Printable View
Τι λες τωρα..........Θεε μου τι περασες..........ξερω από καραβια, καπετανιο μπαμπα εχω............Μπραβο σου που τα καταφερες. Δινεις ελπιδα εδω σε μας. Αυτο που λες δεν το εχω σκεφτει. Γινεται να υιοθετησει μια γυναικα μονη? Δεν εχω ιδεα........σχεδιαζαμε να κανουμε παιδακι και θα αρχιζαμε το Μαη........... αλλα...............Quote:
Originally Posted by TomiP.
Ειλικρινά, αφού έγραψα το προηγούμενο, μετάνιωσα. Ίσως να μην είναι η στιγμή να έλεγα αυτά που σκεφτόμουν. Και θα το είχα σβήσει, αλλά ξέρω ότι θα σου είχε έρθει ήδη με email μέσω του forum.Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
Αλλά μια και γράφεις αυτά που είπες και για το άλλο όνειρο, να πω ότι τα όνειρα εκτός του να μας κάνουν να καταλάβουμε τι θα συμβεί (και κακό), ταυτόχρονα δίνουν και "λύσεις". Στην ουσία τα ονειρα είναι οι "καθαρότερες" σκέψεις του μυαλού.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω αν και θέλω να πω πολλά. Ούτε θέλω να πω τι εγώ πέρασα. Μπορεί να μην ξέρω όλα τα δεδομένα, αλλά μπορώ να σου πω ότι -μάλλον έτσι υποθέτω- καταλαβαίνω.
Διαβάζω ότι γράφεις ότι θέλεις να κάνεις κάποιες δουλειές αύριο. Ελπίζω και συστήνω να πας αν γίνεται με παρέα, οποιαδήποτε παρέα. Παράκληση, πάρε το αυτό υπόψη σου, μην πας μόνη σου. Καλύτερα μην πας κάπου αύριο αν δεν έχεις παρέα.
Για ολα αυτα που λες, θελω να τον βλεπω στα ονειρά μου τουλαχιστον............. Ναι, ΑΝ παω διοτι ακομη πουυυυυυυυυυυυ να με παρει ο υπνος, θα παω με τη μανουλα, το βραχο μου.............Σε ευχαριστώ για ολα..........και ειδικα που καταλαβαινεις. ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΧΑΡΑ=ΔΙΠΛΗ ΧΑΡΑ,- ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΣ ΠΟΝΟΣ=ΜΙΣΟΣ ΠΟΝΟΣ...........Λενε οι παλιοι..........Αυτο κανουμε εδω ολοι μας..............μοιραζουμε πονο μηπως και λιγοστεψει.............................. .Quote:
Originally Posted by John11
Κατερινουλα μου ο νομος το επιτρεπει..οι διαδικασιες ειναι δυσκολες..αν το θελεις ομως πραγματικα θα το πετυχεις!διαβασε εδω σχετικα!!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...11/2009_337161
Φιλια κοριτσακι μου!
Οι μέρες χωρίς τον Κώστα μου σήμερα γίνανε 30......ο πόνος ίδιος και χειροτερεύει.......και εγώ χειροτερεύω. Είμαι από χθες ΓΕΜΑΤΗ ΝΕΥΡΑ και ξεσπάω παντού, χωρίς λόγο συγκεκριμενο, μου φταινε ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ και να σας πω κατι? τα βαζω με όλους. Βλέπω ζευγαρια μαζί και τα μισώ.....Κακο αυτό που λεω, δεν μπορώ να το πω σε κανεναν άλλο......
ίσως καποιος από εσας με ακούσει και μου πει πως το αντιμετωπίζω αυτο το πράγμα? Θα μισώ όλους που έχουν το ταίρι τους τώρα? Ντροπή μου και που τα γράφω αλλα, είπαμε, εδώ αληθειες πρέπει μονο να λεμε, αλλιώς τι νόημα θα έιχε?
Ευχαριστω οποιον μου πει.......
κατερινα...θα σου έλεγα να σταματησεις να έχεις ενοχες για το συναισθημα σου.
Όλα αυτά που ζεις και νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικά. Έχασες τον μισό σου εαυτό και δεν είναι ένα ποδι ή ένα χέρι, είναι η μισή σου καρδιά, η μισή σου ψυχή.
Και μόνο που βρίσκεις το κουράγιο, (εσυ και η μπου η αγάπη μας), να γράφετε και να ξεδιπλώνετε τα συναισθηματα σας, είναι από μόνη της μια πράξη γεναιότητας.
Βγάλε τα νευρα σου, βγάλε τη θλίψη σου, σπάσε, φώναξε, μίσησε, κλάψε.
Αυτό που έχεις πρέπει με κάθε τρόπο να βγει, να μοιραστεί και να ξεσπάσει.
