ωχ και φω μια χανω κιλα μια περνω.
Printable View
ωχ και φω μια χανω κιλα μια περνω.
Eγω αντιμετωπιζω προβλημα με το φαι,κατι σαν εξαρτηση,παραδειγμα θελω να χασω καποια κιλα,κανω διαιτα,γυμναστικη κλπ για μια εβδομαδα δεκα μερες γιατι ειπα αποφασισμενος οτι πρεπει να τα χασω. Και εκει που ολα δειχνουν να βαδιζουν στον σωστο δρομο,ετσι μια μερα αρχιζω να καταβροχθιζω τα παντα χωρις απαραιτητα να πειναω,τρωω οτι πιο σαπιο υπαρχει,ξαναπαιρνω οτι εχω χασει σε χρονο ρεκορ και...παλι στο αδιεξοδο.
Κακο πραγμα να μην μπορεις να ελενξεις τον εαυτο σου.:mad:
Αγαπητή Έλσα, συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά είμαι και εγώ μια πρώην βουλιμική και ευτυχώς το έχω ξεπεράσει το πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι που μπορεί να πάρει κανείς και είμαι σίγουρη πως κατά βάση έχει να κάνει με το μίσος που μπορεί να τρέφουμε για τον εαυτό μας, αλλά και για την ανικανότητά μας να μεγαλώσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με ή χωρίς την αποδοχή των άλλων. Υπήρξα βουλιμική στα 24, με ύψος 1.67 και 57 κιλά και νομίζοντας πως είναι το λιγότερο τέρας, ένα παχύδερμο που δεν άξιζε την αγάπη των άλλων. Εξαιτίας των εμμονών μου με το βάρος έχω σπαταλήσει ευκαιρίες και έχω διώξει την αγάπη, όταν αυτή παρουσιάστηκε. Πάντα νόμιζα και εγώ η ανόητη πως αν ήμουν αδύνατη, η ζωή μου θα ήταν καλύτερη. Η ζωή μας όμως δεν έχει να κάνει με το αν έχουμε 10 κιλά παραπάνω ή παρακάτω. Η ζωή μας συμβαίνει τώρα και συμβαίνει μόνο μια φορά και είναι ΜΑΓΚΙΑ να την αντιμετωπίζουμε έτσι.
Από το κόλλημα της βουλιμίας με έβγαλε ένας καθηγητής μου, ο οποίος με έπιασε και μου είπε να βγάλω τον θυμό μου εκεί που πρέπει και όχι στον εαυτό μου. Τον άκουσα. \'Εχω ως ενθύμιό μου από το φλερτ μου με τις διατροφικές διαταραχές κατεστραμμένα δόντια (από τα οξέα). Και έχω επίσης εδώ και δύο χρόνια Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης, μια νευρολογική διαταραχή που δεν έχει καμία σχέση με τη βουλιμία, αλλά μου στερεί την κίνηση λόγω της κόπωσης και της αστάθειας, αλλά δε μου επιτρέπει και να κάνω πολλά για το βάρος μου. Έχω βάλει 10 κιλά, αλλά λειτουργώ, πάω στη δουλειά μου, βγαίνω έξω, έχω μια ζωή. Οταν αρρώστησα για πρώτη φορά, έμεινα 4 μήνες στο κρεβάτι, χωρίς να μπορώ να περπατήσω 5 μέτρα χωρίς να με κρατάνε. Πήγα στην κόλαση και γύρισα. Έκτοτε, έμαθα να αγαπώ τη ζωή μου και το σώμα μου, και ας είναι πιο βαρύ. Στέκεται καλύτερα στη γη, δεν είμαι αερικό. Και πάνω απ\' όλα, δουλεύει. Και είμαι εγώ, είτε 10 κιλά βαρύτερη, είτε ελαφρύτερη.
