Είμαι πολύ λυπημένη. Ο επί 15ετίας συνάδελφος και συνεργάτης μου στον ένα τομέα της δουλειάς διαγνώστηκε με μεταστατικό μελάνωμα :(
Ούτε 6μηνο ζωής δεν έχει. Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Printable View
Είμαι πολύ λυπημένη. Ο επί 15ετίας συνάδελφος και συνεργάτης μου στον ένα τομέα της δουλειάς διαγνώστηκε με μεταστατικό μελάνωμα :(
Ούτε 6μηνο ζωής δεν έχει. Δεν μπορώ να το πιστέψω.
ο χρονοςQuote:
Originally Posted by ioannis2
ουτε στενευει, ουτε φαρδαινει. απλα δεν υπαρχει. υπαρχει το τωρα. αυτο μονο υπαρχει.
κανεις μας δεν εχει συμβολαιο αιωνιοτητας, ακομα κι αν ειναι 20 χρονων.
και μονο η αντιληψη οτι ο χρονος πιεζει, φτανει για να χαλαει και τις στιγμες και την ζωη σου.
αυριο μπορει να πεσει ενα τουβλο στο κεφαλι μας και τα 20 ολανθιστα μας χρονια να καταληξουν στο χωμα..
μπορει και να μας πεσει το λαχειο στα 40 και να ζησουμε ζωη χαρισαμενη που ουτε την φανταστηκαμε (εχει και λαχεια χρηματικα και "λαχεια" μεταφορικα, οτι προτιματε).
εχεις κατι να περασεις καλα, τις λιγες παρεες που εκτιμας, τις στιγμες που σου προσφερουν καποια χαρα, οπως ο καλος ο λογος απ τον συναδελφο. κρατησου απ τις καλες στιγμες, οχι απ τον ΦΟΒΟ.
εχω μια γνωστη ιντερνετικη που ζει πολυ μοναχικα εδω και αρκετα χρονια. τουλαχιστον 4. 45ρα, χωρισμενη, χωρις παιδια, χωρις συντροφο. ε, δεν κλειστηκε σπιτι της. συντροφο δεν εχει, το ριξε στο φαγητο δυστυχως, εχει παρει 20ρια κιλα, αυτο στα μειον. παιρνει ομως μια φιλη της αλλοδαπη (βουλγαρα, ρουμανα, ) και κανουν μαζι συντομες εκδρομες στην ελλαδα. ε, αν κανει και καμια διαιτα, μπορει να κανει και καμια καλη γνωριμια σε καμια εκδρομη.
Πήγα ταξίδι αγαπητή μου αλλά δεν έκανα γνωριμία ουτε εφτιαξε η διάθεση μου, ήταν λες και δεν άλλαξα καθόλου παραστάσεις! Φταίνε (λιγακι βεβαια) κι αυτα τα γαμημενα τα κινητα που μας/με κανουν να θελω να αποθανατίζω φωτογραφικά αντί να απολαμβάνω τη στιγμη του κάθε τι ωραίου που συναντω σε τετοια μερη! Λάθος κι αυτό!
Όμως, όπως έχω ξαναπεί, στα πχ 40 δεν μπορεις να κανεις αυτα που θα μπορούσες να κανεις στα 20. Πχ ουτε νεο επαγγελματικο ξεκίνημα (απ αυτο που μετανιωσα που δεν έκανα), ουτε μια ωραια νεανική σχεση (βλέπω καθημερινα τοσες ωραιες και καθαρες στο νου κοπελες μικροτερης μου ηλικιας τις οποιες δεν μπορω να προσεγγισω λόγω αυτης της διαφορας. Θα μου πεις γιατι δεν το κανες αυτο πριν 5 χρονια. Αλλο ζητημα κι αυτο! Ουτε ανεμελες στιγμες τρέλλας και χαρας με φίλους. Άρα ο χρόνος, απ αυτη την πλευρα ειναι αμείλικτος. Ταξιδια και ωραια φαγητα μπορει κανεις να απολαμβανει μεχρι τα βαθια γεραματα...
Χρονο με το χρόνο το παλευω να μην γινομαι περισσότερο καταναγκαστικος (βλέπε ΙΨΔ). Ακομα και τα μακροσκελη που γραφω εδω τα θεωρω αποτελεσμα ΙΨΔ. Ανακαλύπτω πως για μενα ο φοβος είναι στοιχείο της ΙΨΔ, διοτι δεν ειναι ενα αοριστο συναισθημα αλλά κατι που προκύπτει από αναλυση δεδομένων. Διοτι σε περιπτωσεις που η αναλυση αυτη μου δινει θετικο αποτελεσμα συνήθως πράττω!
