είναι κρίση πανικού

[george1520]

Nαι έχει καυσωνα. Δουλεύω όμως. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν δούλευα δεν ξέρω αν θα πήγαινα θάλασσα. Και λόγω ψυχολογίας αλλά και του καύσωνα. Δεν είναι ωραίο με τόση ζέστη να κάθεσαι ούτε κάτω από ομπρέλα.

Δεν πήρες φάρμακα πότε διότι είχες τη δύναμη ότι πέρασες να το νικησεις μόνο σου..? Ξέρω δεν γίνεται να υπάρχει μέρα που να πω ότι δεν θα σκεφτώ το πρόβλημα. Προσπαθώ όμως να κάνω αλλά πραγματικά. Θα δούμε.

Δεν χρειάστηκε να πάρω φάρμακα.. Πήρα ένα μήνα ομοιοπαθητικα. Δεν ξέρω αν όντως με βοήθησαν. Τότε ένιωθα τυχερός που δεν πήρα χάπια (φοβόμουν να πάρω ακόμη και πανατολ). Αν έπρεπε να πάρω όμως θα έπαιρνα. Τα θεωρώ σημαντικά. Ο συνδυασμός φαρμακευτική αγωγή (όταν είναι απαραίτητη) και ψυχοθεραπείας πιστεύω ότι αλλάζει τη ζωή του ανθρώπου.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

Δεν χρειάστηκε να πάρω φάρμακα.. Πήρα ένα μήνα ομοιοπαθητικα. Δεν ξέρω αν όντως με βοήθησαν. Τότε ένιωθα τυχερός που δεν πήρα χάπια (φοβόμουν να πάρω ακόμη και πανατολ). Αν έπρεπε να πάρω όμως θα έπαιρνα. Τα θεωρώ σημαντικά. Ο συνδυασμός φαρμακευτική αγωγή (όταν είναι απαραίτητη) και ψυχοθεραπείας πιστεύω ότι αλλάζει τη ζωή του ανθρώπου.

Βρε Γιώργο ξέρεις αυτό το προϊόν?

https://www.skroutz.gr/s/20891381/Sk...kapsoules.html

Είναι φυτικό λένε και βοηθάει το νευρικό σύστημα και γενικά σε άγχος και κατάθλιψη. Φαντάζομαι σε light μορφές αλλά μου είπαν δύο άνθρωποι ότι τους βοήθησε.

[george1520]

Βρε Γιώργο ξέρεις αυτό το προϊόν?

https://www.skroutz.gr/s/20891381/Sk...kapsoules.html

Είναι φυτικό λένε και βοηθάει το νευρικό σύστημα και γενικά σε άγχος και κατάθλιψη. Φαντάζομαι σε light μορφές αλλά μου είπαν δύο άνθρωποι ότι τους βοήθησε.

Δεν έχω άποψη. Νομίζω καλύτερα να το συζητήσεις με τον γιατρό σου. Μη γεμίζεις με φάρμακα. Δώσε λίγο χρόνο να δεις αν σε βοηθήσει τώρα που αύξησες τη δόση και μετά βλέπεις.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

Δεν έχω άποψη. Νομίζω καλύτερα να το συζητήσεις με τον γιατρό σου. Μη γεμίζεις με φάρμακα. Δώσε λίγο χρόνο να δεις αν σε βοηθήσει τώρα που αύξησες τη δόση και μετά βλέπεις.

Έλα ρε Γιώργο πάλι είχα σήμερα κάτι περίεργα που ένιωσα για 1-2 δευτερόλεπτα. Μπορεί και λιγότερο . Προσπαθώ να αδιαφορησω αλλά δεν είναι και εύκολο ρε γμτ. Με επηρεάζουν πολύ.

[george1520]

Έλα ρε Γιώργο πάλι είχα σήμερα κάτι περίεργα που ένιωσα για 1-2 δευτερόλεπτα. Μπορεί και λιγότερο . Προσπαθώ να αδιαφορησω αλλά δεν είναι και εύκολο ρε γμτ. Με επηρεάζουν πολύ.

Και είναι οκ.. Μη θυμώνεις με εσένα που νιώθεις έτσι. Εγώ τότε όταν γινόταν κάτι(ή ένιωθα κάτι περίεργο), ξαπλωνα και περίμενα να έρθει ο τύπος με τα μαύρα. Είναι μέρος της διαδικασίας ο φόβος.. Απλά δεν γίνεται να είμαστε για πάντα παντρεμένοι μαζί του.Σιγά σιγά θα πάρεις και εσύ διαζύγιο. Μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

Και είναι οκ.. Μη θυμώνεις με εσένα που νιώθεις έτσι. Εγώ τότε όταν γινόταν κάτι(ή ένιωθα κάτι περίεργο), ξαπλωνα και περίμενα να έρθει ο τύπος με τα μαύρα. Είναι μέρος της διαδικασίας ο φόβος.. Απλά δεν γίνεται να είμαστε για πάντα παντρεμένοι μαζί του.Σιγά σιγά θα πάρεις και εσύ διαζύγιο. Μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου.

Καλησπέρα Γιώργο. Κάποια από τα συμπτώματα μου ταιριάζουνε τα λεγόμενα brain zaps. Τα έχεις άκουσα?

https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous

[george1520]

Καλησπέρα Γιώργο. Κάποια από τα συμπτώματα μου ταιριάζουνε τα λεγόμενα brain zaps. Τα έχεις άκουσα?

https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous

Έλα Γεώργιε. Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;
Όχι δεν τα έχω ακούσει.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

Έλα Γεώργιε. Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;
Όχι δεν τα έχω ακούσει.

