Ζωή σε απόγνωση.....

Quote:

---

Originally Posted by Sublime

Aς την πουμε Λουιζα...Η ανωνυμια δεν θα σε σωθει.
Γιατι να κοροιδεψεις καποιον ετσι? Γιατι να κανεις καποιον να σε σιχαθει τοσο πολυ? Η γυναικα σου θα κοιταει το παιδι σας, θα βλεπει ενα κομματι σου και αναποφευκτα θα το μισησει και αυτο... Σορρυ ειμαι παιδι χωρησμενων και ξερω πως ειναι να μην σου μιλαει η μανα σου επειδη ζεις με τον πατερα σου...Και εσενα σε νοιαζει μια Λουιζα. Εκεινη καλα περναει, καλυτερα απο το παιδι σου.
Για το παιδι σου ποιος θα νοιαστει? Εγω δεν σε βλεπω να νοιαζεσαι...Για την γυναικα σου δεν ξερω, αλλα δεν αισιοδοξω κιολλας.
Εσενα σε βλεπω να σε νοιαζει αυτη...Λες και αυτο ειναι το προβλημα σου. Εχεις καταστρεψει τα παντα γυρο σου και αποφευγεις να το δεις. Ακουω τους απο πανω μου να επικεντρονονται στην εξωσυζηγηκη σου σχεση, και τι γινεται και πως ειστε και τετοια....Δεν αξηζει αυτο στην γυναικα σου. Της εκανες ενα παιδι, την αγαπουσες ισως καποτε. Ξελασπωσε τη λιγο. Εχασε οικογενεια και συζηγο σε μια μερα, και εσυ απλα την χτυπας κιαλλο.Ναι δεν νιωθεις κατι για αυτη....Δεν σε υποχρεωνει κανενας να νιωσεις κατι, αλλα μην εισαι μαλακας. Δεν φταιει εκεινη που η Λουιζα σε αφησε. Δεν εχει αλλο στηριγμα ρε βλακα. Την αφησες και τωρα δεν εχει κανεναν.
Πηγαινε στην γυναικα σου. Πες στης οτι λυπασαι ΓΙΑ ΟΛΑ τα ασχημα που της εκανες.Παρε ευθυνη για τις πραξεις σου, και ισως να μην το καταλαβει αμεσως αλλα θα σου δωσει respect. Kαι αν δεν θες να εισαι μελος αυτης της οικογενειας φυγε απο το σπιτι.

---

Sub δεν αδικω τα οσα μου λες.

Προσπαθω να βρω δυναμη να εξηγησω στην γυναικα μου και ειναι πολυ σχετικο πιστευω να υπαρχει και συναισθημα για να γινει αυτο.
Βλακας?Ναι να το δεχτω.Αλλα στο παιδι θελω να ειμαι ο μπαμπας του ο οποιος θυσιαζει(υπερβολη πες εσυ)χρονο,κουραση,ενεργεια για να ειμαι μαζι του συνεχεια.Ασε την Λουιζα....Παραδεχομαι την εξαπατηση,την κοροιδια,την μαλακια πες.Το χαδι που μου ελειψε τοσα χρονια,η καλη κουβεντα στο ασχετο βρε αδερφε,η θυληκη πονηρια της γυναικας(οχι πουτανια),ενα ουζο σαν φιλος με φιλο,ενα καφε με θεμα το εμας και οχι οι αλλοι....Παραδεχομαι το λαθος μου οτι και εγω ισως να μην εκανα κατι για αυτα.Να της μιλησω,να της πω πως και γιατι...Εχεις δικιο να με κραζει.Κανεις γονιος πιστευω οπως και γω δεν θελει να βγει απο την καθημερινοτητα του παιδιου του.Να του στερησει την αγαπη,το γελιο το ενδιαφερον την τριβη.Αλλα ποτε δεν ημουνα φιλαρακι με την γυναικα μου.Ποτε.Το λεει για τον εαυτο της κι αυτη.Δεν τα λεω για να σε συγκινησω.Δουλευει αρκετα και κουραζεται.Οκ.Ειμαι υποχρεωμενος να τρωω απο την πεθερα μου?Να τους μαζευω τα απογευματα απο εκει?Εκει παει οταν τελειωνει την δουλεια της.Γιατι?Ζουμε πολυ κοντα με τα πεθερια.Δεν ενοχλουν.Αλλα εκει γιατι να πηγαινει?Ενα πιατο φαι ρε αδερφε,λιγο χαδι,μια κουβεντα......ενα χαμογελο....ζηταω πολλα?Το παιδι μου κοιταω και θελω να ειμαι εκει μεσα για αυτο...Αν και εχει καταλαβει κατι οπως ειπε στην γιαγιά του...Γιαγια μηπως το παιζουνε οτι ειναι καλα οι γονεις μου????

