Απόγνωση...

[aggelik]

Marina, τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες και όσο και αν δε μ' αρέσουν ως ένα βαθμό συμφωνώ.
Με πειράζει και νομίζω ότι "έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου" γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν του είχα πει να πάει (για άλλο λόγο) σε ψυχολόγο και του είχα αναφέρει τότε τον συγκεκριμένο, μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι και ένας συνάδελφός μου πηγαίνει εκεί. Στην αρχή δεν ήθελε ούτε να το ακούσει (τότε... παλία!) και εγώ επέμενα πως θα του κάνει καλό.
Στην πορεία όμως άλλαξα γνώμη για τον συγκεκριμένο ψυχολόγο, γιατί συζητώντας με το συνάδελφο, μου έλεγε πως κάνει πολλές φορές ειρωνικά σχόλια στη συνεδρία τους, αλλά και γενικότερα σχόλια που αρμόζουν σε έναν "φιλο" και όχι "επαγγελματία" κατά τη γνώμη μου. Εκτός πάλι αν είναι συνηθισμένο αυτό και δεν το γνωρίζω...

Και όταν έλεγα "να έρθει στα συγκαλά του", εννοούσα πως εγώ προσωπικά δε μπορώ (ακόμη τουλάχιστον) να καταλάβω (ή το αρνούμαι, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό ρήμα) ότι μέχρι τώρα ήταν δυστυχισμένος και από εδώ και πέραθα γίνει ευτυχισμένος.
Βασιζόμενη στη μέχρι πρότινος συμπεριφορά του, πιστεύω πως μια χαρά ευτυχισμένος ήταν και είναι και πως τώρα κάπως του τη "βιδωσε" επειδή "πιέστηκε" και νομίζει πως είναι δυστυχισμένος. Γι' αυτό έλεγα πως θεωρούσα πως θα τον συνεφέρει (ίσως) ο ψυχολόγος, να του πει πως η ζωή του μια χαρά είναι και πως όλο αυτό το δημιουργεί μόνος του. Γιατί από αυτά που μου έχει πει και το λίγο που έψαξα στο net, κάτι σε κατάθλιψη-δυσθυμία μου κάνουν όλα αυτά που θεωρώ τρελό ο τρόπος για να θεραπευτεί να είναι το διαζύγιο...

[Remedy]

Marina, τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες και όσο και αν δε μ' αρέσουν ως ένα βαθμό συμφωνώ.
Με πειράζει και νομίζω ότι "έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου" γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν του είχα πει να πάει (για άλλο λόγο) σε ψυχολόγο και του είχα αναφέρει τότε τον συγκεκριμένο, μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι και ένας συνάδελφός μου πηγαίνει εκεί. Στην αρχή δεν ήθελε ούτε να το ακούσει (τότε... παλία!) και εγώ επέμενα πως θα του κάνει καλό.
Στην πορεία όμως άλλαξα γνώμη για τον συγκεκριμένο ψυχολόγο, γιατί συζητώντας με το συνάδελφο, μου έλεγε πως κάνει πολλές φορές ειρωνικά σχόλια στη συνεδρία τους, αλλά και γενικότερα σχόλια που αρμόζουν σε έναν "φιλο" και όχι "επαγγελματία" κατά τη γνώμη μου. Εκτός πάλι αν είναι συνηθισμένο αυτό και δεν το γνωρίζω...

Και όταν έλεγα "να έρθει στα συγκαλά του", εννοούσα πως εγώ προσωπικά δε μπορώ (ακόμη τουλάχιστον) να καταλάβω (ή το αρνούμαι, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό ρήμα) ότι μέχρι τώρα ήταν δυστυχισμένος και από εδώ και πέραθα γίνει ευτυχισμένος.
Βασιζόμενη στη μέχρι πρότινος συμπεριφορά του, πιστεύω πως μια χαρά ευτυχισμένος ήταν και είναι και πως τώρα κάπως του τη "βιδωσε" επειδή "πιέστηκε" και νομίζει πως είναι δυστυχισμένος. Γι' αυτό έλεγα πως θεωρούσα πως θα τον συνεφέρει (ίσως) ο ψυχολόγος, να του πει πως η ζωή του μια χαρά είναι και πως όλο αυτό το δημιουργεί μόνος του. Γιατί από αυτά που μου έχει πει και το λίγο που έψαξα στο net, κάτι σε κατάθλιψη-δυσθυμία μου κάνουν όλα αυτά που θεωρώ τρελό ο τρόπος για να θεραπευτεί να είναι το διαζύγιο...

τωρα εθελοτυφλεις βρε αγγελικη μου..
ειναι δυνατον να ειναι καποιος ευτυχισμενος αλλα να νομιζει οτι ειναι δυστυχισμενος??????
μαλλον εννοεις οτι ΕΣΥ θεωρεις οτι θα επρεπε να ειναι ευτυχισμενος με οσα ειχε.
αλλα αυτο δεν ειναι κατι αντικειμενικο βλεπεις....
εκτος αυτου, δεν ειναι δυνατον να σου λεει οτι δεν μπορει να σε δει ερωτικα ενω ειναι ερωτευμενος!
κι αυτο απο μονο του, ειναι πηγη δυστυχιας και για τους δυο σας....

