Ποιά είναι η αντίστροφη λέξη του "μισογύνη"? μισοανήρ?? :mad:

[ALIA]

δεν εχω προβλημα να μαθω, αρκει να κατσει καποια να με διδαξει με υπομονη. προσφερεσαι μηπως ?

Θα σου στειλω τον πατερουλι μου που ξερει πολυ καλα και τον καμαρωνω!!!

[void]

Θα σου στειλω τον πατερουλι μου που ξερει πολυ καλα και τον καμαρωνω!!!

τον έχετε εκπαιδεύσει και "τον στέλνεις" σε θελήματα?

[crazy_diamond]

Και που καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι όταν υπάρχει πραγματική αγάπη, σεβασμός και δοτικότητα, δεν χρειάζεται κανένας από τους δύο να κάνει υποδείξεις. Δεν μπορείς να αγαπάς την γυναίκα σου και να την αφήνεις να τραβιέται σαν το λάστιχο χωρίς να παρακινείσαι να μοιραστείς τα κοινά σας βάρη.
Δεν μπορεί να γυρίζετε από την δουλειά την ίδια ώρα, το ίδιο κουρασμένοι και εσύ να αράζεις στον καναπέ, όσο εκείνη μαγειρεύει. Μπορείς να στρώσεις το τραπέζι, να βγάλεις τα σκουπίδια, να πας το σκύλο μια βόλτα… Να μοιραστείς την κούραση και την ξεκούραση με την ίδια ευκολία.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Με τον ίδιο τρόπο θα χειριστεί το ζευγάρι την δυστυχία και την ευτυχία. Την υγεία και την αρρώστια.
Η αγάπη δεν επιβάλλεται. Εμπνέεται, όπως και ο σεβασμός. Και ο άνθρωπος, αγαπιέται με τις χάρες του.

Λήθη, ναι, έτσι ακριβώς!

Όμως, κάποιες φορές χάνεται η ισορροπία, θέλω να πω δεν είναι δεδομένες οι ιδανικές συνθήκες συγκατοίκησης και οι ''συμφωνίες'' που γίνονται είναι φορές που χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση, ή μπορεί να τύχουν κάποιες περίοδοι που να ισχύουν ιδιαίτερες καταστάσεις είτε ψυχολογικές είτε πρακτικές.

Το λέω καθαρά από προσωπική εμπειρία. Παλιότερα σε συγκατοίκηση που κράτησε μερικά χρόνια έζησα φάσεις που χάναμε την ισορροπία και χάναμε και τους ρόλους μας μέσα στη σχέση. Θα μιλήσω για μένα.. Κάπου ενοχικά άρχισα να αναλαμβάνω περισσότερα απ' ότι έπρεπε, να κάνω όλο και πιο πολλά, ο άλλος είχε αρχίσει να θυμάται έτσι τη φροντίδα της μαμά του, κάπου άρχισε να επαναπαύεται με αυτό, κάπου εγώ δεν μπορούσα να βάλω όρια και έμπαινα στο τρυπάκι να μαμαδίζω, να εγκλωβίζομαι σε αυτό, και μετά από μερικά χρόνια πήρε ο καθένας το δρόμο του..

Δε συμβαίνει πάντα έτσι βέβαια και σε όλες τις συγκατοικήσεις. Ευτυχώς :)

Απλά, εκτός από κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη πιστεύω ότι χρειάζεται και συνειδητή προσπάθεια και από τον καθένα ξεχωριστά αλλά και μαζί.

[ALIA]

Λήθη, ναι, έτσι ακριβώς!

Όμως, κάποιες φορές χάνεται η ισορροπία, θέλω να πω δεν είναι δεδομένες οι ιδανικές συνθήκες συγκατοίκησης και οι ''συμφωνίες'' που γίνονται είναι φορές που χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση, ή μπορεί να τύχουν κάποιες περίοδοι που να ισχύουν ιδιαίτερες καταστάσεις είτε ψυχολογικές είτε πρακτικές.

