Υποκατάστατο... γονέα

Seek4answers, απο οτι κατάλαβα για αυτή τη γυναίκα νιώθεις μια ανάγκη. Δηλαδή, υπάρχουν ώρες που την αναζητάς μέσα σου, όπως το παιδί στα δύσκολα αναζητά την αγκαλιά και συμβουλή της μάνας. Είναι έτσι?

Αυτό που σε προβληματίζει μήπως είναι το ότι, επειδη ουσιαστικά αυτή η γυναίκα δεν είναι οικογένειά σου, μήπως της γίνεις βάρος?

Ποια είναι ακριβώς πλέον η σχέση σας, ειστε φίλες και έχετε στενή σχέση, ή είναι πολύ καλές μεν τυπικές δε?

Ρωτάω γιατι, μπορεί να νιώθεις μια δυνατή ανάγκη για ''φροντίδα'' απο αυτό το πρόσωπο, αλλά φοβάσαι πως θα γίνεις βάρος. Σε μια στενή σχέση δε θα το φοβόσουν αυτό.

Για τη συναισθηματική-ψυχολογική βία που ανέφερες, σε καταλαβαίνω, κι εγώ τα ίδια βίωσα στην εφηβεία και ακόμα, και θυμάμαι στο λύκειο ενδιαφέρθηκε πολύ μια καθηγήτρια και για κάποιο διάστημα με ''φρόντισε''. Είναι ότι καλυτερο μπορεί να σου συμβεί, εκτός βέβαια απο το να αλλάξουν νοοτροπία και αντίληψη οι δικοί σου :P Πράγμα αδύνατο σχεδόν απο την εμπειρία μου..

Αν σε απασχολεί τόσο η ανατροφή που δίνει στα παιδιά σου και το κατα πόσο τα βιώματα σου την επηρεάζουν, συμβουλέψου έναν ειδικό να σε κατευθύνει και όλα θα πάνε θαυμάσια. Είναι πολύ σημαντικό που το δουλεύεις απο μόνη σου αυτό μέσα σου και νωρίς, γιατί αν και εμένα ο πατέρας μου είχε συνειδητοποιήσει πόσο τον επηρέασε η οικογενειακή βία των παιδικών του χρόνων, ίσως να μην ετρωγα τόσο ξύλο :P

Broken Doll, ειναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά δεν ανήκει εδω δυστυχώς.. :P

Σίγουρα έχει σημασία το πως αναπτύχθηκε το άτομο, όσον αφορά την εγκληματική συμπεριφορά, αλλά είναι και αυτό ένα τόσο πολυπαραγοντικό θέμα που καταντά χαώδες (όπως και η ίδια η ψυχή). Για μένα η εγκληματική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα βαθιάς δυστυχίας και απογοήτευσης, όπως και οι υπόλοιπες διαταραχές. Σημαντικοί οι κληρονομικοί και γενετικοί παράγοντες, τα πρώιμα βιώματα, η ψυχική ανθεκτικότητα του ατόμου, η ηθική του ανάπτυξη... Τι συμπεράσματα όμως μπορείς να βγάλεις? Καλή τύχη με το θέμα, άνοιξε αν θες κάποια στιγμή ένα θέμα να μας πεις τα όσα έχεις βρεί. :)

τα χω ανοιξει.......ενα ωραιο ειχε σβηστει κιολας.....

δεν ειπα πως εχει σχεση με εγκληματικοτητα η κοπελα η το καθε παιδι, απλα απαντησα στην ερωτηση πανω σε τι μελεταω και πως προεκυψε. στο γενικο στα βιβλια μου μιλαει και για τον προαναφερθεν δεσμο παιδιου - γονεα και τα εγκεφαλικα

Quote:

---

Seek4answers, απο οτι κατάλαβα για αυτή τη γυναίκα νιώθεις μια ανάγκη. Δηλαδή, υπάρχουν ώρες που την αναζητάς μέσα σου, όπως το παιδί στα δύσκολα αναζητά την αγκαλιά και συμβουλή της μάνας. Είναι έτσι?

---

Έτσι ακριβώς! Αυτή την αγκαλιά..!

