Είχα διαβάσει πριν κάναν χρόνο ένα λογοτεχνικό βιβλίο (δεν το συστήνω σε κανένα μέλος), το οποίο περιέγραφε τη ζωή ενός ανθρώπου που πίστευε ότι τον καταδίωκαν και ήθελαν το κακό του - ο άνθρωπος αυτός αισθανόταν απεριόριστη μοναξιά και κατωτερότητα και "δημιούργησε" έναν δικό του μικρόκοσμο επίκεντρο του οποίου ήταν αυτός ο ίδιος. Δε φανταζόμουν πως μπορεί να αισθάνεται ή να σκέφτεται ένας σχιζοφρενής άνθρωπος ως τότε - ούτε τώρα δηλαδή -, είναι όμως στ' αλήθεια τρομαχτικό να νιώθεις τόσο μόνος και τόσο ευάλωτος, να φοβάσαι να εμπιστευτείς ακόμα και τους ανθρώπους που ζεις μαζί τους μια ζωή.
Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να σε πείσουμε ότι δεν υπάρχει κάτι και ότι όλα αυτά είναι μια πλάνη του μυαλού σου, τα φάρμακα με τον καιρό θα ατονήσουν την ιδέα, που αυτή τη στιγμή είναι σε έξαρση. Όπως είπε και ο serios, έχεις μια λανθασμένη αντίληψη για τον κόσμο, μια διαστρεβλωμένη εικόνα. Φρόντισε να παίρνεις τα φάρμακά σου σωστά, γιατί είσαι νέο κορίτσι με όνειρα, μην το ξεχνάς! Όσο για τους γονείς σου, σ' αγαπάνε, δεν υπάρχει αμφιβολία επ' αυτού, αλλά έχουν πολύ λάθος τρόπο. Εκτός αυτού, έχω την εντύπωση ότι είναι ελάχιστα ενημερωμένοι για την πάθησή σου. Μη στενοχωριέσαι, σιγά σιγά τα πράγματα θα βελτιωθούν, αν μη τι άλλο δε θα υποφέρεις τόσο.