Το λέω καθαρά από προσωπική εμπειρία. Παλιότερα σε συγκατοίκηση που κράτησε μερικά χρόνια έζησα φάσεις που χάναμε την ισορροπία και χάναμε και τους ρόλους μας μέσα στη σχέση. Θα μιλήσω για μένα.. Κάπου ενοχικά άρχισα να αναλαμβάνω περισσότερα απ' ότι έπρεπε, να κάνω όλο και πιο πολλά, ο άλλος είχε αρχίσει να θυμάται έτσι τη φροντίδα της μαμά του, κάπου άρχισε να επαναπαύεται με αυτό, κάπου εγώ δεν μπορούσα να βάλω όρια και έμπαινα στο τρυπάκι να μαμαδίζω, να εγκλωβίζομαι σε αυτό, και μετά από μερικά χρόνια πήρε ο καθένας το δρόμο του..

Δε συμβαίνει πάντα έτσι βέβαια και σε όλες τις συγκατοικήσεις. Ευτυχώς :)

Απλά, εκτός από κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη πιστεύω ότι χρειάζεται και συνειδητή προσπάθεια και από τον καθένα ξεχωριστά αλλά και μαζί.

EXACTLY!!!

[ALIA]

τον έχετε εκπαιδεύσει και "τον στέλνεις" σε θελήματα?

Αμε! Αμα θελησεις κι εσυ κατι...πες το να στον στειλω!!!

[void]

Λήθη, ναι, έτσι ακριβώς!

Όμως, κάποιες φορές χάνεται η ισορροπία, θέλω να πω δεν είναι δεδομένες οι ιδανικές συνθήκες συγκατοίκησης και οι ''συμφωνίες'' που γίνονται είναι φορές που χρειάζονται επαναδιαπραγμάτευση, ή μπορεί να τύχουν κάποιες περίοδοι που να ισχύουν ιδιαίτερες καταστάσεις είτε ψυχολογικές είτε πρακτικές.

Το λέω καθαρά από προσωπική εμπειρία. Παλιότερα σε συγκατοίκηση που κράτησε μερικά χρόνια έζησα φάσεις που χάναμε την ισορροπία και χάναμε και τους ρόλους μας μέσα στη σχέση. Θα μιλήσω για μένα.. Κάπου ενοχικά άρχισα να αναλαμβάνω περισσότερα απ' ότι έπρεπε, να κάνω όλο και πιο πολλά, ο άλλος είχε αρχίσει να θυμάται έτσι τη φροντίδα της μαμά του, κάπου άρχισε να επαναπαύεται με αυτό, κάπου εγώ δεν μπορούσα να βάλω όρια και έμπαινα στο τρυπάκι να μαμαδίζω, να εγκλωβίζομαι σε αυτό, και μετά από μερικά χρόνια πήρε ο καθένας το δρόμο του..

Δε συμβαίνει πάντα έτσι βέβαια και σε όλες τις συγκατοικήσεις. Ευτυχώς :)

Απλά, εκτός από κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη πιστεύω ότι χρειάζεται και συνειδητή προσπάθεια και από τον καθένα ξεχωριστά αλλά και μαζί.

αυτό σαφώς και ισχύει..αλλά νομίζω ισχύει είτε φροντίζεις τον άλλον κάπως πιο "παραδοσιακά" είτε όχι..δηλαδή σε ποια σχέση δεν είναι η κατάσταση διαπραγματεύσιμη..εγώ έχω συζητήσει και με πολλούς άνδρες οι οποίοι έπαιρναν και το ρόλο του πατέρα σε μια σχέση με κοπέλες οι οποίες ζητούσαν ουσιαστικά να είναι κοριτσάκια, μικρά, απροστάτευτα χωρίς να παίρνουν τις ευθύνες που τους αναλογούσαν..αντιστοίχως και οι γυναίκες πόσες φορές δεν έχουμε παίξει το ρόλο της "μάνας"..είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα.Αλλά όχι ότι θα μπω στη διαδικασία να μη δώσω αυτό που μπορώ μόνο και μόνο για να μη θεωρήσει ο άλλος ότι είμαι χαρωπή νοικοκυρούλα-διότι υπάρχει και αυτός ο φόβος στις γυναίκες, μη θεωρηθούν νοικοκυρές και μη χειραφετημένες.Ίσα ίσα που αυτό υποδηλώνει αυτάρκεια και φυσικά είναι στα συν.Τώρα εάν ο άλλος αρχίσει όλα αυτά που περιέγραψες, κάτι που όντως συμβαίνει, θα γίνει διαπραγμάτευση και αν δεν πιάσει ούτε αυτή, άντε γεια!