Quote:

---

Αυτό που σε προβληματίζει μήπως είναι το ότι, επειδη ουσιαστικά αυτή η γυναίκα δεν είναι οικογένειά σου, μήπως της γίνεις βάρος?

---

Όχι... Έχει υποβληθεί και σε "χειρότερα"... και... αντέχει! ;) :D

Quote:

---

Ποια είναι ακριβώς πλέον η σχέση σας, ειστε φίλες και έχετε στενή σχέση, ή είναι πολύ καλές μεν τυπικές δε?

---

Είναι ο άνθρωπός μου. Αυτός που μπορώ να εμπιστευτώ μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Έχουμε επαφές, αλλά μας χωρίζει πλέον απόσταση (χιλιομετρική). Ακόμα και αν τύχει να έχει περάσει καιρός που δεν έχουμε επικοινωνήσει -λόγω καθημερινότητας και φόρτου εργασίας/οικογένειας- ξέρω πως θα ανταποκριθεί με το ίδιο ειλικρινές ενδιαφέρον.

Quote:

---

Ρωτάω γιατι, μπορεί να νιώθεις μια δυνατή ανάγκη για ''φροντίδα'' απο αυτό το πρόσωπο, αλλά φοβάσαι πως θα γίνεις βάρος. Σε μια στενή σχέση δε θα το φοβόσουν αυτό.

---

Δεν είναι έτσι ακριβώς. Παλαιότερα ήταν όλα "με το γάντι". Έπρεπε να προσέχει πολύ (ήμουν ανήλικη).
Κι έτσι δεν είχα εκφράσει ποτέ τι ένιωθα απέναντί της.

Τώρα, πλέον ήταν πιο άνετη... και μου δώθηκε η ευκαιρία να της εξηγήσω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή μου. Το είχα ανάγκη αυτό.

Τόσο βαθιά σχέση δεν είχα με κανέναν. ... και ένα φόβο τον έχω -αδικαιολόγητο μάλλον. Δεν έχει δώσει σημάδια πως θα προδώσει την εμπιστοσύνη μου. (Άρα ο φόβος μάλλον έχει να κάνει με το πώς στήνω εγώ τις σχέσεις και όχι με το πώς φέρεται εκείνη).

''Τόσο βαθιά σχέση δεν είχα με κανέναν. ... και ένα φόβο τον έχω -αδικαιολόγητο μάλλον. Δεν έχει δώσει σημάδια πως θα προδώσει την εμπιστοσύνη μου. (Άρα ο φόβος μάλλον έχει να κάνει με το πώς στήνω εγώ τις σχέσεις και όχι με το πώς φέρεται εκείνη).''

Ναι, είναι πολύ πιθανό οι καταστάσεις της ζωής σου να σεχουν κάνει ανασφαλή προς τις σχέσεις :) είναι πολύ συχνό και αναμενόμενο.

λοιπον....
την δυναμικη της σχεσης την οριζεις εσυ,δεν θα βρεις κατι στο ιντερνετ...
αν την εχεις "ψηλα" στη συνειδηση σου,αν εχει κανει περισσοτερα για σενα απο οτι οι γονεις σου,τοτε γιατι να μην ειναι πιο γονιος και απο γονιο;δεν το βρισκω περιεργο,καθολου.
εμεις αποφασιζουμε ποιον αγαπαμε,ποιον θα στηριξουμε...ας πουμε πως η φιλη σου αυτη ειναι ενα ειδος "γιαγιας" για σενα σε νεωτερη ηλικια...
ενας ανθρωπος που σου σταθηκε,που σε αγαπησε και που τον αγαπησες και εσυ...
που σταθηκατε ο ενας στον αλλον,ειδικα αν δεν ειχε δικα της παιδια το πιθανοτερο ειναι να σε θεωρησε δικο της παιδι.
και να σου συμπεριφερθηκε ετσι για να καλυψει και το δικο της κενο....εσυ καλυψες το δικο σου κενο... και ολοι βγηκατε κερδισμενοι απο αυτο και μπραβο...
(απο τα λεγομενα σου δεν νομιζω να παιζουν συμπεριφορες κρυφων ερωτικων ποθων οποτε θα ηταν κατι διαφορετικο)
συμπερασμα.... δεν καταλαβαινω που κολλας,πιο ειναι το προβλημα σου και τι θελεις να διευκρυνησεις...
εγω θα ελεγα εισαι τυχερη που μεσα στην ατυχια σου βρεθηκε ενας ΑΝΘΡΩΠΟΣ να σε στηριξει,να σε βοηθησει και να σε αγαπησει...και γιατι οχι να της το ανταποδωσεις τωρα που τα χρονια περασαν και θα ειναι δυσκολοτερα για αυτην,σαν να ειναι δικια σου μητερα...
και να γινει το δεσιμο σας ακομα μεγαλυτερο,με περισσοτερη ουσια,πιο δυνατο και να νοιωσετε και οι δυο το μεγαλειο της ψυχικης ενωσης...
δεν καταλαβαινω γιατι δεν θελεις να αποδεχτεις καποια πραγματα ομως και τι σε φοβηζει...ωρα να κατσεις να σκεφτεις τι σε κραταει απο το να νοιωσεις εντελως ελευθερα μαζι της;Η ανασφαλεια μηπως σε προδωσει;
Σκεψου και πες μας :)

