Το φανταζομαι φίλε. Και πως το νικησες? Όταν σου έρχεται πως το διαχειρίζεσαι? Παίρνεις αγωγή?Quote:
Originally Posted by axl100
Printable View
Το φανταζομαι φίλε. Και πως το νικησες? Όταν σου έρχεται πως το διαχειρίζεσαι? Παίρνεις αγωγή?Quote:
Originally Posted by axl100
Οχι εχω σταματησει να παιρνω. Αποφευγω στρες, ευθυνες, χρεη.
Μπράβο σου. Δυστυχώς εγώ δεν το.βλεπω να βγαίνω από τα.φαρμακα. τώρα τα αυξανωQuote:
Originally Posted by axl100
Φίλε μου δεν πειράζει που τα αυξησες.. Φτάνει να σε βοηθήσουν. Δεν είναι κακό που παίρνεις φάρμακα. Να λες μπράβο σε σένα που είδες ότι χρειάζεσαι βοήθεια και τη ζήτησες.. Για να προχωρήσεις και να βγεις από μια κατάσταση πρέπει πρώτα να κάνεις βήματα. Και εσυ τα κάνεις. Και αν μπει στο πρόγραμμα και η ψυχοθεραπεία, θα δεις τρομερή βελτίωση. Είσαι πιο δυνατός από το φόβο σου.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Παρόμοια περίπτωση σε αρκετούς τομείς με την δική σου και γω φίλε μου.
Η αγωγή είναι πολλές φορές απαραίτητο βήμα και σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία κάνουν πολύ δουλίτσα.
Στην γνώση πως ότι νιώθεις είναι ψυχοσωματικά από το άγχος σου και βιολογικά δεν έχεις τίποτα και ότι εν τέλει δεν θα πάθεις τίποτα.
Γιατί ως αρρωστοφοβίκος λογικά έχεις κάνει ένα σκασμό εξετάσεις και βγαίνουν πάντα καθαρές.
Και επίσης στην αντιμετώπιση ώστε να έχεις ποιότητα ζωής.
Από εκεί και πέρα είναι θέμα δικό σου και του γιατρού σου να εντοπίσετε την πηγή του άγχους και της φοβίας σου και να εκπαιδεύσεις το μυαλό σου και το νευρικό σου σύστημα ότι δεν σε απειλεί η φοβία σου, δεν σε χαλάνε τα συμπτώματα και τότε με τον καιρό να ηρεμήσουν.
Καλησπέρα Γιώργο. Νομίζω το ξαναενιωσα σε πιο light μορφή. Ε ιωσα λίγο τη πίεση στο κεφάλι αλλά χωρίς ζάλη. Πώς εξηγείται αυτό τώρα.?Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Ευχαριστώ για την απάντηση φίλε μου. Είμαι τώρα διαρκώς με ένα φόβο μην ξανάρθει αυτό που ένιωσα. Και τελικά ήρθε σε πιο light μορφή αυτή τη φορά. Παρόλο τις πολλές καθαρές εξετάσεις πάντα φοβάμαι μην έχω κάτι που διουργηθηκεετα τις εξετάσεις.Quote:
Originally Posted by Unlucky1980
Αν επιτρέπεται εσύ τι είδους κρίσεις έχεις περάσει? Πώς το αντιμετώπισες. ?
Ευχαριστω
Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια. Δεν ξέρω τι κάνω. Πάει 8 χρ αυτή η κατάσταση. Βαρέθηκα. Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να ζω έτσι. Φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Να πάω κάπου να περάσω καλά δεν τολμώ. Σαν το σπίτι μου να είναι το καταφύγιο και έξω γίνεται πόλεμος.Quote:
Originally Posted by george1520
Σκέφτηκα μηπως να έπρεπε να νοσηλευτώ σε ψυχιατρική κλινική κάποιες μέρες να σταμιατω.
Αδιέξοδα παντού.
Φιλαρακι κανονικα με την αγωγη δε θα επρεπε να εχεις τετοια θεματα, εφοσον εβλεπες οτι δε την παλευεις καλο θα ηταν να το συζητουσες κατευθειαν με τον γιατρο, ειναι κριμα να φευγουν τα χρονια ετσι χαμενα.
Δωσε λιγο χρονο να δεις πως θα σου κατσει το μινιτραν μαζι με το εφεξορ, λογικα θα στρωσεις. Θελει ενα διαστημα για να δρασει.
Έχω κι εγώ κρίσεις πανικού και έχω σκεφτεί να νοσηλευτώ αλλά ο γιατρός μου μου λέει όχι γιατί δεν έχω ψύχωση..Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Μάλλον τα συνήθισε ο οργανισμός και δεν πιάνουν . Θέλουν είτε αλλαγή είτε αυξησηQuote:
Originally Posted by ninja
Απάντηση στην ερώτηση σου φίλε ΓΕΩΡΓΙΕ.
Σε κρίσεις πανικού έχω βιώσει ναυτία, τάση για λιποθυμία, μούδιασμα στο κεφάλι, θολή όραση, τεράστιο αίσθημα φόβου, υπέρ ευαισθησία σε οπτικά ερεθίσματα και εννοείται μετά πανικό.
Όσων αφορά την αγωγή σου πρέπει να βρεις κάποια που να δουλεύει. Αυτό θα γίνει με πρόγραμμα και ελεγχόμενες δοκιμές από έναν ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή και συνδυασμό ψυχοθεραπείας αν είναι εφικτό.