[carrie]

Ήμασταν μαζί από το σχολείο - 18 χρόνια μαζί πλέον! Στην αρχή με έντονους καυγάδες αλλά με πολλή αγάπη ο ένας για τον άλλον! Οι καυγάδες αυτοί για πολλά χρόνια ήταν καθημερινότητα, μέχρι που χωρίσαμε. Δεν τον ήθελα αυτόν τον χωρισμό και παρόλο που στη διάρκειά του δημιούργησα μια νέα σχέση, πάντα προσπαθούσα να ξαναείμαστε μαζί, όπως και έγινε. Από τότε η σχέση μας ήταν εντελώς διαφορετική.
Οι καυγάδες ελαχιστοποιήθηκαν, περνούσαμε μαζί πάρα πολύ όμορφα. Μέχρι που επειδή ήμασταν τόσα χρόνια μαζί η οικογένειά μου άρχισε να με πιέζει να "αποκατασταθώ¨. Μετά από πολλές συζητησεις μαζί του, αποφασίσαμε να κάνουμε το "μεγάλο" βήμα. Στο μεταξύ, η σχέση ήταν κυρίως ήρεμη, χωρίς καυγάδες. Όταν όμως οι καυγάδες αυτοί υπήρχαν, (σπάνια πλέον) κατέληγαν πάντα με φωνές και κλάμματα και δηλώσεις από μέρους του ότι με παντρεύεται και μου κάνει χάρη. Εγώ ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια, γι' αυτό και αντιδρούσα με υπερβολικό κλάμμα και οδυρμούς. Την επόμενη ημέρα του καυγά, πάντα ήμασταν λες και δε συνλεβη τίποτα και συνεχίζαμε κανονικά τις ετοιμασίες γάμου. Θεωρούσα πως τα έλεγε πάνω στα νεύρα του.
Παντρευτήκαμε τελικά, πριν 4 χρόνια. Παντού έλεγε από μόνος του πόσο χαρούμενος ήταν που έιχε μια γυναίκα σαν κι εμένα. Πόσο τυχερός ήταν που είχε δίπλα του έναν τόσο καλό άνθρωπο! Εμενα με έκανε να νιώθω σαν θεά!
Πάλι με δική μου πρωτοβουλία και επιμονή, προσπαθούσα να τον πείσω να αρίχουμε προσπάθειες για μωράκι. Και μόλις πείστηκε και εγώ ένιωσα πως είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... έγινε το απίστευτο!

πιεση πιεση προσπαθεια, επιμονη, απο σενα και την οικογενεια σου, συζητησεις επιχειρηματολογιες, και πανω απο ολα αυτος να μην εισακουεται, να θεωρειται οτι ολα αυτα ειναι ψεματα που ελεγε και πανω στα νευρα του, τα πεταμε στα σκουπιδια και κραταμε οτι μας αρεσει! πως να μην σκασει ο ανθρωπος! Αυτη η λογικη και η προσπαθεια σου ειναι ολοφανερη και εδω σε αυτο το φορουμ, ποσο μαλλον θα ηταν στη σχεση σου. Και φυσικα η συνεχεια ειναι αναμενομενη..


Μου δήλωσε πως δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου, πως νιώθει ότι τον καταπιέζω, πως είναι δυστυχισμένος, πως δεν έζησε για τον εαυτό του αλλά για εμένα, πως δεν έκανε τη ζωή που ήθελε και πως τόσα χρόνια έκανε υπομονη αλλά δεν αντέχει άλλο. Μου είπε πως έχει προσωπικά ψυχολογικά προβλήματα, πως άρχισε να βλέπει ψυχολόγο.

Αυτα στα λεω για να κατανοησεις και τον εαυτο σου σε αυτη τη σχεση, καθως απο οτι καταλαβαινω δεν το εχεις κανει. Διαβαζοντας σε σε αυτο το φορουμ να δειχνεις μια συνεχη εικονα του αυτο θελω και τωρα το θελω, και να εισαι συνηθισμενη να σου γινονται τα χατηρια χωρις να ακους το αλλο ατομο. Ενταξει αυτος για τους δικους του λογους εκανε κατι που προφανως δεν τον γεμιζε, και φυσικα δεν ζουσε για σενα οπως ειπε, αλλα για αυτον, ασχετα που δεν του βγηκε οπως θα ηθελε, η καλη κοπελα η καλη σχεση η αγαπη δεν ηταν αρκετα προφανως για να ειναι ευτυχισμενος, ισως ηταν και θεμα ταιμινγκ, αλλα καπου σου ειχε δειξει στοιχεια οτι υπηρχε προβλημα, στους πολλους αρχικους καυγαδες, και στους λιγους αλλα περιεκτικους μετεπειτα, σου ελεγε την αληθεια, οπως και στην πιεση που επρεπε να καταβαλεις για να τον πεισεις, αμα ηθελε κατι πολυ , δεν θα χρειαζοταν τοση προσπαθεια..