Γεια σου Γιώργο μου . Προσπαθώ με την αύξηση των φαρμάκων να προσαρμοστώ. Κάπως καλύτερα. Απλά μου φαίνονται πολλά τα φάρμακα ρε Γιώργο.
Εφεξορ 300mg
Μinitran 2*4.45mg
Brintallix 20 mg
Xanax 1mg σίγουρα και από εκεί και πέρα ανάλογα το άγχος.

Τι να πω όμως? Σάμπως ξέρω?

[george1520]

Γεια σου Γιώργο μου . Προσπαθώ με την αύξηση των φαρμάκων να προσαρμοστώ. Κάπως καλύτερα. Απλά μου φαίνονται πολλά τα φάρμακα ρε Γιώργο.
Εφεξορ 300mg
Μinitran 2*4.45mg
Brintallix 20 mg
Xanax 1mg σίγουρα και από εκεί και πέρα ανάλογα το άγχος.

Τι να πω όμως? Σάμπως ξέρω?

Καλημέρα.. Φίλε μου δεν έχω ιδέα από φάρμακα αλλά % ο γιατρός ξέρει.. Είδες βελτίωση άρα κάνουν δουλειά. Αυτό δεν σου φτάνει? Κανόνισες να κάνεις κάτι σήμερα? Να βγεις;

[_Vassilis]

…

…

(Καλα ε, εσπασα ολα τα ρεκορ.. “The text that you have entered is too long, please shorten it to 10000 characters long”. Ναι σιγα.. Το σπαω σε δυο μερη και ολα καλα :-) )

Γεια χαρα σε ολη την παρεα. Ηθελα να πω κι εγω μερικα πραγματακια σχετικως απο την δικη μου εμπειρια. Λοιπον, ειναι 15+ χρονια πριν, δε θυμαμαι ακριβως ποτε αλλα νομιζω κατω απο 20. Οδηγαω το αμαξι, διπλα η πρωην συζυγος και επιστρεφουμε στο σπιτι. Τοτε μεναμε στο κεντρο, σε μια πλατεια δηλαδη βορειοτερα του κεντρου της Αθηνας με μια πολυ μεγαλη εκκλησια. Κουτσοι, στραβοι ολοι εκει, και Ελληνες και ξενοι. Καθως πηγαινα λοιπον στη λεωφορο ξαφνικα απο το πουθενα ενιωσα «κατι». Πολυ παραξενο αισθημα, πρωτογνωρο για μενα και αρκετα φοβιστικο. Δεν ειχε πονο, δεν ειχε αγχος αλλα ηταν μια περιεργη ας το πουμε «αυρα» οτι ερχεται το τελος μου, δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ειναι οτι βρισκομαι στο τιμονι, η αλλη ειναι διπλα και μοιραζομαι το δρομο με τοσο κοσμο, να φροντισω να μη γινει καποιο ατυχημα. Βγαζω λοιπον φλας, ελεγχω προσεκτικα τον πλαινο καθρεφτη, αλλαζω τις λωριδες και σταματαω με τα αλαρμ στη λεωφορειολωριδα. Δεν ηξερα τι μου συμβαινει. Μολις πηρα δυο ανασες σκεφτηκα οτι και παλι ειμαι σε επικινδυνο σημειο για ατυχημα και εστριψα δεξια σε ενα δρομο και σταθηκα με τα αλαρμ μου κλεινοντας ενα γκαραζ. Εκει λιγο ξεαγχωθηκα με το αμαξι, οτι δε θα γινει τρακαρισμα δηλαδη. Η αλλη διπλα με εβλεπε που τα εκανα ολα αυτα και ειχε αρχισει να ρωταει. Τι εχεις? Τι συμβαινει? Μιλια εγω, δεν ηξερα τι να της πω. «Τι σου συμβαινει, πονας καπου?» Βρηκα το μπελα μου απο τη γιατρινα.. Καλα το σκεφτηκε, σου λεει τοσα κιλα, μηπως ποναει στο στηθος, κανα εμφραγμα δηλαδη. Μολις πηρα αλλες δυο ανασες της μιλησα. Της λεω, δεν ποναω καπου, οχι, επαθα ενα πολυ παραξενο και πρωτογνωρο πραγμα, δεν μπορω να σου το εξηγησω ακριβως, αλλα με καποιο τροπο αισθανθηκα οτι οπου να ναι πεθαινω. Ηρεμησε η αλλη απο διπλα.. Α, λεει, κριση πανικου ειναι αυτο, δε θυμασαι απο το βιβλιο τον ορισμο που λεει «αισθημα επικειμενου θανατου»? Οχι, δεν το θυμομουν. Αυτη ηταν πιο διαβαστερη γι αυτο και εγινε γιατραρα ενω εμενα καθως φαινεται θα με σουταρουν απο τη σχολη μου λογω παλαιολιθικοτητας. Ηρεμησα κι εγω οταν μου το ειπε αυτο και εν τω μεταξύ ειχαν περασει και τα 5 λεπτα που κραταει αυτο το πραγμα ετσι κι αλλιως. Ηρεμησα πλεον, δεν το ξαναφοβηθηκα στο εξης. Θυμηθηκα ολα οσα ξερουμε, οσα μας ειχανε πει στο μαθημα αλλα κυριως θυμηθηκα τα 10+ χρονια που το κοριτσι μου παθαινε κρισεις πανικου και προσπαθουσα να την ηρεμησω, να της κρατω παρεα μεχρι να περασει αυτο, να περασουν τα 5-10 λεπτα. Νομιζα οτι μπορουσα να την καταλαβω ολο αυτο τον καιρο. Μπουρδες.. Τιποτα δεν ειχα καταλαβει απο το πως νιωθει οταν την πιανει κριση. Σε καποια φαση εκει που καθομασταν μπροστα απο το γκαραζ γυρναω και της λεω με σπασμενη φωνη, δηλαδη εσυ ρε κοριτσι μου καθε φορα που παθαινεις κριση πανικου περνας αυτο?? Δεν ειχα ιδεα τι περνας! Βουρκωσε και αυτη. Η αληθεια βεβαια ειναι πως οχι, δεν ειναι καθε φορα η κριση πανικου ιδια με την πρωτη. Δεν εχει καμια σχεση η πρωτη φορα που δεν ξερεις τι σου ρθε και απο που σου ρθε με τη 10η ή την 100η. Αλλα βασικα οσο καλη θεληση και ενσυναισθηση να προσπαθουσα να δειξω,δεν μπορεις να φανταστεις πως ειναι αυτο αν δεν το ζησεις. Ενταξει, ολα καλα λοιπον, περασε, θα μπορουσα να συνεχισω να μας παω μεχρι σπιτι αλλα λεω ας μην οδηγησω μετα απο ολο αυτο και της λεω παρε εσυ το αμαξι να μας πας, ετσι κι αλλιως ειναι εμπειρη οδηγος. Πηγαμε σπιτι, ολα καλα, μη σου πω κιολας οτι ενα κομματι μου χαρηκε που το επαθα γιατι λεω τωρα μπορω να την καταλαβω καλυτερα τι νιωθει οταν την πιανει. Δεν το ξαναφοβηθηκα. Μετα απο μερικες μερες με επιασε αλλη μια κριση πανικου που δεν ειχε ομως καμια σχεση με την πρωτη, πλεον ηξερα τι μου συμβαινει. Ενιωσα αυτην την ας το πουμε «αυρα» , τα προεορτια της επικειμενης κρισης δηλαδη, λεω οκ, ειπα βεβαια και ενα «ωχ..», ηρθε, ανεβηκε αυτο το κυμα του συμπιεσμενου αγχους/φοβου/ταραχης, περασε τα επιπεδα πανω απο τα οποια το λες και πανικο, περασαν τα 5 λεπτα και μετα εφυγε αφηνοντας αυτη τη γνωστη εξουθενωση. Ολα καλα. Αμα λιγο προσεχεις και τις αναπνοες να μην κανεις υπεραερισμο, ουτε καν θα ζαλιστεις. Αυτη ηταν η δευτερη κριση που επαθα και εδω φοβηθηκα ακομα λιγοτερο κι απο την πρωτη. Τριτη δεν υπηρξε ποτε so far, 15+ χρονια μετα. Αν με ξαναθυμηθει στο μελλον δεν ξερω, αλλα δεν ανησυχω.

