Τι θα κάνω με την πάρτι μου;

Δεν σου έχει εξηγήσει η ψυχολόγος ότι αυτό που μας απογοητεύει δεν είναι οι άνθρωποι αλλά οι προσδοκίες που έχουμε γι αυτους; Αν σταματήσεις να λες. Οι άλλοι γονείς είναι έτσι κι έτσι εμένα γιατί είναι έτσι; αν σταματήσεις να βλέπεις στην τηλεόραση την τέλεια οικογένεια που μας παρουσιάζουν τότε θα γίνεις ευτυχισμένη.

Και εμένα οι γονείς μου έτσι μου έδειχναν την αγάπη τους. Ένας κουμπαράς που του πετουσες λεφτα. Μια μέρα τους ρώτησα, οταν θα έχω τα δικά μου λεφτά.. Πως θα μου δείχνετε την περίφημη αγάπη σας;
Το θετικό σε όλα αυτά είναι ότι εμεις θέλουμε να βελτιωθούμε και σίγουρα θα είμαστε καλύτεροι γονείς.

George1520 Ενδεχομένως να μου το έχει πει και απλά να μην το θυμάμαι. Ξέρεις πολλές φορές το λέμε αυτό "μην έχεις προσδοκίες από τους ανθρώπους για να είσαι ευτυχισμένος" αλλά από τους γονείς ένα παιδί περιμένει αγάπη, κάποιο παράδειγμα, κάτι. Εμείς δεν το πήραμε. Και επειδή δεν το πήραμε δεν ξέρουμε (ας πούμε, δεν βρίσκω πιο κατάλληλο ρήμα) πώς να συμπεριφερθούμε. Εγώ έτσι με βλέπω. Ότι δεν είχα κάποιο παράδειγμα. Ή μάλλον είχα αλλά ξέρω (πλέον) ότι δεν ήταν καλό και προσπαθώ να μην το ακολουθώ.

Εσύ τουλάχιστον τους μιλάς για να τους ρωτήσεις έστω. Εγώ όχι. Και είναι τρελό! Ούτε κι αυτοί. Επικρατεί πάντα μια σιωπή.

Τους μιλάω τώρα. Μετά από ψυχοθεραπεία. Δεν τους μιλούσα. Και να σου πω. Σταμάτησα να θέλω να τους περάσω το μηνυμα ότι δεν πέτυχαν σαν γονείς και να κάνουν κάτι. Απλα είναι ένα στάδιο που θα πρέπει να περάσεις για να σταματήσεις να απογοητευεσαι. Δηλαδή θα έρθει η στιγμή που θα βγάλεις τα συναισθήματα σου στην επιφάνεια, θα τους εξηγήσεις. Δεν θα καταλάβουν και θα αποδεχτείς ότι οι γονείς σου είναι συναισθηματικά ανάπηροι. Όταν το αποδεχτείς θα πας παρακάτω. Εγώ δεν το αποδέχτηκα ακόμη. Αλλά το εύχομαι.

Πάντως να είσαι καλά! Μου έδωσες έναυσμα να θέσω κάποια θέματα στη θεραπεία που δεν τα είχα σκεφτεί ως τώρα ως "προβληματικά".
Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Όχι τόσο αν θα καταλάβουν. Αυτό δεν το πιστεύω. Το θέμα είναι ότι νιώθω κι εγώ σαν να είμαι συναισθηματικά ανάπηρη όπως εύστοχα είπες. Αυτό ήταν και η κύρια σκέψη μου όταν έκανα το thread.

Οχι.. Δεν εισαι συναισθηματικα αναπηρη εσυ. Γιατι θες αγαπη. Οι αντιδρασεις σου ως προς του αλλους στην ουσια αυτο ειναι. οτι θες αγαπη. Οι γονεις σου, ισως απο τα βιωματα που είχαν, ισως με τον τροπο που σκεφτονται να θεωρουν την αγαπη ως κατι δευτερο. ή να θεωρούν οτι αν δωσεις υλικα αγαθα προσφερεις και την αγαπη. ΕΣΥ δεν εισαι σαν αυτους. Γιατι εσυ ειδες πως η συμπεριφορα που έχεις απεναντι στους αλλους ότι δεν ειναι καλη και θες να βελτιωθεις. Εσυ βλεπεις πως ολο αυτο που γίνεται μεσα στο σπιτι σου δεν ειναι ωραιο και μπορει να γίνει καλύτερο. Αρα δεν είσαι συναισθηματικά ανάπηρη. Ιιιιιιιιιιιισως άπειρη.

Πόσο καιρό κάνεις ψυχοθεραπεία;

Τώρα μπήκα στον δεύτερο χρόνο. Έχεις δίκιο αυτή η διαφορά που αναφέρεις είναι σημαντική.

Εγω δεν εχω μπει στον δευτερο χρονο. Και ολα αυτα που σου λεω είναι απο συζητησεις που είχα μαζι της. Τα περισσότερα είναι συμπερασματα δικα μου τα οποια όμως αυτη με βοηθούσε να βγάλω.

