχρι πριν έναν μήνα δούλευε κάθε μέρα στο χωράφι, πήγαινε για το καθημερινό του περπάτημα, πρόσεχε την διατροφή του, δεν έπινε, δεν κάπνιζε, έκανε το τσεκ απ του κάθε χρόνο κι απλά τον τελευταίο καιρό ένιωθε να κουράζεται λίγο πιο εύκολα και μια ενόχληση στην μέση του που τα δικαιολογούσαμε με βάση την ηλικία του. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που εξετάσεις του βγαίνανε πιο καλές απ τις δικές μου!
Sonia δεν τον αντιμετωπίζω σαν ετοιμοθάνατο, δεν ξέρω αν αυτό είναι άμυνα, άρνηση της πραγματικότητας ή δεν ξέρω γω τι άλλο, αλλά ειλικρινά εγώ δεν πίστεψα ποτέ ούτε το πιστεύω πως ο πατέρας μου θα πεθάνει σε μερικούς μήνες. Πιστεύω πως θα ανατρέψει όλα τα στατιστικά τους. Αυτό που με καταβάλλει, με κάνει να απελπίζομαι και να πανικοβάλλομαι, είναι όταν τον βλέπω καταβεβλημένο. Όταν βλέπω την ψυχολογία του κουρέλι, όταν πονάει, όταν τον βλέπω ότι τρώει μόνο για να μου κάνει το χατήρι κι όχι επειδή θέλει μέσα σε λίγες μέρες κι ενώ οι γιατροί μου λένε πως αποκλείεται να χειροτερεύει τόσο σε τόσο σύντομο διάστημα κι ότι είναι απλά θέμα ψυχολογίας επειδή πονάει και νιώθει αδύναμος.
Σήμερα τους πήρα όλους και πήγαμε βόλτα. Πήρε το παυσίπονο του βέβαια αλλά όση ώρα ήμασταν εκεί παρατήρησα πως ξέχασε πως είναι άρρωστος. Ήταν πιο κεφάτος, είχε όρεξη να μας μιλάει, να κάνει αστεία, να βγάλουμε φωτογραφίες... ήταν ο μπαμπάς που ξέρω.
Αυτό που θέλω πάνω από όλα, είναι όσος χρόνος του απομένει, όσος κι αν είναι αυτός, να μην μου καταρρεύσει, να μην υποφέρει, να μην χάσει την περηφάνια που πάντα είχε. Αυτό με τσακίζει περισσότερο απ΄όλα.
Πριν προχωρήσεις σε οποιοδήποτε σχήμα χημειοθεραπείας,ζήτα επιτακτικά από τον γιατρό λεπτομέρειες για τις επιπτώσεις που θα έχει στην καθημερινή λειτουργικότητα του πατέρα σου...Στο λέω αυτό, γιατί συνήθως σε ασθενείς σε terminal στάδιο, δίνουν βαριά σχήματα χημο τα οποία τους καθηλώνουν στο κρεββάτι και τους ''λιώνουν'' χωρίς επιστροφή..Το πολύ-πολύ ζήτα την θεραπεία εγγράφως και συμβουλέψου και άλλον/άλλους ογκολόγους για το αν είναι η ενδεδειγμένη..
Όπως και νά'χει,καλή δύναμη και μην ακούς παπαριές του τύπου ''Ηταν δυνατός και κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο'' ή ''Πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε''...Ελάχιστα έχει να κάνει η πρόγνωση ενός καρκίνου με την προσωπική αντιμετώπισή του απ'τον κάθε ασθενή...Υπάρχουν χαμηλής κακοήθειας και υψηλής κακοήθειας περιπτώσεις που δεν περνάει απ'το χέρι σου να κάνεις τίποτα...Εδώ ολόκληρος Steve Jobs, με όλα τα εκατομμύρια και τα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου και δεν κατάφερε να την γλυτώσει...
