Printable View
Σκέφτομαι ότι αύριο κλείνουν 3 χρόνια από το θάνατο της κι ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα μπορέσουμε να τη διαβάσουμε στο μνήμα της...Μετά δεν θα έχω καν την παρηγοριά να την "επισκέπτομαι"... :(
Οι νεκροί θα έπρεπε να μένουν στην ησυχία τους για πάντα...μου ήρθε πολύ άσχημα όλο αυτό...
Κουραγιο κ συλληπητηρια αγαπητο μελος!
Σ' ευχαριστώ, να 'σαι καλά! Τελικά πήγαμε αλλά δεν υπήρχε παπάς ούτε για ίχνος και θα πάει η μητέρα μου να διαβάσει τα κόλλυβα στην εκκλησία...
Νομίζω πως για πάντα αλλά ιδιαίτερα σε τέτοιες στιγμές θα νιώθω περήφανη που έχω το όνομα της και που φοράω το δαχτυλίδι που μου το θυμίζει, ακόμα κι αν δεν έχω την αξιοσύνη της...όπως και να ΄χει σ' εμένα δόθηκαν και τα δύο...
Επίσης, σκέφτομαι ότι του χρόνου τέτοια μέρα θα πρέπει να πάρω ότι έχω αφήσει στον τάφο μιας και δε θα υπάρχει πια...αυτό με στεναχωρεί αλλά ίσως το ότι θα τα φέρω στο σπίτι μας να είναι μια μικρή παρηγοριά...θα τη νιώθω κοντά μου...πάντα όπου κι αν είναι θα τη νιώθω κοντά μου...όμως όσο υπάρχει αυτός ο τάφος χαίρομαι να κάνω το καθήκον μου...
Μόνο που καμιά φορά είναι κάπως να βλέπω το όνομα μου γραμμένο...
Συγγνώμη αν σας ζαλίζω, τα γράφω αυτά επειδή έχω ανάγκη να τα πω κι ας έχουν περάσει χρόνια...με ηρεμεί...
Σκέφτηκα να μην ανοίξω καινούριο θέμα...
Θέλω να γράψω ότι πριν από ένα μήνα έχασα το θείο μου... :( Από καρκίνο...και δεν ήταν μεγάλος, 60 χρονών...Εκτός από τη θλίψη, η οποία είναι φυσιολογική έχω πάθει και σοκ γιατί "έφυγε" πολύ γρήγορα μετά τη διάγνωση, σε λιγότερο από μήνα και δεν το περίμενα τόσο γρήγορα...Μου ήρθε απότομα και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ αυτό το σοκ...τις πρώτες νύχτες φοβόμουν να κοιμηθώ γιατί νόμιζα ότι δεν θα ξυπνήσω, ότι θα πεθάνω κι εγώ όσο κοιμάμαι...τώρα δεν το έχω πια αυτό αλλά είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ αν και δεν είναι και τόσο στην επιφάνεια όσο τις πρώτες μέρες αλλά εξακολουθεί να υπάρχει...δεν μπορώ να το πιστέψω και να το δεχτώ ότι δεν είναι πια μαζί μας...κανονικά θα γιορτάζαμε μαζί τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά... :(
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει με κάποιο τρόπο, απλά θέλησα να το μοιραστώ έστω μήπως και ξαλαφρώσω λίγο...
Kυκνακο , θα σου διηγηθω μια ιστορια που μοιαζει με την δικια σου . Οταν ημουν 22 , ειχα ενα κολλητο φιλο , συμφοιτητη , με χιου,μορ , κολλητο-κολλητο . που ομως οταν πηγε στρατο , κατι δεν πηγε καλα κ τον πηγαν στο στρατιωτικο νοσοκομειο , στην ψυχιατρικη πτερυγα . Εγω τοτε , χαζο παιδι , χαρα γεματο , πηγα και τον εβλεπα , σαν μην τρεχει τπτ , αφου νορμαλ μου φαινοταν . Πηγε σπιτι του , με αναβολη , κ αρχισαμε να βγαινουμε παλι , πιο αραια ομως . Ενα πρωι , μαθαινω οτι πηδηξε απο την ταρατσα . Φυσικα επαθα σοκ , πηγα στην κηδεια , κουβαλησα το φερετρο κ ημουν απλως σε κατασταση σοκ . Ενα βραδυ , συντομα , μου κολλαει η ιδεα οτι θα παθω κ εγω τα ιδια οταν παω στρατο ( σε 5 μηνες ) κ να μην μπορω να την ξεκολλησω απ το μυαλο μου . Να μην μπορω να κοιμηθω επειδη μου ερχουταν ο θορυβος που εκανε το σωμα του σκαζοντας κατω . Πολλες φορες ερχοταν η μανα μου κ κοιμοταν διπλα μου , γιατι πετεγομουν καθιδρος στον υπνο μου . Δεν μπορουσα να πιστεψω η να χωνεψω οτι αυτο το παιδι εκανα τετοιο πραμα . Ενα μηνα δεν ξεμυτισα απο το σπιτι , ειχαμε κ διακοπες , κ μετα απο τον μηνα , πηγα σεναν ψυχιατρο , μουδωσε κατι χαπια , ουτε θυμαμαι πως τα λεγαν ,αφου δεν ειχα ξαναπαρει χαπι στη ζωη μου , κ αργα -αργα περασαν ολα , οριστικως δε οταν πηγα στρατο και ειδα οτι δεν ειναι κ τοσο τρομερο , κ περασα κ καλα .
