Σας βάραγαν οι γονείς σας όταν ήσασταν παιδιά;

[Natalia_sups]

Αντιστοιχα με την ιστορια με το λαστιχο σκεφτομαι και την δικη μου μητερα και παρατηρω πολλα πραγματα σε εκεινη και την βλεπω καμια φορα σαν παιδι, βλεπω το παιδι μεσα της που στερηθηκε πραγματα και που κακοπερασε...εχω βιωσει ασχημες καταστασεις με τη μητερα μου σε καποιες περιοδους ειδικα στην εφηβεια, ηταν δυσκολη μητερα, αλλα αυτη η σκεψη εχει εδω και παρα πολυ καιρο που μου βγαζει περισσοτερο προστατευτικα ενστικτα απεναντι της και λυπη που κακοπερασε παρα το οτιδηποτε αλλο...

[kozchr]

H "πλάκα" ξέρεις ποια είναι? Να σε κακοποιούν και να τους υποστηρίζεις. Ξέρεις πόσες φορές έχει πει ο πατέρας μου στην μάνα μου, ότι το τάδε πράγμα, φαγητό, κατάσταση οτιδήποτε η δική του μάνα ήξερε και το έκανε καλύτερα?
Και η μάνα μου, κάθεται και ανέχεται τέτοιες προσβολές χρόνια τώρα ενώ θα έπρεπε να τον είχε στείλει στην μάνα του απο το 1977 κιόλας, πριν καν δηλαδή γεννηθώ εγώ αλλά δεν το έκανε δυστυχώς.

[Natalia_sups]

Λοιπόν Ναταλία μου για να σου εξηγήσω (όχι επιθετικά, απλώς για να δεις πως το πήρα εγώ), κατάλαβα ότι μου την έλεγε κοινώς ότι δεν προχωράω μπροστά. Δηλαδή έχω τα βάσανά μου, έχω και τις υποδείξεις. Μπορούσε να μου το πει με ωραίο τρόπο. Και ο λόγος για να μάθετε που δεν προχωράω μπροστά είναι γιατί μου είχε γίνει κόλλημα να πάω σε ψυχολόγο και επειδή κάποτε εφάρμοζαν μόνο την ψυχαναλυτική θεωρία, έβαζα συνεχώς στο μυαλό μου τι θα τους πω, ενώ είχα προχωρήσει μπροστά στη ζωή μου και είχα βρει άλλου είδους βάσανα, συνεχώς σκεφτόμουν ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο. Παρόλα αυτά στην περίπτωση της ψύχωσης απαγορεύεται ρητά η ψυχανάλυση, η μόνη καλή θεραπεία είναι η συμπεριφορική - γνωσιακή η οποία με βοήθησε λίγο απλά έγινε από το λάθος άτομο, με αποτέλεσμα όλη αυτή η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων για να τα πω στον "ψυχολόγο" με πήγε πολύ πίσω, και υποτροπίασα, και τώρα μου 'χει γίνει κόλλημα. Δεν μπορώ να ξεφύγω όμως πλέον, και να προχωρήσω μπροστά, είναι ψυχολογικό, είναι σαν να αναβιώνουν όλες αυτές οι κακές αναμνήσεις μες στο μυαλό μου συνεχώς και στην τελική μια ζωή λόγω αυτών που γνώριζα μόνο αρνητικά συναισθήματα είχα. Δεν έχω γνωρίσει και κανέναν καλό άνθρωπο να το πω έτσι εκτός από τον σύντροφό μου και τον μπαμπά μου που να με κάνουν να τα ξεχάσω όλα........Αλλά και η μητέρα μου έχει εμπλακεί πολλές φορές στη σχέση μου με τον μπαμπά μου ή με τον συντροφό μου οπότε πάλι μου στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία μου!! Τι να κάνω εγώ λοιπόν; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το 'πα; Έχω εγκλωβιστεί!