Elie καλησπέρα,
αν δεν σου κάνει κόπο,μήπως θα μπορούσες να μου πεις πως ακριβώς ξεπέρασες τη βουλιμία??????είμαι κ εγώ βουλιμική εδώ και πάνω από 3 χρόνια και μου παρουσιάστηκε αμέσως μετά από νευρική ανορεξία....κυριολεκτικά ζω μια κόλαση....έχω κάνει πολλές προσπάθειες αλλά τίποτα....συνεχίζω να ζω αυτό το μαρτύριο κ έχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά δεν υπάρχει σωτηρία.....είμαι 1,58 και τώρα 45 κιλά και νιώθω πως είμαι χοντρή,παρόλο που όλοι μου λένε το αντίθετο....
είλικρινά θαυμάζω τους ανθρώπους που,όπως και εσύ, έχουν καταφέρει κ έχουν ξεπεράσει αυτόν τον εφιάλτη.....
Αγαπητή Demmie, μάλλον δεν είμαι σε θέση να συμβουλέψω κάποιον, γιατί μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δική μου εμπειρία, νομίζω πως όπως όλα, ο καθένας μας δίνει τη μάχη του με τον δικό του τρόπο...Υπήρξα βουλιμική για ένάμιση χρόνο, αφού είχα υπάρξει 20 κιλά βαρύτερη στην εφηβεία. Πάντα είχα πρόβλημα με το βάρος μου (ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, με την εικόνα που νόμιζα πως έβγαζα στους άλλους). Το αστείο της υπόθεσης βέβαια ήταν πως ακόμη και οι άλλοι με αντιμετώπιζαν με τον ίδο τρόπο στα 79 κιλά, και στα 59. Εγώ δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ με την εικόνα μου...
Ειλικρινά, δεν έχω κάτι να σου πω. Να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικού και να δουλέψεις και μαζί με έναν παθολόγο, γιατί είμαι σίγουρη πως έχεις κάνει ζημιά στο σώμα σου (ηλεκτρολύτες κλπ). Δεν ξέρω ποια είναι τα αίτια που σε οδήγησαν εκεί, αλλά μάλλον πρέπει να δουλέψεις πάνω σ\'αυτά. Και να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Το ξέρω πως είναι το μεγαλύτερο κλισέ, αλλά αυτή είναι η ουσία.
Τη δική μου βουλιμία την ξεπέρασα με τη βοήθεια του ανθρώπου που προανάφερα, ο οποίος ασχολήθηκε μαζί μου σε μια περίοδο που είχα διαλυθεί κυριολεκτικά. Με είχε αφήσει ο τότε φίλος μου και μεγάλος μου έρωτας για μια γυναίκα που ήταν όσο το ένα μου μπούτι και όπως ήταν φυσικό, θεώρησα σωστό να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Ήταν καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο και ένας εξαιρετικά χαρισματικός άνθρωπος, του λέω ακόμη και σήμερα πως με έφερε πίσω από τη χώρα των ζόμπι. Με ταρακούνησε. Στο μυαλό του, η βουλιμία ήταν άρνηση της αγάπης-αν το φαγητό σε ένα πολύ πρωτόγονο επίπεδο ισούται με την αγάπη, εμείς οι βουλιμικοί την καταβροχθίζουμε, αλλά μετά αισθανόμαστε ενοχές και πως δεν την αξίζουμε και τη βγάζουμε. Και θυμός. Νομίζω πως αν είσαι θυμωμένη, πρέπει να πας στη ρίζα του προβλήματος και να μη φοβηθείς να τα κάνεις γης μαδιάμ, να καταλογήσεις ευθύνες όπου πρέπει...
Συγγνώμη demmie είσαι 45 κιλά και θες να καταρρίψεις τη βουλιμία;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;Η βουλιμία θα σε σώσει, άλλη μία ανορεξία να σε πιάσει, και θα κινδυνεύσεις.. Παιδιά, ΕΛΕΟΣ με τα πρότυπα. Και κάτι άλλο. Εγώ έχω βουλιμία αλλά δεν μισώ τον εαυτό μου. Απλώς πεινάω και θέλω να τον ευχαριστήσω. Ή απλά έχω ψυχολογικά-συναισθηματικά προβλήματα που προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες. ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω, γιατί συνδέεται το φαί με τον εαυτό μας. Τι σχέση έχει η εμφάνιση με το αν αγαπάμε τον εαυτό μας; Και ειδικά τα κιλά;
Η εμφανιση σαφως και εχει σχεση με το αν αγαπας τον εαυτο σου η οχι. Αν καποιος εχει βουλιμια και τρωει χωρις να πειναει,τρωει ανεξελεγκτα απλα για να ικανοποιησει τον εαυτο του τοτε υπαρχει προβλημα.
