χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
Printable View
χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
χατζηφραγκέτα
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος
να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε,
ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν
μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά,
σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή
ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
Τ. Λειβαδίτης
Nighttime sharpens, heightens each sensation
Darkness stirs and wakes imagination
Silently the senses abandon their defenses
Slowly, gently night unfurls its splendor
Grasp it, sense it, tremulous and tender
Turn your face away from the garish light of day
Turn your thoughts away from cold, unfeeling light
And listen to the music of the night
Close your eyes and surrender to your darkest dreams
Purge your thoughts of the life you knew before
Close your eyes, let your spirit start to soar
And you'll live as you've never lived before.
Softly, deftly music shall caress you
Hear it, feel it secretly possess you
Open up your mind, let your fantasies unwind
In this darkness which you know you can not fight
The darkness of the music of the night
Let your mind start a journey though a strange new world
Leave all thoughts of the life you knew before
Let your soul take you where you long to be
Only then can you belong to me
Floating, falling sweet intoxication
Touch me, trust me, savor each sensation
Let the dream begin, let your darker side give in
To the power of the music that I write
The power of the music of the night
You alone can make my song take flight
Help me make the music of the night
ο τυχοδιώκτης
ψυχανεμίζεται, παραφέρεται
διάγει σε φρούδες ελπίδες
φάρους οραματίζεται
γλαύκας δόξας από καταξίωση
μα μένει μικρός
απόμακρος
χαμένος μέσα στο πλήθος
θα θελε να ποδηγετεί το πλήθος
αφουγκράζεται μα δεν καινοτομεί
δεν ενσαρκώνει, δεν ενψυχώνει
δεν επαρκούν οι δυνάμεις του
ζει με την ελπίδα
σηκώνεται στην απογοήτευση
η πορεία είναι η ίδια
δεν αρκείται στα ολίγα
αυτα που φτιάχτηκαν γι αυτόν
αυτά που του προσμένουν ευτυχία
κι αν συνεχίσει θα χάσει κι αυτά τα λίγα.
Πόσο ισχύει ρε φίλε.
Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι, απλώς κομπάρσοι.
Σίγουρα μας κάνεις πλάκα κι ένα μαγαζί φωνάζει τι του βρήκες του μαλακά
Μυρίζει ακόμα Δεκέμβρης του οκτώ στο πετσί μου βαθιά
Δακρυγόνα και ανάποδα γκλοπ στο κεφάλι
Στην πρώτη σειρά μια γροθιά
Κάτω απ' τα μάτια maalox
Τα μπουκάλια μπροστά μην μας πάρουν μαζί τους
Δεν αλλάζουν αυτά αδερφάκο
Αυτοί θα σκοτώνανε και το παιδί τους
Μας είπανε μεμονωμένα τυχαία περιστατικά τρομοκράτες
Αυτοί, που μες την ΓΑΔΑ βασανίζουν εργάτες της πόλης αντάρτες
Τα κανάλια και οι δικαστές το ξέρουνε όλοι το πράγμα βρωμάει
Μα ποντάρανε και θα ποντάρουνε πάντα στο ότι ο κόσμος ξεχνάει
Μεγαλώσαμε μέσα στο μίσος