σταματα παιδακι μου να σαμποταρεις τον εαυτο σου!Quote:
Originally Posted by ioannis2
ΟΧΙ, δεν θα σου πω να τα εκανες πριν 5 χρονια.
θα σου πω, οτι και ΤΩΡΑ μπορεις να τα κανεις!! και σου λεω αληθεια, πιστεψε με, δεν σου χαιδευω τα αυτια.
δεν σταματαει η ζωη στα 40. προσωπικα, κοντα στα 40 γνωρισα τον μεγαλο μου ερωτα και τωρα ζουμε μαζι.
και ειμαι γυναικα, οποτε πολυ μεγαλυτερο το ταμπου της ηλικιας , απ οτι για εναν ανδρα.
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ οτι δεν μπορεις να πλησιασεις κοπελες που σου αρεσουν επειδη ειναι μικροτερες!
και μικροτερες και μικροτεροι ελκονται απο μεγαλυτερους, και μεγαλυτεροι απο μικροτερους, και συνομηλικοι και ολοι οι συνδυασμοι. δεν ειναι η ηλικια το εμποδιο, αλλα το ταιριασμα.
μην βαζεις περισσοτερα εμποδια σε μια γνωριμια. αυτο που χρειαζεται ειναι ενα ταιριασμα. τπτ παραπανω.
να τις πλησιασεις αυτες που σου αρεσουν, ας ειναι και μικροτερες.
και οχι, δεν πολυλογεις.
να εκφραζεσαι, αν σου προσφερει το παραμικρο στην ψυχολογια σου. να φυγεις μονο αν σε χαλαει.
Όντως σαμποτάρω τον εαυτο μου. Πρώτα τη σκέψη μου και μετα τη συπεριφορα μου. Διοτι όλα ξεκιναμε απο το που κατευθυνεις και με τι απασχολείς τη σκεψη.
Ρε ιωαννη ξυπνά δε ζεις σε παιδική χαρά ζεις στον αναθεματισμενο αυτό κόσμο το ότι έχεις δουλειά είναι σημαντικό επίσης το να βρεις γκομενα επειδή οι γκομενεσ βλέπουν την ψυχή κι έχουν πολλές επιλογές δύσκολα είναι κάποιοι που το έχουν κ κάποιοι που δεν το έχουν επίσης οι γυναίκες είναι πιο ενδιαφέρουσες από εμάς γιατί υποκρίνονται πιο εύκολα νομίζω οπότε μη νομίζεις άμα τις γνωρισεισ καλά θα σ αρέσουν κι όλα ρώτα κ κανένα παντρεμένο να στα πει
Quote:
Originally Posted by ioannis2
Κι εγώ στα 41 γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου!!! Και τώρα διαβάζω για να δώσω κατατακτήριες τον Δεκέμβριο σε πανεπιστήμιο!! οεοοοοQuote:
Originally Posted by Remedy
Η ζωή αρχίζει στα 40
Λες να μην κατάλαβα σε τι είδους σκατά ζούμε? Τουλάχιστον, σε σχέση με το παρελθόν και όλα όσα έχασα τότε, σήμερα με βρίσκω πολύ πιο διεκδικητικό ασχέτως αποτελεσμάτων.Quote:
Originally Posted by elis
Συμφωνώ ότι είναι σημαντικό να χει κάποιος δουλειά. Ακόμα και σε αυτό το τεράστιο, όπως λες, πλεονέκτημα, θα συνατήσεις σκατά. Πρέπει να διεκδικείς, να γλύφεις, να γίνεσαι μέρος της κλίκας, να κτυπάς το χέρι στο τραπέζι, αλλά και να αφήνεις στο σπίτι κάθε πρωί που ξυπνάς τη χάλια ψυχολογία. Αλλιώς το σύστημα και οι διαπροσωπικές σχέσεις θα σου γαμήσουν τη ψυχολογία, θα σε κάνουν κουρέλι. Εκτός κι αν μετατραπείς σε αναίσθητο.
Άμα οι άντρες υποκρίνονται υπάρχει περίπτωση με τις γυναίκες να συμβαίνει το αντίθετο? Τους ειλικρινείς και τους ήρεμους και τα καλά παιδιά, οι γυναίκες τους έχουν απλά για να τους στολίζουν με επαίνους για το χαρακτήρα τους, όχι όμως για γκόμενους. Είναι ακριβώς το ίδιο με μια που είναι μπάζο και δεν γυρνάει κανείς να τη δει αν και όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι τίμια και καλός χαρακτήρας.
