Originally Posted by
mariasilk
Δεν έχουμε τυπική σχέση με τον άντρα μου. Μιλάμε συχνά, έχουμε επικοινωνία, γελάμε, πάμε για ποτό οι δυο μας, κλπ. Απλά εγώ νιώθω ότι έχω ξενερώσει ερωτικά. Σκέφτομαι πολλές φορές τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Έχουμε μια τυπική επικοινωνία αλλά τον σκέφτομαι. Αν τον έβλεπα ξανά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κρατηθώ. Ο άντρας μου το έχει καταλάβει και κάνει υπομονή. Με ξέρει πολύ καλά. Γενικά σκατα είναι όλα. Αυτό είναι το κακό της υπόθεσης. Είμαστε ένα κανονικό ζευγάρι που μιλάμε, βοηθάμε ο ένας τον αλλον, βγαίνουμε, πάμε διακοπές, τα παιδιά μια χαρά και εγώ να νιώθω ενοχές. Δεν ξέρω πλέον αν με τον χρόνο θα φτιάξει τίποτα. Συνήθεια, αγάπη, οικειότητα 34 χρόνων. Τι θα πω πλέον ότι ο άντρας μου πριν από δύο χρόνια δεν μου φερόταν καλά? Μου λένε ότι αφού πέρασαν δύο χρόνια και έμεινες αυτό σημαίνει ότι ήθελα. Δεν ήθελα όμως. Απλά όπως δείλιασα τότε δειλιαζω και τώρα.
Έχω τα πάντα εκτός από τα δικά μου ερωτικά συναισθήματα για εκείνον. Πλέον τα έχω στο μυαλό μου για κάποιον που πλέον δεν είμαι μαζί.
Ο ψυχίατρος μου λέει να δω το σήμερα. Ωραία σήμερα δεν είμαι καλά διότι δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη ενός χωρισμού. Την πήρα πριν χρόνια αλλά απέτυχα. Αυτό το σήμερα μου καίει την καρδιά. Το άντρα μου τον αγαπούσα πάρα πολύ για πολλά χρόνια. Έχουμε περάσει τα πάντα. Έχω αναμνήσεις από όλη μου την ζωή. Τώρα θα πω ξενέρωσα και τα διαλύω όλα? Κανένας δεν θα με καταλάβει. Τώρα είμαι εγώ ο θύτης. Αυτό το βάρος με σκοτώνει. Αλλού η καρδιά, αλλού το μυαλό και αλλού το κορμί.
Ψυχολόγοι .... Καλά κρασιά. Δεν με βοηθάνε. Βγες από την γκρίζα ζώνη. Με τα φάρμακα έπεσα παραμέσα. Όλες οι αποχρώσεις. Να έρχεται ο άλλος και να φιλάει, να σου φέρεται τρυφερά, να ξέρεις ότι σε λατρεύει και να πεις ενα απλό ξενέρωσα και άντε γειά? Εάν είσαι μόνος το κάνεις. Γυναίκα στα 52 με 34 χρόνια σχέσης και δύο παιδιά ... Πώς το κάνεις?