Καλή σας μέρα! :D
Χμμ.. Empneustns ... για να φτάσω εδώ που είμαι -στη δική μου καθημερινότητα- από το πλαίσιο που ξεκίνησα, έχω πραγματοποιήσει αρκετό αγώνα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καλό, ούτε κακό. Τα πάντα έπρεπε να στηθούν εξ αρχής. Συνήθως έχω να παλέψω με αρνητικές συμπεριφορές, αρνητικές επιρροές, αρνητικές μνήμες... Ένα ένα, μπαίνει σε νέο δρόμο -μια πορεία που κρατάει χρόνια. Εντάξει, όχι όλα και όχι αμέσως. Αλλά νομίζω είναι φυσιολογικό αυτό.
Σε αυτό λοιπόν τον αγώνα, υπάρχει -ναι με ξάφνιασε!- και ένα θετικό.

Το τι νιώθω το γνωρίζω καλά. Μπορώ να πω πως έχω βρει ένα δρόμο να βγάζω άκρη από τα συναισθήματά μου και να τα αναλύω σε συνιστώσες ωστε να εντοπίζω κάτι που με προβληματίζει.

Από εκεί και πέρα όμως, δε μου αρκεί να το βιώνω... θέλω να το γνωρίζω.
π.χ. καθημερινά τρώμε, πηγαίνουμε για ύπνο κτλ... Γνωρίζω επακριβώς το πρόγραμμά μου. Δε μου αρκεί αυτό. Μου αρέσει να γνωρίζω "γιατί τρώμε" και... "γιατί κοιμόμαστε". Γιατί υπάρχουν αυτές οι ανάγκες, γιατί τις καλύπτουμε, πώς καλύπτονται επαρκώς, τι γίνεται σε περίπτωση έλλειψής τους κτλ.

Κάτι αντίστοιχο είναι και αυτό το είδος αναζήτησης που κάνω. Κατανοώ, τη δική μου ζωή καλύτερα. Κι όταν αισθανθώ πως το γνώρισα -ότι είναι αυτό που ψάχνω- τότε το απολαμβάνω καλύτερα. ;)

Ειδικά τώρα που για πρώτη φορά, αφορά κάποιο θετικό τομέα. Τι πιο όμορφο από το να βρω τρόπους για να αναδειχθεί;!


Ναι υπάρχουν ανασφάλειες... στρες, ανησυχία που συντροφεύουν τα θετικά μου συναισθήματα -όχι μόνο αυτό που συζητάμε εδώ- και είναι κάτι που με δυσκολεύει. Αυτό είναι δεδομένο πως έχει να κάνει με το παρελθόν. Προσπαθώ λοιπόν, μαθαίνοντας για κάτι να απαγκιστρώσω τα συναισθήματα που προέρχονται από εξαρτημένη μάθηση λόγω του παρελθόντος. (Πως στη χαρά δηλαδή, θα βρεθεί κάποιος "δικός μου" άνθρωπος που θα την ξεσκίσει σε κομμάτια).


