Printable View
Κι εγώ διαφωνώ κάθετα με το τελευταίο μήνυμα του ιωάννη. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ναι, καλό είναι να εξαντλούμε τα περιθώρια αν πιστεύουμε πως ένας άνθρωπος (όχι ένας ρόλος, μια κατάσταση, ένα αποτέλεσμα) πραγματικά μας ταιριάζει, αλλά όπως και να το κάνουμε χρειάζεται να το πιστεύει κι εκείνος. Επιπλέον, καλό είναι να είμαστε ειλικρινείς πρώτα απ' όλα με τον εαυτό μας.
marian_m
marina38,
Χαίρομαι για τη διαφωνία και την αντίθετη σας άποψη. Στο μήνυμα μου πιο πάνω είχα πει και το εξής :««Μόνο μια περίπτωση βλεπω για να μην επιστρέψει, αν σε είχε στο νου του σαν συμβιβασμό, σαν κάποια που δεν ήταν η γυναίκα που έψαχνε, μέχρι να βρει κάτι καλύτερο και άρα ποτε δε σε αγάπησε.»» Αναγνώρισα αυτό το ενδεχόμενο όμως λανθασμένα το υποτίμησα πιστευοντας ότι ο λόγος που χε φυγει είναι ευθυνοφοβία και η πίεση που του ασκούνταν να αναλάβει υποχρεώσεις. Μετά που χα στειλει το μήνυμα αυτό ειχα δει το απαντητικο μηνυμα της Αγγελικής ότι αυτός προχώρησε με διαδικασία διαζυγίου. Πιστεύω έχετε δίκαιο τελικά, δεν πρέπει να καθήσει να τον περιμένει αν όντως είναι τόσο αποφασισμένος και αμετάπιστος οριστικά να φύγει μακριά της και το χειρότερο να τον παρακαλά, όταν τη στιγμη που πρεπε να σηκώσει ευθύνη λύγισε.
Κι έτσι κι αυτή να προχωρήσει στη ζωή της. Και αυτό προκύπτει και μεσα από απάντηση της σε μηνυμα της carrie να δημιουργησει μαι ομορφη σχεση με καποιον που θα την αγαπά και όχι ακποιον που θα τον παρακαλα: {{Αυτό, αυτό, αυτο!!!! Αυτό είναι που πραγματικά ονειρεύομαι και θέλω όσο τίποτα άλλο! Βέβαια είναι και στιγμές που με παίρνει από κάτω, απογοητεύομαι και φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να βρω αυτό που τόσο πολύ θέλω...}}
Με πήρε τηλ. για να με "ενημερώσει" πως ξεκινησε τις διαδιακσίες διαζυγίου. Νιώθω χάλια, η καρδιά μου πάει να σπάσει και κλαίω συνέχεια, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μου...
αγγελικουλα καλημερα..
θα ειναι χαζο να σου πω να μην στεναχωριεσαι..οποτε δεν...
θα περασει ομως καποια στιγμη και ισως ερθει και μια πιο δυνατη αγαπη στο μελλον..
να εχεις κοντα σου τους δικους σου ανθρωπους και να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου ωστε να περασει αυτη η μεταβατικη περιοδος λιγοτερο επωδυνα..
απο οσα διαβασα πιστευω οτι και ο φιλος σου εκανε τραγικα λαθη στην διαρκεια της σχεσης σας,τα οποια σε ενα βαθμο προσπαθησε να τα χρεωσει σε εσενα αλλα αυτο θα το αντιληφθεις καλυτερα οταν περασει η περιοδος του πονου..
σκεψου οτι θα μπορουσε να ηταν πολυ χειροτερα τα πραγματα και να βρισκοσουν τωρα μονη και με ενα παιδι..
εισαι σε δυσκολη φαση αυτη την στιγμη αλλα στην πορεια θα εχεις ισως την ευκαιρια να γνωρισεις καποιον που θα σε αγαπησει πραγματικα και θα εχει τα ιδια ονειρα με εσενα χωρις να νιωθει πιεση..σου αξιζει να βρεις καποιον που θα σε θελει πραγματικα..
καλες γιορτες..
αγγελικη ηρεμησε.Quote:
Originally Posted by aggelik
δεν εγινε κατι καινουριο, δεν σου ειχε πει οτι το σκεφτεται, ειχατε χωρισει ηδη...
ο γαμος ειναι μια απλη συμβαση οταν δεν υπαρχει η ουσια απο πισω.
θα μπορουσες δλδ να συνεχισεις σε εναν γαμο μαζι του, μονο ιγα να κανεις αυτο που ονειρευοσουν, οταν ηδη σου εχει πει οτι δεν σε βλεπει ερωτικα πια, οταν ηδη οταν τον αφησες ελευθερο, δεν πατουσε στο σπιτι σας, οταν σου εχει πει οτι θελει να κανει αλλα πραγματα στην ζωη του, οταν θα ηξερες και θα στο ελεγε οτι εχεις διπλα σου εναν ανθρωπο δυστυχισμενο με αυτο που ζει,? μονο για να μην χαλασεις στο μυαλο σου την εικονα του γαμου που ονειρευεσαι σαν κοπελα?
τι να το κανεις ενα τετοιο κενο γραμμα?
serena, ο πόνος είναι απίστευτος,ούτε σήμερα το βράδυ μπόρεσα να κοιμηθω και όλο στιφογυρνούσα και έτρεμα...Quote:
Originally Posted by serena
Μιλήσαμε χθες για λίγο Και μου είπε φριχτά λόγια (όχι βρισιές) αλλά μίλησε πολύ σκληρά, σαν να του έκανα όλο αυτό τον καιρό εγώ πολύ κακό που ήταν μαζί μου, ότι δεν του εδωσα τίποτα (εγώ, που τον αγαπούσα όσο τίποτα) και γενικότερα τα περιέγραψε όλα σαν ένα απίστευτο μαρτύριο και ότι επιτέλους είναι ευτυχισμένος που ξέφυγε από μένα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο πόνεσα. Οταν λεει έλεγε πως ήταν ευτυχισμένος, το έλεγε επειδή είχε "πείσει" τον εαυτό του να είναι ευτυχισμένος για το χατήρι μου, επειδή με αγαπούσε πολύ. Και άλλα τέτοια...
Η οικογένειά μου από την άλλη δεν μπορεί να με καταλάβει. Νομιζουν πως θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί του και όχι να κάθομαι και να στεναχωριέμαι, οπότε με επικρίνουν συνέχεια. Από την άλλη, όσο να'ναι είναι μια βοήθεια αυτές τις μέρες μιας και δεν είμαι μόνη στο σπίτι αλλά μένω μαζί τους.
Ομως σε λίγες ημέρες επιστρεφω στην πολη που ζω και εργάζομαι, και εκει θα μένω στο σπίτι μας με τις χιλίαδες αναμνήσεις που προς το παρόν μου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξω μιας και είναι ιδιόκτητο.:( Πώς θα τα καταφέρω βρε παιδιά;;;;
Remedy, έχεις δίκιο σε όσα λες, απλώς ανάμεσα σε όλα αυτά, κατά καιρούς, εδειχνε για λίγο έναν πιο "γλυκό" ευατό, ήταν κάποιες στιγμές ο παλίος καλός, αυτός που είχα αγαπήσει, και γι' αυτό είχα μέσα μου απειροελάχιστες μεν, ελπίδες δε, ότι μπορεί να το μετανιώσει, που όμως τώρα διαλύθηκαν...
μην μπεις στο τρυπακι να σε γεμιζει ενοχες για δικες του πραξεις και συναισθηματα...μεγαλος αντρας ειναι,ας αναλαβει τις ευθυνες του..ηταν δικο του προβλημα που καθοταν μαζι σου ενω δεν ηθελε και κρυβεται πισω απο σενα λες και τον αναγκασες να μεινει μαζι σου τοσα χρονια..ευτυχως που βγαινει απο την ζωη σου...δεν ειναι αντρας, ειναι ανδρεικελο και πιστεψε με.. χαρη σου κανει που χωριζετε..
