Η τουλαχιστον αν δεν ειναι κολλητοι κρατανε εστω μια τυπικη επαφη και βγαινουνε καμια φορα. Εγω απλα χαθηκα με ολους με το ζορι λεμε ενα γεια αμα βρεθουμε.
Printable View
Η τουλαχιστον αν δεν ειναι κολλητοι κρατανε εστω μια τυπικη επαφη και βγαινουνε καμια φορα. Εγω απλα χαθηκα με ολους με το ζορι λεμε ενα γεια αμα βρεθουμε.
Βγαινουμε αλλα τωρα λογω σπουδων και δουλειας ειμαστε εξ αποστασεως. Επισης εχω ξαναπει οτι εκεινος εχει πολλους φιλους και βγαινει συνεχεια μαζι τους. Εγω δεν εχω παρεα να βγω οποτε σε αυτο το κομματι δεν υπαρχει ισορροπια και μπορει να καταντησει λιγο περιεργο. Επισης αλλο πραγμα σου προσφερουν οι φιλοι αλλο η σχεση. Πρεπει να τα διαχωριζουμε και να προσπαθουμε να εχουμε στη ζωη μας οτι μας κανει να νιωθουμε καλα. Πχ εγω τωρα νιωθω την αναγκη να εχω φιλους αλλα δεν εχω και το αγορι μου δεν με καλυπτει σε αυτο το κομματι. Σιχαινομαι που το λεω γιατι τον αγαπαω παρα πολυ αλλα δεν ξερω πως να εκτιμησω αυτο που εχω οταν κατι αλλο που θελω τοσο πολυ μου λειπει. Εννοειται οτι τον εκτιμαω και του το δειχνω/λεω απλα μεσα μου δεν μπορω να το νιωσω τοσο. Ακουγομαι απαισια απλα δυστυχως εχω μαθει να κοιταω τα αρνητικα
όλο αυτό το διάστημα που μιλάμε εδώ στο φόρουμ, έχεις προσεγγίσει κάποιον παλιό φίλο, έστω από το φέησμπουκ; έχεις σκεφτεί πως ίσως και κάποιος άλλος να είναι όπως εσύ, να του βγάζει δηλαδή το προφίλ σου και να σκέφτεται το ίδιο;
Αυτο συμβαινει καθε φορα που παω να κανω φιλους για αυτο εχω απογοητευτει τοσο και για αυτο γραφω και εδω. Εδω μου "την εφερε" ατομο απο την οικογενεια μου πως να εμπιστευτω τους ξενους; Επιδης δυσκολευομαι πολυ να ανοιχτω. Και ετδι δεν μπορω να κρατησω κανεναν
Κι εγώ έχω ζήσει διαφορά.. Από συγγενή και από γονείς. Σκεφτόμουν πιο μικρός "εδώ μου κατέστρεψαν την παιδική μου ηλικία άνθρωποι που υποτίθεται με αγαπούσαν, πώς να εμπιστευτώ κάποιον ξένο;" Αλλά δεν φταίνε οι άλλοι, δεν βοηθάει να είσαι σε στάση άμυνας - επίθεσης για να προλάβεις μην πληγωθεις.. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και δικαιούται μια ευκαιρία..
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι, που λέει ένα τραγούδι.
δεν κυλούσε και σταματήσατε να μιλάτε; δεν πειράζει που δεν κυλούσε.
τα τυπικά να λέτε για αρχή. κι αν πάντα κάνεις εσύ την κίνηση τί πειράζει;
καταλαβαίνω την κατάσταση σαν παράπονο και απωθημένο, όμως η ανάγκη είναι δική σου και ποιός θα κάνει "την πρώτη κίνηση" είναι κάτι που δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση που νιώθεις να χρειάζεσαι μια παρέα.
Παίρνω φίλους, παίρνω εσένα
αναπάντητες κλήσεις παντού...
Η μοναξιά συνηθίζεται.
Όσοι έχουν φοβίες και δεν αντέχουν να βρίσκονται σε ένα άδειο δωμάτιο είναι αναγκασμένοι να ανέχονται τις παραξενιές και την εκμετάλλευση των φίλων για να τους έχουν κοντά τους. Οι συνάδελφοι κάποια εξυπηρέτηση θέλουν είτε για μετακίνηση η για να σου φορτώσουν δουλειά.
Δεν γίνεται να έχεις κοινά ενδιαφέροντα με όσους γνωρίζεις, να ζούν κοντά σου και να έχουν τις ίδιες οικογενειακές- οικονομικές υποχρεώσεις.
Κάποιοι είναι τυχεροί και έχουν "αληθινές" παρέες φιλικές ή συγγενικές.
Οι μοναχικοί κλεισμένοι στο σπίτι τους και μη μπορώντας να επικοινωνήσουν εύκολα με κόσμο που συναντούν δεν έχουν την ευκαιρία να ταιριάξουν για να κανονίσουν να βρεθούν έξω. Ο υπόλοιπος κόσμος που ξέρει να διασκεδάζει και να συζητάει δεν γίνεται να αποδεχθούν και να πάρουν μαζί τους τον "αντικοινωνικό "
Το θεμα ειναι οτι οριακα εχω στερεψει και απο γνωστους. Φυσικα και δεν φτιανε οι παντες και καθε ανθρωπος αξιζει μια ευκαιρια αλλα ταυτοχρονα οι αμυνες δεν φευγουν ετσι ευκολα. Δεν ημουν ιδιαιτερα κοινωνικη για να εχω πολυ κοσμο γυρω μου (αυτοι που ειχα γυρω μου με ειχαν στο περιθωριο) και 2 ατομα που ειχα πολυ κοντα μου με πληγωσαν. Εε τωρα πως να εμπιστευτω ξανα; Οταν ειμαι τοσο κλειστη πως να βγω εξω να γνωρισω κοσμο; Επισης οσοι προσπαθουσα να φερω κοντα μου εβλεπα οτι ηταν λιγο χαζοι σε πολλα εισαγωγικα. Μονο γεματοι ανασφαλειες, κολλημενοι στις σχεσεις τους με κανενα αλλο ενδιαφερον. Αφου λες οτι εσυ ξεπερασες οτι σου εκαναν, πως τα καταφερες;
Σωστπ. Νιωθω οτι εχω στερεψει απο γνωστους ομως για να το κανω αυτο. Και νιωθω οτι με ολες τις υποχρεωσεις που εχει ο καθενας δεν εχει χρονο να επενδυσει σε καινουριο κοσμο. Επισης εχω ξαναπει σε αυτο το φορουμ οτι ζηλευω οσους εχουν ηδη πολλες παρεες η οσους εχουν παρεα απο το σχολειο, οποτε δεν θα το ξαναπω. Ο λογος που το "φοβαμαι" ομως ειναι οτι ειμαι πολυ κλειστη και δεν ξερω πως να κανω τον εαυτο μου ενδιαφερον για να πουμε οτι απλα κολλησαμε και δεν μας ενδιαφερει ο χρονος. Επισης οπως εγω φοβαμαι οτι ολοι θα μου τη φερουν καποια στιγμη το ιδιο μπορει να φοβαται και καποιος αλλος για μενα. Και δεν θα τον αδικουσα ετσι οπως ειναι ο κοσμος πλεον. Αλλα ετσι, με ολους αυτους τους φοβους και τις ανασφαλειες δεν δημιουργουνται φιλιες ρε παιδια. Για τετοιο "περιεργο" κοσμο εχω ακουσει απο εφηβους μεχρι και απο τη θεια μου που ειναι 50+. Δεν γλιτωνεις σε καμια ηλικια