Ναταshα (είσαι του κλάδου.. εε; επαγγελματικά λέω... ή κάνω λάθος; )
Με νιώθεις πραγματικά..
Διάβασα και τα λινκ που έδωσες και άλλα που είχα διαβάσει μόνη μου για "προσκόλληση". (Ένα που μου άρεσε πολύ: http://epapanis.blogspot.com/2007/11...post_8227.html ) Αυτές βέβαια αναφέρονται -κυρίως- σε βρέφη. Υπάρχουν προεκτάσεις αυτών των συμπεριφορών σε μεγαλύτερες ηλικίες;

(Παρεμπιπτώντως, ανακάλυψα κάτι άλλο που με προβλημάτιζε ως προς την κόρη μου!! -να άλλο ένα καλό της αναζήτησης! :D)

Επίσης ... μια και ανέφερες το θέμα "ξύλο"... ναι μπορώ να πω με περηφάνεια, πως... το πρόλαβα! Τα παιδιά μου το γλύτωσαν! (Ενώ το θεωρούσα απαραίτητο παλιότερα για τη διαπαιδαγώγηση) :D

Quote:

---

Originally Posted by seek_4_answers

Τώρα, λόγω περιστατικών που μου έφεραν "μπροστά μου" κάποια θέματα, βρέθηκα ξανά σε επικοινωνία με εκείνο τον άνθρωπο των εφηβικών μου χρόνων. Τότε είχαμε συχνή επικοινωνία. Αργότερα ατόνισε κάπως -υπήρχε μεν, αλλά σε πιο λανθάνουσα μορφή. Η νέα αυτή επικοινωνία βρέθηκε σε νέα βάση. Με εντελώς διαφορετικούς "όρους", πιο ήρεμη, πιο ελεύθερη. Είναι αυτό που ανέφερε κάποιος νωρίτερα... άλλη η σχέση με έναν ανήλικο και άλλη με έναν ενήλικο.
Και ως εδώ καλά.

Μα ταυτόχρονα με αυτό... απελευθερώθηκε από μέρους μου ένα έντονο συναίσθημα που σχεδόν με μούδιασε. Μια γλυκιά αίσθηση φροντίδας -πως κάποιος νοιάζεται για μένα "σαν παιδί"- και παράλληλα μια πίκρα -λόγω αναμνήσεων.
Και εκεί... υπάρχει μια μικρή "συναισθηματική εμπλοκή".


Γνωρίζοντας το πώς λειτουργώ, πιστεύω πως αν ταυτοποιήσω και ονομάσω αυτή ... τη σχέση, το δεσμό κτλ... θα μπορέσω να τον κατανοήσω περισσότερο και να ταιριάξω τη δική μου εικόνα, το δικό μου παζλ.


Γιατί δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να αισθανθεί πως του φορτώνω κάποιο βάρος, που δεν του αναλογεί στο κάτω κάτω. Και από την άλλη δε θέλω να εκφραζομαι με υπερβολικό τρόπο.

---

Γεια χαρα κ απο μενα:)

Αν καταλαβαινω καλα, εννοεις πώς αν ονοματισεις ή ορισεις αυτη την σχεση με καποιους ορους θα σε βοηθησει στο να δεις σε τί πλαισια θα συμπεριφερθεις?

Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, εγω τουλαχιστον καταλαβαινω οτι ως παιδι μη παιρνοντας αυτα που καθε παιδι εχει αναγκη, ησουν τυχερη κ βρηκες εναν ανθρωπο αληθινο στηριγμα. Που μπορεσε να κρατησει τα ορια και να σε βοηθησει ουσιαστικα.

Βλεποντας την ξανα, ειναι απολυτα λογικο να νιωσεις νοσταλγια, αγαπη κ φροντιδα για εναν ανθρωπο που μαλλον σε βοηθησε να πρωτο-ανακαλυψεις αυτα τα συναισθηματα, να δεις οτι υπάρχουν! Ταυτοχρονα ειναι αναμενομενο να νιωσεις πικρια για οσα δεν πηρες ως παιδι απο τους δικους σου.Η αντιπαραβολη ποναει, αλλα γινεται. Δυστυχως οι δεσμοι αιματος δεν συνεπαγονται παντα φροντιδα κ αγαπη. Κ ειναι μονο φυσιολογικο το να θες να δωσεις σε εναν ανθρωπο που σου σταθηκε, αυτα που πηρες απο αυτον καποτε.

