Κατάθλιψη και Φιλία

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κουκλα εσυ αμα δεισ σκοταδι μπαινεισ στο δωματιο;εγω ψαχνω για φωσ για να ξερεισ οτι δε φταινε κι αυτοι βλεπουν σκοταδι κ τρομαζουν εσυ πρεπει να βρεισ λιγο φωσ να τουσ δειξεισ νομιζω

---

Ναι Ελις μου, ξερω. Πρωτα ξερω οτι η ιδια εχω το στοιχειο στον χαρακτηρα μου να μην βιαζομαι να κρινω απο το τι βλεπω αλλά να μοχθω για το τι υπαρχει. Μη κρινεις το εξωφυλλο ενος βιβλιου αλλα μπες στο "κοπο" να το διαβασεις και μετα πες μου.
Επισης, εχω φυσικα μειονεκτηματα και δεν τα καταφερνω σε καποια σκοταδια. Παιρνω τηλεφωνο κλεινω μια συναντηση και λεω στο ατομο οτι ειμαι αδυναμη να παρασταθω ή να βοηθησω. Αναγνωριζω δηλαδη οτι σαν ανθρωπος καποια "σκοταδια" φοβαμαι να τα διασχισω.
Να δειξω κατανοηση οταν ο αλλος εχει αγνοια,ναι. Να δειξω κατανοηση οτι εχει μαθει να μεταθετει στον αλλον το δικο του προβλημα, ως ενα σημειο Ναι.
Δεν γινεται ομως... οταν ξερω για παραδειγμα εναν ανθρωπο να αφιερωνει 5 ωρες στο φεις μπουκ δλδ εχει χρονο, εχει ιντερνετ, μαγκια του και χαρα του, να τον δικαιολογω που δεν εκατσε να διαβασει απο τα 100νταδες αρθρα που υπαρχουν για την ψυχικη ασθενεια εστω ενα.

Οταν ενα ατομο που με ενδιαφερει αντιμετωπιζει κατι, καλως ή κακως θα μπω στη διαδικασια να ενημερωθω για αυτο. Π.χ κληρονομικοτητα διαβητη, κληρονομικοτητα παχυσαρκιας, ζητημα γυναικολογικης φυσεως, ζητηματα καρδιακης ανεπαρκειας, πιεσης κτλ.
Θελω να βοηθησω αρα δεν παω στα τυφλα. Αν δεν αρκουν αυτα που δινω Ομολογω οτι δεν εχω παραπανω.

Δεν κοκορευομαι για το ποια ειμαι, εγινα πιο λεπτομερεις για να σου πω οτι δεν γραφω οτι γραφω επειδη με βολευει. Ισα ισα, το να εισαι σε μαχη Μονος απο τη μια σε βοηθαει να ξερεις που πατας και που βρισκεσαι αλλά απο την αλλη σε παιρνει και απο κατω και βλεπεις ποιους ανθρωπους επελεξες ο ιδιος στη ζωη σου.

Η κακια, η ζηλια, ο θυμος, το μισος ειναι ολα ανθρωπινα. Το ζητημα ειναι τον καθενα μας τι τον κινητοποιει να παλεψει και να παει παρακατω.
Εγω ανεκαθεν ηθελα να πιστευω πως οι ανθρωποι μπορουν να γινουν καλυτεροι και μπορουν να επιλεξουν το θετικο εναντι του αρνητικου.
Ιδεαλισμος αποκαλειται. Προσγειωθηκα αλλά αρνουμαι να μου κλεψουν αυτο που με κανει ανθρωπινη.

Ν βρε κουκλα αλλα οσο εσυ ψαχνεισ για το τι υπαρχει ο αλλοσ το λεει περιεργεια κι εσυ μπορει να εχεισ καλη προθεση ενδεχομενωσ αλλα δεν ειναι ολοι ετσι γι αυτο μην τα ψαχνεισ αυτο το πιο λεπτομερησ ειναι θεμα δε μπορουν να ζησουν ολοι με αυτο εκτοσ κι αν εχεισ δυνατοτητα να αλλαζεισ οπτικη που δε μπορει να το κανει κανενασ αυτο σε παρακαλω αλλαξε το αυτο γτ ετσι τρελενεται ο κοσμοσ δεν ξερεισ απο αυτα μαλλον

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ναι Ελις μου, ξερω. Πρωτα ξερω οτι η ιδια εχω το στοιχειο στον χαρακτηρα μου να μην βιαζομαι να κρινω απο το τι βλεπω αλλά να μοχθω για το τι υπαρχει. Μη κρινεις το εξωφυλλο ενος βιβλιου αλλα μπες στο "κοπο" να το διαβασεις και μετα πες μου.
Επισης, εχω φυσικα μειονεκτηματα και δεν τα καταφερνω σε καποια σκοταδια. Παιρνω τηλεφωνο κλεινω μια συναντηση και λεω στο ατομο οτι ειμαι αδυναμη να παρασταθω ή να βοηθησω. Αναγνωριζω δηλαδη οτι σαν ανθρωπος καποια "σκοταδια" φοβαμαι να τα διασχισω.
Να δειξω κατανοηση οταν ο αλλος εχει αγνοια,ναι. Να δειξω κατανοηση οτι εχει μαθει να μεταθετει στον αλλον το δικο του προβλημα, ως ενα σημειο Ναι.
Δεν γινεται ομως... οταν ξερω για παραδειγμα εναν ανθρωπο να αφιερωνει 5 ωρες στο φεις μπουκ δλδ εχει χρονο, εχει ιντερνετ, μαγκια του και χαρα του, να τον δικαιολογω που δεν εκατσε να διαβασει απο τα 100νταδες αρθρα που υπαρχουν για την ψυχικη ασθενεια εστω ενα.

Οταν ενα ατομο που με ενδιαφερει αντιμετωπιζει κατι, καλως ή κακως θα μπω στη διαδικασια να ενημερωθω για αυτο. Π.χ κληρονομικοτητα διαβητη, κληρονομικοτητα παχυσαρκιας, ζητημα γυναικολογικης φυσεως, ζητηματα καρδιακης ανεπαρκειας, πιεσης κτλ.
Θελω να βοηθησω αρα δεν παω στα τυφλα. Αν δεν αρκουν αυτα που δινω Ομολογω οτι δεν εχω παραπανω.

