Κι εγω νομιζα οτι εκανες πλακα ......... ουτε οι Κινεζοι δεν θα σκεφτοντουσαν κατι τετοιο , επεται το μαρτυριο της σταγονας νερου ....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Printable View
Κι εγω νομιζα οτι εκανες πλακα ......... ουτε οι Κινεζοι δεν θα σκεφτοντουσαν κατι τετοιο , επεται το μαρτυριο της σταγονας νερου ....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Μα οι κινεζοι και οι κορεατες και λοιποι τα κανουνε αυτα :PQuote:
Originally Posted by Macgyver
http://www.flust.gr/σωματικές-τιμωρί...�λληνικ/ Αμα κανανε παλια τετοια οι δασκαλοι φανταστειτε τι θεωρουνταν οκ να κανουν οι γονεις...
Μπράβο, αυτό ήταν το καλύτερο που έκανες!Quote:
Originally Posted by Remedy
Το να αντιδράσω που λες δεν φοβόμουν, απλά με είχαν μεγαλώσει έτσι που να θεωρώ ασέβεια ακόμα και να αποφύγω το ξύλο. Βασικά είναι αυτό που λες, δεν μου πέρναγε από το μυαλό.
Γενικά όμως με άφηναν να βγαίνω, δεν ήμουν περιορισμένη στο σπίτι, εργαζόμουν κιόλας. Απλά, η μάνα μου ανησυχούσε αν αργούσα περισσότερο από την ώρα που είχα πει οτι θα επιστρέψω και η τιμωρία ήταν φωνές και ξύλο (εντάξει, όταν μεγάλωσα σπάνια με έδερνε).
Πωπω! Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την σχέση μου με την μητέρα μου! Ήταν μια κακοποιητική σχέση αγάπης. Το ξύλο ήταν το λιγότερο πρόβλημα.
Έχει πεθάνει 6 χρόνια και ακόμα έχω θέματα να λύσω μαζί της. Μου λείπει όσο τίποτε άλλο και ταυτόχρονα την μισώ και την βρίζω. Θα ήθελα απλά να μην με είχε γεννήσει.
Το ξύλο είναι για την σόμπα και το ρύζι για το ταψί!
Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
Κασσάνδρα μου, ταυτίζομαι μαζί σου.......Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τις ιστορίες σας......ελπίζω να σας έκανε καλό...........το να τα λέμε δεν είναι κακό.....το να μας τα κάνουν είναι κακό.........και ούτε τις κατηγορούμε 100%. Έφταιγαν οι γονείς τους και σε αυτούς οι δικοί τους γονείς και πάει λέγοντας.........Και εγώ μεγάλωσα με το ξύλο ως μέσο "διαπαιδαγώγησης", νόμιζα πως ήταν σωστό, τώρα καταλαβαίνω πως δεν είναι, και είχα δώσει μέχρι και σφαλιάρα σε πρώην όχι σαδιστικά ή από θυμό, απλά επειδή το θεωρούσα σωστό για να τον αλλάξω. Αλλά μια σφαλιάρα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχω τραβήξει. Δεν ξέρω αν είναι άρρωστη η μάνα μου, αν είναι κακιά η καλή, είμαι και σε υποτροπή, ξέρω όμως ότι πρέπει να την αποφεύγω γιατί μόνο κακό μου κάνει.
Αν δεν ξέρεις από ψυχολογικά καλύτερα μη μιλάς.Quote:
Originally Posted by oeo
Εγώ θυμάμαι την μάνα μου στα 6 μου να με φωνάζει, να με δέρνει, να μου δένει το αριστερό μου χέρι και να μου βάζει με το ζόρι το μολύβι στο δεξί και να προσπαθεί να με κάνει δεξιόχειρα!! Αλλά δεν πέτυχε τον σκοπό της. Ακόμη και σήμερα 32 χρόνια μετά ακόμη μπερδεύω το αριστερό με το δεξί.
