Originally Posted by
crazy_diamond
Λήθη, ναι, έτσι ακριβώς!
Όμως, κάποιες φορές χάνεται η ισορροπία, θέλω να πω δεν είναι δεδομένες οι ιδανικές συνθήκες συγκατοίκησης και οι ''συμφωνίες'' που γίνονται είναι φορές που χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση, ή μπορεί να τύχουν κάποιες περίοδοι που να ισχύουν ιδιαίτερες καταστάσεις είτε ψυχολογικές είτε πρακτικές.
Το λέω καθαρά από προσωπική εμπειρία. Παλιότερα σε συγκατοίκηση που κράτησε μερικά χρόνια έζησα φάσεις που χάναμε την ισορροπία και χάναμε και τους ρόλους μας μέσα στη σχέση. Θα μιλήσω για μένα.. Κάπου ενοχικά άρχισα να αναλαμβάνω περισσότερα απ' ότι έπρεπε, να κάνω όλο και πιο πολλά, ο άλλος είχε αρχίσει να θυμάται έτσι τη φροντίδα της μαμά του, κάπου άρχισε να επαναπαύεται με αυτό, κάπου εγώ δεν μπορούσα να βάλω όρια και έμπαινα στο τρυπάκι να μαμαδίζω, να εγκλωβίζομαι σε αυτό, και μετά από μερικά χρόνια πήρε ο καθένας το δρόμο του..
Δε συμβαίνει πάντα έτσι βέβαια και σε όλες τις συγκατοικήσεις. Ευτυχώς :)
Απλά, εκτός από κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη πιστεύω ότι χρειάζεται και συνειδητή προσπάθεια και από τον καθένα ξεχωριστά αλλά και μαζί.