Εγω προσωπικα αυτον τον δισταγμο που εκφραζεις κ τον προβληματισμο για το πώς να φερθεις, θα τον εξηγουσα ως ενα κρατημα που ερχεται απο το παρελθον κ που μπορει να με εσωζε απο δυσκολες καταστασεις. Με τον συγκεκριμενο ομως ανθρωπο, ενα συναισθηματικο ανοιγμα, μια ακομα ακομα υπερβολη στην εκφραση (χωρις ομως να ξερω τι ακριβως εννοεις μ αυτο) δεν βρισκω πώς θα μπορουσε να σου βγει σε κακο. Κ κατι ακομα: δεν μπορεις να φορτωσεις κανεναν με βαρος που ο ιδιος δεν αποζητα.

Seek4answers, δεν είμαι ψυχολόγος, νηπiαγωγός είμαι. Τι να σου κάνουν και οι νηπιαγωγοί όμως ε.. Όχι, δεν είμαι επαγγελματίας, κάθε άλλο, απλά ασχολούμαι καιρό με ψυχολογία.. μέσα απο βιβλία αλλά κυρίως... εμπειρικά :P

Ναι, για βρεφάκια διάβασες και σε αυτά αναφέρονται οι θεωρίες που σου είπα, γιατί βασίζονται στη ψυχαναλυτική και συμπεριφοριστική, όπου ισχυρίζονται πως ότι συμβαίνει στα παιδικά χρόνια έχει μεγάλη σημασία για την μετέπειτα ζωή και πως όπως μαθαίνει κανένας έτσι δρα... Διαλέγεις και παίρνεις βέβαια από τις προσεγγίσεις, τίποτα δεν είναι απόλυτο, και από όλες έχεις κάτι να πάρεις... Και βέβαια μπορούμε να μιλήσουμε για προέκταση των πρώιμων συμπεριφορών σε μεγαλύτερη ηλικία, αυτό ουσιαστικά λέει η θεωρία, δε σε παρέπεμψα στα βρέφη αγνοώντας ότι το θέμα που σε απασχολεί αφορά την ενήλικη ζωή. Οι θεωρίες μιλούν για την αντιστοιχία των πρώιμων σχέσεων με τις σχέσεις που δημιουργούνται στην ενήλικη ζωή, πολλά δεν είναι απόλυτα και είναι πιο περίπλοκο το θέμα απο ότι φαίνεται. Πολλοι διαβάζοντας τη θεωρία και τα είδη των δεσμών προσπαθούν να κατατάξουν τον εαυτό τους σε μια κατηγορία για να εξηγήσουν τη ζωή τους :P Αυτό είναι πολύ δύσκολο και συχνά λάθος.. Δεν καταλήγεις κάπου σίγουρα με μια θεωρία, αλλά με τις γνώσεις για τα θέματα μαθαίνεις τον εαυτό σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, αν σε ενδιαφέρει τόσο, να διαβάσεις όσα περισσότερα μπορείς και να κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο. Σημαντικό: να φροντίζεις οι πηγές να είναι έγκυρες..

Για τη βία που είπες, έχουμε να κάνουμε με τα λεπτα όρια ανάμεσα στη βια και την πειθαρχία. Δεν πάνε και πάρα πολλά χρόνια που χρησιμοποιόταν η πειθαρχία μέσω βίας από γονείς και εκπαιδευτικούς, και να σου πω πολλοί έφαγαν ξύλο μικροί για αταξίες και δεν έπαθαν και τίποτα.. :P Σίγουρα δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε πλέον σωματική και συναισθηματική βία!! Όπως και να το κάνουμε είναι εντελώς αντιδεοντολογικό...! Εγώ μίλησα για βία προς πειθαρχία που αγγίζει τα όρια της κακοποίησης, με το να πηγάζει αυτή η βία απο τα ''απωθημένα'' του γονέα. Έχω παρατηρήσει προσωπικά ήδη επιθετική συμπεριφορά προς αγαπημένα μου πρόσωπα και έχω σκεφτεί πως χρειάζεται μια δουλεία να γίνει προτού αποφασίσω να κάνω οικογένεια ας πούμε. Κι αυτό είναι ένα ''συνηθισμένο'' απωθημένο πολλών, η επιθετική συμπεριφορά. Αυτό που σου πρότεινα είναι, πως αν νιώθεις και πιστεύεις πως υπάρχουν κάποια θέματα μέσα σου που θα αποτελέσουν εμπόδιο στην ομαλή ανατροφή των παιδιών σου, μπορείς πολύ απλά να συμβουλευτείς έναν ειδικό να σε κατευθύνει, ότι κι αν είναι αυτό.