και ισα-ισα που με έκανε να μην την σέβομαι καθόλου ως μάνα και να της πηγαίνω συνέχεια κόντρα. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε συνεχώς μέσα στις φωνές και τους καυγάδες.Ακόμη και σήμερα δεν την έχω συγχωρέσει αν και εκείνη λέει ότι αυτό ήταν "ιδέα" της γιαγιάς μου, δηλαδή της μάνας του πατέρα μου που έμενε απο κάτω μας στη μονοκατοικία που μέναμε τότε. Προσωπικά δεν με νοιάζει ποιανού ιδέα ήταν
Απο την άλλη ο πατέρας μου είναι πολύ νευρικός και αρπαζόταν με το παραμικρό και γιαυτό φοβόμουν να του πάω κόντρα. Ενα σκηνικό που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν μια χειμωνιατική ημέρα που πήγαινα δημοτικό κάτι μου είπε και αντέδρασα και θυμάμαι ότι καθόμουν απέναντι του μπροστά απο την ξυλόσομπα (δεν είχαμε καλοριφερ και ζεσταινόμασταν με ξύλα που "κλεβαμε" απο το δάσος γιατί όντως δεν είχαμε πολλά χρήματα) και μου πέταξε τον μάσια που είχε δίπλα του. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι αυτό, ας το googlarei.. Εγώ εντελώς αντανακλαστικά τραβήχθηκα και χτύπησε και έσπασε το τζάμι της σόμπας!!
Βλέπει το σκηνικό η μάνα μου και του φώναξε και εκείνος νευρίασε και άρχισε να λέει ότι φταίει εκείνη που το παιδι έγινε έτσι και κάτι τέτοια και στο τέλος αφου αντάλλασαν βρισιές για κανένα δεκαλεπτο για το ποιος φταίει που έγινα "ετσι", έφυγε και γύρισε στο σπίτι μετά απο 3 ημέρες. Ειχαμε βέβαια ένα κτήμα όπου πήγαινε και κοιμόταν και φυσικά το πρωϊ πήγαινε στο μαγαζί που είχε, αλλά στο σπίτι έκανε 3 ημέρες να εμφανιστεί.
Γενικά πάντως καυγάδες μεταξύ τους για χαζούς λόγους έχουν μέχρι και σήμερα και ώρες-ωρες απορώ πως αυτοί οι 2 άνθρωποι και για ποιο μαμημένο λόγο, έκαναν "χωριό".
Είμαι βέβαιος επίσης ότι και μέχρι σήμερα ακόμη αναρωτιούνται ποιος φταίει που έγινα "ετσι"..
Βρε παιδιά διαβάζω τις ιστορίες εδώ και μου φαίνονται εξωφρενικά! Οχι πως με ξαφνιάζουν, έχω ακούσει και πολύ πιο σοκαριστικά σκηνικά βίας με μικρά παιδιά στο περιβάλλον μου αλλά δεν ξέρω γιατί επηρεάζομαι τόσο όταν ακούω μια τέτοια ιστορία. Ωρες ωρες σκέφτομαι πως για να μαι τόσο ευαίσθητη στο θέμα αυτό, ξέρω γω.... κάποιος με έδερνε πολύ όταν ήμουν μικρή και δεν το θυμάμαι καν;! Γίνομαι πραγματικά έξαλλη όταν τύχω σε περιστατικό που να χτυπήσουν ένα μικρό παιδί ακόμα κι αν πρόκειται για ένα απλό χτύπημα στο χέρι ξέρω γω γιατί έκανε μια βλακεία. Έχει τύχει να τσακωθώ άσχημα με συγγενή μου που έκανε αυτό στον μικρό του και ήμουν μπροστά και θύμωσα τόσο που σηκώθηκα κι έφυγα απτο σπίτι του έξαλλη.
Ή ας πούμε ακόμα θυμάμαι το πιο "'εντονο σκηνικό " βίας που είχα ζήσει με τους γονείς μου όταν τους είχε έρθει η φαεινή ιδέα να βάλουν πιπέρι στο στόμα του αδερφού μου επειδή έβριζε άσχημα. Θυμάμαι οτι είχα σοκαριστεί τόσο που αν και μικρότερη είχα μπει στην μέση και ούρλιαζα να τον αφήσουν να πιεί νερό. Αυτό είναι κάτι που τους κοπανάω ακόμα και σήμερα ότι του είχαν κάνει και εξακολουθώ να μην μπορώ να το δικαιολογήσω.
Ελισάβετ είπες για το πιπέρι και μου θύμισες ένα σκηνικό που είχε κάνει η μάνα μου στον αδερφό μου. Ο αδερφός μου έχει ένα θέμα με τα φαγητά. Δεν τρώει πράσα, μπάμιες, κολοκυθάκια, πιπεριές, κρεμμύδια, μελιτζάνες, κουνουπίδι και άλλα τέτοια. Εγώ απο αυτά μόνο τις μελιτζάνες και το κουνουπίδι δεν τρώω.