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Δεν ξέρω γιατί μου κόβει το μνμ αν και διαχώρισα τους χαρακτήρες. Ας το προσπαθήσουμε έτσι:


Θεοφανια μου σε ευχαριστω πολυ

Το μιμης το υιοθετησα απο ενα φιλο μου.Αληθεια θα ηθελα να με λενε μιμη.

Αληθεια πιστευω οτι ο 'ανθρωπος που εζησα πολλα καλα μαζι του'κουραστηκε,πνιγηκε γιατι δεν ημουνα 100% μαζι του οταν με χρειαστηκε. Και καταλαβαινω οτι ηταν πολλες φορες που ειχε την αναγκη μου.Πιστευεις οπως και γω πλεον οτι δεν εχω κοινο σημειο επαφης με την συζυγοπλην του παιδιου. Αναποφασιστικοτητα που πηγαζει απο τον φοβο των αντιδρασεων της στη λεξη χωριζουμε εντονες σκηνες ακομα και βιας στο μυαλο μου δεν μ'αφηνουν να παρω την οποια αποφαση. Οταν επισκεφτηκα παιδοψυχολογο το πρωτο πραγμα που ρωτησε ηταν αν ημουν καλος πατερας. Την ερωτηση μου την εκανε οπως μου ανεφερε αργοτερα γιατι τον πηρε τηλεφωνο η συζυγος και του ειπε να το ρωτησει.... Μαζευω την οποια δυναμη μου απομενει απο την καθημερινοτητα για να επιστρεψω στο σπιτι και να περιμενω ποτε θα βρουμε να συζητησουμε για το τι θα γινει. Επιδιωκω να συζητησω αλλα η κουβεντα παει σε αντιπαραθεση συνεχεια και κατηγορια εναντιον μου.

Αυτο με τον ψυχολογο που σε ρώτησε κάτι που του είπε η γυναίκα σου να ρωτήσει, κάτι μου κανει. Ηταν πραγματικός παιδοψυχολόγος?

Όσον αφορά στη γυναίκα σου, όλες οι αντιδράσεις της είναι φυσιολογικές και κάθε μία στη θέση της έτσι-περίπου-θα αντιδρούσε. Αυτό που της χρεώνω είναι πως ανακατεύει και το παιδί, που σημαίνει πως δεν υποψιάζεται καν τα φορτία που θα κουβαλάει σε όλη του τη ζωή, για τα δικά σας λάθη.
Πάρε την ευθύνη του χωρισμού πάνω σου, αν και σε ένα χωρισμό ποτέ δεν φταίει μόνο ένας.
Δυστυχώς δεν έχεις πολλές επιλογές προκειμένου να τελειώσει αυτό όσο πιο αναίμακτα γίνεται.
Αυτά όμως θα γίνουν μόνο αν είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος πως θες να χωρίσεις.

---

Ναι παιδοψυχολογους απο τους καλυτερους.

Και ρωταω...Καθεται καποιος σε ενα γαμο μονο για το παιδι?
Με τι κουραγιο και συναισθημα να ξανακανω την ζωη μου και ολων οπως ηταν πριν ?..Χωρις εγωισμο ρωταω.

Quote:

---

Originally Posted by Mimis

Sub δεν αδικω τα οσα μου λες.

Προσπαθω να βρω δυναμη να εξηγησω στην γυναικα μου και ειναι πολυ σχετικο πιστευω να υπαρχει και συναισθημα για να γινει αυτο.
Βλακας?Ναι να το δεχτω.Αλλα στο παιδι θελω να ειμαι ο μπαμπας του ο οποιος θυσιαζει(υπερβολη πες εσυ)χρονο,κουραση,ενεργεια για να ειμαι μαζι του συνεχεια.Ασε την Λουιζα....Παραδεχομαι την εξαπατηση,την κοροιδια,την μαλακια πες.Το χαδι που μου ελειψε τοσα χρονια,η καλη κουβεντα στο ασχετο βρε αδερφε,η θυληκη πονηρια της γυναικας(οχι πουτανια),ενα ουζο σαν φιλος με φιλο,ενα καφε με θεμα το εμας και οχι οι αλλοι....Παραδεχομαι το λαθος μου οτι και εγω ισως να μην εκανα κατι για αυτα.Να της μιλησω,να της πω πως και γιατι...Εχεις δικιο να με κραζει.Κανεις γονιος πιστευω οπως και γω δεν θελει να βγει απο την καθημερινοτητα του παιδιου του.Να του στερησει την αγαπη,το γελιο το ενδιαφερον την τριβη.Αλλα ποτε δεν ημουνα φιλαρακι με την γυναικα μου.Ποτε.Το λεει για τον εαυτο της κι αυτη.Δεν τα λεω για να σε συγκινησω.Δουλευει αρκετα και κουραζεται.Οκ.Ειμαι υποχρεωμενος να τρωω απο την πεθερα μου?Να τους μαζευω τα απογευματα απο εκει?Εκει παει οταν τελειωνει την δουλεια της.Γιατι?Ζουμε πολυ κοντα με τα πεθερια.Δεν ενοχλουν.Αλλα εκει γιατι να πηγαινει?Ενα πιατο φαι ρε αδερφε,λιγο χαδι,μια κουβεντα......ενα χαμογελο....ζηταω πολλα?Το παιδι μου κοιταω και θελω να ειμαι εκει μεσα για αυτο...Αν και εχει καταλαβει κατι οπως ειπε στην γιαγιά του...Γιαγια μηπως το παιζουνε οτι ειναι καλα οι γονεις μου????