Και κοίταξε να του δώσετε την ευκαιρία που λες να διασώσει την περηφάνεια του,δημιουργώντας καταστάσεις όπου θα του δίνεται η δυνατότητα να είναι ο εαυτός του.
Quote:
Originally Posted by Remedy
Πολυ αληθες αυτο , ρεμεντυ , νοσηλευτηκα δυο φορες απο ατυχημα , μια το ενα νεφρο εχανε αιμα , μια το αλλο , με ειχαν καταδικασει και τις δυο φορες οτι θα το χασω το εκαστοτε νεφρο , τελικα , μια χαρα ειμαι ...........στο 1ο ατυχημα , το 06 , μουπαν να μην ξανακαβαλλησω μηχανη , ουτε να ξανασηκωσψω βαρος , σε τρεις μηνες , τακανα αμφοτερα .....
Εχω τον κολλητο μου , που επαθε καρκινο , λεμφωμα hodskins , το 2010 σε προχωρημενο σταδιο , εκανε ισχυρες χημειοθεραπειες , στην Γερμανια , και τουχουν μεινει κουσουρια .......παντως αν και καταδικασμενος , καλα ειναι τωρα , με την διαφορα οτι πρεπει να εξεταζεται ανα 6 μηνες μεχρι το 2020 ( συνολο 10 χρονια ) ....Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Πρεπει να βρεις την δυνη Ελισαβετ ετσι να τον αντιμετωπιζεις , σαν εναν ανθρωπο που θα ζησει πολλα χρονια .....αμα βλεπει εσενα καταβαβλημενη , ειναι καταστροφη για την ψυχολογια του .........δυσκολο βεβαια να βρεις εσυ την δυναμη να τον αντιμετωπισεις σαν να μην τρεχει τιποπτα .....Quote:
Originally Posted by elisabet
Δεν δίνουν σαφείς απαντήσεις. Μου κοπανάνε συνεχώς την καραμέλα ότι σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό και δεν μπορούν να γνωρίζουν από πριν πως θα αντιδράσει ο κάθε οργανισμός. Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που αντέδρασαν καλά και μετά από 1-2 μέρες συνέρχοταν και σώθηκαν από αυτό, αλλά ξέρω και άλλους που έμειναν σε κώμα μετά την πρώτη χήμο και πέθαναν. Κοινώς πειραματίζονται. Για να μην έχουμε τύψεις οι υπόλοιποι πως δεν κάναμε τίποτα. Κάπως έτσι το καταλαβαίνω.Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Το προσπαθώ Μακ...προσπαθώ μπροστά του να είμαι όσο πιο φυσιολογική γίνεταιQuote:
Originally Posted by Macgyver
''Σφίχτηκα'' λιγάκι όταν διάβασα το κείμενο.
Τα καλύτερα εύχομαι για τον πατέρα σου κορίτσι.
................................................
Είσαι τυχερή που έχεις τετοιο πατέρα..και εκείνος θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος για σενα..και για την οικογένεια του. Κουράγιο..υπομονή..και ότι καλύτερο εύχομαι για όλους σας..μπράβο του..και τον ευχαριστω για το μάθημα ζωης και εσένα που το μοιραστηκες
Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App
http://enallaktikidrasi.com/2013/07/...reia-diatrofi/
Ελισαβετ , διαβασε τι λεει για το λεμονι .......
Το ενδιαφέρον σου είναι συγκινητικό Μακ, σε ευχαριστώ.Quote:
Originally Posted by Macgyver
Το διάβασα, προσπαθώ να του δίνω μπόλικο λεμόνι και ειδικά το ξύσμα του λεμονιού περιέχει πολλές βιταμίνες.
Θα τηλεφωνησω στον φιλο μου που εινασι στην Γερμανια , που ειχε παθει καρκινο , και ειναι καλα , να τον ρωτησω αν ξερει κατι απο τροφες .......