Με μια τηλεφωνική επικοινωνία αραιά και που με τον γιατρό και δύο τρεις επισκέψεις δεν αρκεί.
Βρες έναν γιατρό ψυχίατρο ψυχοθεραπευτή (ή αυτόν που έχεις) να τα βάλετε όλα κάτω να ξανα γίνει διάγνωση και να γίνουν οι δοκιμές της αγωγής με σειρά και ας μην σου αρέσει κάνε τουλάχιστον γνωσιακή ψυχοθεραπεία.
Νοσηλεία αν δεν υπάρχει διάγνωση ψύχωσης δεν υπάρχει λόγος να γίνει.
Το καταλαβαίνω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά δεν παθαίνεις τίποτα βιολογικά.
Κάνε τα βήματα σωστά και θα έρθει η ανακούφιση. Με το να υποφέρεις από φοβίες και άγχος απλά χαραμίζεις χρόνο από την ζωή σου.
Δώσε προτεραιότητα στην ζωή όχι στις φοβίες σου. Οι φοβίες σου απλα σε κλείνουν στο σπίτι.
Βιολογικά δεν σε έβλαψαν ποτέ. Είναι 'ψεύτικοι' συναγερμοί απο το νευρικό σύστημα. Όσο σε φοβίζουν και είναι το κέντρο της ζωής σου τόσο θα μεγαλώνουν. Μην τους αφήνεις.
Μην καταστροφολογείς, κάνε τα βήματα σωστά, λίγο υπομονή και όλα θα πάνε καλά.
Με αυτοκτονικό ή ανθρωποκτονικό ιδεασμό μπορείς να νοσηλευτείς νομίζωQuote:
Originally Posted by Unlucky1980
Ευχαριστώ φίλε μου για τα υποστηρικτικά λόγια σου. Η αλήθεια είναι ότι δοκίμασα ψυχοθεραπεία αλλά δεν έβγαζε πουθενά και για αυτό σταμάτησα. Ίσως να μη του έδωσα αρκετο χρόνο. Είναι και οικονομικό θέμα . Δεν μου περισσεύουν. Ξέρω ότι είναι ανάγκη και για την υγεία μου και πρέπει να είναι προταιρεοτητα αλλά είναι και ακριβοί οι ψυχίατροι. Παίρνουν από 70-100 ευρώ τη συνεδρία.Quote:
Originally Posted by Unlucky1980
Εννοείται ότι είναι πανάκριβοι και συμφωνώ μαζί σου. Εγώ απλά ανέφερα τα 'ιδανικά' βήματα.
Όπως και να έχει παλεύεις 8 και χρόνια φόβους και άγχοι.
Έλα που είσαι ακόμη εδώ και βιολογικά δεν έχεις τίποτα.
Αν ήξερε ο εαυτός σου τότε ότι παρά τις ανησυχίες, τις καταστροφολογίες, τις φοβίες και ότι υπέφερες ηταν τσάμπα και δεν έγινε τίποτα από αυτά και κακώς έχασες τον χρόνο σου τί λες να έκανε;
Θέλεις να ξανά γίνει αυτό για άλλα 8 χρόνια;
Βγες από το σπίτι, αντιμετώπισε τις φοβίες σου και δείξε στο μυαλό και στο νευρικό σου σύστημα ότι κακώς φοβάται.
Κάποια αγωγή θα δουλέψει αλλά πρέπει να κάνεις δουλειά και μόνος σου.
Δεν είναι εύκολο, δεν θα γίνει γρήγορα αλλά φίλε μου πρέπει να γίνει.
Δεν είσαι άρρωστος. Το νευρικό σου σύστημα είναι υπερ ευαίσθητο. Και μόνο με πράξεις θα το ηρεμήσεις. Ούτε με λόγια ούτε με σκέψεις.
Δεν είσαι μόνος σου. Εκατομμύρια άνθρωποι περνάν τα ίδια και χειρότερα από εμάς και δεν απογοητεύτηκαν.
Υπομονή, κουράγιο και πράξεις φίλε μου και όλα θα γίνουν.
Καταρχήν φίλε μου σε ευχαριστώ πολύ που αφιέρωσες τόσο χρόνο να γράψεις ένα μακροσκελές μήνυμα για μένα. Να σε έχει ο Θεός καλά. Έχεις δίκιο σε όλα όσα γράφεις. Τη δύναμη ψάχνω να βρω να τα κάνω όλα αυτά. Καλώς η κακώς δεν έχω οικογένεια , έχω μεγαλώσει αρκετά (48) και βρίσκω δύσκολα ασχολίες εκτός σπιτιού. Λίγο γυμναστήριο και κάνα φαγητό έξω. Απομακρύνονται οι φίλοι και η μοναξιά δεν αντέχεται.Quote:
Originally Posted by Unlucky1980
Θέλω πολύ να το βάλω κάτω και να το πατήσω αλλά χρειάζεται boost από κάπου. Ιδανικά θα ήταν οι εξωτερικές ασχολίες αλλά δυστυχώς λιγοστεύουν. Αφήνονται στα χάπια μόνο δυστυχως
Πώς είσαι σήμερα Γεώργιε;
Γεια σου ΓιωργαραQuote:
Originally Posted by george1520
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Έτσι κι έτσι είμαι. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Το σκέφτομαι όμως. Αύξησα τα χάπια. Να δούμε πότε θα δράσουν. Φαντάζομαι θέλουν αρκετές μέρες για να δω διάφορα.