Δεν ξερω αν βοηθησα .
Βοήθησες με την έννοια ότι έστω και με χάπια ξεπέρασες το σοκ...ελπίζω κάποια στιγμή να το ξεπεράσω κι εγώ αλλά θα ήθελα να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί δεν είμαι καθόλου καλά...ήμουν τόσο "παγωμένη" που μου πήρε ένα μήνα για να μπορέσω να γράψω σχετικά...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Επαναφέρω το θέμα γιατί πλησιάζει το μνημόσυνο του θείου μου (για τον ένα χρόνο) και νιώθω πιο έντονα τα συναισθήματα θλίψης όπως και τότε που "έφυγε"...δηλαδή είναι σαν κάπως να το ξαναζώ...δεν ξέρω αν μπορεί να με βοηθήσει κάποιος, κυρίως τα γράφω επειδή νιώθω την ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου αλλά οποιαδήποτε συμβουλή για το πως να το αντιμετωπίσω θα ήταν ευπρόσδεκτη...
Νιώθω ότι δεν μπορεί να έχει συμβεί αυτό, ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί...επίσης η θλίψη δεν με αφήνει, ειδικά όταν βλέπω την μητέρα μου να κλαίει...ακόμα και πριν από λίγο που μιλούσε στο τηλέφωνο με τη θεία μου έκλαιγε...το ξέρω πως είναι φυσιολογικό, αδελφός της ήταν αλλά μου κάνει κακό αυτή η ατμόσφαιρα...εγώ δεν μπορώ πια να κλάψω, δεν ξέρω γιατί παρόλο που πονάω...
Σκέφτομαι τόσα πράγματα, μου έρχονται αναμνήσεις από όμορφες στιγμές και δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν θα τις ξαναζήσουμε...για παράδειγμα τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα...κανονικά θα τα περνούσαμε οι δυο οικογένειες μαζί...δεν μπορώ να δεχτώ ότι φέτος θα λείπει, ότι η θέση του στο τραπέζι θα είναι άδεια...και τόσες άλλες αναμνήσεις...θυμάμαι μια φορά που μου είχε κάνει μια εξυπηρέτηση και τον ευχαρίστησα και μου είπε "δεν θα λες ευχαριστώ στο θείο σου"...ήταν τόσο καλός μαζί μου και μου λείπει...δεν ξέρω πως ν' αντέξω όσα νιώθω καθώς πλησιάζει η μέρα ούτε πως θα αντέξω τη συγκεκριμένη μέρα...αν και πέρασε σχεδόν ένας χρόνος ο πόνος είναι ακόμα πολύ έντονος...
εγω οταν ειχε πεθανει ο παπους μου δε πηγα πουθενα σε κηδειες γιατι πολυ απλα ειναι παντελως ακαταληλος για τετια γιατι εκτος οτι εχω το εσωτερικο μνημοσυνο αν εχω κ τις κηδειες καπακι τοτε θα με κλαψουν μανουλες ετσι απλα μενω εκτος απο ολα αυτα γιατι η ψυχολογια μου εχει προδιαθεση για κρισεις κ ετσι εμαθα να μη τη προκαλω κ ας λενε οι αλλοι οτι θελουν για μενα... κ δεν εχω ορεξη επισης να κανω κανενων ειδικων τις τσεπες πλουσιες ας τις κανουν αλλοι που εχουν να πληρωνουν.
[QUOTE=αλεξανδρος_77;511777]εγω οταν ειχε πεθανει ο παπους μου δε πηγα πουθενα σε κηδειες γιατι πολυ απλα ειναι παντελως ακαταληλος για τετια
Aλεξ , αμα δεν πας στις κηδειες των αλλων , ουτε αυτοι θα ερθουν στην δικη σου !!