Τώρα αυτό που προσπαθείς να ονομάσεις για να το βιώσεις καλύτερα όπως λες, δεν είναι τόσο δύσκολο να το βρεις. Έχεις δεθεί με τη γυναίκα, σε μια φιλική-μητρική σχέση. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί δε σου φτάνει αυτός ο ορισμός :)

Καλησπέρα σε όλους! :D
Sofia.. γεια σου και σένα. :) Πράγματι κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Το μόνο που διαφωνώ είναι πως θα καθορίσω το τι θα κάνω ανάλογα με το πού θα "κατατάξω" αυτή τη σχέση.

Το να γνωρίσω κάτι καλύτερα, ίσως μου δώσει τη δυνατότητα να απαλλαγώ από το άγχος μου -για οτιδήποτε στη ζωή μου.



Παιδιά, γενικά, δεν ψάχνω "κουτάκι" να τη βάλω. Ούτε τη σχέση, ούτε εκείνη, ούτε εμένα. Γνωρίζω πως έχω την άκρη από ένα κουβαράκι... Φώς θέλω για να δω πολύπλευρα όλες τις πτυχές και τις δυνατότητες. Τι γίνεται, γιατί γίνεται, αιτίες-αποτελέσματα... όσα περισσότερα μπορώ να μάθω, τόσο το καλύτερο.

Όπως ανέφερα και στην Broken_Doll... δεν είναι άσπρα-μαύρα. Αρκετά με τις αντιθέσεις. Εντός του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος τις γνώρισα στο έπακρο.

Βρίσκω τις "κατηγορίες" και από εκεί... αρχίζουν τα ποσοστά... λίγο εδώ, λίγο εκεί...


Γιατί σας κάνει τόση εντύπωση πως αναζητώ να ερμηνεύσω και να γνωρίσω μια ιδιόμορφη σχέση που όμοιά της δεν έχω ξαναβιώσει στη μέχρι τώρα ζωή μου, ούτε έχω δει κάποιον άλλο να βιώνει κάτι αντίστοιχο -όσο φυσικά πέφτει στην αντίληψή μου, γιατί κανείς δε βγάζει τελάλη για μερικά πράγματα.

Για φανταστείτε να είχε κάποιος... ένα τρίτο μάτι. Έτσι, χωρίς να τον ενοχλεί. Ίσα ίσα να του προσδίδει περισσότερες δυνατότητες. Δε θα το έψαχνε όμως; Διαφέρει -τουλάχιστον από το σύνολο. Αυτό από μόνο του είναι ένα κίνητρο αναζήτησης. Γιατί λοιπόν φαίνεται τόσο παράξενη η δική μου αναζήτηση για ένα "πακέτο συναισθημάτων" και μια παράξενη σχέση που καλά καλά δε μπορώ να ονομάσω παρά μόνο περιγραφικά; (Μοιάζει με ινδιάνικο όνομα: Αυτή-που-Είναι-Φίλη-και-τη-Νιώθω-Σα-Μαμά" -xaxaxaxa ).



Ανασφάλειες έχω στις προσωπικές μου σχέσεις -σε όλες. Κι αυτό είναι απόρρια των βιωμάτων μου ως παιδί. Είναι κληρονομία... και το αποδέχομαι. Αλλά δε θα μείνω και με σταυρωμένα χέρια. Αν αφεθώ ελεύθερη, υπάρχουν στιγμές που λειτουργώ εντελώς παράδοξα -τόσο που ξαφνιάζω και τον ίδιο μου τον εαυτό! Και αυτό είναι εντελώς χάλια! Πρέπει πάντα να σκέφτομαι 2 και 3 φορές κάτι πριν το πω. Καμιά φορά προτιμώ να μη μιλήσω, προκειμένου να διαφυλάξω την ορθή κρίση και τις κοινωνικές ισορροπίες. Λείπουν τα πρότυπα, λείπουν παραδείγματα, λείπουν πολλά, που θα έκαναν μια τέτοια διαδικασία αυτόματα, όπως γίνεται στον περισσότερο κόσμο. Αυτό μου κληρώθηκε. Τι να γίνει..?!

