Γονιαδιακο η βιωματικο??

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Aιολους υπαρχουν πολλες μορφες ψυχοθεραπειας, που δεν ασχολουνται με το παρελθον αλλα με το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ ειναι συντομες σε διαρκεια και εχουν καλυτερα αποτελεσματα απο την κλασσικη ψυχαναλυση , ειδικα σε ασθενεις που πασχουν απο νοσους που ανηκουν στο φασμα των αγχωδων διαταραχων.

Τα ψυχοφαρμακα ειναι μια αλλη ιστορια . Οντως συνταγογραφουνται πολυ συχνα , χωρις δευτερη σκεψη , ακομα και σε ατομα που δεν τους ειναι απαραιτητα.

---

Δεν είμαι υπέρ της κλασικής ψυχανάλυσης. Ίσως άθελά μου να έδωσα αυτή την εντύπωση. Το να αναζητούμε το ποια είναι η αλήθεια της παιδικής μας ηλικίας δεν σημαίνει απαραίτητα "κλασική ψυχανάλυση" ή φροϋδική προσέγγιση.

τα συμπτωματα της ιδεοψυχαγκαστικης διαταραχης ειναι οι σκεψεις μου, οταν με απασχολουσε κατι...για μεγαλο χρονικο διαστημα.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Δεν είμαι υπέρ της κλασικής ψυχανάλυσης. Ίσως άθελά μου να έδωσα αυτή την εντύπωση. Το να αναζητούμε το ποια είναι η αλήθεια της παιδικής μας ηλικίας δεν σημαίνει απαραίτητα "κλασική ψυχανάλυση" ή φροϋδική προσέγγιση.

---

H αληθεια εινια πως αυτο καταλαβα , οχι μονο απο που εγραψες εδω , αλλα και απο αλλα ποστς σου.

Οσο για την αληθεια της παιδικης μας ηλικιας , νομιζω πως την ανακαλυπτεις παντα . Απλα καποιοι δεν προσπαθουν να διορθωσουν τα "κουσουρια" που τους αφησε ή βρισκονται σε αρνηση .

κι εγω πιστευω οτι το ocd εχει βιολογικο υπόβαθρο και γι αυτο ειναι κληρονομικό....
ας μην ξεχναμε οτι ο Freud (αρχικα) ειχε καταταξει την ΙΔΨ διαταραχη στις ψυχωσεις και οχι στις νευρωσεις.....
αρα, κατα καποιον τροπο ειμαστε "καταδικασμενοι" να παλινδρομουμε αναμεσα στην "καλη" και στην "κακή" κατασταση....
Και τα πραγματα ειναι χειροτερα οταν το περιβαλλον ειναι ψυχικά "εχθρικο"....
ετσι, η φαρμακευτική αγωγή, ειναι (παντα κατα τη γνωμη μου) το κυριώτερο όπλο....
Τυχεροι αυτοι που ειτε μπορουν να διαχειριστουν τις καταστασεις διαφορετικα, ειτε εχουν βρει τον καταλληλο θεραπευτη
για να τους ανοιξει καποιους άλλους δρομους....

αυτα.....

Παιδιά, τα πάντα έχουν και βιολογικό υπόβαθρο, άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο ισχυρό. Αλλά από μόνο του το γενετικό-βιολογικό, δεν λέει απολύτως τίποτα.
Αν για παράδειγμα υποθέσουμε ότι έχεις ένα γονίδιο που σε κάνει επιρρεπή στον αλκοολισμό, είναι προφανές πως αν δεν πιείς αλκοόλ, αλκοολικός δεν πρόκειται να γίνεις κι ας έχεις 15 σχετικά γονίδια.
Θέλω να πω δηλαδή πως πάντα υπάρχει η (ευκολότερη ή δυσκολότερη) δυνατότητα επιλογής.
Και το περιβάλλον / οι συνθήκες / οι επιλογές, παίζουν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο.
Εδώ σε αμιγώς σωματικά χαρακτηριστικά, όπως πχ το ύψος, ΔΕΝ είναι τα γονίδια καθοριστικά από μόνα τους (μετράει πχ και η διατροφή), σου δίνουν το εύρος αλλά όχι το ακριβές σημείο που θα φτάσεις.
Οπότε πραγματικά δεν έχει νόημα να θεωρείται μια ψυχική διαταραχή 'καταδίκη' λόγω της 'βιολογίας', γιατί αυτό δεν ισχύει.
Εξάλλου, αν υποθέσουμε ότι έχουμε δύο άτομα με ΙΨΔ, πχ πατέρα-γιο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μοιράζονται μόνο κάποια γονίδια, αλλά μοιράζονται και συνήθειες, κανόνες, πεποιθήσεις, αξίες, συχνά το ίδιο σπίτι, επικοινωνούν συστηματικά... με λίγα λόγια, η επιρροή είναι ΚΑΙ περιβαλλοντική.