Σου εύχομαι κάποια στιγμή να ζήσεις.....:)
Θεοφανια..........
Βγαζω τα νευρα μου, κλαιω, θυμωνω, δεν σπάω, δεν μπορουσα να το κανω ποτε αυτο, αλλα αισθανομαι κακια οτι γινομαι, κι αυτο με τρομαζει.............παρα πολυ........την Κυριακη ειναι το μνημοσυνο..........ακουτε τι λεω.μνημοσυνο..........και δεν το πιστευω....φαγητα, καλεσματα αηδιες που "πρεπει" να γίνουν και το φοβαμαι. Φοβαμαι μη δω να γελανε και να χαιρονται στα τραπέζια και να λενε "να ζησετε να τον θυμόσαστε" και αρπάξω κανενα απο το λαιμο..........Ποιος εγω? Αλλοτριώνωμαι το νοιώθω..........και φοβαμαι και πανω από ολα τον εαυτό μου που δεν υπαρχω χωρις τον Κωστα μου.
Ολοι μου λενε ότι μετα τα 4ο θα κανεις αυτο, μετά τα 40 θα κανεις το άλλο....τι δηλαδη? μετά τα 40 ηρεμουμε? περνανε όλα? δεν καταλαβα?
Μετά τα 40 ψαξεις για δουλεια, -ναι γιατι δεν εχω ουτε δουλεια- αλλα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ-ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ και περα απο αυτο, λες και οι δουλειες εμενα περιμενανε με την ανεργία να φτάνει στο 26% !!!!!!!!!!!!!!
Μου ευχεσαι καποια στιγμη να ζήσω και αισθανομαι ποσο μπορεις και με καταλαβανεις με αυτη σου την κουβεντα. Καταλαβαινεις ότι ΔΕΝ ΖΩ. Εχεις τοσο μεγαλειο κι εσυ κοριτσι μου και σε ευχαριστώ όπως ολους σας εδω......
Κατερινα μου και εμεις κυριακη μνημοσυνο εχουμε... και επειδη ειδα πολυ καλα πωσ συμπεριφερονται , σου λεω οτι και γελια υπαρχει πιθανοτητα να ακουσεισ και την φοβερη ατακα '' συλληπητηρια ,να τον θυμοσαστε'' ,να εισαι προετοιμασμενη οσο μπορεις γιατι ολα και ολοι εκεινη τη μερα θα σου σπανε τα νευρα και το ολο σκηνικο απο τους διαφορους ισως θυμισει και λιγο ''event''. Προσπαθησε λοιπον να μην δωσεις σημασια σε ολα αυτα ,γιατι στην τελικη ξερεισ πολυ καλα οτι περα απο εσενα και τουσ υπολοιπουσ δικουσ του ανθρωπουσ ,κανεις δεν νοιαζεται αρκετα ωστε να εννοει αυτεσ τισ λεξεις(κατι που ειναι λογικο, εφοσον δεν επηρρεαζονται απο την απωλεια αμεσα). Εχε υπομονη, ξερω,πολυ κλισε αυτο που λεω, σκεψου οτι εκεινη η μερα ειναι για τον Κωστα σου, οποτε οοολους τους αλλους και ολα τα αλλα διεγραψε τα. Ειναι απολυτα λογικο να εισαι εξω φρενων με το γεγονος,με τους γυρω σου, με τη μοιρα, τον Θεο ,μην νιωθεις ασχημα γι αυτο.
Σημερα μου φταινε ολοι. Τσακωνομομαι ακομη και με το πακετο απ τα τσιγαρα...........και με τη μανουλα μου και τη στεναχορώ χειρότερα. Τα χω βαλει τωρα με μενα....... Χάνω τη μπαλα.................
Κατερινα διαβαζω οσα γραφεις κοριτσι μου και σε διαβεβαιωνω οτι ειναι σαν καρμπον με την δικη μου πραγματικοτητα.Εχθες στη δουλεια χτυπησε το κινητο της αλλης κοπελας και ειπε ..."ελα αγαπη μου" και εγω εβαλα τα κλαμματα γιατι εμενα τωρα δεν με παιρνει ο Τακουλης να με πει "αγαπη του" και τα ζευγαρια ζηλευω και τα παιδακια που παιζουν με τους μπαμπαδες τους ζηλευω.
