και γιατι διαφωνεις ???
(παρολο που το σεβεσαι??)
Printable View
και γιατι διαφωνεις ???
(παρολο που το σεβεσαι??)
Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος για το πάντα;Μιλάμε για δυο άτομα.Απο την εμπειρία μου ως μάνα,πιστεύω ότι αν φέρεις παιδιά στον κόσμο σίγουρα βλέπεις με αλλο μάτι τα πράγματα,είσαι πιο ευαίσθητος πιο δοτικός και φυσικά λιγότερο εγωϊστής. Φυσικά αναφέρομαι τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.Ολοι ξεκινάμε με την προϋπόθεση να είμαστε πάντα μαζί.Μακάρι όσοι το καταφέρνουν να μην είναι απλά μαζί αλλά να υπάρχει και ποιότητα στην σχέση.
γιατί φαντάσου να αλλάξεις εσύ και/ή σύντροφος σου στο μέλλον σε βαθμό που να μην ταιριάζετε καθόλου πλέον. Και μη μου πεις ότι δεν μπορεί να γίνει, ότι δεν αποκλίνουν πολλές φορες οι πορείες ανθρώπων που κάποτε φαινότανε να έχουν αρκετά κοινά. Τι θα κάνεις τότε? Θα κάθεσαι μια ζωή στο ίδιο σπίτι με την τύπισσα που κάποτε μπορεί να ήτανε η αγαπημένη σου αλλα τώρα δεν την αντέχεις καθόλου μόνο και μόνο επειδή κάποτε έκανες μαζί της ένα παιδί? και μη μου πεις \"θα προσπαθήσω να προβλέψω όλο το μέλλον μέσα από το παρόν\".
edit: @krino
Quote:
Originally posted by lucifer
και μη μου πεις \"θα προσπαθήσω να προβλέψω όλο το μέλλον μέσα από το παρόν\".
στο λεω.
Αυτο βεβαια αφορα αποκλειστικα εμενα, σωστα?
Ολα ξεκινανε, απο το αν γνωριζεις τι θες απο την ζωη σου.
Συνηθως σε πολυ κοσμο, συμβαινει το αντιθετο εξ ου και τα προβληματα.
αν η επιθυμία να κάνεις παιδιά δεν εγωστική τότε οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί δεν υιοθετούν;
εμένα δεν μου φαίνεται ακραίο! μου θυμίζει τον τρόπο σκέψης παλιότερων γενιών, των γονιών μου πχ, που όντως ήξεραν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και ζευγάρωναν for life! απλά σήμερα είναι πιο σπάνιο να το συναντήσεις αυτό.
μου θυμίζει τον παππού μου και τη γιαγιά μου. μαζί 54 χρονια. κι οταν ο παππους μου έφυγε αν δεν υπήρχε γιατρος στο σπιτι να κανει ηρεμιστική ενεση στη γιαγια μου θα τον ειχε ακολουθησει εκει και τοτε.
αλλά και πάλι δεν σημαινει ότι σε εκεινη την εποχη δεν υπηρχαν προβληματα στα ζευγαρια. παππους γιαγια ηταν εξτρα σουπερ αγαπημενοι.
αδερφοι της γιαγιας μου ειχαν αλλη ιστορία. με αντρα που απατουσε συστηματικα και η συζυγος να εχει πεσει στο tavor κτλ κτλ. δηλαδή πάλι ήταν for life, αλλα τι life...
κρινο,Quote:
Originally posted by krino
και γιατι διαφωνεις ???
(παρολο που το σεβεσαι??)
ήθελα να σου απαντήσω, αλλά με πρόλαβαν οι προηγούμενοι.
Με κάλυψαν, αυτά θα έλεγα και εγώ.
Ειλικρινά δεν θέλω να βάλω στο κεφάλι μου το άγχος να μη χωρίσω ποτέ. Φυσικά δεν θα το επιδιώξω, αλλά αν προκύψει θα το αντιμετωπίσω όπως τόσα άλλα.
Ασε που έχω ήδη χωρίσει μια φορά και έχω νοιώσει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του λεγόμενου εφιάλτη, διαπιστώνοντας απλά ότι είναι κι αυτό κάτι μέσα στη ζωή και δεν είναι η καταστροφή του κόσμου.
ασφαλώς και υπήρχαν προβλήματα. απλά τότε δεν χώριζαν για χίλιους δυο λόγους.Quote:
Originally posted by alexandros3
μου θυμίζει τον παππού μου και τη γιαγιά μου. μαζί 54 χρονια. κι οταν ο παππους μου έφυγε αν δεν υπήρχε γιατρος στο σπιτι να κανει ηρεμιστική ενεση στη γιαγια μου θα τον ειχε ακολουθησει εκει και τοτε.