Ετσι όταν η μάνα μου έκανε αυτά τα φαγητά, έκανε για τον αδερφό μου κάτι άλλο πρόχειρο. Μια μέρα λοιπόν θεώρησε ως καλή "ιδέα" να τον βάλει με τον ζόρι να φάει πράσα. Αυτό αν θυμάμαι καλά έγινε όταν πηγαίναμε γυμνάσιο. Ο αδερφός μου λοιπόν για να μην της χαλάσει το χατίρι είπε οκ θα φάω αλλά θέλω να πίνω και νερό μαζί. Ετσι πήρε ένα μεγάλο φλιτζάνι και έτρωγε το πράσο και το έφτυνε μέσα στο ποτήρι!! Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι γινόταν αυτό η μάνα μου αλλά αντί να του φωνάξει, του είπε ότι οκ αφου δεν θέλεις να φας, μην τα τρως και δεν τα ξαναέφαγε απο τότε. Εγώ περίμενα να γίνει έξαλλη και να αρχίσει να φωνάζει αλλά με εξέπληξε θετικά που δεν το έκανε.
Κανονικο οι γονεις πρεπει να περνανεμια φορα το χρονο για εξεταση απο ψυχολογο-ψυχιατρο!! Τα περισοτερα απο αυτα δεν ειναι νορμαλ!
(ακυρο μνμ χωρις σωστη παραθεση)
Αυτο που εγραψε ο oeo λουλουδι ηταν ευστοχο, γιατι σε πειραξε;Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Πάλι καλά γιατί κι αυτό με το φαί ήταν μεγάλο θέμα για τις περισσότερες μανάδες!Quote:
Originally Posted by kozchr
Εγώ ως παιδί έτρωγα τα πάντα! Εκτός απο ψάρι βραστό, σούπα δηλαδή. Όλα τα υπόλοιπα τα έτρωγα. Ε εκεί η μάνα μου να με μάθει να τρωω ψαρόσουπα. Δεν με χτυπούσε, αλλά θυμάμαι μια φορά να με έχει στριμώξει στο τραπέζι και να προσπαθεί να με πείσει να το φάω με το ζόρι. Φυσικά δεν το έφαγα ποτέ. Και σταδιακά άρχιζα να κόβω φαγητά μέχρι που κατέληξα στα 20 να τρέφομαι μόνο με κοτόπουλο και σοκολάτες. Δεν το αποκλείω καθόλου αυτό να έγινε εξαιτίας της πίεσης της γιατί ήμουν αντιδραστική έτσι κι αλλιώς.
Η μαγκια ειναι να σπασεις την αλυσιδα βιας, οχι να τη συνεχιζεις.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Και νομιζω οτι οι γονεις σου σας μεγαλωσαν σε εποχη που υπηρχε αρκετη πληροφορηση εναντια στη βια. Μιλαμε για κοντα στο 1995, σωστα?
Ειμαι 30 και στο σχολειο κανενας δασκαλος και κανενας καθηγητης δε χτυπουσε τα παιδια. Στα χωρια δεν ξερω τι γινοταν, παντως στην πολη δεν υπηρχε κανενα τετοιο περιστατικο.
Μπορει να μην υπηρχε ιντερνετ, πληροφορηση υπηρχε παντως.
Για την πληροφόρηση θα συμφωνήσω ότι υπήρχε απλά ίσως όχι, όση υπάρχει σήμερα. Εγώ πήγα δημοτικό στη δεκαετία του 80.
Στη 2α δημοτικού και ενώ το ξύλο και οι φωνές για να γίνω δεξιόχειρας συνεχιζόταν, θυμάμαι έναν δάσκαλο που είχαμε τον κύριο Στέφανο που ήξερε τους γονείς μου και τους είπε ότι όσο και να με δέρνουνε, δε πρόκειται να γίνω δεξιόχειρας. Αυτόν τον δάσκαλο πραγματικά τον λάτρεψα. Τον είχα συναντήσει πριν καμμιά 15αρια χρόνια τυχαία και εκείνος με θυμόταν ακόμη. Εγώ δεν τον είχα γνωρίσει αλλά εκείνος με αναγνώρισε αμέσως. Μιλήσαμε λίγη ώρα και πραγματικά χαίρομαι που υπήρξαν τέτοιοι εκπαιδευτικοί στην χώρα μας. Απο την άλλη μίσησα τον γυμναστή, γιατί θεωρούσε ότι τον κορόιδευα όταν έκανα αντίθετα τις ασκήσεις
Μα ποιος σου ειπε πως με καθε γενια δεν γινονται ουτως η αλλως καλυτερα τα πραγματα;Quote:
Originally Posted by savatage
Μπορει οι γονεις να τις τρωγανε καθε εβδομαδα και οι παππουδες καθε δευτερη μερα, μπορει οι μεν να τρωγαν κανα σκαμπιλι στο κωλο η δε να τρωγανε βουρδουλιες κανονικα...ωραια τα λεμε να σπασεις το κυκλο και μπλα μπλα αλλα δεν γινονται οι αλλαγες τσουπ ετσι ευκολα απο γενια σε γενια στο οτιδηποτε, γινονται με σταδιακες βελτιωσεις...πχ και με την τρυφεροτητα το ιδιο ειναι... Η μανα μου πηρε λιγοτερη τρυφεροτητα απο τη γιαγια μου απο οτι εγω απο εκεινη. Αντιστοιχα η γιαγια μου να μη πω τι πηρε. Ο,τι μαθαινουμε βιωματικα οι ιδιοι μπορουμε να δωσουμε, με μια βελτιωση σε καποιον βαθμο., μπορει μικροτερο μπορει μεγαλυτερο... οχι απο το ασπρο στο μαυρο ομως. Προφανως και τα πραγματα ειναι πολυ καλυτερα σημερα σε γενικες γραμμες.