Μνημοσυνο, ηδη επεσε το πρωτο ματσ
Η αδελφη του θελει τραπεζι με τους συγγενεις τους που ειναι στα πολυ κλειστα και περιορισμενα 50 ατομα. Εγω θελω μονο φιλους, τους δικους του φιλους. Συγγενεις δεν ειχαμε ουτε στο γαμο μας καλα καλα. Και απο την αλλη ποιος της ειπε οτι εχω χρηματα για τραπεζια. Εδω δεν ξερω πως θα βγαλω το μηνα. Εδω χρωσταω ακομα την κηδεια. εδω πρεπει να πληρωσω το νοικι των παιδιων του και το δικο μου. Στην καρακοσμαρα τους ειναι ολοι!!! ναι αλλα εμεις ρεζιλι δεν γινομαστε στο σοι μας μου λεει η αδελφη!!! εδω ο ανθρωπος εσκασε γιατι δεν ειχε για το νοικι και τη ΔΕΗ και εμεις βρηκαμε 4000ευρω να τον φυτεψουμε!!!!!!!!!!!!!
boubourina...........Καρμπόν πραγματικα..........την τρεμω την Κυριακη, πολυ.........ειμαι χειροτερα καθε μερα........Αυτο με το τηλεφωνο που γράφεις.............ποσο ιδιο.....θα μισησω ολον τον κόσμο.....θα βλεπω ζευγαρια και θα τα μισω...θα γινω αλλος άνθρωπος......και δεν μπορω ακομη να νοιωσω οτι με βλεπει, οτι ειναι κοντα μου .....τιποτα............μονο την απουσια και το κενο νοιώθω....μου λειπει αφανταστα........δεν εχω που να πιαστώ,,,,,παρακαλω να ξαναγυρισει............ δεν μπορώ...........δεν θα το ξεπερασω ποτε.....Πας και στη δουλεια εσυ κορίτσι μου.........ηρωας! Πως το καταφερνεις???
Κάποιες φορές μπορούμε να πούμε πολλά, και κάποιες φορές τίποτα. Από τη μία έχω να "πω" (αν αυτό εκφράζει την κατάσταση) πολλά, αλλά από την άλλη τίποτα. Και προσπαθώ να καταλάβω αν γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερα. Γι' αυτό, μου επιτρέπεις να ρωτήσω κάποια πράγματα;
Διαβάζω πάλι το πρώτο σου μήνυμα. Λες "να μην μας λείψει τίποτα", και βάζεις πληθυντικό. Σε ποιούς αναφέρεσαι;Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
> και ρωτάτε άν έχω φίλους και οικογένεια κοντά μου. Ναι, και πλαισιώνομαι από απέραντη αγάπη.Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
Φαίνεται σαν να εννοείς ότι έχεις φίλους. Όμως αναφέρεσαι μόνο στην οικογένειά σου. Και πραγματικά, ειδικά η μητέρα σου, με αυτά που λες σου συμπαραστέκεται εξαιρετικά.
> ... πράμα δεν έχει κλάψει.
Η καταγωγή σου είναι από Κρήτη;
John11;238421]Κάποιες φορές μπορούμε να πούμε πολλά, και κάποιες φορές τίποτα. Από τη μία έχω να "πω" (αν αυτό εκφράζει την κατάσταση) πολλά, αλλά από την άλλη τίποτα. Και προσπαθώ να καταλάβω αν γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερα. Γι' αυτό, μου επιτρέπεις να ρωτήσω κάποια πράγματα;
Διαβάζω πάλι το πρώτο σου μήνυμα. Λες "να μην μας λείψει τίποτα", και βάζεις πληθυντικό. Σε ποιούς αναφέρεσαι;
-------------Σε μενα και σε εκεινον, στο σπιτι μας. Παιδια δεν υπάρχουν. Με πρόσεχε και με αγαπούσε πάρα παρα πολυ, το ίδιο και εγώ αντίστοιχα. Ειμαστε κολλητοι από τοτε που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά, 12/01/1992 και ξεραμε και οι δύο ότι θα μεινουμε για παντα μαζί. Το θανατο δεν τον είχα υπολογίσει...........ότι θα μας χώριζε....τοσο νωρις..
> και ρωτάτε άν έχω φίλους και οικογένεια κοντά μου. Ναι, και πλαισιώνομαι από απέραντη αγάπη.
Φαίνεται σαν να εννοείς ότι έχεις φίλους. Όμως αναφέρεσαι μόνο στην οικογένειά σου. Και πραγματικά, ειδικά η μητέρα σου, με αυτά που λες σου συμπαραστέκεται εξαιρετικά.
--------------- Ναι εχω πολλους γνωστούς, λιγοτερους φιλους, αλλα καλους, αλλα ξερω πολυ καλα ότι μονο η οικογενεια μου πονανε όπως εγω, και αυτό ειναι και το φυσιολογικό.
Φιλε μου καλε John, όσοι και να με αγαπουν και να κλαινε και στεκονται κοντά μου δεν αναπληρώνουν το τεράστιο κενο και την απώλεια του Κωστα μου. Γι αυτο το γράφω. Τους ευχαριστώ όλους και χαιρομαι που δεν ειμαι μονη, αλλα αισθανομαι μεσα μου, χωρίς εκεινον, απέραντη μοναξια.............
> ... πράμα δεν έχει κλάψει.