Εσύ καλά είσαι? Αν θυμάμαι καλά, είσαι Κύπρο . Σωστά?
Σωστά. Είμαι κύπριος.. Φαντάζομαι ότι τα χάπια θέλουν κάποιο χρόνο για να δουλέψουν σωστά. Δεν έχω πάρει ποτέ αλλά η λογική αυτό λέει.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Να ξέρεις δεν πετυχαίνει το κόλπο "σήμερα δεν θα το σκεφτώ". Απλά να κάνεις διαφορά πράγματα συνέχεια μπας και ξεγελάσεις λίγο το μυαλό σου. Είναι και εσάς τόσο ζέστη? Θάλασσα πήγες;
Nαι έχει καυσωνα. Δουλεύω όμως. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν δούλευα δεν ξέρω αν θα πήγαινα θάλασσα. Και λόγω ψυχολογίας αλλά και του καύσωνα. Δεν είναι ωραίο με τόση ζέστη να κάθεσαι ούτε κάτω από ομπρέλα.Quote:
Originally Posted by george1520
Δεν πήρες φάρμακα πότε διότι είχες τη δύναμη ότι πέρασες να το νικησεις μόνο σου..? Ξέρω δεν γίνεται να υπάρχει μέρα που να πω ότι δεν θα σκεφτώ το πρόβλημα. Προσπαθώ όμως να κάνω αλλά πραγματικά. Θα δούμε.
Δεν χρειάστηκε να πάρω φάρμακα.. Πήρα ένα μήνα ομοιοπαθητικα. Δεν ξέρω αν όντως με βοήθησαν. Τότε ένιωθα τυχερός που δεν πήρα χάπια (φοβόμουν να πάρω ακόμη και πανατολ). Αν έπρεπε να πάρω όμως θα έπαιρνα. Τα θεωρώ σημαντικά. Ο συνδυασμός φαρμακευτική αγωγή (όταν είναι απαραίτητη) και ψυχοθεραπείας πιστεύω ότι αλλάζει τη ζωή του ανθρώπου.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Βρε Γιώργο ξέρεις αυτό το προϊόν?Quote:
Originally Posted by george1520
https://www.skroutz.gr/s/20891381/Sk...kapsoules.html
Είναι φυτικό λένε και βοηθάει το νευρικό σύστημα και γενικά σε άγχος και κατάθλιψη. Φαντάζομαι σε light μορφές αλλά μου είπαν δύο άνθρωποι ότι τους βοήθησε.
Δεν έχω άποψη. Νομίζω καλύτερα να το συζητήσεις με τον γιατρό σου. Μη γεμίζεις με φάρμακα. Δώσε λίγο χρόνο να δεις αν σε βοηθήσει τώρα που αύξησες τη δόση και μετά βλέπεις.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Έλα ρε Γιώργο πάλι είχα σήμερα κάτι περίεργα που ένιωσα για 1-2 δευτερόλεπτα. Μπορεί και λιγότερο . Προσπαθώ να αδιαφορησω αλλά δεν είναι και εύκολο ρε γμτ. Με επηρεάζουν πολύ.Quote:
Originally Posted by george1520
Και είναι οκ.. Μη θυμώνεις με εσένα που νιώθεις έτσι. Εγώ τότε όταν γινόταν κάτι(ή ένιωθα κάτι περίεργο), ξαπλωνα και περίμενα να έρθει ο τύπος με τα μαύρα. Είναι μέρος της διαδικασίας ο φόβος.. Απλά δεν γίνεται να είμαστε για πάντα παντρεμένοι μαζί του.Σιγά σιγά θα πάρεις και εσύ διαζύγιο. Μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Καλησπέρα Γιώργο. Κάποια από τα συμπτώματα μου ταιριάζουνε τα λεγόμενα brain zaps. Τα έχεις άκουσα?Quote:
Originally Posted by george1520
https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous
Έλα Γεώργιε. Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Όχι δεν τα έχω ακούσει.
Γεια σου Γιώργο μου . Προσπαθώ με την αύξηση των φαρμάκων να προσαρμοστώ. Κάπως καλύτερα. Απλά μου φαίνονται πολλά τα φάρμακα ρε Γιώργο.Quote:
Originally Posted by george1520
Εφεξορ 300mg
Μinitran 2*4.45mg
Brintallix 20 mg
Xanax 1mg σίγουρα και από εκεί και πέρα ανάλογα το άγχος.
Τι να πω όμως? Σάμπως ξέρω?
