Originally Posted by
Nox
Έγινα μέλος στο φόρουμ ώστε να μιλήσω για μια περίεργη φοβία μου. Είναι κάτι που ως σενάριο με αγχώνει.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια καλή συμβουλή που μπορείτε να μου δώσετε, αλλά αποφάσισα να γράψω για το θέμα μου σαν εξομολόγηση/ψυχανάλυση για να νιώσω καλύτερα. Πρώτη φορά μιλάω για αυτό κι η ανωνυμία με βοηθάει πολύ πιστεύω! Δεν το έχω πει σε κανέναν, ούτε σε συγγενείς, ούτε σε φίλους, ούτε σε κοπέλες μου. Το βλέπω κι εγώ άλλωστε ως αστείο λιγάκι και σκέφτομαι ότι αν έλεγα ότι νιώθω άσχημα, ότι με αγχώνει και με φοβίζει αυτό που θα σας αποκαλύψω παρακάτω, θα με κορόιδευαν.
Η φοβία μου έχει να κάνει με τα χρήματα και συγκεκριμένα με το να δώσω ρέστα. Φοβάμαι ότι αν βρω δουλειά που να χρειάζεται να είμαι και στο ταμείο, δηλαδή να παίρνω χρήματα και να δίνω ρέστα, ότι μπορεί να κάνω λάθος και να μην τα καταφέρω σε κάποια στιγμή, ή απλά να μπερδευτώ στους υπολογισμούς αν βρεθώ υπό πίεση ή σε σύνθετη κατάσταση. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μπλοκάρω και έτσι να βρεθώ σε δύσκολη θέση. Κι αν αυτό συμβεί, τότε φοβάμαι ότι θα σκέφτονται οι πελάτες αρνητικά για μένα, θα σκεφτούν ότι είμαι χαζός, θα πουν από μέσα τους ότι είμαι καθυστερημένος.
Η φοβία αυτή με δυσκολεύει στη ζωή, διότι με κατεύθυνε πάντα στο να μην βρίσκω δουλειές που να έχουν σχέση με ταμείο. Όσες φορές ήμουν σε δουλειά, ποτέ δεν είχα να κάνω με χρήματα. Αυτή την περίοδο που είμαι άνεργος υπάρχει μια δουλειά που θα μπορούσα να κάνω σε μαγαζί ενός φίλου μου, αλλά την έχω βγάλει εντελώς από το μυαλό μου και βρήκα δικαιολογίες για να του απαντήσω αρνητικά στην πρόταση που μου έκανε.
Ντρέπομαι που μιλάω για αυτό, διότι θεωρώ τον εαυτό μου έξυπνο, έχω τελειώσει το γενικό λύκειο, πέρασα σε καλή σχολή στις πανελλαδικές, την τελείωσα και έχω πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αλλά πάντα αυτή την ιδέα που με άγχωνε την έβαζα στην άκρη του μυαλού μου και την απέφευγα ως σενάριο.
Το σημαντικό είναι ότι γνωρίζω τις ρίζες της φοβίας μου. Σε όλο το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο ήμουν θύμα μπούλινγκ, με κορόιδευαν και με χτυπούσαν. Καθημερινά άκουγα να με αποκαλούν χαζό και καθυστερημένο. Όχι φυσικά επειδή είμαι βιολογικά χαζός, αλλά επειδή είχα θυματοποιηθεί και τα δεχόμουν χωρίς να αντιδρώ! Τότε όσα συνέβαιναν τα κάλυπτα και ντρεπόμουν να μιλήσω στους δικούς μου, επίσης οι συμμαθητές μου με εκφόβιζαν και με απειλούσαν ότι θα με δείρουν άσχημα έξω από το σχολείο αν έλεγα τίποτα σε δασκάλους και καθηγητές. Νόμιζα ότι μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό. Με θυμάμαι να έχω ένα ψεύτικο χαμόγελο που από πίσω έκρυβε μια κατάθλιψη και είχα διαπιστώσει από τότε ότι οι άνθρωποι που γελάνε πολύ, στην ουσία το κάνουν από αντίδραση σε μια εσωτερική κατάθλιψη. Μετά το επιβεβαίωσα αυτό διαβάζοντας για τις ζωές μεγάλων κωμικών, οι οποίοι στην καθημερινότητά τους ήταν το αντίθετο από αυτό που έδειχναν στο γυαλί της τηλεόρασης, πχ ο Ρόμπιν Ουίλιαμς.
Το bullying μου άφησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ενώ συνειδητά γνωρίζω ότι είμαι έξυπνος, υποσυνείδητα νιώθω κατωτερότητα πολλές φορές και φοβάμαι ότι εύκολα μπορούν να με ξαναπούν χαζό αν κάνω κάτι λάθος. Οι λέξεις χαζός και καθυστερημένος, που μου λέγανε οι συμμαθητές, χαράχθηκαν βαθειά στην ψυχοσύνθεσή μου και μου δημιούργησαν κόμπλεξ και όπως καταλαβαίνετε με τα κόμπλεξ τα απλά πράγματα τα κάνεις δύσκολα και τα μεγαλοποιείς!