Μεγαλώσαμε μέσα στο μίσος και οι επόμενοι μέσα στην θλίψη
Και το γράφουμε έτσι γιατί εάν ξεχάσουμε αυτό το κενό θα μας πνίξει
Έχουμε χρέος πρώτα σ' εμάς, είμαστε εκείνοι που χάσαμε
Το αίμα κυλάει στο δάκρυ πια και πριν το σκουπίσεις μαλάκα γεράσαμε
Πήρα τα σπίρτα μου απόψε να κάψω όλα αυτά που φοβάμαι
Σκέφτηκα να ξαναζήσω αυτά τα καλά που θυμάμαι
Αυτά που γελάμε όταν τα συζητάμε τσουγκρίζοντας μπύρες τα βράδια
Εκείνα που κλαίγοντας πάμε μπροστά γιατί θέλουμε πίσω τα πάντα
Εκτός εαυτού αντ' αυτού στα όρια του συνετού καθαυτού
Γυρνάμε το disadvantage σε ατού, γοητεία του κακού εαυτού
Ακόμα το νιώθω, ανατριχιάζω, ακόμα το πάω με τα μπούνια
Ακόμα τσογλάνι, ακόμα εντάξει, ακόμα οι μπάτσοι γουρούνια
Πέφτει σαν χιόνι ο σοβάς στο δωμάτιο, θα το κοιτάξω από αύριο
Μην μου μιλάς άλλο με το καλό και ούτε καν να σκεφτείς με το άγριο
Λαιμοί που την φάπα χορτάσαν γυρίζω στην πόλη και σέρνω το βήμα
Κι οι φάπες κομμένες γιατί έφτιαξα σβέρκο σαν γαλβανιζέ λαμαρίνα
Εδώ που τελειώνουν τα φράγκα της πρώτης πριν φτάσει η μέση του μήνα
Και ακούς βογκητά και πνιγμένα ουρλιαχτά το πρωί πίσω από το αλουμίνιο
Λέω ότι βλέπω και αυτοί μπερδεμένοι μιλάνε για flow και για rap
Γύρω μου φτώχεια και ανθρώποι να ψάχνουν σε κάδους να βρούνε λίγο scrap
Και απέναντι νοικοκυραίοι να τάσσονται πάντα αντίκρυ στην βία
Να σου κλωτσάν το κεφάλι με δύναμη πάνω σε μια τζαμαρία
Και απέναντι μια ζαρντινιέρα και αίμα και η κρατική τιμωρία
Ένας στο πάτωμα και από πάνω να δέρνει μία διμοιρία
Σκάβουμε λάκκο να θάψουμε μέσα τα μάτσο επικίνδυνα πρότυπα
Καμία Ελένη μην πέσει νεκρή απ' την τοξική αρρενωπότητα
Κανένας Θανάσης στο χώμα γιατί δεν του φτάναν για το εισιτήριο
Κανείς Κορκονέας αθώος ποτέ, γάμησε το δικαστήριο
Εκτός εαυτού αντ' αυτού στα όρια του συνετού καθαυτού
Γυρνάμε το disadvantage σε ατού, γοητεία του κακού εαυτού
Ακόμα το νιώθω, ανατριχιάζω, ακόμα το πάω με τα μπούνια
Ακόμα τσογλάνι, ακόμα εντάξει, ακόμα οι μπάτσοι γουρούνια!
Rationalistas
rationalistas έχουν ηχο λεξ; γράφουν ωραία.
I'll be your guide in the morning,
you cover up bullet holes...
You 're just a poor misguided fool,
who thinks they know what I should do...
A line for me and a line for you,
I lose my right to a point of view...
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.:)
Εύχομαι να γίνεται όλοι σας, όπως ήσασταν κάποτε (των καπότων), "απ΄τότε που ζούσατε", δηλαδή, που έλεγε και ο Χάρυ Κλυν....
...αν και με τα αντικαταθλιπτικά- αγχολυτικά- αντιψυχωσικά(νευροληπτικά) , από τα oποία έχω καταναλώσει αρκετά κιλά απ όλα, χωρίς κέτσαπ[- ESCOPRAM-EFEXOR-LADOZ-ZOLOFT{το πρώτο μου}ΑΖΑΠΙΝ-ΝΟΖΙΝΑΝ-SEROXAT-REMERON-MINITRAN-WELLBUTRIN-ZYPREXA--ΒRINTELLIX+LAMICTAL(σταθεροποιητή=25 =50=100)-**, άσε τις "καραμέλες", VALIUM(STEDON)-TAVOR(DORM), απ'αυτά 30 gram για πλάκα....αν δεν είχα την άσκηση και τα γονίδια θα είχα "φύγει", εδώ και χρόνια...
Υπήρξα, το απόλυτο ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ.
