Οσο για την αυτοκτωνια, επειδη ειναι παρα πολυ ευαισθητο θεμα, θα προσπαθησω να καταθεσω την φτωχη μου γνωμη οσο διακριτικα μπορω.
Μεχρι σημερα, δυστυχως εχω την ατυχια να υπηρξαν ανθρωποι ,φιλοι μου οπου μας "αφησαν" βαζωντας τελος στην ζωη τους. Ενα κοινο που θα βρω σε ολους κι ολες αυτες ηταν η δυναμικοτητα του χαρακτηρος τους λιγο καιρο πριν το τελος, θυμαμαι δλδη οτι καναν πραματα χωρις να φοβουντε , θυμαμαι οτι ο τροπος που αντιμετοπιζαν τις οποιες δυσκολιες τους ηταν σαν να σου ελεγαν οτι δεν φοβαμαι αφου ουτος η αλλος θα "φυγω" σε λιγο- αναφερομαι για παραδηγμα στην χρηση ναρκωτικων,καναν χρηση δλδη υπερβολικα ρισκαρωντας το να γινει λαθος κι να μεινουν σε κωμα- .Ενα αλλο κοινο χαρακτηριστικο τους θυμαμαι πως ηταν η αντιμετοπιση τους σε οσους ειχαν δυαφωρες, θυμαμαι οτι εδειχναν μια μεγαλοψυχια, εδειχναν μια ταση προς το να κανουν αυτοι πισω, συγχωρουσαν με μεγαλοκαρδια τον οποιον ειχαν καποια διαφορα. Αυτη η αντιμετοπιση ηταν πολλες φορες αντιθετη με τον εως τωτες χαρακτηρα τους.
Η επιστημη παντως, λεει οτι οποιος διεπρατει αυτοκτωνια το κανει λογο ψυχικης ασθενειας! κι οτι ειναι παρα πολυ μικρο το ποσωστο αυτων οπου βαζουν τελος στην ζωη τους λογο φιλοσοφικης λογικης. Ενα τετοιο παραδηγμα ειναι ο Λιαντινης, καθηγητης πανεπηστιμιου ο οποιος δεν επασε απο καποια ψυχικη ασθενεια, απεναντιας ηταν αρκετος υγειης, δυστυχως ομως επασχε απο ακρατη αλλαζωνια κι επαρση του "εγω" του. Ο συγκεκρημενος ανθρωπος, λοιπον αυτοκτωνησε υστερα απο μια σειρα φιλοσοφικων πραξεων οπου ειχε κανει, πηστευωντας οτι το σωμα μας ειναι ο αγωγος προς την φθωρα! οτι πρεπει να απαλαγουμε απο τις οποιες φοβιες μας κι πως το χρωνικο πλαισιο οπου εγκλωβιζετε μεσα ο θανατος ειναι τελειως αμελιταιο. Ετσι λοιπον κατεληξε στον θανατο οσο ειχε την σχετικη αξιοπρεπεια της αυταρκειας σαν υγεια, κι σαν αξιοπρεπεια. Εν ολοιγις δεν ηθελε να δει τον εαυτο του γερωντακι .
Ομως αυτος ειναι η εξερεση, οι πιο πολλοι που αυτοκτωνουν χωρις προβλημα υγειας, θελω να πω οτι βγαζω απεξω αυτους που πασχουν απο καποια αθεραπευτη ασθενεια - π.χ. καρκινο- και που θα παιθανουν ουτος η αλλος, αν εξερεσουμε αυτους λοιπον, οι πιο πολλοι που βαζουν τελος το κανουν υπο την καθοδηγηση καποιας ασθενειας του νου και συνηθως της βαριας καταθλιψης.
Θυμαμαι τον εαυτο μου σαν επασχα απο βαρια καταθλιψη οτι εβαα το μυαλο μου συνεχως να βρει δικαιολογιες για να αυτοκτωνηση! συνεχως εψαχνα τους λογους για να μην ζω! ενω θα επρεπε να ψαχνω λογους κι δικαιολογιες για να ζησω! εγω εκαμα το αντιθετο. Μετα θυμουμε οτι προσπαθουσα να βαλω σε μια σειρα τις οποιες υποχρεωσεις μου ειχα προς εφορι κι αλλου ωστε να μην κληρωνομησουν οι δικοι μου χρεοι!
Οταν με πειρε χαμπαρι ο θεραπευτης μου, αφου παρατηρησε οτι εκαμα διαθηκη κι αλλα τετοια , αμεσα με εκλεισαν στο Δαφνι.! Τωτες ειχα εξωργηστη παρα πολυ! κι θυμαμαι οτι ο μονος λογος που με κρατουσε στην ζωη ηταν το "παζαρι μου" με τον Θεο! το πως δλδη θα εβρησκα ενν τροπο να μπορω να δικαιολογηθω απεναντι στον Θεο για μια πραξη οπου ειναι αντιθετη με τα πηστευω μου κι για να μπορω να θαφτω μεταποιτα αφου η εκκλησεια μας δεν θαβει τους αυτοκτοωνουντες.
Οταν λοιπον αρχησα την θεραπεια μου, οταν ειδα καποια βελτιωση θυμαμαι οτι εκλεγα απο τον φοβο για αυτο που πηγαινα να καμω! το οτι τωρα δεν θα ειμουν εδω καταλαβα ποσο βλακεια θα ηταν!
