Originally Posted by
KENO
τα παντα παιζουν ρολο και ισχυουν, μικροι οι γονεις μας καλυπτουν τις οποιες αναγκες εχουμε (κι ετσι ισως φανταζουν σαν Θεοι στα ματια μας, οτι δε μπορουμε να ζησουμε χωρις αυτους τουλαχιστον). μεγαλωνοντας κατα βαθος ολοι οι ανθρωποι εχουμε αναγκη και θελουμε ακομα προστασια, φροντιδα, να νιωθουμε ασφαλεια. σε εναν κοσμο ο οποιος ειναι δικτατορικα χαοτικος (γιατι η απολυτη ελευθερια ειναι χαος, και ετσι λειτουργει η φυση), ειναι φυσιολογικο να ανατρεχουμε σ'αυτη την αναγκη, και πλαθωντας ενα παραμυθακι το οποιο γινεται θρησκεια κι ακολουθειται επηρεαζωντας τοσες ζωες, νομιζουμε οτι την καλυπτουμε και εχουμε με το μερος μας το αγνωστο (το οποιο μας φοβιζει). λες και το εξηγησαμε και μαθαμε οτι οντως ο Θεος ειναι καλος και μας τυρανναει με τη καλοσυνη του or whatever about him.