η οικογενεια σου υποθετω ανησυχει για σενα και για αυτο σε πιεζει να θυμωσεις...λαθος τους...αλλα θα σου προκυψει και ο θυμος στην πορεια και θα παρεις ωθηση να το ξεπερασεις...
δεν θα καθεσαι μονη σου να κλαις...θα βρεις ενδιαφεροντα να απασχολεισαι και να ξεχνιεσαι...
επισης μηπως η ηρθε η ωρα να κανεις μια ανακαινιση/ανανεωση στο σπιτι..?ειχατε τις αναμνησεις σας αλλα απο δω και στο εξης θα δημιουργησεις νεες αναμνησεις που μπορει να ειναι και καλυτερες...
μεταξυ μας..αν θυμωσα εγω τοσο με αυτα που σου ειπε..σκεψου τι θυμο θα νιωσεις εσυ οταν θα φευγει σιγα σιγα ο πρωτος πονος..σκεψου τι ωθηση θα παρεις για να τον ξεπερασεις...δεν σε φοβαμαι και δεν ανησυχω..ειλικρινα..θα το ξεπερασεις..σου αξιζουν πολυ καλυτερα απο μια συμβατικη σχεση με ενα δειγμα ανδρα που δεν μπορει να παρει ουτε μια πρωτοβουλια για τον εαυτο του και τα ριχνει ολα στους αλλους...και αν νιωσεις την αναγκη οταν επιστρεψεις να δεις εναν ειδικο,μην διστασεις..δωσε την ευκαιρια στον εαυτο σου να το περασει οσο πιο ανωδυνα γινεται γιατι δεν σου αξιζει και ουτε αυτου του αξιζει να πιασεις πατο...
Aggelik, οπως εγινε με τοσα αλλα δυσκολα που θα εχεις περασει στη ζωη σου, ενα ειναι σιγουρο, οπως και εκεινα, ετσι και αυτο, θα περασει.. Και μην ξεχνας, καλυτερα μια σχεση με εναν ανθρωπο που θα σε θελει και θα ειναι ειλικρινης μαζι σου, παρα με καποιον που κοροιδευει και τον ιδιο του τον εαυτο.. Κι αυτη την ωραια σχεση θα την βρεις μονη σου, οποτε χρειαζεσαι το διαζυγιο!!
Αγγελική,
Παιρνάς το δύσκολο στάδιο του χωρισμού.
Δες το και λίγο αισιόδοξα> Μέσα από όλη αυτη την τραυματική εμπειρία έγινες πιο σοφή, αυτό θα σε βοηθήσει στο να κανεις στη συνέχεια τη σωστή επιλογή, που θα ναι η σχεση ζωής για σενα. Είσαι νέα κοπέλα, δε σε πήραν τα χρόνια. Και ευτυχώς δεν εχεις παιδί μαζί του, θα ταν πολύ δύσκολα τα πραγματα τότε. Μέσα από την τραυματική σου εμπειρία ωρίμασες και ξερεις τωρα τι ζητάς από καποιον και πως να επιλέγεις.
Αυτός φαίνεται να ναι αποφασισμένος για το χωρισμό που πάει να πει, ποτε δε σ΄αγάπησε πραγματικά, μπορεί να σε βλεπε όλα αυτά τα χρόνια σαν ένα συμβιβασμό που ήθελε καποτε να ξεφορτωθεί κι ας σου δινε ωραίες στιγμες. Αν συνεχίσεις μαζί του δυστυχισμενη θα σαι. Προσπάθησε να φανείς δυνατή, παιρνάς την πιο δύσκολη φάση.
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, με βοηθάτε πολύ, εξάλλου είστε οι μοναδικοί στους οποίους μπορώ να μιλήσω να κα εκφράσω ακριβώς αυτά που νιώθω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι απολύτως τιποτα.
Εχετε δίκιο σε όλα αυτά που λέτε, το αναγνωρίζω κι εγώ όταν σκέφτομαι λογικά.
Δυστυχώς όμως, αν και η λογική λέει (όπως λένε και οι γονείς μου) ότι πρέπει να θυμώσω τόσο πολύ μαζί του που να μη θέλω να τον δω στα μάτια μου, δυστυχώς σε εμένα κυριαρχεί (και πάντα κυριαρχούσε) το συναίσθημα.
Ακόμα και όταν μου έλεγε εκείνα τα πολύ σκληρά λόγια, έβλεπα το πρόσωπό του και δεν τον αποστρεφόμουν, έβλεπα (δυστυχώς) το πρόσωπο που αγαπάω πολύ να μου μιλάει σκληρά. Εξάλλου συνειδητοποίησα πως όλη την ενήλικη ζωή μου την έχω περάσει μαζί του - όσο να'ναι μόνο αυτό από μόνο του είναι μια πολύ δυνατη συνήθεια.
Δυστυχώς για εμένα, ενώ πάντα ήμουν κλειστός χαρακτήρας, και ακόμα και μαζί του στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική, φοβόμουν μην με πληγώσει και πάντα κρατούσα μια "πισινή". Όμως, με τα λόγια (και πράξεις) υπερβολικής αγάπης του, με έπεισε τελικά και ιδιαίτερα μετά το γάμο "παραδώθηκα" εντελώς και ήμουν σίγουρη πως είμαι πολύ τυχερή και πως θα φτιάξω με υπέροχη οικογένεια με έναν υπέροχο άνθρωπο. Ηταν τόσα πολλά τα όνειρα που κάναμε μαζί... για τα παιδιά μας... για το σπίτι μας... για εμας...
Γι' αυτό τωρα ρε παιδιά πάω να τρελαθώ και δεν το χωράει ο νους μου! Σκέφτομαι συνέχεια όλα αυτα τα ΚΟΙΝΑ όνειρα που κάναμε και δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο να μην με αντεχει. :(
Οσο για το σπίτι... το δωμάτιο που με πονάει πιο πολύ είναι η κρεβατοκάμαρα, η οποία (απο οικονομικής άποψης κυρίως) δυστυχώς δεν αλλάζει πολύ εύκολα...
ξερεις, και ο θυμος συναισθημα ειναι, που λες οτι εισαι συναισθηματικη. Απλα πονας τοσο που δε μπορεις να θυμωσεις. Οταν καποιος σφαδαζει στο εδαφος και δεν ξερει απο που του ηρθε το ξαφνικο χτυπημα, δεν προλαβαινει να θυμωσει, αλλα μαλλον να στεναχωρεθει και να τα βαλει με την κακη του τυχη. Παντως ξεπερνιουνται αυτα.. Ενας φιλος μου χωρισε περυσι τον μαρτη, τον παρατησε η κοπελια ετσι ξαφνικα, ηταν τρια χρονια μαζι, συγκατοικουσαν και το πηγαιναν για γαμο. για 3 μηνες την παρακαλαγε, κοιμοταν κανα διωρο καθε τρεις μερες, και ειχε πιει μια νταλικα βοτκες. Δεν ετρωγε και ειχε χασει 12 κιλα. Μετα το καλοκαιρι μου τα ειπε και ξαλαφρωσε, γιατι μεχρι τοτε δεν μιλαγε σε κανεναν, ελπιζοντας οτι θα τα ξανβρουνε δεν του αρεσε να ακουει "χωρισες παρτο χαμπαρι" που του λεγανε οι αλλοι. Συνηλθε σιγα σιγα αρχισε να κοιμαται και να βγαινει με κοπελες, και να λεει δοξα τω θεο που δεν ειχαμε παντρευτει και κανει παιδια γιατι δε θελω τα παιδια μου να ειναι απο διαζευγμενους γονεις, κι αυτη τοσο τρελη που ειναι δε θα με αφηνε να τα βλεπω καν...