ας μην ερθουν δε με νιαζει εμαθα να γινομαι ψυχρος κ απαθης για να αντεχω.
Όμως και πάλι Αλεξάνδρε αν λένε πράγματα για σένα δεν θα νιώθεις άσχημα χειρότερα. Ακόμα και σε κηδεία να πας αν θέλεις κάθεσαι πίσω από τον κόσμο ώστε να μην βλέπεις που βάζουν το φέρετρο μέσα εγώ αυτό έκανα στην γιαγιά μου που πέθανε
Κύκνε να σκέφτεσαι ότι εκεί που είναι είναι καλά κι ότι ούτε αυτός θα ήθελε να στεναχωριεστε
εγω οταν καπιον δε τον υπολογιζω δε με νιαζει απολυτως τιποτα οτι κ να πει
Καλό αυτό εγώ δεν μπορώ να το κάνω
Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Αλεξ , αστειευομαι !! λες να σε νοιαζει αν θαρθουν στην κηδεια σου ( η μου ) . Ψυχρος και απαθης θα εισαι σιγουρα !!!
Σ' ευχαριστώ για την συμπαράσταση σου Νίκυ...θα προσπαθήσω...απλά το δύσκολο είναι να περάσουν κυρίως αυτές οι μέρες που η απουσία του είναι πιο έντονη γιατί ξυπνάν οι αναμνήσεις...θυμάμαι τη μέρα που "έφυγε" κι εγώ περίμενα εδώ να μάθω νέα γιατί τον είχαν πάει στο νοσοκομείο και αγωνιούσα να μάθω τι γινόταν μέχρι που τελικά πήρα τηλέφωνο και μου είπαν ότι "έφυγε" και μόλις το έκλεισα άρχισα να κλαίω...θυμάμαι την κηδεία...εγώ στεκόμουν μπροστά μπροστά γιατί ήθελα να τον βλέπω μέχρι και την τελευταία στιγμή, να κρατήσω ζωντανό το πρόσωπο του...Quote:
Originally Posted by nikiii
Quote:
Originally Posted by Macgyver
Η παρουσια στις κηδειες ειναι απολυτως πραιρετικη . Να παρεξηγηθη ο εκλιπων ? δυσκολο . Να παρεξηγηθουν οι δικοι του ? μπορει , και να μην ελθουν στην κηδεια σου . Σαμπως θα σε νοιαξει ? εγω δεν παω σε κανενος , και ας μην ελθη κανεις στην δικη μου , δεν θα περασω καλυτερα με κοσμο !!
απ' όσα διάβασα εδώ, μάλλον το θέμα δεν είναι ο θάνατος -καθαυτός- της γιαγιάς ή του παππού...
ίσως και να είναι η θλίψη ως μόνιμη κατάσταση ανεξάρτητα από τι την πυροδοτεί κάθε φορά...
δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς... ο παππούς και η γιαγια θα πεθάνουν κάποτε... το ίδιο και οι γονείς... η "δουλειά" των παιδιών είναι να τους θάψουν και να τους θυμούνται...
το αξεπέραστο πένθος είναι η απώλεια των παιδιών και των νέων... μόνο εκεί δεν χωράει παρηγοριά γιατί είναι κόντρα στον κύκλο της ζωής...
γνωρίζω προσωπικά ανθρώπους που έχουν χάσει παιδιά και παρ' όλα αυτά παλεύουν με αυτό που δεν παλεύεται... συνεχίζουν τη ζωή με αξιοθαύμαστη στωικότητα...
άρα, για να ξαναγυρίσω στην αρχική ερώτηση, του θέματος "πόσο φυσιολογικό είναι" που τέθηκε το 2011 και δεδομένου ότι τώρα έχουμε 2014, θα έλεγα "καθόλου"
https://www.youtube.com/watch?v=ptEowkL4gXU
(μια κηδεία ενός παππού, όπως την είδε ο Ακίρα Κουροσάβα)
http://www.youtube.com/watch?v=dag2ypGgm2QQuote:
Originally Posted by Macgyver
Και μια κωμικη εκδοση .........