αλλά και πάλι δεν σημαινει ότι σε εκεινη την εποχη δεν υπηρχαν προβληματα στα ζευγαρια. παππους γιαγια ηταν εξτρα σουπερ αγαπημενοι.
αδερφοι της γιαγιας μου ειχαν αλλη ιστορία. με αντρα που απατουσε συστηματικα και η συζυγος να εχει πεσει στο tavor κτλ κτλ. δηλαδή πάλι ήταν for life, αλλα τι life...
οντως δεν χωριζαν. σχεδον με τιποτα
Quote:
Originally posted by nature
κρινο,Quote:
Originally posted by krino
και γιατι διαφωνεις ???
(παρολο που το σεβεσαι??)
ήθελα να σου απαντήσω, αλλά με πρόλαβαν οι προηγούμενοι.
Με κάλυψαν, αυτά θα έλεγα και εγώ.
Ειλικρινά δεν θέλω να βάλω στο κεφάλι μου το άγχος να μη χωρίσω ποτέ. Φυσικά δεν θα το επιδιώξω, αλλά αν προκύψει θα το αντιμετωπίσω όπως τόσα άλλα.
Ασε που έχω ήδη χωρίσει μια φορά και έχω νοιώσει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του λεγόμενου εφιάλτη, διαπιστώνοντας απλά ότι είναι κι αυτό κάτι μέσα στη ζωή και δεν είναι η καταστροφή του κόσμου.
μα δεν ειπα οτι εχω - η θα εχω - αγχος.
Ειπα οτι μετραω - ανιχνευω - ζυγιζω και τελικα αποφασιζω.
Ειπα οτι αν πραγματικα ξερεις τι θες (και οχι τι θα ηθελες να θες) τοτε σε διαβεβαιωνω οτι δεν θα εχεις προβληματα.
Μακάρι Κρίνο να σου έλθουν όπως τα λες και τα θες.Ομως δεν ούτε προφήτες είμαστε ούτε μέντιουμ.Εξ άλλου αν είναι κάποιος σίγουρος για τον άνθρωπο που έχει δίπλα του,επιθυμεί να προχωρήσει και φυσικά να κάνει οικογένεια σαν φυσικό επακόλουθο.Οι περισσότεροι απο μας πιστεύουν ότι ξέρουν τι θέλουν. Πόσοι είναι που τα έχουν καταφέρει;και πόσοι ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και στην πορεία προσγειώθηκαν ανώμαλα.Ζυγισμένα,μετρημέν α πολλοί τα είχαν αλλά η συνταγή απέτυχε.
Oποτε οι γυναικες που δεν εχουν αναθρεψει παιδια ειναι ανισορροπες?Quote:
Originally posted by persist
Οσες γυναικες εχω συναντησει χωρις δικα τους παιδια και να ειναι ισορροπημενες, η εχουν μεγαλωσει παιδια συγγενων η ειναι εκπαιδευτικοι στο επαγγελμα οποτε εκφραζουν το μητρικο τους ενστικτο
Θα ηταν ενα πολυ αισιοδοξο συμπερασμα τοτε κ θα καθρεφτιζονταν στην κοινωνια μας.
\"Θες ισορροπια? Κανε ενα παιδι!\"
ολα (ή σχεδον ολα) εχουν σαν βαση ή σαν εκκινηση την προσωπικη επιθυμια, αναγκες, ενστικτα. Αυτο δεν σημαινει ομως πώς ο τροπος που εκληρωνονται οι αναγκες μας, αντανακλα αυτοματως υγεια, οταν εχουμε το \"γιατι\". Ουτε οτι γινομαστε \"καλυτεροι\" ανθρωποι απαραιτητα...Quote:
Originally posted by RainAndWind
Για όποιον λόγο και αν τα φέρνουμε λοιπόν στον κόσμο,καλό είναι να το ψάξουμε,να το βρούμε και όσο ζόρικο κι αν μας βγει στο δρόμο αυτό που θα βρούμε,να το ακούσουμε πολύ προσεκτικά,να μην το θάψουμε για τη δική μας ευκολία.Ίσως να μας μάθει να μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας,ίσως να μας βγάλει από το παραμύθι μας,ίσως να μας μάθει μία αλήθεια που δεν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε μεγαλώνοντας μέσα σε τόσο ψέμα.
Quote:
Originally posted by giwta2
Μακάρι Κρίνο να σου έλθουν όπως τα λες και τα θες.
