Printable View
Τι μου θύμησες. Βαφτιζα το παιδί της αδελφής μου, είχα τενοντίτιδα και δεν μπορούσα να κρατήσω το παιδι. Έτρεμαν τα χέρια μου και το έπαιρνα μια από εδώ, μια από εκεί και παρακαλούσα να τελειώσει το μαρτύριο. Και η μάνα μου γύρισε πίσω στον κόσμο και είπε "δείτε πως κρατάει το μωρό". Ενώ ήξερε. Ενώ άλλη μάνα θα γύριζε να δικαιολογησει όλο αυτό, με έκανε χώμα. Και το άκουσα.
Ειναι πολλά τα θεματα τους. Τα βλέπουμε και λέμε τι δεν θέλουμε να γίνουμε.
Άρχισε να δουλεύεις και με τον ευατο σου. Με τις ερωτήσεις που σου κάνει ο ψυχολόγος θα δεις ότι μπορείς να κάνεις και δουλειά στο σπίτι
Πόσα τέτοια σκηνικά που περιγράφεις με το χέρι σου... Την τελευταία φορά που έγινε ένα τέτοιο σκηνικό μπροστά σε κόσμο τους είπα και τους δύο ότι είναι η τελευταία φορά που ανέχομαι τέτοια ντροπιαστικά σχόλια. Ο μπαμπάς μου εκνευρίστηκε (με εμένα; με την άλλη; δεν κατάλαβα) και η άλλη απλά διαστρέβλωσε την πραγματικότητα ότι δεν το είπε έτσι κλπ. Λες και είμαι χαζή και δεν κατάλαβα. Το βλέμμα οίκτου των λοιπών παρευρισκόμενων μου είχε καρφωθεί για μήνες στο κεφάλι.
Να σου πω πάντως όσο το σκέφτομαι θυμάμαι παλιότερα ότι επειδή καταλάβαινα τη θέση της την συμπονούσα πολύ. Έλεγα δεν πειράζει, θα μου αξίζει. Μάλιστα θυμάμαι σαν παιδί να νιώθω απίστευτες τύψεις, να ζητάω συγγνώμη για πράγματα που δεν έφταιγα. Και δεν γινόταν και δεκτή.
Πλέον πήγα στο άλλο άκρο. Αλλά έχω γίνει σαν αυτήν, φτυστή θα έλεγα!
Νομίζω ότι άπαξ και πεις "δεν θέλω να είμαι έτσι" αρχίζει η αλλαγή. Εγώ αργά το κατάλαβα (πολύ πρόσφατα το κατάλαβα, έχει κάνα δίμηνο) αλλά έστω το κατάλαβα.
Δεν θα πεις "δεν θέλω να είμαι σαν αυτήν". Θα πεις δεν θέλω να έχω αυτή την συμπεριφορά, θέλω να είμαι καλύτερη για μένα και μετά για τους άλλους.
Ότι και να είναι, είναι η μητέρα σου. Η αλλη :). Κοίτα εσύ τι θα κάνεις για να είσαι διαφορετική. Και να ξέρεις, όσοι κάνουν σωστή θεραπεία γίνονται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους. Αρχίζεις και βλέπεις με τι αξίζει να ασχοληθείς και με τι όχι.
Για να δουλέψει η θεραπεία πρέπει να κάνεις κι εσύ βήματα. Έχω υπόψη μου και παραδείγματα ανθρώπων που δεν πολυδούλεψε.
Εξαρτάται καθαρά από εμάς πιστεύω. Και φάρμακα να πάρεις (αν χρειάζονται) πάλι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς από εσένα εξαρτάται.
Εγώ τώρα δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να τα καταφέρω. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος με τέτοια βιώματα ίσως ποτέ να μην καταφέρει να κάνει "ειρήνη" με αυτά 100%
όλοι οι ανθρωποι έχουν τα θέματα τους. Εμείς τουλάχιστον παλεύουμε με αυτα και σίγουρα θα γίνουμε καλύτεροι απο αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν "πρόβλημα" . Εμένα αυτό μου αρκεί.