Η καταγωγή σου είναι από Κρήτη;[/QUOTE]
--------------όχι, καμμια σχέση, το καπετάνιος πράμα, ήθελε κομμα, δηλαδη, κατπετανιος πράμα, δεν έχει κλάψει...κλπ.
Ρωτησε με ότι άλλο θέλεις.
Σε ευχαριστώ πολυ.
Κατερινακι να μην νιοθεις ατυχη που τον εχασες αλλα τυχερη που περασες 20 ολοκληρα χρονια στην ευτιχια μαζι του ...
ελαχιστοι ανθρωποι καταφεραν κατι τετιο...
ενας ανθρωπος δεν πε8αινει οταν σταματαει το σωμα να λιτουργει .. αλλα οταν φυγη απτιν μνημη μας κ απο μεσα μας.. κ εχε πιστει στο θεο κ καποια στιγμη θα ξαναβρεθιτε κ 8αστε για παντα μαζι.. υπομονη κ κουραγιο οσ τοτε !
Molostroi............μου το λενε πολλοι αυτό.....δεν το ειπράττω, δεν το νοιώθω...ενα τεράστιο ΔΕΝ. Ειναι σωστό, αλλά, ΔΕΝ! Εχασα και την πίστη μου. Παέι κι αυτή...Quote:
Originally Posted by Molostroi
Οι μέρες περνούν και τα ίδια χάλια τα μαυρα έχω......Δεν παω ούτε στο περίπτερο. Η μαμα μου ράκος πια, αλλά εκει, κρατάει, αλλάζει κουτρίνες, καθαριζει, μαγειρευει, εκτονώνεται με αυτόν τον τρόπο. Εγω, εκει, στην πολυθρόνα, ολη μέρα. ΤΙΠΟΤΑ. ΚΕΝΟ γυρω μου, μέσα μου, μπροστά μου.
Να σας κάνω μια ερώτηση?
Αφορά το θεμα ψυχολόγου ή ψυχιάτρου. Πρέπει να παώ κάπου λετε? Δεν έχω κανενα πρόβλημα να πάω, το μόνο που με φρενάρει είναι ότι επειδή είμαι άνθρωπος της λογικής,
εχω την εντυπωση οτι μονο με λοβοτομη θα βοηθηθώ. Να μην καταλαβαινω τιποτα και ολα θα φτιάξουν με τη μια......
Δεν εννοω οτι οι ψυχολογοι είναι άνθρωποι παράλογοι, απλά δεν ξέρω αν και κατά πόσο βοηθανε σε καταστάσεις σαν τη δική μου.
Αυτό.
αυτή την π@@ια πως μετα τα 40 θα κάνεις το ένα ή το άλλο, ποιος σου τη λέει?Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
πες του χαιρετισματα να σου το πει όταν περάσει αυτό που περνάς τώρα.
Από εξυπνάδες, άλλο τίποτα.
Στο ξαναείπα: δεν υπάρχει παρηγοριά γι αυτό, ούτε φάρμακο. Βίωσε το πένθος σου και απομάκρυνε ανθρώπους που δεν μπορούν να σε καταλάβουν, μόνο χειρότερα σε κάνουν με την καθε μλκ που σου πετάνε.
Σε αυτή την κατάσταση, μόνο η δουλειά σου έλειπε, λες και μπορείς να λειτουργήσεις φυσιολογικά στο οποιοδήποτε αντικείμενο.
Φαντάζομαι πως τα απαραίτητα μπορούν να στα προσφέρουν οι γονείς σου, (φαγητό, στέγη), οπότε ούτε καν να σκεφτείς να βάλεις τον εαυτο σου σε τέτοια διαδικασία.
Αυτό που θα σου πρότεινα και θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσες να κάνεις σε σένα, είναι να δεις έναν ψυχολόγο, θα σε βοηθήσει.
Μόλις το ρώτησα πριν από λίγο.............Μηπως και σώσω κάτι γαιτι νομίζω θα τρελλαθώ........... Εχω τα απαραίτητα όπως λες, και πραγματικά ουτε δουλειες ψάχνω ούτε τιποτα. Σε μια πολυθρόνα που θα κανει γούβα καθομαι και σκέφτομαι ...σκέφτομαι.....μέχρι να χαζέψω τελειως.Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Είναι πολύ ελπιδοφόρο που είσαι θετική σε αυτό.
Ακριβώς επειδή είσαι ανθρωπος της λογικης πρέπει να σκεφτείς πως το μεγαλύτερο πλήγμα τώρα είναι στην ψυχολογία σου και μόνο ένας ειδικός μπορεί να σε βοηθήσει.
Χαίρομαι που έχεις το κουράγιο και σκέφτεσαι λογικα.