δεν βαζιζομαι στα μακαρι,
επιπλεον γνωριζω οτι σε αυτες τις ιστοριες, δεν παιζω μονο εγω, αρα πρεπει να μετρηθουν πολλα.
Και οχι απλα, ενα με αγαπας λατρεια μου.....
Ομως δεν ούτε προφήτες είμαστε ούτε μέντιουμ.
σου ειπα, οτι ειναι θεμα να γνωριζεις τι θες στη ζωη σου.
Αυτο δεν ειναι θεμα μεντιουμ.
Εξ άλλου αν είναι κάποιος σίγουρος για τον άνθρωπο που έχει δίπλα του,επιθυμεί να προχωρήσει και φυσικά να κάνει οικογένεια σαν φυσικό επακόλουθο.
οχι εγω δεν εχω τετοιο επακολουθο.
Μπορει και να μην κανω παιδια ποτε μου, δεν το θεωρω οτι πρεπει να κανω σωνει και καλα.
Εαν και εφοσον υπαρχουν οι παραμετροι που εχω στο μυαλο μου, συζηταμε.
Οι περισσότεροι απο μας πιστεύουν ότι ξέρουν τι θέλουν.
ετσι νομιζουν.....
Αν ηξεραν, θα ηταν σταθεροι στις αποφασεις τους και στα θελω τους.
Καποιος που παει πισω μπρος, δεν θα κανει κακο μονο στον εαυτο του (γιατι θα τον ταλαιπωρει) αλλα και σε αλλους.
Πόσοι είναι που τα έχουν καταφέρει;
μαλλον οχι πολλοι.
και πόσοι ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και στην πορεία προσγειώθηκαν ανώμαλα.Ζυγισμένα,μετρημέν α πολλοί τα είχαν αλλά η συνταγή απέτυχε.
σιγα το ζυγισμα.
Μην κανεις να απαξιωνω γιατι δεν το θελω.
Οταν ομως παιρνεις την ζωη στα ελαφρα, αυτη θα στο επιστρεψει στα μουτρα και με τοκο.
Επετρεψε μου να πω,
οτι αρχιζω και πιστευω οτι οι ανθρωποι θα επρεπε να γινονται γονεις μετα τα 35 η ισως μετα τα 40.
Πιο πριν εχουν δειξει σοβαρα μυνηματα ανωριμοτητας.
μετά τα 40 λίγο δύσκολο για τις περισσότερες γυναίκες...
επίσης να πω πως όσον αφορά τις σωματικές δυνάμεις όσο πιο νέος τόσο το καλύτερο. τα πιτσιρίκια απαιτούν τρελή ενέργεια!
νομίζω πως 30-35 είναι καλή ηλικία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως άνθρωποι που γίνονται πιο νέοι γονείς δεν είναι και καλοί γονείς !
Σίγουρα γονιός δεν πρέπει να γίνεσαι πολύ νέος δίχως εμπειρίες.Σίγουρα ήμουν ανώριμη στην ηλικία που έγινα μάνα.Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
Quote:
Originally posted by giwta2
Σίγουρα γονιός δεν πρέπει να γίνεσαι πολύ νέος δίχως εμπειρίες.Σίγουρα ήμουν ανώριμη στην ηλικία που έγινα μάνα.Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
εισαι το λιγοτερο προβλημα που θα μπορουσε να επικαλεστει καποιος.
Οτι εκανες, το εκανες πριν δεκαετιες πισω σε αλλα χρονια.
Τι να πει για ανθρωπους του σημερα που μιλανε με νεα δεδομενα και κανουν τα ιδια λαθη οπως εσυ?
Εγω παντως αν υποθεσω οτι κανω παιδι,
δεν νιωθω καθολου κουρασμενος.
Αντιθετα σε οτι κανω στη ζωη μου δινομαι απολυτα σε αυτο.
Ομως το θεμα δεν ειναι το τι κατεβαζει η γκλαβα και το τι θελω να κανω, αυτο και να κανω.
Υπαρχουν χιλιες δυο παραμετροι που πρεπει να ζυγισεις για μια τετοια αποφαση.
Οτι εκανες, το εκανες πριν δεκαετιες πισω σε αλλα χρονια.
πολλές δεκαετίες...γκρρρρρρ
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by nature
κρινο,Quote:
Originally posted by krino
και γιατι διαφωνεις ???
(παρολο που το σεβεσαι??)
ήθελα να σου απαντήσω, αλλά με πρόλαβαν οι προηγούμενοι.
Με κάλυψαν, αυτά θα έλεγα και εγώ.
Ειλικρινά δεν θέλω να βάλω στο κεφάλι μου το άγχος να μη χωρίσω ποτέ. Φυσικά δεν θα το επιδιώξω, αλλά αν προκύψει θα το αντιμετωπίσω όπως τόσα άλλα.