Η επίσημη διάγνωση από 8 ψυχίατρους ή Χιψύατρους(όπως εγώ τους αποκαλώ)*, γιατί ψάχνουν να βρουν τον ένα ή 800.000 προβληματικούς νευρώνες, μέσα στα 100 δισ που έχει ο εγκέφαλος' έλλειψη σεροτονίνης λένε, που το παίζει αυτό το έργο? περπατάω 10 χλμ τη μέρα΄τι είναι η σεροτονίνη ή η νορεπινεφρίνη ή η ντοπαμίνη, σαν το σάκχαρο που φαίνεται στις εξετάσεις αίματος? κανένας δεν γνωρίζει τίποτα και όλοι βασίζονται σε εικασίες και θεωρίες και μελέτες επί ομάδων ατόμων που συμπεριφέρονται ποικιλοτρόπως, αναλόγως περιβάλλοντος, διατροφής και μυρίων όσων παραγόντων, εντελώς ασύστολων και πλήρως ασχέτων μεταξύ τους' τα 50000 άτομα είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους, ηλικιακά, κοινωνικά και γενικά, ανήκουν σε όλες τις κατηγορίες' ποιό μέτρο σύγκρισης είναι δυνατόν να υπάρχει?
Ομως, έναντι κάποιας υποτυπώδους αμοιβής, δέχονται να πάνε στα όρια με τα "φαρμακωμένα -φάρμακα" , χωρίς καν να εφαρμόζουν όπως πρέπει το ενδεδειγμένο πρόγραμμα' οι περiσσότεροι από αυτούς είναι αλκοολικοί(σαν καταθλιπτικοί που είναι) και έτσι γίνεται μία έρευνα για τον π΄.εουλα καβάλα.!!!1έτσι μας "πασάρουν" τον μύθο της σεροτονίνης και αμέσως ο ταραμάς ο ψυχίατρος σου πλασάρει το ZOLOFT-- ' και μετά από 2 μήνες έχεις γίνει σαν περίπτερο + 15 κιλά και το καβλί το βλέπεις μόνο με μεγενθυτικό φακό(δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, υπάρχουν όμως χυδαίοι άνθρωποι)' και το escopram που είναι ίδια γεύση με το zoloft, χωρίς το "περίπτερο"' \.
Δέχομαι την κληρονομικότητα, τα γονίδια και τη δομή του DNA, όπως επίσης τις αναντιστοιχίες νουκλεινικών, ως αποτέλεσμα των ψυχοπαθολογικών καταστάσεων, όχι όμως τις αποχρώσες ενδείξεις επί του αποτελέσματος.
Επίσης, όλα μα όλα τα ψυχοφάρμακα αναφέρουν ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ Η ΑΚΡΙΒΗΣ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΟΥΣΙΑΣ!!!::confused:
Δηλαδή, μας λένε ΤΙΠΟΤΑ!! Πάρτο και δεν με νοιάζει εμένα, θέλω να πουλήσω' αν δεν σου κάνει θα σου δώσω ένα άλλο και μετά κάποιο άλλο' ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ, πάρε κι' άλλα, κι'άλλα...
Εχω πολύ από όλα.
Εμμονες ιδέες- ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές-αριθμοφοβία...
Εχασα 8 κιλά από την υπερένταση και την συνεχή αποφυγή των ανθρώπων, κρυβόμουν, άφησα γενειάδα να μην με γνωρίζουν και μου μιλήσουν, γιατί φοβόμουν τι θα πουν, καλησπέρα δεν ήθελα από τάχα φίλους- μείζονα κατάθλιψη(τάβλα στο κρεβάτι να κοιτάω το ταβάνι με σβηστά τα φώτα)-μόνο αυτό επιζητούσα, μόνο τότε ένιωθα ασφαλής!
Εδώ θα σταματήσω και άλλο τίποτα δεν γράφω' να γνωρίζεται όμως καλά και μάλιστα σημειώστε και την ημερομηνία 1/9/2024, που σας το γράφω:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΥΣ.
