και εδώ δεν έχει ύπνο...μας ξέχασε απόψε ο Μορφέας...και μας έφαγαν και οι σκέψεις...
Printable View
και εδώ δεν έχει ύπνο...μας ξέχασε απόψε ο Μορφέας...και μας έφαγαν και οι σκέψεις...
Δε με πειράζει αυτό ... μετά από δυόμισι έτη πραγματικής αϋπνίας , μου έμειναν κάτι κατάλοιπα... αλλά καμιά σχέση με πριν.
Με την ευκαιρία διαβάζω ή βλέπω καμιά ταινία και ξεκουράζομαι. Η καλή παρέα όμως πάντα είναι ευπρόσδεκτη.
πραγματικής αϋπνίας; δηλαδή (ελπίζω να μην γίνομαι αδιάκριτη)
αν κ εγώ με τον ύπνο δν τα χω καλά, χθες σημείωσα απουσία στο φόρουμ που βλέπω οτι είχε κίνηση από άυπνους συμπάσχοντες. πρέπει να κάνουμε κ ένα τόπικ για την αυπνία πολλές φορές νιώθω κεγώ οτι έχω να κοιμηθώ χρόνια.
το ειρωνικό της υπόθεσης είναι οτι χθες που βγήκα έξω λόγω γενεθλίων φίλης μου, ο μορφέας ξαφνικά χτύπησε κ ήθελε να με πάρει ,όποια δεν έχει ύπνο συστήνω κοινωνικές εξόδους με οινοποσία κ ντάμπα ντούμπα. εμένα μου φέρνουν ύπνο πάντως ,είμαι ένα βήμα πριν την σύνταξη κ τα τριάντα δεν ταχω κλείσει. :(
α σημειωτέον εκεί που πήγαμε για κάποιο λόγo είχε κόσμο μέσο όρο ηλικίας τα 55. τι χορό ρίχνανε κ τι κέφι δν μπορώ να περιγράψω! ένα ακόμη παράδειγμα για μένα οτι τελικά είσαι αυτό που νιώθεις κ η εμφάνιση, οι ηλικίες ,οι ταμπέλες δεν πρέπει να κατευθύνουν την διάθεση!
Να σαι καλά Μαντάμ μου μου, γέλασα με την καρδιά μου. Είμαι 44 ... άρα κάπου ενδιάμεσα ίσως; Δε μου αρέσει καθόλου η δυνατή μουσική στις εξόδους μου. Νυχτοπούλι ήμουν από μωρό. Αλλά πέρασα και στάδια να χαλάει η χημεία του εγκεφάλου μου από την έλλειψη ύπνου. Ενώ γυμναζόμουν κι ήμουν 75 κιλά λιγότερο, είχα αρρυθμίες και ζαλάδες και διαγνώστηκε η αιτία απ' τις αϋπνίες. Τελικά ενέδωσα πέρσι σε αντικαταθλιπτικά, ως αγωγή όμως για το νεύρο της μέσης μου. Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι και μου μειναν τα αντικαταθλιπτικά που κατά κάποιο τρόπο ρυθμίζουν λίγο τις ώρες του ύπνου μου. Από 2 με 3 κοιμάμαι 5 με 6 και καμιά φορά και 8 ώρες, Κυριακή μας.
Καλή η ιδέα του τόπικ των άυπνων...
Καλά, κι εγώ έτσι είμαι! Άστα να πάνε!Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
...όποια δεν έχει ύπνο συστήνω κοινωνικές εξόδους με οινοποσία κ ντάμπα ντούμπα. εμένα μου φέρνουν ύπνο πάντως ,είμαι ένα βήμα πριν την σύνταξη κ τα τριάντα δεν ταχω κλείσει. :(
Άμα πάει 12 μιση κοιμάμαι όρθια όσο δυνατή μουσική κι αν έχει.
Δυστυχώς έχω γίνει ανέκδοτο στην παρέα που βγαίνω καμιά φορά (πολύ σπάνια)! :blush:
Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτό!!Quote:
Originally posted by Μαντάμ σου σου
α σημειωτέον εκεί που πήγαμε για κάποιο λόγo είχε κόσμο μέσο όρο ηλικίας τα 55. τι χορό ρίχνανε κ τι κέφι δν μπορώ να περιγράψω! ένα ακόμη παράδειγμα για μένα οτι τελικά είσαι αυτό που νιώθεις κ η εμφάνιση, οι ηλικίες ,οι ταμπέλες δεν πρέπει να κατευθύνουν την διάθεση!
medousa ο ύπνος τρέφει τα μωρά δν λένε? αφού το διόρθωσες το θέμα πάλι καλά μεγάλη υπόθεση!
εγώ ήμουν ανέκαθεν πρωινός τύπος. μετά κατάλαβα οτι δν είμαι κανένας τύπος. επειδή κάθε μέρα ξυπνάω 6 κ τέταρτο(μαζί με τον γαλατά) να πάω στην δουλειά πέφτω στο κρεββάτι το αργότερο 1130. κ εκεί αρχίζει το πάρτυ. στριφογυρίζω απο δω στριφογυρίζω απο κει. σηκώνομαι τουλάχισοτν 3-4 φορές για τουαλέτα, με πιάνει ύπνος ξυπνάω γιατί θυμάμαι κάτι οτιδήποτε που με αγχώνει με ταχυκαρδείες κ μετά ξανακοιμάμια από εξάνλτηση σκέψεων. ένας γολγοθάς. καίω ππιο πολλές θερμίδες στον ύπνο μου απότι στον ξύπνιο μου.
λένε οτι όσοι έχουν αυπνίες νιώθουν οτι κοιμούνται λιγότερες ώρες απότι στην πραγματικότητα,μιας κ δν είναι ύπνος αυτό αλλά αφασία.
καμιά φορά μπαίνω σε πρόγραμμα ,όταν ξεκολλάω στην διάρκεια της μέρας από στατικότητα κ κάνω δουλειές του ποδαριού κ άσκηση, ο ύπνος μου βελτιώνεται αν κ υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να με πιάσει υπερένταση. έχω προσπαθήσει να κόψω κ τον καφέ αλλά μετά είμαι σαν ζόμπι κ την μέρα κ την νύχτα. νομίζω οτι αν το βάλω πρόγραμμα θα τα καταφέρω αλλά σκόρπια όλα φίρδιν μίγδιν ατάκτως ειρημένα στην ζωή μου, στο μυαλό μου.