Όσο για το θέμα της λοβοτομής θα σου πω πως εγώ για ένα πολυ μεγάλο διάστημα ζούσα σε άρνηση, αυτός ήταν και ο λόγος που μπήκα σε αυτό το φόρουμ. Επειδή δεν μπορούσα να το αντέξω έκανα για πολύ καιρό πως δεν είχε συμβεί.
Εσύ είσαι πιο δυνατή και βλέπω πως κάνεις κατά μέτωπο επίθεση...μπράβο...:)
Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου για άλλη μια φορά. Δυνατή, δεν ξέρω, μπορεί, αλλά πρώτη φορά αντιμετωπίζω κατι τέτοιο και δεν αντιμετωπίζεται. Σε μπέρδεψα ίσως, αλλά έτσι νοιώθω. Μπορεί ένας ειδικός όμως να πάρει τον πόνο μου..? Αυτό πιστέυω ότι δεν γίνεται με τίποτα. Θα προσπαθησω να ψάξψ, αν ξερει κανεις μπορεί με private message να προτεινει καποιον/α? Εψαξα στο internet εννοειται αλλα που να παω στα τυφλά? Να πεσω σε κανενα κομπογιαννιτη να με αποτελειώσει?
Είσαι δυνατή και άξια θαυμασμού που μέσα σε όλο αυτό τον εφιάλτη μπορείς και βρίσκεις λίγο κουράγιο για να βοηθήσεις τον εαυτό σου.Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
Στείλε υ2υ στον NikosD, είναι ψυχολόγος και θα σε βοηθήσει να βρεις κάποιον αξιόπιστο ειδικό στην περιοχή σου..
Θα στειλω τωρα αμέσως,Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
ευχαριστώ πολυ, προσπαθω να βοηθηθώ διότι το επόμενο βήμα θα είναι να πέσω από κανενα μπαλκονι.........και δεν θελω να δώσω την πικρά αυτή στους γονείς μου. Αν ημουν ολομοναχη στη γη..........θα είχαν τελειώσει όλα.
Η δυναμη μου έχει στραγγίξει, πίστεψέ με......
Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Σε αυτά θα συμφωνήσω μαζί σου Θεοφανία. Η Κατερίνα αυτό κάνει. Βλέπει την κατάσταση κατά μέτωπο. Και γι' αυτό έρχεται πιο βαρύ το συναίσθημα. Και θα επαναλάβω επίσης "Βίωσε το πένθος σου".Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Και θα προσθέσω, η πολυθρόνα μια χαρά κάνει τη δουλειά της για να βιώσει κανείς το πένθος του. Κι αν η πολυθρόνα αποκτήσει και κανα βουλιαγματάκι χάθηκε ο κόσμος; Κατερίνα μου επιτρέπεις να κάνω λίγη πλάκα, στην ουσία δεν είναι πλάκα
Καθένας αντιμετωπίζει την απώλεια με διαφορετικό τρόπο. Π.χ. άλλος αλλάζει κουρτίνες, καθαρίζει, μαγειρεύει, άλλος κάνει πως δεν έχει συμβεί, άλλος πιάνει μια γωνία, μια πολυθρόνα, άλλος ψάχνει για ανθρώπους, άλλος κάνει κάτι άλλο ίσως. Αυτό που είναι πραγματικά πρόσθετο βασανιστήριο είναι να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που εσωτερικά θέλουμε. Ή γιατί με πλάγιο τρόπο μας πιέζουν, ή γιατί πιεζόμαστε από αυτά που έχουμε μάθει, κλπ.
Σήμερα γύρισα στο σπίτι μας......στο σπίτι μου..... με τη μανουλα μαζι παντα.
Χειρότερα όλα τα συναισθηματά μου, χειρότερη η κατάστασή μου. Τίποτα δεν βελτιώνεται. Ουτε λίγο....Εδω, το σπίτι είναι αδειο. Παντού η παρουσία του, ακόμη και στον αέρα.
Περιμενω να χτυπήσει το τηλέφωνο, να ανοίξει με τα κλειδιά του. Τιποτα....ολα χάθηκαν πια. Δεν μπορώ να το πιστέψω...΄
Επικοινώνησα με το Νικο και μου απάντησε. Θα το κοιτάξω μόλις ξεκολλησουν τα πόδια μου από τη γη αυτή που έχουν καρφωθεί και δεν με πάνε πουθενα.
Την κατάσταση τη βλέπω κατά μετωπο όπως λέτε, αλλά αμέσως αλλάζω......χάνομαι πάλι και περιμένω να γυρίσει. Δεν βλέπω τίποτα στην ουσία. Απλά προσπαθώ και χωρίς αποτέλεσμα.....
είναι λογικό κοριτσάκι μου να εναλλάσονται τα συναισθηματα σου.
Λογικό και ανθρώπινο.