Αν βαλω κιλα και γινω χοντρος,υπερβαρος κλπ αυτο εννοειται πως θα επηρεασει αρνητικα το πως θα αγαπαω τον εαυτο μου. Γιατι το να εχεις μια καλη εμφανιση αυτο σε βοηθα να αγαπας τον εαυτο σου πιο ευκολα.
Γιατί είναι πρόβλημα να θέλει να ικανοποιήσει κάποιος τον εαυτό του; Και η βουλιμία δεν είναι μόνο να μην πεινάς, είναι και να πεινάς.. Και γω αυτό λέω γιατί να γίνεται έτσι, δλδ άμα παχύνω να επηρεάσει το πως θα αγαπάω τον εαυτό μου; Ζούμε σε μια χάλια εποχή που έχει αυτά και πολλά άλλα προβλήματα...
θα συμφωνήσω με το jason......η εξωτερική εμφάνιση έχει πολύ μεγάλη σημασία στο αν αγαπάς τον εαυτό σου ή όχι,όσο ρηχό και ανούσιο μπορεί να ακουστεί....σαφώς ένας άνθρωπος έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα πράγματα από ένα αδύνατο σώμα και ίσως αυτά θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη σημασία...στον κόσμο όμως που ζούμε η εμφάνιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σχεδόν σε όλα και έχει εγκλωβίσει πολλούς από εμάς σε τέτοια αδιέξοδα....στη βουλιμία για την οποία μίλησα εγώ ( νευρογενής βουλιμία καθαρτικού τύπου,σύμφωνα με το γιατρό ) δεν υπάρχει λογική.....απλά νιώθεις πολύ χάλια με τον εαυτό σου,αρχικά γιατί δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις και μετά επειδή καταφεύγεις σε ακραίες λύσεις μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσεις κάτι,που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και ματαιοδοξία, από κάποιον που το βλέπει απ\' έξω.....όταν είσαι μέσα όμως...είναι απλά δυστυχία.....
Παραδειγμα,εγω δεν αγαπαω τον εαυτο μου για καποιους λογους,ενας απο αυτους ειναι η εμφανιση,δλδ οτι εχω καποια περιττα κιλα τα οποια προσπαθω να χασω κατα καιρους αλλα δεν μπορω,και δεν μπορω γιατι εχω παθει εξαρτηση με το φαγητο,ξεκιναω γυμναστηριο,διαιτα,σωστη διατροφη αλλα μετα απο λιγο καιρο πχ 10 μερες,και εχοντας χασει λιγο,παλι δεν αντεχω να ελενξω τον εαυτο μου και καταληγω σε 2-3 μερες να παιρνω αυτα που με κοπο εχασα.
Η εξωτερικη εμφανιση παντα θα παιζει ρολο στον ψυχολογικο τομεα,υπαρχουν βεβαια και ατομα που ενω ειναι υπερβαροι δεν τους ενοχλει αυτο και δεν το βλεπουν σαν προβλημα.
Αμεση σχεση εχει. Αν μπουκωθεις, σκασεις απο το φαγητο, αγαπας τον εαυτο σου? Μήπως προσπαθεις να τον ικανοποιησεις, μη βρισκοντας εναν αλλο πιο προσφορο ή ευκολο κ γρηγορο τροπο?Quote:
Originally posted by libpa
Εγώ έχω βουλιμία αλλά δεν μισώ τον εαυτό μου. Απλώς πεινάω και θέλω να τον ευχαριστήσω. Ή απλά έχω ψυχολογικά-συναισθηματικά προβλήματα που προέρχονται από εξωτερικούς παράγοντες. ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω, γιατί συνδέεται το φαί με τον εαυτό μας. Τι σχέση έχει η εμφάνιση με το αν αγαπάμε τον εαυτό μας; Και ειδικά τα κιλά;
Ετσι, μπουκώνοντας τον εαυτο μας μηπως ψαχνουμε τροπους να γεμισουμε κενα?