Ελπίζω να μην μας δουλεύεις, αλλιώς σε θαυμάζω.Quote:
Originally Posted by aeolus74
Μπραβοοοο !!!Quote:
Originally Posted by aeolus74
Καλη επιτυχια αιολε!!!!
Αν δεν ημουν προσανατολισμενη στην δουλεια (και δεν χρειαζομουν τοσο πολυ ελευθερο χρονο) θα ηθελα παρα πολυ να συνεχισω τις σπουδες μου.
Τι θελεις να γινεις οταν μεγαλωσεις;
Χαχαχαχαχαχα!!
Νιωθω πως καθε μερα που περναει ειναι πιο βαρετή απο την άλλη... Ειμαι πλήρως αντιπαραγωγική ενω θα ηθελα πολυ το αντιθετο.... ������������������
αλήθεια λέω ioannis.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Να σαι καλά Remedy! Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος λόγω περιορισμένου χρόνου για διάβασμα. Αλλά, από την άλλη και να κοπώ δεν πειράζει (νέος είμαι ακόμα :P), το ζητούμενο είναι να είμαστε εν' κινήσει. Και αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Με το να βάζουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε.Quote:
Originally Posted by Remedy
Τι σκατά γίνεται με τους σεισμούς? Τους τρέμω!!!!!!!!
εμεις να δεις τι παθαμε...Quote:
Originally Posted by imagine
μολις ειχαμε κοιμηθει, κι ειχαμε να ξυπνησουμε αξημερωτα.
δεν εχω χειροτερο φοβο και ειδικα μεσα στην νυχτα.
ας ελπισουμε να σταματησει εδω.
αυριο γραφω 3ωρο διαγωνισμα.δε μπορω να παπαγαλισω κατεβατα ομως ουτε να συγκεντρωθω για πολυ ωρα.αγχος πολυ
ασε ρεμεντυ και γω μετα δεν μπορουσα να κοιμηθωQuote:
Originally Posted by Remedy
https://www.youtube.com/watch?v=0wMnNsAVquk
Ακούω αυτό το τραγούδι που λέει σε κάποιο στίχο "πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό;" κι αναρωτιέμαι αν μπορώ να το λέω κι εγώ αυτό όταν τα σημάδια στα χέρια μου μαρτυράνε το αντίθετο ακόμα κι αν έχει περάσει καιρός από τότε...πάντα έχω μέσα μου το φόβο ότι κάποια στιγμή θα ξανακυλήσω...λες κι ότι με δένει με τη ζωή δεν είναι αρκετό ακόμα και τις στιγμές που παίρνω χαρά...
Τον προσέχω τον εαυτό μου,αλλά δεν το κάνω (μόνο) για εμένα.Quote:
Originally Posted by mnimonio is back
Αν φάω κάτι ανθυγιεινό,μετανιώνω.
υπαρχει θεμα timing... αυτο εχω να πω στους θαμωνες του συμπαντος :p
Αρε κυκνε μην μενεις στο παρελθον θα δεις απελπισια και μην τρεχεις στο μελλον θα δεις μονο φοβο μεινε μονο για σημερα και για να σου δωσω ταυτιση τι θα γινει αν ξανακυλησω εγω στη ψυχωση τι θα γινει αν ξανακυλησω σε αντικοινωνικες συμπεριφορες και το κυριοτερο τι θα γινει αν ξανακυλησω συον εθισμο μου στα ναρκωτικα καλως η κακως και χωρις να υπρρβαλω καθολου προτιμω να πεθανω ακαριαια απο το να ξαναζησω τον ενεργο εθισμο...ο εθισμος ειναι η κολαση αυτοπροσωπος...αλλα αν σκεφτω το σημερα μου δεν εχω κυλησει ουτε στη ψυχωση ουτε σε κατι παραβατικο και μετα την υποτροπη μου παλι μετραω 1 μηνα σε πληρη αποχη απο ναρκωτικα και αλκοολ...την κολαση την εχω μεσα μου και δεν ειμαι υπευθυνος γιαυτην ειμαι υπευθυνος για την αναρρωση μου για οποια ασθενεια και αν ειν αυτη...η αυτολυπη δεν βοηθαει πουθενα η δραση κανει την διαφοραQuote:
Originally Posted by Κύκνος