[aggelik]

carrie εχεις δίκιο, και τα έχω σκεφτεί και εγώ αυτά (γι' αυτό άλλωστε και έγραψα την αλήθεια συνειδητά - οτι επέμενα και τον πίεζα - θα μπορούσα εξάλλου να αποκρύψω αυτές τις λεπτομέρειες και να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως την ιδανική σύζυγο) αλλά όταν οι καυγάδες ήταν 1-2 το χρόνο και όλες τις υπόλοιπες ημέρες διακύρηττε την ευτυχία του και την αγάπη του όχι μόνο σε εμένα αλλά σε όλους, πίστευα πως αυτά που έλεγε ήταν λόγια υπερβολής πάνω στον καυγα, σαν αυτά που έλεγα και εγώ πολλές φορές και που ήταν πολύ βαριά αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα εννοούσα, τα έλεγα μόνο πάνω στον καυγά για να τον "πληγώσω" κι εγώ, όχι μόνο αυτός...
Όσο για την πίεση, επειδή ο συγκεκριμένος άνθρωπος σε όλους τους τομείς της ζωής του πάντα ήθελε λίγο "σπρώξιμο" για το οποίο στην αρχή πάντα γκρίνιαζε, αλλά μετά, βλέποντας τα αποτελέσματα πάντα έδινε δίκιο σε όποιον τον "έσπρωχνε" (είτε ήμουν εγώ είτε κάποιος άλλος) - γι' αυτό και συνέχιζα αυτήν την "τακτική". Ημουν σίγουρη πως όπως οταν σε άλλα θέματα (σπουδών-δουλειάς-διακοπών-σπιτιού) επέμενα πάνω σε κάτι και μετά πάντα γυρνούσε και μου έλεγε "δίκο είχες, ευτυχώς που επέμενες", κάτι τέτοιο θα γίνονταν και τώρα.
Ναι, ίσως ήθελα να μου γίνονται τα χατήρια (και σίγουρα θέλω ακόμη) όμως δυχτυχώς όχι γιατί εχω συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση. Ίσως επειδή πάντα μου συνέβαινε το αντίθετο (από μωρό παιδί, όπως εχουν παραδεχτεί οι δικοί μου με αφηναν επίτηδες να "σκληραγωγούμαι" μη-κανοντάς μου τα χατήρια) - γενικώς όπως έχω αναφέρει έχω συναντήσει αρκετές αναποδιές στη ζωή μου και πάντα κατέβαλλα προσπάθεια για να τις υπερνικήσω.
ίσως λέω, αν μου βγαίνει κάτι τέτοιο όπως αυτό που λες (και εγώ ειλικρινά το κάνω ασυναίσθητα, δεν το καταλαβαίνω) είναι γιατί μπορεί να αισθάνομαι ότι επιτέλους, θέλω κι εγώ να μου κάνουν τα χατήρια, όπως σε τόσους και τόσους άλλους, θέλω κι εγώ κάποια στιγμή να σταθώ τυχερή, να πω ότι το συμπαν "με θέλει"... (αυτά τα τελευταία το ξαναλέω, είναι εικασίες που κάνω προσπαθώντας να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί να δείχνω στοιχεία όπως αυτά που εντόπισε η carrie στα γραφόμενά μου, δεν είναι σκέψεις που κάνω στην πραγματικότητα)

[carrie]

ενα μεγαλο λαθος που κανουμε οι ανθρωποι, ειναι να κρινουμε εξ ιδιων τα αλλοτρια, οταν εγω αντιδρω καπως σε μια κατασταση, δε σημαινει οτι το ιδιο θα αντιδρασουν και οι αλλοι, και οτι αν αντιδρασουν ετσι εχουν τους ιδιους λογους και σκεφτονται το ιδιο με εμενα. Ειναι διαφορετικοι ανθρωποι εξαρχης, και διαφορετικες αιτιες του εσπρωξαν σε μια φαινομενικα ιδια αντιδραση (οταν λες οτι και οι δυο λεγατε ασχημα πραγματα αλλα εσυ δεν τα πιστευες και φανταζοσουν οτι ουτε και αυτος τα πιστευει. αληθεια εσυ τι του ελεγες; ).

οσο για το θεμα του χρειαζοταν πιεση γενικα στη ζωη του, ενταξει να δικαιολογησεις ενα νεο ατομο που θελει λιγο σπρωξιμο να παρει ενα πτυχιο ή να βρει μαι δουλεια, αλλα αυτο αν ειναι ενα μονιμο μοτιβο που κυλαει σε βαθος χρονου, ποσες πιθανοτητες υπαρχουν ενας τετοιος ανθρωπος που προφανως φοβαται τις ευθυνες και τις αποφασεις να ειναι καταλληλος να δημιουργησεις μαζι του οικογενεια και να κανεις παιδια; πως σου εμπνεει ασφαλεια αυτο; Μηπως επειδη εσυ τον επηρεαζεις και τον κατευθυνεις; Αλλα οπως φαινεται, και αυτο μεχρι ενα σημειο μπορει να παει, γιατι ειναι ενας αλλος ξεχωριστος ανθρωπος.. Μπορει να υπαρχουν περιπτωσεις επιτυχιας, αλλα νομιζω οτι δεν θα ειναι ο κανονας αυτος..

[deleted-member141015]

Marina, τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που λες και όσο και αν δε μ' αρέσουν ως ένα βαθμό συμφωνώ.
Με πειράζει και νομίζω ότι "έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου" γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν του είχα πει να πάει (για άλλο λόγο) σε ψυχολόγο και του είχα αναφέρει τότε τον συγκεκριμένο, μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι και ένας συνάδελφός μου πηγαίνει εκεί. Στην αρχή δεν ήθελε ούτε να το ακούσει (τότε... παλία!) και εγώ επέμενα πως θα του κάνει καλό.
Στην πορεία όμως άλλαξα γνώμη για τον συγκεκριμένο ψυχολόγο, γιατί συζητώντας με το συνάδελφο, μου έλεγε πως κάνει πολλές φορές ειρωνικά σχόλια στη συνεδρία τους, αλλά και γενικότερα σχόλια που αρμόζουν σε έναν "φιλο" και όχι "επαγγελματία" κατά τη γνώμη μου. Εκτός πάλι αν είναι συνηθισμένο αυτό και δεν το γνωρίζω...

