Εντάξει sumac. Κάτι ξέρεις εσύ παραπάνω και σε σέβομαι.
Printable View
Μόνη μέσα σ' έναν άσχετο αχταρμά, να ελπίζω και να τρώω φάπες μετά (καλά να πάθω),
έχοντας μέσα μου φυτέψει τις παραμύθες τους. Καλύτερα μόνη. Αυτά τα φαρμάκια δηλαδή.
Γελάω με πάρτη μου, έχω τρέξει σε ένα κάρο μαλακίες, αν θα τα πω θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι.
Και οι παρδαλές αγελάδες. Τι συλλογικές κουζίνες εθελόντρια, τι αντιρατσιστικές πορείες, τι κατεβάσματα για το ένα και το άλλο,
τι στέκια, τι συναυλίες για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Παίρνεις μια ανάσα χάνεις δέκα. Απέχω.
Σε καταλαβαίνω WildHoney. Τα ίδια σκτ έκανα κι εγώ, έτρεχα παντού και δεν άλλαξε τίποτε ποτέ σε αυτή τη χώρα όσα δακρυγόνα κι αν φάγαμε. Οι πορείες πρέπει να γίνονται από σοβαρούς ανθρώπους και να κρατούν μέρες όχι μία μέρα πλακώσαμε τους μπάτσους κι αύριο καφεδάκι στο Μεταξουργείο.
το Μεταξουργείο για καφέ δεν λέει. είναι πολύ φασαριόζικη γειτονιά εκτιμώ.
εγώ πάντως αν μετά την πορεία, την άλλη μέρα όπως λες, βρεθείς με καποιον από τους συμπορευτές (;), δεν το βρίσκω κακό. η ζωή συνεχίζεται και οι κοινωνικές επαφές είναι καλό να συνεχίζονται κι αυτές.
όντως να κρατούν μερες. συμφωνώ σε αυτό. ποιός αντέχει; πρέπει να είναι πολύ δυνατό το συναίσθημα, πιο ισχυρό από την απάθεια της μάζας.
Τι δυστοπικά όνειρα έχουν- τι εφιάλτες θέλουν να περάσουνε.
Ζούμε ό,τι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας προφήτευαν.
Παραλίγο να γίνω αλκοολικός κι εγώ για κάποια...
Κατάθλιψη δεν έπαθα, αλλά για αλκοολικός έφτασα στο παρατσάκ.