Μάλλον έγινε κάποιο μπέρδεμα επειδή στο θέμα μιλάω για όλους τους δικούς μου που έχω χάσει...αρχικά το άνοιξα για τη γιαγιά μου, ναι, που πέθανε το 2011 αλλά στο τελευταίο μου ποστ αναφέρομαι στο θείο μου που πέθανε πέρυσι, 25 Νοεμβρίου...αυτόν πενθώ τώρα κι είμαι θλιμμένη ειδικά όσο πλησιάζει το μνημόσυνο του...το μόνο που μου δίνει θάρρος είναι ότι η ψυχολόγος μου σήμερα μου είπε ότι αφού άντεξα την κηδεία θα τ΄αντέξω κι αυτό...Quote:
Originally Posted by mama
Παράξενο το βιντεάκι...
παράξενο είναι να μην μπορείς να αντέξεις την κηδεία του θείου και να μιλάς γι αυτό ένα χρόνο μετά...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
παράξενο είναι επί 4 χρόνια να σε απασχολούν απώλειες που βρίσκονται μέσα στο φυσιολογικό κύκλο...
το βιντεάκι αυτό (απόσπασμα από την ταινία του Κουροσάβα "όνειρα") ακριβώς λέει: πως οι άνθρωποι δέχονται με χαρά όλο το φυσιολογικό κύκλο της ζωής...
στα χωριά, όπου οι άνθρωποι είναι πιο δεμένοι με αυτόν τον κύκλο, στις κηδείες των γέρων πέφτει πολύ γέλιο... μαζεύονται οι άλλοι γέροι και θυμούνται τις ωραίες στιγμές και γελάνε...
[QUOTE=mama;512026]παράξενο είναι να μην μπορείς να αντέξεις την κηδεία του θείου και να μιλάς γι αυτό ένα χρόνο μετά...
παράξενο είναι επί 4 χρόνια να σε απασχολούν απώλειες που βρίσκονται μέσα στο φυσιολογικό κύκλο...
mama , ξεχνας οτι απευθυνεσαι σε ενα ατομο που πασχει απο κτθλψη . Αυτη η ασθενεια σε κανει να μεγαλοποιεις τα δυσαρεστα .
[QUOTE=Macgyver;512065]δεν το ξεχνάω, το τονίζω... το είπα πρώτο- πρώτο...Quote:
Originally Posted by mama
Θέλω να πω κάτι ακόμα όσον αφορά το θείο μου, ότι δεν με αφήνει και το οικογενειακό μου περιβάλλον να ξεχαστώ...για παράδειγμα τώρα η μαμά μου μιλάει με τη θεία μου στο τηλέφωνο και κλαίει...κι αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που τηλεφωνιούνται οπότε κι εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω...το να την ακούω να κλαίει μου χειροτερεύει την ψυχολογία...
πηγαινε και καμια βολτα βρε κυκνα...
καθεσαι και ακους τα τηλεφωνα της μαμας?
Πήγα σινεμά την περασμένη εβδομάδα, ωραία ήταν... :) Όλο και θα ξανακανονίσω κάτι αλλά αυτό το Σαβ/κο θα το αφιερώσω σε κουλτούριασμα μέσω ταινιών (σπιτάκι αλλά κι αυτό όταν κάνεις κάτι ενδιαφέρον ωραία είναι)...Quote:
Originally Posted by Remedy
Όσο για τα τηλέφωνα, μην φανταστείς ότι στήνω κι αυτί εγώ στο δωμάτιο μου κάθομαι αλλά ακούγεται...Βασικά θέλω να πάω να μείνω μόνη μου αλλά χωρίς δουλειά δεν γίνεται (εδώ δεν ξέρω αν θα γίνει κι όταν θα βρω δουλειά με τους μισθούς πείνας που δίνουν)...
Επίσης μου τη σπάει να εξαρτώμαι από τους γονείς μου...αύριο θα πάρω πάλι εφημερίδα να δω τι παίζει...
μπραβο κυκνα!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
χαιρομαι που τα διαβαζω ολα αυτα.
κι εγω την βρισκω πολυ με τις ταινιες και εδω και στο σινεμα οταν αξιζει τον κοπο η παραγωγη. ειναι απο τις αγαπημενες μας διασκεδασεις.
μεχρι να βρεις την ακρη με τα οικονομικα, προσπαθησε να βρισκεις τροπους να κρατας μια μινιμουμ ανεξαρτησια, εστω με την συγκατοικηση.
να επιδιωκεις να μην ακους τηλεφωνηματα, βαζε μουσικη, να πηγαινεις βολτες ακομα και για ασχετους λογους, ακομα και συντομες.
σημερα ειναι μια υπεροχη μουχλιασμενη μερα, χωρις ηλιο και με μπολικη υγρασια.
εμεις θα παμε σε λιγο για τσιπουρακια σε ενα ταβερνακι .