Δεν κοκορευομαι για το ποια ειμαι, εγινα πιο λεπτομερεις για να σου πω οτι δεν γραφω οτι γραφω επειδη με βολευει. Ισα ισα, το να εισαι σε μαχη Μονος απο τη μια σε βοηθαει να ξερεις που πατας και που βρισκεσαι αλλά απο την αλλη σε παιρνει και απο κατω και βλεπεις ποιους ανθρωπους επελεξες ο ιδιος στη ζωη σου.

Η κακια, η ζηλια, ο θυμος, το μισος ειναι ολα ανθρωπινα. Το ζητημα ειναι τον καθενα μας τι τον κινητοποιει να παλεψει και να παει παρακατω.
Εγω ανεκαθεν ηθελα να πιστευω πως οι ανθρωποι μπορουν να γινουν καλυτεροι και μπορουν να επιλεξουν το θετικο εναντι του αρνητικου.
Ιδεαλισμος αποκαλειται. Προσγειωθηκα αλλά αρνουμαι να μου κλεψουν αυτο που με κανει ανθρωπινη.

---

πολλοι ανθρωποι δεν θελουν να δεχτούν οτι εχουν πρόβλημα...το θελουν μεχρι το σημειο που μπορουν να το χρησιμοποιησουν για να πρωταγωνιστησουν στο μικρο τους δραμα.. οχι ομως ως προβλημα ψυχολογικο ή ως αρρωστεια ...θέλουν την αδυναμια τους μεχρι εκει που μπορουν να "ποζαρουν" ..δεν ξερω καν αν πονανε πραγματικα ..οπως εδω που μπαινουν πολλες φορες ανθρωποι και ξεκινανε να μας λενε για κατι ασημαντο ως πρόβλημα και το πραγματικο τους θεμα να μην το αποκαλύπτουν ουτε στον ιδιο τους τον εαυτο...
αδικα ενημερωνεσαι και προσπαθεις να βοηθήσεις ουσιαστικα.
δεν ειναι οτι δεν θελουν να γινουν καλύτεροι..ειναι οτι δεν ΞΕΡΟΥΝ ουτε πως να γινουν καλυτεροι, ουτε τι ειναι η αυτοεξελιξη, οπότε το γυρνανε στην σαπουνόπερα..και εκει μενουν. εγκλωβισμενοι στην εγωπάθεια τους!

απο την αλλη υπάρχουν ανθρωποι που τελουν εργο, αγαπουν με υγιή όρια και αυτοσεβασμό ..γελουν αληθινά νοιάζονται αληθινά και σε τιμούν με την φιλία τους. αλλα ειναι σπάνια οντα ..σαν τον σωστο συντροφο και αυτά ... ή εμείς ειμαστε τοσο χωμένοι στην μαυρίλα που δεν πάμε το βλέμμα μας λίγο παραπέρα?και μενουμε στα σκατα γιατι οπως τους γκομενους, αυτο νομιζουμε οτι αξιζουμε?
εχω γνωρισει τοσους υγιείς ανθρωπους εδω μέσα.. και εισαι και εσυ μεσα σε αυτους ...!.. κανετε τις αρρωστειες σας να φαινοντε μικρες μπροστα σε αυτο που εισαστε... προσφερετε αγαπη και συντροφιά σαν μια απλη καθημερινη πράξη και ουτε που το καταλαβαινετε ποσο σπάνιο ειναι αυτο!

Αυτο με την εμβαθυνση το παθα εγω κ το ξεπαθα κουραστηκα τοσο πολυ που μια μερα σηκωθηκα κ ειπα αει σιχτιρ αλλα εχω ακομα κουσουρια

Καυκαν ολα μαλλον γιιιιεεεεαασ!!!!!!

Quote:

---

Originally Posted by rea

μερικες φορες αισθανομαι οτι την παραμορφωνει..αλλες οτι την προσγειωνει... νομιζω οτι η καταθλιψη, χτιζεται σαν προστασια πολλες φορες ..οταν χανουμε τον δρομο απο τον εαυτο μας..να μας πει εεεε σκεψου λιγο πραγματικα ..γιατι συσσωρευεις τοση δυστυχια μεσα σου??? .. και ξαφνικα δεν αντεχουμε...μπουκώνουμε απο όλες αυτες τις επιλογες που καναμε για τους αλλους και οχι για εμας...και αυτοι οι αλλοι πολλες φορες ηταν και οι φιλοι, αυτοι που εχουν χρεος να μας κανουν να νιωθουμε καλυτερα και οχι χειροτερα για αυτο που ειμαστε!

---

Δεν μπορεις να κρινεις εξ ιδιων τα αλλοτρια , ρεα , δεν σκεφτομαστε και δρουμε ολοι με τον ιδιο τροπο , ουτε μπορουμε να μπουμε σε καλουπια , ειναι και η ηλικια στη μεση ,και ποσες αναποδιες εχει περασει ο καθενας στην ζωη του , το ιδιο θαντιμετωπισω εγω την κτθλψη , και το ιδιο ενας 25 αρης ? οχι βεβαια ...........................αλλωστε ποτε δυο καταθλιψεις δεν ειναι ιδιες , η καταθλιψη ειναι σε συναρτηση με τον χαρακτηρα , την ιδιοσυγκρασια και τις εμπειριες ενος ανθρωπου ....................

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Δεν μπορεις να κρινεις εξ ιδιων τα αλλοτρια , ρεα , δεν σκεφτομαστε και δρουμε ολοι με τον ιδιο τροπο , ουτε μπορουμε να μπουμε σε καλουπια , ειναι και η ηλικια στη μεση ,και ποσες αναποδιες εχει περασει ο καθενας στην ζωη του , το ιδιο θαντιμετωπισω εγω την κτθλψη , και το ιδιο ενας 25 αρης ? οχι βεβαια ...........................αλλωστε ποτε δυο καταθλιψεις δεν ειναι ιδιες , η καταθλιψη ειναι σε συναρτηση με τον χαρακτηρα , την ιδιοσυγκρασια και τις εμπειριες ενος ανθρωπου ....................

---

ποτε εκρινα εξιδιων τα αλλοτρια? δεν καταλαβαινω τι εννοεις σε σχεση με αυτο που εγραψα.
σαφως και ολοι ειμαστε διαφορετικοι, οχι μονο η καταθλιψη, αλλα και γριπη να πάθεις διαφορετικά θα την περάσεις. γενικα ειπα τι πιστευω..
η καταθλιψη ομως δεν ειναι σαν τον καρκινο..δεν σε χτυπάει ξαφνικα και αναιτια...