Και όταν έλεγα "να έρθει στα συγκαλά του", εννοούσα πως εγώ προσωπικά δε μπορώ (ακόμη τουλάχιστον) να καταλάβω (ή το αρνούμαι, δεν ξέρω ποιο είναι το πιο σωστό ρήμα) ότι μέχρι τώρα ήταν δυστυχισμένος και από εδώ και πέραθα γίνει ευτυχισμένος.
Βασιζόμενη στη μέχρι πρότινος συμπεριφορά του, πιστεύω πως μια χαρά ευτυχισμένος ήταν και είναι και πως τώρα κάπως του τη "βιδωσε" επειδή "πιέστηκε" και νομίζει πως είναι δυστυχισμένος. Γι' αυτό έλεγα πως θεωρούσα πως θα τον συνεφέρει (ίσως) ο ψυχολόγος, να του πει πως η ζωή του μια χαρά είναι και πως όλο αυτό το δημιουργεί μόνος του. Γιατί από αυτά που μου έχει πει και το λίγο που έψαξα στο net, κάτι σε κατάθλιψη-δυσθυμία μου κάνουν όλα αυτά που θεωρώ τρελό ο τρόπος για να θεραπευτεί να είναι το διαζύγιο...

Αγγελική μου θα συμφωνήσω με όσα έγραψε και η Remedy, ότι δεν μπορεί κάποιος να νομίζει ότι νιώθει δυστυχισμένος. Στο είχα γράψει και στο πρώτο μήνυμα εδώ, πως ήταν άλλη η δική του αλήθεια από τη δική σου. Εσύ έβλεπες ένα μέρος της αλήθειας του (ότι νοιαζόταν, ότι σε αγαπούσε, ότι ήταν ένθερμος), ένα άλλο μέρος είτε δεν το έβλεπες, είτε δεν το είχε εκείνος εκφράσει / ή και ξεκαθαρίσει μέσα του. Το πότε η ζωή του καθενός είναι 'μια χαρά' δεν είναι κάτι αντικειμενικό. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να ακυρώσει το υποκειμενικό συναίσθημα του κάθε ανθρώπου, όσο κι αν οι συνθήκες της ζωής του μοιάζουν συμβατές με αυτό που εσύ, ή αν θες και η πλειοψηφία θα θεωρούσε 'μια χαρά'.

Καταλαβαίνω βέβαια ότι ίσως λες αυτό που όλοι μας έχουμε πει κάποιες φορές σε συνανθρώπους 'έχεις την υγεία σου, έχεις μια καλή σύζυγο, έχετε χτίσει μια σχέση κι ένα σπίτι, τόσα χρόνια έδειχνες ευτυχισμένος, τι άλλο θες?' Κάποιοι θα απαντούσαν σε αυτό 'δίκιο έχεις' (όπως ίσως έλεγε παλιότερα ο άντρας σου) αλλά κάποιοι άλλοι θα έλεγαν 'δεν ξέρω, εγώ δεν νιώθω καλά με αυτά' και ίσως το προχωρούσαν λέγοντας 'θέλω να βρω τον εαυτό μου'.

Δεν έχεις καθόλου άδικο ότι πολλές φορές οι άνθρωποι βασανίζονται χωρίς εμφανή λόγο και κατά έναν τρόπο 'δημιουργούν μόνοι τους' την αίσθηση του αδιέξοδου και της δυστυχίας. Αυτό όμως δείχνει και πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να δημιουργούμε κάτι μόνοι μας. Γι' αυτό θα πω ότι έχει δίκιο η carrie, σε όσα έγραψε στο προηγούμενο μήνυμα, και δεν μπορούμε συνέχεια να 'σπρώχνουμε' τους άλλους, κάποιες φορές χρειάζεται να κινητοποιούνται μόνοι τους. Και μην ασχολείσαι με το τι συνέβη στο γραφείο του συγκεκριμένου επαγγελματία που πήγε ο άντρας σου, γιατί αφενός δεν το ξέρουμε, αφετέρου είναι σημαντικό να αποδώσεις την ευθύνη για την τωρινή του απόφαση στον ίδιο τον άντρα σου.

Όσο για την 'κατάθλιψη' που γράφεις, αυτή δεν είναι κάτι που υπάρχει ανεξάρτητα από τις συνθήκες, αφού ζούμε μέσα σε αυτές. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να παλέψουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα χωρίς να αλλάξουμε περιβάλλον/σχέσεις, όμως αυτό δεν είναι πάντοτε επιθυμητό ή εφικτό. Μπορεί να μην είναι 'θεραπεία' ένα διαζύγιο, αλλά να αποτελεί προϋπόθεση ή απλά διευκολυντική συνθήκη. Σκέψου πως ακόμα κι εσύ θα ένιωθες καλύτερα τώρα, αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις παραστάσεις.

