Printable View
Η αληθεια είναι οτι είμαστε τοσο διαφορετικοί ολοι μας που δε ξερεις αν αυτό που τελικά λειτουργήσει σε κάποιον θα εχει το ίδιο αποτελεσμα στον αλλον,με την ίδια διαγνωση..Προσωπικά εχω φάει κόλλημα και επιμένω να μην πάρω χαπια συστηματικά..για ολες τις παρενεργειες που υπάρχουν και για δικους μου λόγους.Θα δω αν τα καταφερω..Πιο πολυ φοβάμαι την στασιμότητα.
Ψυχοθεραπεία έκανα απο τα 16 αλλά με διακοπές. Κανονική ψυχοθεραπεία κάνω 2,5 με 3 χρόνια. Στα 18 ξεκινησα τη φαρμακευτική αγωγή. Αυτή την έπαιρνα πιο συστηματικά αλλά τη σταμάτησα και την ξαναρχισα γιατί είχα ένα πισωγύρισμα. Τώρα παίρνω το seroxat για λόγους συντήρησης. Αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι και πολύ μεγάλο διάστημα. Βέβαια με βοήθησε να ξεπεράσω το άγχος, τις κρίσεις πανικού και την άτυπη κατάθλιψη αλλά μου μένουν ακόμα πολλά πράγματα να ανακαλύψω. Και το να ανακαλύπτουμε καινούρια πράγματα για τον εαυτό μας μας κάνει πιο δυνατούς στο να αντιμετωπίζουμε οτιδήποτε μας ταλαιπωρεί. Προσωπικά δεν σκοπεύω να σταματήσω ποτέ να πηγαινω σε ψυχολόγο, όχι απαραίτητα για ψυχοθεραπεία, αλλά για να γίνω καλύτερη. Μακάρι να είχα την οικονομική δυνατότητα να έκανα και ψυχανάλυση...Quote:
Originally Posted by NaYa
Γεια σου κατερινα.Βρισκω πολυ καλο αυτο που κανεις και βοηθας τους αλλους.Ξερεις κι εγω εκτος απο το αγχος ειμαι κατα βαση καταθλιπτικη σαν ανθρωπος και απαισιοδοξη , δυο στοιχεια που με εμποδιζουν αρκετα στη ζωη μ.ωστοσο δεν θεωρω οτι ειναι λυση τα φαρμακα ,ειδικα στην ηλικια αυτη(17).Αυτο μου το εχει πει και η ψυχολογος μου .Βεβαια δεν ξερω αν με βοηθαει πολυ γιατι οταν της λεω οτι μερικες φορες ειμαι χαλια και δεν μπορω να διαβασω με πιεζει γιατι οπως σωστα λεει πρεπει να απελευθερωθω απο το σπιτι που υπαρχουν καποια προβληματα και να προχωρησω.
Και τα οικονομικα χαλια η τουλαχιστον ετσι τα κανει να φαινονται ο πατερας μου.Εχει ασχημη συμπεριφορα τελευταια γιατι και αυτος πιεζεται και μου μεταφερει και το δικο του αγχος και την αναγκη οτι πρεπει να παω καλα.Κι εγω ειμαι και υπερευσθητη...Τωρα εχω απαλλαγει λιγο γτ ειμαι στο σπιτι της γιαγιας μ κοντα στη θαλασσα ,την οποια λατρευω και με βοηθαει καπως.Αλλα σκεφτομαι τι θα κανω το χειμωνα.Εχω τη δικια μου ασχημη διαθεση και τον μπαμπα να με βαραινει
Και δεν ειμαι δυστυχως απο τους ανθρωπους που τα γραφουν ολα...Αυτο ισως ειναι και το προβλημα μ , οτι νοιαζομαι παρα πολυ.Εχετε ευχηθει ποτε να μπορουσατε να κλεισετε τα συναισθηματα σας?