carrie,
μακάρι να μπορέσω κι εγώ να το ξεπεράσω όπως ο φίλος σου, αλλά από ότι βλέπω κάθε μέρα είναι και χειρότερα, όχι καλύτερα :(
Τα όνειρα είναι βασανιστικά, μέρα με τη μέρα χειρότερα. Και αν ο φίλος σου έκανε μήνες να αρχίσει να ξεπερνάει 3 χρόνια σχέσης, εμένα πόσο θα μου πάρει με τα 18;;;
Τώρα με έχει πιάσει κρίση... κρίση ζήλειας! Τον φαντάζομαι να αγκαλιάζει άλλη με τον τρόπο που αγκάλιααζε εμένα, να λέει γλυκόλογα σε άλλη, να φιλάει άλλη ακριβώς με τον τρόπο που με φιλούσε και τρελάινομαι, δεν μπορώ... :(
Η δε πόλη που ζω, επειδή είναι μικρή, είναι η ίδια γεμάτη αναμνήσεις με αυτόν! Εχουμε πάει μαζί σε όλα τα (λιγοστά) καφε, μπαράκια, εστιατόρια. Όπου και να πάω οι αναμνήσεις με κηνυγάνε, ακόμη και τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο μου τον θυμίζουν, οι γειτονιές. Και το καλύτερο;;;; Αυτός μετά από όλα αυτά μετακομίζει, φεύγει από την πόλη αυτή! Πάντα στην ζωή του ήταν πολύ τυχερός, όλα του έρχονταν βολικά, αντίθετα με εμένα, και τώρα του δώθηκε ευκαιρία με τη δουλειά και θα κατέβει μόνιμα μάλλον Αθήνα... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩΩΩΩΩ!!!!
Επίσης συνέχεια έρχονται στο μυαλό μου από τη μια τα σκληρα λόγια ότι πλέον με βλέπει ως φίλη και όχι ερωτικά και από την άλλη οι βραδιές μεγάλου πάθους που είχαμε αρκετές φορες και λεω "δεν είναι δυνατόν!!!".
Ρε παιδιά δεν πάω καλά... Και όσο και να προσπαθώ να διώξω τις σκέψεις αυτές από το μυαλό μου και να ασχοληθώ με κάτι άλλο, αυτές έρχοται ξανά και ξανα και ξανά...
Αγγελική, καταλαβαίνω απόλυτα τα συναισθήματα που περιγράφεις. Και ναι, είναι πολύ δύσκολο να θυμώσεις και να αποστασιοποιηθείς. Όντως μια ξαφνική μεταστροφή ενός ανθρώπου που με λόγια και πράξεις συμμετείχε σε μια ερωτική και συντροφική σχέση, είναι δύσκολο να τη διαχειριστούμε, ειδικά όταν ήταν τη στιγμή που τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα και προσδοκούσες ότι θα γινόταν ένα ακόμα βήμα. Για τις αποφάσεις όμως που παίρνουμε, είμαστε εμείς οι ίδιοι αποκλειστικά υπεύθυνοι. Κι αν έμεινε μαζί σου έστω επειδή συναινούσε τόσα χρόνια, αυτό ήταν δική του ανάγκη και δεν το έκανε για χατήρι σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σε ήθελε και δεν σε αγαπούσε. Μην δέχεσαι όλη την ευθύνη, ούτε την ακύρωση όσων συναισθημάτων και καταστάσεων βιώνατε μαζί. Δέξου ότι για δικούς του λόγους αποφάσισε να απομακρυνθεί. Συζήτησε το με φίλους, εδώ, με έναν ειδικό και αφού οι κινήσεις του δείχνουν οριστικές, κόψε επαφές μαζί του. Τώρα υπερισχύει το σοκ και η θλίψη, αλλά όχι, δεν θα πάρει άλλα τόσα χρόνια να το ξεπεράσεις :)
Όλα τα έχει ακυρώσει, τα πάντα...
Σήμερα το πρωι είχα κάποιο (λίγο) εκνευρισμό, ο οποίος δυστυχώς μου έφυγε και τη θέση του τώρα έχει πάρει η απελπισία.
Δε θέλω, δε μπορώ να κανω τίποτα, μόνο να είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να κοιμάμαι. Μακάρι να μπορούσα να κοιμάμαι συνέχεια για μέρες!
Μακάρι να υπήρχε τουλάχιστον ενας οδηγός επιβίωσης, βήμα-βήμα, μέρα-μέρα να μου δίνει κάποιες οδηγίες για να το ξεπεράσω.
Ειλικρινά αισθάνομαι σαν να είμαι στον ωκεανό. Είναι βράδυ και κάνει κρύο και έχω κουραστεί να προσπαθώ να πασχίζω για να παραμείνω ζωντανή και θέλω να εγκαταλέιψω την προσπάθεια, να τα παρατήσω όλα και ό,τι γίνει έγινε! Ετσι ακριβώς αισθάνομαι τώρα...
Και σε λίγες μέρες επιστρέφω στη δουλειά μου και στην πόλη μου. Πώς θα μπορέσω να συγκεντρωθώ να δουλέψω; Μου φαίνεται αδύνατον!
μπορεις να προσπαθησεις να μην το σκεφτεσαι. καθε φορα που πας να σκεφτεις αυτον, σκεψου κατι αλλο, κανε ενα ονειρο. Αντικατεστησε σιγα σιγα τις αρνητικες σκεψεις με αλλες θετικες. Αυτος ειναι ενας οδηγος επιβιωσης..
..εγώ θα σου έλεγα να πας σε έναν ειδικό...έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου και είναι πολύ δύσκολο να τον κάνεις μόνη σου...:)
Ναι, το αποφάσισα, θα απευθυνθώ σε ειδικό.
Βέβαια όπως σας είπα μένω σε μικρή πόλη και όσο μπόρεσα να ψάξω δεν βρήκα και πολλές επιλογές - ούτε κάποια σύσταση για κάποια από αυτές.
Θα πάω όμως σε κάποιον μόλις επιστρέψω, έστω χωρίς να έχω κάποιες συστάσεις, θέλω να πιστεύω πως από το να είμαι εντελώς μόνη μου σε όλο αυτό, σίγουρα έστω και λίγο θα με βοηθήσει.
Α, και μια βασική ερώτηση (είμαι και λίγο άσχετη...) πιστεύετε πως καλύτερα να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο; Και οι συνεδρίες πόσο περίπου κοστίζουν;
Εντωμεταξύ, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ο άλλος όντως παραδέχτηκε πως ένας από τους βασικότερους λόγους που πήγαινε (και πηγαίνει) στον ψυχολόγο είναι για να πονέσει λιγότερο που θα χωρίσουμε και όχι (όπως πίστευα εγώ το ζώον!) για να λύσει τα προσωπικά του προβλήματα έτσι ώστε η λύση αυτών να βοηθήσει το γάμο μας... Και εδώ έρχομαι για μια ακόμα φορά και εξεγείρομαι!!! Όταν δηλαδή ο ψυχολόγος άκουσε αυτά που του είπε (και που είπε σε εμένα) αντί να προσπάθήσει να τον φέρει στα συγκαλά του του εδωσε και τις ευλογίες του;;;; Δεν μπορώ να το καταλάβω...
Τα συγκαλα του ποια ειναι; να μεινει στο γαμο σας ενω δεν ηταν ευτυχισμενος και κοροιδευε εσενα αλλα και τον εαυτο του πανω απο ολα? να συνεχισει να πιεζεται και να προσπαθει για αλλα 18 χρονια; Και μετα;
Και η κοπελα του φιλου μου που σου περιεγραψα παραπανω ειχε αριχσει να πηγαινει σε ψυχολογο λιγους μηνες πριν τον χωρισει. Δεν αισθανοταν καθολου καλα. Αυτοι οι ανθρωποι δεν αισθανονταν καλα πριν, εσυ κι ο φιλος μου μετα, αλλα και τα δυο περνανε
Αυτό που γράφεις Αγγελική, είναι ένα συνηθισμένο παράπονο/θυμός απέναντι στον ψυχολόγο...το μέλος του ζευγαριού που έμεινε έξω από τη διαδικασία και τις αποφάσεις και υφίσταται το βάρος ενός ανεπιθύμητου χωρισμού, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να μην 'συνήλθε' μέσα από τις συνεδρίες ο σύντροφος και σκέφτεται ότι μάλλον απλά πήρε και τις ευλογίες του ψυχολόγου για να φερθεί όπως φέρθηκε. Επειδή είναι η δουλειά μου και έρχονται πολύ συχνά άνθρωποι με τέτοιου τύπου θέματα στο γραφείο, θα ήθελα να σου πω ότι καταρχήν, ένας άνθρωπος που έρχεται μόνος για συνεδρίες, έρχεται πάντα για τον εαυτό του. Το ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις σχέσεις του, είναι κάτι που δεν μπορεί να προκαθοριστεί, αλλά οπωσδήποτε δεν το αποφασίζει ο ψυχολόγος. Ο ρόλος του ειδικού είναι διευκολυντικός και καθοδηγητικός στην προσπάθεια του ατόμου να ξεκαθαρίσει τις δικές του σκέψεις, συναισθήματα, επιλογές (και τις συνέπειές τους).