δεν εχεισ σταθερη σχεση με τα συναισθηματα σου και τον εαυτο σου ωσ προσ την αξια σου αυτο θελει δουλιτσα καθε γεγονοσ το πιστωνεισ ωσ αξια ενω απλα ειναι γεγονοσ που επηρεαζει τη διαθεση οχι την αξια τα υπολοιπα με γιατρο αν παρεισ φαρμακα θα μαστουρωσεισ αυτα αμα τα πεισ σε γιατρο θα σου πει το ιδιο ακριβωσ ειχε κι η κορη μου και μαλλον το εχετε ολεσ
Οταν λες όλες;;
George1520 Είναι δεδομένο ότι θα βρεθείς σε καλύτερο στάδιο εφόσον έχεις καταλάβει το θέμα από κάποιον που δεν έχει ιδέα.
Elis Ως προς το πρώτο που λες νομίζω κι εγώ ότι έτσι είναι. Το δεύτερο που είπες για την κόρη σου και τον γιατρό δεν το πολυκατάλαβα, αν θέλεις εξήγησε το λίγο.
ολεσ οι γυναικεσ αυτο εχουν ειναι μπερδεμενοσ ο ρολοσ τησ πριγκιπισσασ κλπ με τουσ αντρεσ που δε φερονται αντιστοιχα δηλαδη οτι βλεπω τι μου προσφερεισ θα στο ανταποδωσω συναισθηματικα οδηγειτε σε χαμηλη αυτο εκτιμηση και μετα γεια σασ το θεμα ειναι η αυτοεκτιμηση να μενει σταθερη και να κρινετε τον αλλον 0 και 0 δεν κανει 1 κανει 0 αν θεσ να ξεφυγεισ απο το 0 πρεπει να γινεισ 1 δηλαδη να κατανοησεισ το κυνηγι του θυσαυρου τα προτυπα και ολη αυτη τη μαλακια που σασ σερβιρουν για τροπο ζωησ
ολο το θεματακι τησ ζωησ ειναι να αποδεχτεισ τον εαυτο σου και μετα τουσ αλλουσ και θα λυθουν ολα σασ τα ψυχολογικα
για σασ που ζειτε για τουσ αλλουσ πολυ απλα να βρειτε τον εαυτο σασ αυτα που κανουμε για τουσ αλλουσ δε θελουμε ανταποδοση ουτε αγαπουλεσ αρα βρειτε τα με την παρτη σασ και βρειτε το μετρο τι κανω για ποιον και γιατι και λυνονται ολα
Αν διάβασες από την αρχή το θέμα θα δεις ότι το συγκεκριμένο "πρόβλημα" δεν έχει να κάνει με το φύλο (αφού εγώ είμαι άντρας) αλλά έχει να κάνει με τα βιώματα. Συμφωνώ όμως στο κομμάτι που λες για την αποδοχή του εαυτού μας.
τα ιδια ειναι ρε φιλε το πιστωνεισ ωσ αξια ενω ειναι διαθεση τα ιδια ειναι ολα στη βαση τουσ τι νομιζεισ οτι ειναι οι γυναικεσ εξωγηινοι το ιδιο ειναι τα ιδια ειχα κι εγω κι η κορη μου στην εφηβεια τη συζητουσα καθε μερα τρια χρονια την ελεγα ιστοριεσ ειχε αστρο αλλα περνουσε φαση πωσ βγηκε δεν ξερω παντωσ απο εδω πρεπει να ειναι η ναταλια sups παλιο μελοσ εγω ημουν σακατεμενοσ απο το στρατο κι επρεπε κατι να κανω και δεν ειχα ιδεα τι και το ψαξα και σου λεω τι βρηκα
Όταν συζητήσεις με την ψυχολόγο σου αυτά που είπαμε εδώ. Γράψε σχόλιο για το τι σου είπε και που κατέληξες εσύ..