Ασε που έχω ήδη χωρίσει μια φορά και έχω νοιώσει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του λεγόμενου εφιάλτη, διαπιστώνοντας απλά ότι είναι κι αυτό κάτι μέσα στη ζωή και δεν είναι η καταστροφή του κόσμου.
μα δεν ειπα οτι εχω - η θα εχω - αγχος.
Ειπα οτι μετραω - ανιχνευω - ζυγιζω και τελικα αποφασιζω.
Ειπα οτι αν πραγματικα ξερεις τι θες (και οχι τι θα ηθελες να θες) τοτε σε διαβεβαιωνω οτι δεν θα εχεις προβληματα.
Γιατί, εγώ, αν \"δανειστώ τη ματιά σου\" στο συγκεκριμένο θέμα, αγχώνομαι?
Μου αρέσει να προχωρώ εκεί που λέει το ένστικτό μου και η καρδιά μου, χωρίς μεγάλο μέτρημα, ανίχνευση, ζύγισμα.
Δεν θα μας πάρει κανείς το κεφάλι αν δεν τα έχουμε ζυγίσει και χαράξει όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια.
Αλλωστε, που ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε?
Και αν τα χαράξουμε όλα και μας πέσει κανένα κεραμίδι και μείνουμε στον τόπο, πάλι ορφανά θα αφήσουμε, όσοι έχουμε παιδιά.Η μήπως ξέρουμε αν θα αρρωστήσουμε ή αν θα πάθουμε κανένα τροχαίο?
Οπότε είμαι της άποψης να ζούμε φυσικά (νικ είναι αυτό χεχεχε) και χωρίς το άγχος να είμαστε αλάνθαστοι.
Το βρίσκω πολύ αγχωτικό να χαράζω τα πάντα με προσοχή για να μην κάνωίσως λάθος.
Ασε που από τα λάθη μαθαίνουμε.
Στη στεριά χαράζουμε πορείες που σπάνια θα μας βγάλουν τον προορισμό μας αυτή είναι η διαφορά.θέλει και λίγο τύχη είναι πολλοί οι απρόβλεπτοι παράγοντες.Περίμενα εγώ τόσους τυφώνες να έλθουν;γιατί δεν είναι μόνο η συζυγική σχέση, αλλά και πολλά άλλα.
λολQuote:
Originally posted by Sofia
\"Θες ισορροπια? Κανε ενα παιδι!\"
Σαν διαφημιση στεγαστικου :P
Συμφωνω απολυτα. Βρισκω πολυ θλιβερη κ ανηθικη την προσπαθεια καποιων σαραντα φευγα, να επιμενουν για παιδια που δεν ερχονται. Επικαλουμενοι την αγαπη τους για τα παιδια παντα...Αραγε, ποσο σκεφτονται πραγματικα τα παιδια αυτα?Quote:
Originally posted by giwta2
Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
Quote:
Originally posted by giwta2
Οτι εκανες, το εκανες πριν δεκαετιες πισω σε αλλα χρονια.
πολλές δεκαετίες...γκρρρρρρ
εσυ δεν μπορεις να αισθανθεις ωραια με τα χρονια σου,
εγω σου φταιω μετα.....
:P:P:P
Quote:
Originally posted by nature
Γιατί, εγώ, αν \"δανειστώ τη ματιά σου\" στο συγκεκριμένο θέμα, αγχώνομαι?
εμενα ρωτας η τον εαυτο σου?
Μου αρέσει να προχωρώ εκεί που λέει το ένστικτό μου και η καρδιά μου, χωρίς μεγάλο μέτρημα, ανίχνευση, ζύγισμα.
τοτε θα αυξησεις τις πιθανοτητες να πεσεις σε αντιφασεις καποια στιγμη.
Δεν θα μας πάρει κανείς το κεφάλι αν δεν τα έχουμε ζυγίσει και χαράξει όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια.
συνηθως το κεφαλι μας, το παιρνουμε εμεις οι ιδιοι, απο τις ενοχες μας.
Αλλωστε, που ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε?
μεχρι αυριο σου κανει?
αυτο στο βεβαιωνω.
Και αν τα χαράξουμε όλα και μας πέσει κανένα κεραμίδι και μείνουμε στον τόπο, πάλι ορφανά θα αφήσουμε, όσοι έχουμε παιδιά.Η μήπως ξέρουμε αν θα αρρωστήσουμε ή αν θα πάθουμε κανένα τροχαίο?