Πολλες φορες οταν ειμαστε αγχωμενοι, πιεσμενοι απο κατι, μαζευουμε στο «κουβαδακι» μας αγχος, φοβο, ανησυχια, ψυχολογικη πιεση, ολα αυτα τα δυσαρεστα συναισθηματα. Και τα συμπιεζουμε κιολας μεσα μας, γιατι το κουβαδακι μοιαζει καμια φορα με χυτρα σφραγισμενη που αποθηκευει ατμο υπο πιεση. Για να μη γινει λοιπον κανα μεγαλο μπαμ και εκραγεί η χυτρα, υπαρχει η βαλβιδα απο την οποια γινεται η εκτονωση της πιεσης απο τον συμπιεσμενο ατμο. Εχουμε διαφορες βαλβιδες εκτονωσης στον οργανισμο μας. Ειναι ολες καλες, ειναι μηχανισμοι αντιμετωπισης της πιεσης. Μια απο αυτες ειναι και οι κρισεις πανικου. Λεγοντας καλες δεν εννοω οτι ειναι ευχαριστο το να βιωνεις το καθε ψυχοσωματικο, σε καμια περιπτωση, αλλα τις λεω καλες γιατι επιτελουν ενα πολυ αναγκαιο εργο, εκτονωνουν ψυχικη πιεση. Και ξερετε κατι? Υπαρχει και το αλλο. Σε εποχες εντονου στρεσσαρισματος καμια φορα ο οργανισμος «σφιγγει τα δοντια» ωστε να ανταπεξελθει στη μαχη, οταν ομως ηρεμησει τοτε ειναι το πεδιο καταλληλο για να εκτονωσει πιεση που μαζεψε νωριτερα. Μπορει δηλαδη οι κρισεις πανικου (μη σου πω πως ειναι και ο κανονας) να συμβαινουν out of the blue. Που να λες εσυ, μα καλα τωρα γιατι, ηρεμος δεν ημουν? Γιατι συνεβη αυτο? Γιατι η βαλβιδα ειχε πιεση μεσα απο αλλη φορα μαζεμενη και επρεπε να κανει ενα 5λεπτο «παφ» και να εκτονωσει τον ατμο. Πολυ δυσάρεστο μεν, με ψυχραιμια ομως πληρως διαχειρισιμο δε, και πληρως ακινδυνο. Αυτο που ηθελα να πω σε ολα τα παιδια που ταλαιπωρουνται απο αυτο το πραγμα ειναι πως η καλυτερη στρατηγικη να το αντιμετωπισουν ειναι να παψουν να το φοβουνται. Να του κοψουν το «καυσιμο» δηλαδη. Καυσιμο του ειναι ο ιδιος ο φοβος που το τροφοδοτει δικην φαυλου κυκλου και συγκεκριμενα αυτο που λενε οι ψυχοτετοιοι ο «φοβος του φοβου». Ο φοβος μιας επομενης κρισης πανικου δηλαδη. Αν του κοψετε αυτο το καυσιμο δε θα παει μακρια, θα ειναι ακρως διαχειρισιμο μετα. Μπορει να παθετε μια κρισουλα που κραταει οσο να ακουσετε το αγαπημενο σας τραγουδι δυο φορες, και οσο να πιειτε και λιγες γουλιες νερο απο ενα μπουκαλακι και μετα παει, περασε. Μην το «ταΐζετε» με επιπλεον δικο σας φοβο. Θα μου πεις τωρα, μπορω εγω εκεινη την ωρα που τρωω τη φρικη μου να τα σκεφτω ολα αυτα, ποσο μαλλον να τα κανω? Οκ, μαλλον οχι, αλλα αυτη την ωρα που διαβαζεις μπορεις να προετοιμασεις τον εαυτο σου, τη σκεψη σου, δεν ζεις τωρα κριση πανικου. Ερχεται λοιπον αυτη η αυρα, παρτη λιγο στο αστειο, πες της, βρε καλως την, πως απο εδω? Καιρο ειχαμε να τα πουμε. Θα κατσεις λιγο? Να κερασω κατι? Η θα φυγεις παλι τρεχοντας σε 5 λεπτα? Κατσε μωρε να τα πουμε λίγο, μη φευγεις.. Αυτο να ειναι το attitude, αυτο να ειναι το mindset, παρε 5 λεπτακια καπου ηρεμα ει δυνατον, και συνεχισε τη μερα σου σα να μη συνεβη τιποτα. Τυχερακια.. Αλλοι πληρωνουν ενα σκασμο λεφτα για να πανε να κανουν bungee jumping ή αλεξιπτωτο πλαγιας κι εσυ το adrenaline rush το παθαινεις δωρεαν εκει που καθεσαι χωρις να κανεις τιποτα! (Προφανως και δεν ειναι ακριβως ετσι και αλλο το adrenaline rush αυτου που κανει ενθουσιωδως extreme sports και αλλο το adrenaline rush αυτουνου που τρωει φρικες.. Αλλα καταλαβαινετε πως το λεω και γιατι το λεω..) Υποτιμηστε το, δεν τρεχει κατι.. Ενας γνωστος σας ειναι, φιλος απο τα παλια που σας θυμαται που και που και σας επισκεπτεται για 5-10 λεπτα και μετα σηκωνεται και φευγει. Κι οσο δυσαρεστο κι αν ειναι το αισθημα, η επισκεψη επιτελει ομως χρησιμο ρολο, εκτονωνει συσσωρευμενη ψυχικη πιεση που ποιος ξερει πως αλλιως και με τι χειροτερο τροπο θα εβρισκε διοδο να βγει. Το οτι βγαινει παντως ειναι καλο. Η κριση, οσο δυσαρεστη και να ειναι, ξερουμε ομως οτι ειναι πληρως ακινδυνη.

