Επειδή αφέθηκα

[donald_girl]

Και ένας προβληματισμός...
Αξίζει η αποφυγή της μοναξιάς με κάθε τίμημα;
Θέλω να πω... Αξίζει να κυνηγήσεις να έχεις κάποιον , απλά και μόνο για να λες πως δεν είσαι μόνη/ος; Η αξίζει πιο πολύ να βρεις τον σωστό για σένα κάποιον;
Και ας πούμε πως δεν το βρίσκεις ποτέ. Τι ενοχλεί πιο πολύ; Η ίδια η μοναξιά; Η το ότι η κοινωνίας μας βαφτίζει τη μοναξιά αυτόματα αποτυχία;
Αυτό θέλω να αποδεχθώ. Αντε και δεν βρίσκω κάτι να με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι να μην μπω σε μια κατάσταση τοξική και πάλι, κυνηγώντας ένα συναίσθημα καταρχάς, γιατί και αυτό είναι μεγάλος παράγοντας, όλοι θέλουμε να νιώθουμε ζωντανοί και πως η καρδιά μας χτυπάει... Είναι φυσικό... Και να νιώσει έλξη είναι φυσικό από κάποιον χ ψ που σ αρέσει. Αλλά άμα είναι μαλάκας τι να το κάνεις; Αμα είναι να φτύσεις αίμα πάλι, τι να το κάνεις; Παραλίγο πάλι να μπλεχτώ σε μια βλακεία, αλλά φθηνά τη γλίτωσα... Μου έκοψε εν τέλη...
Οκ, και άρχισα να εστιάζω πιο πολύ στο τι θέλω. Αλλά τώρα πρέπει να αποδεχθώ το ότι ναι... Δεν έχω κάποιον να σκέφτομαι κλπ... είναι ωραίο ναρκωτικό να σκέφτεσαι κάποιον. Αλλά άμα δεν αξίζει; Να χαλάς τη ζωή σου λες και είναι πρέζα;
Και από την άλλη είναι η κοινωνική αποδοχή. Μου λένε ο άλλος προχώρησε, εσύ είσαι πίσω. Και τι είναι ρε παιδιά; Διαγωνισμός; Ξέρω -λογικά -πως δεν είναι. Βέβαια, θα με ικανοποιούσε ιδιαίτερα να έχω βρει τον επόμενο, να είναι και γαμώ τους γκόμενους και να βγάζουμε σέλφι να σκάσει ο πρώην. Καλό το σενάριο, αλλά μόνο αν αξίζει και ο τύπος. Οπότε με φρενάρω...
Και πες πως δε βρίσκω αυτό που θέλω και περνά καιρός... ε πρέπει να μη με μαστιγώνω για αυτό. Πρέπει να με δεχτώ. Πρέπει να αποδεχθώ και την ύπαρξη μου ως μονάδα. Η μουρμούρα πως είμαι 31 και μόνη μου πρέπει να πάψει. Και πες πως εν τέλη δεν τα καταφέρνω να έχω μια "σοβαρή" σχέση ή περνάν τα χρόνια και εν τέλη δεν κάνω οικογένεια. Ε οκ.. δε σημαίνει πως εγώ δεν προσπάθησα ή πως δεν έχω τις ικανότητες να στήσω κάτι. Άμα δεν βρω το σωστό στα σκατά πάλι δεν λέει. Έχω περάσει και πολλά... Ε αρκετά! Να φτύνω αίμα δεν λέει.
Εφταιξα και εγώ για τις επιλογές μου!
Και μετά έρχεται το κεφάλαιο σεξ. Θα ακουστεί ίσως χυδαίο, αλλά άμα είναι να φτύνεις αίμα για ένα ******, καλύτερα το δάχτυλό! Και γενικά δεν μιλάω έτσι...
Οπότε κλείνω με αυτό το συμπέρασμα. Η θα βρω κάτι υγιές που θα δώσω όλη μου τη ψυχή, ή δεν κάνω τίποτα. Αλλά θα πρέπει να δεχθώ τον εαυτό μου και με το τίποτα και να μη με μαστιγώσω που "δεν κατάφερα να έχω τίποτα"...