τι σχεση εχει το τι κανεις η θα σκεφτεις εσυ, με το τι απροβλεπτοι παραγοντες θα επηρεασουν την ζωη σου?
Και αν αυριο παιξεις λοττο και σου πεσει?
Οπότε είμαι της άποψης να ζούμε φυσικά (νικ είναι αυτό χεχεχε) και χωρίς το άγχος να είμαστε αλάνθαστοι.
η προοπτικη μου, δεν λεει να εισαι αλανθαστος,
αλλα να μην πας γυρευοντας.
Λεει να κατσεις να ζυγισεις, να σκεφτεις και στο τελος να αποφασισεις.
Φυσικα να μπορεσεις να δεις μπροστα οτι και να σημαινει αυτο.
Το βρίσκω πολύ αγχωτικό να χαράζω τα πάντα με προσοχή για να μην κάνωίσως λάθος.
Ασε που από τα λάθη μαθαίνουμε.
οι καλυτερες μου στιγμες ειναι οταν κανω λαθη.
Ειναι στιγμη που πρεπει να κανω αρκετα φλας μπακ στη ζωη μου και ενδοσκοπηση.
Οτι καλυτερο δηλαδη.
Quote:
Originally posted by giwta2
Περίμενα εγώ τόσους τυφώνες να έλθουν;
οσοι πιο χοντροι τυφωνες, τοσο καλυτερα.
Σημαινει οτι εισαι απο γερο σκαρι που αντεχει.
Απο κει και περα, βαρα οσο θες τυφωνε.....
:cool:
χαχαχαχα μια χαρά είμαι για τα χρόνια μου.Με παρουσιάζεις ένα με την Ακρόπολη Κρίνο.
εγω? εσυ αρχισες την γκρινια.
Ασε που αμα δεις στην ακροπολη, εχει ενα τσουρμο ανθρωπους που την θαυμαζουν.....
Δες το και με αυτη την οπτικη....
:P
Οχι το βλέπω με την οπτική του καθρέφτη.Για την ηλικία μου(που δεν φαίνεται)και μένα θαυμάζουν και το θεωρώ χαζό να κρύβω χρόνια αν και με παίρνει γιατί είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.Νομίζω όλοι αισθάνονται και θα αισθανθείς και εσύ ενα τσιμπηματάκι με την αλλαγή της δεκαετίας απο τα -άντα στα πρώτα -ήντα.Τέλος, για να μην λες πως γκρινιάζω.
Καλησπέρα σας,
αν ξεκινούσαμε με δεδομένο οτι αλλάζουμε ,οτι οι ακόμα και ο ιδιος ο ερχομός ενός παιδιού ,βάζει σε νέες βασεις την προοπτική μας,νομίζω θα απαντηθούν πολλα ερωτήματα..
Εστω οτι ειμαστε προετοιμασμένοι για να γίνουμε γονείς,εστω οτι θεωρούμε οτι εχουμε κανει(ο καθένας μας με τα δικά του κριτήρια) αυτα που χρειάζονται για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεων,έχετε σκεφτει ποσο δύσκολο ειναι να μεινεις σταθερός στη θεωρία (ειναι θεωρία και μόνο)που εχεις αναπτύξει αφου τα δεδομένα δεν ειναι σταθερά?
Για μένα το πιο σημαντικό ειναι ενα:Να εισαι απο πεποιθηση ανθρωπος που δεν θελει να βλέπει στα παιδιά του τον εαυτό του.
Σε εμενα δεν παιζει καθόλου ο φοβος του θανάτου και η αναγκη να μείνει κατι απο μένα στον κόσμο..
Quote:
Originally posted by krino
Quote:
Originally posted by nature
Γιατί, εγώ, αν \"δανειστώ τη ματιά σου\" στο συγκεκριμένο θέμα, αγχώνομαι?
εμενα ρωτας η τον εαυτο σου?
Μου αρέσει να προχωρώ εκεί που λέει το ένστικτό μου και η καρδιά μου, χωρίς μεγάλο μέτρημα, ανίχνευση, ζύγισμα.
τοτε θα αυξησεις τις πιθανοτητες να πεσεις σε αντιφασεις καποια στιγμη.
Δεν θα μας πάρει κανείς το κεφάλι αν δεν τα έχουμε ζυγίσει και χαράξει όλα ως την τελευταία λεπτομέρεια.
συνηθως το κεφαλι μας, το παιρνουμε εμεις οι ιδιοι, απο τις ενοχες μας.
Αλλωστε, που ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε?
μεχρι αυριο σου κανει?
αυτο στο βεβαιωνω.
