Printable View
ποσοι ανθρωποι τα βγαζουνε μονοι περα σημερα ? ποσοι νομιζεις οτι αντεχουν με τετοια κριση να πληρωνουν τα παντα ? φτανει ενας μισθουλης, αν δεν στον κρατησουν κι αυτον, για ενοικιο, φως, νερο, τηλεφωνο, φαγητο ? δε νομιζω. και δυο μη σου πω δε φτανουν. προσγειωσου λιγο στη πραγματικοτητα και τα ξανασυζηταμε.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
Νομίζω θα ζουρλαθώ... δεν υπάρχει ούτε μία δουλειά, πώς θα βρεθούν 3????????????? HELP!!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by oktoberthird
Μάλλον δεν κάνουμε όλοι για μετανάστες. Κάποιοι έχουμε και πράγματα που μας κρατάνε εδώ, τι να κάνεις??? Shit happens.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
Ένας μισθός δεν φτάνει ούτε για ζήτω, ΚΕΝΟ. Συμφωνώ. Εκτός αν πάμε σε κανένα κοινόβιο.Quote:
Originally Posted by KENO
λοιπον δεν ξερω να δινω απαντηση με παραθεση γιαυτο θα προσπαθησω να σου απαντησω καπως ετσι σε σειρα,Quote:
Originally Posted by KENO
Τον περιορισμο στην ηλικια κακως τον βαζεις ο ανθρωπος ζει μεχρι να πεθανει δεν ζει απο τα 25 μεχρι τα 35 ,ο καθενας εχει διαφορετικες αναγκες κ δεν συμπιπτει η χρονικη στιγμη για ολους μας το ποτε ειμαστε ετοιμοι για οικογενεια.Επισης υπαρχουν αρκετοι ανθρωποι οι οποιοι εχουν μεινει στο ραφι οπως λες απο επιλογη τους κ γουσταρουν κ πολυ εκει.
Πιστεψε με μπορεις να γυρνας πτωμα απ τη δουλεια ,να φροντιζεις σπιτι /μςρα/οικογενεια/να μαγειρευεις γεμιστα/να ξαναπηγενεις δουλεια/να ξενιχτας με μωρα κ ξαναμαντουμπαλιν.. αν θες μια χαρα τα καταφερνεις εχει αποθεμα ο οργανισμοσ μεγαλο αρκει να το θες.
Μαλλον εχεις γνωρισει γυναικες που δεν σου ταιριαζουν ,δεν ειναι ολες το ιδιο..
Δεν εχω παρακολουθησει θεματα σου, αν παρακαλας να φυγεις απο το σπιτι σου βρες ενα τροπο να το κανεις σου ξαναλεω μονο εσυ μπορεις να σωσεις τον εαυτο σου.
ΤΖο να αγαπας τη ζηω δεν ειναι καθολου αναισθητη αποψη για την πραγματικοτητα, ο καθενας βιωνει μεσα του κ εξω του την δικη του καταστροφη, ακομα κ σε καθε πολεμο οι ανθρωποι εβρισκαν τροπο να επιβιωνουν αναγκαστικα μεσα σε αυτον.Ετσι πρεπει να βρουμε κ εμεις ο καθενας μας διαφορετικα ενα τροπο να επιβιωσουμε μεσα στην κριση,εχοντας λοιπον 2 παιδια πρεπει να τους χαμογελαω καθε μερα να τους δινω δυναμη και ελπιδα, δεν θα κλαψουριζω ουτε θα αυτοκτονησω, αγαπαω τη ζωη μου κ θα κανω οτι περναει απ το χερι μου να την συνεχησω οσο μπορω ομορφα κ ηρεμα (οπως μπορω μεσα απο οοοολα τα προβληματα που εχω κ εγω προσωπικα), μεχρι να βρω τροπο να τα ξεπερασουμε οικογενειακως.Αν αυτο με χαρακτηριζει αναισθητη ε τοτε ειμαι.