[savatage]

Σου λενε προχωρησε, εισαι πισω, εννοωντας να κανεις σχεση εδω και τωρα ντε και καλα? Ή εννοωντας να αφησεις πισω τις πληγες απο την προηγουμενη σχεση σου?
Αν ειναι το πρωτο, ειναι τοξικοι και απομακρυνε τους.. Αν ειναι το δευτερο, εχουν δικιο.
Εχασες αρκετα χρονια συμβιβασμενη επειδη φοβοσουν τη μοναξια. Εισαι ακομα πολυ νεα, προσπαθησε να μην επηρεαζεσαι τοσο πολυ απο τη γνωμη του καθενος. Αν τους παρεις εναν προς εναν με εκπληξη μπορει να δεις οτι οι δικες τους σχεσεις δεν τους ανεβαζουν επιπεδο σε κανεναν τομεα.. Συνηθως αυτο συμβαινει με ανθρωπους που αντι να ειναι απασχολημενοι με τη ζωη τους, ψαχνονται να κρινουν τις ζωες των αλλων.
Εξυπνη εισαι, εκφραζεσαι ομορφα, εχεις ανησυχιες, γνωσεις, εχτισες απο το μηδεν την επαγγελματικη σου πορεια σε μια Ελλαδα στα ταρταρα(δε θα ξεχασω ποτε εκεινο το νημα που ειχες ανοιξει..), εισαι ψαγμενη και εφοσον υπαρχει ενδιαφερον απο αντρες αλλα απλα δε σου εχει κανει το κλικ καποιος για σοβαρα, ειναι θεμα χρονου να προκυψει κι αυτο.

Συμφωνω με το τελευταιο σου συμπερασμα, το προβλημα σου ειναι οτι ολο καταληγεις να αυτοαναιρεισαι.

[Mara.Z]

θα πρέπει να δεχθώ τον εαυτό μου και με το τίποτα και να μη με μαστιγώσω που "δεν κατάφερα να έχω τίποτα"...

να προσθεσω με τη σειρα μου donald-girl εναν προβληματισμο, που τον απευθυνω συχνα και σε μενα...
Τον εαυτο σου τον αγαπας? ή αγαπας τον εαυτο σου μεσα απο τα ματια ενος γκομενου ή κανοντας αυτα που θελουν οι αλλοι ή ακολουθωντας τα κοινωνικα προτυπα για να νιωθεις οτι ανηκεις καπου?

[delmem-190819a]