Quote:

---

Originally Posted by elis

Αυτο με την εμβαθυνση το παθα εγω κ το ξεπαθα κουραστηκα τοσο πολυ που μια μερα σηκωθηκα κ ειπα αει σιχτιρ αλλα εχω ακομα κουσουρια

---

δεν λέω αυτο... αλλο να αναλυεις το παραμικρο και αλλο να απεχεις χιλιομετρα απο την πραγματικοτητα σου ... το συστημα το λεω στη θεια μου για να τακουν ταφτια μου ειναι ΓΤΠ.. και ουτε καν το συνειδητοποιουμε ποσο κενο ειναι την στιγμη που το κανουμε.. ολοι το κανουμε, δεν καταδυκνυω κανεναν ..και ολοι την δεδομενη στιγμη φαινομαστε γελοιοι γιατι δεν ξεγελαμε κανεναν

Ελις, δεν μου ειναι ευκολο να σταματω την αναλυση στον εγκεφαλο μου αλλά προσπαθω.
Ρεα αυτο τον Κανονα της διαφορετικοτητας καλο ειναι να τον εχουν και οι επιστημονες. Να εστιαζουν στο πως τα αισθανεται και τα περναει ο αλλος και οχι τοσο τυποποιημενα.
Το τελευταιο που ειπες ειναι και το πιο αληθινο, δεν μπορεις να ξεγελασεις ουσιαστικα οταν βιωνεις κατι, αργα ή γρηγορα ολα βγαινουν οπως εχουν και οπως θα θελαμε να ταν.

Quote:

---

Originally Posted by rea

Βάζω κάτω όλες τις μνήμες και όλα τα θέματα να βρω μια άκρη σε όλο αυτο το μαύρο χάος της κατάθλιψης!..

οσο περισσοτερο βυθιζόμουν σε αυτήν τόσο λιγόστευαν οι φιλίες μου... αισθανόμουν προδωμένη και εγκαταλελημένη και αυτο χειροτέρευε την κατάστασή μου. Αναρωτιέμαι ..είμαι η μόνη σε αυτό? έκανα λάθος επιλογες στην εμπιστοσύνη μου ..ή τελικα με πρόδωσε το μυαλό μου ΚΑΙ εκει? η απέχθεια μου για την ανθρωπότητα δεν ξεκινησε απο τους κακούς..αλλα από τους φίλους, που αποδεικνύονταν παρταλια και στα σκούρα εξαφανίστηκαν.
ακομα αυτο το μελανο σημειο με παιδεύει... οι άνθρωποι μου προσφερουν την φιλία τους και εγω τους αποφευγω ...εχω κλειστει πολύ στον εαυτο μου...
εχω πολλές απαιτήσεις επειδη ειμαι καταθλιπτική και φοβάμαι ή δεν θέλω να ξαναρισκάρω να δεθω με ανθρωπους που θα με ξαναπληγωσουν..επειδη ειναι γεγονος οτι οι ανθρωποι στην πλειοψηφεια εκμεταλευονται τους άλλους...
ειναι στραβος ο γυαλος ή στραβα αρμενίζω?
μπορει ενας καταθλιπτικος ανθρωπος να εχει πραγματικούς φίλους?

---

ισως να βγω λιγο απο το θεμα αλλα κατα τη γνωμη μου,ειναι πολυ δυσκολο να βρεις πραγματικους φιλους στις μερες μας..πιστευω οτι κανενας ανθρωπος,ειτε υγιεστατος,ειτε με καποιο προβλημα υγειας,δεν μπορει να βρει πραγματικους φιλους με τοση ευκολια..γενικοτερα η εννοια φιλια εχει χασει τη σημασια της δυστυχως..το βλεπω καθημερινα στο σχολειο,ολοι το παιζουν φιλοι και μετα τους ακουω να κραζουν τον εναν και τον αλλον..εν συντομια,πιστευω οτι ολοι εχουμε δικαιωμα σε εναν πραγματικο φιλο/η αλλα πρεπει να προσπαθησουμε αρκετα να βρουμε!

Εγω παιδια μπορει πλεον να μην εχω φιλουσ αλλα εγινα φαν των ωραιων συζητησεων

Quote:

---

Originally Posted by rea

δεν λέω αυτο... αλλο να αναλυεις το παραμικρο και αλλο να απεχεις χιλιομετρα απο την πραγματικοτητα σου ... το συστημα το λεω στη θεια μου για να τακουν ταφτια μου ειναι ΓΤΠ.. και ουτε καν το συνειδητοποιουμε ποσο κενο ειναι την στιγμη που το κανουμε.. ολοι το κανουμε, δεν καταδυκνυω κανεναν ..και ολοι την δεδομενη στιγμη φαινομαστε γελοιοι γιατι δεν ξεγελαμε κανεναν

---

Οχι εγω ημουνα τοσο πολυ τησ λεπτομερειασ μεχρι τα εικοσιεφτα μεχρι τοτε ειχα τερματισει τον εγκεφαλο κ μια μερα μ γυρισε κι εκανα τα αναποδο αλλα εχω ακομα κουσουρια αυτη τη στιγμη σαν να μην εχω αμυνεσ νιωθω στον εγκεφαλο με επηρεαζουν τα παντα

Quote:

---

Originally Posted by psy me

δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις. Νομίζω ότι ένας καταθλιπτικός δεν συμβαδίζει με τη φιλία. Δεν ξέρω καν αν υφίσταται κάτι τέτοιο. Προσωπικά, αμφιβάλλω. Εξαρτάται και τι εννοεί ο καθένας. Αν είναι απλά να βγεις έξω να πεις μια μπούρδα και είσαι ουσιαστικά μόνος σου, τότε οκ, υπάρχει. Όμως αυτό που βλέπω εγώ είναι παρτακισμός στο φουλ (νομίζω δεν συμβαδίζει με τη φιλία). ένας καταθλιπτικός ναι μεν αντιλαμβάνεται τι σκαρώνει ο άλλος, αλλά δεν αντιδρά, απογοητεύεται, βαριέται, αποσύρεται. Εκτός αυτού, γιατί να τα υπομείνει όλα αυτά; αφού ουσιαστικό όφελος δεν έχει από τη φιλία. Μην το βλέπετε αντιφατικό αυτό που γράφω, όταν λέω όφελος (εγώ) εννοώ την επικοινωνία που θα υπάρχει. και το λέω αυτό σε αναφορά δικής μου εμπειρίας, πάντα καλός ακροατής ,αλλά δικά μου προβλήματα ούτε καν να ακούσουν, και φυσικά κατόπιν "προς πώληση". Κοινώς, ο καταθλιπτικός στη νοσηρή ματιά των άρρωστων ζώων της κοινωνίας είναι θύμα