προτεινω να παρεις μια φιλη, εναν φιλο και να πας κι εσυ. ασε την μαμα να τα λεει και να τα κλαιει με την θεια.
:DQuote:
Originally Posted by Remedy
Κι εδώ μια απ' τα ίδια όσον αφορά τη μέρα, μούχλα και συννεφιά...
Ε, εντάξει, τώρα θα φάμε όλοι μαζί είναι κι ο αδελφός μου εδώ και δεν λέει να τους αφήσω αλλά κάποια στιγμή θα κανονίσω κάτι άλλο, κανένα καφεδάκι... :p
Είχαμε πάει τις προάλλες με τον αδελφό μου σ' ένα καινούριο εστιατόριο με διακόσμηση σε στυλ 50's και μέχρι κι οι σερβιτόρες ήταν ντυμένες ανάλογα με λουλουδάτα φορεματάκια και είχε μέσα κι ένα χρωματιστό λεωφορείο που μπορούσες να καθίσεις κι εκεί μέσα να φας, είχε πολύ πλάκα...άρχισα να ξεμυτίζω σιγά σιγά, καιρός ήταν!
Σ' ευχαριστώ για την συμπαράσταση!
Παράξενο; ΠΑΡΑΞΕΝΟ; ... Πάντως, όχι, για μένα δεν έχει να κάνει ΜΟΝΟ με το ότι ο κύκνος έχει κατάθλιψη... Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου, το πόσο δένεται ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, κυρίως με ανθρώπους... Επειδή είμαι άνθρωπος που γενικά "δένομαι", μπορώ να καταλάβω πως αυτό που περιγράφει, για εκείνην, αλλά και στα δικά μου μάτια, είναι κάτι φυσιολογικό, όπως ακριβώς είναι και ένας θάνατος στα βαθιά γεράματα (παράδειγμα). Αυτό δεν σημαίνει πως τον δέχεσαι, πως δεν σε πληγώνει, πως μετά από χρόνια το αντέχεις... Έχω αποχωρίστει μια ΠΟΛΗ που έχω ζήσει ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ, και μου πήρε πάνω από 1 χρόνο να το αποδεχτώ, να καταλάβω πως αυτό το πράγμα με πάει πίσω και δεν γίνεται πια να το αφήνω να με επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό. Έχω "χάσει" 2 σκυλάκια, ένα χρόνο μετά αν έφερνα στην σκέψη μου τον τρόπο που είχαν πεθάνει, έβαζα τα κλάματα και επηρεαζόταν η διάθεση της υπόλοιπης μέρας, ακόμα και ημερών. Φαντάζεσαι τί βαρύτητα μπορείς τότε να δώσεις στην απώλεια ΕΝΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ; Όσο φυσιολογικός κι' αν ήταν αυτός ο θάνατος. Είσαι/ήταν άνθρωπος, σου λείπει, μπορεί να μην θες να το δεχτείς, να σε πληγώνει ο τρόπος που πέθανε, να σε βασανίζουν τα γιατί, να θυμώνεις, να νομίζεις ή και όντως να το έχεις δεχτεί αλλά και πάλι αν το σκεφτείς να ΜΗΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ, και μόνο στην σκέψη ότι θα περάσεις ξανά απ' το νεκροταφείο που τον θάψατε, να φρικάρεις και να νιώθεις πως δεν μπορείς να το περάσεις ξανά. Όλα αυτά, ακούγονται ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΑΚΟΜΑ;Quote:
Originally Posted by mama
Απαντάω -αν και περσινό το θέμα, τώρα το είδα, δεν ξέρω καν αν διαβαστεί τί έχω γράψει- γιατί πραγματικά μου έκανε εντύπωση και θέλω να πω στον κύκνο πως την καταλαβαίνω (χωρίς να έχω βιώσει ποτέ ανθρώπινη απώλεια, και μόνο στην σκέψη δηλαδή φρικάρω)... Και να συνεχίζει να κάνει πράγματα που την χαλαρώνουν και την βοηθούν στο να ξεχνιέται. Ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχος, ο τρόπος σκέψης όμως και οι πράξεις, είναι.