George1520 Το θέμα και τον ρόλο του μπαμπά δεν τον έχουμε συζητήσει ιδιαίτερα. Αυτό σκοπεύω να θέσω όταν ξαναέχω συνάντηση. Ακόμα έχω πολύ δρόμο πάντως... Δε βοηθάει και το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω το πτυχίο μου για να φύγω. Μια φορά η ψυχολόγος είχε πει μια σκέψη του στυλ ότι ενδεχομένως τα πράγματα να αλλάξουν και από τις δύο πλευρές όταν σταματήσω να μένω μαζί τους.
Ούτε εμείς έχουμε αφιερώσει κάποια συνέδρια για να μιλήσουμε αποκλειστικά για τον πατέρα.
Θα αλλάξουν όταν θα σταματήσεις να εξαρτασε τόσο πολύ από τους γονείς σου (και οικονομικά). Θα σε επηρεάζουν αλλά όχι σε τόσο βαθμό (έτσι πιστεύω)
Έτσι πιστεύω και εγώ George. Πέρα από όλα τα άλλα αισθάνομαι ότι δεν έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου.
Κάθε πόσο πας ψυχολόγο;
Υπήρξε κάποιο στάδιο της ζωής σου που να έχεις πέσει πολύ ψυχολογικά;
Ας πούμε ανά δύο εβδομάδες.
Υπάρχουν περίοδοι που πέφτω πολύ και έχω παρατηρήσει ότι είναι κυρίως το καλοκαίρι.
Καλησπέρα. Πως είσαι; Γιατί κυρίως καλοκαίρι;Quote:
Originally Posted by Phantom
Καλησπέρα! Αυτόν τον καιρό είμαι κάπως καλύτερα. Ξεκίνησα και τα μαθήματα στη σχολή και παράλληλα προσπαθώ (πάλι!) να βρω μια δουλειά (part-time). Ένα γεγονός που με ρίχνει πολύ ξέρεις είναι αυτό με τη δουλειά. Ζω σε πόλη με μεγάλη ανεργία και παντού ζητάνε προϋπηρεσία. Και το πράγμα πάει ως εξής: Μέχρι πότε θα τρώω από τα έτοιμα των άλλων; Δεν είμαι ικανή ούτε μια δουλειά να βρω να έχω πέντε φράγκα στα χέρια μου; Για ποιον λόγο σπουδάζω αφού το πολύ-πολύ να βρω μια δουλειά με λίγα χρήματα (η σχολή μου είναι αρκετά απαιτητική). Μια ζωή με ταΐζουν οι δικοί μου. Είμαι ένα βάρος στην οικογένεια μου και στην κοινωνία.
Πριν λίγο καιρό μου έγινε μία πρόταση για ένα ταξίδι στο εξωτερικό (λίγες μέρες τύπου βόλτα) και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα πρέπει να ζητήσω χρήματα από τους δικούς μου γιατί σιγά μην έχω βρει δουλειά ως τότε και ντροπή μου. Ενώ το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κάποιος μέσος άνθρωπος (υποθέτω) ότι θα ήταν αν θέλει να πάει στην τάδε χώρα ή στη δείνα και τι δραστηριότητες θα ήθελε να κάνει. Κάτι χαρούμενο δηλαδή. Εγώ έφερα την καταστροφή.
Γενικά τον τελευταίο καιρό παρατηρώ αλλαγές. Μικρές μεν αλλά αλλαγές. Πχ τις προάλλες ειπώθηκε κάτι σε μια παρέα και ο στάνταρ τρόπος αντίδρασης μου θα ήταν να κάνω καβγά. Δεν το έκανα. Το προσπέρασα. Και αργότερα που ξανασκέφτηκα δεν με ενόχλησε τόσο όσο θα με ενοχλούσε το ίδιο πράγμα ας πούμε πέρσι τέτοιο καιρό. Παρατηρώ ότι προσπαθώ αντί να κοιτάω τι στραβό ή τι βλακεία μου είπε ο άλλος και να αρπάζομαι προσπαθώ να δω τι καλά έχει ο άλλος και να τα ακολουθήσω κι εγώ. Πχ ο φίλος μου έχει μια καλή δουλειά. Τι έκανε σωστά και την βρήκε; Αντί να αναλώνομαι σε ζήλια και λογικές "γιατί όχι κι εγώ;".