Επίσης, σκέψου ότι ένας γάμος αποτελείται από δύο άτομα. Αν θέλουμε να έχουμε ξεκάθαρο στόχο 'να βοηθηθεί' ο γάμος, χρειάζεται να συμμετέχουν κι οι δύο σύντροφοι κοινή συναινέσει στην προσπάθεια, είτε με είτε χωρίς τη συνδρομή ενός ειδικού. Ο άντρας σου όμως, είχε αποφασίσει να θέσει προτεραιότητα τον εαυτό του και έκρινε πως αυτό είχε ανάγκη. Ξέρω ότι πολλοί θα ήθελαν να είχε τη δύναμη ο ψυχολόγος να 'συνεφέρνει' τους ανθρώπους με τρόπο που κανένας δεν θα στεναχωριέται και όλες οι σχέσεις θα διατηρούνται. Κι εγώ η ίδια πολλές φορές έχω ευχηθεί να υπήρχε κάποια καλή νεράιδα και να 'συνεφέρει' ανθρώπους που με πλήγωσαν, αλλά όπως καταλαβαίνεις...δυστυχώς δεν γίνεται. :)
Marina, τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες και όσο και αν δε μ' αρέσουν ως ένα βαθμό συμφωνώ.
Με πειράζει και νομίζω ότι "έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου" γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν του είχα πει να πάει (για άλλο λόγο) σε ψυχολόγο και του είχα αναφέρει τότε τον συγκεκριμένο, μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι και ένας συνάδελφός μου πηγαίνει εκεί. Στην αρχή δεν ήθελε ούτε να το ακούσει (τότε... παλία!) και εγώ επέμενα πως θα του κάνει καλό.
Στην πορεία όμως άλλαξα γνώμη για τον συγκεκριμένο ψυχολόγο, γιατί συζητώντας με το συνάδελφο, μου έλεγε πως κάνει πολλές φορές ειρωνικά σχόλια στη συνεδρία τους, αλλά και γενικότερα σχόλια που αρμόζουν σε έναν "φιλο" και όχι "επαγγελματία" κατά τη γνώμη μου. Εκτός πάλι αν είναι συνηθισμένο αυτό και δεν το γνωρίζω...
Και όταν έλεγα "να έρθει στα συγκαλά του", εννοούσα πως εγώ προσωπικά δε μπορώ (ακόμη τουλάχιστον) να καταλάβω (ή το αρνούμαι, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό ρήμα) ότι μέχρι τώρα ήταν δυστυχισμένος και από εδώ και πέραθα γίνει ευτυχισμένος.
Βασιζόμενη στη μέχρι πρότινος συμπεριφορά του, πιστεύω πως μια χαρά ευτυχισμένος ήταν και είναι και πως τώρα κάπως του τη "βιδωσε" επειδή "πιέστηκε" και νομίζει πως είναι δυστυχισμένος. Γι' αυτό έλεγα πως θεωρούσα πως θα τον συνεφέρει (ίσως) ο ψυχολόγος, να του πει πως η ζωή του μια χαρά είναι και πως όλο αυτό το δημιουργεί μόνος του. Γιατί από αυτά που μου έχει πει και το λίγο που έψαξα στο net, κάτι σε κατάθλιψη-δυσθυμία μου κάνουν όλα αυτά που θεωρώ τρελό ο τρόπος για να θεραπευτεί να είναι το διαζύγιο...
τωρα εθελοτυφλεις βρε αγγελικη μου..Quote:
Originally Posted by aggelik
ειναι δυνατον να ειναι καποιος ευτυχισμενος αλλα να νομιζει οτι ειναι δυστυχισμενος??????
μαλλον εννοεις οτι ΕΣΥ θεωρεις οτι θα επρεπε να ειναι ευτυχισμενος με οσα ειχε.
αλλα αυτο δεν ειναι κατι αντικειμενικο βλεπεις....
εκτος αυτου, δεν ειναι δυνατον να σου λεει οτι δεν μπορει να σε δει ερωτικα ενω ειναι ερωτευμενος!
κι αυτο απο μονο του, ειναι πηγη δυστυχιας και για τους δυο σας....
Αυτα στα λεω για να κατανοησεις και τον εαυτο σου σε αυτη τη σχεση, καθως απο οτι καταλαβαινω δεν το εχεις κανει. Διαβαζοντας σε σε αυτο το φορουμ να δειχνεις μια συνεχη εικονα του αυτο θελω και τωρα το θελω, και να εισαι συνηθισμενη να σου γινονται τα χατηρια χωρις να ακους το αλλο ατομο. Ενταξει αυτος για τους δικους του λογους εκανε κατι που προφανως δεν τον γεμιζε, και φυσικα δεν ζουσε για σενα οπως ειπε, αλλα για αυτον, ασχετα που δεν του βγηκε οπως θα ηθελε, η καλη κοπελα η καλη σχεση η αγαπη δεν ηταν αρκετα προφανως για να ειναι ευτυχισμενος, ισως ηταν και θεμα ταιμινγκ, αλλα καπου σου ειχε δειξει στοιχεια οτι υπηρχε προβλημα, στους πολλους αρχικους καυγαδες, και στους λιγους αλλα περιεκτικους μετεπειτα, σου ελεγε την αληθεια, οπως και στην πιεση που επρεπε να καταβαλεις για να τον πεισεις, αμα ηθελε κατι πολυ , δεν θα χρειαζοταν τοση προσπαθεια..Quote:
Originally Posted by aggelik
carrie εχεις δίκιο, και τα έχω σκεφτεί και εγώ αυτά (γι' αυτό άλλωστε και έγραψα την αλήθεια συνειδητά - οτι επέμενα και τον πίεζα - θα μπορούσα εξάλλου να αποκρύψω αυτές τις λεπτομέρειες και να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως την ιδανική σύζυγο) αλλά όταν οι καυγάδες ήταν 1-2 το χρόνο και όλες τις υπόλοιπες ημέρες διακύρηττε την ευτυχία του και την αγάπη του όχι μόνο σε εμένα αλλά σε όλους, πίστευα πως αυτά που έλεγε ήταν λόγια υπερβολής πάνω στον καυγα, σαν αυτά που έλεγα και εγώ πολλές φορές και που ήταν πολύ βαριά αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα εννοούσα, τα έλεγα μόνο πάνω στον καυγά για να τον "πληγώσω" κι εγώ, όχι μόνο αυτός...
Όσο για την πίεση, επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος σε όλους τους τομείς της ζωής του πάντα ήθελε λίγο "σπρώξιμο" για το οποίο στην αρχή πάντα γκρίνιαζε, αλλά μετά, βλέποντας τα αποτελέσματα πάντα έδινε δίκιο σε όποιον τον "έσπρωχνε" (είτε ήμουν εγώ είτε κάποιος άλλος) - γι' αυτό και συνέχιζα αυτήν την "τακτική". Ημουν σίγουρη πως όπως οταν σε άλλα θέματα (σπουδών-δουλειάς-διακοπών-σπιτιού) επέμενα πάνω σε κάτι και μετά πάντα γυρνούσε και μου έλεγε "δίκο είχες, ευτυχώς που επέμενες", κάτι τέτοιο θα γίνονταν και τώρα.
