Printable View
Kαι γω το ίδιο!
Χαίρομαι με τη χαρά σας...σας διαβάζω ''αχόρταγα'' ελπίζοντας
ότι θα οδηγηθώ στην επιτυχία με το γαστρικό μανίκι.
Πριν 2,5 χρόνια έβαλα δακτύλιο, μα απέτυχα να ξεφορτωθώ τα περιττά κιλά και την πεσμένη ψυχολογία που συνεπάγεται αυτό.Δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη.
Απογοητεύτηκα.
Ποιοι από σας παιδιά έχουν παρόμοια εμπειρία με το δακτύλιο και προχώρησαν τελικά σε γαστρικό μανίκι; ποιες διαφορές είδατε μετά;
ʼντε ας πω κι εγώ τα δικά μου..
Γενικά σαν παιδάκι ήμουν πάντοτε γεμάτη αλλά μετά από μια σειρά άσχημων γεγονότων, το βάρος μου άρχισε να αυξάνεται με τρελούς ρυθμούς με αποτέλεσμα στα 16 να έχω φτάσει τα 126 κιλά. Φυσικά και δοκίμασα άπειρες δίαιτες αλλά πάντα αφού έχανα 1-2 κιλά μετά ξανακυλούσα και τα παρατούσα.
Στα 16-17 (2006) μου, η μαμά μου με ενθάρρυνε να βάλω δακτύλιο αφού μια γνωστή μας είχε κάνει την επέμβαση και είχε δει αποτελέσματα. Εγώ δεν ήθελα και πολύ.. Είχα βαρεθεί, εννοείται, και το δούλεμα στο σχολείο και το να μην μπαίνω σε κανένα ρούχο και την κατάθλιψη που μου προκαλούσε το ανωτέρω ντουετάκι. Όσους γιατρούς ρώτησα με αποθάρρυναν από το να κάνω την επέμβαση για λόγους που ακόμη δεν έχω καταλάβει!
Πήγα λοιπόν στο γιατρό στον οποίο είχε κάνει η γνωστή μας την επέμβαση.. Το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι ο δακτύλιος το μόνο που κάνει είναι να σου δίνει μια ώθηση και να σε βοηθά να ελέγξεις την ποσότητα που τρως. Από εκεί και πέρα αν δεν αλλάξω τη στάση μου απέναντι στο φαγητό, η επέμβαση δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα.
Τον πρώτο μήνα μετά την επέμβαση έχασα 13 κιλά.. Έκανα ένα χρόνο να αγγίξω γλυκό (ενώ έκανα την επέμβαση τέλη Ιούνη δεν ακούμπησα ούτε μια σταγονίτσα παγωτό όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι!!!!), κατάργησα το ψωμί γιατί η ποσότητα που μπορούσα να τρώω ήταν περιορισμένη και προτιμούσα να είναι κάτι πιο νόστιμο (όπως πχ 2-3 πηρουνιές παραπάνω μακαρόνια) και φοβούμενη τους εμετούς τήρησα πολύ πειθαρχημένα το "τρώμε αργά και μασάμε καλά" και το "κάνουμε πολλά και μικρά γεύματα".
Φυσικά όσο έβλεπα τη ζυγαριά μου να με δείχνει όλο και λιγότερα κιλά, τόσο λιγότερο σκεφτόμουν το φαγητό. Έτρωγα τόσο όσο χρειαζόμουν. Ακόμη και στο σχολείο αγόραζα ένα τοστ και μετά τις 3-4 μπουκιές το πετούσα. Έκοψα και τη συνήθεια να αδειάζω το πιάτο μου ντε και καλά- ακόμη κι αν είχα χορτάσει.
Ψυχολογικά ήταν απίστευτη η αλλαγή. ʼρχισα να έχω αυτοπεποίθηση και σταμάτησα να με βλέπω ως τη χοντρή-προβληματική της οικογένειας.
ʼρχισα να ψωνίζω πιο θηλυκά ρουχαλάκια και πετούσα από τη χαρά μου κάθε φορά που έβλεπα κάτι σε μια βιτρίνα και δε μου έλεγαν οι πωλήτριες πια "δυστυχώς δεν έχω νουμεράκι" με εκείνο το απαίσιο βλέμμα (κάτι ανάμεσα σε οίκτο και απέχθεια). Προσωπικά άρχισα να εξοικειώνομαι με τον καινούριο μου εαυτό όταν είδα ότι πλέον προκαλούσα βλέμματα θαυμασμού και θετικά σχόλια στο δρόμο, σε clubs κτλ. κι έβλεπα ότι προκαλούσα το ενδιαφέρον των ανδρών.
