Το προηγούμενο Σαββ/κο δεν πήρα τηλεφώνημα από κανέναν ούτε επεδίωξα να κάνω τηλεφωνήματα διότι, πλην εξαιρέσεων σχεδόν στα δάκτυλα της παλάμης, κανείς δεν με παίρνει τηλέφωνο με δική μου πρωτοβουλία. Υπήρχαν περιπτώσεις που μετά από μερικούς μήνες έπαιρνα τηλέφωνο κάποιους τους οποίους υποτίθεται θεωρούσα φίλους και διαπίστωνα από τον τρόπο που απαντούσαν ότι με είχαν διαγραμμένο.
Κάποιοι θα μου λένε, όπως βέβαια λένε σε ολους, να ρθεις στην επόμενη συνάντηση επανασμίξιμο συμφοιτητών ή συμμαθητών. Από λογους αρχών δεν πρέπει να πάω διότι περάν του ότι με έχουν διαγραμμένο και τότε πάλι μόνος μου ήμουν όπως και σε άλλες τέτοιες συναντήσεις τους που πήγα. Τους προσέγγιζα εννοείται τότε στη σχολή ή στο σχολείο για να με κάνουν παρέα αλλά με αγνοούσαν. Αυτή η απόρριψη με έκανε να θεωρώ γενικά τον εαυτό μου άχρηστο, αν και μέσα μου υπήρχε η ελπίδα να γίνω κάτι καλό την οποία καλλιεργούσα.
Απλα, πόσο θα ζω με τις ψευδαισθήσεις ότι υπάρχουν άτομα που θα ενδιαφερθούν για μένα ή θα μεβοηθήσουν άμα χρειαστώ κάτι.Βέβαια, άμα πάρεις κάποιον τηλέφωνο και του πεις θέλω την τάδε βοήθεια, δεν ξέρω τι γίνεται με τη ψυχολογία σε τέτοιες φάσεις, αλλά αυτό που βλέπω, για άτομα με τα οποία γνωριζόμασταν με τους πιο πάνω τρόπους, ειναι να υπάρχει ενδιαφέρον και έστω κάτι να κάνουν γι αυτο που ζητάω.