---

συμφωνω !!
και γω έχω προσέξει ότι ο καθένας σκέφτεται το συμφέρον του στο θέμα της φιλίας και αυτό ΄με έχει απογοητευσει..
μπορεί να έχεις δώσει τα πάντα για τον άλλο που τον θεωρείς φίλο σου, να τον έχεις ακούσει στις δύσκολες στιγμές τυ, να του χεις συμπαρασταθεί όσο κανένας ακόμη και στις χαρές του να χαίρεσαι λες και ΄βίωσες εσύ την χαρά, και όταν έχεις ανάγκη εσύ από μια συμβουλή ή απλά από έναν άνθρωπο να σε ακούσει, να σε "ξεπετάει" με ένα "όλα καλά θα πανε " και μετά να εξαφανίζεται .. ή και στις καλές σου μέρες , να μην χαίρεται καν για εσένα.
και όταν σε αυτόν πηγαίνουν όλα όπως τα θέλει, να εξαφανίζεται, λες και απλά σε χρησιμοποίησε όταν σε είχε ανάγκη .
γενικά πολύ εκμετάλλευση, συμφέρον και κομπλεξισμό έχω βιώσει παρά οτιδήποτε άλλο.

Quote:

---

Originally Posted by troxia

συμφωνω !!
και γω έχω προσέξει ότι ο καθένας σκέφτεται το συμφέρον του στο θέμα της φιλίας και αυτό ΄με έχει απογοητευσει..
μπορεί να έχεις δώσει τα πάντα για τον άλλο που τον θεωρείς φίλο σου, να τον έχεις ακούσει στις δύσκολες στιγμές τυ, να του χεις συμπαρασταθεί όσο κανένας ακόμη και στις χαρές του να χαίρεσαι λες και ΄βίωσες εσύ την χαρά, και όταν έχεις ανάγκη εσύ από μια συμβουλή ή απλά από έναν άνθρωπο να σε ακούσει, να σε "ξεπετάει" με ένα "όλα καλά θα πανε " και μετά να εξαφανίζεται .. ή και στις καλές σου μέρες , να μην χαίρεται καν για εσένα.
και όταν σε αυτόν πηγαίνουν όλα όπως τα θέλει, να εξαφανίζεται, λες και απλά σε χρησιμοποίησε όταν σε είχε ανάγκη .
γενικά πολύ εκμετάλλευση, συμφέρον και κομπλεξισμό έχω βιώσει παρά οτιδήποτε άλλο.

---

ετσι ακριβως το εχω βιωσει και εγω τροχια!!!.. με λιγες λεξεις τα πες ολα!!!...

Quote:

---

Originally Posted by rea

ποτε εκρινα εξιδιων τα αλλοτρια? δεν καταλαβαινω τι εννοεις σε σχεση με αυτο που εγραψα.
σαφως και ολοι ειμαστε διαφορετικοι, οχι μονο η καταθλιψη, αλλα και γριπη να πάθεις διαφορετικά θα την περάσεις. γενικα ειπα τι πιστευω..
η καταθλιψη ομως δεν ειναι σαν τον καρκινο..δεν σε χτυπάει ξαφνικα και αναιτια...

---

Αστο , λαθος καταλαβα , ξεχνα το , ακυρον ...........................ναι , ο καρκινος , μερικες φορες εμφανιζεται ανευ λογου και αιτιας , μερικες φορες , απο στρες , η στεναχωρια ......

το ερωτημα για μένα δεν είναι αν αν ενας καταθλιπτικος μπορει να εχει φίλους, εγω πιστευω πως μπορει. Το ερωτημα για μένα είναι μήπως οι ''φίλοι'' προκαλεσαν την καταθλιψη;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

το ερωτημα για μένα δεν είναι αν αν ενας καταθλιπτικος μπορει να εχει φίλους, εγω πιστευω πως μπορει. Το ερωτημα για μένα είναι μήπως οι ''φίλοι'' προκαλεσαν την καταθλιψη;

---

δεν ξερω αν την "προκάλεσαν" σιγουρα όμως συνβάλλουν στην επιδείνωση της. οι φιλοι σου ειναι ο κύκλος σου, η βιτρινα του κόσμου σου... η εγκαταληψη η αχαριστεία η προδωσία η βλακεια η κακία ... όταν παιρνεις αυτα απο τον κόσμο σου..τοτε αυτοματα πιστευεις οτι ετσι ειναι ο κόσμος..και κλεινεσαι στην μοναξια σου για να νιωσεις ασφαλής και να προστατευσεις τον εαυτο σου απο όλα αυτα!

Quote:

---

Originally Posted by rea

μια χαρα τα λες..και οχι μονο τωρα...γενικα!.

---

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια !

Quote:

---

Originally Posted by psy me

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια !

---

αληθεια ειναι ... αλλιως δεν θα τα ελεγα :)

Quote:

---

Originally Posted by rea

δεν ξερω αν την "προκάλεσαν" σιγουρα όμως συνβάλλουν στην επιδείνωση της. οι φιλοι σου ειναι ο κύκλος σου, η βιτρινα του κόσμου σου... η εγκαταληψη η αχαριστεία η προδωσία η βλακεια η κακία ... όταν παιρνεις αυτα απο τον κόσμο σου..τοτε αυτοματα πιστευεις οτι ετσι ειναι ο κόσμος..και κλεινεσαι στην μοναξια σου για να νιωσεις ασφαλής και να προστατευσεις τον εαυτο σου απο όλα αυτα!

---

εγω είχα από μικρή καταθλιψη και δυστυχως με τα χρονια και μεσα από λαθος φιλίες επειδηνωθηκε... περασα πολύ δύσκολα. Τωρα είμαι χωρίς φάρμακα και καλυτερα να σου πω την αλήθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

εγω είχα από μικρή καταθλιψη και δυστυχως με τα χρονια και μεσα από λαθος φιλίες επειδηνωθηκε... περασα πολύ δύσκολα. Τωρα είμαι χωρίς φάρμακα και καλυτερα να σου πω την αλήθεια.

---

και εγω τα ιδια!!...