Πρόπερσι το καλοκαίρι (2009) έφτασα να ζυγίζω 65 κιλά (με ύψος 1,72). Φυσικά ήταν τα καλύτερα μου. Μέχρι και άσπρο τζιν φόρεσα και δεν ένιωσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι φαίνομαι παχιά. Γενικώς ξεφορτώθηκα όλα τα μαύρα που μέχρι τότε θεωρούσα αναγκαία γιατί "κόβουν".
Το χειμώνα όμως πήρα 3 κιλάκια κι έτσι έφτασα τα 68 κιλά (απόδειξη ότι αν αφεθείς ο δακτύλιος δε σε σώζει-παρόλα αυτά χωρίς το δακτύλιο μπορεί να είχα πάρει πολλά παραπάνω). Αυτά τα 68 κιλά τα έχω διατηρήσει μέχρι σήμερα (εντάξει Χριστούγεννα-Πάσχα τα παίρνω κι εγώ τα 2 κιλάκια μου), φροντίζοντας απλά να μην κάνω υπερβολές. Έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι έχω προδιάθεση να παχαίνω κι έτσι ζυγίζομαι τακτικά κι αν δω ότι πάω να ξεφύγω λίγο επειδή παράφαγα κανα δυο μέρες, κόβω μαχαίρι τα πάντα (γλυκά, αναψυκτικά κτλ.)
Όσον αφορά το δακτύλιο, το παρακολουθούσα τακτικά κι όταν έβλεπα ότι κολλάω πήγαινα στο γιατρό μου και το έσφιγγε. Τελευταία φορά, το έσφιξα στα 87 κιλά. Από εκεί και πέρα, το πάλεψα μόνη μου. Το δακτύλιο δεν τον έχω σφίξει εντελώς, έχω ακόμη περιθώριο, αλλά πλέον δε μου χρειάζεται. ;)
Κι από αυτοπεποίθηση πλέον... δηλώνω τέρμα ψωνάρα :P
Επίσης, έχω απίστευτη ενέργεια. Πάει και η κατάθλιψη. Δεν ντρέπομαι να βγω έξω, ούτε να πάρω κάτι να φάω στο δρόμο. Έχω διάθεση να κάνω πράγματα. Ασχολούμαι με τον εαυτό μου, τον περιποιούμαι, τον προσέχω και τον αγαπάω.
Είναι απίστευτη η αλλαγή..Πλέον τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναπαχύνω, μετά από αυτό που κατάφερα.
Το μόνο που μένει τώρα είναι να ξαναγίνω 65 κιλά για να ξαναμπω στο άσπρο μου τζιν!
Αυτά.. Φλυάρησα αρκετά, αλλά σας είπα πως είναι από την αρχή μέχρι το τέλος. Εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα. Είναι δύσκολος ο αγώνας κατά της παχυσαρκίας αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ. Χαίρομαι που ανακάλυψα αυτό το φόρουμ κι ελπίζω η δική μου εμπειρία να σας δίνει κουράγιο να το παλέψετε κι εσείς!
bloombloom καλημέρα και χρόνια πολλά!!!!
Πολύ όμορφη η ιστορία σου, και με πολύ ωραιότερο τέλος!!!!
Χαίρομαι πολύ που δούλεψε για σένα ο δακτύλιος και τα κατάφερες!!! Σου εύχομαι ολόψυχα να χάσεις αυτά τα 3 κιλάκια και να ξαναμπείς στο λευκό σου παντελόνι!! Σου αξίζει!!
Φιλακια!
Πολύ ωραίο τόπικ,Γιάννα μου!Από καιρό σκεφτόμουν να γράψω κι εγώ εδώ την εμπειρία μου,αλλά με σταματούσα,
σκεπτόμενη πως είμαι μάλλον μια εξαιρετική περίπτωση και καλό θα ήταν να μη ρισκάρω να επηρεάσω τυχόν αρνητικά κάποιον.
Επειδή όμως τελευταία μίλησα για άλλη μια φορά με κάμποσα άτομα με αποτυχημένους δακτυλίους και σε συνδυασμό
με τον χρόνο που μόλις έκλεισα στη sleeve,αλλάζω γνώμη κι αποφασίζω να θίξω και μια πλευρά,που δεν είναι χάχα μπούχα.