μπορεις κ να συγκατηκησεις με καποιον για να μοιραστεις τα εξοδα δεν χρειαζεται απαραιτητως να παντρευτεις
υπαρχει καποιο θεμα που να μη συμφωνουμε εμεις ? τα ριμαδια τα ζωδια φταινε μαλλον που ταιριαζουν.Quote:
Originally Posted by kuxumuxu
οχι δεν τον βαζω κακως και το ξερεις καλα πως οσο πιο νεοι ειμαστε, τοσο πιο πολλες επιτυχιες εχουμε, αρα κι επιλογες. καμια δεν θελει καποιον γερο, με προβληματα υγειας πχ, απωθημενα ή κομπλεξ απ'τις πρωην του.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
οχι δεν εχει αποθεμα ο οργανισμος, και την οικογενεια δεν την εκανες μονη σου. εχεις συζηγο διπλα, ο οποιος αν δε βοηθαει πουθενα, τουλαχιστον ελπιζω να σε στηριζει ψυχολογικα. κι αυτο απ'το τπτ ειναι πολλα περισσοτερα!Quote:
Originally Posted by oktoberthird
ναι δυστυχως με τις γυναικες εδω Αθηνα ημουν ατυχος, και μοιαζουν ολες το ιδιο αδιαφορες, ψωνισμενες, δυσκολες, απλησιαστες, ανικανες για κατι σοβαρο.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
ναι κι εγω την αγαπω, αλλα ειμαι και ρεαλιστης. ετσι λοιπον γνωριζω οτι δε μπορεις να ανοιξεις σπιτι, οταν δεν εχεις καν δουλεια με ικανοποιητικο μισθο. και λαθος καταλαβες, το αναισθητη το γραψα επειδη πιστευεις πως ενας ανθρωπος μπορει να τα καταφερει ολα μονος του, κι οτι ολοι ειναι σαν εσενα. ε το λοιπον εγω δε μπορω γι'αυτο νιωθω πως χρειαζομαι βοηθεια. εσυ μπορει να εχεις τα παιδια σου να βλεπεις οτι δε πηγαινουν χαμενες οι προσπαθειες σου, κι αυτα σου δινουν κουραγιο να συνεχισεις. χωρις στηριξη ομως δε μπορει ουτε δουλεια να βρει κανεις οπως εχουν γινει σημερα τα πραγματα, με τους εργοδοτες τοσο αυστηρους, και μονο οτι θα πας και θα σε περασουν απο κοσκινο πριν σου δωσουν μια ευκαιρια για συνεντευξη, ψυχολογικα στοιχιζει. κι αμα δε θελει ουτε ο ιδιος να σε προσλαβει, οσο κι αν προσπαθεις ειναι ματαιο. και η αποτυχια, σε εναν που ηδη κακοπερναει κι εναποθετει ολες του τις ελπιδες στη δουλεια που ΘΑ εβρισκε, μπορει να τον οδηγησει ευκολα σε καμια ταρατσα.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
χαιρω πολυ, μου λες το αυτονοητο. απο περσυ ψαχνω συγκατοικο, αλλα και να βρω παλι πως θα πληρωνω τα μισα, οταν δεν εχω καθολου εσοδα ? εκτος αν με λατρευει τοσο πολυ, που με φιλοξενησει μεχρι να βρω δουλεια.Quote:
Originally Posted by oktoberthird
:) Και για αυτό οι μάνες μας φταίνε... που μας γέννησαν εκεινες τις μέρες....Quote:
Originally Posted by KENO
Κοινόβιο...Quote:
Originally Posted by KENO
Η δική μου μάνα ήταν πάντα έτσι. Υπερπροστατευτική, αγχωδης, επεμβατική... τρως? "Πάλι τρως?" - δεν τρως? "Φάε!" - κοιμάσαι? "πολύ κοιμάσαι, είσαι καλά?" - δεν κοιμάσαι? "θα σου σπάσουν τα νεύρα από την αϋπνία!" κλπ κλπ. Είναι οι μανάδες που όλη τους η ζωή εστίασε σαν απόλυτο στόχο στα παιδιά τους. Έχουν ανάγκη να τις έχεις ανάγκη, οπότε δεν πα να είσαι και 80 ετών, θα σε κυνηγάνε με το πουλόβερ μην κρυώσεις.Quote:
Originally Posted by ταλαίπωρος
Τα όρια θα τα βάλεις εσύ. Όχι, δεν έχει "δικαίωμα" να ελέγχει τα πάντα επειδή σε γέννησε και σε αγαπάει. Η αγάπη δεν εξαργυρώνεται με δικαιώματα στη ζωή σου, γιατί τότε δεν είναι αγάπη, είναι εμπορική συναλλαγή. Η δικιά μου μάνα μπορώ να πω ότι ποτέ δεν έφερε ως επιχείρημα αυτό το "εγω που σε γέννησα και που σε μεγάλωσα..." κι αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι ήταν αυτονόητο, το έκανε από αγάπη. Οπότε όχι δεν ανήκουμε στους γονείς μας, κι αν και οι ίδιοι σκεφτούν την προοπτική να γεράσετε παρέα και να σε κυνηγάνε με το πουλόβερ, ούτε εκείνοι θέλουν κάτι τέτοιο.
Όρια λοιπόν... δεν είναι σωστό να αρπάξεις μια τέτοια μάνα (ή οποιαδήποτε μάνα που φέρεται με αγάπη) από τα μούτρα. Ένας άνθρωπος που (κακώς) ξέχασε ότι έχει ζωή πέρα από τα παιδιά του θα πληγωθεί πολύ βαθιά αν το παιδί του του φερθεί χωρίς αγάπη. Προσωπικά όταν ξεφεύγει της απαντάω matter of fact... γιατί κοιμάσαι? - νυστάζω. Γιατί δεν κοιμάσαι? Δεν νυστάζω. Γιατί νυστάζεις/δε νυστάζεις? - ... δεν της απαντάω καν, την κοιτάω σα να είπε μπαρούφα, και το πιάνει το νόημα :P Της την λέω κανονικά όταν παραλογίζεται, με εμένα ή με όποιο άλλο θέμα... αλλά όχι λόγια που πονάνε - δεν θα την κατηγορήσω ποτέ ότι δεν είναι καλή μάνα γιατί ξέρω ότι τσούζει υπερβολικά. Εν ολίγοις της φέρομαι σα να είναι λίγο φίλη μου, λίγο αδερφή μου, λίγο ίση μου, με δόση αναγνώρισης ότι είναι εκεί για εμένα και ότι με αγαπάει. Όταν μπαίνει σε χωράφια που δεν την αφορούν (και μπαίνει, μιλάμε ότι πχ έπιανα γκόμενο που δεν ξέρει πολλά για αυτόν? Ήθελε να της δώσω τηλέφωνα, διευθύνσεις κλπ, για την περίπτωση που ήταν ο δολοφόνος με το τσεκούρι :P), της λέω "δεν πας καλά", της εξηγώ ότι δεν πρόκειται να γίνει τέτοιο πράγμα, και αν δεν μάθει να εμπιστεύεται την κρίση μου ως κοτζάμ γυναίκας απλά επιλέγει να ανησυχεί και είναι δικό της πρόβλημα.