Καλος μαλακας κι αυτος...Quote:
Originally Posted by kozchr
Και ο πατέρας μου από την γιαγιά μου έφαγε αρκετό ξύλο και έπαιρνε τοις μετρητοίς ότι του έλεγε. Η μάνα μου αρκετές φορές έχει πει "τα απωθημένα που μάζεψε ο πατέρας σου απο την μάνα του τα βγάζει σε εμένα και ευτυχώς εσύ δεν έγινες τόσο ανάποδος όσο εκείνος" και εγώ της απάντησα με σκληρότητα μεν αλλά το πίστευα δε "εσύ φταις που τον παντρεύτηκες και υποφέρουμε και εμείς τώρα και αν δεν ήθελες να μείνεις μόνη σου στη ζωή σου ας παντρευόσουν αλλά να μην έκανες παιδιά"
Πάντως μεταξύ σοβαρού και αστείου περιστατικό που μου είπε η μάνα μου ότι της είπε ο πατέρας μου ότι συνέβη. Οταν ήταν μικρός κατουρούσε πολύ συχνά και η γιαγιά μου του είπε για αστείο "βάλε ένα λάστιχο για να κρατιέσαι" και πήγε και έβαλε και άρχισε να κοκκινίζει και πήγε να πεθάνει. Και όταν τον ρώτησε η γιαγιά μου τι συμβαίνει, της είπε ότι "εσύ δε μου είπες να κάνω έτσι?"
Μια αλλη εκδοχη του "Τον εκανε λαστιχο"Quote:
Originally Posted by kozchr
Υπηρξε απο οτι καταλαβαινω βιαιος ο πατερας σου οχι μονο μαζι σου αλλα και με τη μητερα σου; Με συγχωρεις αν το εχεις ηδη αναφερει. Παντως μου χτυπησε πολυ η ιστορια με το λαστιχο... :/Quote:
Originally Posted by kozchr
Γιατι η παιδικη ευπιστια του πατερα σου και το πως εξελιχθηκε αυτο δειχνει το πώς μια αθωα παιδικη ψυχη σκληραινει και διαστρεβλωνεται η διαμορφωση του χαρακτηρα του προς μια ασχημη κατευθυνση... :/
Μου κανει αισθηση σαν σκεψη...και ο πιο σκληροπετσος και ο πιο δυσκολος και στραβοξυλο ανθρωπος εξισου αθωα με ολους τους αλλους ξεκιναει...
Ο πατέρας μου αν εξαιρέσεις εκείνο το περιστατικό που ανέφερα πιο πάνω με το μάσια που μου πέταξε, δε σήκωσε ποτέ χέρι πάνω μου σε αντίθεση με την μάνα μου. Μόνο φωνές υπήρξαν απο μεριάς του και επίσης βριζόντουσαν με την μάνα μου και καυγάδιζαν. Ούτε θυμάμαι να έχει φάει ξύλο η μάνα μου από εκείνον. Ο πατέρας μου ασχολιόταν κυρίως με το να μας φέρνει τα υλικά αγαθά στο σπίτι και ουσιαστικά άφησε την μητέρα μου να δέχεται συμβουλές μεγαλώματος για εμάς, απο την δική του μάνα δηλαδή την γιαγιά μου. Πρακτικά δηλαδή η μάνα μου προσπάθησε να εφαρμόσει σε εμένα, με την ανοχή του πατέρα μου, τον τρόπο που μεγάλωσε και εκείνος απο την δική του μάνα. Και μιας και μέναμε στο ίδιο σπίτι και ήταν ανοιχτή η πόρτα μεταξύ πρώτου και ισόγειου ας πούμε.. η μάνα μου έκανε ότι της έλεγε η γιαγιά μου.