Οταν θα πας στα 50 μηνυματα, προσθεσε με στους φίλους σου για να με εχεις εκεί όταν θα θες κάτι να ρωτήσεις να μου στέλνεις. Θα βρουμε κι αλλους σαν εμας να κανουμε συγκρότημα.

Πάντως εγώ σαν άνθρωπος δεν συζητάω αυτά τα θέματα με άλλους. Θεωρώ πως δεν θα καταλάβουν και αν καταλάβουν θα το κάνουν μέχρι ενός σημείου. Βλέπουν ένα αντιδραστικό άτομο αλλά ποτε δεν σκέφτονται ποιες ειναι οι αιτίες που τον έκαναν έτσι. Για πρώτη φορά μίλησα δημοσία και νιώθω καλα. Σε ευχαριστώ γι αυτο. Ίσως επειδή εσύ μπορείς να με καταλάβεις.

Χαίρομαι που κάπως σε βοήθησα κι εγώ!

Ξέρεις αυτό με τα εύκολα συμπεράσματα που ανέφερα και πιο πάνω είναι το χειρότερο. Έχω ακούσει ας πούμε την τεράστια μπούρδα ότι έχω αποκόψει την μαμά μου και της έκλεισα το δρόμο και άλλα τέτοια. Το ότι το έκανα για λόγους επιβίωσης ούτε καν τους περνάει από το μυαλό! Δυστυχώς καμιά φορά αυτά τα εύκολα συμπεράσματα τα βγάζουν πολύ δικά μου άτομα αλλά αυτό το θέμα, όπως κι εσύ λες, δεν μου είναι εύκολο να το συζητήσω με τον οποιονδήποτε. Δεν το κάνουν απαραίτητα από κακία αλλά πονάει πολύ (μου συνέβη πρόσφατα και αυτός ήταν ένας καλός λόγος να κόψω τα πολλά-πολλά με ένα άτομο κατά τα άλλα αρκετά αξιόλογο).

Πολύ καλή η ιδέα σου για αλληλοβοήθεια.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι γενικά θα πρέπει οι άνθρωποι να μην μιλάμε τόσο εύκολα και να ρίχνουμε τόσο εύκολα ανάθεμα. Το λέω για τους άλλους. Που συνήθως εντοπίζουν το πρόβλημα στην "επικοινωνία" ενώ είναι πολλά παραπάνω από αυτό...

Ο λόγος που το είπε αυτο ο συγκεκριμένος είναι επειδή δεν ξέρει. Προφανώς η μητέρα σου βγάζει στους άλλους ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Και συνήθως είναι αυτόν που θα θέλαμε μέσα στο σπίτι. Έμενα πχ με τους άλλους ανθρώπους είναι ευγενική, συζητά. Κάνεις δεν ξέρει τι γίνεται πίσω απο μια πόρτα. Οπότε μην δίνεις σημασία. Μου έτυχε και έμενα να μου λένε διάφορα όσο αφορά την μητέρα μου. Στις αρχές έμπαινα στην διαδικασία να εξηγήσω, τώρα λέω ποιος ο λόγος να το κάνω; Ζει την ζωή μου; Ας έχει την άποψη του, ας την λέει. Αλλα ως εκεί.

Πάντα έλεγα πως αν πω σε κάποιον για το τι έζησα στην παιδική μου ηλικία θα με λυπάται. Ή αν μιλήσω για το τι αισθάνομαι οσο αφορά την ζωή που έζησα αλλα κι για την ζωή που δεν έζησα θα είναι όπλο για τον άλλον. Κάποιοι τα αγκαλιάζουν και σε καταλαβαίνουν, κάποιοι τα χρησιμοποιούν για να σε πολεμήσουν. Γιαυτο και το αποφεύγω.

Εγώ ήμουν τυχερή και βρέθηκαν στον δρόμο μου άτομα με παρόμοιες ιστορίες οπότε έχω κάπου να τα λέω. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό ρε συ, να μην έχεις κανέναν να πεις λεπτομέρειες. Το έχω ζήσει δηλαδή γι αυτό το λέω.

Ως προς τα τελευταία που λες έχεις μεγάλο δίκιο. Παίρνεις ρίσκο. Μου έχει τύχει άτομο μόλις μάθει λίγα παραπάνω πράγματα να μου ρίξει ένα μεγάλο χ (ήταν και σύντροφος μου) στη λογική "που πάω τώρα να μπλέξω". Και δεν είχε κι άδικο. Κουβαλάω μεγάλο φορτίο. Ή θα σε λυπάται ή θα κάνει πως σε καταλαβαίνει ή θα το στρέψει εναντίον σου ή θα σε στηρίξει. Μου έχουν συμβεί και τα 4. Ένα εξ αυτών ήταν το να το στρέψουν εναντίον με το παράδειγμα που σου ανέφερα πιο πάνω (το οποίο σημειωτέον ήταν από μια γυναίκα που είναι μητέρα και έχει κι αυτή τα θεματάκια της ως μάνα τα οποία γνωρίζω αρκετά καλά μέσω των παιδιών της αλλά εγώ δεν είμαι σαν αυτήν να το γυρίσω στα μούτρα της οπότε δεν μίλησα).