Οποιοδήποτε χημικό σχήμα και συνδιασμό να σας προτείνουν οι χιψίατροι, είναι χαμένος και καμμένος χρόνος' θα σακατέψετε το συκώτι, το πάγκρεας, την χολή, σπλήνα, όλα τα ζωτικά όργανα, τον εγκέφαλο, όλο το νευρικό σύστημα και το αποτέλεσμα θα είναι ένα μεγάλο Ο!
Λοιπόν, να γνωρίζεται ότι όλα αυτά τα "νόμιμα", είναι για τις μάζες(έτσι μας βλέπουν εμάς τους ψυχασθενείς, οι ιθύνοντες)' τα φάρμακα που θα μας γιατρέψουν ΔΕΝ πωλούνται στα φαρμακεία, ούτε στο ΙΚΑ ή ΕΟΠΠΥ ή όπως στον διάβολο τα λένε, (οι την ξύλινη γλώσσα κατέχοντες), ούτε στα Νοσοκομεία. Κάποιον βοήθησα "απ' αυνούς", και το εκτίμησε' αυτός μου είπε για το τι γίνεται στο παρασκήνιο και πως θα βγω από το τέλμα της κατάθλιψης' [με τίποτα δεν μπορείς μόνος σου, αν έχεις μπεί σε βαθιά νερά], όσες φορές έκοψα σταδιακά τα φάρμακα, ή μαχαίρι, έτρεχα στα επείγοντα των ψυχιατρικών Νοσοκομείων...εγκλεισμός και αναγκαστική νοσηλεία(έτρεμα σαν μαριονέττα) και ενδοφλέβια valium και δεν θυμάμαι τι άλλο...
Μην ακούτε αυτά περί άσκησης, θετικής σκέψης, δραστηριότητες, γυμναστήρια, κολύμπι και τέτοια.
Υπήρξα μαραθωνοδρόμος, χειμερινός κολυμβητής, πεζοπόρος, ορειβάτης και όμως η κατάθλιψη ήταν πάντα παρούσα!!!Κατα την διάρκεια της άσκησης δεν είχα πρόβλημα, μόλις όμως σταματούσα άρχιζε το πρόβλημα με τις ψυχώσεις και την δυσθυμία...' δεν μπορείς να τρέχεις όλη μέρα, ούτε να κολυμπάς 24 ώρες, ούτε να σηκώνεις βάρη 24 ώρες...
Επαναλαμβάνω λοιπόν, "Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ",άπαξ και σου χτύπησε την πόρτα, όσο καλά και να σε έφτιαξε το Brintellix+το 100άρι Lamictal(σταθεροποιητής) και είσαι ΟΚ για 1 χρόνο, ή ότι άλλο χημικό παίρνεις, θα "τσακίσει η φάση" και θα καταβαραθρωθείς σε χρόνο ανύποπτο, χωρίς να καταλάβεις τι έγινε και πως.
CASTLE OF GLASS (Official Music Video) [4K Upgrade] - Linkin Park
1:24 / 4:28
New Divide (Official Music Video) [4K Upgrade] - Linkin Park
Αφιερωμένα σε όλους μας
Ευχαριστώ.
Υ.Γ Μην ψάχνεις βατραχοπέδιλα στην έρημο...μόνο σκελετούς θα βρεις:cool:
Κι είπε
"ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες τα μάτια
γιατί καθρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια"...
Αλκίνοος...
Στης σελήνης το φως,
στων λογισμών τη θηλιά
σαν απουσίας κεντρί
και του ονείρου σκιά
μια αγκαλιά, χίλια τραύματα μετρώ...
Δε μ' ακούει κανένας απόψε και τίποτα δεν με βοηθάει...
Γράψε μόνο ένα γράμμα που ποτέ δεν θα διαβάσω, γύρω μας βουίζει η πυρκαγιά...
η νύχτα που έφυγε στο διάολο να πάει.