Είναι πολύ σημαντικό ακόμη και που βρίσκεις το κουράγιο να γράφεις εδώ.΄
Δώσε στα πόδια σου το χρόνο τους...:)
KaterinaKostas,
Διαβασα το πρωτο σου μηνυμα. Πραγματικά ραγίζει κανεις για την απώλεια. Μεσα απο αυτά που γραφεις βιωσα τη συνδεση αναμεσα σας, την πραγματική αγάπη που σας έδενε και την απώλεια. Δυστυχώς καποια πραγματα όσο και να κλαμε δεν αλλάζουν. Τουλάχιστον τώρα απάλυνε τον πόνο σου κοντά σε αγαπημενους σου ανθρώπους, κοντα σ’ αυτούς που σου προσφερουν λίγη γαλήνη, κάνε ακόμα πραγματα που σου προσφερουν έστω μικρη φυγή απ’ τον πόνο. Καταλαβαίνω τον αβαστακτο πόνο, την απώλεια στη ζωή σου. Σου εισηγούμε όσο μπορείς να τη γαληνέψεις, να την ελαφρύνεις.
Γράφω εδώ για να μην τρελλαθω.... γραφω, διότι καμμια φορά ξενοι άνθρωποι μπορει να προσφερουν περισσότερα απο οσα φανταζόμαστε. Γραφω εδω για να δω και την αλλη πλευρα της ζωής που ποτε μου δεν ειχα γνωρίσει. Τον τόσο πόνο, την απουσία, την απώλεια..... Ολα καινούργια συναισθηματα, όλα πρωτοφανή σε μενα.... Ναι, ήμουν τυχερη, ούτε χωρισμό από σχεση δεν είχα βιώσει. Τωρα μου ήρθε όλο μαζί όμως. Και μπροστά, τιποτα, το κενο, το χάος,,,,,,, παιδάκι που παει με τη μαμα του για πρωτη φορά στην πρώτη δημοτικού........Μεγάλη ειμαι γι'αυτά....δυσκολοτερο από τοτε στα 6 μου..... ανάποδο, στραβό, λαθος.
Σημερα κλαιω συνεχως από το πρωι....... συνεχως όμως..... Δεν μαλακώνει τίποτα, χειροτερεύει...
IOANNIS2 εχεις απόλυτο δίκοιο, αυτο κανω ειμαι μαζι με αγαπημενα πρόσωπα, πολυ αγαπημένα αλλά η απουσία είναι δυσαναπλήρωτη.Το κενό μου μεγάλο.
Σας ευχαριστώ όλους που ασχολείστε μαζί μου.
Ειλικρινά...........
Κατερίνα, τι φχαριστάς καλέ? Το λιγότερο που μπορούν τα μέλη να κάνουν για σένα, να σου προσφέρουν ένα χέρι βοηθείας στις δύσκολές σου ώρες. Κορίτσι μου, το κλάμα σε βοηθάει θαρρώ, να ξεσπάς τον πόνο και τη θλίψη, να μη το κρατάς μέσα σου όλο το φορτίο.
Κατερίνα, τώρα που ο καιρός άνοιξε, να βγαίνεις από το σπίτι, έστω για μια βολτίτσα χαλαρή, έναν περίπατο αρχικά, θα σε βοηθάει να ξεκολλάει κάπως ο νους, έχεις ανάγκη τις ανάσες σου. Μην ξεχνάς να σε φροντίζεις, γιατί έχεις και σένα, πρόσεξε τον εαυτό σου, θα μαλακώσει σιγά σιγά, θα ξαναβρεις το κουράγιο, λίγο λίγο, μέρα τη μέρα, βήμα βήμα. Μη σου ζητάς πολλά γι αρχή,ε?
Καλό σου ξημέρωμα.:)
Δεν μου ζητάω πολλα.............χθες με το ζορι μια φιλη έβγαλε εισητηρια για θεατρο, πηγα, πηγα και για ποτο στον Κεραμεικο .......και μετά γυρισα σπιτι και εκλαιγα 2 ώρες..............τιποτα. Δεν περιμενω να πω περασα καλά, ξεδωσα ,κλπ, έχω τοσο πονο που δεν εχω ανάγκη να βγω να ζήσω......το εκανα όμως αλλά και παλι κενο. Καθε νερα χειρότερα...........Ποιος εχει βιώσει το θανατο και αν μπορει να μου πει ποτε ημερει η ψυχη μας? Ποτε δεν έχουμε αυτον τον πονο στο στήθος, τον ανελεητο??????Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Είναι πολύ νωπό ακόμα βρε κοριτσάκι μου! Θα μαλακώσει ο πόνος σου, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα... Καθε απώλεια είναι διαφορετική και κάθε άνθρωπος διαφορετικός, οπότε δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο. Όμως καλά κάνεις και δε μένεις στο σπίτι, μην περιμένεις να νιώσεις καλύτερα από αυτό, αλλά να περάσεις κάποιες ώρες σε άλλο περιβάλλον. Χρειάζεσαι χρόνο, δώσε τον στον εαυτό σου! Πάρε όσο χρόνο θέλεις για να περάσει λίγο ο πόνος, είναι αρκετό απλά να επιβιώνεις για κάποιον καιρό. Σου στέλνω τη συμπαράστασή μου.Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
Σημερα βρέθηκα με τη μαμα μου,με τους γονεις που Κώστα μου και τους κουμπαρους μας.
