http://www.youtube.com/watch?v=VrSuCc50QjΑΜΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΒΓΕ

20 μερες σημερα.
20 μερες χωρις τον Μπουμπουρινο μου.
Εκεινος μου εδωσε αυτο το ονομα
Τωρα που αρχισα να γραφει αρχισαν επιτελους τα δακρυα.
Μακαρι να ετρεχαν τοσο μεχρι να στερεψουν αλλα ξερω οτι σε 2 λεπτα ο εαυτος μου ο ιδιος θα με κλειδωσει και παλι.
Εδω και εκει μερικα δκαρυα και μετα κενο
Νιωθω πονο, νιωθω κενο, νιωθω θλιψη, νιωθω το τιποτα.
Δεν ελεγχω τον εαυτο μου? Η μηπως τον ελεγχο τοσο που να μην του επιτρεπω καμμια εκδηλωση αισθηματων.


Θεε μου πως να ξεκινησω να θυμαμαι?
Απο που να αρχισω?
Τα δακρυα ευτυχως συνεχιζουν.
Νιωθω λυτρωση
Επιτελους


ειναι κανεις σας αποψε μαζι μου. Πειτε ενα ναι μονο. Χρειαζομαι την παρουσια σας

ναι μπουμπουρινα..κλαψε μην σταματας..

Δωρα, ειναι τοσο δυσκολο
Τοοοοοοοοοοοοσο δυσκολο!
Ενα καντηλι μονο
Αυτο μου εχει μεινει διπλα στο κρεββατι μου
13 χρονια
13 υπεροχα χρονια μαζι του
Καθε μερα ορμαγαμε σε μιακολαση μαζι
τιποτα δεν μας ηρθε ευκολο
τιποτα
Χρεωκοπεια
Πτωχευση
Πλειστηριασμοι
Ο θανατος του πατερα μου
το διαζυγιο του
Αλλα παντα λεγαμε οτι εμεις ενωθηκαμε για τα δυσκολα
Τοσος ερωτας
Τοσος αγωνας για να ζησουμε μαζι

μην κλαις, και μην λυπασαι που βραδιαζει,
εμεις που ζησαμε φτωχοι,
του κοσμου, η απονια δεν μας τρομαζει,
θα ερθει και για μας μια Κυριακη!!!

Βλεπω το μνμ που ειχα βαλει περσυ κατω απο το προφιλ μου
Ηταν το συνθημα ζωης για μας

και γω εδω......για οτι θες....μιλα.

http://www.youtube.com/watch?v=8eimLePN3ck



να τον θυμασαι παντα..και καποια στιγμη θα γλυκανει ο πονος κουκλα μου.

Ελα βρε Θεοφανεια!
Λες να μην χανομαι
Μα εχω χαθει
το μυαλο μου ενας λαβυρινθος.

Πριν 2 βραδια τον ειδα για πρωτη φορα στον υπνο μου
Ασχημο ονειιρο
ειδα οτι με απατουσε!
Ανηκουστο για τον Τακουλη
Προσπαθουσα να τον χτυπησω με ολη μου τη δυναμη αλλα το χερι μου ισα που ακουμπουσε επανω του. Δεν ειχα δυναμη

Ξυπνησα
Και καταλαβα
δεν ηταν η απιστια το μηνυμα
Ηταν η προδοσια
Ενιωσα οτι με προσδωσε
Ολα οσα μου υποσχεθηκε
Το μονο που του ζητηγα ηταν να γερασουμε μαζι
Ηξερα οτι παντα θα ειχαμε μια δυσκολη ζωη
Ειχαμε παρει τον δυσκολο δρομο
Το μονο που ηθελα ηταν να γερασουμε μαζι
και δεν μου την εκανε τη χαρη

Με προδωσε
με παρατησε στα μισα
Τιποτα δεν προλαβα να χορτασω απο αυτον
τιποτα

http://www.youtube.com/watch?v=LbZYyTWjvbc

http://www.youtube.com/watch?v=LbZYyTWjvbc

Quote:

---

Originally Posted by dora-agxos

να τον θυμασαι παντα..και καποια στιγμη θα γλυκανει ο πονος κουκλα μου.

