Ωραίο Μάρα!!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Printable View
Ωραίο Μάρα!!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
αυτο το τραγουδι Σειριε με εκφραζει απολυτα !!!!Quote:
Originally Posted by serios
ολη η εμπειρια μου και τα βιωματα μου συνοψιζονται σε αυτο...
το αυτοκινητο το φοβαμαι αν και το να κανω ποδηλατο εδω ειναι πολυ πιο επικινδυνο, παλλια έμενα επαρχια και το ειχα ως μεσο μετακινησης και ημουν πιο ξεψαρωμενη. εδω με εχει πιασει φοβια.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Εμένα με εκφράζει η τιγρης του Ψαραντώνη!!!Φοβερός!!
https://www.youtube.com/watch?v=heWLnEDzkkE
επ το γυρισαμε σε τραγουδια που μας εκφραζουν? παρτε και το δικο μου
https://www.youtube.com/watch?v=6ORgrPhDCx4
Για να μπω στο θέμα του νήματος να πω τα εξής:
Αρχικά δεν μπορούσα να αγκαλιάσω
Δεν μπορούσα να χαμογελάσω
Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους γύρω μου
Δεν μπορούσα να περπατήσω σταθερά
Δεν είχα συναισθήματα
Δεν είχα κίνητρο να κάνω πράγματα
Είχα θολό μυαλό με ηλίθιες σκέψεις
Δεν είχα ελπίδα
Τώρα όλα αυτά εξαλήφθηκαν ή μειώθηκαν βελτιώνονταις την ζωή μου και σιγά σιγά βλέπω το φως στο τούνελ.http://www.translatum.gr/forum/index....0;attach=4607
το αδυνατο εμεινε αδυνατο γιατι δε γινεται ν αλαξεις σε καπιον μυαλα με το ζορι οταν ειναι κακος δεκτης...
μπραβο ρε αλεξ αυτο περιμενα να ακουσω εδω και 30 χρονιαQuote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Μου κανει εντυπωση πως εσενα δε στο μετεφερε αυτο η μητερα σου.
Εκτος αν εχεις αδερφο η αδερφη κι περασε σε αυτον-αυτην κι απλα ετυχε οχι σε εσενα.
Αλλα αν δεν εχεις αδερφια αληθεια μου κανει εντυπωση γιατι ακουω οτι αυτα ειναι κληρονομικα αλλα ισως κι οχι στη περιπτωση σου.
Είναι θέμα πιθανοτήτων πάντα. Νομίζω έχει 40% ίσως πιθανότητα. Πρέπει όμως να υπάρχουν οι κατάλληλοι παράγοντες για να πυροδοτηθεί.Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
μεχρι στιγμης δεν !!!! δεν εχω αδερφια οχι.Quote:
Originally Posted by γαλαζιο14
για αυτο φοβηθηκα με την ελλειψη συγκεντρωσης...
νομιζω για να παθω κατι τετοιο πρεπει να βιωσω ενα παρα πολυ δυνατο αγχος και ακραια πιεση. Αλλα και παλι επειδη το εχω ζησει απο την αλλη μερια προσεχω οσο μπορω...
εμενα παντως η συγκεντρωση μου ειναι μονιμως ξαχαβδαλωμενη εδω και χρονια ακομα και οταν γραφω μισοκοιταζωντας το κανω βλεποντας ισα ισα απλως εχω συνηθισει.. δηλαδη τοσο φοβερο ειναι να μη μπορεις να συγκεντρωθεις? συγκεντρωνεσαι λιγοτερο απλως....
Quote:
Originally Posted by serios
συμφωνω !!!!!!!!!!!!!!!
Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Παντως σε παραδεχομαι , ολο αυτο σε εκανε κι πιο δυνατη εννοω να αντεχεις περισσοτερο.
Παντως στη θεση σου ισως να ειχα τρελαθει κι εγω.
Ηδη δε μπορω τη δικη μου τις περισσοτερες φορες.
Εκνευριζομαι και αγχωνομαι ακομη και να τη δω χωρις να μου μιλησει.
Αυτο ισχυει κι για τους 2 μου γονεις.
Στην Αρχή_
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ
Δεν μπορούσα να μένω σε κλειστό χώρο από κάποια λεπτά και μετά έπρεπε να βάζω πολύ πείσμα να μένω εκει
Δε μπορούσα να νιώσω ασφαλής ποτέ και πουθενά
Στο δεύτερο Στάδιο
Δε μπορούσα να με αναγνωρίσω
Δε μπορούσα να αναγνωρίσω τους γύρω μου (ηξερα ποιοι ειναι δεν εβρισκα λογους να βρισκονται πλησιον μου ) και την πραγματικότητα
Δεν είχα κίνητρο, επιθυμια, αισθανομουν ένα κουφάρι πόνου
Δεν καταλάβαινα γιατί χαμογελούν, ντύνονται, βγαίνουν συζητούν καν
Είχα ξεχάσει τα προηγούμενα κατορθώματα μου «επιτυχίες» .
Είχα αργή θολή με ένα περιεργο χρώμα αντίληψη χρόνου και πραγματικότητας.
Στο τρίτο στάδιο
Κατάλαβα ότι πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν με σωστή βοήθεια και μόνο μια τυφλή Πιστή πως θα ξανά γίνω μια μέρα καλά, θα ξανά νιώσω μια μέρα "καλά" οπως ηταν πριν ξεκινησουν ολα αυτα.