Και κάπου εκεί σκέφτεσαι ότι μιλάνε με ευκολία άτομα που στο φαίνεσθαι είναι μια χαρούμενη οικογένεια αλλά στο είναι έχουν κι αυτοί τα δικά τους.

Η μαμά μου έχει τύχει και μπροστά σε κόσμο να πει διάφορες ανοησίες και να με κάνει ρεζίλι, ξέρεις τύπου "εγώ της προσέφερα αυτό να δες, από εμένα εξαρτάται, δες δες". Το παίζει αλλά τις περισσότερες φορές ο κόσμος καταλαβαίνει την ανάγκη της να δειχτεί. Και κάπου εκεί με κοιτάνε με οίκτο. Γι αυτό έχω σταματήσει να πηγαίνω μαζί της οπουδήποτε.

Τι μου θύμησες. Βαφτιζα το παιδί της αδελφής μου, είχα τενοντίτιδα και δεν μπορούσα να κρατήσω το παιδι. Έτρεμαν τα χέρια μου και το έπαιρνα μια από εδώ, μια από εκεί και παρακαλούσα να τελειώσει το μαρτύριο. Και η μάνα μου γύρισε πίσω στον κόσμο και είπε "δείτε πως κρατάει το μωρό". Ενώ ήξερε. Ενώ άλλη μάνα θα γύριζε να δικαιολογησει όλο αυτό, με έκανε χώμα. Και το άκουσα.

Ειναι πολλά τα θεματα τους. Τα βλέπουμε και λέμε τι δεν θέλουμε να γίνουμε.

Άρχισε να δουλεύεις και με τον ευατο σου. Με τις ερωτήσεις που σου κάνει ο ψυχολόγος θα δεις ότι μπορείς να κάνεις και δουλειά στο σπίτι

Πόσα τέτοια σκηνικά που περιγράφεις με το χέρι σου... Την τελευταία φορά που έγινε ένα τέτοιο σκηνικό μπροστά σε κόσμο τους είπα και τους δύο ότι είναι η τελευταία φορά που ανέχομαι τέτοια ντροπιαστικά σχόλια. Ο μπαμπάς μου εκνευρίστηκε (με εμένα; με την άλλη; δεν κατάλαβα) και η άλλη απλά διαστρέβλωσε την πραγματικότητα ότι δεν το είπε έτσι κλπ. Λες και είμαι χαζή και δεν κατάλαβα. Το βλέμμα οίκτου των λοιπών παρευρισκόμενων μου είχε καρφωθεί για μήνες στο κεφάλι.

Να σου πω πάντως όσο το σκέφτομαι θυμάμαι παλιότερα ότι επειδή καταλάβαινα τη θέση της την συμπονούσα πολύ. Έλεγα δεν πειράζει, θα μου αξίζει. Μάλιστα θυμάμαι σαν παιδί να νιώθω απίστευτες τύψεις, να ζητάω συγγνώμη για πράγματα που δεν έφταιγα. Και δεν γινόταν και δεκτή.
Πλέον πήγα στο άλλο άκρο. Αλλά έχω γίνει σαν αυτήν, φτυστή θα έλεγα!

Νομίζω ότι άπαξ και πεις "δεν θέλω να είμαι έτσι" αρχίζει η αλλαγή. Εγώ αργά το κατάλαβα (πολύ πρόσφατα το κατάλαβα, έχει κάνα δίμηνο) αλλά έστω το κατάλαβα.

Δεν θα πεις "δεν θέλω να είμαι σαν αυτήν". Θα πεις δεν θέλω να έχω αυτή την συμπεριφορά, θέλω να είμαι καλύτερη για μένα και μετά για τους άλλους.

Ότι και να είναι, είναι η μητέρα σου. Η αλλη :). Κοίτα εσύ τι θα κάνεις για να είσαι διαφορετική. Και να ξέρεις, όσοι κάνουν σωστή θεραπεία γίνονται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους. Αρχίζεις και βλέπεις με τι αξίζει να ασχοληθείς και με τι όχι.

Για να δουλέψει η θεραπεία πρέπει να κάνεις κι εσύ βήματα. Έχω υπόψη μου και παραδείγματα ανθρώπων που δεν πολυδούλεψε.
Εξαρτάται καθαρά από εμάς πιστεύω. Και φάρμακα να πάρεις (αν χρειάζονται) πάλι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς από εσένα εξαρτάται.
Εγώ τώρα δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να τα καταφέρω. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος με τέτοια βιώματα ίσως ποτέ να μην καταφέρει να κάνει "ειρήνη" με αυτά 100%