Υποκατάστατο... γονέα

[BrokeN_DoLL]

μα δεν υπαρχει αμφιβολια πως ειναι υγιες!ειναι και παραειναι!!! υπαρχουν ατομα που νιωθουν περισσοτερη ασφαλεια σε παπουδες γιαγιαδες νονους γειτονες....δεν ελεγχονται αυτα. ειναι υγιες!!! αλλα δεν ειναι ακριβως υποκαταστατο γονεα

[Gypsy Cello]

Εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν το βρίσκεις υγιές; Είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό σ' έναν άνθρωπο με συναισθηματικά κενά.

[BrokeN_DoLL]

μηπως υπαρχει κατι παραπανω?ειναι αντρας?

[seek_4_answers]

Δεν είπα πως δεν είναι υγιές. Δε γνωρίζω τι "ακριβώς" είναι.
Αντιλαμβάνομαι τι "δεν είναι"... αλλά δεν είχα ταυτοποιήσει έως τώρα το είδος της σχέσης. Δεν ήξερα πού να την κατατάξω..

Κι επειδή όσοι άνθρωποι γνωρίζω με αντίστοιχα θέματα, δεν είχαν βιώσει κάποια τέτοια σχέση, δε μπορούσα να αντιληφθώ το γιατί σε μένα είναι κάπως διαφορετικά, τι ακριβώς έγινε.. κτλ.

Σίγουρα έχει θετική επίδραση. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Αναζητώντας μάλιστα κάποια θέματα διαπαιδαγώγησης για τα δικά μου παιδιά, άρχισα να συνειδητοποιώ το πόσο ισχυρή ήταν η δική της επηροή στα αντίστοιχα δικά μου χρόνια.

Αλλά μη γνωρίζοντας κάποιον άλλο που να έχει βιώσει κάτι τέτοιο... με έκανε να αναρωτηθώ... "τι τρέχει".
Από τα παιδιά μου έμαθα, πως ότι κι αν δω από συμπεριφορές... σίγουρα έχουν επαναληφθεί και θα βρω αναφορές. Γι' αυτό είπα να αναζητήσω πληροφορίες για τέτοιες σχέσεις. Θα ήθελα να μάθω κάποια περισσότερα πράγματα για τη "δυναμική" αυτών των σχέσεων.


---
Έδωσα τις πληροφορίες αποσπασπατικά. Συνοπτικά λοιπόν:
Ήμουν 14 και ήταν κοντά στα 40. Γυναίκα εγώ, γυναίκα κι αυτή.
Τώρα είμαι 30+ κι αυτή 60-

Broken_DoLL ... αν εννοείς ερωτική σχέση, σαφώς και δεν είναι.
Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα τι είδους σχέση ΔΕΝ είναι... το "τι ακριβώς" είναι αναζητώ... (μέσα σε όλα τα άλλα) χαχαχαχααχα

[Gypsy Cello]

Γιατί σε απασχολεί να δώσεις όνομα σε μια σχέση που απ' ότι βλέπω είναι τόσο γεμάτη σε νόημα που δεν της χρειάζεται καν όνομα;

Μην σε ανησυχεί καθόλου αυτό. Απλά φρόντισε την δική της θετική επιρροή να την περάσεις και στην σχέση με τα δικά σου παιδιά.

[zervg]

Η σχέση γονέα παιδιού, έχει άλλη δυναμική όταν το παιδί είναι ανήλικο και συναισθηματικά ανώριμο και άλλη όταν είναι ενήλικο και συναισθηματικά ώριμο. Όταν έχουμε έναν ώριμο συναισθηματικά ενήλικο, η σχέση του με τους γονείς, από την δική του πλευρά τουλάχιστον, προσομοιάζει περισσότερο με την σχέση μεταξύ οποιονδήποτε ενηλίκων, παρά μεταξύ γονέα παιδιού.
Οπότε το θέμα στην προκειμένη είναι τι ακριβώς ψάχνεις να βρεις, κάτι που έχει σχέση με το παρόν ή κάτι που αφορά το παρελθόν σου και τις τυχών προεκτάσεις του στο παρόν σου;

[πιεσμενη]

Κοπελα μου...εισαι πολυ τυχερη που βρεθηκε στον δρομο σου αυτος ο ανθρωπος.... σε βοηθησε να γινεις αυτο που εισαι σημερα.... Η αγαπη προφανως ειναι αμφιδρομη γιατι χωρις αγαπη δεν θα ειχε κρατησει αυτη η σχεση τοσα χρονια..... Σκεψου οτι υπαρχουν πολλα παιδια που ζουν σε προβληματικες οικογενειες κ λιγοστα ειναι αυτα τα παιδια που βρισκουν αποκουμπι σ εναν τριτο ανθρωπο. Κ απ οτι καταλαβα δεν υπαρχει στη μεση το συμφερον... Ειναι καθαρο ενδιαφερον για μια παιδικη 'η μαλλον εφηβικη ψυχουλα που ειχε αναγκη μια ζεστη αγκαλια κ τουμπαλιν!!
Ε.. κ αφου ηδη πας σε ειδικο θα σε βοηθησει να κατανοησεις καλυτερα ολα αυτα τα συναισθηματα κ να λυσεις τις αποριες σου...