Ελισάβετ μου, εγώ δυστυχώς δεν ξέρω πολλά πράγματα ή πληροφορίες για τον καρκίνο κι ας είχε ο θείος μου, έφυγε τόσο γρήγορα που δεν το περίμενε κανείς σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα οπότε δεν ξέρω...
Θέλω όμως να σου πω ότι ήσουν σαν παιδί (αλλά και τώρα) πολύ τυχερή που είχες τόσο υποστηρικτικό πατέρα, εγώ απ' τον δικό μου έχω πολλά και μεγάλα παράπονα και δεν θα ντραπώ να σου πω ότι ζήλεψα με όσα διάβασα... Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για να μην πιάσω τα δικά μου σε δικό σου θέμα και μάλιστα τόσο σπουδαίο, ήθελα μόνο να σου πω πόσο τυχερή είσαι (κι εκείνος βέβαια που έχει τέτοια κόρη)...
Κάνε κουράγιο όσο μπορείς κι εύχομαι να γίνει κάποια ανατροπή, κάτι, δεν ξέρω, ίσως ένα θαύμα και να ξεπεραστούν όλα...
Κι εμείς είχαμε κι άσχημες στιγμές Κύκνε, και εντάσεις και τσακωμούς και απ όλα. Υπήρχαν διαστήματα που ρίχναμε ομηρικούς καβγάδες με τον πατέρα μου όταν ήμουν μικρότερη. Του τα έχω πει τα παράπονα μου όμως από χρόνια κι εκείνος τα δικά του πιστεύω. Κι αν έμεινε και κάτι... δεν ξέρω τώρα μου φαίνεται τόσο αστείο και μικρό και ασήμαντο που ούτε καν τα θυμάμαι. Μόνο ευχάριστες στιγμές θυμάμαι τώρα. Υπήρξα τυχερή όμως, έχεις δίκιο, το ξέρω και το αναγνωρίζω και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Κι εκείνος νιώθει περήφανος για μένα, το ξέρω.Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Αποφάσισα πως σε αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε θα γιορτάζω κάθε μικρή νίκη, όσο ασήμαντη και τιποτένια αν μοιάζει.
Σήμερα είχαμε μια σπουδαία νίκη.
Μετά από δυο εβδομάδες σχεδόν που είχε κλειστεί σπίτι, απογοητευμένος, φοβισμένος και σχεδόν δηλώνοντας παραίτηση...σήμερα ξύπνησε και ξαναπήρε την μάνα μου να πάνε στις δουλειές τους στο χωράφι. Δεν ήθελε καν βοήθεια, ήθελε να οδηγήσει μόνος του και να πάνε δύο τους.
Όταν ξύπνησα και είδα οτι είχε βγει, ήθελα να αρχίσω τον χορό μόνη μου!
Ο μπαμπάς μου είναι παλικάρι και όλα θα πάνε καλά. Μας τάπωσε σήμερα :)
αυτο ειναι πολυ θετικο!
ξενικησε θεραπειες? ο πατριος μου περναει αυτον τον γολγοθα τωρα. ηταν να μην κανει χημεια αλλα κανει δεκα κυκλους.
Πολύ ευχάριστο αυτό elisabet!!
Είναι θετικό ότι ίσως κράτησε λίγο διάστημα η απογοήτευση του. Οσο να'ναι δεν είναι εύκολο πράγμα η αποδοχή της κατάστασης. Εχει ψυχολογικό αντίκτυπο.
Συνήθως σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις υπάρχουν μεταπτώσεις ανάλογα με το περιεχόμενο των σκέψεων.
Καλό είναι να ξεχνιέται από αυτό που έχει και να είναι σε ένα κλίμα αισιοδοξίας κ όχι πένθους. Αυτή είναι η άποψη μου.