Ωραίο θέμα αυτό. Νομίζω ότι αν υπάρχει κατάθλιψη, τότε μάλλον δεν υπήρχε υγιής φιλία από πριν. Εγώ νιώθω ότι ήμουν ήδη σε φιλίες με πολλά προβλήματα, τα οποία δεν έβλεπα γιατί δεν ήθελα και γιατί ήμουν αρκετά σκληρή για να τα ανεχτώ. Απλά όταν έπεσα ψυχολογικά, ήμουν ευάλωτη και εκεί άρχισαν να με ενοχλούν τα πάντα και να τα βλέπω ξεκάθαρα. Και είδα πόσο λάθος ήμουν και εγώ στις φιλίες, γιατί δεν έβαζα όρια. Το θεωρούσα δεδομένο ότι ο άλλος σέβεται την προσωπικότητά σου, αλλά τελικά αυτό θέλει πολλή δουλειά και από τις 2 πλευρές. Είναι τόσο δύσκολο να είναι υγιής μία φιλία όσο και ο έρωτας. Απλά στο δεύτερο μπαίνει και το πάθος στη μέση και ξεσκαρτάρει το τοπίο και διαλύεται η σχέση μόνη της, ή φτιάχνει. Ενώ στη φιλία που τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, έχεις την ψευδαίσθηση ότι το πράγμα ρολάρει μόνο του και δεν κάνεις ιδιαίτερη προσπάθεια να το φτιάξεις. Π.χ. μπορεί να διαφωνείς με τις επιλογές και τη στάση του φίλου, αλλά εσύ να συνεχίζεις "δίνεις" ψυχαναγκαστικά ή να προσποιείσαι ότι συμφωνείς για να μην τον στενοχωρήσεις. Σε οποιαδήποτε μακροχρόνια σχέση δε γίνεται να είναι λάθος μόνο η μία πλευρά.

και εγώ πίστευα ότι υπήρχε σεβασμός. Αλλά παρατηρώ γενικά στις σχέσεις των ατόμων ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα, κυλάνε επειδή κάποιος υποχωρεί-ανέχεται για διάφορους λόγους κάθε φορά. Υγιέστατες σχέσεις.... Σχετικά με τα όρια τώρα ήθελα να γράψω πώς μου φαίνεται αντιφατικό να πρέπει κανείς να προσέχει στις φιλίες του ,ώστε να μην τον εκμεταλλευτούν. Υποτίθεται ότι στις φιλικές σχέσεις δεν υπάρχει διάθεση κακομεταχείρισης. Αλλά έτσι είναι,χρειάζονται όρια. και από δική μου εμπειρία θα πω ότι δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Υπήρχαν συμπεριφορές προσβλητικές που λόγω "φιλίας" δεν γίνονταν αμέσως αντιληπτές. Σκεφτόμουν "μπα, δεν μπορεί". Άρα στα όρια, όχι εκπτώσεις.

Quote:

---

Originally Posted by zerox

Το θεωρούσα δεδομένο ότι ο άλλος σέβεται την προσωπικότητά σου, αλλά τελικά αυτό θέλει πολλή δουλειά και από τις 2 πλευρές. Είναι τόσο δύσκολο να είναι υγιής μία φιλία όσο και ο έρωτας. Απλά στο δεύτερο μπαίνει και το πάθος στη μέση και ξεσκαρτάρει το τοπίο και διαλύεται η σχέση μόνη της, ή φτιάχνει. Ενώ στη φιλία που τα πράγματα είναι πιο χαλαρά, έχεις την ψευδαίσθηση ότι το πράγμα ρολάρει μόνο του και δεν κάνεις ιδιαίτερη προσπάθεια να το φτιάξεις. Π.χ. μπορεί να διαφωνείς με τις επιλογές και τη στάση του φίλου, αλλά εσύ να συνεχίζεις "δίνεις" ψυχαναγκαστικά ή να προσποιείσαι ότι συμφωνείς για να μην τον στενοχωρήσεις. Σε οποιαδήποτε μακροχρόνια σχέση δε γίνεται να είναι λάθος μόνο η μία πλευρά.

---

Zerox, πολυ σαφης και συνοπτικη εκφραση στο "δουναι και λαβειν" της φιλικης σχεσης, η οποια με βρισκει συμφωνη και παραλληλα με χαροποιει η επισημανση της προσωπικης ευθυνης που αναφερεις.

Μιλάω για προσωπική ευθύνη γιατί άμα δεν το δω και έτσι θα φρικάρω. Θα γεμίσω χολή :P Πέρασα φάση που μου φαίνονταν όλοι άκαρδα τέρατα και εγώ να νιώθω απολύτως σωστή. Και όταν τα έβαλα κάτω είδα πως τελικά ίσως αυτό ήταν το λάθος μου. Ότι ήμουν καλή εκεί που θα έπρεπε να θυμώσω, ότι άκουγα μλκς (όχι για μένα απαραίτητα, αλλά για τρίτους) και δεν εναντιωνόμουν σε αυτές, ότι ακολουθούσα με το ζόρι το δρόμο των άλλων χάριν της «φιλίας» και τελικά έχανα τον δικό μου, ότι ήμουν εκεί για άλλους ενώ είχα πολύ πιο σημαντικά δικά μου θέματα που παραμελούσα, ότι καταπιεζόμουν και δε μίλαγα για να μην προσβάλλω τον φίλο, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να δεχόμουν προσβολές και άσχημες συμπεριφορές τις οποίες δικαιολογούσα χάριν κατανόησης της δύσκολης φάσης του άλλου. Γενικά απέφευγα τις γκρίνιες, τις εντάσεις, τις ρίξεις, με αποτέλεσμα να παρουσιάζω κάτι άλλο στον φίλο και όχι τον εαυτό μου. Ναι μεν ήμουν καλή και καλοπροαίρετη, αλλά εξίσου πολύ ψεύτικη.

Και δυστυχώς σπάνια θα βρεις άνθρωπο που να σε ψάξει όπως θέλεις εσύ. Που να σε νιώθει και να σε αγαπάει για αυτό που είσαι, όταν εσύ ο ίδιος δεν εκφράζεις τον εαυτό σου όπως είναι. Είναι σαν να ψάχνεις για μεσσία. Και ναι συμφωνώ με τα όρια. Κάποτε μου φαίνονταν και έμενα μικροπρεπές να μπω σε αυτήν τη «διαδικασία», αλλά τελικά δε μπαίνεις σε καμία διαδικασία. Αν μάθεις να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου και να εκφράζεις τα θέλω σου, αν δηλαδή νιώθεις ο εαυτός σου σε ό, τι λες και κάνεις, τα όρια μπαίνουν αυτομάτως.. αβάδιστα και αβίαστα :P . Αλλά αυτό δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Ειδικά αν δεν έχεις μάθει από μικρός να το κάνεις. Και όταν έρθουν και τα ψυχολογικά γίνεται πιο περίπλοκο. Αμφιβάλλεις και για τον ίδιο σου τον εαυτό, άρα και για αυτά που χρειάζεται να εκφράσεις.

