Ειναι τρομερα λυπηρο πως μερικες γυναικες ειναι τοσο αδυναμες να φυγουν απο μια τετοια κατασταση. Οταν ημουν μικρη κατω τον 10 ειχα δει να ασκειται βια στην μητερα μου αρκετες φορες. Καποιες φορες γινοταν τα βραδια που κοιμομουν εγω και ο αδερφος μου και ειχα εξοργιστει γτ ηθελα να μπω στη μεση αλλα ειχα αντιληφθει οτι δεν θα μπορουσα να καταφερω κατι. Το ειχα μεσα μου αυτο το συναισθημα μεχρι τωρα.. Μετα απο χρονια (πριν 5 χρονια πριν δλδ) ειχα μια σχεση οπου συγκατοικουσαμε μονο 3 μηνες καιι ευτυχως. κει ειδα ποσο δυνατη με εκανε αυτο που ειχα βιωσει. Ο τυπος σηκωσε το χερι του μια φορα αλλα επειδη ιχα φυγει απο το σπιτι μου τσακωμενη δεν ηθελα να γυρισω και να ριξω τον εγωισμο μου και ετσι εμεινα και ειπα οτι ηταν πανω σε νευρα. Δεν ζητησε συγνωμη αλλα εδειξε μετα φροντιδα και βλακειες, το εκανε δευτερη ηταν χειροτερα βιαιος. Με χτυπουσε και ειχα πεσει κατω, προσπαθουσα να σηκωθω και εκεινη την ωρα μου ριχνει μια στην πλατη και με ριχνει εντελως κατω λες και απαιζε σε ρινγκ. Του ειχα πει οτι αν τολμησει να το ξανακανει θα τον σκοτωνα και το πιστευα. Την τριτη και τελευταια φορα καταφερα να φυγω απο το σπιτι γτ γινοταν ολο και πιο βιαιος και με ειχε κλειδωσει. Ειχα την δυναμη να αμυνθω, να αντιδρω, του εριχνα και εγω ξυλο.. ειχα γινει πολυ δυνατη. Εφυγα!
Δεν υπαρχει περιππτωση ποτε μα ποτε να υπομενω την βια. Αν τολμησουν και με χτυπησουν την εχουν βαψει... Μονο να τολμησουν!
Να φυγεις! Να φανεις δυνατη μεσα απο αυτα που περνας...