Έχει ξεκινήσει ένα κύκλο βιταμινών, τίποτα χημικό ακόμα, είναι ένα ερευνητικό πρόγραμμα που βρήκα , όποιος θέλει πληροφορίες ας μου στείλει πμ να δώσω στοιχεία. Οπότε πιστεύω οτι εκεί οφείλεται το ότι τις τελευταίες μέρες άρχισε να νιώθει πιο δυνατός γιατί είχε τρομερές αδυναμίες και αίσθημα κόπωσης. Αυτό παράλληλα με πολύ κουβέντα και θετική ενέργεια γύρω του.
Χημείες ξεκινάμε την Δεύτερα και συνεχίζουμε να τα κάνουμε παράλληλα. Θέλω να πιστεύω πως οι επιπτώσεις των χημο θα είναι όσο το δυνατόν μικρότερες με αυτόν τον τρόπο.
@serios ναι, κι εγώ αυτό πιστεύω, δεν επικρατεί καθόλου κλίμα πένθους στο σπίτι μας, ίσα ίσα έχουμε όλοι μια πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Ίσως βρισκόμαστε σε άρνηση, αλλά δεν με νοιάζει γιατί και η άρνηση μας βολεύει τώρα.
Στον ίδιο δεν είπα ολόκληρη την αλήθεια, αν και πιστεύω πως το γνωρίζει, αλλά θεώρησα οτι μάλλον δεν ήθελε να ακούσει παραπάνω. Οπότε του είπα όσα έκρινα πως μπορούσε να αντέξει σε αυτή τη φάση. Επίσης βρήκαμε έναν πολύ καλό γιατρό που τον εμπιστεύτηκε και ο ίδιος και έδειξε διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα χωρίς να τον θεωρεί τελειωμένο.
εχει πολλες διαφορετικες χημειες. ο δικος μου κανει τρεις μαζι αλλα ειναι απαλες και δεν εχει απολυτως καμια παρενεργεια. η μανα μου οταν εκανε ηταν επισης απαλες. του αδερφου μου ηταν σκληρες.αλλα εξαρτατε απτο ειδος καρκινου, τις μεταστασεις κτλ.
η ψυχολογια ειναι πολυ βασικο κομματι. και οι τρεις οι δικοι μου δεν νοιαστηκαν γιαυτο που ειχαν και δεν το αφησαν να τους στενοχωρησει. ειδαμε αλλα ατομα που αφεθηκαν στο αγχος και χαθηκαν. ενας γιατρος το ειχε θεσει ωραια..ακομα και το σπιτι σου να γκρεμιζετε,δεν πρεπει να νοιαστεις. ολα ξαναφτιαχνονται
Ελισαβετ δεν υπαρχει τιποτα πιο δυνατο στον κοσμο απο ενα κοριτσι που φερετε καλα κ αληθινα στον μπαμπα στο λεω να το ξερεισ
@garida είναι καλά οι δικοί σου τώρα;
Τι να πω...ο γιατρός με διαβεβαίωσε πως η χήμο που προτείνει δεν είναι πολύ τοξική και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα (βιταμίνες κτλ) πιστεύουμε πως μπορεί να αντιδράσει καλά ο οργανισμός του. Έχω πολύ αγωνία για την πρώτη που θα κάνει, αλλά ταυτόχρονα έχω και μια αισιοδοξία όσο τον βλέπω να δυναμώνει.
@ελις έχει δύο κορίτσια που του φέρονται καλά κι αληθινά κι αν μετρήσω και την μάνα μου...έχει τρία! :)
ναι μια χαρα ειναι. ο πατριος μου ειχε τον πιο δυσκολο..αυτο πιστευαμε. διοτι οσοι το παθαιναν παλια δεν επιβιωναν απτον συγκεκριμενο ογκο. και στο γκουγκλ δινει 2% πιθανοτητες. αλλα...ΑΛΛΑ....το γκουγκλ ειναι μπαρουφα. και ο ογκολογος του πατριου μου του αρχισε βιταμινες πριν τη χημεια..αλλα οχι για να δυναμωσει. (μην ακους κανεναν απτο ιντερνετ που εχει βρει 'θεραπειες' με εναλλακτικες μεθοδους....) του δινει κατι συγκεκριμενα σκευασματα για να μην εχει ασχημη αντιδραση ο οργανισμος στη χημεια. ισως εχουν και τον ιδιο γιατρο οι γονεις μας αν εισαι απο θεσνικη :PQuote:
Originally Posted by elisabet
η μανα μου δεν μας τοχε πει καν οτι ειχε καρκινο. οποτε δεν θυμαμαι την εμπειρια. ο αδερφος μου ειχε λεμφωμα αλλα το προλαβαμε αλλα επειδη ηταν κατω των 25 επρεπε να κανει επιθετικη χημεια. οσο πιο νεος τοσο πιο επιθετικη η χημεια.