Φεγγαρόφωτο με το ωραίο ψευδώνυμο, γεια σου! :) Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε εντύπωση που κάποιος σχολίασε το θέμα μου μετά από τόσο καιρό, νόμιζα πως είχε ξεχαστεί (από μένα πάντως όχι, δεν ξεχνώ ποτέ όσους αγάπησα) όμως είναι μια ευκαιρία να γράψω πως βλέπω τα πράγματα τώρα και βλέποντας τα γραμμένα να τα συνειδητοποιήσω...τώρα πια έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από το θάνατο του θείου μου κι ο πόνος έχει κάπως γλυκάνει, δηλαδή αντέχεται πιο πολύ αλλά ακόμα αποφεύγω να πηγαίνω στο νεκροταφείο, μου κάνει κακό...έτσι κι αλλιώς ξέρω ότι ο τάφος δεν μένει ποτέ αφρόντιστος...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Αλλά και για τη γιαγιά και για τον θείο μου (καλά, την γιαγιά την έχουμε ξεθάψει μετά από τόσα χρόνια και εδώ να πω ότι διαφωνώ μ' αυτό αλλά τι να κάνουμε που δε χωράμε) με πείραξε πολύ ο τρόπος που πέθαναν και οι δύο από καρκίνο, η γιαγιά μου μάλιστα υπέφερε πολύ απ' αυτή την παλιοαρρώστια μέχρι να "φύγει", ο θείος μου πάλι "έφυγε" πολύ γρήγορα μετά την διάγνωση αφού έπαθα σοκ όταν το έμαθα, δεν το πίστευα...δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη, δεν το περίμενα τόσο γρήγορα ούτε εγώ ούτε ο αδελφός μου όταν ήρθε σπίτι και του το είπα αλλά το ανακάλυψε αργά δυστυχώς...και κάτι που με πονάει περισσότερο είναι ότι "έφυγε" σχετικά νέος, 60 χρονών...
Η γιαγιά μου πάλι έφυγε σχετικά πλήρης ημερών αλλά δεν με παρηγορεί αρκετά αυτό δυστυχώς...μου λείπει ακόμα γενικά αλλά σε μερικές στιγμές ακόμα περισσότερο, για παράδειγμα κάθε φορά στα γενέθλια μου που δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθει να μου ευχηθεί όσο ήταν στο πόδι και που ήταν μέσα στο μήνα, ακόμα πόσα χρόνια μετά και την ήθελα εδώ δίπλα μου όπως πάντα...
Όπως βλέπεις πάντα υπάρχει κάτι να πεις για την απώλεια...και χαίρομαι που με καταλαβαίνεις... :) Προσπαθώ όσο μπορώ να συνεχίζω τη ζωή μου αλλά η απώλεια πάντα σε πονάει κατά βάθος...
Τώρα αν μιλήσουμε για ζωάκια κι εγώ έχω χάσει 3 γάτες, η τελευταία μάλιστα 12 χρονών σχετικά μικρούλα από αρρώστια κι επειδή ήμουν μπροστά ήταν άσχημος ο τρόπος που πέθανε, δεν μπορούσε να αναπνεύσει η καημένη και αφού "έφυγε" την πήρα στην αγκαλιά μου και την κρατούσα και μου λείπει κι αυτή ακόμα και στεναχωριέμαι και βρίσκω άδικο που πέθανε κι αυτή μικρή σαν το θείο μου...
Είσαι πολύ γλυκιά... :) Καταβάθος ήξερα πως θα το διάβαζες, γι' αυτό το ανέβασα. Επειδή αναρωτιόσουν αν ήτανε φυσιολογικός αυτός ο πόνος, μετά από τόσο καιρό... Δεν ορίζουμε δυστυχώς τα συναισθήματά σας ειδικά για τόσο σοβαρά θέματα, τα ελέγχεις μέχρι ένα σημείο, απλά αν καταλάβεις πόσο πολύ σε πάει πίσω, πως δεν σε οφελεί να τα σκέφτεσαι, απευθείας πιστεύω με το που έρχεται ξανά ασυναίσθητα σαν σκέψη, προσπαθείς να την διώξεις με το να κάνεις πράγματα για σένα που θα σε οφελέσουν. Εγώ στο προηγούμενο ποστ, ήθελα να αναφέρω όλες τις περιπτώσεις γιατί δεν ήξερα τί ακριβώς είχε συμβεί με τους δικούς σου. Και είπα πως ακόμη κι' αν πέθαιναν στα βαθιά γεράματα, από φυσικά αίτια, ακόμη κι' εκεί μια τέτοια αντίδραση και συμπεριφορά είναι φυσιολογική και καθόλου παράξενη, πόσο μάλλον όταν έχουν φύγει τόσο άδικα...