[carrie]

Θα σου προτεινα ενα εξαιρετικο βιβλιο του Μονί Ελκάιμ, το Αν μαγαπας μη μαγαπας, εκδοσεις Κεδρος. Ειναι για θεραπευτες ζευγαριων και οικογενειων, αλλα νομιζω οτι με λιγη διαθεση και ανοιχτο μυαλο μπορει να το διαβασει ο καθενας και ειναι πολυ διαφωτιστικο για τις σχεσεις των ανθρωπων. Ειναι λιγο πολυπλοκο σε ενα σημειο, υπομονη, προσπερασε το και η συνεχεια θα σε ανταμειψει (κατα τη γνωμη μου, ειναι απο τα εξαιρετικοτερα βιβλια που εχω διαβασει σε αυτο το αντικειμενο)

Χριστος ανεστη!!

[aggelik]

Καλημέρα και Καλό Πάσχα!!!

Εχετε δίκιο σε όσα γράφετε, το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως έβλεπα ένα μέρος της αλήθειας, αλλά αυτό μου έδειχνε βρε παιδια...
Η λογική μου λοιπόν συμφωνεί με όσα λέτε, το συναίσθημα όμως είναι αυτό που με κατακλύζει και δεν μπορώ να ηρεμήσω :(

Μαρίνα, πέτυχες διάνα, ακριβώς αυτό το 'θέλω να βρω τον εαυτό μου' άκουγα τον τελευταίο καιρό, και ειλικρινά δεν μπορόυσα να καταλάβω (ούτε ακόμα μπορώ 100%) τι εννοεί, καθώς όταν του ζητούσα να μου το εξηγήσει πάντοτε αδυνατούσε.

Για το θέμα του ψυχολόγου κατηγορώ δυστυχώς συνέχεια τον εαυτό μου που στην ουσία εγώ τον "έστειλα" εκεί και συνέχεια κάνω υποθέσεις για την έκβαση των πραγμάτων αν δεν είχε επισκεφτεί ποτέ τον συγκεκριμένο επαγγελματία...

Σκέψου πως ακόμα κι εσύ θα ένιωθες καλύτερα τώρα, αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις παραστάσεις.

Μαρίνα αυτό ομολογώ πως δεν το κατάλαβα, τι εννοείς;

Το βιβλίο που μου αναφέρεις carrie το έχω ακουστά και το σκέφτηκα κι εγώ να το διαβάσω, φοβάμαι μόνο μην ψυχοπλακωθώ χειρότερα, εφόσον είναι για θεραπευτές ζευγαριών καθώς θα σκέφτομαι πως ο δικός μου δεν μας έδωσε ποτέ αυτή την ευκαιρία... :(

[Remedy]

Καλημέρα και Καλό Πάσχα!!!

Εχετε δίκιο σε όσα γράφετε, το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως έβλεπα ένα μέρος της αλήθειας, αλλά αυτό μου έδειχνε βρε παιδια...
..........
Το βιβλίο που μου αναφέρεις carrie το έχω ακουστά και το σκέφτηκα κι εγώ να το διαβάσω, φοβάμαι μόνο μην ψυχοπλακωθώ χειρότερα, εφόσον είναι για θεραπευτές ζευγαριών καθώς θα σκέφτομαι πως ο δικός μου δεν μας έδωσε ποτέ αυτή την ευκαιρία... :(

αχ βρε αγγελικη..
νομιζω οτι τελικα το προβλημα με την σχεση σου ειναι αυτο που κανεις και τωρα...
βλεπεις μονο οτι σε ευχαριστει!
μα πως δεν στο εδειξε??? με ποιον μαλωνες τοσα χρονια?
ποιον πιεζες να παντρευτειτε?
ποιος σου ελεγε οτι δεν ταιριαζετε?
για ποιον λογο "εκλαιγες και οδυροσουν", αν ολα ηταν μια χαρα και δεν σου εδειχνε τπτ αρνητικο????
πολυ απλα, εκλεινες τα ματια σου σε οτι δεν σε βολευε στην σχεση σας και τωρα που ο πρωην σου αποφασιε να διεκδικησει τα θελω του δυναμικα και αμετακλητα, σου φαινεται βουνο κι εχεις πεισει τον εαυτο σου οτι εξεπλαγης κιολας...
παντα στο εδειχνε...
ολες οι διαφωνιες οφειλονταν στο οτι ειχατε αλυτα θεματα και συγκρουομενα θελω.
δεν ηθελε να σε παντρευτει, συρθηκε εκει (κακως), υποχωρωντας και οταν ξυπνησε, εκανε πισω.
επαψε να ειναι ερωτευμενος και σου το ελεγε.

τι ακριβως ειναι αυτο που δεν καταλαβαινες και ακομα και τωρα που φτασατε εδω, αρνεισαι να το δεις?
δεν μπορεις να ζεις σε μια συνεχη αρνηση για την πραγματικοτητα αν θες να προχωρησεις στην ζωη σου αντι να κλαις για τα περασμενα.
δεν σου χαλασε η κακια μαγισσα (ψυχολογος) το παραμυθι με τον πριγκηπα. ο πριγκηπας την ειχε κανει και πηρε και το γοβακι μαζι!!

οσο για την ευκαιρια που δεν σας εδωσε ο ψυχολογος.
τις ευκαιριες στις σχεσεις δεν τις δινουν οι ψυχολογοι.
τις ευκαιριες τις δινει η ζωη.
και ειχατε 18 χρονων ευκαιριες για να τα βρειτε αν υπηρχε κατι για να βρειτε...
εσυ θεωρουσες πως το βρηκες, εκεινος ομως το ειχε χασει.
δεν φταιει ο ψυχολογος γι αυτο...
προσπαθησε να δεις καταματα την αληθεια, χωρις να ριχνεις φταιξιμο αλλου, αλλα ουτε και σε σας.
απλα δεν ταιριαζαν τα θελω σας.
δεν μπορεις να συρεις εναν ανθρωπο στα δικα σου θελω, απλα γιατι ετσι το σκεφτηκες εσυ.
πρεπει να συμφωνει και ο ιδιος...