παντως ειδα διαφορα απτη 3η χημεια στον πατριο μου. απο κιτρινοπουλης εγινε ροζουλης
Όχι δεν είμαι απο Θεσσαλονίκη. Ούτε μιλώ για θεραπείες, είναι ακριβώς αυτό που λες, διάφορα σκευάσματα βιταμινών που σκοπό έχουν να μειώσουν τις επιπτώσεις των χήμο στον οργανισμό του. Στην ουσία δυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μπορέσει να αντέξει τις χημο. Δεν μας τα έδωσε ο ογκολόγος αυτά, τα βρήκα μόνη μου μέσω φίλου που έκανε το ίδιο σε δικό του άνθρωπο και με την έγκριση και του ογκολόγου του τα δίνω. Όμως παρατήρησα οτι μετά την χρήση αυτών όντως είναι καλύτερα, δεν αποτελούν θεραπεία βεβαίως, αλλά από άποψη ενέργειας τον βοηθούν.Quote:
Originally Posted by garida
Και στην περίπτωση του πατέρα μου τα στατιστικά είναι χάλια, δεν έχω προσπαθήσει καν να ψάξω στο νετ, αυτά που άκουσα απτους γιατρούς μου αρκούν. Είναι ακόμα κατακόκκινος όμως όπως ήταν πάντα, κανείς δεν πιστεύει πως είναι άρρωστος όταν τον βλέπει, ακόμα κι ο γιατρός που του έκανε την βιοψία μου το είπε.
Χαίρομαι πολύ για σένα που πήγαν όλα καλά και με τους τρεις , εύχομαι να είστε πάντα γεροί :)
ευχαριστω. σου ευχομαι τα καλυτερα. ελπιζω να πανε ολα τελεια στον μπαμπακα.
εκανε και χειρουργειο?
Και εγώ Εύχομαι τα καλύτερα και σε σένα και στον μπαμπά σού!!! Μακάρι να πάνε όλα καλά!!! Συνεχίστε να μην το βάζετε κάτω, όπως κάνετε και τώρα.
Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App
Ευχαριστώ για τις ευχές. Μακάρι να πάνε όλα καλα...
@garida οχι χειρουργείο δεν έκανε, μας είπαν οτι είναι μη χειρουργήσιμο. Οπότε η μόνη ελπίδα που μας δόθηκε είναι οι χήμο.
