Originally Posted by
JohnyK33
Το θεμα τοσα χρονια που πηγαν χαμενα για εμενα,ειναι οτι εφτασα σε πολλα πραγματα σε αδιεξοδο που δεν ηξερα πως να προχωρησω παρακατω...και απλα φοβομουν να αντιμετωπισω την κατασταση.Ηδη απο την ηλικα των 16,ειχα καταλαβει πως δεν παει κατι καλα με εμενα,στο θεμα της κοινωνικοτητας,πχ δεν πηγαινα σε εκδρομες η 5ημερες του σχολειου γιατι δεν εβρισκα καποια παρεα να με δεχτει...οποτε αναγκαστικα εμενα μονος μου.Στα 18 μετα το λυκειο,αρχισαν τα δυσκολα,εμεινα ξαφνικα μονος μου εντελως,με μηδεν στην κυριολεξια επιλογες απο φιλους,ηδη ενιωθα κατωτερος τους και αποτυχημενος γιατι καποιοι απο αυτους ειχαν πετυχει στοχους.Πρωτη φορα επιασα δουλεια στα 31 μου,μεχρι τοτε τιποτε δεν εκανα,στο σπιτι κλεισμενος και μοναχος να γυρνω στα παρκακια της γειτονιας απελπισμενος χωρις να ξερω ακριβως τι ειναι αυτο που μου συμβαινει και δεν μπορω να το ξεπερασω,γονεις που δεν βοηθουσαν στην κατευθυνση αυτη αλλα μονο ακουγα,ναι αυτο θα σε δωσει να φας,ο υπολογιστης που καθεσαι ολη μερα,θα σου κοψουμε το ιντερνετ,πανε βρες φιλους,βρες μια γκομενα,οι αλλοι πως μπορουν και συ οχι,τι εισαι κουτσος η στραβος,οπτικη γονεων για το προβληματικο παιδι τους.
Δεν εζησα την φοιτητικη ζωη που λεμε,την διασκεδαση,τις διακοπες,το κλαμπινγκ,το φλερτ με κοριτσια,να παρω το αυτοκινητο το μπαμπα στα 19-20 κλπ,ολα αυτα εδω περα,αφησαν σε εμενα ενα μεγαλο κενο και ελλειψη εμπειριας σε βασικα καθημερινα πραγματα,που τωρα φυσικα στα 35,μου φαινονται βουνο.Θα παω να βγω ραντεβου με μια κοπελα και αντι να ανοιχτω για να με γνωρισει καλυτερα,θα προσπαθω να κρυβομαι η να προσπειουμαι για να μην εκτεθω,δεν εχεις κανει σχεση στα 35 σου,τι εισαι μαμακιας η βουτηρομπεμπες θα αναρωτηθει η αλλη πλευρα και θα σε κανει ρομπα στην παρεα της κιολας.
Φοβοι,ανασφαλειες,δισταγμο ι,ντροπη,δεν ξερεις τι θελεις και τι σε ικανοποιει,δεν με ικανοποιει η δουλεια που εκανα η κανω,γιατι μενω τοτε,απο αναγκη η λογω ελλειψης αλλων εναλλακτικων επιλογων στην παρουσα φαση.Το ΤΩΡΑ,ειναι ενα βουνο που πρεπει σταδιακα και με χρονοβορο τροπο σιγα σιγα να ανεβω,πληρωνοντας λαθη παρελθοντος που εγιναν σε κρισιμη ηλικια.Η διαταραχη προσωπικοτητας,οπως μου ανεφερε ο γιατρος,δεν θα αλλαξεις σαν ανθρωπος,δεν θα γινεις ξαφνικα εξωστρεφης,απλα θα προσπαθησουμε να βελτιωσουμε καποια απο τα συμπτωματα,ωστε να γινει καλυτερη η καθημερινοτητα μου,να αγαπησεις τον εαυτο σου,να αρχισεις να χτιζεις αυτοεκτιμιση και αυτοπεποιθηση,να μην σε νοιαζει τοσο τι λενε οι αλλοι για εσενα και πληγωνεσαι με το καθε αρνητικο σχολιο.Εχω κουραστει κυριολεκτικα να με σχολιαζουν,οτι ειμαι περιεργος,ειμαι ντροπαλος,κλειστος,δεν πολυμιλαω,δεν πολυβγαινω και διαφορα τετοια.
Ο καθενας την βρισκει διαφορετικα,αλλοι θελουν και λιγο την μοναξια τους,να αποσυμπιεζονται,αλλοι παλι δεν μπορουν να μενουν μεσα στο σπιτι,βρισκουν ευχαριστιση στο να γυρνανε συνεχως εξω,σε μαγαζια,σε κλαμπακια,σε μπιτσομπαρα η οτι αλλο υπαρχει.