[Flumen]

Η Broken Doll μίλησε για τη καίρια σημασία της παρουσίας του βιολογικού γονέα, και για κάποιες μελέτες που κάνει, για τις οποίες θα μπορούσε να μας εξηγήσει καλύτερα πάνω σε τι ασχολείται και με ποια αρμοδιότητα ωστόσο. Σίγουρα τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήθει αυτο το δέσιμο βιολογικού χαρακτήρα μεταξύ γονέα (αυτού που ουσιαστικά γεννάει) και παιδιού (αυτό που έχει γεννηθεί απο τον ίδιο γονέα). Αυτά αφορούν απο τη μυρωδιά της μητέρας, τη φωνή, τη διαίσθηση του βιολογικού δεσμού και τέτοιας φύσης χαρακτηριστικά. Παρολα αυτά:

''...παιζει ρολο ενα τριτο προσωπο οσο αναφορα την κοινωνικοτητα του παιδιου αλλα πολλες φορες συνιθως σε αρσενικα παιδια δεν κανει καμια διαφορα. η ελειψη του βιολογικου γονεα και ειδικα τα ερεθισματα που θα πρεπε να του αναπτυξει η μητερα με το αγγιγμα, το μητρικο γαλα, τις λεξεις, δεν εχουν υποκαταστατο δυστυχως και προκαλουν ελειψεις βιολογικων ουσιων στον εγκεφαλο καθως και εμφυτη οργη που καλλιεργειται.

στα λεω ολα αυτα με δικα μου λογια . αμα τα διαβασεις ειναι πιο εξειδικευμενα. ομως απο παρατηρηση εγκληματικων η νευρικων ατομων συμφωνα με τα παιδικα τους χρονια τα μισα απο αυτα μεγαλωσαν με παρενθετη οικογενεια η οποια τους προσφερε ο,τι χρειαζοντουσαν για να αναπτυχθουν και να ενταχθουν σωστα, αλλα παρ ολα αυτα δεν μεγαλωσαν οπως θα πρεπε σαν να ηταν δικο τους παιδι. ο βιολογικος γονεας ειτε καλος ειτε κακος ειναι αναντικαταστατος. ειναι αυτο που λεμε αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα. ακομη και να ξεφυγεις απο αυτους και να μην μαθεις ποτε πως υπηρξαν, σου αφηνουνε κουσουρι.''

Που τα βρήκες αυτά, σοβαρά!!
Ένα πολύ απλό παράδειγμα είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν απο βρέφη στα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα, ή ακόμα και αυτά που έχασαν κάποιο γονιό (και κυρίως τη μητέρα) σε βρεφική ηλικία. Δηλαδή αυτά τα άτομα είναι χαμμένα απο χέρι και ''έχουνε κουσούρι''?! Όχι φυσικά, και εδώ κολλάει η ανάγκη του ασφαλούς δεσμού. Ένα παιδί που ορφανεύει και αναγκάζεται να περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε ένα ίδρυμα ας πούμε, το πιθανότερο είναι να δει ως ''μητέρα'' την κυρία που θα το φροντίζει καθημερινά. Και λέγοντας μητέρα δε σημαίνει ότι το παιδί θα νομίσει πως αυτή είναι η μητέρα του και θα τη φωνάζει ''μαμά'', αλλά ασυνείδητα θα αναπτύξει το ίδιο ακριβώς είδος δεσμού που θα ανέπτυσε με τη βιολογική του μητέρα. Όλα αυτά βέβαια πάντα με την προυποθεση ότι αυτή η κυρία θα φροντίζει τις ανάγκες του, οι οποίες ανάλογα την ηλικία αλλάζουν! Στις αρχές είναι απλά η τροφή, αργότερα η φροντίδα, η συναισθηματική ασφάλεια, η παρουσία...
Και πάλι, η κοινωνιογνωστική ανάπτυξη του ατόμου ειναι πολυπαραγοντική, εννοώντας ότι είτε φροντίσει κάποιος σωστά το βρέφος-παιδί τα πρώτα χρόνια είτε όχι, δε γνωρίζουμε την πορεία της ανάπτυξής τους παρά μόνο με πιθανότητες. Άρα όλα είναι πιθανά. Το να λέμε ότι ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς τη βιολογική μητέρα θα έχει κουσουρια και ότι ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ενα ιγιές οικογενειακό περιβάλλον και με τους 2 γονείς αυτόματα έχει λαμπρότερο μέλλον, είναι τραγικό σφάλμα...