Το διόρθωσα... δίνω στον εαυτό μου ένα δεκάωρο με δωδεκάωρο για να προλάβω να κοιμηθώ τις μισές ώρες. Αυτό με την τουαλέτα, άλλο μαρτύριο. Απλά αντί να σκάω, όσο δε νυστάζω διαβάζω ή βλέπω ταινίες μέχρι ν' αποκοιμηθώ. Η άσκηση δε μου κανε καμία διαφορά. Ούτε το σεξ. Ούτε ύπνος αγκαλιά.
Τι στην κόλαση θέλει το σύστημά μου; Ξέρει κανείς;
Καφέ μόνο έναν ντεκάφ γτ κάνω και ομοιοπαθητική για τον ύπνο............................... :fake sniffle:
Κορίτσια μου, εσείς δε με ξέρετε καιρό όσο παλιότερα μέλη. Όταν μιλάμε για ύπνο, ήρθατε στην ειδικό. Παλιότερα το τόπικ της Ναταλίας που τώρα λέγεται ΧΡΩΜA ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, άλλαζε κατά καιρούς ονόματα για να μη βαριόμαστε η τσουπροπαρέα που ξημεροβραδιαζόμασταν γράφοντας. Όταν λοιπόν το ονομάσαμε ΣΤΡΟΥΜΦΟΧΩΡΙΟ (ή κάπως έτσι, δε θυμάμαι τώρα) και πήρε η καθεμία το στρουμφάκι της , μαντέψτε ποιο ήμουν εγώ: ο Χουζούρης βέβαια!
Όπου Μακ, βλέπε νύστα. Ο δε Μορφέας, ο καλύτερος μου γκόμενος... Μπορεί από σπουδές να έχω μόνο πτυχίο ΑΕΙ αλλά στον ύπνο έχω διδακτορικό, τι διδακτορικό δηλαδή, μεταδιδακτορικό έχω κάνει! Όσο με θυμάμαι, και μικρή και μεγάλη (τα πάτησα τα 40 φέτος), και παχουλή και αδύνατη, όλο νύσταζα. Κάποια στιγμή πίστεψα πως νυστάζω επειδή, ίσως λόγω υπερφαγίας, κλάταρε το σύστημα. Ή επειδή είχα υπνικές άπνοιες. Ή επειδή κάποια περίοδο είχα κατάθλιψη. Όμως και τώρα που έχω φυσιολογικό βάρος , και έφυγε και η υπνική άπνοια, έχω ξεπεράσει (ελπίζω) και την κατάθλιψη, όλο νυστάζω! Κοιμάμαι δε και το μεσημέρι, στο ενδιάμεσο δηλαδή του ωραρίου μου πρωινής και απογευματινής εργασίας και χαράς, κοιμάμαι και από τις 10 το βράδυ!
Και συνδυάζοντας αυτό που γράφει και η Μαντάμ Σουσού, "να ακόμη παράδειγμα για μένα οτι τελικά είσαι αυτό που νιώθεις κ η εμφάνιση, οι ηλικίες ,οι ταμπέλες δεν πρέπει να κατευθύνουν την διάθεση!", έχω να προσθέσω το εξής: η αγάπη μου, ο άντρας που ζω μαζί και αγκαλιάζω κάθε βράδυ, είναι κατά πολύ μεγαλύτερος μου, κατά πολύυυυυυ όμως, και πιστέψτε με, η ενέργεια του είναι σαφώς μεγαλύτερη από τη δική μου, έχει οίστρο και όρεξη για ζωή σαφώς μεγαλύτερη από πολλούς άντρες και γυναίκες που έχω γνωρίσει και έχουν κατεβάσει ρολά νωρίς... Ίσως λόγω ηλικίας να έχει ρίξει λίγο τους ρυθμούς του, αν τον είχα γνωρίσει πριν 20 χρόνια που έστιβε την πέτρα και ροβολούσε τις στράτες αυτού του κόσμου, μάλλον θα αδυνατούσα να ακολουθήσω!
Μάλλον κανα υπνάκο θα έριχνα...
:lol:
Μακ... ζηλεύω... Αλλά οκ. Απ την άλλη, δε θα χα διαβάσει τόνους βλακείας κι ευφυίας όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς τις αυπνιούλες μου. ( το υποκοριστικό για να τις εξευμενίσω) Προσπαθώ να δω το θετικό και να πάω και λίγο όπου με πάει. Δεν είναι όλοι και όλα ίδια.
Κι επειδή είχα εμπειρία και από σύντροφο με εξάρτηση που έπινε τα ηρεμιστικά σαν καραμέλες... τα υπνωτικά και τα ηρεμιστικά μου προκαλούν φόβο και πόνο και ούτε να τ΄ακούσω. Μια χαρά. Αντί να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο, απλά αλλάζω κατεύθυνση και συνεχίζω... :smilegrin:
Δευτεριάτικες ηλιόλουστες καλημέρες κι από μένα!Quote:
Originally posted by Medousa
Έχασα εξίμισι κιλά λύπης που κουβαλούσα τόσο καιρό ...
Μόλις διάβασα το τόπικ από την αρχή κι ανάμεσα στα πολλά όμορφα κι ενδιαφέροντα που διάβασα
αυτό που μου έμεινε από σένα,Μέδουσα και μου γέννησε χαμόγελο είναι η λύπη,που ελάφρυνες!
Χάρηκα πολύ με όλα τα παιδιά που έσπευσαν να σου σταθούν υποστηρικτικά,με τον γενναιόδωρο τρόπο
που κι εσύ ανταποκρίθηκες,γέμισα από γλαφυρές Μακοεικόνες (σκέφτηκα άλλη μια φορά πως πρέπει
οπωσδήποτε ν'αρχίσει να γράφει όσα κρύβει μέσα του αυτό το πλάσμα) κι έρχομαι να μπω κι εγώ στην παρέα.
ΑΡΧΙΚΑ χαίρομαι πολύ που σου μίλησε έτσι ο γιατρός που επισκέφτηκες καθώς και που η αναμονή είναι διετής
γιατί δε θα ήθελα να έκανες την επέμβαση εκεί,στην περίπτωση πάντα που θ'αποφάσιζες να προχωρήσεις σε κάτι τέτοιο...
Θα ταχθώ με τον Στελάρα,παρόλο που πλέον έφυγε από κει ο κορυφαίος επικεφαλής γιατρός με τη μεγαλύτερη εμπειρία
αυτού του είδους επεμβάσεων στη χώρα μας,καθώς η ομάδα που έμεινε είναι εκείνη που επίσης συμμετείχε τόσα χρόνια
στα αναρίθμητα δυστυχώς περιστατικά ανθρώπων που κατέθεσαν εκεί την αδυναμία και την ελπίδα τους (κι εγώ ανάμεσά τους).