Καταλαβαίνω τι λες κι έχεις δίκιο αλλά τουλάχιστον στο συγκεκριμένο κομμάτι δεν θέλω να σκέφτομαι το παρελθόν απλά είναι μερικές φορές που βλέπω εκ των πραγμάτων τα σημάδια στους καρπούς μου και τότε φοβάμαι ακόμα περισσότερο...ούτε εγώ θέλω να ξαναζήσω την εποχή με τις απόπειρες και τους αυτοτραυματισμούς...Quote:
Originally Posted by kavkaz
Μιας και μιλάμε για φόβο ο πατέρας μου μου είπε σήμερα το πρωί ότι χθες στον ύπνο μου τσίριζα το βράδυ (εγώ θυμάμαι ότι έβλεπα εφιάλτες στους οποίους όντως φώναζα κι απ' ότι φαίνεται το έκανα και στην πραγματικότητα). Τελικά αυτό που κάνει το seroquel είναι ότι αποκοιμίζει το φόβο αλλά δεν τον εξαφανίζει...κρίμα... :(
Κανενα φαρμακο δεν εξαφανιζει στοιχεια της προσωπικοτητας ποσο μαλλον ελαττωματα χαρακτηρα το αντιδοτο του φοβου ειναι η πιστη και δεν το λεω δογματικα εννοω να πιστεψεις σε κατι που θα σου περνει το φοβο εγω εχω τις ομαδες αυτοβοηθειας ενα παλικαρι που μιλαμε στο τηλ και τον εμπιστευομαι καθως και κειμενα που διαβαζω για ατομα σαν εμενα....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Ενα πραγμα θα πω και ελπιζω να το καταλαβετε καλη ψυχοθεραπεια αλλα αυτο που λειπει απο πολλους και μενουν στο λροβλημα και οχι στη λυση ειναι η ταυτιση...ανθρωποι με συναισθηματα ειμαστε εχουμε αναγκη την ταυτιση και μεσα απο αυτην κυκνε ερχεται η πιστη οτι κατι απ ολα θα παει καλα....ελπιζω να σε βοηθησα
Συμφωνώ. Τα φαρμακα δεν αλλάζουν την προσωπικότητα, απλά ηρεμούν. Συνιστωνται όταν το άτομο, ακόμα και με μια καλή ψυχοθεραπεια δεν κατορθωνει να ελέγξει τις σκέψεις και τα συναισθηματα. Η ψυχοθεραπεια όμως, βελτιώνει πτυχες της προσωπικοτητας, επειδή στοχεύει στις δυσλειτουργικές αιτίες όπως, το φόβο, τη διαχειριση των διαστρεβλωμένων σκέψεων, την αυτοπεποιθηση, τη θλίψη, οι οποίες, ως τετοιες, διαμορφωσαν, έστω σε καποιο βαθμο, με την παροδο του χρονου, την προσωπικοτητα του. Το ζητουμενο όμως ειναι συνεχη βηματα, κόντρα στις δυσλειτουργικές αιτίες, μεχρι να εξοικειωθει με καινουργιους τροπους συμπεριφορας.Quote:
Originally Posted by kavkaz
Με βοήθησες ως ένα βαθμό κι εσύ κι ο Γιάννης αλλά περνάω μια κρίση αυτές τις μέρες, ας πούμε σε κάποια φάση το πρωί είχα πάλι την επιθυμία γι' αυτοκτονία κι έκλαιγα από τη στεναχώρια μου...ηρέμησα με lexotanil και τώρα πήρα πάλι seroquel για να μπορέσω να κοιμηθώ και λίγο το μεσημέρι...ελπίζω να μην μου ξαναέρθει αυτή η σκέψη...είναι κι οι μέρες που συμπληρώνονται τα 3 χρόνια που πέθανε ο θείος μου κι αυτός είναι ένας λόγος που με κάνει να σκέφτομαι το θάνατο, κάναμε το μνημόσυνο πριν λίγες μέρες κι ίσως να επηρεάστηκα...Quote:
Originally Posted by kavkaz
Αν μπορείτε να μου μιλάτε μέχρι να περάσει θα το εκτιμούσα πολύ!
Ελα κυκνε τωρα γυρισα πηγα πηρα μια ταινια και σε λιγο θα φυγω για ομαδα...εψαξες αυτο που σου χα στειλει με τις ομαδες εκανες τιποτα
Τι ταινία;Quote:
Originally Posted by kavkaz
Όχι, δεν το έψαξα ακόμα αλλά θα το ερευνήσω μόλις συνέλθω λίγο...αν και ντρέπομαι να μιλάω μπροστά σε ξένους αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει...
