Την απαταει την μαμά μου; εγω τι να κανω;
Αναστασία, επειδή καταλαβαίνω ότι δεν παρακολουθείς το άλλο όμοιο θέμα που έθεσες, αντιγράφω το χθεσινό σχόλιό μου εδώ:
για να πει κι ένας μεγάλος τη γνώμη του σε αυτό το δεκαεξάχρονο κορίτσι που ανησυχεί. γνωρίζω ότι είναι ανήλικο, γι αυτό θα είμαι όσο πιο ευγενής και τρυφερή γίνεται: λοιπόν, Αναστασία, θα σου γράψω μερικά γενικά και μετά θα πάμε στον πατερούλη σου. Οι μεσήλικες άντρες (και όχι μόνον αυτοί, αυτοί όμως περισσότερο) έχουν αγωνίες (όπως και εμείς οι γυναίκες) που μεγαλώνουν και όπου νάναι θα στερηθούν το σεξ. έτσι παθαίνουν το "σύνδρομο της τελευταίας ευκαιρίας" που το λέω εγώ. μπορεί στο σπίτι τους να έχουν σεξ (προσέχεις τη λέξη; σεξ) ή και να μην έχουν. οι άνθρωποι που δεν θέλουν όμως να απατήσουν τη γυναίκα τους και οι άνθρωποι που φοβούνται να κάνουν σεξ έξω από το σπίτι τους, προσφεύγουν συχνά στο διαδίκτυο. για τους άνδρες το διαδικτυακό σεξ ή το τηλεφωνικό σεξ δεν ισοδυναμεί με απιστία προς τη σύζυγό τους, γιατί δεν υπάρχει σωματική επαφή (εμείς πάλι οι γυναίκες νομίζουμε ότι μας απατούν έτσι, αλλά μετά από ώριμη σκέψη πολλών ετών νομίζω ότι κακώς το νομίζουμε). παίρνουν λοιπόν διαδικτυακά την ένεση ζωής και αυτοπεποίθησης που έχουν ανάγκη, χωρίς να επηρεαστεί καθόλου το οικοδόμημα που έχουν χτίσει με τη γυναίκα τους. ας τους αναγνωρίσουμε λοιπόν το δικαίωμα και την ανάγκη να φαντασιωθούν ακούγοντας μια γυναικεία φωνή. κανονικά μια πού και πού χρήση του διαδικτύου όταν η ψυχή τους φιυσκώνει, δεν είναι ούτε κακό ούτε κατακριτέο. πρόβλημα γίνεται αν κάποιος επιδιώξει δια ζώσης συνευρέσεις. εμείς που λέμε ότι θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τους ανθρώπους, δεν θα προσγράψουμε τον καλό μας πατερούλη στη δεύτερη αυτή περίπτωση. ναι, έχει αγωνία ηλικίας, του το αναγνωρίζουμε. ναι, αγαπάει τη μαμά μας κι εμάς και του το αναγνωρίζουμε. αν κάποτε του μιλήσεις του μπαμπά σου Αναστασία, ας είναι μόνον για να του πεις ότι ένιωσες άβολα και όχι για να τον κατακρίνεις ή να του ζητήσεις εξηγήσεις. το ότι τον είδες είναι κιόλας γι αυτόν τιμωρία, σε ντρέπεται. αυτό που έθιξαν πιο πάνω τα παιδιά, ότι δεν είναι δουλειά σου οι σχέσεις των γονιών σου, ναι δεν είναι δουλειά σου. αισθάνομαι όμως ότι τίποτε δεν τρέχει σήμερα που δεν έτρεχε και χθες. όπως λοιπόν ένιωθες για κείνον χθες, να νιώθεις και σήμερα. σε παρακαλώ να ησυχάσεις. έγινε, καλό ήταν να μην γίνει, αλλά έγινε. αυτά από τη μαμά και παρολίγον γιαγιά Τόνυα. φιλιά Αναστασία :-)