Πάντως θυμάμαι κι εγώ πόσο είχα δυσκολευτεί να πάρω την απόφαση της πρώτης βαριατρικής επέμβασης στα 180 κιλά,11 χρόνια πριν.
Ήταν μεγάλη σφαλιάρα στον εγωισμό μου,την αίσθηση παντοδυναμίας κι αυτάρκειάς μου να ζητήσω από χέρι ξένου ανθρώπου να επέμβει
μέσα μου στο χέρι του Θεού,που με έπλασε όπως όλους τους άλλους(άσχετα αν εγώ με είχα μεταμορφώσει κάπως διαφορετική από τους άλλους).
Τότε είχα ακουμπήσει στη λέξη "αναστρέψιμη επέμβαση"-ήταν βέβαια και η μόδα του τότε-και διάλεξα τον δακτύλιο,που ήταν η αρχή
των μεγάλων προβλημάτων μου.Το μόνο σίγουρο ήταν πως αν και ήμουν αντικειμενικά για δραστικότερες επεμβάσεις,δεν ήμουν σε καμία περίπτωση
ψυχολογικά έτοιμη γι'αυτές.Ακολούθησαν δυο ακόμη παραχωρήσεις για να έρθει πρόσφατα η τέταρτη επέμβαση,αυτή που χρόνια αρνιόμουν.
Όταν την αποφάσισα -με βαριά πάντα καρδιά- μέτρησε η αγάπη μου για τη ζωή.Στάθμισα την ποιότητα της ζωής που είχα,υπέκυψα στην πίεση
των γονάτων μου που επαναστάτησαν και αρνιόντουσαν να με σηκώνουν και ζύγισα τα ενδεχόμενα οφέλη με τη ζημία,που ήδη έπαιρνε την κατρακύλα.
Καλά δεν είμαι ούτε τώρα,φοβάμαι πως θα έχω προβλήματα υγείας μακροπρόθεσμα από αυτήν μου την επιλογή,ήδη πληρώνω ένα μικρό της τίμημα,
αλλά μέσα μου και έξω μου για να είμαι ειλικρινής,είμαι πιο ανάλαφρη κι αισιόδοξη για όσα μου επιφυλάσσει η ζωή μου.Κάθε άλλωστε απόφαση,
που καλούμαστε να πάρουμε είναι μια νίκη για όσα μέσα απ'αυτήν κερδίσουμε και μια απώλεια όσων θυσιάζουμε για χάρη της...Κάτι αφήνουμε πάντα
και προχωρούμε...αλλιώς η στασιμότητα βαλτώνει επικίνδυνα...Ό,τι κι αν αποφασίζουμε κάθε μέρα που μας ξημερώνει,ευχή μου να έχουμε τη δύναμη
ν'αφήνουμε πίσω μας αυτό που δεν χωρά πλέον στις αποσκευές μας...Ούσα τελειομανής και πλεονέκτρα,ακόμη δυσκολεύεται η μανία μου,που τα θέλει όλα!
Αλλά αρκετά με τα δικά μου...Νιώθω πως είσαι σε πολύ καλό δρόμο φροντίδας του εαυτού σου...πηγαίνεις σε ψυχολόγο,ξεκινάς και με φευγάτο διατροφολόγο,
ομοιοπαθητική διαβάζω,λίγη υποστηρικτική χημεία,ενδοσκόπηση αρκετή διακρίνω καθώς και εδώ μοίρασμα,εργασία και χαρά δια βίου μάθησης...σύπερ όλα!
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν το βάζεις κάτω κι έτσι που έχεις στενά μαρκάρει από παντού,βλέπω πολλά ακόμη κιλά λύπης να ελευθερώνονται στη στρατόσφαιρα!
Μακρύς ο δρόμος της λύτωσης ναι και μάλλον ισόβιος,αλλά αν αναλογιστούμε πόσα χρόνια μας πήρε να πλέξουμε το συρματόπλεγμα ασφυκτικά γύρω μας,
έχει μια λογική και μια αρμονία ως προς τον κόπο και το χρόνο που απαιτεί ο απεγκλωβισμός αυτός...Και -κακά τα ψέμματα- είναι άλλος ένας άθλος κατάκτησης
προσωπικής το να μην υπάρχει ένα μαγικό κουμπί-τζίνι των θαυματουργών επιθυμιών...Εγώ τουλάχιστον έται το βιώνω κι απολαμβάνω τα βήματα της ωρίμανσής μου.
Σου εύχομαι από καρδιάς τα καλύτερα,τα οποία μόλις πιστέψουμε πως τα αξίζουμε με έναν φαινομενικά μαγικό τρόπο τ' αξιωνόμαστε κιόλας!Φιλιά σε όλη την παρέα!
Καλημέρες και καλή βδομάδα κι από μένα, αν και με μια γριπούλα με πυρετούλη που με κάνει λίγο...καυτή :cul:
Ναντίν, είναι πάρα πολύ όμορφα κι εύστοχα όλα όσα έγραψες. Αυτό που μου ξεσήκωσε όμως το ποστ σου είναι το κομμάτι της παντοδύναμης τέλειας. Είναι αλήθεια πως επειδή είμαι δυναμική κι έχω μάθει να λύνω τους κόμπους, κάποιες φορές ξεχνώ την ανθρώπινή μου υπόσταση.
Την βαριατρική τη βλέπω σα λύση, αλλά μέχρι να κατασταλάξω και να καταθέσω τα χαρτιά μου δε θέλω να πάει χαμένος ο χρόνος μου. Η ψυχολογική υποστήριξη με βοηθάει να συμμαζεύω τα υπερφαγικά μου επεισόδια και να μαι πιο ελαστική με μένα.Κι ενώ το μυαλό μου κολλάει κάποιες φορές σε μια κατεύθυνση, μια επιφοίτηση να την πω, μια φλασιά, με ξεκολλούν και βλέπω το φως, ενίοτε. Κρυφή μου επιθυμία δεν παύει να ναι να προλάβω να φτάσω σ'ένα σημείο, όπου θα μου αρνηθούν τη βαριατρική λόγω χαμηλού ΒΜΙ... λέμε τώρα. Πάντως το Ρίο είναι σίγουρα αυτό στο οποίο θα πάω στο επόμενο ραντεβού μου.