---

το ξερω Δωρα και το πιστευω. Απλα ως τοτε δεν ξερω τι να κανω....

http://www.youtube.com/watch?v=dwcSOw9tvpQ&feature=related


boubourina, κουράγιο και απόψε..

είμαστε εδώ..

η προδοσια.......το ένιωσα και γω...είχα για πολύ καιρο νεύρα με τη μαμά...πως μπόρεσε να μας αφήσει?
Ακόμη δεν έχω βρει την απάντηση και ούτε πιστεύω πως θα τη βρω.....Ίσως να ήταν πάνω απ τις δυνάμεις τους, να μη γινόταν αλλιώς.
Ίσως να έπρεπε, να πρεπει, να το αξίζουμε...δεν ξέρω.
Το χειροτερο στο θάνατο είναι πως δεν υπάρχουν απαντήσεις.

εχει τρελες ανατροπες η ρουφιανα η ζωη και αναπαντεχες απωλειες..πρεπει να την περπατησουμε ομως την ρουφιανα,ετσι πρεπει!ακολουθας τον κυματισμο της..πικρα,πονος,χαρα ευτυχια,τουμπες ενας αχταρμας.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Το χειροτερο στο θάνατο είναι πως δεν υπάρχουν απαντήσεις.

---

Θεοφανία, αυτό.. αυτό ακριβώς. Αλλά δεν παύουμε να κάνουμε τις ερωτήσεις..

αφού είναι άλυτο το ρημάδι το αίνιγμα..

http://www.youtube.com/watch?v=yrxgLwaZOl0&feature=player_detailpage

Δεν είναι που φεύγεις κι όλα τελειώνουν
δεν είναι που τώρα τα μάτια βουρκώνουν
δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος
και χάνονται οι μέρες οι ώρες ο χρόνος

Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που φεύγεις και τώρα σε χάνω
δεν είναι που πρέπει να δω τι θα κάνω
δεν είναι η πίκρα που έχω στο στόμα
δεν είναι που θέλω τα χείλη σου ακόμα

Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος
και χάνονται οι μέρες οι ώρες ο χρόνος
μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που φεύγεις

http://www.youtube.com/watch?v=3BK5EB1nwiQ




η υπογραφη σου..

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Θεοφανία, αυτό.. αυτό ακριβώς. Αλλά δεν παύουμε να κάνουμε τις ερωτήσεις..

αφού είναι άλυτο το ρημάδι το αίνιγμα..

---

Δεν ψαχνω για απαντησεις.
Δεν κανω ερωτησεις
Δεν εχω να μαθω τιποτα πια
Εζησα μαζι του 13 χρονια
Θα ζησω και ακομα δεν ξερω ποσα μακρια του
Τι να τις κανω τις ερωτησεις και τις απαντησεις
παντα ημουν ανθρωπος της ουσιας
και η ουσια ειναι οτι εγω ειμαι εδω με τον Νικολα και πρεπει να συνεχισω να παλευω
και η ουσια ειναι οτι Εκεινος δεν ειναι πια εδω
και η ουσια ειναι οτι δεν θα ξαναρθει ποτέ
και η ουσια ειναι οτι τον ηθελα για παντα μαζι μου
η ουσια ειναι οτι ποναει αβασταχτα

Δωρα η υπογραφη μου θα μου γινει συνθημα ζωης!

και οτι παλι θα κλαψω και παλι θα γελασω το ξερω
και εχετε απολυτο δικιο ολοι σε ολα
και με βοηθαει καθε σας σημαδι, καθε σας λεξη

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Θεοφανία, αυτό.. αυτό ακριβώς. Αλλά δεν παύουμε να κάνουμε τις ερωτήσεις..