Καλή επιτυχία στην σημερινή συνάντηση!
Ευχαριστω....ειναι μια ταινια με τον richard gere που υποδυεται εναν αστεγο
Ήταν καλή η ταινία; Εγώ είδα ένα θρίλερ χθες αλλά δεν μ' ενθουσίασε...Quote:
Originally Posted by kavkaz
Επίσης χθες για πρώτη φορά μετά από μέρες πήρα και το seroquel των 50 mg το βράδυ όπως πρέπει αλλά δεν νιώθω να με βοήθησε ιδιαίτερα...λες να θέλει μέρες για να δράσει κανονικά; Ξέρεις; Εξακολουθώ να νιώθω θλιμμένη...
Καλη ηταν....νομιζω ολα τα φαρμακα εκτος απο ηρεμιστικα υπνωτικα θελουν το χρονο τους αλλα δεν μπορω να σου πω κατι αλλο γιατι εφω ειμαι κατα των φαρμακων ψυχωση εχω φαντασου και περνω ενα φαρμακο και αυτο γιατι χωρις αυτο ειμαι λαλημενος...δεν δεχομαι να παρω αλλα φαρμακα εγω ειμαι υπερ της ψυχοθεραπειας και ακομα περισσοτερο της ομαδικης θεραπειας μεσα απο εκφραση συναισθηματων και ταυτισης εκει γινεται η δουλεια
Εγώ πάλι δεν νιώθω ασφαλής χωρίς τα φάρμακα, φοβάμαι...και δεν μπορώ να ελέγξω κάποιες παρορμήσεις όπως τα κοψίματα...αυτά είναι που με κρατάνε μακριά από τα κοψίματα τώρα πια και λίγο αν δεν τα πάρω ξαναγυρνάει στο μυαλό μου η επιθυμία να το ξανακάνω και δεν θέλω πια, μου φτάνουν τα σημάδια που ήδη έχω εκτός του πόνου και των υπολοίπων συμπτωμάτων...μετά αν (λέμε τώρα) έκοβα τα αντικαταθλιπτικά δεν θα μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι απ' ότι βλέπω οπότε αναγκαστικά πρέπει να τα παίρνω...Quote:
Originally Posted by kavkaz
Τώρα έχει καμιά ώρα που ξύπνησα κοιμόμουν από το μεσημέρι και παραδόξως χαλάρωσα αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξανακοιμηθώ το βράδυ...όσον αφορά την ψυχοθεραπεία συμφωνώ κι έχω άγχος επειδή την επόμενη βδομάδα δεν θα βρεθούμε με την ψυχολόγο μου, θα ξαναπάω σε δύο βδομάδες κι έχω άγχος για το πως θα τα καταφέρω...
Σκεφτομαι ότι η ζωή μου έχει ελάχιστα βελτιωθεί τον τελευταίο καιρό...
Ξερεις ταυτιζομαι μαυτο που λες με την παρορμηση εγω χωρις το ρισπερνταλ δεν ελεγχω την παρορμηση μου στο να κακοποιω αλλους και αυτο γιατι χωρις το φαρμακο φοβαμαι ο φοβος φερνει την βια απλα σου χω πει παλαιοτερα και εγω το βγαζα πανω μου χρησιμοποιοντας ναρκωτικα αφου εκοψα και πλεον ειχα λαλησει αρχισα να το βγαζω στους αλλους και για να φανταστεις ποσο καταπιεσμενο ατομο ειμαι οταν εκανα κακο σε καποιον αντι να νιωθω ενοχες το ευχαριστιομουν γιατι ανακουφιζομουν απο τον καταπιεσμενο θυμο....αλλα ο θυμος ειναι μασκα πισω απο αυτην κρυβεται η απογοητευση....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Και εγω εχω αγχος γενικα φαντασου τρωω τα νυχια μου και τα ματωνω καθε μερα
σκεφτομαι οτι οταν ο αδερφος μου δεν ηταν καλα για χρονια η μανα μου εκανε το αδυνατο συνατο γι'αυτον τωρα που εχω εγω αναγκη δε μου δινει λεφτα για ψυχιατρο και γκρινιαζει οτι και αν κανω
πως καταλαβαινεις οτι ο γιατρος δεν ειναι καλος?