Και ένας προβληματισμός...
Αξίζει η αποφυγή της μοναξιάς με κάθε τίμημα;
Θέλω να πω... Αξίζει να κυνηγήσεις να έχεις κάποιον , απλά και μόνο για να λες πως δεν είσαι μόνη/ος; Η αξίζει πιο πολύ να βρεις τον σωστό για σένα κάποιον;
Και ας πούμε πως δεν το βρίσκεις ποτέ. Τι ενοχλεί πιο πολύ; Η ίδια η μοναξιά; Η το ότι η κοινωνίας μας βαφτίζει τη μοναξιά αυτόματα αποτυχία;
Αυτό θέλω να αποδεχθώ. Αντε και δεν βρίσκω κάτι να με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι να μην μπω σε μια κατάσταση τοξική και πάλι, κυνηγώντας ένα συναίσθημα καταρχάς, γιατί και αυτό είναι μεγάλος παράγοντας, όλοι θέλουμε να νιώθουμε ζωντανοί και πως η καρδιά μας χτυπάει... Είναι φυσικό... Και να νιώσει έλξη είναι φυσικό από κάποιον χ ψ που σ αρέσει. Αλλά άμα είναι μαλάκας τι να το κάνεις; Αμα είναι να φτύσεις αίμα πάλι, τι να το κάνεις; Παραλίγο πάλι να μπλεχτώ σε μια βλακεία, αλλά φθηνά τη γλίτωσα... Μου έκοψε εν τέλη...
Οκ, και άρχισα να εστιάζω πιο πολύ στο τι θέλω. Αλλά τώρα πρέπει να αποδεχθώ το ότι ναι... Δεν έχω κάποιον να σκέφτομαι κλπ... είναι ωραίο ναρκωτικό να σκέφτεσαι κάποιον. Αλλά άμα δεν αξίζει; Να χαλάς τη ζωή σου λες και είναι πρέζα;
Και από την άλλη είναι η κοινωνική αποδοχή. Μου λένε ο άλλος προχώρησε, εσύ είσαι πίσω. Και τι είναι ρε παιδιά; Διαγωνισμός; Ξέρω -λογικά -πως δεν είναι. Βέβαια, θα με ικανοποιούσε ιδιαίτερα να έχω βρει τον επόμενο, να είναι και γαμώ τους γκόμενους και να βγάζουμε σέλφι να σκάσει ο πρώην. Καλό το σενάριο, αλλά μόνο αν αξίζει και ο τύπος. Οπότε με φρενάρω...
Και πες πως δε βρίσκω αυτό που θέλω και περνά καιρός... ε πρέπει να μη με μαστιγώνω για αυτό. Πρέπει να με δεχτώ. Πρέπει να αποδεχθώ και την ύπαρξη μου ως μονάδα. Η μουρμούρα πως είμαι 31 και μόνη μου πρέπει να πάψει. Και πες πως εν τέλη δεν τα καταφέρνω να έχω μια "σοβαρή" σχέση ή περνάν τα χρόνια και εν τέλη δεν κάνω οικογένεια. Ε οκ.. δε σημαίνει πως εγώ δεν προσπάθησα ή πως δεν έχω τις ικανότητες να στήσω κάτι. Άμα δεν βρω το σωστό στα σκατά πάλι δεν λέει. Έχω περάσει και πολλά... Ε αρκετά! Να φτύνω αίμα δεν λέει.
Εφταιξα και εγώ για τις επιλογές μου!
Και μετά έρχεται το κεφάλαιο σεξ. Θα ακουστεί ίσως χυδαίο, αλλά άμα είναι να φτύνεις αίμα για ένα ******, καλύτερα το δάχτυλό! Και γενικά δεν μιλάω έτσι...
Οπότε κλείνω με αυτό το συμπέρασμα. Η θα βρω κάτι υγιές που θα δώσω όλη μου τη ψυχή, ή δεν κάνω τίποτα. Αλλά θα πρέπει να δεχθώ τον εαυτό μου και με το τίποτα και να μη με μαστιγώσω που "δεν κατάφερα να έχω τίποτα"...

Πάντα θα υπάρχει η κοινωνική πίεση όσον αφορά τα αισθηματικά. Προσπάθησε να βρίσκεις τρόπους ώστε να αποφεύγεις ή να αναμοχλεύεις τη συζήτηση.

Το σημαντικό είναι να βρεις τι είναι αυτό που σε τραβάει σ' έναν άνδρα. Αυτό συνήθως είναι και το πρόβλημα, καθώς ο άνθρωπος έχει το συνήθειο να μπαίνει σε προβληματικές καταστάσεις που έχουν ξανασυμβεί στην παιδική ηλικία και του είναι γνώριμες και οικίες.

Αν δε το λύσεις αυτό, ούτως ώστε να αποφεύγεις εξ αρχής τέτοιους ανθρώπους, πάλι τα ίδια θα συμβαίνουν και θα αναρωτιέσαι αν έχεις το μλκομαγνήτη.

Χρειάζεται ενδοσκόπιση και αυτοπαρατήρηση...

[donald_girl]

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας :)