Ναι, ίσως ήθελα να μου γίνονται τα χατήρια (και σίγουρα θέλω ακόμη) όμως δυχτυχώς όχι γιατί εχω συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση. Ίσως επειδή πάντα μου συνέβαινε το αντίθετο (από μωρό παιδί, όπως εχουν παραδεχτεί οι δικοί μου με αφηναν επίτηδες να "σκληραγωγούμαι" μη-κανοντάς μου τα χατήρια) - γενικώς όπως έχω αναφέρει έχω συναντήσει αρκετές αναποδιές στη ζωή μου και πάντα κατέβαλλα προσπάθεια για να τις υπερνικήσω.
ίσως λέω, αν μου βγαίνει κάτι τέτοιο όπως αυτό που λες (και εγώ ειλικρινά το κάνω ασυναίσθητα, δεν το καταλαβαίνω) είναι γιατί μπορεί να αισθάνομαι ότι επιτέλους, θέλω κι εγώ να μου κάνουν τα χατήρια, όπως σε τόσους και τόσους άλλους, θέλω κι εγώ κάποια στιγμή να σταθώ τυχερή, να πω ότι το συμπαν "με θέλει"... (αυτά τα τελευταία το ξαναλέω, είναι εικασίες που κάνω προσπαθώντας να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί να δείχνω στοιχεία όπως αυτά που εντόπισε η carrie στα γραφόμενά μου, δεν είναι σκέψεις που κάνω στην πραγματικότητα)
ενα μεγαλο λαθος που κανουμε οι ανθρωποι, ειναι να κρινουμε εξ ιδιων τα αλλοτρια, οταν εγω αντιδρω καπως σε μια κατασταση, δε σημαινει οτι το ιδιο θα αντιδρασουν και οι αλλοι, και οτι αν αντιδρασουν ετσι εχουν τους ιδιους λογους και σκεφτονται το ιδιο με εμενα. Ειναι διαφορετικοι ανθρωποι εξαρχης, και διαφορετικες αιτιες του εσπρωξαν σε μια φαινομενικα ιδια αντιδραση (οταν λες οτι και οι δυο λεγατε ασχημα πραγματα αλλα εσυ δεν τα πιστευες και φανταζοσουν οτι ουτε και αυτος τα πιστευει. αληθεια εσυ τι του ελεγες; ).
οσο για το θεμα του χρειαζοταν πιεση γενικα στη ζωη του, ενταξει να δικαιολογησεις ενα νεο ατομο που θελει λιγο σπρωξιμο να παρει ενα πτυχιο ή να βρει μαι δουλεια, αλλα αυτο αν ειναι ενα μονιμο μοτιβο που κυλαει σε βαθος χρονου, ποσες πιθανοτητες υπαρχουν ενας τετοιος ανθρωπος που προφανως φοβαται τις ευθυνες και τις αποφασεις να ειναι καταλληλος να δημιουργησεις μαζι του οικογενεια και να κανεις παιδια; πως σου εμπνεει ασφαλεια αυτο; Μηπως επειδη εσυ τον επηρεαζεις και τον κατευθυνεις; Αλλα οπως φαινεται, και αυτο μεχρι ενα σημειο μπορει να παει, γιατι ειναι ενας αλλος ξεχωριστος ανθρωπος.. Μπορει να υπαρχουν περιπτωσεις επιτυχιας, αλλα νομιζω οτι δεν θα ειναι ο κανονας αυτος..
Αγγελική μου θα συμφωνήσω με όσα έγραψε και η Remedy, ότι δεν μπορεί κάποιος να νομίζει ότι νιώθει δυστυχισμένος. Στο είχα γράψει και στο πρώτο μήνυμα εδώ, πως ήταν άλλη η δική του αλήθεια από τη δική σου. Εσύ έβλεπες ένα μέρος της αλήθειας του (ότι νοιαζόταν, ότι σε αγαπούσε, ότι ήταν ένθερμος), ένα άλλο μέρος είτε δεν το έβλεπες, είτε δεν το είχε εκείνος εκφράσει / ή και ξεκαθαρίσει μέσα του. Το πότε η ζωή του καθενός είναι 'μια χαρά' δεν είναι κάτι αντικειμενικό. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να ακυρώσει το υποκειμενικό συναίσθημα του κάθε ανθρώπου, όσο κι αν οι συνθήκες της ζωής του μοιάζουν συμβατές με αυτό που εσύ, ή αν θες και η πλειοψηφία θα θεωρούσε 'μια χαρά'.Quote:
Originally Posted by aggelik
Καταλαβαίνω βέβαια ότι ίσως λες αυτό που όλοι μας έχουμε πει κάποιες φορές σε συνανθρώπους 'έχεις την υγεία σου, έχεις μια καλή σύζυγο, έχετε χτίσει μια σχέση κι ένα σπίτι, τόσα χρόνια έδειχνες ευτυχισμένος, τι άλλο θες?' Κάποιοι θα απαντούσαν σε αυτό 'δίκιο έχεις' (όπως ίσως έλεγε παλιότερα ο άντρας σου) αλλά κάποιοι άλλοι θα έλεγαν 'δεν ξέρω, εγώ δεν νιώθω καλά με αυτά' και ίσως το προχωρούσαν λέγοντας 'θέλω να βρω τον εαυτό μου'.
Δεν έχεις καθόλου άδικο ότι πολλές φορές οι άνθρωποι βασανίζονται χωρίς εμφανή λόγο και κατά έναν τρόπο 'δημιουργούν μόνοι τους' την αίσθηση του αδιέξοδου και της δυστυχίας. Αυτό όμως δείχνει και πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να δημιουργούμε κάτι μόνοι μας. Γι' αυτό θα πω ότι έχει δίκιο η carrie, σε όσα έγραψε στο προηγούμενο μήνυμα, και δεν μπορούμε συνέχεια να 'σπρώχνουμε' τους άλλους, κάποιες φορές χρειάζεται να κινητοποιούνται μόνοι τους. Και μην ασχολείσαι με το τι συνέβη στο γραφείο του συγκεκριμένου επαγγελματία που πήγε ο άντρας σου, γιατί αφενός δεν το ξέρουμε, αφετέρου είναι σημαντικό να αποδώσεις την ευθύνη για την τωρινή του απόφαση στον ίδιο τον άντρα σου.
Όσο για την 'κατάθλιψη' που γράφεις, αυτή δεν είναι κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από τις συνθήκες, αφού ζούμε μέσα σε αυτές. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να παλέψουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα χωρίς να αλλάξουμε περιβάλλον/σχέσεις, όμως αυτό δεν είναι πάντοτε επιθυμητό ή εφικτό. Μπορεί να μην είναι 'θεραπεία' ένα διαζύγιο, αλλά να αποτελεί προϋπόθεση ή απλά διευκολυντική συνθήκη. Σκέψου πως ακόμα κι εσύ θα ένιωθες καλύτερα τώρα, αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις παραστάσεις.
Θα σου προτεινα ενα εξαιρετικο βιβλιο του Μονί Ελκάιμ, το Αν μαγαπας μη μαγαπας, εκδοσεις Κεδρος. Ειναι για θεραπευτες ζευγαριων και οικογενειων, αλλα νομιζω οτι με λιγη διαθεση και ανοιχτο μυαλο μπορει να το διαβασει ο καθενας και ειναι πολυ διαφωτιστικο για τις σχεσεις των ανθρωπων. Ειναι λιγο πολυπλοκο σε ενα σημειο, υπομονη, προσπερασε το και η συνεχεια θα σε ανταμειψει (κατα τη γνωμη μου, ειναι απο τα εξαιρετικοτερα βιβλια που εχω διαβασει σε αυτο το αντικειμενο)
Χριστος ανεστη!!
Καλημέρα και Καλό Πάσχα!!!
Εχετε δίκιο σε όσα γράφετε, το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως έβλεπα ένα μέρος της αλήθειας, αλλά αυτό μου έδειχνε βρε παιδια...