Καλημέρα.. Φίλε μου δεν έχω ιδέα από φάρμακα αλλά % ο γιατρός ξέρει.. Είδες βελτίωση άρα κάνουν δουλειά. Αυτό δεν σου φτάνει? Κανόνισες να κάνεις κάτι σήμερα? Να βγεις;Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Quote:
Originally Posted by axl100
(Καλα ε, εσπασα ολα τα ρεκορ.. “The text that you have entered is too long, please shorten it to 10000 characters long”. Ναι σιγα.. Το σπαω σε δυο μερη και ολα καλα :-) )Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Γεια χαρα σε ολη την παρεα. Ηθελα να πω κι εγω μερικα πραγματακια σχετικως απο την δικη μου εμπειρια. Λοιπον, ειναι 15+ χρονια πριν, δε θυμαμαι ακριβως ποτε αλλα νομιζω κατω απο 20. Οδηγαω το αμαξι, διπλα η πρωην συζυγος και επιστρεφουμε στο σπιτι. Τοτε μεναμε στο κεντρο, σε μια πλατεια δηλαδη βορειοτερα του κεντρου της Αθηνας με μια πολυ μεγαλη εκκλησια. Κουτσοι, στραβοι ολοι εκει, και Ελληνες και ξενοι. Καθως πηγαινα λοιπον στη λεωφορο ξαφνικα απο το πουθενα ενιωσα «κατι». Πολυ παραξενο αισθημα, πρωτογνωρο για μενα και αρκετα φοβιστικο. Δεν ειχε πονο, δεν ειχε αγχος αλλα ηταν μια περιεργη ας το πουμε «αυρα» οτι ερχεται το τελος μου, δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ειναι οτι βρισκομαι στο τιμονι, η αλλη ειναι διπλα και μοιραζομαι το δρομο με τοσο κοσμο, να φροντισω να μη γινει καποιο ατυχημα. Βγαζω λοιπον φλας, ελεγχω προσεκτικα τον πλαινο καθρεφτη, αλλαζω τις λωριδες και σταματαω με τα αλαρμ στη λεωφορειολωριδα. Δεν ηξερα τι μου συμβαινει. Μολις πηρα δυο ανασες σκεφτηκα οτι και παλι ειμαι σε επικινδυνο σημειο για ατυχημα και εστριψα δεξια σε ενα δρομο και σταθηκα με τα αλαρμ μου κλεινοντας ενα γκαραζ. Εκει λιγο ξεαγχωθηκα με το αμαξι, οτι δε θα γινει τρακαρισμα δηλαδη. Η αλλη διπλα με εβλεπε που τα εκανα ολα αυτα και ειχε αρχισει να ρωταει. Τι εχεις? Τι συμβαινει? Μιλια εγω, δεν ηξερα τι να της πω. «Τι σου συμβαινει, πονας καπου?» Βρηκα το μπελα μου απο τη γιατρινα.. Καλα το σκεφτηκε, σου λεει τοσα κιλα, μηπως ποναει στο στηθος, κανα εμφραγμα δηλαδη. Μολις πηρα αλλες δυο ανασες της μιλησα. Της λεω, δεν ποναω καπου, οχι, επαθα ενα πολυ παραξενο και πρωτογνωρο πραγμα, δεν μπορω να σου το εξηγησω ακριβως, αλλα με καποιο τροπο αισθανθηκα οτι οπου να ναι πεθαινω. Ηρεμησε η αλλη απο διπλα.. Α, λεει, κριση πανικου ειναι αυτο, δε θυμασαι απο το βιβλιο τον ορισμο που λεει «αισθημα επικειμενου θανατου»? Οχι, δεν το θυμομουν. Αυτη ηταν πιο διαβαστερη γι αυτο και εγινε γιατραρα ενω εμενα καθως φαινεται θα με σουταρουν απο τη σχολη μου λογω παλαιολιθικοτητας. Ηρεμησα κι εγω οταν μου το ειπε αυτο και εν τω μεταξύ ειχαν περασει και τα 5 λεπτα που κραταει αυτο το πραγμα ετσι κι αλλιως. Ηρεμησα πλεον, δεν το ξαναφοβηθηκα στο εξης. Θυμηθηκα ολα οσα ξερουμε, οσα μας ειχανε πει στο μαθημα αλλα κυριως θυμηθηκα τα 10+ χρονια που το κοριτσι μου παθαινε κρισεις πανικου και προσπαθουσα να την ηρεμησω, να της κρατω παρεα μεχρι να περασει αυτο, να περασουν τα 5-10 λεπτα. Νομιζα οτι μπορουσα να την καταλαβω ολο αυτο τον καιρο. Μπουρδες.. Τιποτα δεν ειχα καταλαβει απο το πως νιωθει οταν την πιανει κριση. Σε καποια φαση εκει που καθομασταν μπροστα απο το γκαραζ γυρναω και της λεω με σπασμενη φωνη, δηλαδη εσυ ρε κοριτσι μου καθε φορα που παθαινεις κριση πανικου περνας αυτο?? Δεν ειχα ιδεα τι περνας! Βουρκωσε και αυτη. Η αληθεια βεβαια ειναι πως οχι, δεν ειναι καθε φορα η κριση πανικου ιδια με την πρωτη. Δεν εχει καμια σχεση η πρωτη φορα που δεν ξερεις τι σου ρθε και απο που σου ρθε με τη 10η ή την 100η. Αλλα βασικα οσο καλη θεληση και ενσυναισθηση να προσπαθουσα να δειξω,δεν μπορεις να φανταστεις πως ειναι αυτο αν δεν το ζησεις. Ενταξει, ολα καλα λοιπον, περασε, θα μπορουσα να συνεχισω να μας παω μεχρι σπιτι αλλα λεω ας μην οδηγησω μετα απο ολο αυτο και της λεω παρε εσυ το αμαξι να μας πας, ετσι κι αλλιως ειναι εμπειρη οδηγος. Πηγαμε σπιτι, ολα καλα, μη σου πω κιολας οτι ενα κομματι μου χαρηκε που το επαθα γιατι λεω τωρα μπορω να την καταλαβω καλυτερα τι νιωθει οταν την πιανει. Δεν το ξαναφοβηθηκα. Μετα απο μερικες μερες με επιασε αλλη μια κριση πανικου που δεν ειχε ομως καμια σχεση με την πρωτη, πλεον ηξερα τι μου συμβαινει. Ενιωσα αυτην την ας το πουμε «αυρα» , τα προεορτια της επικειμενης κρισης δηλαδη, λεω οκ, ειπα βεβαια και ενα «ωχ..», ηρθε, ανεβηκε αυτο το κυμα του συμπιεσμενου αγχους/φοβου/ταραχης, περασε τα επιπεδα πανω απο τα οποια το λες και πανικο, περασαν τα 5 λεπτα και μετα εφυγε αφηνοντας αυτη τη γνωστη εξουθενωση. Ολα καλα. Αμα λιγο προσεχεις και τις αναπνοες να μην κανεις υπεραερισμο, ουτε καν θα ζαλιστεις. Αυτη ηταν η δευτερη κριση που επαθα και εδω φοβηθηκα ακομα λιγοτερο κι απο την πρωτη. Τριτη δεν υπηρξε ποτε so far, 15+ χρονια μετα. Αν με ξαναθυμηθει στο μελλον δεν ξερω, αλλα δεν ανησυχω.