Η δική της μάνα, πέθανε όταν ήμουν 3 χρονών. Ο πατέρας μου ως ο πρώτος απο τα 3 παιδιά της οικογένειας του, παντρεύτηκε τελευταίος στα 39 του και μίσησε την μάνα του (τα τελευταία 20 χρόνια μέχρι και που πέθανε το 2005) δεν της μιλούσε καν, όταν προσπάθησε να τον αδικήσει στο θέμα της περιουσίας. Τα 2 μικρότερα αδέρφια του, έπεισαν την γιαγιά μου να μην αφήσει τίποτε στον πατέρα μου και να μεινουμε στον δρόμο ως οικογένεια. Η γυναίκα του αδερφού του πατέρα μου, είπε στην μάνα μου "οτι κακώς παντρεύτηκες τον ... και έτσι ξύπνησε και διεκδικεί για την οικογένειά του και δεν μπορούμε να τον εκμεταλλεύομαστε άλλο!!" Απίστευτο θράσος ε? Οταν λοιπόν τυχαία ο πατέρας μου βρήκε στον δρόμο τον συμβολαιογράφο, του είπε ξέρεις πάνε να σου κάνουν πουστιά τα αδέρφια σου και είναι κρίμα να γίνει αυτό, τότε ξύπνησε και την πήρε και την σήκωσε την γιαγιά μου. Θα μου πεις τώρα εύλογα.. Ο παππους σου τι έκανε? Θα σου πω λοιπόν ότι και εκείνος ήταν απλά "κουβαλητής". Η γιαγιά μου τον έκανε ότι ήθελε. Οτι έλεγε, γινόταν. Πήγαινε να πει μια κουβέντα ο άνθρωπος, τον αγριοκοιτούσε η γιαγιά μου, του έλεγε "σκάσε και εκείνος έσκαγε.."
Ενας ανθρωπος για να ειναι βιαιος (ή οτιδηποτε αλλο εγκληματικο ή μη) χρειαζεται την ανοχη των γυρω του. Η σιωπη ειναι συνενοχη.Quote:
Originally Posted by kozchr
Ο πατερας σου θα ειχε σπασει την αλυσιδα βιαιοπραγιας, αν δεν ηταν συνενοχος, δεν αρκουσε να μην βιαιοπραγει ο ιδιος.
Κι εγω που νομιζα οτι το παραμυθενιο μοτιβο "κακια μητρια και βλαμμενες αδερφες" εφαρμοζει μονο σε γυναικες...η ιστορια του πατερα σου μου θυμιζει παρα πολυ αυτη της μανας μου...Γενικως της εχουν φερθει ασχημα μητερα και αδερφες. Και αντιστοιχα ειχε αυταρχικη μητερα, πατερα κουβαλητη που δεν ανακατευοταν κλπ...Quote:
Originally Posted by kozchr
Λοιπόν Ναταλία μου για να σου εξηγήσω (όχι επιθετικά, απλώς για να δεις πως το πήρα εγώ), κατάλαβα ότι μου την έλεγε κοινώς ότι δεν προχωράω μπροστά. Δηλαδή έχω τα βάσανά μου, έχω και τις υποδείξεις. Μπορούσε να μου το πει με ωραίο τρόπο. Και ο λόγος για να μάθετε που δεν προχωράω μπροστά είναι γιατί μου είχε γίνει κόλλημα να πάω σε ψυχολόγο και επειδή κάποτε εφάρμοζαν μόνο την ψυχαναλυτική θεωρία, έβαζα συνεχώς στο μυαλό μου τι θα τους πω, ενώ είχα προχωρήσει μπροστά στη ζωή μου και είχα βρει άλλου είδους βάσανα, συνεχώς σκεφτόμουν ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο. Παρόλα αυτά στην περίπτωση της ψύχωσης απαγορεύεται ρητά η ψυχανάλυση, η μόνη καλή θεραπεία είναι η συμπεριφορική - γνωσιακή η οποία με βοήθησε λίγο απλά έγινε από το λάθος άτομο, με αποτέλεσμα όλη αυτή η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων για να τα πω στον "ψυχολόγο" με πήγε πολύ πίσω, και υποτροπίασα, και τώρα μου 'χει γίνει κόλλημα. Δεν μπορώ να ξεφύγω όμως πλέον, και να προχωρήσω μπροστά, είναι ψυχολογικό, είναι σαν να αναβιώνουν όλες αυτές οι κακές αναμνήσεις μες στο μυαλό μου συνεχώς και στην τελική μια ζωή λόγω αυτών που γνώριζα μόνο αρνητικά συναισθήματα είχα. Δεν έχω γνωρίσει και κανέναν καλό άνθρωπο να το πω έτσι εκτός από τον σύντροφό μου και τον μπαμπά μου που να με κάνουν να τα ξεχάσω όλα........Αλλά και η μητέρα μου έχει εμπλακεί πολλές φορές στη σχέση μου με τον μπαμπά μου ή με τον συντροφό μου οπότε πάλι μου στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία μου!! Τι να κάνω εγώ λοιπόν; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το 'πα; Έχω εγκλωβιστεί!Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Αντιστοιχα με την ιστορια με το λαστιχο σκεφτομαι και την δικη μου μητερα και παρατηρω πολλα πραγματα σε εκεινη και την βλεπω καμια φορα σαν παιδι, βλεπω το παιδι μεσα της που στερηθηκε πραγματα και που κακοπερασε...εχω βιωσει ασχημες καταστασεις με τη μητερα μου σε καποιες περιοδους ειδικα στην εφηβεια, ηταν δυσκολη μητερα, αλλα αυτη η σκεψη εχει εδω και παρα πολυ καιρο που μου βγαζει περισσοτερο προστατευτικα ενστικτα απεναντι της και λυπη που κακοπερασε παρα το οτιδηποτε αλλο...