[_Vassilis]

…

…

(Part B)

Φιλε axl, αυτο το τραγικο δυστυχημα που βιωσες στο αυτοκινητο ηταν κατι πολυ πολυ ασχημο, και για τον ανθρωπο που χαθηκε φυσικα, αλλα και για σενα που το βιωσες ολο αυτο σε πρωτο προσωπο. Επομενο ειναι και απολυτα φυσικο να ανεβαινει το αγχος κλπ οταν μπαινεις σε αυτοκινητα, ειναι απολυτα δικαιολογημενο το PTSD μετα απο ενα τετοιο ακραιο γεγονος. Οι πιθανες στρατηγικες που μπορεις να το αντιμετωπισεις ειναι οι εξης δυο. Καταρχας και πριν παω εκει, να εξορισεις δια παντος τις τυψεις, δε «σκοτωσες» κανεναν ανθρωπο, εγινε ενα τραγικο ατυχημα, δεν το ηθελες, δεν το επιδιωξες και ειμαι σιγουρος πως θα εκανες τα παντα αν υπηρχε τροπος να το αλλαξεις, να το παρεις πισω. Δυστυχως δεν υπαρχει τετοιος τροπος, οπότε αποδεξου το τραγικο γεγονος που συνεβη και απελευθερωσου απο τις τυψεις. Δεν προσφερουν τιποτα και σε κανεναν. Παμε τωρα στις δυο στρατηγικες. Αναλογως τις αναγκες της ζωης σου και της καθημερινοτητας σου, μια τακτικη ειναι να αποφευγεις οσο γινεται τη μετακινηση με τα αυτοκινητα που ειναι απολυτα δικαιολογημενο να σου ξυπνουν αντανακλαστικα αυτον τον τραυματικο φοβο. Αυτο ειναι η μια εκδοχη. Η αλλη ειναι αν θελεις σιγα σιγα να καταπολεμησεις το φοβο να αρχισεις μια σταδιακη εκθεση. Δεν ειναι αναγκη καν να οδηγεις εσυ. Μπορεις να παρεις ενα ταξι οταν εχεις μια μικρή διαδρομη να πας καπου, να παρακαλεσεις τον οδηγο να μην τρεχει γιατι «σε πιανει ζαλαδα» πχ και να ερθεις αντιμετωπος σε ελεγχομενες συνθηκες με το φοβο σου αυτον. Θα στρεσσαριστεις μαλλον, αλλα μπορεις να πεις στον εαυτο σου, αλλος οδηγαει, ειναι επαγγελματιας οδηγος, η διαδρομη ειναι μικρή, τιποτα κακο δεν προκειται να συμβει. Ποσο πιθανο να ειναι ρε φιλε να σου φυλαει η στατιστικη να βιωσεις ενα αντιστοιχο νεο ατυχημα εξω και μακρια? Εγω λεω οτι ειναι μαλλον απιθανο να σου ξανασυμβει. Αναλογως τις αναγκες σου (για χρηση αυτοκινητου) και αναλογως της εκτασης του φοβικου ερεθισματος, μονο εσυ ξερεις και αποφασιζεις τι ειναι καλύτερο για σενα να κανεις απο αποψη cost/benefit.