Πολλες φορες οταν ειμαστε αγχωμενοι, πιεσμενοι απο κατι, μαζευουμε στο «κουβαδακι» μας αγχος, φοβο, ανησυχια, ψυχολογικη πιεση, ολα αυτα τα δυσαρεστα συναισθηματα. Και τα συμπιεζουμε κιολας μεσα μας, γιατι το κουβαδακι μοιαζει καμια φορα με χυτρα σφραγισμενη που αποθηκευει ατμο υπο πιεση. Για να μη γινει λοιπον κανα μεγαλο μπαμ και εκραγεί η χυτρα, υπαρχει η βαλβιδα απο την οποια γινεται η εκτονωση της πιεσης απο τον συμπιεσμενο ατμο. Εχουμε διαφορες βαλβιδες εκτονωσης στον οργανισμο μας. Ειναι ολες καλες, ειναι μηχανισμοι αντιμετωπισης της πιεσης. Μια απο αυτες ειναι και οι κρισεις πανικου. Λεγοντας καλες δεν εννοω οτι ειναι ευχαριστο το να βιωνεις το καθε ψυχοσωματικο, σε καμια περιπτωση, αλλα τις λεω καλες γιατι επιτελουν ενα πολυ αναγκαιο εργο, εκτονωνουν ψυχικη πιεση. Και ξερετε κατι? Υπαρχει και το αλλο. Σε εποχες εντονου στρεσσαρισματος καμια φορα ο οργανισμος «σφιγγει τα δοντια» ωστε να ανταπεξελθει στη μαχη, οταν ομως ηρεμησει τοτε ειναι το πεδιο καταλληλο για να εκτονωσει πιεση που μαζεψε νωριτερα. Μπορει δηλαδη οι κρισεις πανικου (μη σου πω πως ειναι και ο κανονας) να συμβαινουν out of the blue. Που να λες εσυ, μα καλα τωρα γιατι, ηρεμος δεν ημουν? Γιατι συνεβη αυτο? Γιατι η βαλβιδα ειχε πιεση μεσα απο αλλη φορα μαζεμενη και επρεπε να κανει ενα 5λεπτο «παφ» και να εκτονωσει τον ατμο. Πολυ δυσάρεστο μεν, με ψυχραιμια ομως πληρως διαχειρισιμο δε, και πληρως ακινδυνο. Αυτο που ηθελα να πω σε ολα τα παιδια που ταλαιπωρουνται απο αυτο το πραγμα ειναι πως η καλυτερη στρατηγικη να το αντιμετωπισουν ειναι να παψουν να το φοβουνται. Να του κοψουν το «καυσιμο» δηλαδη. Καυσιμο του ειναι ο ιδιος ο φοβος που το τροφοδοτει δικην φαυλου κυκλου και συγκεκριμενα αυτο που λενε οι ψυχοτετοιοι ο «φοβος του φοβου». Ο φοβος μιας επομενης κρισης πανικου δηλαδη. Αν του κοψετε αυτο το καυσιμο δε θα παει μακρια, θα ειναι ακρως διαχειρισιμο μετα. Μπορει να παθετε μια κρισουλα που κραταει οσο να ακουσετε το αγαπημενο σας τραγουδι δυο φορες, και οσο να πιειτε και λιγες γουλιες νερο απο ενα μπουκαλακι και μετα παει, περασε. Μην το «ταΐζετε» με επιπλεον δικο σας φοβο. Θα μου πεις τωρα, μπορω εγω εκεινη την ωρα που τρωω τη φρικη μου να τα σκεφτω ολα αυτα, ποσο μαλλον να τα κανω? Οκ, μαλλον οχι, αλλα αυτη την ωρα που διαβαζεις μπορεις να προετοιμασεις τον εαυτο σου, τη σκεψη σου, δεν ζεις τωρα κριση πανικου. Ερχεται λοιπον αυτη η αυρα, παρτη λιγο στο αστειο, πες της, βρε καλως την, πως απο εδω? Καιρο ειχαμε να τα πουμε. Θα κατσεις λιγο? Να κερασω κατι? Η θα φυγεις παλι τρεχοντας σε 5 λεπτα? Κατσε μωρε να τα πουμε λίγο, μη φευγεις.. Αυτο να ειναι το attitude, αυτο να ειναι το mindset, παρε 5 λεπτακια καπου ηρεμα ει δυνατον, και συνεχισε τη μερα σου σα να μη συνεβη τιποτα. Τυχερακια.. Αλλοι πληρωνουν ενα σκασμο λεφτα για να πανε να κανουν bungee jumping ή αλεξιπτωτο πλαγιας κι εσυ το adrenaline rush το παθαινεις δωρεαν εκει που καθεσαι χωρις να κανεις τιποτα! (Προφανως και δεν ειναι ακριβως ετσι και αλλο το adrenaline rush αυτου που κανει ενθουσιωδως extreme sports και αλλο το adrenaline rush αυτουνου που τρωει