Πάντως ειλικρινά, επειδή όταν μπαίνω στο φόρουμ πού και πού, πετυχαίνω μηνύματά σου, χαίρομαι που έχεις αρχίσει να το ξεπερνάς και που προσπαθείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου! Ειδικά στην φάση που βρίσκεσαι, που είναι ακόμη πιο δύσκολο :) Το να στεναχωριέσαι όταν τα σκέφτεσαι, ακόμα και τώρα, είναι αναπόφευκτο, εξάλλου μιλάμε για απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, όσα χρόνια κι' αν περάσουν δεν πρόκεται να ξεχάσεις τα συναισθήματα που ένιωσες γι' αυτόν τον άνθρωπο.
Σου εύχομαι τα καλύτερα, μου φαίνεσαι πολύ ζεστός και καλός άνθρωπος. Καλή συνέχεια!
Κάνω ότι μπορώ...αφού οι προσπάθειες μου να βρεθώ κι εγώ εκεί που είναι εκείνοι απέτυχαν κι έπαψα πια να το προσπαθώ, προσπαθώ να ζήσω όσο το δυνατόν καλύτερα...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα! :D
Όταν κοιτάω τις φωτογραφίες του θείου μου (η μαμά μου έχει βάλει πολλές) κυρίως αυτή στην κουζίνα που την βλέπω θέλοντας και μη στο σημείο που είναι νιώθω θλίψη αλλά και ότι δεν θέλω να τη βλέπω, ότι με κάνει χειρότερα σαν να μου θυμίζει την απώλεια και το πως ένιωσα τότε όταν το έμαθα που ήταν μεγάλο σοκ για μένα, κανείς δεν περίμενε να συμβεί τόσο γρήγορα και δεν θα ξεχάσω το κλάμα που έριξα όταν έκλεισα το τηλέφωνο, φώναζα κι έλεγα "δεν μπορεί"...
Έχει νιώσει έτσι κανείς που έχει χάσει κάποιον; Ότι οι φωτογραφίες του κάνουν κακό;
Οι φωτογραφίες φέρνουν θλίψη. Οσος χρόνος κι αν περάσει. Ο πόνος με τον καιρό απαλύνεται, αλλά (για μένα) η θλίψη είναι πάντα εκεί.
Προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ, να μην επικεντρώνομαι στην απουσία, αλλά στη στιγμή που τραβήχτηκε η φωτογραφία, δες, η μητέρα μου, πόσο χαρούμενη ήταν, γελούσε κι έλαμπε!
Αλλες φορές τα καταφέρνω, άλλες όχι..
Λυπάμαι για τη μητέρα σου... :(Quote:
Originally Posted by Jackie
Έχω και μιαν άλλη απορία: οι φωτογραφίες από τις γατούλες μου που έχουν "φύγει" δεν με στεναχωρούν, αντιθέτως έτσι τις νιώθω κοντά μου...η μόνη εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ο πόνος για το θείο μου είναι μεγαλύτερος γι' αυτό δεν αντέχω να τις βλέπω...
Καλα Κυκνε δεν παιζει. Τρολλαρεις ετσι?Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Το οτι σου φαινεται εσενα φυσιολογικο να θρηνει καποιος ΑΝ φυσικα δεν εχει καποιο προβλημα οπως ο Κυκνος Moonlight δεν σημαινει και οτι ειναι. Με αυτη την λογικη οι ανθρωποι που αποδεχονται τον θανατο ειναι αναισθητοι δηλαδη η δεν αγαπησαν το ατομο που χασανε? Ενταξει μεχρι ενος σημειου εχεις ενα δικιο αλλα απο εκει και επειτα κατανταει αρρωστια που μονο καλο δεν κανει. Ειδικα αυτο που εγραψες για την πολη οπου εζησες ειναι ακραιο. Μπορει να εχεις καλες μνημες και να σου κανει κατι οταν την σκεφτεσαι αλλα ειναι υπερβολη σκεψου το λιγο.Quote:
Originally Posted by -moonlight-
"Η φωτογραφία είναι ποίηση παγιδευμένη στο κλάσμα του δευτερολέπτου."
"Μια εικόνα είναι ποίημα χωρίς λέξεις."
Συγγνώμη που σου ξανά απαντάω ενώ δεν έχω βιώσει ποτέ μια ανθρώπινη απώλεια αλλά καταλαβαίνω απόλυτα τι θέλεις να πεις μιας και το έχω νιώσει έντονα για άλλα πράγματα, οπότε φαντάζομαι πόσο περισσότερο άσχημα και απαρηγόρητα θα νιώθω αν συμβεί κάτι τέτοιο… Ο λόγος που σε καταλαβαίνω είναι αυτός:
"Δεν ξέρω εσείς αλλά εγώ δεν τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς: στεναχωριέμαι, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, πολλές φορές θυμώνω προκειμένου να μην δείξω τη στεναχώρια μου. Όλοι οι αποχαιρετισμοί έχουν τον ίδιο χαρακτήρα πάνω κάτω, είτε αποχαιρετούμε έναν έρωτα, μια φιλία, μια επαγγελματική σχέση, ακόμα και ένα αντικείμενο, ένα σπίτι που ζήσαμε, έναν τόπο τον οποίο αφήνουμε πια. Παρόμοια συναισθήματα γεννάνε."