Και αν τα χαράξουμε όλα και μας πέσει κανένα κεραμίδι και μείνουμε στον τόπο, πάλι ορφανά θα αφήσουμε, όσοι έχουμε παιδιά.Η μήπως ξέρουμε αν θα αρρωστήσουμε ή αν θα πάθουμε κανένα τροχαίο?
τι σχεση εχει το τι κανεις η θα σκεφτεις εσυ, με το τι απροβλεπτοι παραγοντες θα επηρεασουν την ζωη σου?
Και αν αυριο παιξεις λοττο και σου πεσει?
Οπότε είμαι της άποψης να ζούμε φυσικά (νικ είναι αυτό χεχεχε) και χωρίς το άγχος να είμαστε αλάνθαστοι.
η προοπτικη μου, δεν λεει να εισαι αλανθαστος,
αλλα να μην πας γυρευοντας.
Λεει να κατσεις να ζυγισεις, να σκεφτεις και στο τελος να αποφασισεις.
Φυσικα να μπορεσεις να δεις μπροστα οτι και να σημαινει αυτο.
Το βρίσκω πολύ αγχωτικό να χαράζω τα πάντα με προσοχή για να μην κάνωίσως λάθος.
Ασε που από τα λάθη μαθαίνουμε.
οι καλυτερες μου στιγμες ειναι οταν κανω λαθη.
Ειναι στιγμη που πρεπει να κανω αρκετα φλας μπακ στη ζωη μου και ενδοσκοπηση.
Οτι καλυτερο δηλαδη.
Δυστυχώς, δεν ξέρω να κάνω τα μωβ γραμματάκια σου ώστε να σου απαντήσω περιληπτικά, …σνιφφφφ …:(
Πάμε λοιπόν.
-Δεν έχει σημασία ποιον ακριβώς ρωτάω, σημασία έχουν οι σκέψεις που μπορεί να μας γεννηθούν από το ερώτημα αυτό.
Κάτι που για σένα είναι φυσιολογικό, για μένα είναι αγχωτικό. Κάτι που για μένα είναι φυσιολογικό, ενδεχόμενα μπορεί για σένα να είναι αγχωτικό.
-Δεν με πειράζει να πέσω σε αντιφάσεις, καθόλου. Αντίθετα το να προσέχω μην πέσω με αγχώνει, όπως σου είπα και πριν.
-Είπαμε ότι αν κάνουμε λάθος, το κεφάλι μας θα μείνει στη θέση του. Δεν θα μας το πάρουν ούτε οι άλλοι, ούτε εμείς και οι ενοχές μας.
-Στο τελευταίο σου σχόλιο για τα λάθη συμφωνώ. Είπαμε, μαθαίνουμε από αυτά και είναι μέρος της προσωπικής μας ιστορίας.
Εν κατακλείδι, γι\' αυτό είπα από την αρχή ότι σέβομαι την προσωπική σου άποψη, καθένας πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του προτεραιότητες. Για σένα όπως κατάλαβα το ενδεχόμενο ενός χωρισμού είναι ικανό να σε κάνει να μην αποφασίσεις να κάνεις παιδιά. Για μένα το άγχος για έναν ενδεχόμενο χωρισμό είναι ικανό να με αλλοιώσει σαν Φύση.
Συμφωνω. Αυτο το θεμα συχνα ξεκιναει κι απο πιο νωρις - πολλοι ανθρωποι κανουν σχεσεις για να βλεπουν τον εαυτο τους μεσα απο τον αλλο, αντεστραμμενο η συμπληρωμενο. Εχουν δηλαδη μια συμβιωτικη σχεση με τα σημαντικα αντικειμενα του κοσμου τους, οποτε λογικο ειναι αυτο να επεκτεινεται και στα παιδια η στη σκεψη για αποκτηση τους. Δεν αρνουμαι βεβαια πως ετσι περιπου λειτουργει και η συμβατοτητα, η βιολογικη με τον αλλον, ο τροπος ομως που τη χρησιμοποιει κανεις συναισθηματικα \"περναει\" μετα και στο πως αντιμετωπιζει τους απογονους του...Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Για μένα το πιο σημαντικό ειναι ενα:Να εισαι απο πεποιθηση ανθρωπος που δεν θελει να βλέπει στα παιδιά του τον εαυτό του.
1. αρα εσενα ρωτας και οχι εμενα.
2. το αγχος και εγω εχουμε παρει διαζυγιο.
3. το να μην πεφτεις στη λουμπα των ενοχων, θελει παρα πολυ δουλεια.
Ευτυχης εκεινος που σε πρωτο επιπεδο, τα καταφερε.
Εν κατακλειδι,
ειμαι παραπανω υπευθυνο ατομο απο οσο φαινεται.