-από Νταλάρα αυτό με εκφράζει
Δεν το ξέρω αυτό το τραγούδι αλλά έχω την αίσθηση ότι θα ταιριάζει για την δική μου νύχτα αν συνεχιστεί έτσι η διάθεση μου...Quote:
Originally Posted by user
Αν θέλεις, βάλε κι άλλον καλλιτέχνη, όποιον σ' εκφράζει περισσότερο...
https://www.youtube.com/watch?embeds...ature=youtu.be
σημείωση: δεν με έχει πληγώσει κανένας έτσι ή καμία, αν είναι τραγούδι τέτοιας φύσης. ο συγκεκριμένος στίχος πάντα με φτάνει κάπως, της ματαιότητας τέλος πάντων.
χμ δέχομαι το τσάλεντζ και παραθέτω αγαπημένη Καραπατάκη, σε ένα τραγούδι επαναστατικό και φεμινιστικό.
Το κοριτσάκι πίσω σου
που ‘χει χαθεί στον ίσκιο σου,
λάθος το λογαριάζεις.
Σύντομα θα βγει μια βόλτα μες στην πόλη
χωρίς κρυφό πιστόλι, χωρίς να φοβηθεί.
Κάποια Κυριακή φουστάνι και αέρας
θα ποδοπατηθεί στο διάβα της το τέρας.
Τακούνια για καρφιά,
να εκδικηθεί η ομορφιά.
Αυτή η γυναίκα σπίτι σου
που ‘χεις για ισοβίτη σου,
σε λίγο θα σου φύγει.
Σύντομα θα βγει μια βόλτα μες στην πόλη,
θα την κοιτάζουν όλοι, μα αυτή θα αδιαφορεί.
Κάποια Κυριακή φουστάνι και αέρας,
γελώντας θα αφεθεί στο άπλετο φως της μέρας.
Τακούνια για καρφιά,
να εκδικηθεί η ομορφιά.
Υπέροχο τραγούδι, σ' ευχαριστώ που μου το έδειξες!Quote:
Originally Posted by user
Και οι στίχοι που έγραψες επίσης πολύ ωραίοι!
Pushing through the darkness,
still another mile...
https://www.youtube.com/watch?v=7qO0xwigDdw
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος,
να με κρατάς απ' το χέρι σφιχτά...
Να περπατάς πλάι μου στα συντρίμμια,
να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά...
Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος
όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς
κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει
μέσα στ' αυτί να μου τραγουδάς...
Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος
φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά
και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου
ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά...
Looked so alive, turns out, I'm not real
Just something you paid for
What was I made for?
...
I don't know how to feel
But someday I might
Someday I might
Think I forgot how to be happy
Something I'm not, but something I can be
Something I wait for
Something I'm made for
No candy-coloured paradise
No starry black-holed eyes
No more dreams of Neverland
Through embers only dark descends
No more comatose sleepwalking
No feeble sideshow tongue-talking
Not even crucified you'd get that far
Nor escape the shining morning star
No lies shall opiate your senses
No spying glasses with shaded lenses
Nor suns that burn a brighter tint
Just lucid weaves in pristine mint
No more angels in the snow
No more hunting high and low
No more water in our veins
To seek out gold from grains
No fight to win or loose
No single path to choose
No second coming at all
Just a simple rise and fall
No candy-coloured paradise
No starry black-holed eyes
No more dreams of Neverland
Through embers only dark descends
Neverland
My paradise
Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.
Φεύγεις και πας που επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.
Φεύγεις και πας που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.
(Αλκίνοος)
Βρήκα στα μάτια μου βαθύ σκοτάδι, κακό σημάδι
Και φοβήθηκα πως δε θα τη βγάλω κι άλλο βράδυ.
Ίσως τα λόγια που δεν είπα με στοιχειώσανε ξανά
Κι αυτά που το μυαλό γεννά θα προτιμούσα να ξεχνά.