Κι όμως τα φάρμακα εκτός απο το ότι είναι μονόδρομος κάποιες φορές, πραγματικά βοηθάνε. Δεν είναι λύση αν τα παίρνεις χωρίς ψυχοθεραπεία. Αν κάνεις ταυτόχρονα και ψυχοθεραπεία είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος αντιμετώπισης σχεδόν όλων των προβλημάτων. Εγώ ήμουν σε δύσκολη φάση και ζήτησα τα φάρμακα απο μόνη μου. Είχα διαβάσει για ένα σωρό παρενέργειες αλλά τίποτα δεν μου συνέβη εκτός απο το ότι πηρα κάποια κιλά. Όσον αφορά τα προβλήματα στο σπίτι η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει πολύ να βρεις κάποιες ισορροπίες. Όταν λες οτι είσαι καταθλιπτική, εννοείς έχεις περάσει ή περνάς κατάθλιψη;Quote:
Originally Posted by iwannaaa
Δεν ξερω ακριβως τον ορισμο της καταθλιψης για να σου απαντησω .παντως φετος μεσα στη χρονια δεν μπορουσα να σηκωθω απο το κρεβατι να παω σχολειο.Ομως εχω και καποιες καλες στιγμες που ειμαι σε εγρηγορση .γενικα εντονα σκαμπανεβασματα που με κουραζουν πολυ
Μερικες φορες αυτο για το σχολειο.γενικα καποιες μερες δεν εβρισκα νοημα αλλα ειμαι και ανθρωπος που δεν αντεχω την κυνικοτητα και τη ρουτινα.πιστευεις οτι πρεπει να συνεχισω με την ψυχολογο κι ας ειναι λιγο αυστηρη με τις ευαισθησιες μ?
Βεβαια αν δεν εχω καποιον να με πιεζει και με εκλογικευει ισως χανομαι..στον κοσμο μ.γιατι ειμαι και λιγο αφελης και ρομαντικη
Η κατάθλιψη έχει πολλά συμπτώματα. Το βασικότερο αίσθημα είναι η αναξιότητα να ζεις. Γι' αυτό κάποιοι έχουν και τάσεις αυτοκτονίας. Χωρίς να κάνω διάγνωση δεν νομίζω πως είναι κατάθλιψη. Οπότε καταθλιπτική δεν νομίζω να είσαι. Απλά όπως είπες έχεις σκαμπανεβασματα. Και γω τα είχα στην ηλικία σου. Και όντως είναι κουραστικά. Θέλει δουλειά και υπομονή, όχι απαραίτητα φάρμακα. Εφόσον είσαι σε τέτοια φάση και αντιμετωπίζεις κάποια προβλήματα μήπως να συζήταγες με τη ψυχολόγο σου να πήγαιναν οι γονείς σου για συμβουλευτική; Γιατί μου λες πως στο σπίτι τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Και γω στην ηλικία σου που πάλευα με το άγχος και τις κρίσεις πανικού έκανα ψυχοθεραπεία και οι γονείς μου πήγαιναν για συμβουλευτική. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να κατανοήσουν και οι ίδιοι τι πρέπει να κάνουν ώστε να σε βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο.Quote:
Originally Posted by iwannaaa
Εννοείται πως πρέπει να συνεχίσεις. Αλλά αν δεις πως η ψυχολόγος σου δεν ανταποκρίνεται καλά ( να το πω έτσι) άλλαξε.Αλλά μην σταματήσεις τη ψυχοθεραπεία.Quote:
Originally Posted by iwannaaa
Δυστυχως ο μπαμπας τα κοροιδευει αυτα .στην αρχη δεν του ειχα πει καν οτι παω σε ψυχολογο.οταν ειδε οτι ημουν αρκετα χαλια και χρειαζομουν και τα χρηματα το εμαθε.και ναι στις περιοδους σχολειου που συναναστρεφομαι αρκετα ατομα αισθανομαι μειονεξια και τασεις αυτοκτονιας ειδικα σε περιοδο εξετασεων χωρις ομως να σημαινει οτι θα το κανω.το θεμα ομως με την ψυχολογο ειναι και οικονομικο γτ αυτη σε εμενα επειδη ξερει την κατσσταση δεν παιρνει το κανονικο ποσο.αυτο δεν μπορει να συμβει και με την επομενη και ειναι και ντροπη κι ουτε προκειται να αναγκασω τον μπαμπα μ να πληρωσει γτ δεν καταλαβαινει και δεν θελω να εξαρτωμαι απο τα λεφτα του
Με θεωρει σχεδον προβληματικη
Το γεγονός ότι έχεις τάσεις αυτοκτονίας το έχεις συζητήσει με τη ψυχολόγο;Quote:
Originally Posted by iwannaaa
Ναι εχω δει και ψυχιατρο μια φορα και θα παω σε ενα μηνα παλι.αλλα δεν θελω να παρω και φαρμακα και εκεινος ειπε οτι ισως ειναι μια φαση εφηβειας που δεν πρεπει να την εμποδισουμδ να τελειωσει.βεβαια ολο αθτο παιρνει χρονο και ο καιρος περναει.το σχολειο θα ειναι βαρβαρο φετος