αφού είναι άλυτο το ρημάδι το αίνιγμα..

---

και δεν θα το μάθουμε παρά μονο όταν φύγουμε και μεις..

θελω να πω κάτι...
πριν χάσω τη μαμά φοβόμουν το θάνατο.
Τώρα, νιώθω πως με δένει κάτι μαζί του.
Κανείς μας δεν ξέρει αν μετά απο αυτο που ζούμε υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Όταν όμως φεύγει ένα κομμάτι μας προς τα κει, τότε είναι ακόμη πιο εύκολο να συνειδητοποιήσουμε πως θα φύγουμε κάποτε και μεις και να ελπίσουμε πως μπορεί να τους συναντήσουμε.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Κανείς μας δεν ξέρει αν μετά απο αυτο που ζούμε υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Όταν όμως φεύγει ένα κομμάτι μας προς τα κει, τότε είναι ακόμη πιο εύκολο να συνειδητοποιήσουμε πως θα φύγουμε κάποτε και μεις και να ελπίσουμε πως μπορεί να τους συναντήσουμε.

---

Θεοφανεια εγω απο την ημερα που εφυγε ο Τακης ζω με μια μεγαλη αγωνια
Φοβαμαι οτι ο Θεος δεν εχει ξεμπερδεψει μαζι μου
Οτι θα ερθει και κατι ακομα
και τρεμω στην ιδεα οτι μπορει να βλαψει το μωρο μου

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

και δεν θα το μάθουμε παρά μονο όταν φύγουμε και μεις..

θελω να πω κάτι...
πριν χάσω τη μαμά φοβόμουν το θάνατο.
Τώρα, νιώθω πως με δένει κάτι μαζί του.
Κανείς μας δεν ξέρει αν μετά απο αυτο που ζούμε υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Όταν όμως φεύγει ένα κομμάτι μας προς τα κει, τότε είναι ακόμη πιο εύκολο να συνειδητοποιήσουμε πως θα φύγουμε κάποτε και μεις και να ελπίσουμε πως μπορεί να τους συναντήσουμε.

---

εγω το πιστευω οτι υπαρχει και το μετα..δεν ειμαστε μονο υλη.

και φυσικα το μονο δεδομενο που εχει ο ανθρωπος στην ζωη του απο την στιγμη που γεννιεται ειναι ο θανατος,οσο σκληρο και να ειναι.

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Θεοφανεια εγω απο την ημερα που εφυγε ο Τακης ζω με μια μεγαλη αγωνια
Φοβαμαι οτι ο Θεος δεν εχει ξεμπερδεψει μαζι μου
Οτι θα ερθει και κατι ακομα
και τρεμω στην ιδεα οτι μπορει να βλαψει το μωρο μου

---

μπι....ειναι κλασικη αντίδραση στο πένθος.
αφού έγινε αυτό μπορεί να γίνουν όλα....εγώ αν και έχουν περάσει πέντε χρόνια, ακόμη φοβάμαι πως ο αδελφός μου που ειναι 35 θα πεθάνει από διάφορους καρκίνους...ο μπαμπάς όπου να ναι μας χαιρετά, τον φίλο μου θα τον πατήσει αυτοκίνητο, οι κολλητες μου θα ανακαλύψουν πως πάσχουν από κάποια ανίατη αρρώστια......
ηρέμησε.
Όπως είδες, ότι ειναι να ερθει θα έρθει και δεν θα σε προειδοποιήσει.

Γλυκιά μου λυπάμαι πολύ...εύχομαι ο Θεός να σου δώσει δύναμη. Πάρε από το χέρι το παιδί σας και προχώρησε. Δεν είσαι μόνη

Τα χθεσινοβραδυνα δακρυα στεγνωσαν. Ηρθε μια καινουρια μερα. Παλι χοροπηδαω στους ρυθμους του Νικολα και φτιαχνουμε παζλ. Σας ευχαριστω και παλι για την συντροφια σας στην δυσκολη νυχτα.