---

Aγαπητε δεν επρεπε να το κανεις αυτο για τοσα χρονια...Πραγματηκα και χωρις να σε κρινω, τι πιστευες οτι θα γινει μετα?
Γιατι εμενες σε ενα γαμο που δεν εβγαζε νοημα?
Και εστω οτι εμενες για το μικρο...Δεν ειναι χαζα, αντιλαμβανονται πολυ περισσοτερα απο οσο νομιζεις. Αν ησουν ευτυχισμενος θα το εκλαμβανε και το παιδι. Τωρα απλα κοιτα να φτιαξεις την σχεση σου με την πρωην συντομα ή οχι γυναικα σου. Εστω και τωρα καντην φιλη σου χωρις να την πληγωσεις και μαζι θα κανονησετε πως θα ειναι οι ζωες σας μετα. Αλλα ειναι πολυ σημαντικο να φτιαξεις την σχεση σου με εκινη.Ας σου πει δεν θα σε συγχωρεσει ποτε...εσυ κανε προσπαθια γιατι ειστε 2 πληγωμενοι.Ο ενας μπορει να βοηθησει τον αλλο.

Δεν διάβασα όλα τα ποστ, αφησα τα τελευταία.

Μιλάμε και λέμε τί? Ποιος εστιάζει στο θέμα απιστία και με ποιό τρόπο? για το μέσο θυληκό...φταίει πάντα ο οντρας που κολάει με άλλη, κάνει ρανει δείχνει. Για το μέσω αρσενικό...οκ είναι συνηθες να ξενοπηδανε παντρεμενοι /παντρεμενες.
Ποιός είπε οτι για να φύγει κάποιος απο ενα γαμο και να κοιτάξει αλλού δεν φταίει και το έτερο ήμισυ? Ας είχε το αναλογο μυαλό να κράταγε το ενδιαφέρον του συντρόφου αμείωτο, ΕΑΝ δεν το έκανε απο προσωπικό του βίτσιο. Ο αντρας είναι ενα πολύ απλό μηχάνημα. Ενα σπίτι χαρούμενο, μια γυναικα που προσέχει τον εαυτό της για κεινον...και να είναι καλά ερωτικά. Τιποτα παραπανω. Οι περισσότερες γυναικες οταν κανουν ενα παιδι γεμίζουν και ο αντρας ερχετε σε δευτερη και πολλές φορές παρακάτω μοιρα. Και μετά φταίει ο βλάκας, μαλάκας ή αχάριστος αγνώμων που κοιταξε αλλού. Μα...αφού τον εγραψες κανονικά...τι να κάνει?
Κατ επέκταση το ιδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Το θέμα λοιπόν είναι θέμα του κατα πόσο θέλουν να μεινουν ζωντανοι οι συζηγοι στην οικογένεια, να παραμεινουν ζευγαρι με παθος, και να μην τους παρει απο κατω η ρουτινα και ο κοινωνικός καθοσπρεπισμός...εγινα μαμα, εγινα μπαμπας παει τέλειωσε.


Μίμη απο σένα...λίγο ποιό καθαρές αποφάσεις ρε φίλε. Βρήκες τη γυναίκα της ζωή σου, δεν εισαι ο πρώτος δεν εισαι και ο τελευταίος. Αν ήταν η γυναικα σου στη θέση σου το ιδιο θα έλεγα(όπως και για την δική μου). Συνηδητοποίησες τι βρήκες, δεν σε πίεσε να χωρίσεις, πονάς? Χωρίζεις και τελειώνεις. Φενεται οτι θέλεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο και αυτό δεν γίνετε φιλαράκι. Τα κλάματα τα δάκρυα και τα λοιπά συναφεί δεν ωφελούν. Μπραβο στην κοπέλα που περίμενε 4 χρόνια κιολας και εδωσε τα πάντα. Μέ χάλασε το προσωπο σαν αναφορα και μονο. Εγω θα έλεγα η αγάπη μου, η μουσα μου ή κάτι άλλο.