Η λογική μου λοιπόν συμφωνεί με όσα λέτε, το συναίσθημα όμως είναι αυτό που με κατακλύζει και δεν μπορώ να ηρεμήσω :(
Μαρίνα, πέτυχες διάνα, ακριβώς αυτό το 'θέλω να βρω τον εαυτό μου' άκουγα τον τελευταίο καιρό, και ειλικρινά δεν μπορόυσα να καταλάβω (ούτε ακόμα μπορώ 100%) τι εννοεί, καθώς όταν του ζητούσα να μου το εξηγήσει πάντοτε αδυνατούσε.
Για το θέμα του ψυχολόγου κατηγορώ δυστυχώς συνέχεια τον εαυτό μου που στην ουσία εγώ τον "έστειλα" εκεί και συνέχεια κάνω υποθέσεις για την έκβαση των πραγμάτων αν δεν είχε επισκεφτεί ποτέ τον συγκεκριμένο επαγγελματία...
Μαρίνα αυτό ομολογώ πως δεν το κατάλαβα, τι εννοείς;Quote:
Originally Posted by marina38
Το βιβλίο που μου αναφέρεις carrie το έχω ακουστά και το σκέφτηκα κι εγώ να το διαβάσω, φοβάμαι μόνο μην ψυχοπλακωθώ χειρότερα, εφόσον είναι για θεραπευτές ζευγαριών καθώς θα σκέφτομαι πως ο δικός μου δεν μας έδωσε ποτέ αυτή την ευκαιρία... :(
αχ βρε αγγελικη..Quote:
Originally Posted by aggelik
νομιζω οτι τελικα το προβλημα με την σχεση σου ειναι αυτο που κανεις και τωρα...
βλεπεις μονο οτι σε ευχαριστει!
μα πως δεν στο εδειξε??? με ποιον μαλωνες τοσα χρονια?
ποιον πιεζες να παντρευτειτε?
ποιος σου ελεγε οτι δεν ταιριαζετε?
για ποιον λογο "εκλαιγες και οδυροσουν", αν ολα ηταν μια χαρα και δεν σου εδειχνε τπτ αρνητικο????
πολυ απλα, εκλεινες τα ματια σου σε οτι δεν σε βολευε στην σχεση σας και τωρα που ο πρωην σου αποφασιε να διεκδικησει τα θελω του δυναμικα και αμετακλητα, σου φαινεται βουνο κι εχεις πεισει τον εαυτο σου οτι εξεπλαγης κιολας...
παντα στο εδειχνε...
ολες οι διαφωνιες οφειλονταν στο οτι ειχατε αλυτα θεματα και συγκρουομενα θελω.
δεν ηθελε να σε παντρευτει, συρθηκε εκει (κακως), υποχωρωντας και οταν ξυπνησε, εκανε πισω.
επαψε να ειναι ερωτευμενος και σου το ελεγε.
τι ακριβως ειναι αυτο που δεν καταλαβαινες και ακομα και τωρα που φτασατε εδω, αρνεισαι να το δεις?
δεν μπορεις να ζεις σε μια συνεχη αρνηση για την πραγματικοτητα αν θες να προχωρησεις στην ζωη σου αντι να κλαις για τα περασμενα.
δεν σου χαλασε η κακια μαγισσα (ψυχολογος) το παραμυθι με τον πριγκηπα. ο πριγκηπας την ειχε κανει και πηρε και το γοβακι μαζι!!
οσο για την ευκαιρια που δεν σας εδωσε ο ψυχολογος.
τις ευκαιριες στις σχεσεις δεν τις δινουν οι ψυχολογοι.
τις ευκαιριες τις δινει η ζωη.
και ειχατε 18 χρονων ευκαιριες για να τα βρειτε αν υπηρχε κατι για να βρειτε...
εσυ θεωρουσες πως το βρηκες, εκεινος ομως το ειχε χασει.
δεν φταιει ο ψυχολογος γι αυτο...
προσπαθησε να δεις καταματα την αληθεια, χωρις να ριχνεις φταιξιμο αλλου, αλλα ουτε και σε σας.
απλα δεν ταιριαζαν τα θελω σας.
δεν μπορεις να συρεις εναν ανθρωπο στα δικα σου θελω, απλα γιατι ετσι το σκεφτηκες εσυ.
πρεπει να συμφωνει και ο ιδιος...
Χριστος Ανεστη!Αγγελικη ετσι ακριβως οπως σου τα λενε ειναι τα πραγματα.η σχεση σας, ο γαμος σας τουλαχιστον για τον αντρα σου ειχε μεγαλο ποσοστο συμβιβασμου..σιγουρα σε αγαπουσε οχι ομως τοσο ωστε να παραμεινει για παντα σε αυτον.
οσο και να μην θελεις να το πιστεψεις, υπηρχαν σημαδια οπως αναφερει η ρεμεντι που δηλωνουν πως οταν αποφασισατε να κανετε παιδι, ισως "πνιγηκε" και τοτε εφυγε απο τον γαμο.
μην νομιζεις οτι επειδη εσυ ησουν ερωτευμενη δεν εβλεπες οτι υπηρχε προβλημα, γιατι υπαρχουν ατομα που εθελοτυφλουν εστω κι αν βλεπουν πως η σχεση ειναι προβληματικη.
οσο κι αν πονας τωρα θα ελθει η ωρα να δεις οτι υπαρχει και η θετικη πλευρα...εισαι νεα αρα εχεις περιθωρια να ξαναφτιαξεις την ζωη σου.
σου ευχομαι να το ξεπερασεις οσο το δυνατον συντομοτερα και οσο γινεται πιο ανωδυνα.
Remedy, όταν αναφέρθηκα στην ευκαιρία που δεν μας έδωσε, εννοούσα τον (πρώην) άντρα μου, ο οποίος δε θέλησε να πάμε από κοινού σε κάποιο σύμβουλο μπας και σωθεί ο γάμος (το βιβλίο που πρότεινε η carrie είπε πως αφορόυσε σε συμβουλευτική ζευγαριών), όχι τον ψυχολόγο.Quote:
Originally Posted by Remedy
Όσο για το ότι εθελοτυφλούσα, οκ, το καταλαβαίνω τωρα, αλλά ειλικρινά όταν μου τα έλεγε αυτα στους σπάνιους μας καυγάδες, αυτός ήταν που την επόμενη ημέρα του καυγά μου ζητούσε συγγνώμη, έλεγε ότι υπερέβαλλε και δεν τα εννοούσε και με καλούσε να το ξεχάσουμε το όλο θέμα, οπότε πίστευα κι εγώ σε αυτά τα λόγια. Τώρα καταλαβαίνω πως θα έπρεπε να ήμουν πιο υποψιασμένη, δεν ήμουν όμως δυστυχώς... :(
Όπως και να 'χει το γεγονός είναι ότι πονάω τώρα απίστευτα, και αυτό το θέμα με το σπίτι και τις αναμνήσεις είναι σκέτη μαχαιριά, κατευθείαν στην καρδιά μου. Τώρα μάλιστα που κοντεύουν οι μέρες που θα επιστρέψω, μόνο και μόνο στη σκέψη του σπιτιού σφίγγεται η καρδιά μου. Σκέφτομαι συνέχεια "τη θέση του" στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο τραπέζι, την ντουλάπα του, το ράφι του στην παπουτσοθήκη, τη θέση του στη θήκη με τις οδοντόβουρτσες... Τώρα θα είναι μονίμως αδεια... Μόνο που τα σκέφτομαι και τα γράφω αυτή τη στιγμή με έπιασαν τα κλάμματα, πώς θα αντέξω όταν πάω εκεί και θα τα έχω συνέχεια μπροστά στα μάτια μου;;;; Τι μαρτύριο είναι αυτό...!
ναι οκ, αλλα μην εισαι καθολου σιγουρη οτι αν ειχες παρει τα μηνυματα εγκαιρως θα μπορουσες να αλλαξεις την εκβαση, αν περναει κατι τετοιο απο το μυαλο σου.Quote:
Originally Posted by aggelik
γιατι αυτο που του ελειπε δεν ηταν η κατανοηση, αλλα μια αλλη ζωη, με αλλους ανθρωπους , με διαφορετικες εμπειριες, περισσοτερες ερωτικες σχεσεις (πιθανολογω), κ.ο.κ.