[γιώτα2]

Χριστος Ανεστη!Αγγελικη ετσι ακριβως οπως σου τα λενε ειναι τα πραγματα.η σχεση σας, ο γαμος σας τουλαχιστον για τον αντρα σου ειχε μεγαλο ποσοστο συμβιβασμου..σιγουρα σε αγαπουσε οχι ομως τοσο ωστε να παραμεινει για παντα σε αυτον.
οσο και να μην θελεις να το πιστεψεις, υπηρχαν σημαδια οπως αναφερει η ρεμεντι που δηλωνουν πως οταν αποφασισατε να κανετε παιδι, ισως "πνιγηκε" και τοτε εφυγε απο τον γαμο.
μην νομιζεις οτι επειδη εσυ ησουν ερωτευμενη δεν εβλεπες οτι υπηρχε προβλημα, γιατι υπαρχουν ατομα που εθελοτυφλουν εστω κι αν βλεπουν πως η σχεση ειναι προβληματικη.
οσο κι αν πονας τωρα θα ελθει η ωρα να δεις οτι υπαρχει και η θετικη πλευρα...εισαι νεα αρα εχεις περιθωρια να ξαναφτιαξεις την ζωη σου.
σου ευχομαι να το ξεπερασεις οσο το δυνατον συντομοτερα και οσο γινεται πιο ανωδυνα.

[aggelik]

οσο για την ευκαιρια που δεν σας εδωσε ο ψυχολογος.
τις ευκαιριες στις σχεσεις δεν τις δινουν οι ψυχολογοι.
τις ευκαιριες τις δινει η ζωη.
και ειχατε 18 χρονων ευκαιριες για να τα βρειτε αν υπηρχε κατι για να βρειτε...
εσυ θεωρουσες πως το βρηκες, εκεινος ομως το ειχε χασει.
δεν φταιει ο ψυχολογος γι αυτο...
προσπαθησε να δεις καταματα την αληθεια, χωρις να ριχνεις φταιξιμο αλλου, αλλα ουτε και σε σας.
απλα δεν ταιριαζαν τα θελω σας.
δεν μπορεις να συρεις εναν ανθρωπο στα δικα σου θελω, απλα γιατι ετσι το σκεφτηκες εσυ.
πρεπει να συμφωνει και ο ιδιος...

Remedy, όταν αναφέρθηκα στην ευκαιρία που δεν μας έδωσε, εννοούσα τον (πρώην) άντρα μου, ο οποίος δε θέλησε να πάμε από κοινού σε κάποιο σύμβουλο μπας και σωθεί ο γάμος (το βιβλίο που πρότεινε η carrie είπε πως αφορόυσε σε συμβουλευτική ζευγαριών), όχι τον ψυχολόγο.
Όσο για το ότι εθελοτυφλούσα, οκ, το καταλαβαίνω τωρα, αλλά ειλικρινά όταν μου τα έλεγε αυτα στους σπάνιους μας καυγάδες, αυτός ήταν που την επόμενη ημέρα του καυγά μου ζητούσε συγγνώμη, έλεγε ότι υπερέβαλλε και δεν τα εννοούσε και με καλούσε να το ξεχάσουμε το όλο θέμα, οπότε πίστευα κι εγώ σε αυτά τα λόγια. Τώρα καταλαβαίνω πως θα έπρεπε να ήμουν πιο υποψιασμένη, δεν ήμουν όμως δυστυχώς... :(

Όπως και να 'χει το γεγονός είναι ότι πονάω τώρα απίστευτα, και αυτό το θέμα με το σπίτι και τις αναμνήσεις είναι σκέτη μαχαιριά, κατευθείαν στην καρδιά μου. Τώρα μάλιστα που κοντεύουν οι μέρες που θα επιστρέψω, μόνο και μόνο στη σκέψη του σπιτιού σφίγγεται η καρδιά μου. Σκέφτομαι συνέχεια "τη θέση του" στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο τραπέζι, την ντουλάπα του, το ράφι του στην παπουτσοθήκη, τη θέση του στη θήκη με τις οδοντόβουρτσες... Τώρα θα είναι μονίμως αδεια... Μόνο που τα σκέφτομαι και τα γράφω αυτή τη στιγμή με έπιασαν τα κλάμματα, πώς θα αντέξω όταν πάω εκεί και θα τα έχω συνέχεια μπροστά στα μάτια μου;;;; Τι μαρτύριο είναι αυτό...!