Αυτα τα ολιγα πουλακια μου.. Σορρυ για το σεντονι αλλα ηθελα να τα γραψω αυτα. Ευχομαι το καλυτερο για τον καθενα σας στην ατομικη του μαχη με αυτο το θεμα (αλλα και με ολα τα υπολοιπα) και φυσικα εννοειται οτι στη φαρετρα μας παραμενουν και η στενη συνεργασια με τον ειδικο που μας αναπαυει αλλα και η χρηση φαρμακων που πιθανως να μας προτεινει, φαρμακων που μπορει να δρουν καταλυτικα ωστε να παραμεινουν μακρια πιθανες νεες κρισεις.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

(Καλα ε, εσπασα ολα τα ρεκορ.. “The text that you have entered is too long, please shorten it to 10000 characters long”. Ναι σιγα.. Το σπαω σε δυο μερη και ολα καλα :-) )

Γεια χαρα σε ολη την παρεα. Ηθελα να πω κι εγω μερικα πραγματακια σχετικως απο την δικη μου εμπειρια. Λοιπον, ειναι 15+ χρονια πριν, δε θυμαμαι ακριβως ποτε αλλα νομιζω κατω απο 20. Οδηγαω το αμαξι, διπλα η πρωην συζυγος και επιστρεφουμε στο σπιτι. Τοτε μεναμε στο κεντρο, σε μια πλατεια δηλαδη βορειοτερα του κεντρου της Αθηνας με μια πολυ μεγαλη εκκλησια. Κουτσοι, στραβοι ολοι εκει, και Ελληνες και ξενοι. Καθως πηγαινα λοιπον στη λεωφορο ξαφνικα απο το πουθενα ενιωσα «κατι». Πολυ παραξενο αισθημα, πρωτογνωρο για μενα και αρκετα φοβιστικο. Δεν ειχε πονο, δεν ειχε αγχος αλλα ηταν μια περιεργη ας το πουμε «αυρα» οτι ερχεται το τελος μου, δεν μπορω να το εξηγησω καλα. Η πρωτη αντανακλαστικη σκεψη ειναι οτι βρισκομαι στο τιμονι, η αλλη ειναι διπλα και μοιραζομαι το δρομο με τοσο κοσμο, να φροντισω να μη γινει καποιο ατυχημα. Βγαζω λοιπον φλας, ελεγχω προσεκτικα τον πλαινο καθρεφτη, αλλαζω τις λωριδες και σταματαω με τα αλαρμ στη λεωφορειολωριδα. Δεν ηξερα τι μου συμβαινει. Μολις πηρα δυο ανασες σκεφτηκα οτι και παλι ειμαι σε επικινδυνο σημειο για ατυχημα και εστριψα δεξια σε ενα δρομο και σταθηκα με τα αλαρμ μου κλεινοντας ενα γκαραζ. Εκει λιγο ξεαγχωθηκα με το αμαξι, οτι δε θα γινει τρακαρισμα δηλαδη. Η αλλη διπλα με εβλεπε που τα εκανα ολα αυτα και ειχε αρχισει να ρωταει. Τι εχεις? Τι συμβαινει? Μιλια εγω, δεν ηξερα τι να της πω. «Τι σου συμβαινει, πονας καπου?» Βρηκα το μπελα μου απο τη γιατρινα.. Καλα το σκεφτηκε, σου λεει τοσα κιλα, μηπως ποναει στο στηθος, κανα εμφραγμα δηλαδη. Μολις πηρα αλλες δυο ανασες της μιλησα. Της λεω, δεν ποναω καπου, οχι, επαθα ενα πολυ παραξενο και πρωτογνωρο πραγμα, δεν μπορω να σου το εξηγησω ακριβως, αλλα με καποιο τροπο αισθανθηκα οτι οπου να ναι πεθαινω. Ηρεμησε η αλλη απο διπλα.. Α, λεει, κριση πανικου ειναι αυτο, δε θυμασαι απο το βιβλιο τον ορισμο που λεει «αισθημα επικειμενου θανατου»? Οχι, δεν το θυμομουν. Αυτη ηταν πιο διαβαστερη γι αυτο και εγινε γιατραρα ενω εμενα καθως φαινεται θα με σουταρουν απο τη σχολη μου λογω παλαιολιθικοτητας. Ηρεμησα κι εγω οταν μου το ειπε αυτο και εν τω μεταξύ ειχαν περασει και τα 5 λεπτα που κραταει αυτο το πραγμα ετσι κι αλλιως. Ηρεμησα πλεον, δεν το ξαναφοβηθηκα στο εξης. Θυμηθηκα ολα οσα ξερουμε, οσα μας ειχανε πει στο μαθημα αλλα κυριως θυμηθηκα τα 10+ χρονια που το κοριτσι μου παθαινε κρισεις πανικου και προσπαθουσα να την ηρεμησω, να της κρατω παρεα μεχρι να περασει αυτο, να περασουν τα 5-10 λεπτα. Νομιζα οτι μπορουσα να την καταλαβω ολο αυτο τον καιρο. Μπουρδες.. Τιποτα δεν ειχα καταλαβει απο το πως νιωθει οταν την πιανει κριση. Σε καποια φαση εκει που καθομασταν μπροστα απο το γκαραζ γυρναω και της λεω με σπασμενη φωνη, δηλαδη εσυ ρε κοριτσι μου καθε φορα που παθαινεις κριση πανικου περνας αυτο?? Δεν ειχα ιδεα τι περνας! Βουρκωσε και αυτη. Η αληθεια βεβαια ειναι πως οχι, δεν ειναι καθε φορα η κριση πανικου ιδια με την πρωτη. Δεν εχει καμια σχεση η πρωτη φορα που δεν ξερεις τι σου ρθε και απο που σου ρθε με τη 10η ή την 100η. Αλλα βασικα οσο καλη θεληση και ενσυναισθηση να προσπαθουσα να δειξω,δεν μπορεις να φανταστεις πως ειναι αυτο αν δεν το ζησεις. Ενταξει, ολα καλα λοιπον, περασε, θα μπορουσα να συνεχισω να μας παω μεχρι σπιτι αλλα λεω ας μην οδηγησω μετα απο ολο αυτο και της λεω παρε εσυ το αμαξι να μας πας, ετσι κι αλλιως ειναι εμπειρη οδηγος. Πηγαμε σπιτι, ολα καλα, μη σου πω κιολας οτι ενα κομματι μου χαρηκε που το επαθα γιατι λεω τωρα μπορω να την καταλαβω καλυτερα τι νιωθει οταν την πιανει. Δεν το ξαναφοβηθηκα. Μετα απο μερικες μερες με επιασε αλλη μια κριση πανικου που δεν ειχε ομως καμια σχεση με την πρωτη, πλεον ηξερα τι μου συμβαινει. Ενιωσα αυτην την ας το πουμε «αυρα» , τα προεορτια της επικειμενης κρισης δηλαδη, λεω οκ, ειπα βεβαια και ενα «ωχ..», ηρθε, ανεβηκε αυτο το κυμα του συμπιεσμενου αγχους/φοβου/ταραχης, περασε τα επιπεδα πανω απο τα οποια το λες και πανικο, περασαν τα 5 λεπτα και μετα εφυγε αφηνοντας αυτη τη γνωστη εξουθενωση. Ολα καλα. Αμα λιγο προσεχεις και τις αναπνοες να μην κανεις υπεραερισμο, ουτε καν θα ζαλιστεις. Αυτη ηταν η δευτερη κριση που επαθα και εδω φοβηθηκα ακομα λιγοτερο κι απο την πρωτη. Τριτη δεν υπηρξε ποτε so far, 15+ χρονια μετα. Αν με ξαναθυμηθει στο μελλον δεν ξερω, αλλα δεν ανησυχω.