Οι παλιότεροι θα γνωρίζετε το βαριατρικό ιστορικό μου...Με δυό λόγια:1ος δακτύλιος το 2004,2ος δακτύλιος το 2007 και sleeve το 2010.
Τι μου άφησε ο 1ος:Τρία χρόνια κλεισμένη σε ένα σπίτι,με πολλαπλούς καθημερινούς εμετούς,πόνους και νυχτερινές πνευμονικές αναρροφήσεις.
Αφρός το σάλιο μου(που κι αυτό έπρεπε να το κάνω εμετό,αλλιώς πνιγόμουν)ένα γεύμα την ημέρα(που κρατούσε κανά δίωρο)
να βογγάω και να χτυπιέμαι,να μη μιλώ στη διάρκεια,να κρατώ κάποια τροφή μετά τις πρώτες μπουκιές,που έβγαιναν ρουκέτες,
η οποία μάλιστα τροφή δεν περιείχε ίνες,φρούτα,λαχανικά(ωμά ή μαγειρεμένα)παρά αμυλούχες τροφές και τις χαζομάρες,
που με είχαν παχύνει και ξανάτρωγα μετά από σοβαρή προσπάθεια απεξάρτησης,καθώς αυτές πονούσαν λιγότερο.
Το χειρότερο:σχεδόν καθόλου νερό!Μαχαίρια το νερό!Αντί να ονειρεύομαι φαγητό,ονειρευόμουν μπανιέρες και πισίνες νερού.
Στο τέλος δεν κοιμόμουν καθόλου(αφού με το που οριζοντιονόμουν πνιγόμουν στα υγρά μου)και πονούσαν όλα μου τα κόκκαλα.
Φυσικά έπαθα οισοφαγίτιδα από τους άπειρους εμετούς(ενίοτε έβγαζε και λίγο αίμα) και δεν είχα ζωή!Όχι μόνο εκτός σπιτιού,
αλλά κι εντός ήμουν πολύ περιορισμένη.Πχ.ελάχιστα λεπτά τηλεφώνου προκαλούσαν αναπόφευκτα εμετό τα σάλια που μίλησα.
Δε νομίζω να χρειάζεται να μιλήσω για ποιότητα ζωής.Όλα είχαν σταματήσει κι απλά υπέφερα,χωρίς να έχω φως τι μου συμβαίνει.
Ευτυχώς σε μια εκπομπή στην τηλεόραση βρίσκω τον δεύτερο χειρουργό μου και με τη δική του παρακολούθηση σταματούν οι εμετοί!
Απίστευτη χλίδα!Μετά το δεύτερο χειρουργείο έχω τη δυσκολία να περνώ (κάθε ενάμισυ μήνα στις συσφίξεις)μία εβδομάδα υγρών
και μία αλεσμένων.Αρκετά δύσκολο να τηρηθεί καθώς δεν εμπίπτει σε μετεγχειρητική αγωγή,που είσαι κάπως αλλιώς και δε ζορίζεσαι τόσο.
Εκεί ξαναβρίσκω πολλά κομμάτια από την παλιά μου ζωή.Μπορώ να βγω να πιώ έναν καφέ και με κάποιες έντονες ενοχλήσεις
και πολλαπλά εσωτερικά ρεψιματάκια να μπορώ να συμμετέχω σε μια κουβέντα,να μιλώ περισσότερο στο τηλέφωνο
και προπαντός να κοιμάμαι τη νύχτα και να ξυπνώ επειδή χόρτασα ύπνο ή χτύπησε το ξυπνητήρι!Τα είχα ξεχάσει όλα αυτά.
Εδώ το μεγάλο ζόρι ήταν οι ρυθμίσεις,όπου δυσκολευόμασταν να βάλουμε το υγρό στη βαλβίδα μέχρι που ανακαλύψαμε το γιατί(κροκίδωση).
Το στομάχι μου ήταν πολυτρυπημένο και μελανιασμένο και ειδικά η δεύτερη μέρα προσπαθειών,πάνω στα της προηγούμενης
ήταν άστα να πάνε.Η χειρότερη εμπειρία όλων(συμπεριλαμβανομένων και των χειρουργείων)ήταν η μικροεπέμβαση
με τοπική αναισθησία(κι εμένα καλυμμένη με το πράσινο σεντόνι και στο πρόσωπο)μετά από πάλι πολλές απόπειρες τρυπήματος,
(όπου πλέον έσπαζαν οι βελόνες)για να διαγνωστεί τι συμβαίνει με τη βαλβίδα.Πάει κι αυτό!Και προχωράμε στη sleeve.