Αυτά προς το παρόν! :cul:
Λοιπόν σήμερα έχω ρίξει το διάβασμα της εβδομάδας... ( καλά να πάθω, που με τη γρίπη επαναπαύτηκα και τα φόρτωσα στον πετεινό) και προβλέπεται και εκούσιο ξενύχτι για να προλάβω την αυριανή ημερομηνία και συγχρόνως να προλάβω να πάω να ζυγιστώ και το πρωί... Πώς τα καταφέρνω κάποιες φορές, απορώ κι εγώ η ευφυέστατη :P
Καλό απόγευμα σι ούλνοι σας.
Ε καμία φορά κι εμείς οι ευφυέστατοι άνθρωποι Medousa δεν υπολογίζουμε σωστά το χρόνο μας.. Είναι που είμαστε υπεράνω τόπου και χρόνου!!
Καλή επιτυχία για αύριο :)
Ναι... η ανωτερότης μας έφαγε! :)Quote:
Originally posted by marulenia
Ε καμία φορά κι εμείς οι ευφυέστατοι άνθρωποι Medousa δεν υπολογίζουμε σωστά το χρόνο μας..
Σ΄ευχαριστώ.
Να δούμε πότε θα χορτάσει η ρουφ η ανωτερότητα :question:
Καλό μήνα κι από δω...ι
Μετράμε ένα κιλό λύπης μείον ακόμη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
<3 <3 :) :)
Υπέροχα! Σκέψου κοντεύεις να αλλάξεις δεκάδα! Ο Δεκέμβρης σε βρίσκει με απώλεια! Μπράβο! :thumbup:
Kαλημέρες!!! Η Μεδουσίτσα απλώς τέλεια! :thumbup:
Ροζ και χαμογελαστή σαν τη δική μας Μέδουσα!!
Νά'τα , νά'τα, πάει άλλο ένα! Μακριά και αγαπημένοι!Quote:
Originally posted by Medousa
Καλό μήνα κι από δω...ι
Μετράμε ένα κιλό λύπης μείον ακόμη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
<3 <3 :) :)
Μέδουσα, υποδέχτηκες τον πιο όμορφο μήνα του χρόνου με χαμόγελο!
Καλά διαβάσματα,καλά ονειρέματα!
Εντάξει. Δεν είμαι πάντα στις καλύτερές μου... Ποιος είναι άλλωστε και γτ θα πρεπε; Κι ώρες ώρες νιώθω πως είναι πολύ βαρύ το φορτίο μου! Πώς τα χω καταφέρει ως τώρα; Τι να πω; Λες κι όταν δεν μπαίνω στη διαδικασία της υπερφαγίας, ξαφνικά ξεθολώνει το τοπίο και οι καθρέφτες δείχνουν την πραγματική μου εικόνα (των 190 πλας κιλών μου) και δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς έχω φτάσει εδώ. Σα να ξυπνάω μια μέρα και να είμαι αλλιώτικη, χωρίς να έχω συμμετάσχει πριν στη διαδικασία της αλλαγής μου. Σα να παίρνω απόσταση από μένα όταν τρώω και ναρκώνομαι και μετά βλέπω τι γινόταν κατά τη διάρκεια της 'νάρκωσής μου' !!!
Είμαι καλά και αισιόδοξη πως θα παν καλύτερα τα πράγματα με όλο αυτό το ΄χάρτινο παραπέτασμα΄όπως σοφά είπε ο Τάσος. Κουβαλάω όμως και μια θλίψη τόση δα για όσα στέρησα πολλά χρόνια απ' τον εαυτό μου! Έστω... έχω χρόνια μπροστά μου πάλι για άλλα.
Καλό βράδυ σε όλους.
Medousa μου καλημέρα!
Τα συναισθήματα που νιώθεις τα έχω νιώσει και εγώ για μένα τον τελευταίο καιρό!
Θα σου πω μόνο αυτό:
Δεν υπάρχουν χρόνια που "πήγαν χαμένα"!
Υπάρχουν μόνο χρόνια ευτυχίας που είναι μπροστά μας και που περιμένουν να τα ζήσουμε!!
Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να σκεφτόμαστε το παρελθόν λέγοντας "και αν δεν είχε γίνει αυτό...".
Η ζωή είναι ΤΩΡΑ!
:thumbup:
Από χθες που έγραψες αυτό το μήνυμα, Μέδουσα, δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου...
Κι εγώ το νιώθω αυτό..Quote:
Originally posted by Medousa
Λες κι όταν δεν μπαίνω στη διαδικασία της υπερφαγίας, ξαφνικά ξεθολώνει το τοπίο και οι καθρέφτες δείχνουν την πραγματική μου εικόνα (των 190 πλας κιλών μου) και δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς έχω φτάσει εδώ. Σα να ξυπνάω μια μέρα και να είμαι αλλιώτικη, χωρίς να έχω συμμετάσχει πριν στη διαδικασία της αλλαγής μου. Σα να παίρνω απόσταση από μένα όταν τρώω και ναρκώνομαι και μετά βλέπω τι γινόταν κατά τη διάρκεια της 'νάρκωσής μου' !!!
Σα να μίλησες και για μένα...
Ας πούμε ξέρω ότι σε περίοδο επτά ετών πήρα 24 κιλά.
Ξέρω ότι ήταν το πρώτο χρονικό διάστημα που τα πήρα αυτά τα κιλά, αλλά το πως, το γιατί και το πότε είναι τόσο θολά στο μυαλό μου. Σα να μην ήμουν εγώ που έτρωγα και καθόμουν. Που υπερέτρωγα και υπερκαθόμουν. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Όσο έκανα υπερφαγικά δεν δεχόμουν ότι πήρα βάρος.
Όταν μου μίλαγαν συγγενείς και φίλοι θύμωνα μαζί τους με τα σχόλια τους.. Δε με έβλεπα που νταρντάνευα....
Άρνηση, άρνηση, άρνηση.
Και κάτι τέτοια με κάνουν να σκέφτομαι ότι ναι εν τέλει η υπερφαγία, ο φάυλος κύκλος της γλυκόζης που λένε μερικοί εδώ μέσα, η υπερκατανάλωση υδατανθράκων μου θυμίζουν άλλους εθισμούς.
Όπως αυτούς από το αλκοόλ, και τον τζόγο...
Εθισμούς που σε αφήνουν ένα συναισθηματικό και σωματικό ράκος: αποκλεισμένο συχνά από τον έρωτα, τις κοινωνικές σχέσεις, το επάγγελμα των ονείρων σου, και κάθε άλλο όνειρο σου δηλαδή. Είτε αυτό είναι η τεκνοποιία, η καταξίωση στον τομέα σου ή απλά ένας καλός βραδινός ύπνος.