Όπως και να έχει, seek4answers, πάνε σε κάποια βιβλιοθήκη και διάλεξε μερικά βιβλία ψυχολογίας, ψάξε για την κοινωνιογνωστική ανάπτυξη των παιδιών, τους δεσμούς προσκόλλησης και για τα προτυπα. Θα σου φανούν πολύ ενδιαφέροντα, το πως δηλαδή οι πρώτες πρώτες διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύξαμε σαν παιδιά με την οικογένειά μας επηρεάζει τις σημερινές μας διαπροσωπικές σχέσεις, και πως αυτή η ανάγκη για συναισθηματικό δεσμό δε παύει ποτέ, εφόσον είμαστε υγιείς.

[BrokeN_DoLL]

απο βιβλια τα διαβασα κ εγω. δεν λεω οτι μου κατεβει

[BrokeN_DoLL]

Γενετικοί παράγοντες

Η συμβολή των γενετικών παραγόντων στις διαταραχές της διάθεσης φαίνεται από τα αποτελέσματα μελετών σε οικογένειες, σε διδύμους και σε υιοθετημένα άτομα και από τις έρευνες της μοριακής βιολογίας.

Μελέτες διδύμων έχουν δείξει σχέση μονοζυγωτών προς διζυγώτες κατά μέσο όρο περίπου 4:1 (65-14), δηλαδή, αν ένας μονοζυγώτης δίδυμος έχει διαταραχή της διάθεσης, είναι τέσσερις φορές πιθανότερο να έχει και ο άλλος απ' ό,τι αν είναι διζυγώτης.

Μελέτες υιοθετημένων ατόμων επίσης υποστηρίζουν τη γενετική συμμετοχή στην αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης.

Από την πλευρά της μοριακής βιολογίας, θεωρήθηκε ότι απομονώθηκε ένα γονίδιο στο βραχύ σκέλος του χρωμοσώματος 11, που συνδέεται με την εμφάνιση Διπολικής Διαταραχής σε μια μεγάλη οικογένεια Amish. Το εύρημα αυτό, όμως, δεν διασφαλίσθηκε σε κατοπινές επαναλύσεις των στοιχείων. Σε άλλες μελέτες, πάλι, έχει αναφερθεί σύνδεση της Διπολικής Διαταραχής με το χρωμόσωμα Χ. Είναι πιθανό λοιπόν να υπάρχει σύνδεση διαφορετικών μορφών Διπολικής Διαταραχής με διαφορετικά χρωμοσώματα.

Αρχικά να δεχτούμε ότι όταν το βρέφος έρχεται στον κόσμο, κουβαλάει μαζί του τις βιολογικές δυνατότητες για ανάπτυξη και ότι έχει από πολύ νωρίς τη δυνατότητα να κάνει σχέσεις με τη μητέρα του και τον πατέρα του και αργότερα με τα αδέλφια του.
Στην πραγματικότητα, μιλάμε από την αρχή για μια δυναμική δυάδα ή τριάδα και ότι κάθε ένα από τα μέλη της ενισχύει θετικά ή αρνητικά τη συμπεριφορά του άλλου. Βεβαίως το βρέφος ή το μικρό παιδί είναι το πιο ευαίσθητο από τα δύο αυτά μέρη, έχει τεράστιες ανάγκες -και οι ανάγκες αυτές δεν είναι μόνο βιολογικές, με την έννοια της παροχής τροφής και της φροντίδας του σώματός του, αλλά επεκτείνονται και στην ικονοποίηση των εξής ψυχολογικών αναγκών.Ανάγκη για στοργή και τρυφερότητα, η οποία, εκτός των άλλων, θα βοηθήσει στο να εκφράσει το βρέφος τα δικά του συναισθήματα.