Όλα είναι πολύ πιο ελαφρά.Οι εμετοί σπάνιοι και λόγω κάποια δικής μου χαζομάρας(κυρίως νερό σε συντομότερο απ'όσο πρέπει χρόνο
μετά ή πριν το φαγητό),οι πόνοι,η δυσφορία,οι καούρες και τα συναφή ελαφρότερα,νερό λιγάκι πιο εύκολα,ύπνος το βράδυ κανονικά.
Πάλι όμως θα ψιλοβογγήξω,θα κάνω τα εσωτερικά μου ρεψιματάκια και δυστυχως έχω την αίσθηση πως η τροφή κάθεται
στο λαιμό μου κι έχω γεύση εμετίλας όσο διαρκεί η πέψη.Ό,τι κι αν κάνω(ειδικά όταν πρέπει να μιλήσω)γίνεται υπό αυτές τις συνθήκες.
Ηρεμώ εκεί που αρχίζω να πεινώ κι ετοιμάζομαι να ξαναχαλάσω το σύντομο διάστημα,που νιώθω καλά.Κάθε μέρα το φαγητό μου χαλά τη διάθεση!
Εντωμεταξύ πέρασα μια ολιγόμηνη μετεγχειρητική κατάθλιψη και κάτι άλλο που παρατηρώ είναι η μειωμένη αίσθηση στην αφή του στομάχου μου.
Τώρα το πόσα κιλά έχασα,πήρα,ξαναέχασα,ξαναπ� �ρα,δε μου λέει απολύτως τίποτα,καθώς και με δίαιτες το πετύχαινα αυτό
και δεν ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες και 20 τομές στο στομάχι.Εφτά χρόνια μετά,συνεχίζω να είμαι νοσογόνως παχύσαρκη,
πολύ μεγαλύτερη,κουρασμένη,απογ οητευμένη,κάνω τον ίδιο αγώνα με τη σχέση μου με το φαγητό,πρέπει κάθε τρις και λίγο
να κάνω εξετάσεις να βλέπουμε την κατάσταση μέσα μου...Το στομάχι όλο και μεγαλώνει,νιώθω πως είμαι σχεδόν εκεί που ξεκίνησα,
έχοντας παράλληλα και τα αρνητικά όσων προηγήθηκαν και το ρίσκο να έχω πειράξει όργανο μέσα μου κι ό,τι τυχόν στο μέλλον
μου βγάλει.Ξέρω πως κάποιοι θα πουν πως από την αρχή ήμουν για άλλη επέμβαση και γι'αυτό έγινε ό,τι έγινε.Εγώ αυτήν την άλλη
επέμβαση,της οποίας τα αποτελέσματα δεν τα αμφισβητώ,δεν τη θέλησα ποτέ!Και ιδεολογικά και από φόβο μη αναστρέψιμων επιπλοκών
και στη σκέψη πως θα νιώθω άρρωστη,χρήζουσα συμπληρωμάτων κλπ κλπ.Δε μετανιώνω που δεν την έκανα ούτε θέλω ακόμα να την κάνω.
Λυπάμαι πάρα πολύ για όσους επίσης ταλαιπωρούνται και χαίρομαι απίστευτα για όσους δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά!Επιμένω όμως!
Η βάση μας,η αρχή και το τέλος των πάντων,είναι η σχέση μας με το φαγητό.Αυτήν οφείλουμε να δουλέψουμε και με σταδιακές αλλαγές
στις καθημερινές μας συνήθειες είμαι πεπεισμένη πως γίνονται θαύματα!Είναι δύσκολο ν'αντισταθείς στη συνήθεια,το ξέρω,
να ξεβολευτείς,να επουλώσεις πληγές του παρελθόντος,να ωριμάσεις και ν'αναλάβεις τις ευθύνες σου.Είναι μονόδρομος όμως.
Οι επεμβάσεις,που βίωσα,δίνουν απλά μια καλή πρώτη ώθηση.Αν εντωμεταξύ δε συνεργαστούμε,δεν το πάρουμε αλλιώς,
το πιθανότερο είναι να βρεθούμε όπου δε θέλουμε καθόλου να είμαστε!Πολλές δυστυχώς οι ιστορίες,που το επιβεβαιώνουν.