[Remedy]

Remedy, όταν αναφέρθηκα στην ευκαιρία που δεν μας έδωσε, εννοούσα τον (πρώην) άντρα μου, ο οποίος δε θέλησε να πάμε από κοινού σε κάποιο σύμβουλο μπας και σωθεί ο γάμος (το βιβλίο που πρότεινε η carrie είπε πως αφορόυσε σε συμβουλευτική ζευγαριών), όχι τον ψυχολόγο.
Όσο για το ότι εθελοτυφλούσα, οκ, το καταλαβαίνω τωρα, αλλά ειλικρινά όταν μου τα έλεγε αυτα στους σπάνιους μας καυγάδες, αυτός ήταν που την επόμενη ημέρα του καυγά μου ζητούσε συγγνώμη, έλεγε ότι υπερέβαλλε και δεν τα εννοούσε και με καλούσε να το ξεχάσουμε το όλο θέμα, οπότε πίστευα κι εγώ σε αυτά τα λόγια. Τώρα καταλαβαίνω πως θα έπρεπε να ήμουν πιο υποψιασμένη, δεν ήμουν όμως δυστυχώς... :(

Όπως και να 'χει το γεγονός είναι ότι πονάω τώρα απίστευτα, και αυτό το θέμα με το σπίτι και τις αναμνήσεις είναι σκέτη μαχαιριά, κατευθείαν στην καρδιά μου. Τώρα μάλιστα που κοντεύουν οι μέρες που θα επιστρέψω, μόνο και μόνο στη σκέψη του σπιτιού σφίγγεται η καρδιά μου. Σκέφτομαι συνέχεια "τη θέση του" στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο τραπέζι, την ντουλάπα του, το ράφι του στην παπουτσοθήκη, τη θέση του στη θήκη με τις οδοντόβουρτσες... Τώρα θα είναι μονίμως αδεια... Μόνο που τα σκέφτομαι και τα γράφω αυτή τη στιγμή με έπιασαν τα κλάμματα, πώς θα αντέξω όταν πάω εκεί και θα τα έχω συνέχεια μπροστά στα μάτια μου;;;; Τι μαρτύριο είναι αυτό...!

ναι οκ, αλλα μην εισαι καθολου σιγουρη οτι αν ειχες παρει τα μηνυματα εγκαιρως θα μπορουσες να αλλαξεις την εκβαση, αν περναει κατι τετοιο απο το μυαλο σου.
γιατι αυτο που του ελειπε δεν ηταν η κατανοηση, αλλα μια αλλη ζωη, με αλλους ανθρωπους , με διαφορετικες εμπειριες, περισσοτερες ερωτικες σχεσεις (πιθανολογω), κ.ο.κ.

αυτο που θα μπορουσες να γλυτωσεις ομως ειναι χρονος και χρονια....
θα μπορουσες επισης να γλυτωσεις ενα διαζυγιο...
ο χωρισμος απο μονος του ειναι ηδη αρκετα δυσκολος, δεν χρειαζοταν και τα τρεχαματα και τα εξοδα για δικηγορους...
απο την αλλη, εισαι σιγουρη οτι εχεις εξαντλησει ολα τα χρονικα περιθωρια και με το παραπανω.
δεν θα σκεφτεις ποτε (ελπιζω) "μηπως βιαστηκα και ειχαμε ελπιδες να το σωσουμε".

οσο για την ευκαιρια με τον συμβουλο, θα διαφωνησω μαζι σου.
ο λογος που δεν ηρθε να πατε, ειναι οτι ψαχτηκε μονος του, βρηκε τι τον ενοχλουσε και ηταν βεβαιος γι αυτο που θελει να κανει πλεον (να φυγει δηλαδη)....
οποτε τι νοημα θα ειχε ο συμβουλος γαμου, αφου την βρηκε την ακρη και ηξερε τι θελει?

για το σπιτι θα συμφωνησω , γι αυτο και σου προτεινα να αλλαξεις αν μη τι αλλο την κρεβατοκαμαρα.
εχει πολυ φθηνες λυσεις και καλογουστες (αθανατη ικεα) και πραγματικα θα νοιωσεις πολυ καλυτερα αν το κανεις.
εξαφανισε απο φανερα σημεια τις φωτογραφιες (βγαλε του γαμου απο το σκρινιο, αυτο αμεσα, δεν το συζητω)
ε οκ, σκεψου οταν χαλαρωσεις και τις καλες πλευρες.
θα εχεις ολες τις ντουλαπες και τις παπουτσοθηκες δικες σου και σε λιγο καιρο θα αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον στις ιδιες ντουλαπες να χωρουσαν πραγματα και καποιου αλλου :ΡΡΡΡΡΡΡ

και να σου πω και κατι.
οκ, τα εφερε ετσι η ζωη, δεν επελεξες να χωρισεις.
αλλα βρε κοπελια, με τον ιδιο αντρα γεννηθηκες, με τον ιδιο θα πεθανεις ????? ΕΛΕΟΣ !!!!!!
μπορει να ηταν μια χαρα ο πρωην, αλλα η στατιστικη λεει, οτι ειναι πολυ πιθανοτερο να γνωρισεις στο μελλον καποιον και να μουτζωνεσαι που δεν ηθελες να προχωρησεις και σκεφτοσουν να γερασεις με τον φιλο απο το δημοτικο...