Θα παω στον ταφο σε λιγο. Δεν σημαινει τιποτα για μενα. Το κανω τυπικα. Δεν υπαρχει τιποτα για μενα εκει. Ο ανθρωπος μου, αυτος ο πολυ ζεστος ανθρωπος δεν μπορει να λιωνει εκει μεσα. Δεν μπορει να ειναι παγωμενος.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!!

Μπιμπι μου...ο ανθρωπος σου ειναι μεσα σου. είναι στη καρδια σου.αν δεν το νοιωθεις να μην πηγαίνεις στο τάφο.αν δεν σημαίνει τίποτα για σένα να μην το κανεις. ο Τακης ειναι παντου.ακομα και αν δεν είναι κοντα σου...ομως είναι...ειναι ο ερωτας σου. ο ερωτας δεν πεθαίνει ποτε.ακόμα και αν γινω χώμα, ακομα και αν με κλεισουν σε μια κάσα..η ψυχή μου θα ειναι ελευθερη...ο Τακης θα ειναι παντα διπλα σου.
Η ψυχή του και η αγάπη του θα σε αγκαλιάζει πάντα.κι εμεις είμαστε εδω..είμαστε εδω να μοιραστουμε τον πονο σου.ακομα και αν είμαστε μακρια σου, είμαστε κοντά σου.Όταν έχασα κι εγω τους δικους μου ανθρώπους έτσι πίστευα..ότι ο Θάνατος είναι παντου, ότι θα πάρει όλους όσους αγαπάω..νομιζα ότι με τιμωρεί, κατι θα έχω κανει σκέφτηκα, για καποιο λόγο με πονάει.μου παίρνει τους ανθρωπους που αγαπω.άντεξα, κι ακόμα αντέχω.πονάω ακόμα μετά απο τοσα χρόνια.όμως ο πονος υπάρχει ακόμα, όχι τόσο δυνατος πια..όμως πάντα υπάρχει.παντα θα σου λείπει..όμως δεν έχεις άλλη επιλογη, παρα να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις να προχωρας, ειναι πολυ σκληρο.λες μα πως να προχωρήσω, πως να συνεχίσω?και όμως τα καταφέρνεις.εχουμε πολυ δυναμη μεσα μας.ο Θεός να είναι μαζί σου καλη μου.Σε σκέφτομαι τρελιαρα όπως ήσουν...και μου λειπεις..είμαι εδω..

Quote:

---

Originally Posted by Δοδις

Μπιμπι μου...ο ανθρωπος σου ειναι μεσα σου. είναι στη καρδια σου.αν δεν το νοιωθεις να μην πηγαίνεις στο τάφο.αν δεν σημαίνει τίποτα για σένα να μην το κανεις. ο Τακης ειναι παντου.ακομα και αν δεν είναι κοντα σου...ομως είναι...ειναι ο ερωτας σου. ο ερωτας δεν πεθαίνει ποτε.ακόμα και αν γινω χώμα, ακομα και αν με κλεισουν σε μια κάσα..η ψυχή μου θα ειναι ελευθερη...ο Τακης θα ειναι παντα διπλα σου.
Η ψυχή του και η αγάπη του θα σε αγκαλιάζει πάντα.κι εμεις είμαστε εδω..είμαστε εδω να μοιραστουμε τον πονο σου.ακομα και αν είμαστε μακρια σου, είμαστε κοντά σου.Όταν έχασα κι εγω τους δικους μου ανθρώπους έτσι πίστευα..ότι ο Θάνατος είναι παντου, ότι θα πάρει όλους όσους αγαπάω..νομιζα ότι με τιμωρεί, κατι θα έχω κανει σκέφτηκα, για καποιο λόγο με πονάει.μου παίρνει τους ανθρωπους που αγαπω.άντεξα, κι ακόμα αντέχω.πονάω ακόμα μετά απο τοσα χρόνια.όμως ο πονος υπάρχει ακόμα, όχι τόσο δυνατος πια..όμως πάντα υπάρχει.παντα θα σου λείπει..όμως δεν έχεις άλλη επιλογη, παρα να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις να προχωρας, ειναι πολυ σκληρο.λες μα πως να προχωρήσω, πως να συνεχίσω?και όμως τα καταφέρνεις.εχουμε πολυ δυναμη μεσα μας.ο Θεός να είναι μαζί σου καλη μου.Σε σκέφτομαι τρελιαρα όπως ήσουν...και μου λειπεις..είμαι εδω..