Ναι οκ σε καταλαβαινω αλλα δεν θεωρω πως το ειπε με ασχημο τροπο. Τα νυχια του θα μυριζε για να ξερει τι εχεις περασει εσυ; Δεν μπορει να ειναι στο μυαλο σου
Και δεν ειχε κατι ασχημο ο τροπος του.
Αυτο που ειπε εφαρμοζει ουτως η αλλως ασχετως περιπτωσεων. Οκ τωρα θελεις απλα να μιλησεις για αυτα που σου συνεβησαν, θες συμπονια, συμπαρασταδη, προδερμ, οτι ααα καημενο λουλουδι. Μια χαρα, ειναι φυσιολογικο σταδιο. Απλα δεν αρκει. Καααποια στιγμη οταν εισαι ετοιμη καλο ειναι να δεις τι μπορεις να κανεις απο εδω και περα εσυ, χωρις να εστιαζεις στο τι σου κανανε αλλοι. Αλλα τωρα δεν ειναι αυτη η ωρα, και αυτο ειναι κατανοητο και απολυτα σεβαστο.

[kozchr]

Ενας ανθρωπος για να ειναι βιαιος (ή οτιδηποτε αλλο εγκληματικο ή μη) χρειαζεται την ανοχη των γυρω του. Η σιωπη ειναι συνενοχη.
Ο πατερας σου θα ειχε σπασει την αλυσιδα βιαιοπραγιας, αν δεν ηταν συνενοχος, δεν αρκουσε να μην βιαιοπραγει ο ιδιος.

Nαι φυσικά. Εννοείται αυτό

Αντιστοιχα με την ιστορια με το λαστιχο σκεφτομαι και την δικη μου μητερα και παρατηρω πολλα πραγματα σε εκεινη και την βλεπω καμια φορα σαν παιδι, βλεπω το παιδι μεσα της που στερηθηκε πραγματα και που κακοπερασε...εχω βιωσει ασχημες καταστασεις με τη μητερα μου σε καποιες περιοδους ειδικα στην εφηβεια, ηταν δυσκολη μητερα, αλλα αυτη η σκεψη εχει εδω και παρα πολυ καιρο που μου βγαζει περισσοτερο προστατευτικα ενστικτα απεναντι της και λυπη που κακοπερασε παρα το οτιδηποτε αλλο...

H μητέρα σου πόσο χρονών σε έκανε? Εμένα στα 34. Και επίσης οι γονείς της και αυτή και την αδερφή της τις είχαν περιορισμένες. Ενα περιστατικό που συνέβη τελευταία. Πριν κάνα μήνα της ειπαν κάποιες φίλες της να πάνε κινηματογράφο. Εκείνη αρνήθηκε και όταν την ρώτησα γιατί μου είπε ότι επειδή δεν την άφηνε ο πατέρας της να πάει..

[Natalia_sups]

Εμενα στα 38...
Σκεψου ομως οτι παιζει να εχει σηκωσει η γιαγια μου χερι πανω της στα 30φευγα...επισης εχει περασει και αλλες πολυ ασχημες δυσκολιες που δεν μπορω να μοιραστω γιατι παραειναι συγκεκριμενες και προσωπικες. Περασε πραγματικα πολυ ασχημη ζωη ομως. Θεωρω πως με τα δεδομενα που ειχε πετυχε περισσοτερα απο οσα θα μπορουσα να ειχα κανει εγω. Εγω αν ειχα παθει οσα επαθε δεν ξερω τι θα εκανα, θα μου ειχε στριψει τελειως.

[savatage]

H μητέρα σου πόσο χρονών σε έκανε? Εμένα στα 34. Και επίσης οι γονείς της και αυτή και την αδερφή της τις είχαν περιορισμένες. Ενα περιστατικό που συνέβη τελευταία. Πριν κάνα μήνα της ειπαν κάποιες φίλες της να πάνε κινηματογράφο. Εκείνη αρνήθηκε και όταν την ρώτησα γιατί μου είπε ότι επειδή δεν την άφηνε ο πατέρας της να πάει..