φρικες.. Αλλα καταλαβαινετε πως το λεω και γιατι το λεω..) Υποτιμηστε το, δεν τρεχει κατι.. Ενας γνωστος σας ειναι, φιλος απο τα παλια που σας θυμαται που και που και σας επισκεπτεται για 5-10 λεπτα και μετα σηκωνεται και φευγει. Κι οσο δυσαρεστο κι αν ειναι το αισθημα, η επισκεψη επιτελει ομως χρησιμο ρολο, εκτονωνει συσσωρευμενη ψυχικη πιεση που ποιος ξερει πως αλλιως και με τι χειροτερο τροπο θα εβρισκε διοδο να βγει. Το οτι βγαινει παντως ειναι καλο. Η κριση, οσο δυσαρεστη και να ειναι, ξερουμε ομως οτι ειναι πληρως ακινδυνη.
Quote:
Originally Posted by axl100
(Part B)Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Φιλε axl, αυτο το τραγικο δυστυχημα που βιωσες στο αυτοκινητο ηταν κατι πολυ πολυ ασχημο, και για τον ανθρωπο που χαθηκε φυσικα, αλλα και για σενα που το βιωσες ολο αυτο σε πρωτο προσωπο. Επομενο ειναι και απολυτα φυσικο να ανεβαινει το αγχος κλπ οταν μπαινεις σε αυτοκινητα, ειναι απολυτα δικαιολογημενο το PTSD μετα απο ενα τετοιο ακραιο γεγονος. Οι πιθανες στρατηγικες που μπορεις να το αντιμετωπισεις ειναι οι εξης δυο. Καταρχας και πριν παω εκει, να εξορισεις δια παντος τις τυψεις, δε «σκοτωσες» κανεναν ανθρωπο, εγινε ενα τραγικο ατυχημα, δεν το ηθελες, δεν το επιδιωξες και ειμαι σιγουρος πως θα εκανες τα παντα αν υπηρχε τροπος να το αλλαξεις, να το παρεις πισω. Δυστυχως δεν υπαρχει τετοιος τροπος, οπότε αποδεξου το τραγικο γεγονος που συνεβη και απελευθερωσου απο τις τυψεις. Δεν προσφερουν τιποτα και σε κανεναν. Παμε τωρα στις δυο στρατηγικες. Αναλογως τις αναγκες της ζωης σου και της καθημερινοτητας σου, μια τακτικη ειναι να αποφευγεις οσο γινεται τη μετακινηση με τα αυτοκινητα που ειναι απολυτα δικαιολογημενο να σου ξυπνουν αντανακλαστικα αυτον τον τραυματικο φοβο. Αυτο ειναι η μια εκδοχη. Η αλλη ειναι αν θελεις σιγα σιγα να καταπολεμησεις το φοβο να αρχισεις μια σταδιακη εκθεση. Δεν ειναι αναγκη καν να οδηγεις εσυ. Μπορεις να παρεις ενα ταξι οταν εχεις μια μικρή διαδρομη να πας καπου, να παρακαλεσεις τον οδηγο να μην τρεχει γιατι «σε πιανει ζαλαδα» πχ και να ερθεις αντιμετωπος σε ελεγχομενες συνθηκες με το φοβο σου αυτον. Θα στρεσσαριστεις μαλλον, αλλα μπορεις να πεις στον εαυτο σου, αλλος οδηγαει, ειναι επαγγελματιας οδηγος, η διαδρομη ειναι μικρή, τιποτα κακο δεν προκειται να συμβει. Ποσο πιθανο να ειναι ρε φιλε να σου φυλαει η στατιστικη να βιωσεις ενα αντιστοιχο νεο ατυχημα εξω και μακρια? Εγω λεω οτι ειναι μαλλον απιθανο να σου ξανασυμβει. Αναλογως τις αναγκες σου (για χρηση αυτοκινητου) και αναλογως της εκτασης του φοβικου ερεθισματος, μονο εσυ ξερεις και αποφασιζεις τι ειναι καλύτερο για σενα να κανεις απο αποψη cost/benefit.
Αυτα τα ολιγα πουλακια μου.. Σορρυ για το σεντονι αλλα ηθελα να τα γραψω αυτα. Ευχομαι το καλυτερο για τον καθενα σας στην ατομικη του μαχη με αυτο το θεμα (αλλα και με ολα τα υπολοιπα) και φυσικα εννοειται οτι στη φαρετρα μας παραμενουν και η στενη συνεργασια με τον ειδικο που μας αναπαυει αλλα και η χρηση φαρμακων που πιθανως να μας προτεινει, φαρμακων που μπορει να δρουν καταλυτικα ωστε να παραμεινουν μακρια πιθανες νεες κρισεις.