υπαρχει ενας ογκολογος θεσνικη, εξειδικευμενος σε νεφρα και πνευμονι, ο οποιος εχει δωσει χρονια ζωης σε ανθρωπους που τους ειχαν ξεγραμμενους. δεν ξερω σε πιο σημειο ειναι του μπαμπα σου, αλλα αν θες μπορω να σου πω το ονομα αυτου του γιατρου
Σ ευχαριστώ πολύ αλλά μετά από πολύ ψάξιμο και γω δεν ξέρω πόσους ογκολόγους είδα και πόσα ραντεβού έκλεισα, τελικά καταλήξαμε σε έναν που νομίζω του ταιριάζει και τον εμπιστεύτηκε αμέσως οπότε δεν νομίζω πως έχουμε χρόνο για ψάξιμο σε επιπλέον γιατρούς. Βασικά ήταν ο μοναδικός από όσους είδα που έδειξε ενδιαφέρον να ασχοληθεί και δεν έμεινε μόνο στα τυπικά, άλλα έκατσε και κουβέντιασε μαζί του, του εξήγησε όσα μπορούσε να εξηγήσει και τον τόνωσε ψυχολογικά με την έννοια ότι του έδωσε την αίσθηση οτι δεν είναι μόνος του αλλά ότι θα το παλέψουν μαζί.Quote:
Originally Posted by garida
Επιπλέον κι ο άλλος που μας φτιάχνει τα σκευάσματα με τις βιταμίνες και τα εναλλακτικά, αφιλοκερδώς (και το τονίζω το αφιλοκερδώς γιατί παίζει πολύ εκμετάλλευση στο θέμα) είναι πολύ ζεστός άνθρωπος και είμαστε σε συνεχή επικοινωνία, έχω πάει 100 φορές μέχρι τώρα και έχω πάρει αμέτρητα τηλέφωνα και δεν μου έχει πάρει ούτε ένα ευρώ.
Θέλω να πιστεύω πως έχουμε δημιουργήσει ένα δίκτυο ανθρώπων γύρω μας από γιατρούς αλλά και φίλους, συγγενείς κτλ που είναι πολύ βοηθητικοί και υποστηρικτικοί προς το παρόν.
Και κάτι που με εντυπωσίασε από την αρχή αυτής της περιπέτειας είναι το πόσο καλούς φίλους έχω. Ειλικρινά όλοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν όπως μπορούσαν σε σημείο συγκινητικό. Όχι πως δεν ήξερα οτι έχω καλούς φίλους, αλλά καταλαβαίνω πως όταν μιλάμε για τέτοια βαριά θέματα υγείας όπως ο καρκίνος, δεν μπορούν όλοι να το διαχειριστούν και μπορώ να καταλάβω το να θέλει κάποιος να απομακρυνθεί. Όχι γιατί είναι κακός άνθρωπος, αλλά γιατί δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος. Εγώ όλο αυτό το διάστημα νιώθω πως έχω γίνει "βάρος" σε γνωστούς και φίλους με την έννοια οτι δεν έχω ούτε τις ψυχικές δυνάμεις να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο εκτός από το θέμα του πατέρα μου, ούτε τον χρόνο. Παρόλα αυτά όλοι οι φίλοι μου, όχι απλώς δεν απομακρύνθηκαν, αλλά μου συμπαραστέκονται όσο μπορούν με κάθε τρόπο. Ακόμα και από δω, πολλά άτομα έσπευσαν να βοηθήσουν και με πληροφορίες και με ψυχολογική συμπαράσταση και νιώθω ευγνώμων για αυτό.
αν καποιος απομακρυνεται οταν συμβαινει κατι τετοιο παιζει η να εχει αντιμετωπισει κατι παρομοιο, να μην ξερει πως να συμπεριφερθει...η να βαριεται.
εχω μια φιλη που περναει το ιδιο και δεν ξερω τι να της πω....δεν ξερω αν πρεπει να πω κανα αστειο, η να πω λογια συμπονιας κτλ
ειναι σημαντικο να εχεις στηριγματα. και μενα ηταν ολοι καλοι, εκτος απτο πιο κοντινο σοι μου, θειος θεια και ξαδερφες. πηγαν ειδαν τον πατριο στο νοσοκομειο και...απο τοτε...ουτε μνμ ουτε τπτ. ουτε ενα ..γαριδα εισαι καλα?...ατομα που μεγαλωσαμε μαζι
Ούτε και εγώ ήξερα τι να πω σε τέτοιες περιπτώσεις πριν συμβεί και στην δική μου οικογένεια. Στην ουσία όμως δεν χρειάζεται να ξέρεις κάτι να πεις, τις περισσότερες φορές αρκεί να ακούσεις τον άλλον.