-----------------

τα πανω ειναι κοπι απο το νετ. τα βιβλια πρεπει να τα ξαναψαξω για να σου πω επακριβως και τα υπολοιπα. το παιδι με το που γεννιεται εχει μια αναγκη, η καθε αναγκη καλυπτεται απο τον βιολογικο γονεα, απο μητρικο γαλα, απο μητρικο δεσμο. αν το παιδι στα 6 του βρει αλλο υποκαταστατο γονεα, θα ειναι το ιδιο? το καθε συναισθημα τι κανει>? παραγει - απελευθερωνει εγκεφαλικες ουσιες υπευθυνες οπως σεροτονινη πχ?

[seek_4_answers]

Όταν βίωνα όλα αυτά στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια δεν το αντιλαμβανόμουν πως κάτι τρέχει. Το θεωρούσα φυσιολογικό.
Δε μπορούσα να αντιληφθώ γιατί ήμουν η μόνη ανάμεσα στις φίλες μου που δεν ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι, που αναζητούσα 1000 δραστηριότητες εκτός σπιτιού, μόνο και μόνο για να ελαχιστοποιήσω το χρόνο παραμονής μου εκεί μέσα.

Αφότου έφυγα από το σπίτι συνειδητοποίησα πως κάτι τρέχει... και παράλληλα προσπαθούσα να βγάλω μια άκρη.

Μη γνωρίζοντας λοιπόν τι συμβαίνει, δεν είχα πάει σε ειδικό.

Μόλις πριν 4-5 χρόνια αντιλήφθηκα πως όλο αυτό έχει όνομα και λέγεται "συναισθηματική κακοποίηση". Υπήρχαν και βιαιότητες, μα ήταν ουσιαστικά κάτω από την ίδια "ομπρέλα" βιωμάτων.


Όταν πήρε "όνομα" αυτό το πακέτο βιωμάτων και συναισθημάτων, ξετυλίχθηκε σε μεγάλο βαθμό ένα κουβάρι...
Επίσης, αναζητώντας πια περισσότερες πληροφορίες γύρω από αυτό, συνειδητοποίησα πως πράγματα που φαίνονταν -στα μάτια μου- ασύνδετα, είχαν τελικά άμεση σχέση!


Όταν έκανα τα παιδιά, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ρόλο έχει στην ανατροφή των παιδιών, τα βιώματα και η ανατροφή του γονιού -όταν ήταν παιδί. Σε κάθε νέα εμπειρία με τα παιδιά, υπήρχε μια ξεχασμένη μνήμη που ξαφνικά αναδυόταν... και θα μπορούσε -αν ήταν ορθή- να χρησιμοποιηθεί για την ανατροφή των παιδιών.

Τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος των ελλείψεων.
Δεν είναι μόνο το τι στερήθηκε κάποιος για τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, αλλά και η έλλειψη "βάσης δεδομένων" και υποβάθρου που θα χρησιμοποιήσει ο ίδιος για τα δικά του παιδιά. ΕΚΕΙ είναι για μένα το πραγματικό πρόβλημα!


Παίρνοντας όμως "όνομα" αυτό...
βρήκα τρόπους να το αντιμετωπίσω πιο αποτελεσματικά.


Τώρα, λόγω περιστατικών που μου έφεραν "μπροστά μου" κάποια θέματα, βρέθηκα ξανά σε επικοινωνία με εκείνο τον άνθρωπο των εφηβικών μου χρόνων. Τότε είχαμε συχνή επικοινωνία. Αργότερα ατόνισε κάπως -υπήρχε μεν, αλλά σε πιο λανθάνουσα μορφή. Η νέα αυτή επικοινωνία βρέθηκε σε νέα βάση. Με εντελώς διαφορετικούς "όρους", πιο ήρεμη, πιο ελεύθερη. Είναι αυτό που ανέφερε κάποιος νωρίτερα... άλλη η σχέση με έναν ανήλικο και άλλη με έναν ενήλικο.
Και ως εδώ καλά.

Μα ταυτόχρονα με αυτό... απελευθερώθηκε από μέρους μου ένα έντονο συναίσθημα που σχεδόν με μούδιασε. Μια γλυκιά αίσθηση φροντίδας -πως κάποιος νοιάζεται για μένα "σαν παιδί"- και παράλληλα μια πίκρα -λόγω αναμνήσεων.
Και εκεί... υπάρχει μια μικρή "συναισθηματική εμπλοκή".


Γνωρίζοντας το πώς λειτουργώ, πιστεύω πως αν ταυτοποιήσω και ονομάσω αυτή ... τη σχέση, το δεσμό κτλ... θα μπορέσω να τον κατανοήσω περισσότερο και να ταιριάξω τη δική μου εικόνα, το δικό μου παζλ.