Φυλακισμένα άτομα στη χαμηλή αυτοεκτίμηση και το αυτο-μαστίγωμα, κάνοντας κακό στον ίδιο τον εαυτό και στην οικογένειά ... Σέρνοντας πολλές φορές στον εθισμό αγαπημένα πρόσωπα όπως το ταίρι ή τα παιδιά...
Χαίρομαι που είσαι αισιόδοξη. Αυτό δείχνει ότι κατάφερες και βγήκες από το καταστροφικό "γύρω-γύρω όλοι"... Ναι, έχασες κάποιο χρονικό διάστημα από τη μέχρι τώρα ζωή σου. Αλλά κατάφερες και βγήκες από αυτό. Δυνατή κι αγέρωχη. Συνειδητοποιημένη και χαμογελαστή. Ό,τι και να σου συμβεί από δω και πέρα κρύβεις μέσα σου μια σοφία και μια νίκη σε έναν μεγάλο πόλεμο. Υπάρχουν πολλές μάχες που θα χάσουμε, αλλά δε θα είμαστε ποτέ ξανά εκείνοι οι άνθρωποι.. Τώρα ξέρουμε και θα βρούμε τρόπο να μπορέσουμε...
Ναι έτσι είναι Μαντζουράνα ... το ξέρω.
Μαρουλένια με συγκίνησε βαθύτατα αυτό που γραψες. Σ' ευχαριστώ.
Τα χρόνια που πέρασαν, πέρασαν και φύγαν. Καλά, κακά, όπως κι αν τα ζήσαμε το μόνο που μετράει είναι αν μας έκαναν σοφότερους ή όχι. Αυτά που έρχονται έχουν σημασία.
Δεν ξέρω ούτε έναν που να μην κοιτάζει πίσω τη μέχρι τώρα ζωή του και να μην πιστεύει πως κάτι θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερα.
Όταν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις,όχι μόνο για τα σημαντικά αλλά και για όσα εκείνη τη στιγμή,που αγνοούμε τις συνέπειές τους,
υπολογίζουμε ως ασήμαντα,κάθε πράξη ή παράλειψή μας βασίζεται στο ποιοί είμασταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή,πώς επεξεργαζόταν
ο εγκέφαλος μας τις πληροφορίες,ποιές λογίζαμε ως ανάγκες μας σε προτεραιότητα. Οι προσλαμβάνουσες,τα συγκριτικά μεγέθη,όλα είναι
πολύ διαφορετικά σήμερα,όπως ακριβώς και τα σημερινά θα διαφέρουν από εκείνα των επόμενων δεκαετιών,αν αξιωθούμε να τις ζήσουμε.
Όλα γίνονται για κάποιον λόγο,ακόμη κι αν δε μας είναι συνειδητός τη στιγμή που τα ζούμε και μόνο όταν πάρουμε χρονική και συναισθηματική
απόσταση μπορούμε να διακρίνουμε όλες τις αποχρώσεις τους καθαρότερα.
Πολλά θα είχα κάνει κι εγώ διαφορετικά κυρίως ως προς το θέμα του βάρους μου,αλλά δε μετανιώνω για τίποτα -όσο κι αν ακόμη μου κοστίζουν-
καθώς είναι κομμάτι μου αναπόσπαστο,που καθορίζει και το ποιά είμαι σήμερα. Να πάρω όλη τη σοφία της μέχρι τώρα εμπειρίας και να την αξιοποιήσω
στο έπακρο,είναι κάτι όχι απλά θεμιτό,αλλά νιώθω πως τουλάχιστον αυτό για όσα πέρασα μου το οφείλω. Το ξέρω πως κάποια πράγματα έχουν χαθεί
ανεπιστρεπτί...όχι μόνο ευκαιρίες που δε θα ξαναπροκύψουν,αλλά και όνειρά μου που θάμπωσαν και πια δε μου γυαλίζουν τη λαχτάρα. Κι όσα είναι
από τα παλιά να πραγματοποιηθούν,πάλι δε θα είναι το ίδιο στο νέο χρονικό πλαίσιο,που ενδεχομένως πραγματωθούν. Θέλει δύναμη να τ' αποδεχτείς
όλα αυτά και με αισιοδοξία και λαχτάρα για όσα έρχονται να προχωρήσεις,χωρίς να γυρνάς το βλέμμα σου πίσω,ρισκάροντας να πετρώσει το παρόν σου.
Ασφαλώς και θα έρθουν και μεγαγχολικές στιγμές και στενάχωρες σκέψεις,αλλά μέχρι εκεί. Προς Θεού,όχι ενοχές ούτε μεταμέλεια! Αυτό που λειτουργεί
σε μένα τουλάχιστον βοηθητικά είναι η γνώση του γιατί συνέβη ό,τι συνέβη,η οποία εν μέρει εξηγεί και όσες φορές ο απόηχος του παρελθόντος σκιάζει
και το σήμερα. Όλοι κάτι καλούνται να διαχειριστούν στη ζωή τους. Σ'εμάς είναι αυτό και καλώς μας ήρθε,όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να ήταν κάτι
πολύ σοβαρότερο,κάτι που δε θα ήταν στο χέρι μας να αλλάξουμε,αλλά και γιατί μέσα από αυτό διδαχτήκαμε πάρα πολλά,έστω με οδυνηρό τρόπο.
Κι ό,τι χαράκτηκε με αίμα μέσα σου,είναι αυτό που μένει ανεξίτηλο και πραγματικά κατέχεις τη γνώση του.
Σκέφτομαι πως θα είχα μια εντελώς διαφορετική ζωή αν δεν είχα επιπλέον βάρος.Θα είχα μεγάλα παιδιά,θα είχα πιο δραστήρια επαγγελματική
και προσωπική ζωή,θα είχα άλλον σύντροφο,ίσως να ζούσα αλλού,θα σχετιζόμουν (και) με άλλους ανθρώπους,θα είχαν γίνει άλλες ζυμώσεις μέσα μου...