Ενίοτε προκύπτουν κι επιπλοκές,που και να είσαι συνεργάσιμος,το αποτέλεσμα δεν είναι όσο ευνοϊκό θεωρητικά αναμενόταν να είναι.
Οι λόγοι που μας οδήγησαν στο αυξημένο βάρος δεν εξαφανίζονται μαγικά με ένα χειρουργείο!Οι ανάγκες μόνο αυτούσια κορέννυνται!
Τελικά θεωρώ πως αν είμαστε έτοιμοι για μεγάλες αλλαγές,ένας ψυχολόγος είναι ίσως χρησιμότερος από έναν χειρουργό βαρίατρο.
Υ.Γ. Θα παρακαλούσα να μη δω σχόλια συμπόνιας.Είμαι καλά.Δεν τα χρειάζομαι.Δεν έγραψα ό,τι έγραψα για μένα.Ό,τι άλλο επί της ουσίας,μέσα!
καλησπερα...συμπονοια σε καμια περιπτωση ισα ισα...εισαι παρα πολυ δυνατος ανθρωπος γιατι εγω στη θεση σου δεν θα μου τωρα εδω να μιλαω...μπραβο σου κοπελα μου για την δυναμη που εχεις και πραγματικα παραδειγμα...θα κρατησω απο ολα αυτα το τελευταιο..."Η βάση μας,η αρχή και το τέλος των πάντων,είναι η σχέση μας με το φαγητό.Αυτήν οφείλουμε να δουλέψουμε και με σταδιακές αλλαγές
στις καθημερινές μας συνήθειες είμαι πεπεισμένη πως γίνονται θαύματα!Είναι δύσκολο ν'αντισταθείς στη συνήθεια,το ξέρω,
να ξεβολευτείς,να επουλώσεις πληγές του παρελθόντος,να ωριμάσεις και ν'αναλάβεις τις ευθύνες σου.Είναι μονόδρομος όμως."
...η συνηθεια ειναι μεγαλο πραγμα και το λεω οντας παχυσαρκη ολη μου τη ζωη και τρεφομενη αποκλειστικα με υδατανθρακες και γλυκα...αλλα και τρομερα φοβιτσιαρα και αυτο με εμποδιζει στο να κανω χειρουργιο και την παλευω με διατροφη,αλλα πρεπει να το παλεψουμε οσο δεν γινεται...μεγαλη παρηγορια(για μενα)που ειμαστε ολοι εδω,μιλαμε και παιρνουμε δυναμη..μονη μου δεν νομιζω οτι θα την παλευα...φιλια πολλα...
Καλησπέρα,migg.Είμαι όσο δυνατός είναι ο καθένας,που καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση,
που θεωρητικά,όσο δεν τον αφορούσε,θα θεωρούσε πως δε θα τα κατάφερνε να φέρει εις πέρας.
Κι είναι αστείο να μιλώ εγώ για δύσκολες καταστάσεις όταν υπάρχουν άνθρωποι,που αντιμετωπίζουν
σοβαρά κι ανίατα προβλήματα υγείας και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία.Αδύναμη στα πάθη μου
είμαι κι εγώ και παράδειγμα μόνο προς αποφυγή!Κάθε επιλογή της ζωής μου!Σοβαρολογώ!
Χαίρομαι που είσαι "φοβιτσιάρα" και βαδίζεις το δρόμο,που εκτιμώ περισσότερο απ'όλους.
Ήδη έχεις διανύσει μεγάλο του μέρος(και δεν αναφέρομαι στα κιλά,που έχεις χάσει-καθώς
προσωπικά δε μ'εντυπωσιάζουν-αλλά σ'όλη την εμπειρία ζωής,που κουβαλάς)και δείχνεις
να είσαι συντονισμένη σε βοηθητική για σένα κατεύθυνση.Μην υποτιμάς τη δύναμη σου!
Εμείς εδώ παρεούλα είμαστε,άλλοτε καλή,άλλοτε όχι και τόσο...ΕΣΥ κάνεις όλη τη δουλειά!