Πολλες φορες οταν ειμαστε αγχωμενοι, πιεσμενοι απο κατι, μαζευουμε στο «κουβαδακι» μας αγχος, φοβο, ανησυχια, ψυχολογικη πιεση, ολα αυτα τα δυσαρεστα συναισθηματα. Και τα συμπιεζουμε κιολας μεσα μας, γιατι το κουβαδακι μοιαζει καμια φορα με χυτρα σφραγισμενη που αποθηκευει ατμο υπο πιεση. Για να μη γινει λοιπον κανα μεγαλο μπαμ και εκραγεί η χυτρα, υπαρχει η βαλβιδα απο την οποια γινεται η εκτονωση της πιεσης απο τον συμπιεσμενο ατμο. Εχουμε διαφορες βαλβιδες εκτονωσης στον οργανισμο μας. Ειναι ολες καλες, ειναι μηχανισμοι αντιμετωπισης της πιεσης. Μια απο αυτες ειναι και οι κρισεις πανικου. Λεγοντας καλες δεν εννοω οτι ειναι ευχαριστο το να βιωνεις το καθε ψυχοσωματικο, σε καμια περιπτωση, αλλα τις λεω καλες γιατι επιτελουν ενα πολυ αναγκαιο εργο, εκτονωνουν ψυχικη πιεση. Και ξερετε κατι? Υπαρχει και το αλλο. Σε εποχες εντονου στρεσσαρισματος καμια φορα ο οργανισμος «σφιγγει τα δοντια» ωστε να ανταπεξελθει στη μαχη, οταν ομως ηρεμησει τοτε ειναι το πεδιο καταλληλο για να εκτονωσει πιεση που μαζεψε νωριτερα. Μπορει δηλαδη οι κρισεις πανικου (μη σου πω πως ειναι και ο κανονας) να συμβαινουν out of the blue. Που να λες εσυ, μα καλα τωρα γιατι, ηρεμος δεν ημουν? Γιατι συνεβη αυτο? Γιατι η βαλβιδα ειχε πιεση μεσα απο αλλη φορα μαζεμενη και επρεπε να κανει ενα 5λεπτο «παφ» και να εκτονωσει τον ατμο. Πολυ δυσάρεστο μεν, με ψυχραιμια ομως πληρως διαχειρισιμο δε, και πληρως ακινδυνο. Αυτο που ηθελα να πω σε ολα τα παιδια που ταλαιπωρουνται απο αυτο το πραγμα ειναι πως η καλυτερη στρατηγικη να το αντιμετωπισουν ειναι να παψουν να το φοβουνται. Να του κοψουν το «καυσιμο» δηλαδη. Καυσιμο του ειναι ο ιδιος ο φοβος που το τροφοδοτει δικην φαυλου κυκλου και συγκεκριμενα αυτο που λενε οι ψυχοτετοιοι ο «φοβος του φοβου». Ο φοβος μιας επομενης κρισης πανικου δηλαδη. Αν του κοψετε αυτο το καυσιμο δε θα παει μακρια, θα ειναι ακρως διαχειρισιμο μετα. Μπορει να παθετε μια κρισουλα που κραταει οσο να ακουσετε το αγαπημενο σας τραγουδι δυο φορες, και οσο να πιειτε και λιγες γουλιες νερο απο ενα μπουκαλακι και μετα παει, περασε. Μην το «ταΐζετε» με επιπλεον δικο σας φοβο. Θα μου πεις τωρα, μπορω εγω εκεινη την ωρα που τρωω τη φρικη μου να τα σκεφτω ολα αυτα, ποσο μαλλον να τα κανω? Οκ, μαλλον οχι, αλλα αυτη την ωρα που διαβαζεις μπορεις να προετοιμασεις τον εαυτο σου, τη σκεψη σου, δεν ζεις τωρα κριση πανικου. Ερχεται λοιπον αυτη η αυρα, παρτη λιγο στο αστειο, πες της, βρε καλως την, πως απο εδω? Καιρο ειχαμε να τα πουμε. Θα κατσεις λιγο? Να κερασω κατι? Η θα φυγεις παλι τρεχοντας σε 5 λεπτα? Κατσε μωρε να τα πουμε λίγο, μη φευγεις.. Αυτο να ειναι το attitude, αυτο να ειναι το mindset, παρε 5 λεπτακια καπου ηρεμα ει δυνατον, και συνεχισε τη μερα σου σα να μη συνεβη τιποτα. Τυχερακια.. Αλλοι πληρωνουν ενα σκασμο λεφτα για να πανε να κανουν bungee jumping ή αλεξιπτωτο πλαγιας κι εσυ το adrenaline rush το παθαινεις δωρεαν εκει που καθεσαι χωρις να κανεις τιποτα! (Προφανως και δεν ειναι ακριβως ετσι και αλλο το adrenaline rush αυτου που κανει ενθουσιωδως extreme sports και αλλο το adrenaline rush αυτουνου που τρωει φρικες.. Αλλα καταλαβαινετε πως το λεω και γιατι το λεω..) Υποτιμηστε το, δεν τρεχει κατι.. Ενας γνωστος σας ειναι, φιλος απο τα παλια που σας θυμαται που και που και σας επισκεπτεται για 5-10 λεπτα και μετα σηκωνεται και φευγει. Κι οσο δυσαρεστο κι αν ειναι το αισθημα, η επισκεψη επιτελει ομως χρησιμο ρολο, εκτονωνει συσσωρευμενη ψυχικη πιεση που ποιος ξερει πως αλλιως και με τι χειροτερο τροπο θα εβρισκε διοδο να βγει. Το οτι βγαινει παντως ειναι καλο. Η κριση, οσο δυσαρεστη και να ειναι, ξερουμε ομως οτι ειναι πληρως ακινδυνη.