Γεια σου Βασίλη. Ευχαριστώ για το μακροσκελές μήνυμα σου και την εμπειρία σου που μοιράστηκε μαζί μας. Αυτές τις αυτές τις έχω νιώσει πλέον 100αδες φορές τα 8 χρόνια που παλεύω με τα ψυχολογικά . Δεν ξέρω βέβαια αν είναι από τη κρίση πανικού η είναι brain zaps λόγω άγχουςQuote:
Originally Posted by _Vassilis
https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous.
Κάποιες φορές τις συνήθιζω. Κάποιες με ενοχλούν παρά πολύ. Εξαρτάται από τη διάθεση. Σε όλο το ψυχολογικό για να το ξεπεράσεις παίζει ρόλο και η κοινωνική σου ζωή. Εγώ δυστυχώς είμαι 48 και η κοινωνική ζωή φθηνει. Δεν έχω οικογένεια οι φίλοι εξαφανίζονται καλώς η κακώς και οι καλές σκέψεις λιγοστεύουν. Μένουν οι καλές . Το γυμναστηριο βοηθάει ψυχολογικά αρκετά. Δυστυχώς όλες οι παρενέργειες φαρμάκων και άγχους και κατάθλιψης είναι στο κεφάλι και σε αποσυντονιζουν. Θέλει τεράστια προσπάθεια όταν παλεύεις μόνος σου.
Quote:
Originally Posted by axl100
Γεια σου φιλε μου. Μονο υπερ μας ειναι η κοινωνικη ζωη, η κοινωνικη συναναστροφη. Ειναι οτι καλυτερο το να μη σε ξεμοναχιαζει ο εχθρος. Το μοναχο το προβατο το τρωει ο λυκος. Δυστυχως ζουμε στην εποχη της συγχρονης μοναξιας, που παρα την τεχνολογια και τις δυνατοτητες που προσφερει οι ανθρωποι ειναι μονοι, νιωθουν πιο μονοι απο ποτε, απο καθε αλλη εποχη. Η χειροτερη μοναξια καμια φορα ειναι αυτο το κοντραστ του να εισαι με αλλους και παρολα αυτα να βιωνεις μοναξια. Να εχεις πχ τον ανθρωπο σου, αλλα η σχεση να ειναι τετοια που να ησουν καλυτερα ακομη και μονος σου. Πολυ περιεργη εποχη. Ολοι ασχολουνται με το Εγω, με το «δικαιωμα μου», οι αλλοι ολοι γινονται αναλωσιμοι, «τοξικοι» ενιοτε, τους πεταμε σαν σκουπιδια, δε σκοτιζομαστε περισσοτερο. Παλια δεν ηταν ο κοσμος ετσι, τουλαχιστον οχι σε τετοιο βαθμο. Κανε οσο μπορεις συναναστροφη, κανε νεους φιλους ή «φιλους», απλους γνωστους δηλαδη, το να πεις δυο κουβεντες με καποιον στο γυμναστηριο πχ δε σημαινει οτι τον εκανες φιλο σου, αλλα ουτε και χρειαζεται κιολας αυτο. Μπορεις να «συμμετεχεις στο κοπαδι» ακομα κι αν δεν εχεις κανονικους φιλους. Και μην το αποκλειεις να ερθουν και αυτοι. Ποτε δεν τελειωνει αυτο, μην απελπιζεσαι. Εγω πριν απο εναν χρονο βρεθηκα ξαφνικα χωρις να εχω κανεναν και τωρα ειναι τοσος κοσμος που καμια φορα δεν τους προλαβαινω κιολας λογω αλλων υποχρεωσεων. Η ασκηση και ειδικα η αεροβια ειναι ο καλυτερος συμμαχος σου. Τωρα που ειναι και καλοκαιρι μπορεις να κανεις πραγματα και σε εξωτερικο χωρο, εκτος γυμναστηριου δηλαδη, αναλογως του που βρισκεσαι και τι υπαρχει κοντα σου. Καλη δυναμη σε ολα φιλε, μην το βαλεις κατω, κανε κοινωνικη συναναστροφη σε καθε πιθανη ευκαιρια, μιλα, πες ενα γεια με ανθρωπους που βλεπεις καθε μερα και περιμενετε μαζι την ιδια ωρα το λεωφορειο πχ, εκμεταλλευσου την καθε ευκαιρια, ακομη και αυτο εδω μεσα μπορεις να το πεις και λιγο κοινωνικη συναναστροφη, ναι, γιατι οχι.. Καλη δυναμη σου ευχομαι με ολα και ευχομαι τα συμπτωματα να καλυτερεψουν και καποια στιγμη να φυγουν.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου . Θα το προσπαθήσω . Θέλει δύναμη αρκετή. Θα δείξει. Να Σάι καλαQuote:
Originally Posted by _Vassilis
Quote:
Originally Posted by _Vassilis
το πρώτο θέμα είναι το να έχεις απλά γνωστούς, ημι-φίλους, ως αποκούμπι ώστε να απομακρύνεται ο «κίνδυνος της μοναξιάς» -όμως δεν αρκεί αυτό.
γιατί αυτό που θα επιζητούν οι ανθρωποι είναι η σύνδεση, η πραγματική φιλία, όχι οι γνωστοί και ψευτοφίλοι.
