Originally Posted by
Nefeli28
Εχω ακριβως τα ιδια, σε νιωθω.
Μπορει να καθομαι μερονυχτα να σκεφτομαι και να αναλυω την εμμονή μου, αλλα τελικα ούτε αποδομειται, ουτε φεύγει. Μονο χειροτερευει.
Δεν ξερω ποιο ειναι το καλυτερο, γιατι κι εγω το ψάχνω, αλλα απο τη δικη μου εμπειρια (30 χρονια ιδψ), με το σκαλισμα και την αναλυση δεν βλεπω προκοπη.
Ειναι τοσο βαθιες οι ριζες και τοσο περιπλοκες οι αιτιες, που νιωθω πως χρειάζεται να καταβαλλω υπερπροσπαθεια για να φτασω απλως σε ενα σημειο καλυτερο.
Η ψυχολογος μου ειπε οτι με αυτο θα ζησω, δεν θα μου περάσει εντελως ακομα και μετα το τελος μιας επιτυχημένης θεραπευτικης διαδικασίας. Απλα θα μαθω να διαχειριζομαι τις εμμονές, τους φοβους και τις ατελειωτες ωρες καταναγκασμων...
Σαπουνακι, σε καταλαβαινω. Εχω σπαταλησει εργατοωρες απο τη ζωη μου να αναλυω εμμονικες ιδεες, γεγονότα, συζητήσεις στις οποιες πηρα μερος και ατελειωτες φρικιαστικες εικασίες για το τι θα γινοταν αν....και τι θα επρεπε να εχω πει...και μήπως επρεπε να ειχα κανει ετσι η αλλιως....
Εχω βυθιστει στο βούρκο της εσωτερικης μαλακισμενης φωνης μου, που φωναζει πως ειμαι λαθος σε αυτο και σε κεινο, ειμαι λαθος σε ολα, ειμαι γενικα ενα ΛΑΘΟΣ.
Εχω μαστιγωσει ανελεητα τον εαυτο μου για τουτο και για κεινο και ναι λοιπον, αυτη ειναι η τιμωρια μου. Να ζω σαν ζωντανη νεκρη με ολες ετουτες τις ηλιθιες ιδεες/φοβιες/σκεψεις/εμμονες και εξαρτησεις.
Αυτο μου αξιζει και καλως εχω την ιδψ για να συντελειται η κάθαρση.
Ελα ομως που δεν ερχεται τελικα η ******* η κάθαρση....