Ίσως τα λέω εύκολα επειδή εγώ αυτήν τη "μάχη" την δίνω από την εφηβεία, οπότε πλέον ε... έχει εκπαιδευτεί κάπως :) Παρ'όλα αυτά, πιστεύω ότι ποτέ δεν θα σταματήσει να ξυπνάει μέσα της η μαμά μικρού παιδιού περιστασιακά. Απλά δεν χρειάζονται καυγάδες - καυγάδες κάνουν οι πιτσιρικάδες, κι εσύ θέλεις να της ξεκολλήσεις από το μυαλό ότι είσαι το πιτσιρίκι της. Δεν διεκδικείς ιδιωτική ζωή όπως θα έκανες στα 15, απλά της δείχνεις ότι ο ιδιωτικός σου χώρος είναι δεδομένος. Δεν σου επιτρέπει να τον έχεις, δεν σε "αφήνει" να κάνεις πράγματα, γιατί δεν χρειάζεσαι άδεια για να τα κάνεις. Δεδομένο. Μην το κάνεις a big deal, γιατί τότε είναι σα να αφήνεις περιθώρια για διαπραγμάτευση.
Για όσους είπαν για τους βολεμένους 30αρηδες και τα λοιπά όμορφα που λέει ο κόσμος έξω από το χορό... πριν κάποια χρόνια αρρώστησα όσο ζούσα μόνη μου στο εξωτερικό, και γύρισα άρον άρον στην Ελλάδα και στο σπίτι των γονιών μου. Νομίζετε ότι γούσταρα? Νομίζετε ότι είπα "α τι ωραία, θα τρώω μόνιμα το φαΐ που μαγειρεύει άλλος, θα πρέπει να λειτουργώ σεβόμενη ότι στο σπίτι δεν ειμαι μόνη μου, ο ιδιωτικός μου χώρος περιορίζεται σε ένα δωμάτιο, οι γονείς μου θα ξέρουν και κάθε πότε ξύνομαι και θα πρέπει να ζητάω λεφτά από τον μπαμπά μου πάλι για το παραμικρό"? ...αλήθεια? Ξέρετε μετά από κάποια χρόνια που παλεύω να γίνω καλύτερα πόσο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ με κάνει να αισθάνομαι που εξαρτώμαι από τους γονείς μου? Σα να έχει τελειώσει η ζωή μου χωρίς ελπίδα ανάκαμψης. Οπότε σας καταλαβαίνω, γιατί δεν το έχετε προφανώς περάσει (και δεν το εύχομαι σε κανέναν), αλλά μπάστα. Ως εκεί.
Γεια σου ρε Vagabond!!! Συμφωνώ με όλα. :)
υπαρχουν γονεις που υποστηριζουν τα παιδια τους και υπαρχουν γονεις που δε χανουν ευκαιρια να τα υποτιμουν.μπορω να καταλαβω το ταλαιπωρο.και δυστιχως εχω πολλους φιλους με πτυχια που ψαχνουν 2 και 3 χρονια για δουλεια.δηλαδη αυτοι δε θελουν να παρουν τη ζωη στα χερια τους?εγω ευτιχως μενω μονη επειδη με βοηθανε οι γονεις μου.δε ξερω μεχρι ποτε.αλλα παιδια ομως αναγκαζοντε να συγκατικησουν με γονεις.και οταν δεν εχεις δουλεια πως να πας να νοικιασεις?πρεπει πρωτα να βρεις τη δουλεια και μεταααα....εδω πολλοι περνανε φοιτητες σε αλλες πολης και δε μπορουν να πανε και ο λογος ειναι το οικονομικο.εγω αυτο που δε καταλαβενω ομως ειναι αλλο.δηλαδη δε φτανει που μενεις με γονεις πρεπει να ανεχεσαι και γκρινια?και ποσες υποχωρησεις να κανεις?εγω παντως σε λιγο καιρο θα ψαχνω για συγκατικο γιατι παλι δε βγενω.δουλεια δε βρισκω αλλα δε μπορω να δεχτω μετα απο 6 χρονια που εμενα μονη να γυρησω στη μαμα κ στο μπαμπα.