Θα πιάσω ένα ζήτημα που με απασχολεί ξεκάθαρα τον τελευταίο καιρό, ειδικά από τότε που χώρισα.
Και η αλήθεια είναι πως έκανα μια μικρή αναζήτηση στο φόρουμ να δω αν υπάρχει κάποιο σχετικό νήμα, αλλά με έκπλήξη μου δεν βρήκα και πολλά. Εκτός, αν δεν έψαξα αρκετά, οπότε και θα ήθελα τα σχετικά λινκ. Αλλά αν όντως δεν υπάρχουν πολλά σχετικά, αυτό σημαίνει πως είναι κάτι ταμπού που από ότι φαίνεται δεν το συζητάμε ανοιχτά γενικά εμείς οι άνθρωποι.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ και κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και για αυτό με πολύ κόπο κατάφερα να ξεφύγω από τα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης. Ο φόβος πως θα ξανακυλήσω υπάρχει πάντα, ιδίως όταν συμβαίνουν δραματικές αλλαγές. Θεός δεν είμαι, και για αυτό είχα πάθει κρίση πανικού όταν αντιλήφθηκα πως θα χωρίσω, επειδή ακριβώς φοβόμουν μήπως επιστρέψω στους δαίμονες μου. Δόξα το Θεό έξι μήνες μετά είμαι όρθια και συνεχίζω.
Όταν παλεύεις όμως και όταν ξέρεις πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τους δαίμονες σου είναι να σκαλίσεις στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής σου, πολλές φορές ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Έτσι λοιπόν τελευταία ανακάλυψα έναν ακόμη δαίμονα μου που μέχρι και σήμερα δεν είχα πάρει στα σοβαρά. Είχε μπει σε δεύτερη μοίρα στη φάση της εσωτερικής μου διερεύνησης γιατί ως τώρα είχα να αντιμετωπίσω άλλα προβλήματα που ίσως πριν κάποια χρόνια μου απειλούσαν και την ίδια μου τη ζωή, αφού έχω υπάρξει αυτοκαταστροφική. Και ναι, για όσους λένε πως δεν υπάρχει ελπίδα τώρα είμαι καλά , και όχι κανείς με τέτοια ζητήματα δεν είναι "καμένο χαρτί". Οπότε με πλήρη συνείδηση σας λέω πως αν δεν το βάλεις κάτω τελικά στέκεσαι στα πόδια σου (και ας έχω πάντα μέσα στο κεφάλι μου το φόβο μην ξανακυλήσω, αν και νομίζω πως όσοι έχουμε ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις τον έχουμε αυτό το φόβο).
Και κάπου εκεί μέσα στην αναζήτηση μου και στις πολλές σκέψεις που μου επέτρεψε η μοναξιά μου να έχω, συνειδητοποίησα πως αυτή τη στιγμή το τεράστιο θέμα μου είναι το θέμα της ενοχής. Και νομίζω πως δεν είμαι μόνο εγώ που το έχω αυτό το θέμα, απλά συνήθως είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχθούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρόβλημα είναι σχετικά απλό να το εντοπίσεις. Γουστάρεις τον χ , ψ τύπο. Και νιώθεις λες και έχεις κάνει το χειρότερο έγκλημα του πλανήτη, λες και έχεις σφάξει κάποιον, λες και πολλά... Και αυτές οι ενοχές με κρατούσαν πολλές φορές πίσω σε πολλά πράγματα, και με έκαναν να κάνω τα θέλω μου να σωπαίνουν. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια, που φυσικά εκτός των άλλων ψυχολογικών που με φόρτωσε, με φόρτωσε και αυτό το θέμα της ενοχής. Και οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις με γεμίζουν ενοχή σε αυτό το κομμάτι. Και κάπως έτσι, η ανάγκη του ανθρώπου για σεξ, που είναι απολύτως φυσιολογική αν το δεις λογικά, και δεν είναι πολύ διαφορετική από την ανάγκη να τραφεί ή να πιει νερό, γεμίζει τον άνθρωπο με ενοχή. Γιατί... Γιατί θα καείς στην κόλαση, γιατί θα σου συμβεί κάτι πολύ κακό και θα τιμωρηθείς. Γιατί το ένα γιατί το άλλο... Γιατί εν τέλη “πρέπει” να γίνεται μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικά αποδεκτό (από ποιον;).
Και τελικά το πρόβλημα μου είναι πως αισθάνομαι σαν να περιμένω μια τιμωρία, και επειδή φοβάμαι αυτή τη τιμωρία πολλές φορές στη ζωή μου δεν έκανα αυτά που πραγματικά ήθελα. Εντωμεταξύ, πάντα πίστευα στο Θεό, ακόμα και όταν δήλωνα άθεη. Και όταν δήλωνα άθεη ήταν γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό ακριβώς το πράγμα. Πως γίνεται, εφόσον έτσι πλαστήκαμε-προγραμματιστήκαμε και έχουμε αυτές τις ανάγκες, αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη να θεωρείται κάτι τόσο κακό;
Θα χρειαστεί πολύ ενδοσκόπηση για να βγάλω άκρη. Τουλάχιστον όμως εντόπισα ένα πρόβλημα.
Ε και δεν μπορεί να το έχω μόνο εγώ αυτό το πρόβλημα. Νομίζω απλά οι άνθρωποι ντρεπόμαστε και να το συζητήσουμε.