Γιατί δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να αισθανθεί πως του φορτώνω κάποιο βάρος, που δεν του αναλογεί στο κάτω κάτω. Και από την άλλη δε θέλω να εκφραζομαι με υπερβολικό τρόπο.



Υ.Γ. Συγχωρέστε μου την άγνοια της ορολογίας, μα δεν είμαι του τομέα, κι έτσι... κάποιοι όροι μπορεί να είναι... αδόκιμοι.

[seek_4_answers]

Ναταshα.. σε ευχαριστώ για τις κατευθύνσεις.

Broken_DoLL, έχω την εντύπωση πως οι έρευνες πολλές φορές βρίσκονται "αντικρουόμενες", ανάλογα με την οπτική τους γωνία και τη θεώρηση των μελετητών. Σίγουρα σηκώνει πολύ συζήτηση ... και σίγουρα δεν είναι "άσπρο-μαύρο".

[BrokeN_DoLL]

ναι δεν ειναι ασπρο μαυρο αλλα επειδη ακουσες τα ασπρα ειπα και εγω τα μαυρα για να χεις τροφη για σκεψη!!!!!

[Flumen]

Broken Doll ασχολεισαι σοβαρά πάνω σε αυτά τα θέματα, ας πούμε μέσω σπουδών? Θα με ενδιέφερε.

Ωστόσο τα παραπάνω που παραθέτεις αφορούν μελέτες γενετικής και όχι ψυχολογίας. Δε μιλάμε για το υποθετικό γενετικό υπόβαθρο του καθένα, αλλά για τις διαπροσωπικές σχέσεις του παιδιού με την οικογένειά του και μακροπρόθεσμα του ενήλικα με άλλα κοντινά άτομα.

''αν το παιδι στα 6 του βρει αλλο υποκαταστατο γονεα, θα ειναι το ιδιο? το καθε συναισθημα τι κανει>? παραγει - απελευθερωνει εγκεφαλικες ουσιες υπευθυνες οπως σεροτονινη πχ?''

Πρώτον, στα 6 του χρόνια πλέον το παιδί έχει περάσει προ πολλού το πρώτο στάδιο όπου αναπτύσει δεσμούς. Το παιδί που μέχρι τα 6 του ας πούμε έζησε κοντά στη μητέρα του και έχει αναπτύξει ασφαλή σχέση εμπιστοσύνης, αν τότε χάσει τη μητέρα του αυτή η απώλεια δε θα επηρεάσει τα σχήματα που έχει δημιουργήσει στο μυαλο του για τις σχέσεις. Η προσκόλληση ξεκινά μετα τον πρώτο εξάμηνο ζωής και διαρκεί μέχρι τα 2 πρώτα χρόνια, αυτό είναι το σημαντικότερο διάστημα για το δεσμό, είναι σημαντικό στάδιο της κοινωνιογνωστικής ανάπτυξης του ατόμου, άτομα που δεν αποκόμισαν οφέλη απο αυτό το στάδιο παρουσίασαν ανεπανορθωτα προβλήματα κοινωνικοποίησης στο υπόλοιπο της ζωής τους.

Πολύ συνοπτικά, είναι αναγκαίο το άτομο στα πρώτα χρόνια της ζωής του να αναπτύξει υγιείς δεσμούς εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κοντινό πρόσωπο, για να φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα κοινωνικοποιησης στην υπόλοιπη ζωή του.

Βλ. Προσκόλληση-είδη δεσμών-Άγχος αποχωρισμού http://www.mednet.gr/archives/2003-2/pdf/138.pdf

Και άλλα για την προσκόλληση http://www.yeskid.gr/egkymosyni/trop...i-sxesi?page=1

seek4answers, κάνε μια βόλτα στο ιντερντετ και ψάξε για την προσκόλληση στην ενήλικη ζωή, δε νομίζω πως θα σου μείνουν απορίες

ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣ αυτό δε το διαπραγματευόμαστε, συμφωνούμε όλοι

[BrokeN_DoLL]

natasha επεσα πανω σε τετοια επειδη μελεταω σχετικα με την εγκληματικη συμπεροφορα και τους σειριακους δολοφονους. περισσοτερο με ενδιαφερουν τα παιδικα τους χρονια! οποτε εχει μια σχεση οσο αναφορα την αναπτυξη. δεν το σπουδαζω, ειναι το χομπυ μου εδω και πααααρα πολλα χρονια!!!! αμα σε ενδιαφερει πολυ θα χαρω να το συζητησω με καποιον ! μονο ξενους εχω βρει σε φορουμ να τα λεμε που ενδιαφερονται! ελληνας κανεις! ;p