---

Έτσι ακριβώς....Δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, ζούνε μέσα στις καρδιές των ζωντανών , εκείνων που τους αγάπησαν, ζούνε μέσα από τις αναμνήσεις, μέσα σ' ό,τι δικό τους άφησαν πίσω, ένα ιδιόχειρο σημείωμα, ένα τραγούδι αγαπημένο, μια ζεμπεκιά που δεν λέει να φύγει από το μυαλό μας, ένα φιλί, ένα άγγιγμα, το αγαπημένο άρωμα που συνεχίζει να καλύπτει τις οσμές της καθημερινότητας μας, ένα τσίπουρο που ήπιαμε μαζί, μπορεί να ήταν όλη μας η ζωή κλεισμένη σε μια στιγμούλα...

Δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι Μπου μου, όχι όσο ζούνε όλοι όσοι τους αγάπησαν....

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Τα χθεσινοβραδυνα δακρυα στεγνωσαν. Ηρθε μια καινουρια μερα. Παλι χοροπηδαω στους ρυθμους του Νικολα και φτιαχνουμε παζλ. Σας ευχαριστω και παλι για την συντροφια σας στην δυσκολη νυχτα.

---

[/QUOTE]
Ηρθε μια καινουργια μερα οπως λες και θα ρθουν πολλες ακομα καινουργιες καλυτερες μερες, θα το δεις.

Θα παω στον ταφο σε λιγο. Δεν σημαινει τιποτα για μενα. Το κανω τυπικα. Δεν υπαρχει τιποτα για μενα εκει. Ο ανθρωπος μου, αυτος ο πολυ ζεστος ανθρωπος δεν μπορει να λιωνει εκει μεσα. Δεν μπορει να ειναι παγωμενος.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!! [/QUOTE]

Φυσικα και δεν μπορει να βρισκεται εκει μεσα...ο ανθρωπος αυτος ειναι μαζι σου και παντοτε θα ειναι......οι ανθρωποι πεθαινουν οταν τους ξεχναμε και οχι οταν φευγουν απο τη ζωη.....θα ειναι παντα διπλα σου να σου δινει ελπιδα, να σου δινει δυναμη, η αναμνηση του θα σου δινει κουραγιο να συνεχισεις....δεν εισαι μονη στη ζωη...καλη δυναμη και ολα θα πανε καλα......

Ηρθε και παλι η νυχτα. Πηγα στον ταφο. Καθησα πολυ λιγο. Οση ωρα καθησα ακουμπησα στο μαρμαρο, αναψα τσιγαρο κοιταζα στον ουρανο και οχι το μνημα και κυλησαν μερικα δακρυα. 5 χρονια ζησαμε τον παρανομο ερωτα μας. Ειχαμε δωσει πολλα παραξενα ραντεβου σε απιθανα μερη. Αλλα οτι το μονο μας ραντεβου πια θα ειναι εκει στο μαρμαρο δεν το περιμενα. Ανεβηκα με τον Νικολα στο χωριο. Και στο δρομο σκεφτομουν οτι τωρα ετσι μονο θα συναντιομαστε? Ποια μοιρα το ορισε να δινουμε ραντεβου αναμεσα στους νεκρους!