Αν θές την εμεπιρία μου, μιας και είμαι σε παρόμοια θέση μαζί με τη γυναίκα μου 19 χρόνια και μια κόρη στα 10, έλεγα το εξείς. Εκανες παιδί? σκάσε και σκάβε και ανέλαβε τις ευθυνες σου σηκώνωντας το σταυρο της ελειψεις επικοινωνίας και της μοναξιάς. Μέχρι που μια μέρα, γνώρισα τη ...μούσα μου..τυχαία στο διαδύκτιο. Παντρεμενη και εκεινη με 2 παιδιά και αυτό που ζήσαμε δεν υπάρχει. Αν μου λεγε προχωράμε παρέα? ειχαμε πάει μαζί. Ειναι κακό όμως να πληγώνεις..δεν πίεσα, και δε το θελα κιολας, και ειμασταν κάπου στη μέση. Διαλέξαμε την τρίτη οδο, να κάνουμε οικογενειακή παρέα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ πλέον, ζωντας κάποιες μικρές χαρές που παράνομα δεν θα ζούσαμε. Αγαπάμε ο ένας την οικογένεια του άλλου και οταν είμαστε τα δυο ζευγαρια, το οτι τερειαζουμε...χιαστί σαν χαρακτήρες δεν τιθετε λογος. Μένει όμως το βλέμα, η αγάπη και οτι ξέρεις εκείνη τη στιγμή τι θέλει ο άλλος. Αλλά απο το τίποτα ειναι καλυτερο πιστεψε με.
Απο τη στιγμη που η κοπελια ειναι ελευθερη συνεχισε μαζι της, γιατι αν μεινεις να ξαναγαπησεις δεν γινετε, ουτε να ξαναγαπηθείς απο την συζηγο, η ζωή θα ναι κολαση, θα πεθάνεις νωρίς και θα μαραζωνη και το παιδι καθε μερα αφου δεν ειστε καλα.

Ιριδανε..αυμφωνώ μαζί αου.
Παρόλο που είμαι γυναίκα, δυστυχώς στις περιπτώσεις της απιστίας μες στο γάμο, θεωρώ πως το 80% είναι λάθος της γυναίκας.
Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες όταν κάνουν παιδί, πέραν του ότι αλλάζουν-και δικαίως ως ένα ποσοστό-εντελώς ως ανθρωποι ρίχνοντας ολη την προσοχή τους στο παιδί, θεωρούν πως πλέον έδεσαν τον άντρα τους με αόρατες χειροπέδες επειδή έκαναν μαζί οικογένεια.
Από κει και πέρα έρχεται η κάτω βόλτα. Ο άντρας νιώθει παραγκωνισμένος και αναζητά αλλού την προσοχή΄/αγαπη/κατανοηση/θαυμασμο που έπαιρνε από τη γυναίκα του.
Δεν είναι μόνο η εξωτερική εμφάνιση, που όπως και να το κάνεις αλλάζει μετά τη γέννα αλλά και μέσα στο γάμο. Είναι η γενικότερη αλλαγή που βιώνει ο σύντροφος.

Απο τη στιγμη που η κοπελια ειναι ελευθερη συνεχισε μαζι της, γιατι αν μεινεις να ξαναγαπησεις δεν γινετε, ουτε να ξαναγαπηθείς απο την συζηγο, η ζωή θα ναι κολαση, θα πεθάνεις νωρίς και θα μαραζωνη και το παιδι καθε μερα αφου δεν ειστε καλα.


Iridane


Σ'ευχαριστω.πρέπει να παρω τις αποφάσεις μου πληρωνωντας το αναλογο τιμημα.
Αυτο εχω καταλαβει,το ήξερα,αλλα εθελοτυφλούσα ίσως απο ευθυνοφοβια,ισως και απο "βολεμα"

Ξεκούνα όσο είναι νωρίς φίλε μου. Εαν μπορώ να πω μια γνώμη...μείνει κάποιο καιρό ελεύθερος, να δεις και πως βλέπει η αγαπημενη σου το παιδι. Βασικό αυτό τα παιδιά δεν τα σπέρνουμε έτσι, ψυχές ειναι. Το παιδι σαφώς θα χρειαστεί υποστηριξη στην αρχή, να σαι κοντα.

Θεοφανία, καλώς ή κακώς η γυναίκα είναι ο στηλος της οικογένειας, η εμπνευση του αντρα, και αυτή που τον φτιαχνει ή τον καταστρέφει. Σ ευχαριστώ που συμφωνείς :)
Προσπαθώ μέσα απο τα δικά μου λάθει...να δειξω στους άλλους ωστε να μην κάνουν τα ιδια, και να τα διορθώνουν όσο είναι καιρός.
Εγω απλά...παραιτηθηκα.