[hlianna]

Νομίζω πως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες....

Εστάλη από Redmi 4A στο E-Psychology.gr Mobile App

[hlianna]

Μιλάς για την σύγκρουση ανάμεσα στα πρέπει κ τα θέλω έτσι δεν είναι; κ εγώ έτσι νιώθω εγκλωβισμενη σε θρησκευτικό περιβάλλον να κρυβομαι κ να απολογουμε για ότι κάνω.....

Εστάλη από Redmi 4A στο E-Psychology.gr Mobile App

[donald_girl]

Μιλάς για την σύγκρουση ανάμεσα στα πρέπει κ τα θέλω έτσι δεν είναι; κ εγώ έτσι νιώθω εγκλωβισμενη σε θρησκευτικό περιβάλλον να κρυβομαι κ να απολογουμε για ότι κάνω.....

Εστάλη από Redmi 4A στο E-Psychology.gr Mobile App

Το θέμα είναι πως δε μιλάμε ποτέ ανοιχτά για αυτές τις συγκρούσεις

[hlianna]

Το θέμα είναι πως δε μιλάμε ποτέ ανοιχτά για αυτές τις συγκρούσεις

Ναι δεν μιλάμε κ η δική μου η γνώμη είναι ότι κάποια πράγματα πρέπει να τα κρατάμε για μας κ να τα διαχειριζομαστε μόνοι μας..... Κάπου εκεί βέβαια κρύβονται οι ενοχές όπως είπες... Ίσως πρέπει να βρει ο κάθε ένας τον τρόπο να τις διαχειριστει κ αυτές! Κανένας δεν είναι τέλειος!!

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας :)