Ξέρεις η μητέρα μου έχει κάποιες γνωριμίες. Θα μπορούσε να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Την πρώτη μου δουλειά την είχα βρει μέσω γνωστού του πατέρα μου. Δεν τους το ζήτησα ξεκάθαρα αλλά έχει γίνει μια συζήτηση σε στυλ εγώ να κλαίω και να λέω ότι είμαι άχρηστη και βάρος. Ξέρουν. Βλέπουν. Καταλαβαίνουν ότι και με τη σχολή σε κάποια φάση δεν τα πήγαινα καλά (πολλές αποτυχίες, το έβαλα κάτω, το ξανάπιασα και τα πήγα καλύτερα και τώρα ευελπιστώ να τα πάω ακόμα καλύτερα με το πλάνο που έχω κάνει).
Ξέρεις έχω περάσει άπειρες ώρες μπροστά στο λάπτοπ να στέλνω αβέρτα βιογραφικά αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Το έχω ως μεγάλη ήττα αυτό στο μυαλό μου, που δεν μπόρεσα να φύγω από το πατρικό.
Φαντάζομαι ότι με πιάνει κυρίως καλοκαίρι γιατί σταματάνε και τα μαθήματα (η κύρια ασχολία μου δηλαδή), φεύγουν όλοι διακοπές κλπ οπότε κάνω παραπάνω από το σύνηθες αρνητικές σκέψεις. Δεν μπορώ κι εγώ ακριβώς να το εξηγήσω.
Έχει γίνει κάποια αναφορά από τους γονείς σου για τα λεφτά που σου δίνουν;
Άμεση όχι αλλά έμμεση ναι. Τύπου "πας και τρως τα λεφτά σου σε βλακείες, και έχεις από αυτό τι το πήρες". Γενικά ποτέ δεν θυμάμαι να έχω ζητήσει. Μου δίνουν μόνοι τους όσα νομίζουν και κάνω κουμάντο με αυτά.
Βλέπουν όμως ότι ψάχνεις;
Δεν ξέρουν τίποτα. Δεν μιλάμε. Τώρα είμαστε σε φάση που δεν μιλάμε. Αυτοί μεταξύ τους μιλάνε μόνο. Εγώ είμαι το φάντασμα (εξού και το phantom :P ) του σπιτιού.
Στο παρελθόν που είχα βρει μια δουλειά (της πλάκας σε call center, έφυγα) είδε στα χαρτιά μου ο πατέρας μου ότι έγινε πρόσληψη και με ρώτησε και του είπα. Τίποτα παραπάνω.
Η μητέρα μου αν της το πω θα πει κάτι σαν "τέλειωσε πρώτα τη σχολή κι εγώ θα σε στείλω στα καλύτερα". Να στο πω πολύ απλά ας πούμε τώρα ήθελα να πάρω κάποια ρούχα χειμωνιάτικα και δεν μπορώ να το κάνω γιατί ότι "χαρτζιλίκι" παίρνω το κρατάω για την ψυχοθεραπεία. Γι αυτό και πάω ανά δύο εβδομάδες. Δεν έχω μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα.
Δεν σε βοηθάνε για τον ψυχολόγο; ο πατέρας έστω; Ξεχωριστά λεφτά γι αυτό;
Δεν γνωρίζουν ότι πηγαίνω ή τι άλλες ανάγκες έχω. Αν ζητήσω θα δώσουν αλλά δεν θέλω να ζητήσω. Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί. Έλα ντε...
