Originally Posted by
aura
Βγήκαμε μετά από δυο μήνες με δική μου πρωτοβουλία.
Και για ακόμα μια φορά τα μηνύματα που μου έδωσε ήταν αντικρουόμενα.
Ξεκίνησε να μου λέει ότι όταν είμαστε μαζί περνάει πολύ ωραία, ότι αισθάνεται πολλά πράγματα, ότι το θέλει εκείνη την ώρα και να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει και γενικά συναισθηματικά είναι πολύ καλά αλλά ως εκεί. Την επόμενη μέρα που θα είναι με τους φίλους του δεν θα το έχει ανάγκη αυτό. Μου είπε ότι όταν τον παίρνω τηλ. Δεν μπορεί να μου αρνηθεί αλλά στεναχωριέται να με βλέπει να μην είμαι καλά.
Εγώ προσπάθησα να είμαι όσο πιο ψύχραιμη μπορώ (να μην βάλω δηλαδή τα κλάματα) και τα κατάφερα σε γενικές γραμμές. Εκείνος πάλι όχι. Και όταν του είπα ότι μου δίνει μπερδεμένα μηνύματα μου είπε ότι έχω δίκιο αλλά δεν γυρίζει γιατί είναι θέμα εμπιστοσύνης .
Μου είπε ακόμα ότι ήθελε να με πάρει Κανά – δυο φορές τηλέφωνο να ακούσει την φωνή μου αλλά δεν το έκανε για να μην μου δώσει ελπίδες. Σε ερώτησή μου αν θα γυρίσει ποτέ μου είπε (μεταξύ σοβαρού και αστείου) ότι θα είμαστε πάλι μαζί σε 15 χρόνια και εγώ του απάντησα ότι αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια.
Όταν έβαλε τα κλάματα και τον ρώτησα γιατί; η απάντησή του ήταν ότι τον στεναχωρεί η κατάσταση. Του είπα ότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω γιατί όταν θα γυρίσει δεν θέλω να έχω συνεχίσει και μου είπε ότι απλά δεν θα γυρίσει! :( Όταν του είπα ότι αν βρει άλλη θέλω να το μάθω μου είπε ότι αυτός δεν θέλει να το ξέρει.
Του είπα ότι θέλω μια μέρα να πάμε για ένα καφέ χαλαρά χωρίς αγκαλιές και κλάματα. Απλά να κάτσουμε να πούμε τα νέα μας και συμφώνησε. Και του είπα ότι θέλω αν έχω ανάγκη να τον πάρω ένα τηλ. να του πω κάτι να μπορώ να το κάνω και να μην κρατιέμαι και μου είπε ότι αυτό εννοείται! Κάναμε έρωτα με πήγε σπίτι και μου είπε ότι με αγαπάει πολύ και ότι είμαι η ζωή του.
Βγάζει κανείς άκρη ή μόνο εγώ μπερδεύομαι επειδή θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ελπίδες;;;;;;