Μα απ’ το σκοτάδι βρήκα φως κι ο πιο κρυμμένος μου βυθός
Πίνει τις λύπες μου σαν φως, όμως δεν είναι αρκετός να με χωρέσει.
Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδι κι όχι λέξεις,
που πάει να πει δεν έχω χώρο για όνειρα και σκέψεις
Όμως στέκομαι στα πόδια μου κι έχω λυσσάξει,
τώρα ποιος θάνατος στ’ αλήθεια, μπορεί να με τρομάξει;
Βλέπεις, δε μ’ ένοιαξε ποτέ που πάω, ποιον αγαπάω,
δε χάθηκα ποτέ μου κι ας παραπατάω
Δε μ’ ένοιαξε ποτέ τι κάνω, γιατί το κάνω,
για μένα, απ’ όλους κι όλα παραπάνω
Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί ξοδεύτηκα,
γιατί γουστάρω, τ’ άλλα ούτε που τα σκέφτηκα
Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί
Να `ρθεις νωρίς να ζυγιαστούμε όπως κάναμε παλιά,
μην πας μια μέρα στη δουλειά και κράτησέ με αγκαλιά
Βρήκα στα μάτια μου σκοτάδια, στο λαιμό μου θηλιά,
είδα στα χέρια μου σημάδια και στη σκέψη μου κελιά
Μα αν είναι ο κόσμος σπιθαμή και στην παλάμη μου γραμμή
φτιάχνω δικιά μου φυλακή που να μπορώ μέσα εκεί λεύτερος να `μαι
Ξέρω καλά τη μοναξιά κι ίσως αυτό είναι τελικά το μόνο που φοβάμαι
Να `ρθεις απόψε να με βρεις άμα μπορείς το `χω σκοπό
όσα δεν μπόρεσα να γράψω να προλάβω να σου πω
Να `ρθεις νωρίς κι αν απορείς γιατί την είδα έτσι,
γιατί απόψε Το Μπορώ και δε σηκώνω λέξη
Να `ρθεις απόψε να με βρεις, όσο γίνεται νωρίς,
πριν να ξεμείνουμε κι οι δυο μας ταπί
"Ακόμα περιμένουμε μια διαφορετική μέρα χωρίς φόβο και χωρίς θρήνο"...
Είναι μετάφραση από ξένο τραγούδι, γι' αυτό δεν έχει ομοιοκαταληξία...
Πρόσωπο με πρόσωπο ξανά,
τέτοια αγάπη κόσμους κυβερνά...
Που μ' αγκαλιάζει ακόμα
σε πόρτα διπλανή
και στης φωτιάς το στρώμα
να πέσω είμαι ικανή...
Έχω δίλημμα ποιο δρόμο να διαλέξω
Η απόφαση ποια είναι η σωστή
Είσαι δίλλημα και πώς να σε πιστέψω
Είσαι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα,
βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά,
πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσαι στην Παναγιά
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη tv,
τρως τροφή πνευματική.
Μακριά από κόμματα μην βρεις μπελά,
“Πατρίς, θρησκεία και φαμελιά”
Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιός σου μοναχά να ‘ναι καλά
ν’ αφήσεις τ’ όνομα και τον παρά.
Φοβεροί στίχοι.
-το πιο ωραίο του Μαχαιρίτσα, αν και δεν είμαι πολύ φαν, έστω από τα τελευταία του-
Έφυγε ο Μίμης Πλέσσας. Στη μνήμη του:
Έπεφτε βαθιά σιωπή
Στο παλιό μας δάσο
Τρέξε να σε πιάσω
Μου χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
Στα πεσμένα φύλλα
Πόση ανατριχίλα
Μέσα στην ψυχή
Κίτρινο πικρό κρασί
Κίτρινο φεγγάρι
Φεύγαν οι φαντάροι
Έφευγες και συ
Κι είχες μέσα στην ματιά
Ένα σκούρο θάμπος
Ένα σκούρο σάμπως
Να ‘πεφτε η νυχτιά.