Στην φίλη σου, άσε να σε οδηγήσει αυτή στο τι θέλει να κουβεντιάσετε. Αν εκείνη θέλει να μιλάει για αυτό, δεν χρειάζεται να πεις κάτι, αρκεί να την ακούς. Αλλά πολλές φορές, το παρατηρώ κι από τον εαυτό μου, έχω ανάγκη κι από κάποιον που μας θα μου πει κάτι άσχετο, που θα κάνει μια πλάκα ξέρω γω, ένα αστείο... δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε άλλα θέματα για πολύ, σύντομα θα ξαναγυρίσω την κουβέντα στο δικό μου θέμα, αλλά νομίζω οτι μου κάνει καλό, έστω για λίγο να ξεφεύγω.
Πάντως δεν έχω παράπονο από κοντινούς φίλους/ συγγενείς, εντάξει πάντα υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις αλλά στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι άνθρωποι γύρω μου, μου στάθηκαν πολύ και σε μένα και στον πατέρα μου. 2-3 άτομα κιόλας πχ προσφέρθηκαν αν έχω δουλειά να τον πηγαίνουν εκείνοι για τις χήμο, κάποιοι με ρώτησαν αν χρειάζομαι χρήματα... τις περισσότερες φορές αρκεί η κουβέντα τους κι η καλή τους πρόθεση.
Δεν θέλω να το γρουσουζέψω, ήμουν αρκετά ανήσυχη για την πρώτη χήμο, το πώς θα αντιδράσει και τι παρενέργειες θα έχει...όλα μια χαρά!
Δεν νιώθει τίποτα από παρενέργειες προς το παρόν, ούτε καν αυτές για τις οποίες μας είχε μιλήσει ο γιατρός....και το πιο κουλό; Μου είπε οτι νιώθει πως ο πόνος έχει ελαττωθεί και μειώσαμε τα παυσίπονα!
Μπράβο βρε Ελισάβετ, όλα καλά να πάνε!
Ελισάβετ, κορίτσι μου, χαίρομαι πάρα πολύ που ο πατέρας σου πήγε καλά και έχει ελαττωθεί και ο πόνος.
Υπομονή και επιμονή!
Ευχαριστώ κορίτσια!
ΜΕ την υπομονή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, είμαι ανυπόμονη γενικά, αλλά από επιμονή έχω να φαν κι οι κότες! Όταν θέλω κάτι είμαι ικανή να χτυπιέμαι εκεί και να φέρνω τον κόσμο ανάποδα μέχρι να το πετύχω.
Έμαθα να κάνω κι ενέσεις που δεν είχα τολμήσει ποτέ στην ζωή μου ούτε να δω σύριγγα και μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν έκανα ούτε εξετάσεις αίματος από τον φόβο μου. Και τώρα τόλμησα εγώ να κάνω ένεση και μάλιστα στον πατέρα μου! Αδιανόητο μου φαίνεται. Όχι πως δεν συνεχίζω να φοβάμαι, βαθιές ανάσες παίρνω όταν φτάνει η ώρα, αλλά τις κάνω. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος τελικά.
Όταν ήμουν 12 χρονών αρρώστησε ο πατέρας μου ξαφνικά και μπήκε στο νοσοκομείο για 15 μέρες περίπου.
Θυμάμαι τον περίμενα να έρθει να με πάρει από τα αγγλικά, είχε αργήσει και είχα υποθέσει πως θα είχε δουλειά στο μαγαζί και καθυστέρησε. Τον περίμενα ανυπόμονα στο συνηθισμένο μας σημείο ώσπου κάποια στιγμή είδα ένα ασθενοφόρο να περνάει με την σειρήνα να στριφογυρίζει. Δεν ξέρω γιατί αλλά τρόμαξα όταν είδα το ασθενοφόρο κι ασυναίσθητα έκανα τον σταυρό μου. Μετά από λίγη ώρα κι ενώ είχα βαρεθεί να περιμένω, αντί για τον πατέρα μου είδα έναν οικογενειακό φίλο να έρχεται να με πάρει πράγμα που μου φάνηκε πολύ παράξενο και κατάλαβα πως κάτι κακό είχε συμβεί. Αυτός μου είπε πως ο πατέρας μου κάτι έπαθε και πήγε στο νοσοκομείο και προσπάθησε να με καθησυχάσει.