Θα πιάσω ένα ζήτημα που με απασχολεί ξεκάθαρα τον τελευταίο καιρό, ειδικά από τότε που χώρισα.
Και η αλήθεια είναι πως έκανα μια μικρή αναζήτηση στο φόρουμ να δω αν υπάρχει κάποιο σχετικό νήμα, αλλά με έκπλήξη μου δεν βρήκα και πολλά. Εκτός, αν δεν έψαξα αρκετά, οπότε και θα ήθελα τα σχετικά λινκ. Αλλά αν όντως δεν υπάρχουν πολλά σχετικά, αυτό σημαίνει πως είναι κάτι ταμπού που από ότι φαίνεται δεν το συζητάμε ανοιχτά γενικά εμείς οι άνθρωποι.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ και κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και για αυτό με πολύ κόπο κατάφερα να ξεφύγω από τα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης. Ο φόβος πως θα ξανακυλήσω υπάρχει πάντα, ιδίως όταν συμβαίνουν δραματικές αλλαγές. Θεός δεν είμαι, και για αυτό είχα πάθει κρίση πανικού όταν αντιλήφθηκα πως θα χωρίσω, επειδή ακριβώς φοβόμουν μήπως επιστρέψω στους δαίμονες μου. Δόξα το Θεό έξι μήνες μετά είμαι όρθια και συνεχίζω.
Όταν παλεύεις όμως και όταν ξέρεις πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις από τους δαίμονες σου είναι να σκαλίσεις στα πιο σκοτεινά σημεία της ψυχής σου, πολλές φορές ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Έτσι λοιπόν τελευταία ανακάλυψα έναν ακόμη δαίμονα μου που μέχρι και σήμερα δεν είχα πάρει στα σοβαρά. Είχε μπει σε δεύτερη μοίρα στη φάση της εσωτερικής μου διερεύνησης γιατί ως τώρα είχα να αντιμετωπίσω άλλα προβλήματα που ίσως πριν κάποια χρόνια μου απειλούσαν και την ίδια μου τη ζωή, αφού έχω υπάρξει αυτοκαταστροφική. Και ναι, για όσους λένε πως δεν υπάρχει ελπίδα τώρα είμαι καλά , και όχι κανείς με τέτοια ζητήματα δεν είναι "καμένο χαρτί". Οπότε με πλήρη συνείδηση σας λέω πως αν δεν το βάλεις κάτω τελικά στέκεσαι στα πόδια σου (και ας έχω πάντα μέσα στο κεφάλι μου το φόβο μην ξανακυλήσω, αν και νομίζω πως όσοι έχουμε ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις τον έχουμε αυτό το φόβο).
Και κάπου εκεί μέσα στην αναζήτηση μου και στις πολλές σκέψεις που μου επέτρεψε η μοναξιά μου να έχω, συνειδητοποίησα πως αυτή τη στιγμή το τεράστιο θέμα μου είναι το θέμα της ενοχής. Και νομίζω πως δεν είμαι μόνο εγώ που το έχω αυτό το θέμα, απλά συνήθως είναι πολύ δύσκολο να το παραδεχθούμε και στον ίδιο μας τον εαυτό. Το πρόβλημα είναι σχετικά απλό να το εντοπίσεις. Γουστάρεις τον χ , ψ τύπο. Και νιώθεις λες και έχεις κάνει το χειρότερο έγκλημα του πλανήτη, λες και έχεις σφάξει κάποιον, λες και πολλά... Και αυτές οι ενοχές με κρατούσαν πολλές φορές πίσω σε πολλά πράγματα, και με έκαναν να κάνω τα θέλω μου να σωπαίνουν. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια, που φυσικά εκτός των άλλων ψυχολογικών που με φόρτωσε, με φόρτωσε και αυτό το θέμα της ενοχής. Και οι θρησκευτικές μου πεποιθήσεις με γεμίζουν ενοχή σε αυτό το κομμάτι. Και κάπως έτσι, η ανάγκη του ανθρώπου για σεξ, που είναι απολύτως φυσιολογική αν το δεις λογικά, και δεν είναι πολύ διαφορετική από την ανάγκη να τραφεί ή να πιει νερό, γεμίζει τον άνθρωπο με ενοχή. Γιατί... Γιατί θα καείς στην κόλαση, γιατί θα σου συμβεί κάτι πολύ κακό και θα τιμωρηθείς. Γιατί το ένα γιατί το άλλο... Γιατί εν τέλη “πρέπει” να γίνεται μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικά αποδεκτό (από ποιον;).
Και τελικά το πρόβλημα μου είναι πως αισθάνομαι σαν να περιμένω μια τιμωρία, και επειδή φοβάμαι αυτή τη τιμωρία πολλές φορές στη ζωή μου δεν έκανα αυτά που πραγματικά ήθελα. Εντωμεταξύ, πάντα πίστευα στο Θεό, ακόμα και όταν δήλωνα άθεη. Και όταν δήλωνα άθεη ήταν γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό ακριβώς το πράγμα. Πως γίνεται, εφόσον έτσι πλαστήκαμε-προγραμματιστήκαμε και έχουμε αυτές τις ανάγκες, αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη να θεωρείται κάτι τόσο κακό;
Θα χρειαστεί πολύ ενδοσκόπηση για να βγάλω άκρη. Τουλάχιστον όμως εντόπισα ένα πρόβλημα.
Ε και δεν μπορεί να το έχω μόνο εγώ αυτό το πρόβλημα. Νομίζω απλά οι άνθρωποι ντρεπόμαστε και να το συζητήσουμε.

Εστάλη από Redmi 4A στο E-Psychology.gr Mobile App

[Miliva21]

Η γνωμη μου ειναι οτι σε οποιοδηποτε θρησκευτικο περιβαλλον και αν βρισκονται οι ανθρωποι φορτωνονται με ενοχες....

Η θρησκεια παγιδευει τους ανθρωπους ....τους κανει ενοχικους ....ετοιμους να περιμενουν την τιμωρια στο καθετι που κανουν ....για να τους ελεχγει και να τους χειραγωγει....