Κάποια κόκκινη πληγή
Που δεν λέει να κλείσει
Το μικρό ξωκλήσι
Δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
Στο παλιό μας δάσο
Πώς να σε ξεχάσω
Που σε πήρε η γη
Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό
Kαι της καρδιάς μου την βαθιά που 'χα πληγή
την έραψα για πάντα με το σ' αγαπώ σου για κλωστή
Δώσ’ μου ένα σύνορο να περπατώ
Δώσ’ μου ένα όνομα να μη χαθώ
Δώσ’ μου ένα όνειρο να κρατηθώ
Δώσ’ μου ένα όραμα ν’ αντισταθώ
Δώσ’ μου ένα παιδί να εξομολογηθώ
Δώσ’ μου ένα φιλί να πλύνω το κακό
Ξύπνησέ με το πρωί μ’ ένα σκοπό
Που να λέει χαλάλι στη ζωή που ζω
Πάνω μου σε θυμίζει απόψε
Με διαπερνάει και μ' αγγίζει
Μετά μ' αφήνει ψυχρό
Δεν έχει νόημα να γράφω
Δεν θα μ' αγαπήσεις ποτέ
Πέφτει ένα αστέρι
Ας κάνω μια ευχή
Το μόνο που ζητάω
Είναι να ήμασταν μαζί
Να χορεύουμε τα βράδυα εγώ και εσύ
Και να μας ξυπνάει ο αέρας το πρωί
Φτηνά τσιγάρα κάνω και σε σκέφτομαι
Αφού το μυαλό μου δε το δέχεται
Πως ότι και να κάνω εσύ δε με αγαπάς
Τι σου έχω κάνει
γιατί με πονάς
Μη μου μιλάς
Γιατί τα λόγια με κουράζουνε
Να με κοιτάς
Μόνο τα μάτια σου μου φτάνουνε
Να με φιλάς
Ώσπου τα χείλια να ματώσουνε
Πέφτει ένας αστέρι
Και εύχομαι να σε ξεχάσω.
Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα γνωρίσει
Και κάνω μια ευχή
Ποτέ μου να μην σε είχα αγαπήσει
Δεν μπορώ να ζήσω ή να πεθάνω...
Μισό κορμί, μισό κομμένο όνειρο...
Ότι μας χώρισε
το έχω ξεγραμμένο
κι ότι μας ένωσε,
μας έμεινε πιστό...
Είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί...
Σε ότι δέθηκα κι ύστερα χώρισα,
σ' ότι αγάπησα κι ότι δε μπόρεσα,
σ' ότι αρνήθηκα και σ' ότι δώρισα,
παράξενη γιορτή...
Παίρνει ο άνεμος μέρες και θύμησες
κι εσένα που έφυγες και δε με φίλησες,
ένα φθινόπωρο σαν στάχυ λύγισες,
παράξενη γιορτή...
https://www.youtube.com/watch?v=TJUtIqqJHHg
Πάνω σου η γη ξυπνάει,
ήλιος μπαίνει από παντού.
Κάθομαι και σε κοιτάζω, μη με φοβάσαι.
Είσαι ακόμα από τον ύπνο,
τ’όνειρο έχει εξατμιστεί.
Μάρτιο θυμίζεις πώς να σε προβλέψω;
Ένα απ’όλα τα βιβλία
που έχω μέσα μου βαθιά
του έρωτα φεγγάρια μαύρα το φωτίζουν.
Τίποτα δεν έχει μείνει
κι όμως όλα είναι εδώ.
Άφησέ με να αγγίξω τα μαλλιά σου.
Άφωνη η ζωή ρωτάει
τόση ομορφιά από πού;
Βρέχει ο ουρανός ρουμπίνια κι απαντάει:
Μόνο η αγάπη ξέρει τώρα έμαθα κι εγώ
πόσο ανάγκη έχω από την αγκαλιά σου.
Πάντα ο φάρος στο χαμό μου,
η αμμουδιά στο γυρισμό μου
και στη δίψα το νερό μου
είσαι εσύ...