Όπου αποχαιρετισμός, η οποιαδήποτε απώλεια, και σίγουρη η δική σου είναι η πιο έντονη και επίπονη… Στην αρχή, οι φωτογραφίες ήταν μια παρηγοριά, μια πικρή νοσταλγία, ότι έζησα κάτι, είτε κάποιες καταστάσεις, είτε στιγμές με ανθρώπους, και πικρή γιατί πια ήταν μια ανάμνηση και μόνο –πικρή σε ανεκτά επίπεδα στην αρχή-. Μετά όμως απέφευγα να τις κοιτάζω γιατί μου προκαλούσαν περισσότερο αρνητικά συναισθήματα, παρά θετικά. Έχω ακούσει από ανθρώπους που έχουν χάσει δικούς τους, ότι κι' αυτοί στην αρχή ήθελαν με οποιοδήποτε τρόπο να είναι κοντά σ' αυτόν που έχασαν, είτε μέσα απ' την φωνή του (αν ήταν π.χ. τραγουδιστής ή είχαν κάποια βίντεο) και να τον βλέπουν, αλλά μετά από κάποιο καιρό αυτό το πράγμα τους έκανε κακό, τους πλήγωνε όταν τον άκουγαν/έβλεπαν. Νομίζω πως είναι διαφορετικό αν απλά τον νιώθεις κοντά σου χωρίς να τον βλέπεις και να τον ακούς… Οπότε εγώ θα προσπαθούσα να γυρίζω απ’ την άλλη (αφού ξέρεις πού βρίσκονται) και να κοιτάζω επίτηδες άλλα πράγματα κάνοντας άλλες σκέψεις παρά να κοιτάζω τις φωτογραφίες. Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις καθόλου, προσπάθησε να κάνεις αυτό που είπε ο/η Jackie… Και ευτυχώς που η τότε προσπάθειά σου να βρεθείς εκεί ΑΠΕΤΥΧΕ.
Όσο για την γατούλα σου, πιστεύω πως έδωσες μόνη σου την απάντηση...
Καταρχάς εγώ αναγνωρίζω πως υπάρχουν χαρακτήρες και χαρακτήρες... Ναι για μένα και για άλλους ανθρώπους είναι φυσιολογικό. Ποιος ορίζει εξάλλου τί είναι φυσιολογικό και τι όχι; Κάτι που κάνω εγώ και με ευχαριστεί για σένα μπορεί να είναι παράλογο, ή και το αντίθετο. Εξάλλου μιλάμε για ένα θέμα που ο οποιοσδήποτε άνθρωπος θα δυσκολευόταν να το διαχειριστεί γιατί έχει να κάνει με ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ζωές. Δεν είπα ΠΟΤΕ και για κανένα λόγο πως όποιος το αποδέχεται είναι αναίσθητος, προς Θεού! Απλά έχει διαφορετικό χαρακτήρα ή εμπειρίες ζωής που τον έχουν βοηθήσει στο να διαχειριστεί πιο εύκολα και γρήγορα αυτή την απώλεια, και θαυμάζω τους ανθρώπους που το καταφέρνουν. Δεν ξέρω γιατί έχω παρεξηγηθεί, μάλλον δεν διατύπωσα καλά αυτά που σκεφτόμουν. Απλά δεν μου αρέσει να βλέπω να "κρίνουν" ασυναίσθητα κάποιες συμπεριφορές ανθρώπων που για εκείνους είναι φυσιολογικές, είτε επειδή αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, είτε επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας τους, είτε για το οτιδήποτε... Αυτό για την πόλη, ναι ήταν όντως ακραίο, δεν ξέρεις τους λόγους που ένιωθα έτσι όμως. Το αναγνωρίζω, και κατάφερα να το ξεπεράσω, αν και αργά. Δεν της είπα να μείνει κολλημένη, απλά σκέψου να κατηγορεί και τον εαυτό της πως ό,τι νιώθει είναι και παράλογο... Τελοσπάντων, δεν έχω να πω κάτι άλλο.Quote:
Originally Posted by φλοκ