Επίσης, οι πιο στενές μου σχέσεις -δε μιλάω για ερωτικές αλλά γονικές, φιλικές κτλ- έχουν στιγματιστεί από σαθρό υπόβαθρο. Πίσω από κάθε τι που με γεμίζει χαρά, υπάρχει η σκιά ενός φόβου, ως αντανακλαστικό. Είτε υπάρχει λόγος είτε όχι.

Αυτό δε με σταμάτησε στην προσωπική μου ζωή στο να δοκιμάσω και πιστεύω να πετύχω έναν καλό γάμο. Αλλά, σε κάθε μα ΚΑΘΕ μου σχέση οποιουδήποτε τύπου... υπάρχει αυτή η σκιά.




Επίσης, Ναταshα, υποψιάστηκα πως το θέμα της προσκόλλησης έχει κάποια σχέση και στις μεγαλύτερες ηλικίες. Υποθέτω πως -ο Φρόυντ το έλεγε νομίζω- αν δε βιώσει κάποιος κάτι στην ηλικία που του αντιστοιχεί, μένει "εκεί" μέχρι να το βιώσει. Κάτι τέτοιο... Δεν είναι πολύ έξω... Και ο φόβος που έχω -αυτός ο αδικαιολόγητος- να τολμήσω να πω πως μοιάζει με το φόβο του αποχωρισμού; ..... Είναι νωρίς για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα... Υποθέσεις αρχίζω να κάνω... και ψάχνοντας θα βρίσκω! ;)

Και συνήθως η λύση δεν αποτελείται από ένα και μοναδικό πράγμα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι συνδυασμός πολλών πραγματων. Μπορώ να αναφέρω μερικά, για το θέμα που συζητάμε, αλλά ίσως κουράσω και ίσως ξανοιχτούμε πολύ, ξεφεύγοντας από το θέμα μας.

Quote:

---

Για τη βία που είπες, έχουμε να κάνουμε με τα λεπτα όρια ανάμεσα στη βια και την πειθαρχία.

---

Μπορεί να είναι λεπτά, αλλά είναι σαφή..! Δε το βλέπουν όλοι αυτό, μα πραγματικά είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Quote:

---

... και να σου πω πολλοί έφαγαν ξύλο μικροί για αταξίες και δεν έπαθαν και τίποτα.. :P

---

Αυτό σηκώνει μεγάααααλη κουβέντα! Και δεν είναι εντελώς αλήθεια.

Ναι συμφωνω και στα 2 που ειπες, μαλλον παρεξηγηθηκαν αυτα που ειπα και θα με παρουν με τις πετρες!! :P Εννοουσα πως οι περισσοτεροι ειδικα απο τις προηγουμενες γενιές έχουν μεγαλώσει με το φόβο του χεριού του μπαμπά, ακόμα και σε μυθιστορήματα που διαβάζω για μικρούς ήρωες υπάρχουν τέτοιες περιγραφές, και συχνά με χιουμοριστικό ύφος. Σε καμιά περίπτωση δεν εγκρίνω τη βία, ούτε στην παιδική ηλικία αλλά και σε καμία, και καμιάς μορφής! 'Ηθελα να πω απλά πως όσοι έφαγαν ξύλο μικροί δε σημαίνει πως τους έμειναν τραύματα, και πως δεν είναι κάθε επιθετική κίνηση κακοποίηση :) Από την άλλη, ο καθένας θα εκλάβει διαφορετικά τα ερεθίσματα, για παράδειγμα μπορεί για ένα παιδί και οι απλές δυνατές φωνές να το στιγματίσουν.