Θα ήμουν όμως ευτυχισμένη; Υποθέτω πως θα ήταν ίσως καλύτερο αυτό το σενάριο από αυτό που ζω με τους σωματικούς και ψυχικούς του πόνους,
αλλά ξέρω πραγματικά αν όλα αυτά θα εξασφάλιζαν την αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία,που δείχνουν να υπόσχονται; Δε θα το μάθω ποτέ πραγματικά,
αλλά οι πιθανότητες λένε πως και τότε κάτι θα μου έλειπε,κάτι θα με πίεζε,κάτι θα ήταν λιγότερο φανταχτερό στην καθημερινότητά του απ'ό,τι είναι
στην ονειροπόλησή μου. Είναι η φύση μου αχάριστη κι ανικανοποίητη; Πρόκειται για κανόνες στο παιχνίδι της εξέλιξης και της βελτίωσης πέρα από μένα;
Μπορώ ν'αναρρωτιέμαι αιώνες και πάλι άκρη να μη βγάζω. Το μόνο που μπορώ να κάνω και περνά από το χέρι μου είναι να διαχειριστώ με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο (που και πάλι) σήμερα μπορώ τα δεδομένα που έχω,στοχεύοντας όσα επιθυμώ να κατακτήσω. Αυτή που σήμερα είμαι,κουβαλόντας μέσα μου
αυτήν που υπήρξα ώστε μαζί να συναντήσουμε αυτή που νιώθουμε πως προοριστήκαμε να γίνουμε. Αυτό. Συνεχίζουμε δυνατά με κάθε μας νέα ανάσα!
Quote:
Originally posted by NADINE
Το ξέρω πως κάποια πράγματα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί... όχι μόνο ευκαιρίες που δε θα ξαναπροκύψουν, αλλά και όνειρά μου που θάμπωσαν και πια δε μου γυαλίζουν τη λαχτάρα. Κι όσα είναι από τα παλιά να πραγματοποιηθούν, πάλι δε θα είναι το ίδιο στο νέο χρονικό πλαίσιο, που ενδεχομένως πραγματωθούν. Θέλει δύναμη να τ' αποδεχτείς όλα αυτά και με αισιοδοξία και λαχτάρα για όσα έρχονται να προχωρήσεις, χωρίς να γυρνάς το βλέμμα σου πίσω, ρισκάροντας να πετρώσει το παρόν σου.
Εγώ αυτό έχω πάθει. Έχω πετρώσει...
Σήμερα για πρώτη ίσως φορά στην ενήλικη ζωή μου είδα μια ζυγαριά (όσο λάθος κι αν ήταν η μέτρησή της) να με δείχνει 80,0kgr. Έφτασα στον στόχο μου;! Και είπα "Ε και;"
Νομίζω πως αν ήμασταν μηχανές, θα ταν απλά τα πράγματα αλλά κι ανούσια. Ποιο το ενδιαφέρον να ζεις μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει χωρίς να σκοντάψεις, να γελάσεις, να θυμώσεις και ούτω καθεξής;
Και βέβαια είναι πολύ σημαντικό και δύσκολο ν΄αρνηθώ να με στοιχειώσει ένα παρελθόν (που εξυπακούεται πως θα είναι μες στα λάθη ) κι ακόμη περισσότερο να το ενσωματώσω σε ένα παρόν με άλλη χροιά. Να μην είναι η στιγμή που πέρασε και χάθηκε τόσο σημαντικότερη απ' αυτή που κέρδισα και είμαι σήμερα ανάμεσά σας. Κι όταν πετρώνω... (αν και ως Μέδουσα οι άλλοι είθισται να πετρώνουν στο βλέμμα μου) να ξέρω πως είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας. Κι ας είναι ανούσιο να μαι 78 κιλά ως προς κάποια κομμάτια ονείρου που έφυγαν ανεπιστρεπτί με το πέρασμα των δεκαετιών. Είναι ουσιαστικό που είμαι εδώ.Όπως πολύ εύγλωττα ειπώθηκε:
¨...Ό,τι και αν σε πληγώνει...ό,τι και αν σε ρίχνει και σε βγάζει απ το δρόμο σου βρες τη δύναμη να το παλέψεις...και αν νομίζεις ότι δεν έχεις το κουράγιο..ότι δεν το αντέχεις...ότι δεν είσαι τόσο δυνατός...τότε προσπάθησε ακόμα περισσότερο..πίστεψέ το..φώναξε δυνατά ότι μπορείς, ότι θα τα καταφέρεις..και τότε μια λάμψη θα διακρίνεις στα μάτια σου..και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεσαι...¨
Σας ευχαριστώ για την όμορφη παρέα εδώ, τα ωραία σας μυαλά και τις ακόμη ομορφότερες ψυχούλες σας.
Και αφιερώνω... Σήμερα...
http://youtu.be/rRtgUyuGcD4?list=RDrRtgUyuGcD4
Τι σηματοδοτεί για σένα αυτός ο αριθμός;Quote:
Originally posted by baklavas
Σήμερα για πρώτη ίσως φορά στην ενήλικη ζωή μου είδα μια ζυγαριά
(όσο λάθος κι αν ήταν η μέτρησή της) να με δείχνει 80,0kgr.
Έφτασα στον στόχο μου;! Και είπα "Ε και;"
Τι πίστευες πως θα τον συνόδευε,που δείχνει να σε απογοήτευσε;
Δεν πίστευα ότι θα τον συνόδευε κάτι...
Το γεγονός ότι κατάφερα να τιθασεύσω την λαιμαργία μου για 2,5 χρόνια είναι αρκετά σημαντικό για μένα. Δεν έχασα όλα τα παραπανίσια κιλά μου με σωστή διατροφή αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο κομμάτι έγινε με σταθερότητα και προσήλωση στον στόχο, μια παιγνιώδη διάθεση και ένα πείσμα παιδιάστικο αν θες.
Η απώλεια βάρους ήταν, όπως αποδείχτηκε, για μένα ένα -σχετικά- εύκολο κομμάτι γιατί στηρίχτηκε κυρίως στην "απαγόρευση" και όχι στην "δράση". Έμαθα πολλά από αυτό το ταξίδι που ξέρω πως δε θα τελειώσει ποτέ. Απέκτησα γνώσεις αλλά και την σιγουριά πως μπορώ να κάνω κάτι ακόμα που φαινόταν πολύ δύσκολο. Έχω όμως και άλλα πολλά και πιο βαριά φορτία που κουβαλάω στην πλάτη μου. Μόνο που αυτά δεν αλαφραίνουν με στερήσεις δυστυχώς.
Αυτό το ταξίδι για το οποίο έγραψε από πάνω ο φίλος/η φίλη (sorry δεν ξέρω) baklavas είναι όντως χωρίς τέλος.
Γιατί το να χάσουμε βάρος, είναι κομμάτι μόνο της πρόκλησης που δεχόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Οι εφιάλτες, οι νευρώσεις μας, η εμμονική μας προσκόλληση σε συνήθειες που μας τραυματίζουν, είναι τα υπόλοιπα που θα πρέπει να επουλώσουμε. Και όσα από αυτά προηγήθηκαν της αύξησης του βάρους και όσα μας επισκέφτηκαν εξαιτίας αυτής της αύξησης.