Μιλαω πολυ, και κανω ακομα περισσοτερα.
Ρισκαρω αρκετα στη ζωη μου.
Βαζεις πολλα - παιρνεις πολλα.
Ετσι οταν αποτυγχανω, πρεπει να σηκωνω την αποτυχια στους ωμους μου.
Για να μπορω να ειμαι ισσοροπημενος.
Ετσι δεν δεχομαι να πω οτι εκανα παιδι αλλα δεν εκανα σωστη επιλογη συντροφου αρα χωριζω.
Ας προσεχα να ειχα μυαλο να καθομουν στα αυγα μου.
Τα παιδια (μου) δεν μου φταινε σε τιποτα για το οτι εγω δεν ξερω που βαδιζω και που παραμιλω.
Κατω απο αυτες τις συνθηκες,
εχω περασει τα 40, εχω κανει καμποσες σχεσεις, αλλα παιδια γιοκ.
Απο αυτο βγαζεις διαφορες εκδοχες:
1. εχω σπερμα τζουφιο που κανει μονο για ποτισμα αγριαμπελου.
2. ειμαι ενα στυλ κουασιμοδου οποτε οι γυναικες δεν δεχονταν να αναπαραξουν ενα τερας της φυσης.
3. οσες περασαν στο διαβα μου, μετα απο την καθημερινη τριβη φανηκε οτι το μελλον θα ηταν χειροτερο για ολους μας, ποσο μαλλον για ενα τριτο ανθρωπο, και ο καθενας πηρε τον δρομο του.
Σοφία,ξέρω πολλά άτομα μετά τα σαράντα που είναι ικανότεροι γονείς από εικοσάρηδες που έκαναν παιδί γιατί έσπασε το προφυλακτικό,ο πατέρας της δεν την άφηνε να βγαίνει μετά τις εννιά το βράδυ,ή η μάνα τους έταξε το διάρι στο Παγκράτι.Πολλές γυναίκες που πάλευαν χρόνια για παιδί και πέρασαν τα μύρια όσα για να καταφέρουν να κάνουν ένα,είναι μάλλον δείγμα γονέα καλύτερο από το στυλ\"δεν το θέλαμε,αλλά έτυχε\".Ας μην γενικεύουμε,είναι άδικο για πολλές γυναίκες.Εξάλλου,η ηλικία που η γυναίκα κάνει παιδί,έχει πλέον φτάσει αισίως σε μέσο όρο τα τριάντα βάλε,καθώς πρώτα αναζητάει τη μόρφωση,την επαγγελματική σταθερότητα και την αίσθηση ολοκλήρωσης πριν από το γάμο.Και σίγουρα μία γυναίκα που έχει λάβει ικανοποίηση έξω από τη μητρότητα,δεν θα την κάνει αυτοσκοπό της,άρα δε θα δημιουργήσει και σχέσεις εξάρτησης που θα ευνουχίσουν ψυχικά τα παιδιά της.Quote:
Originally posted by Sofia
Συμφωνω απολυτα. Βρισκω πολυ θλιβερη κ ανηθικη την προσπαθεια καποιων σαραντα φευγα, να επιμενουν για παιδια που δεν ερχονται. Επικαλουμενοι την αγαπη τους για τα παιδια παντα...Αραγε, ποσο σκεφτονται πραγματικα τα παιδια αυτα?Quote:
Originally posted by giwta2
Αλλά υπάρχουν και χρονικά περιθώρια π.χ κάνεις ενα παιδί δεν φταίει σε τίποτε να μεγαλώσει με κουρασμένους ανθρώπους.Το παιδί δεν είναι κούκλα χρειάζεται αντοχές.Ολα με μέτρο φυσικά.
Rain,δεν το βρισκεις αδικο για ενα παιδι, να νιωθει τον πατερα του παππου? ενα πενταχρονο να χει μαμα πενηνταρα? ή να εχει το αγχος για το ποσο θα αντεξει?
οσο για τους εικοσαρηδες ανωριμους γονεις, δεν αμφιβαλλω οτι υπαρχουν πολλοι. ομως το βρισκο αδικο να αποτελει το ενα \"κακο\" το άλλοθι για την επικρατηση καποιου αλλου.