τωρα εχεις τον (μεγαλο) πονο σου και το καταλαβαινω. οταν ομως ηρεμησουν τα πραγματα θα τα δεις ολα αυτα, και ισως καποτε γινεις πολυ πιο ευτυχισμενη απ οσο φανταζεσαι κι απ οσο εχεις υπαρξει μεχρι τωρα...
στο ευχομαι :)

[aggelik]

Χμ... ναι, μου περνάει πού και πού από το μυαλό ότι επειδή εγώ ξεκίνησα εκείνη την τελευταία μας "συζήτηση" μετά από την οποία σηκώθηκε και έφυγε (του έλεγα πόσο πολύ ποναω και δεν μπορώ να τον βλέπω κα αυτόν χάλια και δυστυχισμένο), ίσως αν έκανα (και άλλη) υπομονή η έκβαση να ήταν διαφορετική.
Πάντως αυτόν τον καιρό όπως έχω ξαναπει τα πράγματα βαίνουν εντελώς αντίθετα από ότι θα περίμενα/επιθυμούσα. Αντί με τον χρόνο ο πόνος και η θλίψη να μειώνονται, μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο έντονα. Οι αναμνήσεις αυξάνονται συνέχεια, ο νους μου ξεθάβει ξεχασμένα ασήμαντα γεγονότα που υπο άλλες συνθήκες μπορεί να μην τα θυμόμουν καν και μου τα προσφέρει στο πιάτο, 24 ώρες την ημέρα, ακόμα και όταν κοιμάμαι! Είναι και οι αναμνήσεις τοσες πολλές, μια ζωή... Απορώ πραγματικά πώς γίνεται αυτός να μην τα θυμάται όλα αυτά και να είναι τώρα τόσο ψυχρός και άκαρδος... (μου είπε μια φίλη μου πως τον πέτυχε να ξενυχτάει με τους φίλους του μες στην τρελή χαρά ήταν...).
Θέλω ν ακοιμάμαι όλη την μέρα για να μη σκέφτομαι, όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε καν το φυσιολογικο. Αργεί πολύ να με πάρει ο ύπνος, ξυπνάω συνέχεια στη διάρκεια της νύχτας και θα μπορέσω να κοιμηθώ το πολύ ως τις 6 το πρωι. Είναι βάσανο και ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕΙ... Το σκέφτομαι τώρα που θα γυρίσω πίσω να πω στον πατέρα ή τη μητέρα μου να έρθουν να μείνουν λίγες μέρες μαζί μου, δεν ξέρω όμως αν θα ήταν αυτό καλό ή αν θα το μετανιώσω τελικα.

μπορει να ηταν μια χαρα ο πρωην, αλλα η στατιστικη λεει, οτι ειναι πολυ πιθανοτερο να γνωρισεις στο μελλον καποιον και να μουτζωνεσαι που δεν ηθελες να προχωρησεις και σκεφτοσουν να γερασεις με τον φιλο απο το δημοτικο...

τωρα εχεις τον (μεγαλο) πονο σου και το καταλαβαινω. οταν ομως ηρεμησουν τα πραγματα θα τα δεις ολα αυτα, και ισως καποτε γινεις πολυ πιο ευτυχισμενη απ οσο φανταζεσαι κι απ οσο εχεις υπαρξει μεχρι τωρα...
στο ευχομαι :)

Remedy δε μπορείς να φανταστεις ποσο θέλω να πιστέψω αυτό που γράφεις, να ελπίζω για κάτι τέτοιο, όμως βαθιά μέσα μου κάτι μου λέει πως λόγια σαν κι αυτά είναι "παρηγοριά στον άρρωστο" και δεν ισχύουν :(

Πήρα ζεστά και το θέμα του ειδικόυ! Τελικά δε μου είπατε, να ψάξω καλύτερα για ψυχολόγο ή για ψυχίατρο;;;

[ioannis2]

Αγγελικη,

Ίσως ο χωρισμός τελικά να σου βγει σε καλό. Αυτό θα το διαπιστώσεις όταν περάσει αρκετός καιρος και τα σημαδια του χωρισμού ξεθωριασουν. Τότε θα διαπιστωσεις ότι δεν έχασες, γλύτωσες από μια κατάσταση που θα σεκανε δυστυχισμενη.Φαντάσου να επελεγες να μενες για μια ζωή με καποιον σαν κι αυτόν που σου συμπεριφέρθηκε τόσο σκληρά. Θα περνούσες μια ζωή μαρτυρικα κοντά του, θα ησουν δυστυχισμένη. Ίσως τελικά να σαι εσύ η κερδισμένη. Ίσως ο χωρισμός να ναι για σενα ένα δυσκολο μεταβατικό στάδιο πριν τη σχεση ζωής που με καποιον άλλο θα δημιουργησεις.Η εντονη επιθυμια σου να χεις καποιον διπλα σου να σαγαπα και να σε σεβεται θα σε οδηγήσει, αφού ξεπεράσεις το σταδιο του χωρισμού, στο κατάλληλο πρόσωπο. Σ αυτόν που θα σε κανει πραγματικά ευτυχισμένη. Στο στάδιο που εισαι τωρα η δημιουργία στη φαντασία σου σκέψης μιας νέας σχέσης, της ιδανικής για σενα σχέσης θα σου προσφερει γαλήνη και πολλή ελπίδα.

Δε θα ταν κι άσχημο να δεις και καποιον ψυχολόγο. Τουλάχιστο θα σου δείξει το δρόμο πως να ξεπεράσεις το χωρισμό, πως να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι τα πράγματα διαφορετικά, πως να ηρεμήσεις.

[Remedy]

για ψυχολογο!!!!!
ασε τον ψυχιατρο. αν χρειαστεις φαρμακευτικη αγωγη, θα σε κατευθυνει ο ψυχολογος καπου.
αν δεν εχεις συστασεις για καποιον, να προσεξεις την κλινικη του εμπειρια, σπουδες κλπ. μην πας σε καποιον που πηρε ενα πτυχιακι στο ελληνικο πανεπιστημιο η χειροτερα , σε ενα κεντρο σπουδων και πηγε και ανοιξε γραφειο χωρις την απαιτουμενη εκπαιδευση για ψυχοθεραπευτης.