Ο πατερας της????

[λουλούδι]

Ναταλία αυτό λέω να μην κρίνουμε άμα δεν ξέρουμε γιατί στην ουσία με έκρινε. Είναι σαν να έλεγε, προχώρα κορίτσι μου δεν θα ασχολούμαστε μαζί σου, όμως εγώ είχα ανάγκη από υποστήριξη. Και να καταλάβω ότι όλος αυτός ο τρόπος που μεγάλωσα που τον θεωρούσα σωστό μέχρι τώρα γιατί με έκανε δήθεν άνθρωπο είναι λάθος. Και άρα ο τρόπος που σκέφτομαι. Οπότε ναι, είμαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο γιατί δεν είχα κάτσει ποτέ να τα επεξεργαστώ και ίσως στο τέλος όλη αυτή η ψυχανάλυση που κάνω στον εαυτό μου να βγει σε καλό, προς το παρόν είμαι σε έναν λαβύρινθο με σκοτάδια, και τα σκοτάδια δεν είναι η άγνοια μόνο, αλλά και οι δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα. Πάντως άσχετο, είμαι σε καλό δρόμο, λύθηκα, κάποτε δεν μπορούσα να μιλήσω τόσο καλά, ένιωθα ότι δεν είχα ευχέρεια λόγου και το είχα παράπονο, όλα γίνονται και είμαι χαρούμενη γι'αυτό για να πούμε κάτι θετικό, ειχα ανοίξει και θέμα.
Kozchr να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, μιλάς πολύ λογικά σαν κι εμένα σκέφτεσαι κι εσύ.....!!!! Διαβάζω αυτά που γράφεις και ταυτίζομαι, τελικά τι είναι πιο άρρωστη; Η κοινωνία προς την οικογένεια ή η οικογένεια από μόνη της λολ δεν ξέρω τι να πω παιδιά συμβαίνουν πάρα πολλά και εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από κάποιους που περνάνε ακόμα ξύλο, κακοποίηση κτλ από συντρόφους ή από γονείς ή από κουνιάδες ξέρω εγώ και δεν είναι σε θέση να τα πουν δημόσια!!!!! Μακάρι να βελτιωθεί η κοινωνία μας σε αυτό, θα ήταν ένα μεγάλο συν!!!!!

[Natalia_sups]

Ναταλία αυτό λέω να μην κρίνουμε άμα δεν ξέρουμε γιατί στην ουσία με έκρινε. Είναι σαν να έλεγε, προχώρα κορίτσι μου δεν θα ασχολούμαστε μαζί σου, όμως εγώ είχα ανάγκη από υποστήριξη. Και να καταλάβω ότι όλος αυτός ο τρόπος που μεγάλωσα που τον θεωρούσα σωστό μέχρι τώρα γιατί με έκανε δήθεν άνθρωπο είναι λάθος. Και άρα ο τρόπος που σκέφτομαι. Οπότε ναι, είμαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο γιατί δεν είχα κάτσει ποτέ να τα επεξεργαστώ και ίσως στο τέλος όλη αυτή η ψυχανάλυση που κάνω στον εαυτό μου να βγει σε καλό, προς το παρόν είμαι σε έναν λαβύρινθο με σκοτάδια, και τα σκοτάδια δεν είναι η άγνοια μόνο, αλλά και οι δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα. Πάντως άσχετο, είμαι σε καλό δρόμο, λύθηκα, κάποτε δεν μπορούσα να μιλήσω τόσο καλά, ένιωθα ότι δεν είχα ευχέρεια λόγου και το είχα παράπονο, όλα γίνονται και είμαι χαρούμενη γι'αυτό για να πούμε κάτι θετικό, ειχα ανοίξει και θέμα.
Kozchr να 'ξερες πόσο σε καταλαβαίνω, μιλάς πολύ λογικά σαν κι εμένα σκέφτεσαι κι εσύ.....!!!! Διαβάζω αυτά που γράφεις και ταυτίζομαι, τελικά τι είναι πιο άρρωστη; Η κοινωνία προς την οικογένεια ή η οικογένεια από μόνη της λολ δεν ξέρω τι να πω παιδιά συμβαίνουν πάρα πολλά και εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από κάποιους που περνάνε ακόμα ξύλο, κακοποίηση κτλ από συντρόφους ή από γονείς ή από κουνιάδες ξέρω εγώ και δεν είναι σε θέση να τα πουν δημόσια!!!!! Μακάρι να βελτιωθεί η κοινωνία μας σε αυτό, θα ήταν ένα μεγάλο συν!!!!!