Είμαι και εγώ από εκείνους τους "ρομαντικούς" (aka αφελείς μάλλον σε δεδομένη στιγμή) ανθρώπους που κάποτε θεώρησα ότι με την απώλεια θα έρθω στα ίσα μου, θα απαλύνω τον πόνο της αυτο-απόρριψης, θα μαλακώσω τη φουρτούνα μου, θα βάλω στο mute την εσωτερική μου κραυγή για όσα μου έλειπαν. Όμως το ουρλιαχτό συνέχιζε να κουφαίνει το άδειο μου σπίτι και μετά την απώλεια, τα όνειρα για τις ακάνθινές μου σχέσεις συνέχιζαν να μου στοιχειώνουν τα βράδια, και ένα γιγαντιαίων διαστάσεων παράπονο φόρτωνε την ψυχή μου: γιατί δεν είναι τα πράγματα αλλιώς τώρα που εγώ είμαι αλλιώς.
Μόνο με χρόνο και με δουλειά που έκανα στις σκέψεις και τις πεποιθήσεις μου για τον μακόκοσμό, κατάφερα να αναρρώσω. Να με επαναπροσδιορίσω. Να με "θυμηθώ". Να μου δώσω αυτά που μου έλειπαν πριν μου τα δώσουν και οι άλλοι.
Και τη χαρά για το προσωπικό μας σύμπαν κατά βάση τη δίνουμε εμείς στους εαυτούς μας. Και είναι η βάση μας. Το κέντρο μας είναι αυτή η χαρά και εμείς οι απόλυτοι παραλήπτες. Αν το κέντρο μας είναι οι άλλοι, πια κατανοώ πως αυτόματα εμείς γινόμαστε παρατηρητές και "περαστικοί" από τις ουσιαστικές χαρές.
Όσο εμείς έχουμε αυτο-απέχθεια, δεν νιώθουμε ερωτεύσιμοι και η εικόνα μας ταυτίζεται με ατέλειες, όσο μας υποτιμάμε, μας υπονομεύουμε, δεν ετοιμάζουμε και το σώμα και την ψυχή μας να δεχτεί το καλό που ίσως είναι στο δρόμο να μας βρει.
Πολλή δουλειά, παιδιά. Και κουραστική. Αλλά αναπόδραστη και ζωτική, αν επιθυμούμε να χαρούμε τη ζωή μας.
Μακ με εκφράζουν τόσο πολύ αυτά που τόσο όμορφα περιγράφεις. Τα συγκεκριμένα κομμάτια ειδικά είναι λες και είσαι στο μυαλό μου. Τίποτα δε λύνεται με την απώλεια βάρους. Εκτός από κάποια πρακτικά προβλήματα, όπως το να βρίσκεις ρούχα πιο εύκολα. Αλλάζουμε εξωτερικά πολύ, πολλές φορές σε σημείο που δεν μας αναγνωρίζουμε κιόλας... Πρέπει όμως να αλλάξει κ το μυαλό μας... Για κάποιο λόγο ακόμα και σε καινούρια άτομα που συναντάω αναφέρω το γεγονός ότι κάποτε είχα πολλά παραπάνω κιλα, δε ξέρω γιατί νιώθω ότι οφείλω να το αναφέρω. Ισως σαν μια εξήγηση για την ανασφάλεια μου, ίσως γιατί νιώθω ότι τώρα δεν είμαι ο εαυτός μου αν δεν αναφερθώ στο παρελθόν.... Το θέμα είναι πως το ταξίδι είναι μεγάλο και πως στο τέλος την Ιθάκη μπορεί να τη βρούμε φτωχική, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε λοιπόν και να κατανοήσουμε τι εστί "Ιθάκη" για τον καθένα, για να μη νιώσουμε ξεγελασμένοι!!Quote:
Originally posted by Mak
Είμαι και εγώ από εκείνους τους "ρομαντικούς" (aka αφελείς μάλλον σε δεδομένη στιγμή) ανθρώπους που κάποτε θεώρησα ότι με την απώλεια θα έρθω στα ίσα μου, θα απαλύνω τον πόνο της αυτο-απόρριψης, θα μαλακώσω τη φουρτούνα μου, θα βάλω στο mute την εσωτερική μου κραυγή για όσα μου έλειπαν. Όμως το ουρλιαχτό συνέχιζε να κουφαίνει το άδειο μου σπίτι και μετά την απώλεια, τα όνειρα για τις ακάνθινές μου σχέσεις συνέχιζαν να μου στοιχειώνουν τα βράδια, και ένα γιγαντιαίων διαστάσεων παράπονο φόρτωνε την ψυχή μου: γιατί δεν είναι τα πράγματα αλλιώς τώρα που εγώ είμαι αλλιώς.
Όσο εμείς έχουμε αυτο-απέχθεια, δεν νιώθουμε ερωτεύσιμοι και η εικόνα μας ταυτίζεται με ατέλειες, όσο μας υποτιμάμε, μας υπονομεύουμε, δεν ετοιμάζουμε και το σώμα και την ψυχή μας να δεχτεί το καλό που ίσως είναι στο δρόμο να μας βρει.
Πολλή δουλειά, παιδιά. Και κουραστική. Αλλά αναπόδραστη και ζωτική, αν επιθυμούμε να χαρούμε τη ζωή μας.
Λύνονται και άλλα πολλά πρακτικά προβλήματα... Εγώ μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου χωρίς να πιέζω την κοιλιά μου προσπαθώντας να την τακτοποιήσω ανάμεσα από τα πόδια μου, μπορώ και ανεβαίνω 2 ορόφους σφαίρα και έχω ανέβει μέχρι και 6 όταν βρέθηκα με χαλασμένο ασανσέρ σε ένα σπίτι, τρέχω 100 μέτρα αν με πιάσει η βροχή, δεν ακούω πια το ροχαλητό μου την ώρα που με παίρνει ο ύπνος ή ξυπνάω και πολλά άλλα ακόμα όπως ότι έριξα τα τριγλυκερίδια μου σε φυσιολογικά επίπεδα.Quote:
Originally posted by pink_90
Τίποτα δε λύνεται με την απώλεια βάρους. Εκτός από κάποια πρακτικά προβλήματα, όπως το να βρίσκεις ρούχα πιο εύκολα.