Δεν θα ρωτήσω γιατί ξέρω. Ούτε εγώ ζητούσα ποτέ μου. Δεν μου έβγαινε. Είναι και εσάς 60 ευρώ;Quote:
Originally Posted by Phantom
Το είχες κι εσύ αυτό ε;
Εμένα μου έκανε καλύτερη τιμή (έκπτωση δηλαδή) γιατί πάω συγκεκριμένες ώρες. Η ταρίφα είναι 50 και συνήθως κάνουν μια έκπτωση αν είσαι άνεργος/φοιτητής κλπ και πάει στα 40.
Ενιωθα ότι ζητιανευα. Άσε που έτσι έμαθε ο πατέρας να δείχνει την αγάπη του. Δίνοντας λεφτά. Ίσως να το είχα κι ανάγκη να μου δίνει χωρίς να ζητήσω. Έστω αυτό.
Ακριβώς το ίδιο νιώθω. Παλιότερα έπρεπε να ζητήσω. Δεν θυμάμαι σε ποια φάση και πώς έγινε να μου δίνουν μόνοι τους. Θυμάμαι ότι πέρασα εποχή που δεν είχα φράγκο όμως. Ο μπαμπάς κυρίως πλήρωνε εδώ που τα λέμε. Μοιάζουμε και σε αυτό φαίνεται φίλε μου.
Προφανώς. Αν σε κάνει να νιώθεις πιο καλά και θα νιώθεις πιο άνετα να κίνησε με τα δικά σου λεφτά ψάξε για δουλειά. Απλά σκέψου λίγο και την σχολή σου. Θα μπορείς να τα συνδυάζεις;
Φέτος το πρόγραμμα μου είναι πιο νορμάλ με τα μαθήματα. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και δυο μήνες ψάχνω. Αλλά όπως είπα και παραπάνω οι μόνες διαθέσιμες θέσεις στην πόλη μου είναι αυτές που ανέφερα. Για άλλα θέλει άλλου τύπου προσόντα. Και γνωστούς ρώτησα αλλά τίποτα. Τώρα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω τα διαβάσματα πάλι. Θα δώσω αρκετά μαθήματα. Στα θετικά που έλεγα πριν δεν ανέφερα κάτι σημαντικό! Πρώτη φορά έδωσα αρκετά μαθήματα μαζί και απέτυχα μόλις σε ένα!!! Μάλιστα το ένα που πέρασα ήταν αρκετά δύσκολο και το είχα καταδικασμένο αλλά ακόμα και αυτή την πιθανή αποτυχία την αντιμετώπισα καλά και ψύχραιμα (στο παρελθόν δεν θα μπορούσα να δώσω τα επόμενα μαθήματα, θα τα παρατούσα, τώρα τα έδωσα). Αλλαγή κι αυτό. Μεγάλη θα έλεγα κιόλας! Μόνο με τέτοια ψυχολογία θα βγει η σχολή.
Μπράβο σου ε... Είδες πόσες αλλαγές μπορούν να γίνουν. Θα δουλέψεις με την ψυχολόγο σου, θα αγνοείς όσο μπορείς αυτά που γίνονται στο σπίτι.. Και μια μέρα θα είσαι ο άνθρωπος που σου αξίζει να είσαι. Οι γονείς ξέρουν για τα μαθήματα; είπαν κάτι;Quote:
Originally Posted by Phantom
Σε κάποια φάση όταν μιλούσαμε η μητέρα μου πέταξε ένα "έπος" ότι ο μπαμπάς της είπε (δήθεν) ότι πιστεύει πως παράτησα την σχολή. Αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό μένω πιο πολλές μέρες εκτός σπιτιού (μένω στον φίλο μου). Πιστεύω πως δεν το είπε αυτό ο πατέρας μου. Η μαμά μου είτε φουσκώνει λεγόμενα είτε απλά στεγνά λέει ψέματα γιατί ξέρει ότι τον μπαμπά τον φοβάμαι (και τον σέβομαι). Το κομμάτι του μπαμπά το ανέφερα στην ψ τις προάλλες μετά από το ποστ που με ρώτησες τι παίζει με τον μπαμπά. Το συζητήσαμε.