Δεν σε εκρινε...παρατηρησε απλα οτι εισαι λιγο κολλημενη στο σταδιο της διψας για συμπονια και το επεσημανε για καλο. Απλα μπορει να ηταν αστοχο και να σου χτυπησε ασχημα επειδη δεν μπορει να υπολογισει το ποσο ζημιωμενη νιωθεις εσυ και το ποσο χρειαζεσαι απλα να μιλησεις και να ακουστεις, τα ειπαμε, δεν ειναι μεσα στο μυαλο σου. Και καλα κανεις που θες να μιλησεις...

[λουλούδι]

Αντιστοιχα με την ιστορια με το λαστιχο σκεφτομαι και την δικη μου μητερα και παρατηρω πολλα πραγματα σε εκεινη και την βλεπω καμια φορα σαν παιδι, βλεπω το παιδι μεσα της που στερηθηκε πραγματα και που κακοπερασε...εχω βιωσει ασχημες καταστασεις με τη μητερα μου σε καποιες περιοδους ειδικα στην εφηβεια, ηταν δυσκολη μητερα, αλλα αυτη η σκεψη εχει εδω και παρα πολυ καιρο που μου βγαζει περισσοτερο προστατευτικα ενστικτα απεναντι της και λυπη που κακοπερασε παρα το οτιδηποτε αλλο...

Και μένα έχει περάσει πολλά η μητέρα μου αλλά της δόθηκε η ευκαιρία να φύγει από το σπίτι και αν ήθελε τους ξέκοβε τους γονείς της, δεν το έκανε όμως. Εγώ τι φταίω που θέλω να ξεκόψω και δεν με αφήνει; Πως να την συμπονώ όταν ακόμα με παιδεύει; Πρέπει δηλαδή να βγάλει όλα της τα απωθημένα πάνω μου για να νιώσω εγώ χάλια και αυτή καλά; Και στην περίπτωσή μου εγώ ήμουν που έπαθα την ψύχωση, αυτή μια χαρά είναι όσο μπορείς να το πεις αυτό, εννοώ, δεν έχει κάποιο σοβαρό ψυχιατρικό πρόβλημα εκτός από κατάθλιψη. Και στην τελική πέθαναν οι γονείς της, ηρέμησε, δηλαδή τι να περιμένω, να πεθάνει σε 30 χρόνια για να ζήσω κι εγώ τη ζωή μου;;;;; Τι απόψεις είναι αυτές που είχανε παλιά ότι οι γονείς έχουν πάντα δίκιο;;; Μαλακίες είναι αυτά.

[λουλούδι]

Δεν σε εκρινε...παρατηρησε απλα οτι εισαι λιγο κολλημενη στο σταδιο της διψας για συμπονια και το επεσημανε για καλο. Απλα μπορει να ηταν αστοχο και να σου χτυπησε ασχημα επειδη δεν μπορει να υπολογισει το ποσο ζημιωμενη νιωθεις εσυ και το ποσο χρειαζεσαι απλα να μιλησεις και να ακουστεις, τα ειπαμε, δεν ειναι μεσα στο μυαλο σου. Και καλα κανεις που θες να μιλησεις...