H "πλάκα" ξέρεις ποια είναι? Να σε κακοποιούν και να τους υποστηρίζεις. Ξέρεις πόσες φορές έχει πει ο πατέρας μου στην μάνα μου, ότι το τάδε πράγμα, φαγητό, κατάσταση οτιδήποτε η δική του μάνα ήξερε και το έκανε καλύτερα?
Και η μάνα μου, κάθεται και ανέχεται τέτοιες προσβολές χρόνια τώρα ενώ θα έπρεπε να τον είχε στείλει στην μάνα του απο το 1977 κιόλας, πριν καν δηλαδή γεννηθώ εγώ αλλά δεν το έκανε δυστυχώς.
Ναι οκ σε καταλαβαινω αλλα δεν θεωρω πως το ειπε με ασχημο τροπο. Τα νυχια του θα μυριζε για να ξερει τι εχεις περασει εσυ; Δεν μπορει να ειναι στο μυαλο σου :)Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Και δεν ειχε κατι ασχημο ο τροπος του.
Αυτο που ειπε εφαρμοζει ουτως η αλλως ασχετως περιπτωσεων. Οκ τωρα θελεις απλα να μιλησεις για αυτα που σου συνεβησαν, θες συμπονια, συμπαρασταδη, προδερμ, οτι ααα καημενο λουλουδι. Μια χαρα, ειναι φυσιολογικο σταδιο. Απλα δεν αρκει. Καααποια στιγμη οταν εισαι ετοιμη καλο ειναι να δεις τι μπορεις να κανεις απο εδω και περα εσυ, χωρις να εστιαζεις στο τι σου κανανε αλλοι. Αλλα τωρα δεν ειναι αυτη η ωρα, και αυτο ειναι κατανοητο και απολυτα σεβαστο.
Nαι φυσικά. Εννοείται αυτόQuote:
Originally Posted by savatage
H μητέρα σου πόσο χρονών σε έκανε? Εμένα στα 34. Και επίσης οι γονείς της και αυτή και την αδερφή της τις είχαν περιορισμένες. Ενα περιστατικό που συνέβη τελευταία. Πριν κάνα μήνα της ειπαν κάποιες φίλες της να πάνε κινηματογράφο. Εκείνη αρνήθηκε και όταν την ρώτησα γιατί μου είπε ότι επειδή δεν την άφηνε ο πατέρας της να πάει..Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Εμενα στα 38...
Σκεψου ομως οτι παιζει να εχει σηκωσει η γιαγια μου χερι πανω της στα 30φευγα...επισης εχει περασει και αλλες πολυ ασχημες δυσκολιες που δεν μπορω να μοιραστω γιατι παραειναι συγκεκριμενες και προσωπικες. Περασε πραγματικα πολυ ασχημη ζωη ομως. Θεωρω πως με τα δεδομενα που ειχε πετυχε περισσοτερα απο οσα θα μπορουσα να ειχα κανει εγω. Εγω αν ειχα παθει οσα επαθε δεν ξερω τι θα εκανα, θα μου ειχε στριψει τελειως.