Είναι και κάτι για το οποίο αισθάνεσαι υπερήφανη και θέλεις να το προβάλλεις. Δεν είναι λογικό; Ειδικά σε καινούριες γνωριμίες είναι ανθρώπινο να θέλουμε να παρουσιάσουμε τον καλό μας εαυτό, να είμαστε ευχάριστοι, να γίνουμε αρεστοί, να μας θαυμάσουν κλπQuote:
Originally posted by pink_90
Για κάποιο λόγο ακόμα και σε καινούρια άτομα που συναντάω αναφέρω το γεγονός ότι κάποτε είχα πολλά παραπάνω κιλα, δε ξέρω γιατί νιώθω ότι οφείλω να το αναφέρω.
Παιδιά, μόλις διάβασα αυτά που γράψατε σ' αυτήν εδώ την σελίδα!
Πραγματικά νιώθω σαν να έκανα πολλές ώρες ψυχοθεραπεία!
Με βοηθήσατε πολύ! Όλοι!
Σας ευχαριστώ!
Μπακλαβά ναι αυτό εννοούσα ότι λύνονται κάποια πρακτικά προβλήματα. Απλά εγώ δεν αντιμετώπισα αυτά που αναφέρεις καθώς είμαι 24 χρονών οπότε τα κιλά με επηρέαζαν πιο πολύ ψυχολογικά και όχι τόσο οργανικά. Ναι είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη αλλά δε πιστεύω πως θα θελα να το προβάλλω σαν κατόρθωμα. Δε πιστεύω πως κάποια κοπελίτσα θέλει να την σκέφτονται ως η "χοντρή". Απλά το προβάλλω μάλλον από ανασφάλεια, για να δικαιολογήσω την "χαλάρωσή μου" ή ότι έχω ακόμα κάποια παραπάνω κιλά. Δεν έχω διευκρινίσει το λόγο, ακόμη το ψάχνω...
Το φαινόμενο γιο-γιο είναι ακριβώς αυτό που έχω βιώσει απ τα δεκαπέντε μου και μετά. Οι αποκλίσεις στην αρχή ήταν μικρές, στα πέντε κιλά. Με ύψος ένα κι ογδονταβάλε και με την απόσταση και την πείρα των χρόνων αντιλαμβάνομαι πως μόνο το ίδιο μου το σώμα δεν έφταιγε για όσα βίωνα και του έβαζα να υπόκειται. Νηστείες με μηδέν θερμίδες, να ζαλίζομαι και να λιποθυμώ, αλλά εκεί. Είχα με κάποιο τρόπο αποκτήσει τον έλεγχο του σώματός μου. Και έτσι νόμιζα πως αποκτούσα και έλεγχο της ζωής μου. Όσο μεγάλωνα, ένιωθα κι ένα κενό να μεγαλώνει μέσα μου. Χάνοντας τη γιαγιά μου στα 17 μου, έχασα τη γη απ΄τα πόδια μου. Η μαμά μου ανήλικη και προσκολλημένη στον μπαμπά μου, ακόμη και σήμερα εναλλάσσεται μεταξύ του ρόλου της μεγάλης και της μικρής μου αδερφής. Έχω και μια αδερφή μικρότερή μου... Αλλά ο μπαμπάς μου σχεδόν απών στην εφηβεία μου ή κάποιες φορές ήταν ο μεγάλος εχθρός. Έχω 'χρησιμοποιήσει΄τα κιλά μου ως ένα κάλυμμα απ' τους επίδοξους έρωτες που δε θα με καταλάβαιναν... αλλά πιο πολύ φοβόμουν μην καταλάβουν πραγματικά ποια είμαι. Γτ ποια ήμουν; Ένα σκουπιδάκι που λαχταρούσε να πάρει αποδοχή, επιβεβαίωση και μια ζεστή αγκαλιά. Αλλά γτ να το αξίζω εγώ; Κι ενώ στα επαγγελματικά μου πάντα είχα τον τρόπο μου και ήμουν καλά, στην προσωπική μου ζωή μόνο με φίλους και συγγενείς είχα στενές κι βαθιές σχέσεις.
Σήμερα, μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας, αφήνω πίσω μου κάποιες σχέσεις με άντρες που αγάπησα, έδειξα τον εαυτό μου και ακόμη και αν σήμερα δεν είμαστε μαζί, νιώθω μόνο όμορφα γι αυτούς.
Με ξέρω στα κανονικά μου κιλά και στα υπέρβαρά μου. Το έχω γράψει και πιο πάνω. Κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία της συλλογής κιλών είναι σα να είμαι ναρκωμένη. Για μένα αυτό είναι το μεγάλο θηρίο που έχω να παλέψω, μετά τον έλεγχο των υπερφαγικών μου επεισοδίων ( 40 μέρες σήμερα κι ούτε ένα! φτου να μην αυτοματιαστώ!). Δε με νοιάζει αν είμαι η πιο χοντρή, η πιο ψηλή, η πιο κουτή ή η πιο παράταιρη κάπου. Με νοιάζει να νιώθω πως ταιριάζω με το μέσα μου. Πως δε χάνω την επαφή με την πραγματικότητα για να χτίσω τείχη προστασίας απ΄τους ΄κακούς΄άλλους. Με καίει το να ζήσω όσο περισσότερο μπορώ, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Το τέρας μέσα μου, η σκιά μου ξέρω πως μεγαλώνει όσο δυναμώνει και το φως. Τι δρόμο ακόμη έχω για να το αγκαλιάσω κι αυτό όπως του αρμόζει;
Τι ύψος έχεις Μέδουσα; 1,86;
Θα ήθελα σε παρακαλώ να αλλάξεις τον στόχο σου. Το να πέσεις από τα 201 στα 78 είναι υπερβολικό. Είναι σαν να ξεκινήσει κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του με γυμναστική και να βάλει στόχο να τρέξει μαραθώνιο.
Είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να βάλεις σαν στόχο να πάψεις να είσαι νοσογόνα παχύσαρκη (ΒΜΙ>40). Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι πολύ δύσκολο αλλά και εύκολο ταυτόχρονα. Είναι σίγουρα πιο εύκολο για σένα να χάσεις το25% του βάρους σου από ότι είναι για μένα (επειδή είμαι πιο κοντά στα "κανονικά" μου κιλά). Αν το καταφέρεις θα πάρεις δύναμη, πίστεψέ με. Δε θέλω να σου λέω λόγια που σίγουρα έχεις ακούσει χιλιάδες φορές γι αυτό και σταματάω εδώ το "κήρυγμα" χεχεχε
[quote]Originally posted by baklavas
Τι ύψος έχεις Μέδουσα; 1,86;
Θα ήθελα σε παρακαλώ να αλλάξεις τον στόχο σου.