σωστα..υπαρχουν πολλοι συνανθρωποι μας που υποφερουν απο πολυ σοβαρα προβληματα υγειας..και εκει ειναι που πρεπει να κρατησεις το μυαλο σου ,ειναι πολυ ευκολο να ξεφυγεις...σ ευχαριστω να σαι καλα.. μονη μου δεν θα τα καταφερνα μεχρι τωρα...δεν εχω τοση δυναμη χρειαζομαι βοηθεια απο τον αλλον συνανθρωπο μου(κρατα με να σε κρατω να ανεβουμε στο βουνο δεν λενε??)..για αυτο το λογο το φορουμ ειναι παντα ανοιχτο και ολη μερα ασχολουμε με αυτο ωστε να λειτουργει βοηθητικα με μενα...να σαι καλα και παλι..
Nadine το τόπικ ονομάζεται "Πώς άλλαξε η ζωή μας μετά την επέμβαση". Και αυτό που έγραψες είναι ακριβώς αυτό, το πώς δηλαδή επηρεάστηκε η ζωή σου μετά τα χειρουργεία. Είναι η αλήθεια σου και πίστεψέ με δεν είσαι μια εξαιρετικά σπάνια περίπτωση. Κι εγώ έχω αποτύχει πλήρως στο πρώτο μου χειρουργείο αν και δεν είχα τα δικά σου προβλήματα. Πρέπει να γράφονται ΟΛΕΣ οι εμπειρίες, θετικές και αρνητικές και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διστάζουμε να γράψουμε κάτι που είναι αλήθεια γιατί μπορεί τυχόν να αγχώσει ή να επηρεάσει αρνητικά κάποιους. Η ενημέρωση πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις πλευρές. Δε θα κουραστώ ποτέ να λέω πως η επέμβαση δεν είναι πανάκεια. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΞΕΧΕΙΛΩΜΕΝΟ ΣΤΟΜΑΧΙ.
Υ.Γ. Το μήνυμά μου δεν είναι μήνυμα συμπόνοιας, είναι μήνυμα ενσυναίσθησης ;)
:thumbup:Ωραία λέξη η "ενσυναίσθηση"!Τη δέχομαι!Μερσί,welldah!:yes:
Κατά τη γνώμη μου,τo ξεχειλωμένο στομάχι είναι μια βιολογική συνέπεια.Quote:
Originally posted by welldah
...η επέμβαση δεν είναι πανάκεια.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΞΕΧΕΙΛΩΜΕΝΟ ΣΤΟΜΑΧΙ.
Η λανθασμένη σχέση μας με το φαγητό και το επιπλέον βάρος,που συνεπάγεται,είναι ένα σύμπτωμα κυρίως ψυχογενών αιτιών.
Έχεις απόλυτο δίκιο Nadine. Αυτό που τροφοδότησε την εξάρτησή μας δεν μπορεί να διορθωθεί στο σώμα αλλά στην ψυχή και το μυαλό μας. Η επέμβαση είναι βοήθημα να χάσουμε κιλά, ίσως και να τα διατηρήσουμε σε κάποιες επεμβάσεις, αλλά η καταπολέμηση της εξάρτησης έρχεται μέσα από πολύ πιο σκοτεινά και δύσκολα μονοπάτια εσωτερικού διαλόγου. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται στην ιδέα της απαλλαγής από αυτή γιατί έχω ζήσει τόσα χρόνια έτσι που δεν ξέρω πώς αλλιώς να ζω.
Αυτό το υπογραμμίζω κι εγώ.Θεωρώ πως ισχύει για όλους όσους βιώνουμε την αμφιθυμία μας για κάθε "ποθητή" θεωρητικά αλλαγή.Quote:
Originally posted by welldah
Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται στην ιδέα της απαλλαγής από αυτή γιατί έχω ζήσει τόσα χρόνια έτσι που δεν ξέρω πώς αλλιώς να ζω.