Ο πατερας της????Quote:
Originally Posted by kozchr
Ναταλία αυτό λέω να μην κρίνουμε άμα δεν ξέρουμε γιατί στην ουσία με έκρινε. Είναι σαν να έλεγε, προχώρα κορίτσι μου δεν θα ασχολούμαστε μαζί σου, όμως εγώ είχα ανάγκη από υποστήριξη. Και να καταλάβω ότι όλος αυτός ο τρόπος που μεγάλωσα που τον θεωρούσα σωστό μέχρι τώρα γιατί με έκανε δήθεν άνθρωπο είναι λάθος. Και άρα ο τρόπος που σκέφτομαι. Οπότε ναι, είμαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο γιατί δεν είχα κάτσει ποτέ να τα επεξεργαστώ και ίσως στο τέλος όλη αυτή η ψυχανάλυση που κάνω στον εαυτό μου να βγει σε καλό, προς το παρόν είμαι σε έναν λαβύρινθο με σκοτάδια, και τα σκοτάδια δεν είναι η άγνοια μόνο, αλλά και οι δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα. Πάντως άσχετο, είμαι σε καλό δρόμο, λύθηκα, κάποτε δεν μπορούσα να μιλήσω τόσο καλά, ένιωθα ότι δεν είχα ευχέρεια λόγου και το είχα παράπονο, όλα γίνονται και είμαι χαρούμενη γι'αυτό για να πούμε κάτι θετικό, ειχα ανοίξει και θέμα.
Kozchr να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, μιλάς πολύ λογικά σαν κι εμένα σκέφτεσαι κι εσύ.....!!!! Διαβάζω αυτά που γράφεις και ταυτίζομαι, τελικά τι είναι πιο άρρωστη; Η κοινωνία προς την οικογένεια ή η οικογένεια από μόνη της λολ δεν ξέρω τι να πω παιδιά συμβαίνουν πάρα πολλά και εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από κάποιους που περνάνε ακόμα ξύλο, κακοποίηση κτλ από συντρόφους ή από γονείς ή από κουνιάδες ξέρω εγώ και δεν είναι σε θέση να τα πουν δημόσια!!!!! Μακάρι να βελτιωθεί η κοινωνία μας σε αυτό, θα ήταν ένα μεγάλο συν!!!!!
Δεν σε εκρινε...παρατηρησε απλα οτι εισαι λιγο κολλημενη στο σταδιο της διψας για συμπονια και το επεσημανε για καλο. Απλα μπορει να ηταν αστοχο και να σου χτυπησε ασχημα επειδη δεν μπορει να υπολογισει το ποσο ζημιωμενη νιωθεις εσυ και το ποσο χρειαζεσαι απλα να μιλησεις και να ακουστεις, τα ειπαμε, δεν ειναι μεσα στο μυαλο σου. Και καλα κανεις που θες να μιλησεις...Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Και μένα έχει περάσει πολλά η μητέρα μου αλλά της δόθηκε η ευκαιρία να φύγει από το σπίτι και αν ήθελε τους ξέκοβε τους γονείς της, δεν το έκανε όμως. Εγώ τι φταίω που θέλω να ξεκόψω και δεν με αφήνει; Πως να την συμπονώ όταν ακόμα με παιδεύει; Πρέπει δηλαδή να βγάλει όλα της τα απωθημένα πάνω μου για να νιώσω εγώ χάλια και αυτή καλά; Και στην περίπτωσή μου εγώ ήμουν που έπαθα την ψύχωση, αυτή μια χαρά είναι όσο μπορείς να το πεις αυτό, εννοώ, δεν έχει κάποιο σοβαρό ψυχιατρικό πρόβλημα εκτός από κατάθλιψη. Και στην τελική πέθαναν οι γονείς της, ηρέμησε, δηλαδή τι να περιμένω, να πεθάνει σε 30 χρόνια για να ζήσω κι εγώ τη ζωή μου;;;;; Τι απόψεις είναι αυτές που είχανε παλιά ότι οι γονείς έχουν πάντα δίκιο;;; Μαλακίες είναι αυτά.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Δεν είναι ακριβώς συμπόνοια που θέλω να νιώσουν για μένα, απλώς κατανόηση και να με βοηθήσουν να βγω από το λαβύρινθο. Προσπαθώ να έχω αντίληψη όσο γίνεται πιο αληθινή γιατί τόσα χρόνια ζούσα στην ψευδαίσθηση της ψύχωσης και έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα, όπως πχ για το αν τα αγόρια ερωτεύονται. Με τον ίδιο τρόπο, ενώ πίστευα ότι πχ με το ξύλο γίνεσαι "άνθρωπος" και ότι όλοι πρέπει να το υποστούν ή οι μισοί γιατί εγώ αξίζω λιγότερα επειδή έχω την ψύχωση δεν είμαι άνθρωπος εγώ βλέπεις και αξίζω παραπάνω ξύλο από τους άλλους, όλα αυτά είναι θολά μέσα στο μυαλό μου και προσπαθώ να τα ξεδιαλύνω για να βελτιώσω τη ζωή μου.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Αν θελεις μπορεις να ξεκοψεις κι εσυ. Αυτο που λες για τη μανα σου ισχυει και για σενα. Τι θα πει δεν σε αφηνει;Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Στο χερι σου ειναι αν θα ξεκοψεις, δεν μπορει να σε κραταει δεσμια παρα μονο αν το επιτρεπεις εσυ.