[void]

Αμε! Αμα θελησεις κι εσυ κατι...πες το να στον στειλω!!!

εγώ τον δικό μου πάντως τον έχω κακομαθημένο...του τα πρήζει που του τα πρήζει η μάνα, τουλάχιστον εγώ να τον φροντίζω :-)

[void]

ΚΕΝΟ δες λίγο αυτό....χαχαχαχαχ
http://news247.gr/health/texnologia/...i.1104355.html

[ALIA]

εγώ τον δικό μου πάντως τον έχω κακομαθημένο...του τα πρήζει που του τα πρήζει η μάνα, τουλάχιστον εγώ να τον φροντίζω :-)

Αυτο δε λεγεται πρηξιμο αλλα προσφορα!

[ALIA]

Αλλά όχι ότι θα μπω στη διαδικασία να μη δώσω αυτό που μπορώ μόνο και μόνο για να μη θεωρήσει ο άλλος ότι είμαι χαρωπή νοικοκυρούλα

Νομιζω οτι στην πλειοψηφια συμβαινει το αντιθετο! Δηλαδη ο ανδρας δε δινει αυτο που μπορει να δωσει για να μη θεωρηθει "χαρωπη νοικοκυρουλα" απο ανθρωπους με ελαχιστα ποσοστα φαιας ουσιας!!!

[deleted-member30-03]

ΚΕΝΟ δες λίγο αυτό....χαχαχαχαχ
http://news247.gr/health/texnologia/...i.1104355.html

να'σαι καλα που με φροντιζεις οσο καμια αλλη χρηστρια (σχεδον)!

[marian_m]

Νομιζω οτι στην πλειοψηφια συμβαινει το αντιθετο! Δηλαδη ο ανδρας δε δινει αυτο που μπορει να δωσει για να μη θεωρηθει "χαρωπη νοικοκυρουλα" απο ανθρωπους με ελαχιστα ποσοστα φαιας ουσιας!!!

Συμφωνώ. Ενώ αντίθετα, από τις γυναίκες υπάρχει υπερπροσφορά.

[void]

Συμφωνώ. Ενώ αντίθετα, από τις γυναίκες υπάρχει υπερπροσφορά.

Παιδιά αυτά τα "στεγανά" κάνουν πολύ κακό στις ανθρώπινες σχέσεις.

[ALIA]

Παιδιά αυτά τα "στεγανά" κάνουν πολύ κακό στις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν εννοεις ως "στεγανο" το γεγονος οτι μολις κανει ενας ανδρας μια οικιακη εργασια...τοτε αμεσως οι ανεγκεφαλοι σπευδουν να τον πουν "χαρωπη νοικοκυρουλα"...τοτε θα συμφωνησω μαζι σου!

[void]

[QUOTE=ALIA;257106]Αν εννοεις ως "στεγανο" το γεγονος οτι μολις κανει ενας ανδρας μια οικιακη εργασια...τοτε αμεσως οι ανεγκεφαλοι σπευδουν να τον πουν "χαρωπη νοικοκυρουλα"...τοτε θα συμφωνησω μαζι σου![/QUOTE

σίγουρα ισχύει αυτό που λες, αλλά εγώ θεωρώ "στεγανό" το να λέμε ότι από τις γυναίκες υπάρχει υπερπροσφορά όπως είπε η Μαρία πιο πάνω ενώ οι άντρες δε δίνουν τίποτα..ή δίνουν πιο λίγα.Είναι λάθος να το θέτουμε έτσι.Ξέρω πολλούς άντρες που κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ικανοποιήσουν τις γυναίκες τους και ξέρω επίσης πολλές γυναίκες οι οποίες έχουν μάθει μόνο να παίρνουν (κυρίως υλικά αγαθά οπότε κρίνουν και με βάση αυτό) και οι ίδιες να μη δίνουν τίποτα.