Πρωτη μερα που πήγε καπου η πεθερά μου, και ήταν σήμερα το σπίτι της μαμας μου που μενω και εγω.
ΣΗΜΕΡΑ λοιπον ξεκίνησα να καταλαβαινω πόσο ο πόνος μου χειροτερεύει και πόσο η ζωή μου θα αλλάξει σε όλους τους τομείς, αν αλλαξει ποτέ και άν συνεχίσω να ζω.
Να εξηγήσω μηπως καποιος με καταλάβει.
Ξεκινήσαν κουβέντα περι ανεμων και υδάτων, να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα, και άρχισαν να λένε για τα νιατα τους πως ζήλευε ο ένας τον άλλον, πως χορεύανε τότε στα κλαμπ. Μετά πηγαμε στο σήμερα, τι θελει να βλέπει ο ένας στην τηλεόραση και ο άλλος δεν τον αφήνει, τι ώρα κοιμάται το μεσημέρι και άλλα πολλά τετοια, μικρά, καθημερινα, ασημαντα, αλλα ταυτόχρονα ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΤΝΙΚΑ. Εγω δεν μπορουσα να αρθρώσω ΛΕΞΗ. Τι να πω? Εγω με τον Κώστα αυτό ή εκείνο, ενω ο Κωστας μου χάθηκε? ΤΙ ΝΑΠΩ? ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΠΑΙΔΙΑ ΠΛΕΟΝ.....Θα είμαι σε παρέες που θα λένε ο ένας για τις συνήθειες του άλλου και εγω θα κοιτάω αλλου......Δεν έχω ουτε τι να πω πια..... Και αν ακομη μου πειτα να μιλάω, δεν μπορω να νοιώσω το βλέμμα του οικτου από τους άλλους που θα ουρλιάζει σιωπηλά και θα είναι σαν να λεει "αχ την κακομοίρα".....ή ακόμη πως μπορω να μιλάω σε παρελθόντα χρόνο ενώ πριν 45 μέρες ήμουν μαζί με τον άντρα μου και συμμετείχαμε σε παρόμοιες συζητήσεις.....
Δεν ξερω αν σας μπέρδεψα, προσπαθω να εκφράσω το συναίσθημα, αλλά έχω ήδη θυμώσει με όλα, πονάω όλο και πιο πολυ........
Ξέρεις Κατερινάκι τουλάχιστον βρήκαμε αυτό το forum και λέμε πράγματα που δεν μπορούμε να τα πούμε σε άλλους και είναι σημαντικό έστω και μέσα απο εδω να βγάζουμε απο μέσα μας οτι σκεφτόμαστε. Μας κάνει καλό!!!! Κουράγιο σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!!
Ψυχιατρο είδα, και θα ξαναδω....Δεν εμαθα ουτε ειδα τιποτα καινουργιο.
Ξερει κανεις το Cenrtac? Αυτο μου έδωσε ο γιατρός, 2 φορες την ημέρα. Σημερα ήπια, δεν καταλαβα τιποτα, θελει το χρόνο του κι αυτο????
Ο πόνος χειροτερεύει.....Βγηκα και βόλτα, για ποτό παλι, έκλαιγα στο μαγαζι.,,,,δεν ειναι εδω να μου πιάσει το χέρι να περπατήσουμε, να γυρίσουμε μαζι στο σπίτι.....γυρισα μόνη σαν κουτσουρο.......κενη. Τιποτα.
26 Απριλίου σήμερα. Θα γιορτάζαμε τα γενεθλιά του σήμερα και είχα σκοπό από τα Χριστούεεννα να του κανω ένα μεγάλο παρτυ.................δεν τολμησα να παω καν στο μνήμα.....Τι να κανω ΕΚΕΙ? Τι να πω και σε ποιον............ΤΙΠΟΤΑ, ΟΛΑ ΚΕΝΑ παιδιά, τίποτα........
Κατερίνα λυπάμαι πολύ για τον χαμό του συντρόφου σου..Quote:
Originally Posted by KaterinaKostas
Περίπου ίδια ιστορία έζησε και ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Πάνω κάτω είχαν τις ίδιες ηλικίες με σας χωρίς παιδιά. Υπήρχε πολλή αγάπη μεταξύ τους...
