Originally Posted by
keep_walking
Οταν ειχα το πρωτο ψυχωτικο επεισοδιο, τα επομενα χρονια ηταν σαν να ειχα χασει ολες τις κοινωνικες δεξιοτητες που ειχα. Ηταν δυσκολα και δεν ειχα παρεες, μονο χομπι. Εργαστηκα και ειχα και τη δουλεια που πολλες φορες με γεμιζε υπερμετρο αγχος. Στην προσπαθεια μου για επικοινωνια ειχα βρει και αυτο το φορουμ, οπως βλεπεται κατω απο το ονομα μου ειχα γραφτει πολυ παλια και εχω χιλιαδες μηνυματα. Τωρα μπαινω απλα που και που και τα εχω αφησει ολα αυτα πισω μου. Παιρνω 5 mg αλοπεριντιν την ημερα και δουλευει μια χαρα. Εαν ειχα λυσει και το οικονομικο, γιατι αυτη την περιοδο τη βγαζω με αναπηρικη συνταξη που ειναι λιγα τα χρηματα θα ελεγα οτι ειμαι και ευτυχισμενος. Σχεδιαζω να το λυσω. Δεν περασα και λιγα ολα αυτα τα χρονια, ουτε μπορω να πω με σιγουρια πως θα εξελιχθει ο καθενας, αλλα υπαρχει φως στο τουνελ. Στο τελος μπορεις να αισθανθεις και υπερηφανος για τον εαυτο σου που παρα τις δυσκολιες καταφερες να ορθοποδησεις και ναι ο αγωνας δεν τελειωνει, παντα κατι θελουμε, παντα κατι αναζητουμε, καινουριες δυσκολιες εμφανιζονται και ετσι ειναι το ταξιδι.