Ένα παράδειγμα του πως κάτι απλό το μετέτρεψα σε δύσκολο είναι ότι άργησα πολύ να κάνω σχέση με γυναίκα. Για να καταφέρω κάτι τέτοιο που θεωρείται συνηθισμένο και που το καταφέρνουν ακόμη και ανήλικα παιδάκια, εγώ χρειάστηκε να κάτσω να μελετήσω τα πάντα για το Καμάκι και τις Σχέσεις!!! Διάβασα βιβλία για το πώς να γίνεις ένας Pickup artist. Ο άνθρωπος που μελετάει την τέχνη της γοητείας, τις μεθόδους και τις τεχνικές για το πώς να κάνει μια γυναίκα να τον ερωτευθεί, ονομάζεται Pickup artist. Παρόλο που είμαι σχετικά όμορφος, μόνο όταν μελέτησα αυτά τα βιβλία βρήκα την αυτοπεποίθηση που μου χρειαζόταν για να κάνω σχέσεις. Βέβαια δεν έγινα τέλειος Pickup Artist (δεν είχα αυτόν τον σκοπό άλλωστε), αλλά βοηθήθηκα όσο χρειαζόταν. Η γνώση είναι δύναμη λένε… εγώ θα προσθέσω ότι είναι και αυτοπεποίθηση!
Ελπίζω να καταφέρω να ξεπεράσω την φοβία με τα ρέστα στα χρήματα. Παλιότερα είχα ξεπεράσει άλλες φοβίες που είχα, για παράδειγμα ενώ φοβόμουν να μιλήσω μπροστά σε πολύ κόσμο, κατάφερα να μπορέσω να κάνω παρουσιάσεις εργασιών και να παρουσιάσω πτυχιακή εργασία της σχολής μου σε τρείς καθηγητές και σε κοινό πολλών ατόμων. Για να μου φύγει τότε το άγχος, αγόρασα και διάβασα σχετικά βιβλία ψυχολογίας. Παρόλα αυτά χρειαζόμουν και ουσίες για να λειτουργήσω καλύτερα. Μην φανταστείτε τίποτα παράνομες ουσίες! Αλκοόλ έπινα (σπάνια πίνω αλκοόλ) σε συνδυασμό με ένα χάπι. Συγκεκριμένα, τυχαία είχα μάθει για τους Βήτα Αναστολείς/Αποκλειστές, τα λεγόμενα Beta-Blockers που δημιουργήθηκαν για παθήσεις της καρδιάς και της πίεσης, έμαθα από το ιντερνέτ ότι τα χρησιμοποιούν και καλλιτέχνες που βγαίνουν στην σκηνή διότι τους βοηθάει να διαχειρίζονται το άγχος και το τρέμουλο και όταν ήθελα τα έβρισκα χωρίς συνταγή γιατρού! Έτσι λοιπόν όταν είχα να παρουσιάσω μια εργασία σε μια ολόκληρη αίθουσα (με δεκάδες μάτια να με κοιτάνε), ξεκινούσα μια μέρα πριν να παίρνω τα χάπια (δεν λέω ονομασία) με τα beta blockers. Επίσης, είχα μαζί μου και ένα μπουκαλάκι με αλκοόλ και λίγο πριν βγω να παρουσιάσω την εργασία έπινα μονορούφι το ποτάκι (ήταν σε λογικά πλαίσια η ποσότητα ώστε να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτά που θα πω). Έτσι λειτουργούσα άψογα, χωρίς φόβο! Τώρα πιστεύω ότι μπορώ να κάνω το ίδιο χωρίς ουσίες, διότι απέκτησα εμπειρία. Να προσθέσω εδώ ότι δεν είναι σωστό να παίρνεις φάρμακα της κατηγορίας των Beta Blockers χωρίς λόγο. Ούτε που γνωρίζω τι κινδύνους μπορεί να έχουν όταν καταναλωθούν χωρίς σωματικό πρόβλημα υγείας, οπότε όσοι διαβάζετε το μήνυμα μην πειραματίζεστε. Απλά εμένα δεν με ένοιαζε, έπρεπε να κάνω παρουσιάσεις και ένιωθα ότι ήμουν σε ψυχολογικό αδιέξοδο, οπότε έκανα ότι θεωρούσα ότι θα με βοηθήσει.
Έχω σκεφτεί ότι το θέμα μου θα λυνόταν μόνο αν έβρισκα κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή που να με έβαζε να κάνω τον ταμεία, να με πίεζε να κάνω γρήγορα πολλούς και σύνθετους υπολογισμούς στα ρέστα κι έτσι πιστεύω ότι θα το ξεπερνούσα! Αλλά δυστυχώς δεν έχω ανακαλύψει ακόμη ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν στον πλανήτη πιο παράξενες φοβίες από την δική μου, παρόλα αυτά είμαι περίεργος αν έχω μόνο εγώ αυτή την φοβία και σε τέτοιο βαθμό.
Όσοι βρεθήκατε πρώτη φορά σε θέση εργασίας που απαιτούσε να δίνετε και ρέστα, πώς νιώθατε; Είχατε άγχος; Τι σκεφτόσασταν;
Όσοι έχετε να πείτε κάτι χρήσιμο, τι θα με συμβουλεύατε; Υπάρχει καμιά καλή τεχνική για να βγάζει κανείς τα ρέστα, χωρίς να υπάρχει πιθανότητα λάθους;
Γενικά θα ήθελα την άποψή σας.
Ευχαριστώ πολύ!