Στο σπίτι βρεθήκαμε τρία παιδιά μόνα τους, με μένα την μεγαλύτερη στην ουσία στα 12, η μάνα μου μας είχε "εγκαταλείψει". Μιλώ για εγκατάλειψη γιατί έτσι το νιώσα τότε, σαν να μην την ένοιαζε τι κάναμε εμείς τρία παιδιά μόνα τους τόσες μέρες στο σπίτι. Υπήρχαν βέβαια συγγενείς και φίλοι, ερχόντουσαν που κ που, κάποιοι μας φέρνανε και φαγητό και η μάνα μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή για να μου πει πού είχαν κρυμμένα χρήματα για ο, τι χρειαζόμασταν.
Θυμάμαι οτι τότε έγινα στρατιώτης. Υπήρχαν ένα σωρό πρακτικά θέματα που έπρεπε να λυθούν. Πώς θα πηγαίνουμε αγγλικά (που ηταν μακριά από το σπίτι), ποιος θα ταίζει τα ζώα (είχαν κάτι ζώα οι γονείς μου εκεί κοντά), ποιος θα πηγαίνει στο μαγαζί, πότε θα διαβάζουμε για το σχολείο, ποιος θα μαγειρεύει, πώς θα ξυπνάμε το πρωί στην ώρα μας, ποιος θα βγάζει βόλτα τον σκύλο, ποιος θα καθαρίζει... Κατά ένα περίεργο τρόπο μπήκαν όλα σε σειρά και καταφέραμε και τα κάναμε όλα. Μόνο τον σκύλο χάσαμε στην πορεία που από την μέρα που μπήκε ο πατέρας μου στο νοσοκομείο αρνιόταν να φάει και πέθανε μετά από μερικές μέρες.
Όταν γύρισαν οι δικοί μου απτο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου με πιτζάμες. Μου φάνηκε τόσο παράξενο! Με ρώτησε η μάνα μου τι κάναμε τόσες μέρες, αν πήγαινε κάποιος την μικρή στο σχολείο κτλ, της είπα όλα καλά, δεν χάσαμε ούτε μέρα, ταίζαμε τα ζώα κάθε μέρα και ορίστε και τα χρήματα από το μαγαζί. Εκείνη σάστισε. Ποιο μαγαζι;; Ανοίγατε το μαγαζί αυτές τις μέρες;;;; Μα ναι, μόνο τα πρωινά που ήμασταν στο σχολείο δεν ανοίγαμε. Ποιος έκλεινε ταμείο τα βράδυ; Ποιος υπέγραφε επιταγές; Είχα τηλεφωνήσει σε έναν συνάδελφο του πατέρα μου που τον ήξερα, του εξήγησα τι συνέβαινε κι ο άνθρωπος είχε δεχτεί και ερχόταν κάθε βράδυ μόλις έκλεινε το δικό του μαγαζί, και μας βοηθούσε με τα τυπικά. Είχαν δουλέψει όλα ρολόι. ΟΙ γονείς μου είχαν σαστίσει.
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει. ¨Ολα γίνονται όταν θελήσεις αρκετά και βάλεις όλο σου το είναι στην προσπάθεια.
Μόνο για το θέμα του σκύλου δεν τα καταφέραμε. Μας είχε πει η μάνα μου στο τηλέφωνο να μην το πούμε στον πατέρα μου και στεναχωρηθεί, αλλά μόλις εκείνος ρώτησε πού είναι το σκυλί, βάλαμε κι οι τρεις τα κλάματα με την μια και του τα ξεράσαμε όλα.
Μπραβο τεκνα μου το καταλαβατε