Γεια σου Βασίλη. Ευχαριστώ για το μακροσκελές μήνυμα σου και την εμπειρία σου που μοιράστηκε μαζί μας. Αυτές τις αυτές τις έχω νιώσει πλέον 100αδες φορές τα 8 χρόνια που παλεύω με τα ψυχολογικά . Δεν ξέρω βέβαια αν είναι από τη κρίση πανικού η είναι brain zaps λόγω άγχους

https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous.

Κάποιες φορές τις συνήθιζω. Κάποιες με ενοχλούν παρά πολύ. Εξαρτάται από τη διάθεση. Σε όλο το ψυχολογικό για να το ξεπεράσεις παίζει ρόλο και η κοινωνική σου ζωή. Εγώ δυστυχώς είμαι 48 και η κοινωνική ζωή φθηνει. Δεν έχω οικογένεια οι φίλοι εξαφανίζονται καλώς η κακώς και οι καλές σκέψεις λιγοστεύουν. Μένουν οι καλές . Το γυμναστηριο βοηθάει ψυχολογικά αρκετά. Δυστυχώς όλες οι παρενέργειες φαρμάκων και άγχους και κατάθλιψης είναι στο κεφάλι και σε αποσυντονιζουν. Θέλει τεράστια προσπάθεια όταν παλεύεις μόνος σου.

[_Vassilis]

Η κριση πανικου ερχεται ξαφνικα, νοιωθεις οτι πεθαινεις, κοβονται τα ποδια σου. Γινεται απο υπεροξυγωνωση του εγκεφαλου, παιρνεις μια σακουλα, αναπνεεις μεσα και σου περναει. Τις πρωτες φορες ειναι δυσκολα γτ δεν ξερεις τι σου γινεται, νομιζεις επαθες εγκεφαλικο η κατι αλλο κακο. Και μονο που ξερεις τι ειναι και πως να το αντιμετωπισεις σε προστατευει μετα. Εχω να παθω πανω απο δεκα χρονια.

Γεια σου Βασίλη. Ευχαριστώ για το μακροσκελές μήνυμα σου και την εμπειρία σου που μοιράστηκε μαζί μας. Αυτές τις αυτές τις έχω νιώσει πλέον 100αδες φορές τα 8 χρόνια που παλεύω με τα ψυχολογικά . Δεν ξέρω βέβαια αν είναι από τη κρίση πανικού η είναι brain zaps λόγω άγχους

https://www.quora.com/unanswered/Are...zaps-dangerous.

Κάποιες φορές τις συνήθιζω. Κάποιες με ενοχλούν παρά πολύ. Εξαρτάται από τη διάθεση. Σε όλο το ψυχολογικό για να το ξεπεράσεις παίζει ρόλο και η κοινωνική σου ζωή. Εγώ δυστυχώς είμαι 48 και η κοινωνική ζωή φθηνει. Δεν έχω οικογένεια οι φίλοι εξαφανίζονται καλώς η κακώς και οι καλές σκέψεις λιγοστεύουν. Μένουν οι καλές . Το γυμναστηριο βοηθάει ψυχολογικά αρκετά. Δυστυχώς όλες οι παρενέργειες φαρμάκων και άγχους και κατάθλιψης είναι στο κεφάλι και σε αποσυντονιζουν. Θέλει τεράστια προσπάθεια όταν παλεύεις μόνος σου.