Μια παραμελημενη εμφανιση δεν ειναι ασχετη καθολου με μια εσωτερικη παραιτηση ή ακομα κ τιμωρια. Ποσο μαλλον τα κιλα, πολλα ή ελαχιστα. Το ιδιο ειναι...
Ναι, δεν το βλεπουν καποιοι σαν προβλημα. Δεν ειναι καθολου βολικο να το δουν ετσι. Γνωριζοντας ηδη οτι υπάρχει ενα προβλημα, ειναι ισως σκληρο να αποδεχτουν οτι υπάρχει ενα ακομα, βαθυτερο...Που ομως, μπορει να δωσει κ μια πιο μακροπροθεσμη κ σταθερη λυση.Quote:
Originally posted by Jason
Η εξωτερικη εμφανιση παντα θα παιζει ρολο στον ψυχολογικο τομεα,υπαρχουν βεβαια και ατομα που ενω ειναι υπερβαροι δεν τους ενοχλει αυτο και δεν το βλεπουν σαν προβλημα.
Συμφωνώ απόλυτα με την Σοφία.Ολο τον χειμώνα έτρωγα απίστευτες ποσότητες σοκολάτας γιατί δεν ήμουν καλά.Τρώγοντας ένιωθα μια ευχαρίστηση με την απολαυστική γεύση της σοκολάτας.Δεν είναι περίεργο ότι ξεκίνησα να τρώω γλυκά μετά τα 35; αυτό κάτι δεν λέει;πόσα κενά προσπαθούσα να καλύψω και ναι πιστεύω ότι με τον τρόπο αυτό είναι σαν να τιμωρούμε τον εαυτό μας.Βλέπω μια Γιώτα με 10 κιλά περισσότερα δεν μου αρέσει η εικόνα μου εγώ όμως το προκάλεσα αρα δεν αγαπούσα τον εαυτό μου.Ισως να μην πάθαινα και κατάθλιψη την στιγμή που είχα να αντιμετωπίσω σοβαρά προβλήματα επιβάρυνα τον εαυτό μου με το να δέχομαι πολλά να μην αντιδρώ να μην λέω όχι.Κάποτε γίνεται η έκρηξη και το θέμα είναι ότι δεν σ\'έχουν συνηθήσει να λες οχι.Είναι λοιπόν πιο δύσκολο να αποκτήσεις τον σεβασμό που σου αξίζει και που άφησες με την ανοχή να συμβει το αντίθετο.Η σοκολάτα δεν ήταν η λύση.Να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου είναι η λύση και να μην επιτρέψω σε κανέναν να με εκμεταλευτεί και να με μειώσει.Προσπαθώ και εύχομαι να καλυτερεύσουν τα πράγματα γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι δεν υπάρχει πλέον υπομονή.Μαζεύω τα κομμάτια μου και φυσικά δεν θα μπορούσα χωρίς την ιατρική υποστήριξη τίποτε στην ζωή δεν είναι δεδομένο εγώ τα κατάφερα και ήμουν για όλους δεδομένη
Πρώτον: Δεν νομίζω ότι είναι τιμωρία να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με μια τόσο ωραία απόλαυση. Δεύτερον, το να γεμίζεις κενά καλό είναι και όχι κακό. Το εξήγησα και πριν, είναι λάθος να χρησιμοποιούμε τον όρο φαγητό σε σχέση με την εμφάνιση, παρόλο που αυτό γίνεται, απλώς ζούμε σε λάθος εποχή. Εγώ πχ το βλέπω το φαί ότι δίνω στον εαυτό μου και όχι ότι παίρνω από αυτόν. Είναι κάτι που μ\'αρέσει και δεν έχει καμμία σχέση ότι παραμελώ τον εαυτό μου. Μπορεί να παραμελώ την εμφάνιση, όμως αυτό δεν με πειράζει. Μπορεί να με πειράζει λίγο όταν δεν έχω τι να φορέσω ή όταν δε βρίσκω αγόρι λόγω της εποχής που ζούμε. Εντάξει, δεν μιλάω για κάποιες στιγμές που δεν μ\'αρέσει το σώμα μου, όμως όταν δεν μ\'αρέσει, κάνω αμέσως κάτι γι\'αυτό αν μπορώ, οπότε ποτέ δεν παραμελώ τον εαυτό μου. Του δίνω όσο πιο πολλά μπορώ