αυτο που θα μπορουσες να γλυτωσεις ομως ειναι χρονος και χρονια....
θα μπορουσες επισης να γλυτωσεις ενα διαζυγιο...
ο χωρισμος απο μονος του ειναι ηδη αρκετα δυσκολος, δεν χρειαζοταν και τα τρεχαματα και τα εξοδα για δικηγορους...
απο την αλλη, εισαι σιγουρη οτι εχεις εξαντλησει ολα τα χρονικα περιθωρια και με το παραπανω.
δεν θα σκεφτεις ποτε (ελπιζω) "μηπως βιαστηκα και ειχαμε ελπιδες να το σωσουμε".
οσο για την ευκαιρια με τον συμβουλο, θα διαφωνησω μαζι σου.
ο λογος που δεν ηρθε να πατε, ειναι οτι ψαχτηκε μονος του, βρηκε τι τον ενοχλουσε και ηταν βεβαιος γι αυτο που θελει να κανει πλεον (να φυγει δηλαδη)....
οποτε τι νοημα θα ειχε ο συμβουλος γαμου, αφου την βρηκε την ακρη και ηξερε τι θελει?
για το σπιτι θα συμφωνησω , γι αυτο και σου προτεινα να αλλαξεις αν μη τι αλλο την κρεβατοκαμαρα.
εχει πολυ φθηνες λυσεις και καλογουστες (αθανατη ικεα) και πραγματικα θα νοιωσεις πολυ καλυτερα αν το κανεις.
εξαφανισε απο φανερα σημεια τις φωτογραφιες (βγαλε του γαμου απο το σκρινιο, αυτο αμεσα, δεν το συζητω)
ε οκ, σκεψου οταν χαλαρωσεις και τις καλες πλευρες.
θα εχεις ολες τις ντουλαπες και τις παπουτσοθηκες δικες σου και σε λιγο καιρο θα αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον στις ιδιες ντουλαπες να χωρουσαν πραγματα και καποιου αλλου :ΡΡΡΡΡΡΡ
και να σου πω και κατι.
οκ, τα εφερε ετσι η ζωη, δεν επελεξες να χωρισεις.
αλλα βρε κοπελια, με τον ιδιο αντρα γεννηθηκες, με τον ιδιο θα πεθανεις ????? ΕΛΕΟΣ !!!!!!
μπορει να ηταν μια χαρα ο πρωην, αλλα η στατιστικη λεει, οτι ειναι πολυ πιθανοτερο να γνωρισεις στο μελλον καποιον και να μουτζωνεσαι που δεν ηθελες να προχωρησεις και σκεφτοσουν να γερασεις με τον φιλο απο το δημοτικο...
τωρα εχεις τον (μεγαλο) πονο σου και το καταλαβαινω. οταν ομως ηρεμησουν τα πραγματα θα τα δεις ολα αυτα, και ισως καποτε γινεις πολυ πιο ευτυχισμενη απ οσο φανταζεσαι κι απ οσο εχεις υπαρξει μεχρι τωρα...
στο ευχομαι :)
Χμ... ναι, μου περνάει πού και πού από το μυαλό ότι επειδή εγώ ξεκίνησα εκείνη την τελευταία μας "συζήτηση" μετά από την οποία σηκώθηκε και έφυγε (του έλεγα πόσο πολύ ποναω και δεν μπορώ να τον βλέπω κα αυτόν χάλια και δυστυχισμένο), ίσως αν έκανα (και άλλη) υπομονή η έκβαση να ήταν διαφορετική.
Πάντως αυτόν τον καιρό όπως έχω ξαναπει τα πράγματα βαίνουν εντελώς αντίθετα από ότι θα περίμενα/επιθυμούσα. Αντί με τον χρόνο ο πόνος και η θλίψη να μειώνονται, μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο έντονα. Οι αναμνήσεις αυξάνονται συνέχεια, ο νους μου ξεθάβει ξεχασμένα ασήμαντα γεγονότα που υπο άλλες συνθήκες μπορεί να μην τα θυμόμουν καν και μου τα προσφέρει στο πιάτο, 24 ώρες την ημέρα, ακόμα και όταν κοιμάμαι! Είναι και οι αναμνήσεις τοσες πολλές, μια ζωή... Απορώ πραγματικά πώς γίνεται αυτός να μην τα θυμάται όλα αυτά και να είναι τώρα τόσο ψυχρός και άκαρδος... (μου είπε μια φίλη μου πως τον πέτυχε να ξενυχτάει με τους φίλους του μες στην τρελή χαρά ήταν...).
Θέλω ν ακοιμάμαι όλη την μέρα για να μη σκέφτομαι, όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε καν το φυσιολογικο. Αργεί πολύ να με πάρει ο ύπνος, ξυπνάω συνέχεια στη διάρκεια της νύχτας και θα μπορέσω να κοιμηθώ το πολύ ως τις 6 το πρωι. Είναι βάσανο και ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ... Το σκέφτομαι τώρα που θα γυρίσω πίσω να πω στον πατέρα ή τη μητέρα μου να έρθουν να μείνουν λίγες μέρες μαζί μου, δεν ξέρω όμως αν θα ήταν αυτό καλό ή αν θα το μετανιώσω τελικα.
Remedy δε μπορείς να φανταστεις ποσο θέλω να πιστέψω αυτό που γράφεις, να ελπίζω για κάτι τέτοιο, όμως βαθιά μέσα μου κάτι μου λέει πως λόγια σαν κι αυτά είναι "παρηγοριά στον άρρωστο" και δεν ισχύουν :(Quote:
Originally Posted by Remedy
Πήρα ζεστά και το θέμα του ειδικόυ! Τελικά δε μου είπατε, να ψάξω καλύτερα για ψυχολόγο ή για ψυχίατρο;;;
Αγγελικη,
Ίσως ο χωρισμός τελικά να σου βγει σε καλό. Αυτό θα το διαπιστώσεις όταν περάσει αρκετός καιρος και τα σημαδια του χωρισμού ξεθωριασουν. Τότε θα διαπιστωσεις ότι δεν έχασες, γλύτωσες από μια κατάσταση που θα σεκανε δυστυχισμενη.Φαντάσου να επελεγες να μενες για μια ζωή με καποιον σαν κι αυτόν που σου συμπεριφέρθηκε τόσο σκληρά. Θα περνούσες μια ζωή μαρτυρικα κοντά του, θα ησουν δυστυχισμένη. Ίσως τελικά να σαι εσύ η κερδισμένη. Ίσως ο χωρισμός να ναι για σενα ένα δυσκολο μεταβατικό στάδιο πριν τη σχεση ζωής που με καποιον άλλο θα δημιουργησεις.Η εντονη επιθυμια σου να χεις καποιον διπλα σου να σαγαπα και να σε σεβεται θα σε οδηγήσει, αφού ξεπεράσεις το σταδιο του χωρισμού, στο κατάλληλο πρόσωπο. Σ αυτόν που θα σε κανει πραγματικά ευτυχισμένη. Στο στάδιο που εισαι τωρα η δημιουργία στη φαντασία σου σκέψης μιας νέας σχέσης, της ιδανικής για σενα σχέσης θα σου προσφερει γαλήνη και πολλή ελπίδα.
Δε θα ταν κι άσχημο να δεις και καποιον ψυχολόγο. Τουλάχιστο θα σου δείξει το δρόμο πως να ξεπεράσεις το χωρισμό, πως να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι τα πράγματα διαφορετικά, πως να ηρεμήσεις.
για ψυχολογο!!!!!
ασε τον ψυχιατρο. αν χρειαστεις φαρμακευτικη αγωγη, θα σε κατευθυνει ο ψυχολογος καπου.