Βλέπω πολλές αλλαγές. Βλέπω από πλευράς μου ότι αντί να πάω για "πόλεμο" όταν το πράγμα δεν είναι υπέρ μου και να κάνω επίθεση είμαι πιο διαλλακτική. Η ψ έχει πει πολλές φορές την φράση "ρε παιδί μου δεν είναι κουραστικό να είσαι μονίμως σε θέση μάχης;". Έτσι έχω μάθει. Έχω μάθει στην άμυνα. Ως παιδί θυμάμαι συνεχώς να έχω τα μάτια μου 14 για να αποκρούσω ή έστω να διαχειριστώ μια επίθεση.
Στην παρούσα φάση στο σπίτι δεν γίνεται τίποτα. Όποτε θέλω έρχομαι και όποτε θέλω φεύγω. Δεν με ρωτάει κανείς και τίποτα. Το παράξενο είναι ότι ενώ θα έπρεπε να νιώθω ελεύθερη συνεχίζω να νιώθω την ανάγκη να λογοδοτήσω. Αυτό θέλει πολλή δουλειά ακόμα.
Όταν σου λέει η μαμά για το τι λέει ο μπαμπάς να της λες πως αν θελει κάτι ο πατέρας σου να πει θα στο πει ο ίδιος,δεν χρειάζεται να μεσολαβεί.
Ξέρω πως ειναι αυτό με το να είσαι ετοιμοπολεμος. Έτσι ήμουν και είμαι νομίζω. Αλλά να σου πω. Ή θα μείνεις εκεί να σκύβεις το κεφάλι και να ανοίγεις τον τάφο σου ή θα αντιδράς. Πιστεύω ότι εμεις επιλέξαμε τον σωστό δρόμο. Απλά την τρώνε και οι άσχετοι. Η ψυχολόγος λέει πως ο λόγος που αντιδραμς όταν μας πληγώνουν οι άλλοι (ή νομίζουμε ότι το κάνουν) είναι επειδή ξύνουν μια ανοιχτή πληγή.. Και κάθε φορά ο πόνος είναι ο ίδιος.
Κάπως έτσι μου απάντησε η ψ όταν της είπα για τον μπαμπά. Εφόσον ο ίδιος δεν μου το είπε κατά πρόσωπο αν θέλω να μάθω αν όντως το πιστεύει τον ρωτάω. Τόσο απλό. Ποτέ δεν ρώτησα βέβαια. Γιατί ξέρεις, έσπειρε την αμφιβολία ότι όντως το πιστεύει και αν όντως το πιστεύει πώς θα το διαχειριστώ κλπ κλπ...
Κάτι παρόμοιο λέει και η δικιά μου. Έτσι έμαθες. Αλλά δεν χρειάζεται σε όλες τις περιπτώσεις να πετάς πέτρες. Μπορεί κάτι να λύνεται και με άλλο τρόπο (πέρα από τις πέτρες). Κάπως έτσι το είπε.
Όταν για χρόνια ρίχνεις πέτρες.. Θέλει δουλειά πολύ να αρχίσεις να πετάς άμμο. Σκληρές μάνες.. Σκληροί άνθρωποι.Quote:
Originally Posted by Phantom
Κάνοντας μια αναδρομή πάντως διαπιστώνω ότι πολλές φορές άδικα πέταξα πέτρες. Έπρεπε να κάνω κάτι πιο ήπιο για να διεκδικήσω το δίκιο μου. Αλλά αυτά είναι παρελθόν. Το παρελθόν δεν αλλάζει. Και με αυτό πάλευα γιατί σκεπτόμενη αυτά έχανα το παρόν. Ξέρεις κι αυτό είναι μια παγίδα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν και τι έκανες ή δεν έκανες. Κάπως έτσι περνάει το παρόν. Έφαγα αρκετό καιρό σε αυτό. Λάθος.