Όχι,δεν το βρίσκω καθόλου άδικο.Αν ο πενηντάρης είναι όπως αρκετοί καλοζωισμένοι,ήρεμοι και σύγχρονοι πενηντάρηδες που υπάρχουν γύρω μας,και η μητέρα μία σαραντάρα καλοδιατηρημένη,ισορροπημ� �νη και με υγεία,για ποιο λόγο να το θεωρήσω πρόβλημα;Οι γυναίκες δεν πλένουν πια στο χέρι μέσα σε τσίγκινες λεκάνες,έχουν κάθε βοήθεια από επιστήμη,τεχνολογία και διατροφή,ώστε να είναι ικανότατες να κάνουν παιδιά.Τα παιδιά δε ζητάνε ποτέ σούπερ γονείς που να τρέχουν μαραθώνιους,ζητάνε απλά αγάπη και αποδοχή.Δεν παίζει ρόλο η ηλικία,αυτά είναι ταμπού.Η μάνα μου ας πούμε κι ο πατέρας μου ήταν νεότατοι,κι η μαλακία τους έπιανε τα άστρα.:D
Ας είχα κι εγώ κι εξηντάχρονους γονείς,αρκεί να μου παρείχαν όσα ένα παιδί χρειάζεται για να είναι γερό σωματικά και ψυχικά.
Η αδελφική μου φίλη είναι 51 και έχει δυο δίδυμάκια που πάνε πέμπτη δημοτικού.Είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και πολύ καλή μητέρα.Δεν παύει να κουράζεται καθώς είναι και εργαζόμενη.Εχει βοήθεια και πάλι μου λέει ότι δεν ξέρει αν ήταν σωστό να επέμβει στη φύση καθως έκανε εξωσωματική.Αυτό γιατί βρίσκεται σε άσχημη ηλικία (εμμηνόπαυση) είναι γενικότερα κουρασμένη, δεν έχει τις αντοχες μιας 30 άρας.Τα παιδιά φυσικά δεν χρωστούν τίποτε να στερηθούν και τις βόλτες τους και τα παιδικά πάρτυ και ενα παιδικό θέατρο.Κανει η γυναίκα τεράστιες προσπάθεις να ανταπεξέλθει.Πόσο όμως θα αντέξει άσε που έχει το άγχος να προλάβει να μεγαλώσει τα παιδιά.Φυσικα και εγώ να ήμουν 40 και να μην είχα παιδιά ομολογώ θα έκανα ότι περνά απο το χέρι μου για να αποκτήσω.Εγωϊστικό μεν ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια
Εγώ συμφωνώ..Quote:
Originally posted by Sofia
Rain,δεν το βρισκεις αδικο για ενα παιδι, να νιωθει τον πατερα του παππου? ενα πενταχρονο να χει μαμα πενηνταρα? ή να εχει το αγχος για το ποσο θα αντεξει?
οσο για τους εικοσαρηδες ανωριμους γονεις, δεν αμφιβαλλω οτι υπαρχουν πολλοι. ομως το βρισκο αδικο να αποτελει το ενα \"κακο\" το άλλοθι για την επικρατηση καποιου αλλου.
Βλέπω μια φίλη που ειναι 42 ,ο αντρας της 50 και δεν μπορούν να τρέξουν πίσω απο τον 2χρονο γιό τους..
Θέλουν αλλα δεν μπορούν,δεν τους βοηθάνε οι δυνάμεις τους
και μη ξεχνάμε πως ενα εμβρυο εχει αυξημένες τις πιθανότητες γεννετικών προβλημάτων ,οταν οι γονεις ειναι μεγάλοι..Αυξημένες λέω ,οχι σωνει και ντε,ειναι ομως ενας παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψιν,περα απο το εγωιστικο \"θελω να γίνω μανα/πατέρας\".
Nομιζω πώς ανεξαρτητα απο τις προσωπικες τραυματικες μας εμπειριες, υπαρχουν κι αλλες. Και ειναι νομιζω απο οσα εχω δει τραυματικο το να ζει ενα παιδι με εναν ανθρωπο που μπαινει στην τριτη ηλικια, οταν το ιδιο μπαινει στην εφηβεια. Νομιζω πώς η αγαπη για τα παιδια πρεπει να τα περιλαμβανει, χωρις οι δικες μας αναγκες να εκτοπιζουν τις δικες τους.
Eνας συμμαθητής του γιου μου ήταν το τρίτο παιδί μιας οικογένειας που ήλθε μετά απο πολλά χρόνια.Είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας με αδέλφια και ξαδέλφια καθώς ζόύσαν στην ιδια πολυκατοικία.Εγραψαν έκθεση στην δευτέρα δημοτικού με θέμα την οικογένεια.Γράφει ο μικρός τότε, είμαι πολύ δυστυχισμένος γιατί μεγαλώνω μέσα σε γέρους.Φυσικά γέροι δεν ήταν αλλά 50 χρόνων δεν άντεχαν σωματικά οι άνθρωποι να τρέχουν.