Ταμπου παντως στο σεξ δεν υπαρχουν μονο σε θρησκευτικες οικογενειες ...αλλα γενικοτερα μας εχουν δημιουργησει οι γονεις την ιδεα οτι κατι συμβαινει με αυτο και ειναι κακο ή οτι ειναι κτ αμηχανο...... το θεμα ειναι οτι ο καθενας μας πρεπει να απεγκλωβιστει απο ολα αυτα .......να ενημερωθει περισσοτερο γι αυτο το θεμα.....να αρχισει να συζηταει γι αυτο.....να εξοικειωθει...και να το αποδεκτει ως ενα κομματι της φυσιολογικης ζωης.....που ειναι εξαλλου...να αναγνωρισει οτι ολες αυτες οι σκεψεις δεν ειναι δικες του αλλα η κοινωνια τις εβαλε στο κεφαλι του και καμια σχεση δεν εχει με τα πραγματικα πιστευω και τα θελω του

[elisabet]

Συμφωνώ οτι οι περισσότεροι (ή πολλοί) μεγαλώσαμε με διάφορα ταμπού και το βασικότερο αυτών ήταν το σεξ. Ειδικά αν μεγάλωσες σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον μαθαίνεις να φορτώνεσαι πολλές ενοχές σε αυτό το θέμα μιας και αποτελεί κόκκινο πανί.

Όμως μεγαλώνοντας απεγκλωβίζεσαι, αρχίζεις και ξεχωρίζεις μέσα σου ποια από αυτά είναι δικά σου, ποια θες να αποδεχθείς και ποια όχι.
Αν κατάλαβα καλά εσύ λες οτι υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι μέσα σου που αποδέχεται αυτές τις απόψεις, που νιώθει ενοχικά επειδή έκανες σεξ.
Οι ενοχές είναι απέναντι σε ποιον; Απέναντι στον Θεό ή απέναντι στους γονείς σου; Το χεις ξεκαθαρίσει αυτό μέσα σου;

[DL010117a]

Η γνωμη μου ειναι οτι σε οποιοδηποτε θρησκευτικο περιβαλλον και αν βρισκονται οι ανθρωποι φορτωνονται με ενοχες....

Η θρησκεια παγιδευει τους ανθρωπους ....τους κανει ενοχικους ....ετοιμους να περιμενουν την τιμωρια στο καθετι που κανουν ....για να τους ελεχγει και να τους χειραγωγει....

Ταμπου παντως στο σεξ δεν υπαρχουν μονο σε θρησκευτικες οικογενειες ...αλλα γενικοτερα μας εχουν δημιουργησει οι γονεις την ιδεα οτι κατι συμβαινει με αυτο και ειναι κακο ή οτι ειναι κτ αμηχανο...... το θεμα ειναι οτι ο καθενας μας πρεπει να απεγκλωβιστει απο ολα αυτα .......να ενημερωθει περισσοτερο γι αυτο το θεμα.....να αρχισει να συζηταει γι αυτο.....να εξοικειωθει...και να το αποδεκτει ως ενα κομματι της φυσιολογικης ζωης.....που ειναι εξαλλου...να αναγνωρισει οτι ολες αυτες οι σκεψεις δεν ειναι δικες του αλλα η κοινωνια τις εβαλε στο κεφαλι του και καμια σχεση δεν εχει με τα πραγματικα πιστευω και τα θελω του