Τι να πω ρε παιδιά, θέλει πολλή δουλειά το πράγμα. Γι’ αυτό οι περισσότεροι κρύβονται πίσω από προσωπεία, λένε καμιά μλκ, πίνουν καμιά μπύρα να περάσει η ώρα και μετά ο καθένας απορροφάται στο μικρόκοσμό του. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Στην τελική ανάλυση ο θύτης και το θύμα είναι εξίσου τραγικά πρόσωπα. Είναι οι δύο πλευρές του κάλπικου νομίσματος που λέγεται φιλία. Πως μπορώ να ζητήσω αληθινή φιλία όταν δεν έχω μάθει πρώτα να είμαι η ίδια αληθινή (->έδωσα πόνο ε)

Οχι δεν εδωσες πονο, θα σταθω πως οποιος δεν μπορει να ειναι ειλικρινης με τον εαυτο του κατ επεκταση δεν ειναι με κανεναν, το οποιο μαλακωνει την ψυχη οταν αηδιαζεις και φρικαρεις με τους "αλλους". Δε ξερω, σε μια παρομοια φαση ειμαι... ποιον να εμπιστευτω οταν τωρα κανω βηματα ουσιαστικα για την προσωπικη μου ανακαλυψη ?
Πλας, ειναι ομορφο οι ανθρωποι να "συναντωνται" με νεους ορους και ειλικρινεις αυτη τη φορα.

ειχα μια φίλη απο το σχολειο, 20 χρονια και βάλε κολητες. ειχε πάντα καταθλιψη και στις χειροτερες υποτροπες της, ενω όλοι οι άλλοι την έβριζαν για να σηκωθει απο τον καναπέ εγω ήμουν διπλα της και την στήριζα. καποια στιγμη εφυγε απο την αθηνα να πάει να ζησει με τον δικο της στο χωριό του. Σταμάτησε κάθε επαφη..δεν απαντουσε στα τηλέφωνα ...για 2 ολοκληρα χρονια εξαφανισμενη. μεχρι που επικοινωνησα με την αδερφη της να δω αν ειναι καλα γιατι εξαφανιστηκε ετσι..η οποια καποτε στην καταθλιψη της την κατηγορουσε περισσοτερο απο όλους ...ειχανε επαφες και να μην ανυσηχω ειναι καλα... εγω ημουν μονη ..και στις αρχες της καταθλιψης μου και εκεινη το γνωριζε οταν εξαφανιστηκε. 2 χρόνια μετα εμφανιστηκε σαν να μην τρεχει τιποτα..ουτε καν μια συγνωμη ,με την δικαιολογια οτι δεν προλάβαινε και οκ πάμε... ηταν αργα πια ομως

ειχα εναν αλλο κολητο τοτε, ειχαμε μεγαλώσει μαζι. στον χωρισμο του κολησαμε..ειχε αναγκη απο φιλους και δεν υπήρχε αλλος εκει για να μπορει να μιλησει..ξενυχτια μαζι, παραταγα ραντεβου με γκομενους για πάρτη του, να μοιραζομαστε την μοιζερια του, τους φοβους του τα σκατα του. γνωρισε μια κοπέλα και απλα σταμάτησε"μοιραστηκαμε ολες τις λυπες σου και τις αγωνίες σου μαζι.. και ηθελα τοσο πολυ να μοιραστουμε και την χαρα σου ρε φιλε" ημουν τοσο χαρουμενη που επιτελους βρηκε την αγαπη...με εκοψε απλα! αφοτου χωρησε 2-3 χρονια μετα και με αυτην μου ειπε πως ηθελε να κανει παρεα με ζευγαρια μονο.

ειχα ηδη γινει κολητη με μια κοπέλα που καναμε παρεα παλιοτερα, δεν ξερω ποια ηταν η αρρωστεια της, πάντως ολες της οι φιλες την εβριζαν και την μειωναν δειαρκως, μπροστα και πίσω απο την πλατη της, ολοι ακομα και οι γκομενοι της φεροντουσαν σαν να ναι σκουπίδι. προσπαθουσα δειαρκως να την κανω να αισθανθει καλυτερα για τονα εαυτο της... ωρες ατελειωτες μιλουσαμε..με ευχαριστουσε και μου ζητουσε συγνωμη που παλιοτερα δεν μου χε σταθει σε εναν χωρισμο μου. προσπαθησα να μιλησω και στις φιλες της για να σταματησουν να την κατακρίνουν δειαρκως..αλλα ματαια..ειχαν αναγκη να ξεδινουν τα απωθυμενα τους καπου και η συγκεκριμενη ηταν ιδανικη. οταν καταλαβαν οτι δεν προκειται να συμμετεχω στον σαδισμο της παρέας με εκοψαν και... εκεινη μαζι τους... λιγες μερες αφοτου της εκμηστηρευτικα οτι ειχα αρχισει να παιρνω χαπια για την καταθλιψη μου.

σαφως και εχουμε προσωπικη ευθυνη στις επιλογες μας στους φιλους μας. κολαμε σε αυτους που αισθανομαστε οτι μας εχουν αναγκη νιωθουμε καλα να βοηθαμε..οταν εμας δεν μας βοηθαει κανεις..ξερουμε την αξια της στηριξης ..εδω εμαθα να μιλάω για μενα, να ανοιγομαι να αφηνω το βαρος της υπαρξης μου σε αλλους ανθρωπους χωρις να αισθανομαι ασχημα... τα ορια μας ειναι αγνωστα .. αισθανεσαι τυψεις οταν δεν συπαραστεκεσαι στον ανθρωπο που αγαπας και νοιαζεσαι...και η αξαντληση σου δεν εχει καμια σημασια την δεδομενη στιγμη... και ενας λογος που εμπλεκα σε "κατεστραμενες υποθεσεις" ήταν γιατι ετσι αισθανομουν και εγω για μενα.

Quote:

---

Originally Posted by rea

...και η αξαντληση σου δεν εχει καμια σημασια την δεδομενη στιγμη... και ενας λογος που εμπλεκα σε "κατεστραμενες υποθεσεις" ήταν γιατι ετσι αισθανομουν και εγω για μενα.