να το πω κι αλλιως..αν δεν ισορροπεις με τα φαρμακα φταιει οτι δε παιρνεις σωστα φαρμακα ή απλα το σωμα δεν ανταποκρινεται σε αυτα?
Μπορεί να φταίει κ το σώμα νομιζω
Διερευνητικα μία αστερουρανοκατεβατη ανασχιση του εκείνου δημιουργεί στο εγώ μία αλληλουχία αντιδράσεων που σκοπό έχουν να δυναμιτισουν την ύπαρξη σε ατραπούς ξένους ωσ προσ το εκείνο που μακροημερευει στο αυτό υποσυνείδητα λοιπόν δημιουργείται ένα κενό το οποίο δεν καλύπτεται από τίποτα
Με κοίταξα στον καθρέπτη και μου άρεσε παραδόξως,το πρόσωπο μου...
αυτο που σκεφτομαι τωρα ειναι οτι πως θα ηταν διαφορετικη η ζωη ου τωρα αν <<ακολουθουσα>> αυτην την φραση :
dont expect too much .its better to feel suprised than to feel disapointed
μεταφραση: μην περιμενεις πολλα. ειναι καλυτερα να εισαι εκπληκτος- ξαφνιασμενος παρα απογοητευμενος
Πώς κάνεις κάποιον που έχει κάνει 4 φορές απόπειρα αυτοκτονίας να πάει σε ειδικό να ακολουθήσει θεραπεία όταν δεν θέλει και δεν το δέχεται και δεν ελπίζει και τους θεωρεί όλους άχρηστους που σε κάνουν χειρότερα και που διαβάσει ένα σωρό περιπτώσεις για να το επιβεβαιώσει...; και και και... την καταλαβαίνω... αλλά δεν γίνεται έτσι... προσπαθώ με όλους τους τρόπους να βοηθήσω (είναι συγγενής και σαν αδερφή μου... τρέμω και με πιάνουν τα κλάματα). Ήμουν αυτή που την "έσωσε" στην τελευταία απόπειρα, με μένα μιλούσε, το ανακοίνωσε και προσπάθησα να την πείσω να μου γράψει την διεύθυνση. Κάθε φορά τα ίδια, υποτροπές, ξανά απόπειρες. Μια φορά έκανε θεραπεία στα 18 για λίγους μήνες μόνο και τα έκοψε. Παίζει να' χει διπολική ή μείζων. Δεν ξέρω πώς να βοηθήσω, δεν θέλει να βοηθηθεί και τρέμω στην ιδέα να το ξανακάνει γιατί ήδη λέει πως σε 6 μήνες θα αυτοκτονήσει, έχει πρότυπο κάποιον που το έχει κάνει σε συγκεκριμένη ηλικία (εξου και οι 6 μήνες περιθώριο). Στην τελική επειδή κι' εγώ ασθενής είμαι, απλά αναρωτιέμαι αν γιατρεύονται ποτέ αυτά τα θέματα και αν απλά είμαστε καταδικασμένοι να υποφέρουμε. Η πλάκα είναι πως της δίνω ελπίδα και κουράγιο ενώ η ίδια καταλαβαίνω πώς νιώθει και θέλω να με βρίσω. Είμαι η μόνη που γνωρίζει πως την καταλαβαίνω όμως και μου μιλάει. Αναγκάζομαι να της λέω ψέματα για τα δικά μου και να γίνομαι "ψυχολόγος" προσπαθώντας με τον τρόπο μου να την πείσω να πάει σε ειδικό. Της είπα να πάμε και παρέα, ή έστω να συνοδεύσει εμένα. Δοκιμάσαμε ήδη αρκετά αλλά δεν ακούει ρε γαμώτο και δεν θέλει... Φοβάμαι πως ακόμη και αν την πείσουμε να πάει σε ειδικό, αν κάποιος δεν θέλει θα βρει όλα τα αρνητικά και δεν θα θεραπευτεί έτσι κι' αλλιώς, ή πως έτσι κι' αλλιώς κάποια θέματα δεν λύνονται, όχι μόνο τα ψυχολογικά. Έχει και θέματα προσωπικότητας και ήδη κάθε φορά που πέφτει κουράζεται ψυχολογικά - λογικό είναι γιατί κάθε φορά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο/επίπονο -. Αδιέξοδος.
Καλο αυτο ..........................εμενα αλλες φορες μαρεσει , αλλες οχι .....Quote:
Originally Posted by WhyAlwaysMe?