Η δύναμη της συνήθειας,το γνώριμο,που κουτσά στραβά με το όποιο του όσο βαρύ τίμημα,βρήκαμε τον τρόπο να διαχειριστούμε,
ο φόβος του αγνώστου και του επαναυτοπροσδιορισμού,οι αλλαγές,που θα συνεπιφέρει με το συνεπαγόμενο και για κείνες άγχος
συν τους σημαντικούς προσωπικούς λόγους για τους οποίους ο καθένας διατηρεί την αρνητική κατάσταση...ε!νομίζω αρκούν
και μάλιστα με το παραπάνω για ν'αλλάξουμε πλευρό και να βολευτούμε "για λίγο ακόμα" στον αναπαυτικό καναπέ μας
κι ας έχει κάνει βαθούλωμα και γρομπαλάκια από το πολύ καθισιό!Αν τα συνεκτιμήσεις όλα και δεδομένου πως ξέχασες
πώς αγκαλιάζει το σώμα ένας ολοκαίνουριος αναπαυτικός καναπές δεν είναι τελικά τόσο άξιο απορίας πώς κάνεις ζάπινγκ στα ίδια και τα ίδια,
αδειάζοντας μέρα τη μέρα,χωρίς καν να το συνειδητοποιήσεις,τις μπαταρίες της ζωής σου,ψάχνοντας μάταια για μια καλή ταινία!
Mέσα σε όλη αυτή τη χαρά της απώλειας ναι έρχονται και μαυρες σκέψεις .... Ειδικά όταν ακούς τις εμπειρίες και άλλων . Και αρχίζω να σκέφτομαι τι θα κάνω για να μην ξαναμεγαλώσει το στομάχι και όντως χρίζω ψυχολογικής βοήθειας για να βρώ τι είναι αυτό που με ώθει στα γνωστά ξεσπάσματα φαγητού. Γιατί τώρα ναι μεν δεν είναι εφικτό, σε ένα χρόνο όμως ισως να ειναι. Και δεν θέλω να ξαναπέσω σε αυτή την παγίδα. Το παλεύω και μόνη μου πχ πλέον το γυμναστήριο ειναι must 2 - 3 φορές την εβδομάδα μ΄αρεσει δε μάρεσει γιατί σφιγγει το κρεας και όσο ναναι ζωντανεύω.Οι μέριδες στο φαγητο είναι συνειδητα ένα μπωλακι παγωτου, περίπου 120-150γρ με προσπαθεια να αποτελειται σχεδόν αποκλειστικά από πρωτεϊνες και σαλάτες. Οχι ότι τάλλα μου τα απαγορεύω αλλά θέλω το καλύτερο δυνατό αποτέσμα στον ένα χρόνο .
Και η χαρά μου απιστευτη πάντα όταν δοκιμασα το 54 νουμερο παντελόνι και δεν με στένευε.(οχι δεν δοκίμασα το 52 ακόμη.
Η σχεση μου με τη ζυγαριά έχει καταντήσει μεγάλος έρωτας και θέλω να το αλλάξω. Που θα πάει θα το κάνω και αυτό....
Απίστευτες οι ιστορίες σας ρε παιδιά... Μπράβο σας για το κουράγιο σας...
Εγώ σκέφτομαι την επέμβαση αν σε μερικούς μήνες από τώρα δεν έχω καταφέρει τίποτα γιατί με τον άντρα μου λέμε από του χρόνου να βάλουμε μπρος για μωράκι και δεν με παίρνει να μείνω έγκυος με τόσα κιλά...
Πού μπορώ να βρω πληροφορίες για τις βαριατρικές επεμβάσεις; Τον δακτύλιο πρέπει να τον αφαιρέσει κανείς κάποια στιγμή; Πονάει το σφίξιμο; Πόσο κοστίζουν οι επεμβάσεις; (δεν έχω ασφάλεια...) Λείπει κανείς πολλές μέρες από τη δουλειά του; Απ' ο,τι κατάλαβα μπορούν πολλά πράγματα να πάνε στραβά, ε;
Αφού έχεις επικεντρώσει αλλού την προσπάθεια σου,Παζλ,γνώμη μου είναι να μη σκορπίζεσαι
με τέτοιες σκέψεις.Είναι σα να ετοιμάζεσαι υποσυνείδητα για επέμβαση,σαμποτάροντας έτσι
τη δουλειά,που τώρα κάνεις.Να έχεις επίσης υπόψιν σου πως μετά το χειρουργείο πρέπει
να περάσουν κάποιοι μήνες(καλύτερα χρόνος)πριν μείνεις έγκυος λόγω της μεγάλης μείωσης,
που θα παρατηρηθεί στο βάρος σου και όχι μόνο.Ίσως αυτή η πληροφορία σε συνδυασμό
με όσα γενικά διαβάζεις σε κάνουν να αφοσιωθείς καλύτερα σ'αυτό που ήδη επιχειρείς!
Δίκιο έχεις και το έθεσες πολύ ωραία! Σ' ευχαριστώ!