Kαταλαβαινω πως νιωθεις οτι ειναι αδικο και σκληρο...προσπαθησε ομως οσο μπορεις να μην το σκεφτεσαι τοσο...αντλησε δυναμη απ το γιο σου και προσπαθησε να σταθεις οσο μπορεις καλυτερα......οσο περναει ο χρονος θα μαλακωνει ο πονος και οι πληγες της ψυχης θα απαλυνονται....καλη δυναμη και ό,τι καλύτερο πραγματικά...

A heart that hurts, is a heart that works... Lacrymosa, nessuna lacrima. Μηπως η δικη μου καρδια δεν λειτουργει για να μην πονα?

Where do I begin?
To tell the story of how great a love can be
The sweet love story that is older than the sea
The simple truth about the love he brings to me
Where do I start?
Where do I begin?
To tell the story of how great a love can be
The sweet love story that is older than the sea
The simple truth about the love he brings to me
Where do I start?
Like a summer rain
That cools the pavement with a patent leather shine
He came into my life and made the living fine
And gave a meaning to this empty world of mine
He fills my heart
He fills my heart with very special things
With angels' songs, with wild imaginings
He fills my soul with so much love
That anywhere I go, I'm never lonely
With him along, who could be lonely
I reach for his hand, it's always there
How long does it last?
Can love be measured by the hours in a day?
I have no answers now, but this much I can say
I'm going to need him till the stars all burn away
And he'll be there
He fills my heart with very special things
With angels' songs, with wild imaginings
He fills my soul with so much love
That anywhere I go, I'm never lonely
With him along, who could be lonely
I reach for his hand, it's always there
How long does it last?
Can love be measured by the hours in a day?
I have no answers now, but this much I can say
I'm going to need him till the stars all burn away
And he'll be there

http://www.youtube.com/watch?v=V7676EC06oc

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Νιωθω πολυ περιεργα.
Το περισσοτερο μερος της ημερας νιωθω σαν να ζω χρονια μακρια του.
Και ξαφνικα σπαω σε χιλια κομματια στην σκεψη οτι δεν θα τον ξαναδω?
Ειναι λογικο?

Καποιοι μου λετε να εκφραστω οποτε μου ερχεται με καθε τροπο
Να σας πω οτι εχω αλλαξει δουλεια εδω και 8 μηνες και οι νεοι εργοδοτες ειναι πολυ ψυχροι ανθρωποι, και δεν μου επιτρεπεται να εκφραστω θα σκεφτουν οτι στην κατασταση μου δεν ειμαι σε θεση να δουλεψω και να αποδοσω και εγω τρεμω την ανεργια με τοσες ευθυνες μιας και μονο ο μισθος μου μας εχει μεινει.
Γυρναω σπιτι και εχω ενα τριχρονο παιδακι που διαρκως με ρωταει .,...τωρα θα κλαψεις παλι μαμα? και παρακολουθω πολυ στενα την συμπεριφορα του γιατι ο μικρος περνουσε ΟΛΕΣ τις ωρες της ημερας εκτος απο τις ωρες του παιδικου σταθμου με τον μπαμπα του και εχει συνηθισει να τα κανει ολα μαζι του.
Στις 11 που παει για υπνο ο μικρος αφου εχω χορεψει! τραγουδησει! παιξει! (αληθινη ηθοποιος) μαζι του νιωθω ενα ρακος ετοιμη να καταρρευσω απο την κουραση αλλα δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κλαψει γιατι θα ξενυχτησω και δεν θα τα βγλαω περα την επομενη μερα! και ο πονος δεν εχει διακοπτη να τον θαβεις βαθια μεσα σου και να πατας ενα κουμπι να βγει 11:30 με 12:00 και μετα τελος.

και ετσι με καμμια βαλεριανα και ισως 2-3 φορες ενα αταραξ (δεν ειχα παρει ποτε πριν τιποτα) πεφτω στο αδειο κρεββατι με το μυαλο εντελως κενο. Ουτε ονειρα ουτε εικονες τιποτα!
Δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο, αν θα ξεσπασω αργοτερα ή αν θα συνηθισω να ζω ετσι.

---

Θα ξεσπασεις αργοτερα...