Αλλά ξέφυγα από το θέμα

Απο ολα οσα γραφεις νομιζω πώς φαινεται κ πάλι το αγχος: να τα μαθεις ολα, να τα προσδιορισεις ολα κ οπως λες να μαθεις ολες τις δυνατοτητες, τα γιατι, τα πώς. Λες πώς αν τα μαθεις ισως να κατευνασεις το αγχος σου. Νομιζω πως γενικα, ολοι προσπαθουμε να ελεγξουμε το αγχος μας με καποιο τροπο. Και η γνωση να ειναι ενας τροπος, να μαθουμε, αρα να ελεγξουμε. Ομως νομιζω πως το ψαξιμο δεν εχει σταματημο κ αυτη μπορει να ειναι μια αεναη προσπαθεια. Εγω θα σου ελεγα να επικεντρωθεις στο αγχος αυτο καθαυτο, στο πώς εκφραζεται, στο ποτε, στο πώς σε καθηλωνει ή πώς σε φοβιζει.

Η γνωση σιγουρα βοηθαει, αλλα δεν νομιζω οτι μεσω αυτης και μονο να λυτρωθεις. Πιο πανω γραφεις καπου πώς "δεν θελω μονο να βιωνω, θελω κ να γνωριζω", υπογραμμιζοντας το "γνωριζω". Εγω πιστευω πώς ο καλυτερος τροπος να γνωριζουμε ειναι να βιωνουμε την συγκεκριμενη στιγμη, να ειμαστε δλδ σε επαφη με τον εαυτο μας. Κι αυτο σιγουρα δεν ειναι καθολου ευκολο κ ουτε εχει να κανει με γνωσεις ή προσδιορισμο σχεσεων.Αλλα κυριως με το να μαθουμε να αναγνωριζουμε εμας, τα συναισθηματα μας την δεδομενη στιγμη. Και ετσι να ειμαστε πραγματικα παροντες.

Τελος θα σου ελεγα, πώς αφου εχεις ολες αυτες τις ανησυχιες θα ηταν μια πολυ καλη ιδεα να απευθυνθεις σε εναν ψυχοθεραπευτη. Ετσι νομιζω οτι θα κανεις πολυ καλη δουλεια με τις αποριες σου κ τις ανησυχιες σου:)

Υποθέτεις πράγματα.. και υποθέτεις λανθασμένα. :p

Όσα λες είναι βαλμένα σε εντελώς διαφορετική βάση από αυτή που εννοώ. Ίσως να μην το απέδωσα καλά, ίσως να μην το αντιλήφθηκες εσύ, ίσως και τα δύο. Θα πω μόνο δυο πραγματάκια (γενικά, όχι προσωπικά για σένα):

- Δεν μπορούμε να τα μάθουμε όλα. Όμως η αναζήτηση είναι ένα υπέροχο ταξίδι.
- Όλα μαζί δε γίνονται. Ένα - ένα, για να υπάρχει αποτελεσματικότητα.
- Η γνώση είναι δύναμη. (Στην αμάθεια ή την ημιμάθεια... έχουν στηθεί πολλά "κακά". Άρα ... "γειράσκω αει διδασκόμενος" !! )
Όταν δε γνωρίζεις, αφήνεις τους άλλους να σε πάνε όπου εκείνοι θέλουν. Όταν εσύ γνωρίζεις... οδηγείς τον εαυτό σου εκεί που εσύ θες. Μεγάλη διαφορά. Είναι θέμα τι θέλει κανένας από τη ζωή του.


Τώρα το "γνωρίζω άρα ελέγχω"... δεν είναι έτσι οπως το λες...
Ακόμα κι αν γνωρίζω για τα αστέρια, δε μπορώ να ελέγξω τίποτα -ούτε είναι εντός των ενδιαφερόντων μου τέτοιου τύπου έλεγχος. Αλλά σίγουρα θα σταματήσω να πιστεύω πως ο Δίας (θεός) τσακώθηκε με καμιά θνητή και ρίχνει κεραυνούς. ;)

Πολύ πολύ φιλικά... ;)

Αλήθεια, εκτός από τη Ναταshα, που έκανε μια μικρή αναφορά στο θέμα, από τους υπόλοιπους συνομιλητές... έχει περάσει κανείς από τα μονοπάτια της συναισθηματικής/σωματικής κακοποίησης;