Τα τελευταία χρόνια μαίνεται κόντρα ανάμεσα σε φιλοσοφους και ψυχολόγους. Οι φιλοσοφοι έχοντας εντοπίσει αυτό που καυτηριάζει και ο Vassilis και που συστήνεται όλο και περισσότερο από την ψυχολογία, δηλαδή συμβουλές όπως: «είναι τοξικός αυτός ο φίλος, κάνε τον πέρα», «χώρισε τον σύντροφό σου αφού δεν σου ταιριάζει σε αυτό», «απομακρύνσου από την μάνα-πατέρας σου γιατί είναι επικριτικοί» κατέστησαν τους ανθρώπους να γίνουν μόνοι. Τα διαζύγια όλο και αυξάνονται ενώ -αντίθετα από το παρελθόν που οι γάμοι γινόντουσαν με προξενιό, δλδ δεν ήξερε ο ένας τον άλλο- τώρα το ζευγάρι γνωρίζεται συχνά αρκετά πριν από το γάμο. Η φιλία έχει υποτιμηθεί. Οπότε άνθρωποι χωρισμένοι, χωρίς φίλους, όλο και στρέφονται σε κατοικίδια, σε μοναχικά χόμπι, στο διαδίκτυο για παρηγοριά. Μια συνέντευξη μιας γιαγιάς που εξηγούσε σε δημοσιογράφο πως πέρασε όλα αυτά τα 65 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο η απάντησή που έδωσε συμπυκνωνει όλο το νόημα: προσπαθήσαμε και οι δυο, αν «κάτι έσπαγε» το φτιάχναμε, δεν το πετούσαμε.
Αντίθετα σήμερα η ψυχολογία συμβουλεύει να μην δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, να απομακρύνουμε, να αποκλείουμε ανθρώπους, εκπαιδευόμαστε να είμαστε όλο και περισσότερο καχύποπτοι με τον άλλον. Η φιλοσοφία από την άλλη που προωθεί την ρήση του Αριστοτέλη (ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, οπότε έχουμε ανάγκη τον άλλον), κατηγορεί την ψυχολογία -που αυτά τα χρόνια όλο και ανθίζει- για τα παραπάνω, ότι φέρει τεράστια ευθύνη για την μοναξιά που δηλώνουν ότι βιώνουν οι άνθρωποι σήμερα, όλο και περισσότερο (για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω). Για το ποσοστό των διαζυγιων, για το ποσοστό ανθρώπων που δηλώνουν μόνοι στην -φιλελεύθερη κατά τα άλλα- Δύση, όπου το φλερτ και οι σχέσεις εκτός γάμου έχουν απενοχοποιηθεί μα ΚΑΙ για την έλλειψη φιλίας.
(στην αρχαία φιλοσοφία η αξία της φιλίας ήταν επάνω και από τον έρωτα, αφού ο έρωτας πιθανών να είναι παροδικός ενώ η φιλία είναι για πάντα)
Συμφωνω πολυ με αυτα που λες.Quote:
Originally Posted by salvador
Καλημέρα και καλή βδομάδα George. Μοιάζει να κάνει δουλειά η αλλαγή της ποσότητας των φαρμάκων. Βέβαια τα πρωινα όταν ξυπνάω με πιάνει κάπως το άγχος και οι άσχημες σκέψεις. Συγχωρεθηκε χθες και ο πατέρας ενός φίλου μου που τον ήξερα καλά και είχα ένα πίσω γύρισμα..
Θέλει πολύ δουλειά ρε γμτ και πολύ βοήθεια από τους οικείους μου και τους γύρω μου. Και ακόμα και τώρα τον 21ο αιώνα υπάρχει η άποψη κάποιων ότι "έλα μωρέ , σιγά. Τι άγχος και βλακείες. Αν δεν υπάρχει κάτι σωματικό , όλα καλά". Πολλοί σκέφτονται έτσι ακόμα δυστυχως
Καλημέρα, καλή βδομάδα φίλε μου. Αν δεν περάσει κάποιος αυτό που περνάς, δεν μπορεί να σε καταλάβει.. Να επιλέγεις να τα συζητάς με ανθρώπους που βλέπεις πως μπορούν να σε νιώσουν και να μην επιμένεις να προσπαθείς να πείσεις κάποιον που δεν είναι σε θέση να το δει (δεν σημάνει ότι δεν θέλει). Είναι κρίμα να στεναχωριέσαι και να θυμώνεις και για αυτό.Quote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77
Όσο μεγαλώνουμε, τόσο θα ακούμε για κοντινούς μας ανθρώπους ότι πεθαίνουν. Είναι μέρος της ζωής. Όπως και το να πέσεις ψυχολογικά. Άνθρωπος χάθηκε. Δεν παίρνεις τα χάπια για να μην νιώθεις απλά για να μπεις σε μια ισορροπία.
Το έχεις ψάξει λίγο το θέμα του ψυχολόγου? Υπάρχει και η επιλογή να κάνεις ψυχοθεραπεία από το σπίτι σου (online).
Θα μπορούσε να γίνει online. Απλά είναι και το κοστος
Το κόστος θα είναι πάντα. Απλά μου δίνεις την αίσθηση ότι δεν είναι μόνο το κόστος.. Και κάτι άλλο σε κρατάειQuote:
Originally Posted by ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77