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Ηρθε και παλι η νυχτα. Πηγα στον ταφο. Καθησα πολυ λιγο. Οση ωρα καθησα ακουμπησα στο μαρμαρο, αναψα τσιγαρο κοιταζα στον ουρανο και οχι το μνημα και κυλησαν μερικα δακρυα. 5 χρονια ζησαμε τον παρανομο ερωτα μας. Ειχαμε δωσει πολλα παραξενα ραντεβου σε απιθανα μερη. Αλλα οτι το μονο μας ραντεβου πια θα ειναι εκει στο μαρμαρο δεν το περιμενα. Ανεβηκα με τον Νικολα στο χωριο. Και στο δρομο σκεφτομουν οτι τωρα ετσι μονο θα συναντιομαστε? Ποια μοιρα το ορισε να δινουμε ραντεβου αναμεσα στους νεκρους!

---

Διαβασα την ιστορια σου ολη και εγω, βρηκα τη δυναμη να κοιτάξω και λιγο διπλα μου. Ξερω δεν ειμαι μονο εγω που έπαθα τετοιαο κακο, αλλα ετσι αισθανομαστε όταν μας συμβει.........Στον ταφο πηγα μια φορα και αισθανθηκα ΑΚΡΙΒΩς ΕΤΣΙ οπως εσυ. Αναψα και ενα τσιγαρο και το αφησα στο χώμα, ειπα "κανε ενα τσιγαρο" τώρα δεν στο απαγορευει κανεις........ Περιμενα να το δω να καιγεται, να το καπνισει, να το δει..........αλλα ματαια.......ο παραλογοσμος σε ολο του το μεγαλειο. Να ξερες ποσο σε καταλαβαινω........

Αντεξα 2,5 βδομαδες.
20 μερες παγωμενη.
Τελειωσε ο παγος.
Χαθηκε η ψυχραιμια
Εσπασα
Καθε 10 λεπτα κλαμματα
Εχθες δεν μπορεσα να βαλω τον μικρο για υπνο. Δεν μπορουσα να σταματησω. Τον αφησα να παιζει ηρεμα στο χαλι μεχρι τις 1:00
Και σημερα που βγηκαμε να τον παω στον παιδικο κοιταξε ψηλα στον ουρανο και μου ειπε: Εκει επανω ειναι ο μπαμπας? με βλεπει? και κουναγε το χερακι του να τον χαιρετησει.
Κρατηθηκα μεχρι που τον αφησα στο σχολειο.
και μετα ουτε ξερω πως εφτασα μεσα στα δακρυα στη δουλεια
Μου ειπαν να παω σπιτι να ηρεμησω
Τι να ηρεμησω?
Πως να γυρισω στο αδειο σπιτι?
Εκεινος γεμιζε το σπιτι μου.
Ο τακουλης μου
Πονος, πονος πονος πονος Θεε μου αβασταχτος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μπου μου αγαπημένη, το σπίτι σου δεν είναι άδειο ψυχή μου, το παιδάκι σας είναι ο Τάκης, είναι εσύ, είναι όλα όσα ζήσατε μαζί....Αυτή η ψυχούλα που ψάχνει να βρει τον μπαμπά του στον ουρανό, είναι ο δικός σου ουρανός....
Είναι νωπός ο πόνος της απώλειας, αλλά δώσε την δική σου ψυχή στο παιδάκι σας, να την παίξει σαν πλαστελίνη στα χεράκια του, και τότε όταν θα φτιάξει ένα όμορφο πλαστελινένιο σύννεφο από αγάπη, ίσως βρεις τη λύτρωση Μπου μου...

Άλλωστε αγάπη δεν ήταν ποτέ το να παίρνεις, αλλά να δίνεις.....

Κουράγιο γλυκιά μου, κουράγιο....

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

A heart that hurts, is a heart that works... Lacrymosa, nessuna lacrima. Μηπως η δικη μου καρδια δεν λειτουργει για να μην πονα?

