Originally Posted by
M87
Θα απαντήσω ατ' αρχάς για τους θεραπευτές: Εφόσον το κέρδος όλων τους βρίσκεται στην μη-αποθεραπεία του θεραπευόμενου, εάν ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ παρήγαγε αποθεραπευμένους, όλοι οι θεραπευόμενοι θα βρισκόμασταν έξω από την πόρτα του να παρακαλάμε για σειρά και κανένας - ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ - δεν θα χάλαγε φράγκο τσακιστό για να δεις τους υπόλοιπους γιατί συγκριτικά θα ξέρανε ότι "είναι μάπα το καρπούζι". Εκείνος ο ένας μάλιστα θα μπορούσε να ανεβάσει τις αμοιβές του "στο Θεό" αν ήθελε πολύ απλά επειδή ξέρει ότι τα αξίζει τα λεφτά του (η πελατεία που περιμένει το αποδεικνύει αυτό ή αλλιώς "νόμος προσφοράς και ζήτησης"). Εσύ βλέπεις να γίνεται κάτι τέτοιο; Δεν μιλάω με απόλυτα ποσοστά επειδή, προφανώς, όλα τα δάχτυλα δεν είναι το ίδιο και τον α. θεραπευόμενο θα τον επαιρνε π.χ. ένα χρόνο να αποθεραπευτεί ενώ τον άλλο τρία. Όμως το γεγονός ότι ΚΑΠΟΙΟΙ θεραπευόμενοι αποχωρώντας από το γραφείο του και έχοντας τελειώσει δεν είχαν ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα φαίνεται κοινωνικά. Θα έβλεπες τέτοιους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (βλ. ανθρωπιά), σοφούς, υπομονετικούς, δίκαιους και με κοινή λογική και τα χαρακτηριστικά αυτά στο συνδυασμό τους έχουν εκλείψει. Ακόμα και αν ο θεραπευτής πρωτοξεκινώντας ήταν "παρθένος" και γεμάτος ιδανικά και ηθικές αξίες, το εξαναγκασμένο κυνήγι του χρήματος (φόροι, τέλη, νοίκια, λογαριασμοί, εισφορές) τον κάνει γρήγορα να αλλάξει "τροπαρι" και ρωτώντας τους "παλιούς", αφού ο ίδιος με τη λιγοστή πελατεία του με το ζόρι τα φέρνει βόλτα, μαθαίνει το "μυστικό". Οι ήδη πονηρεμένοι, ίσως από το γραφείο του πατέρα ή της μάνας εφαρμόζουν αυτά τα "κόλπα" με το καλημέρα.