Διαφωνώ λίγο σε αυτό και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί. Η κάθε θρησκεία, πράγματι αποτελεί κάποιο "σαμαράκι", απέναντι στο σεξ ή στις κοσμικές απολαύσεις. Αν μιλήσουμε όμως για τον Χριστιανισμό, δεν θα βρει κανείς ταμπού, στο θέμα του σεξ. Αυτό που λέει ο Χριστιανισμός, είναι ότι επιβραβεύει τον έρωτα και τον γάμο και απωθεί τις σεξουαλικές σχέσεις, με τρίτους μέσα σε έναν γάμο. Νομίζω πως είναι απόλυτα λογικά αυτά. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, ανέφερε "Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γην". Δεν αναφέρει ο Χριστιανισμός, να είναι κάποιος ενάντια στο σεξ, δεν ανέφερε ο Χριστιανισμός, να είναι κάποιος ενάντια στον έρωτα και στον γάμο κλπ. Από άγνοια και φόβο, διαστρεβλώνουν την πίστη, οι γονείς, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους, για να μην πέσουν σε "παγίδες". Χρειάζεται κάποια προσοχή, αλλά ένας χριστιανός, μπορεί να έχει κοπέλα ή μια χριστιανή, έναν άντρα, δεν απαγορεύεται αυτό. Όσον αφορά για το προγαμιαίο σεξ, αυτό κυρίως, αναφέρεται σε αυτούς που θα γίνουν ιερείς, που χρειάζεται ένας αγώνας, από πριν. Ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν μπορεί η θρησκεία, όπως ο Προτεσταντισμός, να γίνει μια ηθικιστική ράβδο, που θα χτυπάει, όποιον δεν συμμορφώνεται. Κάνουμε το λάθος σαν Χριστιανοί και επηρεαζόμαστε, από τον Πουριτανισμό ή και από άλλες τέτοιες Προτεσταντικές ομολογίες, που πράγματι, στέκονται όχι πλάι, στον άνθρωπο όπως ο Χριστιανισμός, αλλά ενάντια σε αυτόν, όπως κάποιες ομάδες Προτεσταντισμού.

[savatage]

Οι ενοχές είναι απέναντι σε ποιον; Απέναντι στον Θεό ή απέναντι στους γονείς σου; Το χεις ξεκαθαρίσει αυτό μέσα σου;

Το απολυτο ερωτημα.
Χρωστας σε κανεναν τη ζωη σου? Την ψυχη σου? Δευτερη ζωη δεν εχει! Μην τη ζησεις ολοκληρη γεματη ενοχες που σου φορτωσαν χωρις πραγματικο λογο.
Επισης, αν ψαξεις νηματα και συζητησεις για τη θρησκεια θα δεις οτι εχει αναφερθει αρκετες φορες το ζητημα του κατα ποσο οι θρησκειες επιβαλλουν ενοχες αλλα και ποιοι και για ποιο απωτερο σκοπο τις επιβαλλουν τελικα. Δε νομιζω οτι ειναι θεμα συζητησης ταμπου στις μερες μας και στη χωρα μας. Συγκεκριμενα στο οικογενειακο σου περιβαλλον μπορει οντως να ειναι και σιγουρα αυτο σε καταπιεζει πολυ. Αληθεια, αυτοι που σε καταπιεζουν, καταπιεζονται και οι ιδιοι απο τις δικες σου επιθυμιες για αυτους? Ή ειναι μονοπλευρο? Για σκεψου το κι αυτο. Τροφη για σκεψη.

[donald_girl]

Γεια σε όλους!

Όντως δεύτερη ζωή δεν έχει. Νομίζω πως σκέφτομαι αρκετά το ότι όντως οι θρησκείες γενικότερα στόχο έχουν να χειραγωγούν και να επιβάλλουν έναν χ ψ ω τρόπο ζωής «αποδεκτό» και κάποιους κανόνες μέσω του φόβου. Βέβαια, αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ότι πιστεύω στην ύπαρξη του Θεού οπότε υπάρχει σύγκρουση. Αλλά πως ο Θεός που θεωρητικά μας έχει προγραμματίσει έτσι να είμαστε , θα μας φόρτωνε όντως ενοχες για την ίδια μας τη φύση που εμείς δεν την ορίσαμε εν τέλη.
Επίσης, πλέον σκέφτομαι πως είναι ανόητο να λέμε πως ο άνθρωπος είναι μονογαμικό ον. Πχ θεωρώ την έννοια του γάμου μια ανοησία και απλά μια κοινωνική δέσμευση. Στην τελική όλοι μας ψάχνουμε κάποιο σκίρτημα, τον ενθουσιασμό, την καψούρα για όσο κρατήσει. Μετά από χρόνια δεν νιώθεις το ίδιο με κανέναν. Πως λες για πάντα; Το για πάντα και το άλλο μισό δεν υπάρχει; Γιατί αποδεχόμαστε ουτοπίες και εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε κλουβιά ;
Πολλές σκέψεις, προβληματισμοί ....