Originally Posted by
donald_girl
Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας :)
Θα πιάσω ένα ζήτημα που με απασχολεί ξεκάθαρα τον τελευταίο καιρό, ειδικά από τότε που χώρισα.
Και η αλήθεια είναι πως έκανα μια μικρή αναζήτηση στο φόρουμ να δω αν υπάρχει κάποιο σχετικό νήμα, αλλά με έκπλήξη μου δεν βρήκα και πολλά. Εκτός, αν δεν έψαξα αρκετά, οπότε και θα ήθελα τα σχετικά λινκ. Αλλά αν όντως δεν υπάρχουν πολλά σχετικά, αυτό σημαίνει πως είναι κάτι ταμπού που από ότι φαίνεται δεν το συζητάμε ανοιχτά γενικά εμείς οι άνθρωποι.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ και κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και για αυτό με πολύ κόπο κατάφερα να ξεφύγω από τα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης. Ο φόβος πως θα ξανακυλήσω υπάρχει πάντα, ιδίως όταν συμβαίνουν δραματικές αλλαγές. Θεός δεν είμαι, και για αυτό είχα πάθει κρίση πανικού όταν αντιλήφθηκα πως θα χωρίσω, επειδή ακριβώς φοβόμουν μήπως επιστρέψω στους δαίμονες μου. Δόξα το Θεό έξι μήνες μετά είμαι όρθια και συνεχίζω.
Όταν παλεύεις όμως και όταν ξέρεις πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τους δαίμονες σου είναι να σκαλίσεις στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής σου, πολλές φορές ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Έτσι λοιπόν τελευταία ανακάλυψα έναν ακόμη δαίμονα μου που μέχρι και σήμερα δεν είχα πάρει στα σοβαρά. Είχε μπει σε δεύτερη μοίρα στη φάση της εσωτερικής μου διερεύνησης γιατί ως τώρα είχα να αντιμετωπίσω άλλα προβλήματα που ίσως πριν κάποια χρόνια μου απειλούσαν και την ίδια μου τη ζωή, αφού έχω υπάρξει αυτοκαταστροφική. Και ναι, για όσους λένε πως δεν υπάρχει ελπίδα τώρα είμαι καλά , και όχι κανείς με τέτοια ζητήματα δεν είναι "καμένο χαρτί". Οπότε με πλήρη συνείδηση σας λέω πως αν δεν το βάλεις κάτω τελικά στέκεσαι στα πόδια σου (και ας έχω πάντα μέσα στο κεφάλι μου το φόβο μην ξανακυλήσω, αν και νομίζω πως όσοι έχουμε ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις τον έχουμε αυτό το φόβο).
Και κάπου εκεί μέσα στην αναζήτηση μου και στις πολλές σκέψεις που μου επέτρεψε η μοναξιά μου να έχω, συνειδητοποίησα πως αυτή τη στιγμή το τεράστιο θέμα μου είναι το θέμα της ενοχής. Και νομίζω πως δεν είμαι μόνο εγώ που το έχω αυτό το θέμα, απλά συνήθως είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχθούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρόβλημα είναι σχετικά απλό να το εντοπίσεις. Γουστάρεις τον χ , ψ τύπο. Και νιώθεις λες και έχεις κάνει το χειρότερο έγκλημα του πλανήτη, λες και έχεις σφάξει κάποιον, λες και πολλά... Και αυτές οι ενοχές με κρατούσαν πολλές φορές πίσω σε πολλά πράγματα, και με έκαναν να κάνω τα θέλω μου να σωπαίνουν. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια, που φυσικά εκτός των άλλων ψυχολογικών που με φόρτωσε, με φόρτωσε και αυτό το θέμα της ενοχής. Και οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις με γεμίζουν ενοχή σε αυτό το κομμάτι. Και κάπως έτσι, η ανάγκη του ανθρώπου για σεξ, που είναι απολύτως φυσιολογική αν το δεις λογικά, και δεν είναι πολύ διαφορετική από την ανάγκη να τραφεί ή να πιει νερό, γεμίζει τον άνθρωπο με ενοχή. Γιατί... Γιατί θα καείς στην κόλαση, γιατί θα σου συμβεί κάτι πολύ κακό και θα τιμωρηθείς. Γιατί το ένα γιατί το άλλο... Γιατί εν τέλη “πρέπει” να γίνεται μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικά αποδεκτό (από ποιον;).
Και τελικά το πρόβλημα μου είναι πως αισθάνομαι σαν να περιμένω μια τιμωρία, και επειδή φοβάμαι αυτή τη τιμωρία πολλές φορές στη ζωή μου δεν έκανα αυτά που πραγματικά ήθελα. Εντωμεταξύ, πάντα πίστευα στο Θεό, ακόμα και όταν δήλωνα άθεη. Και όταν δήλωνα άθεη ήταν γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό ακριβώς το πράγμα. Πως γίνεται, εφόσον έτσι πλαστήκαμε-προγραμματιστήκαμε και έχουμε αυτές τις ανάγκες, αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη να θεωρείται κάτι τόσο κακό;
Θα χρειαστεί πολύ ενδοσκόπηση για να βγάλω άκρη. Τουλάχιστον όμως εντόπισα ένα πρόβλημα.
Ε και δεν μπορεί να το έχω μόνο εγώ αυτό το πρόβλημα. Νομίζω απλά οι άνθρωποι ντρεπόμαστε και να το συζητήσουμε.