Δεν είναι ακριβώς συμπόνοια που θέλω να νιώσουν για μένα, απλώς κατανόηση και να με βοηθήσουν να βγω από το λαβύρινθο. Προσπαθώ να έχω αντίληψη όσο γίνεται πιο αληθινή γιατί τόσα χρόνια ζούσα στην ψευδαίσθηση της ψύχωσης και έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα, όπως πχ για το αν τα αγόρια ερωτεύονται. Με τον ίδιο τρόπο, ενώ πίστευα ότι πχ με το ξύλο γίνεσαι "άνθρωπος" και ότι όλοι πρέπει να το υποστούν ή οι μισοί γιατί εγώ αξίζω λιγότερα επειδή έχω την ψύχωση δεν είμαι άνθρωπος εγώ βλέπεις και αξίζω παραπάνω ξύλο από τους άλλους, όλα αυτά είναι θολά μέσα στο μυαλό μου και προσπαθώ να τα ξεδιαλύνω για να βελτιώσω τη ζωή μου.

[Natalia_sups]

Και μένα έχει περάσει πολλά η μητέρα μου αλλά της δόθηκε η ευκαιρία να φύγει από το σπίτι και αν ήθελε τους ξέκοβε τους γονείς της, δεν το έκανε όμως. Εγώ τι φταίω που θέλω να ξεκόψω και δεν με αφήνει; Πως να την συμπονώ όταν ακόμα με παιδεύει; Πρέπει δηλαδή να βγάλει όλα της τα απωθημένα πάνω μου για να νιώσω εγώ χάλια και αυτή καλά; Και στην περίπτωσή μου εγώ ήμουν που έπαθα την ψύχωση, αυτή μια χαρά είναι όσο μπορείς να το πεις αυτό, εννοώ, δεν έχει κάποιο σοβαρό ψυχιατρικό πρόβλημα εκτός από κατάθλιψη. Και στην τελική πέθαναν οι γονείς της, ηρέμησε, δηλαδή τι να περιμένω, να πεθάνει σε 30 χρόνια για να ζήσω κι εγώ τη ζωή μου;;;;; Τι απόψεις είναι αυτές που είχανε παλιά ότι οι γονείς έχουν πάντα δίκιο;;; Μαλακίες είναι αυτά.

Αν θελεις μπορεις να ξεκοψεις κι εσυ. Αυτο που λες για τη μανα σου ισχυει και για σενα. Τι θα πει δεν σε αφηνει;
Στο χερι σου ειναι αν θα ξεκοψεις, δεν μπορει να σε κραταει δεσμια παρα μονο αν το επιτρεπεις εσυ.

[λουλούδι]

Αν θελεις μπορεις να ξεκοψεις κι εσυ. Αυτο που λες για τη μανα σου ισχυει και για σενα. Τι θα πει δεν σε αφηνει;
Στο χερι σου ειναι αν θα ξεκοψεις, δεν μπορει να σε κραταει δεσμια παρα μονο αν το επιτρεπεις εσυ.

Κοίταξε τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και εξαρτάται από μένα αλλά μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσα με την απειλή του ψυχιατρείου. Μόνο όταν κατάλαβα, αν έλεγε αλήθεια, ότι δεν θα με στείλει μέσα αν δεν είμαι επιθετική καλυτέρευσα στην ψυχική μου υγεία. Οπότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα ομολογώ είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά και πάλι φοβάμαι να κόψω συναισθηματικούς δεσμούς μαζι της γι'αυτό το λόγο, ίσως και η ίδια βέβαια τώρα που το σκέφτομαι για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να πω δημόσια δεν μπορούσε να ξεκόψει από τους δικούς της γονείς.

[Natalia_sups]

Κοίταξε τώρα είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα και εξαρτάται από μένα αλλά μέχρι πριν λίγο καιρό ζούσα με την απειλή του ψυχιατρείου. Μόνο όταν κατάλαβα, αν έλεγε αλήθεια, ότι δεν θα με στείλει μέσα αν δεν είμαι επιθετική καλυτέρευσα στην ψυχική μου υγεία. Οπότε δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τώρα ομολογώ είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά και πάλι φοβάμαι να κόψω συναισθηματικούς δεσμούς μαζι της γι'αυτό το λόγο, ίσως και η ίδια βέβαια τώρα που το σκέφτομαι για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να πω δημόσια δεν μπορούσε να ξεκόψει από τους δικούς της γονείς.