Χρειάζεσαι χρόνο. Είναι νωρίς ακόμα αλλά προσπάθησε να είσαι με κόσμο, με αγαπημένους σου ανθρώπους, μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Καλώς ζήτησες βοήθεια από ειδικό. Όσο σκληρό και κλισέ κι αν ακούγεται, η ζωή συνεχίζεται...
Καλή δύναμη
Σε ευχαριστώ πολυ..........τι συγγενικό σου πρόσωπο πως είναι τώρα, πως ζει? τι κανει? δεν ρωταω απο περιέργεια, είμαι σε απόγνωση.........Quote:
Originally Posted by iberis
Ναι καταλαβαίνω..
Είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο άτομο που η ζωή της ήταν γύρω από τον άνθρωπο που έχασε. 'Ηταν μεγάλο σοκ γι αυτήν καθώς ο χαμός του συζύγου της ήταν αιφνίδιος! Θυμάμαι ότι πέρασε πολύ δύσκολα τα δύο πρώτα χρόνια. Είμασταν κοντά της όπως και άλλοι συγγενείς και φίλοι. Να σημειώσω ότι οι γονείς της είχαν ήδη πεθάνει και δεν δούλευε. Φλέρταρε με την κατάθλιψη αλλά ζήτησε βοήθεια από ειδικό για να μην καταρρεύσει. Στάθηκε στα πόδια της. Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Γενικώς ταξιδεύει με την πρώτη ευκαιρία, προσπαθεί να περνάει καλά να βρίσκεται με ανθρώπους και να μην απομονώνεται. Δεν ξανάφτιαξε τη ζωή της με άλλον άντρα, αν και είχε την επιθυμία από ένα σημείο και ύστερα (αρκετά δύσκολη ως άνθρωπος και όχι τόσο ευέλικτη στις επιλογές της). Μια νέα σχέση δεν είναι κάτι βέβαια που σε απασχολεί αυτή τη στιγμή, απλά θέλω να σου δείξω ότι η ζωή όντως συνεχίζεται χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάς τον άνθρωπό σου.
Ευχαριατώ που το μοίράστκες. Δεν μπορω να παραλληλησω τώρα τον εαυτό μου αλλά το διάβασα πανω από 3 φορες...........Στεκομαι για την ώρα στα δυσκολα πρώτα χρόνια που αναφερεις............εκεί καπου και περισσότερο βαδίζω χωρις τιποτα μεσα μου πια..........να σαι καλα iberis.......Quote:
Originally Posted by iberis
Κατερίνα, δεν μπορώ να καταλάβω τον πόνο που νιώθεις. Απλά επειδή είχα ζήσει την εμπειρία του συγγενικού μου προσώπου από κοντά, ξέρω ότι ήταν δύσκολος πολύ ο πρώτος καιρός. Δεν ήταν όμως μόνο δύσκολος, είχε και στιγμές ανακούφισης, συνειδητοποίησης και διάθεσης για ζωή και αγώνα..
Δεν ξέρω αν δουλεύεις, πάντως η δουλειά και τα όποια ενδιαφέροντα θα σε κρατήσουν στα πόδια σου. Είναι πολύ ανθρώπινα όλα αυτά που νιώθεις η θλίψη και η απόγνωση. Είναι όμως και μέσα στην ανθρώπινη φύση και στις ανθρώπινες δυνατότητες να μπορέσεις να επιβιώσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Κατερινακι μου, τι κανεις καρδουλα μου? ειχα γενεθλια στις 22 Μεγαλη Παρασκευη. Απολυτα ταιριαστο! Ο τακουλης μου ελεγε χρονια πολλα και με φιλουσε παντα στις 00:01! εκεινο το βραδυ δεν ηταν εκει ουτε και την αλλη μερα ουτε και την επομενη.
Παρεες..........
Ολες οι παρεες μου ειναι φιλοι με παιδια. Ερχεται το Σαββατοκυριακο και εμενα τελειωνει στις 7 το απογευμα. Απο εκει και περα η βολτα με τον μικρο τελειωνει και καθε ζευγαρι κανει το προγραμμα του για το βραδυ. Εγω δεν εχω αντρα πια και δεν χωραω σε τετοια προγραμματα.
Εχω ανυπαντρες φιλες αλλα και αυτες ειναι στην αναζητηση συντροφου και εγω ειμαι στην θλιψη. τι να με κανουν εμενα σαββατοβραδο μαζι τους!
και ετσι μενω σπιτι με τον τωρινο μου συντροφο, ενα τριχρονο και ολες μου οι συζητησεις ειναι με ενα τριχρονο μεχρι να κοιμηθουμε. Εχω και την μαμα μου βεβαια αλλα δεν δεχομαι να μεινουμε μαζι. Θελω να μεγαλωσω το παιδι μου μονη μου. Ισως να ηταν καλυτερα αν δεν ειχα παιδι, ισως και οχι. Δεν ξερω.