---

Οι καρδιές πονάν...ραγίζουν..σπάνε...επο υλώνουν όμως οι πληγές με τον καιρό..λιγοστεύει ο πόνος.....και ολα σιγα σιγα επανερχονται.....
καλή δύναμη ολοψυχα...

Boubourina, συλλυπητήρια! Δεν περίμενα η επάνοδός σου στο φόρουμ να γίνει κάτω από τέτοιες συνθήκες για σένα.:(
Καλή δύναμη εύχομαι σ' αυτό το δύσκολο που ζεις, δεν έχω λόγια, σχώρα μου που δε μπορώ να γράψω περισσότερα τώρα.
Εύχομαι να έχεις βοήθεια από ανθρώπους που σ'αγαπούν, να κρατηθείς το πρώτο ζόρικο διάστημα. with a little help from our friends.αχ. Βήμα βήμα μπουμπού.

νιωθω εντελως αδειο το μυαλο μου αποψε για να σας πω οτι νιωθω.
Θελω μονο να σας ευχαριστησω γιατι τα δακρια που τοσες μερες αναζητουσα μου τα προκαλεσατε εσεις με την αγαπη σας και την ζεστασια σας.
Οταν ξεκινουν τα δακρυα, οι λεξεις μενουν σαν κομπος στον λαιμο. Εδω μεσα ομως δεν χρειαζοταν να μιλησω, μονο να γραφω 2 λεξεις καθε τοσο μεσα στο κλαμα. Και ηταν λυτρωτικο.
Σας ευχαριστω και παλι.
Saab, ναι ειναι αληθεια, αυτο το μικρο ανθρωπακι μου ειναι ολος μου ο κοσμος τωρα, ειναι ο μονος λογος για να στεκομαι ορθια.
Και Rainandwind, ουτε και εγω το περιμενα να εχω τετοια νεα. Τωρα νιωθω με τι μικροπραγματα στενοχωριομουν, τωρα που Εκεινος που αγαπω δεν ειναι πια κοντα μου για να μουρμουρισω. Αχ και να μου εδινε ο Θεος μια δευτερη ευκαιρια, και τι δεν θα εδινα να τον εβλεπα και παλι, να γεμισει και παλι τη ζωη μου!!!!!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Οι καρδιές πονάν...ραγίζουν..σπάνε...επο υλώνουν όμως οι πληγές με τον καιρό..λιγοστεύει ο πόνος.....και ολα σιγα σιγα επανερχονται.....
καλή δύναμη ολοψυχα...

---

Το οτι ξερω οτι εχεις δικιο, δεν σημαινει οτι μπορω και να το διαχειριστω. Μερα με τη μερα, ανακαλυπτω πλεον τον πονο. Δυναμωνει ολοενα και περισσοτερο. Αλλα ξερω οτι ο χρονος θα ειναι ο καλυτερος συμμαχος μου, και θα ερθει καποτε μια μερα να μπορω να Τον σκεφτομαι και να ξαναθυμαμαι το καθετι απο το περασμα του στη ζωη χωρις δακρυα αλλα με γλυκια νοσταλγια και θλιψη. Και μου εχει δωσει αμετρητες αναμνησεις να κραταω. Τωρα πληγωνουν,τωρα κοβουν σαν λεπιδες καθε μου κυτταρο, μετα θα ειναι βαλσαμο η θυμηση του, οταν θα ξερω οτι δεν μου φτανει αλλη μια ζωη για να ξαναθυμηθω τα 13 μας χρονια μαζι

O χρονος θα επουλωνει σταδιακα τις πληγες..ο πονος θα μαλακωνει κ θα μπορεις να τον διαχειριζεσαι....οι αναμνησεις κ η θυμηση του θα ειναι βαλσαμο οπως λες για την ψυχη σου...θα σου δινουν κουραγιο να συνεχισεις..οσο δυσκολο κι αν ειναι...
Πώς νιώθεις boubοurina??