Κοίταξε τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και εξαρτάται από μένα αλλά μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσα με την απειλή του ψυχιατρείου. Μόνο όταν κατάλαβα, αν έλεγε αλήθεια, ότι δεν θα με στείλει μέσα αν δεν είμαι επιθετική καλυτέρευσα στην ψυχική μου υγεία. Οπότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα ομολογώ είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά και πάλι φοβάμαι να κόψω συναισθηματικούς δεσμούς μαζι της γι'αυτό το λόγο, ίσως και η ίδια βέβαια τώρα που το σκέφτομαι για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να πω δημόσια δεν μπορούσε να ξεκόψει από τους δικούς της γονείς.Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Εμ... Ειδες που τα πραγματα ειναι πιο περιπλοκα απο το ααα τι κακοι που ειναι οι αλλοι;Quote:
Originally Posted by λουλούδι
Παντως χαιρομαι που εισαι καλυτερα...
Να 'σαι καλά. Η αλήθεια για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι από ότι κατάλαβα από ένα άλλο θέμα που διάβασα και με βοήθησε λίγο στο λαβύρινθο που λέγαμε, είναι ότι δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και ζηλεύουν εμάς που τα έχουμε βρει.....πραγματικά αυτό με λυπεί αφάνταστα ενώ θα έπρεπε να με εξοργίζει γιατί εγώ έχω πληγωθεί και έχω κάνει πάρα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να τα βρω μαζί του και δεν φταίω εγώ που οι άλλοι είναι ανισόρροποι και δεν μιλάω μόνο για γονείς αλλά για όλη την κοινωνία.......Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Nαι. Η μάνα μου ήταν η 2η στην οικογένεια και είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και έναν μικρότερο αδερφό. Η θεια μου λοιπόν ως πρώτη είχε φάει περισσότερο ξύλο και περιορισμούς απο την μάνα μου και της είχαν βγει περισσότερα ψυχολογικά. Εγώ έζησα μαζί της για περίπου 5 χρόνια όταν έφυγα απο την πόλη που μεγάλωσα. Σε αυτά τα 5 χρόνια οφείλω να πω ότι με είχε σαν παιδί της και γενικά όλα τα χρόνια μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Ηταν βέβαια απότομη και νευρική μέχρι αηδίας αλλά δεν την έλεγες πχ κακόψυχη. Ηταν ψυχούλα θα έλεγα και πέθανε πριν 8 χρόνια απο εγκεφαλικό. Της έλεγα να πάμε στο νοσοκομείο όταν πρωτοχτύπησε και παρόλο που τότε είχα αλλάξει σπίτι, πήγαινα καθημερινά και την έβλεπα αλλά ήταν αγύριστο κεφάλι και πήγαμε μόνο όταν το στόμα της είχε στραβώσει για τα καλά.Quote:
Originally Posted by savatage
Η λογική που επικρατούσε επίσης στην οικογένεια ήταν ότι αν δεν παντρευόταν αυτή πρώτα τα άλλα 2 αδέρφια δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν!! Δεν παραχωρούσε την σειρά της!! Τελικά εκείνη έφτασε 40 ανύπαντρη και αφού έγινε μεγάλος καυγάς, παντρεύτηκε στα 33 της η μάνα με προξενειό τον πατέρα μου πρώτη. Μετά παντρεύτηκε ο θείος μου στα 30 του και εκείνη τελικά παντρεύτηκε στα 52 της έναν 60χρονο τύπο που είχε πολλά χρήματα αλλά ήταν τσιγκούνης. Εζησαν μαζί περίπου μια 7ετια και μετά πέθανε απο εγκεφαλικό. Σε αυτά τα 7 χρόνια έγιναν απίστευτα σκηνικά βίας και ξύλου γιατί ο τύπος ήταν άξεστος χωριάτης με όλη την έννοια της λέξης. Δηλαδή λέω ότι ο πατέρας μου είναι νευρικός αλλά εκείνος ήταν πολύ ότι να`ναι. Θα μπορούσα να αναφέρω με τις ώρες περιστατικά αλλά οκ..