---

Δεν ειναι τεραστια συνειδητοποιηση ρεακι αυτο ?
Να δεις οτι "πιστευεις βαθια πως εσυ πρεπει να δινεις παντα αλλά δε πειραζει ο αλλος να μην δωσει" Να σε εγκαταλειπουν και παλι να λες, οκ... ακομα ενα ατομο στη λιστα.
Ολο αυτο δεν ειναι η βαση για να πουμε ενα πρωι μεσημερι βραδυ οτι να ναι, ενα ΤΕΡΜΑ.
Ηρθε ο καιρος να δωσω στην Ρεα οτι δεν ελαβε, να γινω εγω το ατομο που θα δινω στηριξη, φροντιδα, προσοχη, κατανοηση ?
Ηθελα να σου πω Καλη αρχη στην θεραπεια και στην διατροφη. Ειναι παρα πολυ σημαντικο ρεακι. :)

η απομονωση μου ωφειλεται απο αυτην την αγνοια των προσωπικων μου οριων... και ακομα και τωρα δεν αισθανομαι ικανη να θεσω μια υγιή σχεση με την ανθρωπότητα ...βημα βημα .. τωρα πια με καθαρο μυαλο τα βλέπω ολα καθαρα..για αυτο ανοιγω αυτα τα θεματα..με βοηθατε πολυ με τα ποστ σας και μου δινετε κουραγιο να αντιμετωπισω τους δαιμονες μου.

η διατροφη μου χει σπασει τα νευρα.. μου λειπει ο πιο πιστος μου φιλος...το πιττογυρο!!:p

Ναι αυτό που λες ακριβώς.. "μαλακώνει την ψυχή". Δηλαδή αν έχεις φάει τόσα στραπάτσα στις διαπροσωπικές σχέσεις, κάπου χάνεις την ελπίδα και λες είναι όλοι ζώα και όσο τους παίρνει πατάνε αν δε βάλεις στοπ.. αλλά τι νόημα έχει να κάνεις τον τροχονόμο σε "σχέσεις αγάπης".. και φτάνεις να τα μηδενίζεις όλα και να σιχαίνεσαι το ανθρώπινο είδος. Έχω "πέσει' πολύ σκεπτόμενη με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η ελπίδα έρχεται άμα κοιτάξεις μέσα σου και δεις και τη δική σου καμπούρα.. όλα αυτά που προσποιήθηκες, αυτά που ανέχτηκες, αυτά που έκανες τα στραβά μάτια.. και τελικά βλέπεις ότι κανείς δεν πάτησε τα αυθεντικά σου στοιχεία άλλα τα "κατασκευασμένα". Άρα υπάρχει ελπίδα αν γίνεις εσύ πιο αληθινός, να γίνουν και οι σχέσεις γύρω σου. Αυτό με τους "νέους όρους" το έχω δοκιμάσει μερικές φορές τον τελευταίο καιρό που πάω σε ψυχολόγο και είναι όντως πολύ όμορφο. Παίρνεις κουράγιο όταν βλέπεις ότι αρκούν 2-3 συνειδητοποιημένες κουβέντες να πεις στον άλλον και αμέσως αλλάζει συμπεριφορά. Η απομακρύνεστε ή προσπαθεί και αυτός να αλλάξει. Ό,τι και να γίνει, ας πούμε ότι είναι για καλό..

Και εγω βημα βημα συντροφισσα...
Σε ολα. Αλλά σημερα εχω μια διαθεση του τυπου - αν δεν ειμασταν τοσο ανθρωπινοι τοτε δεν θα ειμασταν εδω μεσα- ειμαστε καλα αλλά ειμαστε μειονοτητα μαλλον και λογω ελλειπους επικοινωνιακης και ψυχικης κατανοησης αυτο τιμωρουμαστε επι 100.

Σε θελω πεισμων στην διατροφη γιατι απο οτι σου ειπε η ντοκ θα σε βοηθησει πολυ και στην βελτιωση της ψυχολογιας σου.
Εμενα ξερεις κλασσικα τι μου λειπει, μη γινομαι κουραστικη... :p

Ωπ έχασα 3 ποστ όσο έγραφα , τα διαβάζω τώρα

Quote:

---

Originally Posted by zerox

Ναι αυτό που λες ακριβώς.. "μαλακώνει την ψυχή". Δηλαδή αν έχεις φάει τόσα στραπάτσα στις διαπροσωπικές σχέσεις, κάπου χάνεις την ελπίδα και λες είναι όλοι ζώα και όσο τους παίρνει πατάνε αν δε βάλεις στοπ.. αλλά τι νόημα έχει να κάνεις τον τροχονόμο σε "σχέσεις αγάπης".. και φτάνεις να τα μηδενίζεις όλα και να σιχαίνεσαι το ανθρώπινο είδος. Έχω "πέσει' πολύ σκεπτόμενη με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η ελπίδα έρχεται άμα κοιτάξεις μέσα σου και δεις και τη δική σου καμπούρα.. όλα αυτά που προσποιήθηκες, αυτά που ανέχτηκες, αυτά που έκανες τα στραβά μάτια.. και τελικά βλέπεις ότι κανείς δεν πάτησε τα αυθεντικά σου στοιχεία άλλα τα "κατασκευασμένα". Άρα υπάρχει ελπίδα αν γίνεις εσύ πιο αληθινός, να γίνουν και οι σχέσεις γύρω σου. Αυτό με τους "νέους όρους" το έχω δοκιμάσει μερικές φορές τον τελευταίο καιρό που πάω σε ψυχολόγο και είναι όντως πολύ όμορφο. Παίρνεις κουράγιο όταν βλέπεις ότι αρκούν 2-3 συνειδητοποιημένες κουβέντες να πεις στον άλλον και αμέσως αλλάζει συμπεριφορά. Η απομακρύνεστε ή προσπαθεί και αυτός να αλλάξει. Ό,τι και να γίνει, ας πούμε ότι είναι για καλό..

---

Ε... παλι εχεις δικιο και μου αρεσει. Εγω ακομα δεν ειμαι ετοιμη να κανω ανοιγμα γιατι ακομα δεν εχω σταθεροποιησει τα νεα δεδομενα μου και ναι φοβαμαι.
Φοβαμαι να στραπατσαριστω ή στη τελικη εφοσον δεν νιωθω 100% σιγουρη για εμενα το πιθανοτερο ειναι να προσελκυσω εγω η ιδια καποιον/α που εκμεταλευεται την ελλειψη οριων μου.
Καταλαβες εσυ :rolleyes:

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Και εγω βημα βημα συντροφισσα...
Σε ολα. Αλλά σημερα εχω μια διαθεση του τυπου - αν δεν ειμασταν τοσο ανθρωπινοι τοτε δεν θα ειμασταν εδω μεσα- ειμαστε καλα αλλά ειμαστε μειονοτητα μαλλον και λογω ελλειπους επικοινωνιακης και ψυχικης κατανοησης αυτο τιμωρουμαστε επι 100.