Εμ... Ειδες που τα πραγματα ειναι πιο περιπλοκα απο το ααα τι κακοι που ειναι οι αλλοι;
Παντως χαιρομαι που εισαι καλυτερα...

[λουλούδι]

Εμ... Ειδες που τα πραγματα ειναι πιο περιπλοκα απο το ααα τι κακοι που ειναι οι αλλοι;
Παντως χαιρομαι που εισαι καλυτερα...

Να 'σαι καλά. Η αλήθεια για το πόσο κακοί είναι οι άλλοι από ότι κατάλαβα από ένα άλλο θέμα που διάβασα και με βοήθησε λίγο στο λαβύρινθο που λέγαμε, είναι ότι δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και ζηλεύουν εμάς που τα έχουμε βρει.....πραγματικά αυτό με λυπεί αφάνταστα ενώ θα έπρεπε να με εξοργίζει γιατί εγώ έχω πληγωθεί και έχω κάνει πάρα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να τα βρω μαζί του και δεν φταίω εγώ που οι άλλοι είναι ανισόρροποι και δεν μιλάω μόνο για γονείς αλλά για όλη την κοινωνία.......

[kozchr]

Ο πατερας της????

Nαι. Η μάνα μου ήταν η 2η στην οικογένεια και είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και έναν μικρότερο αδερφό. Η θεια μου λοιπόν ως πρώτη είχε φάει περισσότερο ξύλο και περιορισμούς απο την μάνα μου και της είχαν βγει περισσότερα ψυχολογικά. Εγώ έζησα μαζί της για περίπου 5 χρόνια όταν έφυγα απο την πόλη που μεγάλωσα. Σε αυτά τα 5 χρόνια οφείλω να πω ότι με είχε σαν παιδί της και γενικά όλα τα χρόνια μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Ηταν βέβαια απότομη και νευρική μέχρι αηδίας αλλά δεν την έλεγες πχ κακόψυχη. Ηταν ψυχούλα θα έλεγα και πέθανε πριν 8 χρόνια απο εγκεφαλικό. Της έλεγα να πάμε στο νοσοκομείο όταν πρωτοχτύπησε και παρόλο που τότε είχα αλλάξει σπίτι, πήγαινα καθημερινά και την έβλεπα αλλά ήταν αγύριστο κεφάλι και πήγαμε μόνο όταν το στόμα της είχε στραβώσει για τα καλά.
Η λογική που επικρατούσε επίσης στην οικογένεια ήταν ότι αν δεν παντρευόταν αυτή πρώτα τα άλλα 2 αδέρφια δεν επιτρεπόταν να παντρευτούν!! Δεν παραχωρούσε την σειρά της!! Τελικά εκείνη έφτασε 40 ανύπαντρη και αφού έγινε μεγάλος καυγάς, παντρεύτηκε στα 33 της η μάνα με προξενειό τον πατέρα μου πρώτη. Μετά παντρεύτηκε ο θείος μου στα 30 του και εκείνη τελικά παντρεύτηκε στα 52 της έναν 60χρονο τύπο που είχε πολλά χρήματα αλλά ήταν τσιγκούνης. Εζησαν μαζί περίπου μια 7ετια και μετά πέθανε απο εγκεφαλικό. Σε αυτά τα 7 χρόνια έγιναν απίστευτα σκηνικά βίας και ξύλου γιατί ο τύπος ήταν άξεστος χωριάτης με όλη την έννοια της λέξης. Δηλαδή λέω ότι ο πατέρας μου είναι νευρικός αλλά εκείνος ήταν πολύ ότι να`ναι. Θα μπορούσα να αναφέρω με τις ώρες περιστατικά αλλά οκ..