Γεια σου φιλε μου. Μονο υπερ μας ειναι η κοινωνικη ζωη, η κοινωνικη συναναστροφη. Ειναι οτι καλυτερο το να μη σε ξεμοναχιαζει ο εχθρος. Το μοναχο το προβατο το τρωει ο λυκος. Δυστυχως ζουμε στην εποχη της συγχρονης μοναξιας, που παρα την τεχνολογια και τις δυνατοτητες που προσφερει οι ανθρωποι ειναι μονοι, νιωθουν πιο μονοι απο ποτε, απο καθε αλλη εποχη. Η χειροτερη μοναξια καμια φορα ειναι αυτο το κοντραστ του να εισαι με αλλους και παρολα αυτα να βιωνεις μοναξια. Να εχεις πχ τον ανθρωπο σου, αλλα η σχεση να ειναι τετοια που να ησουν καλυτερα ακομη και μονος σου. Πολυ περιεργη εποχη. Ολοι ασχολουνται με το Εγω, με το «δικαιωμα μου», οι αλλοι ολοι γινονται αναλωσιμοι, «τοξικοι» ενιοτε, τους πεταμε σαν σκουπιδια, δε σκοτιζομαστε περισσοτερο. Παλια δεν ηταν ο κοσμος ετσι, τουλαχιστον οχι σε τετοιο βαθμο. Κανε οσο μπορεις συναναστροφη, κανε νεους φιλους ή «φιλους», απλους γνωστους δηλαδη, το να πεις δυο κουβεντες με καποιον στο γυμναστηριο πχ δε σημαινει οτι τον εκανες φιλο σου, αλλα ουτε και χρειαζεται κιολας αυτο. Μπορεις να «συμμετεχεις στο κοπαδι» ακομα κι αν δεν εχεις κανονικους φιλους. Και μην το αποκλειεις να ερθουν και αυτοι. Ποτε δεν τελειωνει αυτο, μην απελπιζεσαι. Εγω πριν απο εναν χρονο βρεθηκα ξαφνικα χωρις να εχω κανεναν και τωρα ειναι τοσος κοσμος που καμια φορα δεν τους προλαβαινω κιολας λογω αλλων υποχρεωσεων. Η ασκηση και ειδικα η αεροβια ειναι ο καλυτερος συμμαχος σου. Τωρα που ειναι και καλοκαιρι μπορεις να κανεις πραγματα και σε εξωτερικο χωρο, εκτος γυμναστηριου δηλαδη, αναλογως του που βρισκεσαι και τι υπαρχει κοντα σου. Καλη δυναμη σε ολα φιλε, μην το βαλεις κατω, κανε κοινωνικη συναναστροφη σε καθε πιθανη ευκαιρια, μιλα, πες ενα γεια με ανθρωπους που βλεπεις καθε μερα και περιμενετε μαζι την ιδια ωρα το λεωφορειο πχ, εκμεταλλευσου την καθε ευκαιρια, ακομη και αυτο εδω μεσα μπορεις να το πεις και λιγο κοινωνικη συναναστροφη, ναι, γιατι οχι.. Καλη δυναμη σου ευχομαι με ολα και ευχομαι τα συμπτωματα να καλυτερεψουν και καποια στιγμη να φυγουν.

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ 77]

Γεια σου φιλε μου. Μονο υπερ μας ειναι η κοινωνικη ζωη, η κοινωνικη συναναστροφη. Ειναι οτι καλυτερο το να μη σε ξεμοναχιαζει ο εχθρος. Το μοναχο το προβατο το τρωει ο λυκος. Δυστυχως ζουμε στην εποχη της συγχρονης μοναξιας, που παρα την τεχνολογια και τις δυνατοτητες που προσφερει οι ανθρωποι ειναι μονοι, νιωθουν πιο μονοι απο ποτε, απο καθε αλλη εποχη. Η χειροτερη μοναξια καμια φορα ειναι αυτο το κοντραστ του να εισαι με αλλους και παρολα αυτα να βιωνεις μοναξια. Να εχεις πχ τον ανθρωπο σου, αλλα η σχεση να ειναι τετοια που να ησουν καλυτερα ακομη και μονος σου. Πολυ περιεργη εποχη. Ολοι ασχολουνται με το Εγω, με το «δικαιωμα μου», οι αλλοι ολοι γινονται αναλωσιμοι, «τοξικοι» ενιοτε, τους πεταμε σαν σκουπιδια, δε σκοτιζομαστε περισσοτερο. Παλια δεν ηταν ο κοσμος ετσι, τουλαχιστον οχι σε τετοιο βαθμο. Κανε οσο μπορεις συναναστροφη, κανε νεους φιλους ή «φιλους», απλους γνωστους δηλαδη, το να πεις δυο κουβεντες με καποιον στο γυμναστηριο πχ δε σημαινει οτι τον εκανες φιλο σου, αλλα ουτε και χρειαζεται κιολας αυτο. Μπορεις να «συμμετεχεις στο κοπαδι» ακομα κι αν δεν εχεις κανονικους φιλους. Και μην το αποκλειεις να ερθουν και αυτοι. Ποτε δεν τελειωνει αυτο, μην απελπιζεσαι. Εγω πριν απο εναν χρονο βρεθηκα ξαφνικα χωρις να εχω κανεναν και τωρα ειναι τοσος κοσμος που καμια φορα δεν τους προλαβαινω κιολας λογω αλλων υποχρεωσεων. Η ασκηση και ειδικα η αεροβια ειναι ο καλυτερος συμμαχος σου. Τωρα που ειναι και καλοκαιρι μπορεις να κανεις πραγματα και σε εξωτερικο χωρο, εκτος γυμναστηριου δηλαδη, αναλογως του που βρισκεσαι και τι υπαρχει κοντα σου. Καλη δυναμη σε ολα φιλε, μην το βαλεις κατω, κανε κοινωνικη συναναστροφη σε καθε πιθανη ευκαιρια, μιλα, πες ενα γεια με ανθρωπους που βλεπεις καθε μερα και περιμενετε μαζι την ιδια ωρα το λεωφορειο πχ, εκμεταλλευσου την καθε ευκαιρια, ακομη και αυτο εδω μεσα μπορεις να το πεις και λιγο κοινωνικη συναναστροφη, ναι, γιατι οχι.. Καλη δυναμη σου ευχομαι με ολα και ευχομαι τα συμπτωματα να καλυτερεψουν και καποια στιγμη να φυγουν.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου . Θα το προσπαθήσω . Θέλει δύναμη αρκετή. Θα δείξει. Να Σάι καλα