Σε θελω πεισμων στην διατροφη γιατι απο οτι σου ειπε η ντοκ θα σε βοηθησει πολυ και στην βελτιωση της ψυχολογιας σου.
Εμενα ξερεις κλασσικα τι μου λειπει, μη γινομαι κουραστικη... :p

---

χαχαχα... κουραγιο συντροφισσα!!!
ναι βεβαια δεν κανω βημα πισω ..αλλα γκρινιαζω ... ειναι η μονη πολυτελεια που μου εχει απομεινει!

Quote:

---

Originally Posted by zerox

Ναι αυτό που λες ακριβώς.. "μαλακώνει την ψυχή". Δηλαδή αν έχεις φάει τόσα στραπάτσα στις διαπροσωπικές σχέσεις, κάπου χάνεις την ελπίδα και λες είναι όλοι ζώα και όσο τους παίρνει πατάνε αν δε βάλεις στοπ.. αλλά τι νόημα έχει να κάνεις τον τροχονόμο σε "σχέσεις αγάπης".. και φτάνεις να τα μηδενίζεις όλα και να σιχαίνεσαι το ανθρώπινο είδος. Έχω "πέσει' πολύ σκεπτόμενη με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η ελπίδα έρχεται άμα κοιτάξεις μέσα σου και δεις και τη δική σου καμπούρα.. όλα αυτά που προσποιήθηκες, αυτά που ανέχτηκες, αυτά που έκανες τα στραβά μάτια.. και τελικά βλέπεις ότι κανείς δεν πάτησε τα αυθεντικά σου στοιχεία άλλα τα "κατασκευασμένα". Άρα υπάρχει ελπίδα αν γίνεις εσύ πιο αληθινός, να γίνουν και οι σχέσεις γύρω σου. Αυτό με τους "νέους όρους" το έχω δοκιμάσει μερικές φορές τον τελευταίο καιρό που πάω σε ψυχολόγο και είναι όντως πολύ όμορφο. Παίρνεις κουράγιο όταν βλέπεις ότι αρκούν 2-3 συνειδητοποιημένες κουβέντες να πεις στον άλλον και αμέσως αλλάζει συμπεριφορά. Η απομακρύνεστε ή προσπαθεί και αυτός να αλλάξει. Ό,τι και να γίνει, ας πούμε ότι είναι για καλό..

---

και εγω συμφωνω απολυτα!!..μπραβο zerox.. αν θες πες και εσυ την ιστορια σου περι φιλίας, μπορει να νιωσεις καλυτερα :)

Εμενα παντως με εριξε παρα πολυ η επιθετικη αντιμετωπιση της σε φαση εντονης κρισης αγχους μου . Ενω ειχα εξηγησει οτι ειμαι ευαλωτη πριν το σκηνικο. Εχω ακομα την εικονα της να ναι σχεδον ειρωνικη απεναντι μου την ωρα που ελεγα - το μονο που μπορεις να κανεις σε παρακαλω ειναι αν θες να μου κανεις μια αγκαλια - .

Μετα απο αυτο παγωσα εντελως. Καταλαβα οτι δεν εχει καλα αισθηματα. Ειχε τυχει να ζησω κοπελα που την πηγαμε νοσοκομειο απο κριση πανικου, δεν εβγαλα οικτο ή εκατσα να εξιστορησω την ιστορια μου. Απλα της κραταγα το χερι αφου της ειχαν δωσει ηρεμιστικο.

Αναρωτιεμαι, ημουν σκληρη ΄με την δικη μ "φιλη" ?
Αυτοματα παιρνω απαντηση ΟΧΙ.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Εμενα παντως με εριξε παρα πολυ η επιθετικη αντιμετωπιση της σε φαση εντονης κρισης αγχους μου . Ενω ειχα εξηγησει οτι ειμαι ευαλωτη πριν το σκηνικο. Εχω ακομα την εικονα της να ναι σχεδον ειρωνικη απεναντι μου την ωρα που ελεγα - το μονο που μπορεις να κανεις σε παρακαλω ειναι αν θες να μου κανεις μια αγκαλια - .

Μετα απο αυτο παγωσα εντελως. Καταλαβα οτι δεν εχει καλα αισθηματα. Ειχε τυχει να ζησω κοπελα που την πηγαμε νοσοκομειο απο κριση πανικου, δεν εβγαλα οικτο ή εκατσα να εξιστορησω την ιστορια μου. Απλα της κραταγα το χερι αφου της ειχαν δωσει ηρεμιστικο.

Αναρωτιεμαι, ημουν σκληρη ΄με την δικη μ "φιλη" ?
Αυτοματα παιρνω απαντηση ΟΧΙ.

---

τι ακριβως εγινε με την δικη σου φιλη? δεν πολυκαταλαβα

Επαθα κριση αγχους - υπερβολικα εντονη - της ειχα ηδη εξηγησει τι περναω 12 μηνες νωριτερα και αντεδρασε σαν να της ελεγα ΨΕΜΜΑ.
Επιθεση, ειρωνια, αμφισβητηση και θυμο εβγαλε.
Δεν ηταν "η γνωστη μου" γνωριζομασταν χρονια. Προφανως σε καποια φαση επαψε να νιωθει καλα με εμενα και απλα αναδειχθηκε σε εκεινη την κρισιμη στιγμη.

Τι επαθα εγω μετα απο αυτο ?
Αποσυντονιστηκα φουλ

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Επαθα κριση αγχους - υπερβολικα εντονη - της ειχα ηδη εξηγησει τι περναω 12 μηνες νωριτερα και αντεδρασε σαν να της ελεγα ΨΕΜΜΑ.
Επιθεση, ειρωνια, αμφισβητηση και θυμο εβγαλε.

---

ζηλιαρα,εγωκεντρικη ή απλα ηλιθια?

Ρεα δεν ξερω.
Το μονο που ξερω ειναι οτι εκει ειδα την αληθινη της φατσα.
Επρεπε μετα απο αυτο να δεχθω την δικη μου ηττα, κριση, την δικη της "απωλεια" και ολες τις αλλες αλλαγες που ηρθαν.

* Το θετικο της υποθεσης ειναι πως δεν μου λειπει. Συνδεσα τα κομματια του "παζλ της σχεσης" μας. Ειδα... πενθησα... τελειωσε.