αν δεν εχεις συστασεις για καποιον, να προσεξεις την κλινικη του εμπειρια, σπουδες κλπ. μην πας σε καποιον που πηρε ενα πτυχιακι στο ελληνικο πανεπιστημιο η χειροτερα , σε ενα κεντρο σπουδων και πηγε και ανοιξε γραφειο χωρις την απαιτουμενη εκπαιδευση για ψυχοθεραπευτης.
Αγγελική, το "θέλω να βρω τον εαυτό μου" που σου έλεγε, μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Μπορεί για τον άντρα σου να σήμαινε ότι θέλει να βγει από τις στενές σχέσεις (ζευγάρι, οικογένεια) και να επαναπροσδιορίσει τα 'θέλω' του, όπως ένα παιδί κάποια στιγμή νιώθει την ανάγκη να επανεξετάσει τα γονεϊκά πρότυπα.
Για την έκβαση των πραγμάτων ΑΝ είχαν γίνει κάπως αλλιώς (π.χ. περισσότερη υπομονή, άλλος ψυχολόγος), μην σκέφτεσαι μόνο τα ευνοϊκά σενάρια. Επίσης σκέψου ότι είχες κι εσύ δικαίωμα να θέτεις κάποια όρια και να έχεις τις δικές σου αντοχές.
Είπες πως δεν κατάλαβες γιατί ανέφερα / ή τι εννοούσα λέγοντας ότι κι εσύ θα ένιωθες καλύτερα αν άλλαζες παραστάσεις. Αυτό στο έγραψα γιατί αναρωτήθηκες πώς μπορεί να ωφελήσει ένα διαζύγιο μια κατάθλιψη / δυσθυμία. Και βέβαια μπορεί να βοηθήσει, με τον ίδιο τρόπο που η δικιά σου θλίψη θα βοηθηθεί με το να αλλάξεις π.χ. τη διακόσμηση του σπιτιού όπως σου έγραψαν παραπάνω. Κάποιες φορές χρειάζεται να αλλάζουμε και το περιβάλλον ή τις σχέσεις μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα, ή απλά να νιώσουμε πιο απελευθερωμένοι για να δούμε πιο καθαρά τον εαυτό μας.
Και βέβαια δεν είναι 'παρηγοριά στον άρρωστο' όσα σου γράψαμε. Μάλλον κάτι ξέρουμε κι εμείς από επώδυνους χωρισμούς... :) :) Γνώμη μου είναι να μην καλέσεις τη μαμά στο σπίτι, απλά κάνε τις αλλαγές & τις επαφές με κόσμο που μπορείς, πήγαινε και σ' έναν ψυχολόγο, κι άσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Ο πόνος πολλές φορές μοιάζει να μεγαλώνει καθώς περνά το πρώτο σοκ και σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε όλα τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας λείπουν ή έχουν αλλάξει μετά από ένα χωρισμό, είναι όμως και αυτό κάτι που περνάει!
και κατι που διαβασα προσφατα και μου αρεσε, για να ειναι ευτυχισμενα και τα δυο ατομα σε μια σχεση ωστε η σχεση αυτη και να αντεξει αλλα και να ειναι καλη, δεν χρειαζονται παραχωρησεις, χρειαζονται συμφωνιες. Δεν χρειαζονται διαπραγματευεσεις, χρειαζονται λυσεις. Αν διαμορφωνουμε μια σχεση αναλογα με τις διαφωνιες μας, υποχωρωντας, εθελοτυφλοντας, ωραιοποιωντας και εκλογικευοντας καταστασεις που στην πραγματικοτητα δε μας αρεσουν ουτε ικανοποιουν, δε μαθαινουμε να υπαρχουμε αληθινα σε μια σχεση, κοροιδευουμε τους εαυτους μας. Ειναι σαν να ριχνεις το τοξο στο δεντρο, και μετα να πηγαινεις να ζωγραφιζεις το στοχο. Και βουαλα, τι επιτυχια!!!
Και πάλι τα όνειρα με στοιχειώνουν... Ημασταν χαρούμενοι, σε εκδρομή, περνούσαμε υπέρχοχα, όπως σε όλες μα σε όλες τις εκδρομές που έχουμε πάει. Και ξαφνικά με παρατάει στα κρύα του λουτρού και φεύγει με μια topless τύπισσα. Τι όνειρο κι αυτό! Πόσο ζωντανο! Αν και έχουν περάσει τόσες ώρες το έχω στο νου μου συνέχεια.
Δε μπορώ να το πιστέψω πως τελείωσε βρε παιδιά, δεν είναι δυνατόν! Αυτός ο ίδιος ήταν που μου έλεγε πριν λίγους μήνες πόσο τυχερός είναι που με έχει στη ζωή του, πόσο ευτυχισμένο τον κάνω. Ολοι οι φίλοι και οι συγγενείς να μας έχουν πρότυπο, παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους και να λένε πως η δική μας η μεγάλη αγάπη, η οποία εκδηλονόταν και από τις 2 πλευρές 24 ώρες το 24ωρο, είναι φωτεινή εξαίρεση στην εποχή μας. Τόσος ρομαντισμός (από μέρους του κυρίως!) εκπλήξεις, όμορφες στιγμές. Και χάθηκαν γιατί συνειδητοποίησε ξαφνικά πως "δεν είναι ο εαυτός του";;;; Πώς γίνεται;;;
Για χρόνια ολόκληρα, ακόμα και μέχρι πριν λίγους μήνες (παρόλο που είχε αναφερθεί από αυτόν το όλο πρόβλημα, αλλά ήταν ακόμη "αρχή"), τις φορές που τύχαινε να είναι αυτός σπίτι πριν από εμένα, με το που άκουγε τα κλειδιά μου στην πόρτα, πεταγόταν από τον καναπέ και τη στιγμή που άνοιγα την πόρτα αντίκρυζα αυτόν, με τα χέρια ορθάνοιχτα να με αγκαλιάσουν και με ένα τεράστιο χαμέγελο στα χείλη. Και εγώ χωνόμουν εκεί μέσα και αισθανόμουν την απίστευτη ευτυχία... Και τώρα γυρίζω σε ένα σπίτι άδειο. Ο καναπές άδειος, στο cd player να μην παίζει το αγαπημένο του cd. Και όλα αυτά έγιναν χωρίς να κάνω κάτι κακό ώστε να τα αξίζω όλα αυτά (π.χ. αν τον απατούσα, αν πάνω σε καυγά του έλεγα πολύ άσχημα λόγια, αν προσπαθούσα να τον χτυπήσω, οτιδήποτε τέλος παντων). Αν γινόταν κάτι από αυτά, θα ήξερα ότι οκ, εσφαλλα, έκανα μαλακία και τώρα τα λούζομαι. Ομως τώρα;;; Γιατί από τη μια μέρα στην άλλη; Γιατί;;;;;
Ορισμένες στιγμές (αν και ξέρω πως αυτό που σκέφτομαι είναι αμαρτία, ύβρις) σκέφτομαι πως ίσως αν ήταν θάνατος να πονούσα λιγότερο από ότι τώρα... Δεν ξέρω, είμαι τόσο μα τόσο μπερδεμένη...
Αγγελικη προφανως ειναι επιπολαιος η τα λεει για να ξεφυγει..ειναι δυνατον να μπορει να σε πληγωνει ενας ανθρωπος που εκανε και ελεγε τοσα;ακομη και να του τελειωσε ολο αυτο που αισθανοταν, αν ηταν ΑΝΤΡΑΣ δεν θα σου μιλουσε τοσο σκληρα και θα σεβοταν αν μη τι αλλο τα δικα σου αισθηματα για να μην πω και τα χρονια που περασατε μαζι.
δεν σκεφτηκες οτι μπορει να ερωτευτηκε?
(η τοπλες που λεγαμε...)
μπορει ολα αυτα που σου ελεγε να τα εννοουσε μια χαρα, για τον ανθρωπο που αγαπαει σε εσενα...
αν ερωτευτηκε ομως, η ενοιωσε την αναγκη να ερωτευτει, καμια αγαπη και καμια συνηθεια δεν θα ακουσε...