Τιμωρια δεν ειναι να ικανοποιουμε τον εαυτο μας, τιμωρια ειναι να τον μπουκωνουμε.Γνωριζοντας πώς ξεπερναμε ενα μετρο. Κ αδυνατώντας να επιβληθουμε στον εαυτο μας.Quote:
Originally posted by libpa
Πρώτον: Δεν νομίζω ότι είναι τιμωρία να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με μια τόσο ωραία απόλαυση. Δεύτερον, το να γεμίζεις κενά καλό είναι και όχι κακό. Το εξήγησα και πριν, είναι λάθος να χρησιμοποιούμε τον όρο φαγητό σε σχέση με την εμφάνιση, παρόλο που αυτό γίνεται, απλώς ζούμε σε λάθος εποχή. Εγώ πχ το βλέπω το φαί ότι δίνω στον εαυτό μου και όχι ότι παίρνω από αυτόν. Είναι κάτι που μ\'αρέσει και δεν έχει καμμία σχέση ότι παραμελώ τον εαυτό μου. Μπορεί να παραμελώ την εμφάνιση, όμως αυτό δεν με πειράζει. Μπορεί να με πειράζει λίγο όταν δεν έχω τι να φορέσω ή όταν δε βρίσκω αγόρι λόγω της εποχής που ζούμε. Εντάξει, δεν μιλάω για κάποιες στιγμές που δεν μ\'αρέσει το σώμα μου, όμως όταν δεν μ\'αρέσει, κάνω αμέσως κάτι γι\'αυτό αν μπορώ, οπότε ποτέ δεν παραμελώ τον εαυτό μου. Του δίνω όσο πιο πολλά μπορώ
Κακο φυσικα κ δεν ειναι να γεμιζουμε τα κενα, ο τροπος ομως που τα γεμιζουμε ομως κανει την σημαντικη διαφορα.
Μεσω του φαγητου, ερχεται κ η ικανοποιηση, μειωνεται προσκαιρα ενα αγχος κ στη συνεχεια ερχεται κ η ενοχη. Σαδομαζοχιστικο θα ελεγα...
Κ κατι ακομα: αυτο που φαινεται, η εικονα μας, ειναι ο καθρεφτης μας στους αλλους κ σε εμας. Δεν ειναι τυχαιο αποτελεσμα η εικονα μας, κατι εξω απο μας κ την ψυχολογια μας. Ενα μαζεμενο σωμα, ενα \"καμπουριασμενο\" βαδισμα, ενα χαμογελαστο προσωπο, ενα σφιγμενο χαμογελο δεν λενε ποτε ψεμματα.Γιατι λοιπον τα κιλα να εξαιρεθουν?
Ακριβώς ακόμη και η στάση του σώματος για κάποιον που γνωρίζει πέντε πράγματα καταλαβαίνει.Και ναι τρώγοντας και απολαμβάνοντας την σοκολάτα έπαιρνα ευχαρίστηση η οποία μετά γινόταν ενοχή και θυμός
εγω νομιζω οτι ισχυει αφενος αυτο που λεει η σοφια
αφετερου...υπαρχουν και ατομα που πραγματικα τους αρεσουν οι λιχουδιες και κατα περιοδους αφηνονται σ αυτη την απολαυση..γιατι κακα τα ψεματα..το φαγητο ειναι μια απο τις απολαυσεις της ζωης..κατωτερη ισως σε σχεση με καποια δραστηριοτητα που θα μας δωσε εμπνευση πχ..αλλα ειναι ενα ειδος ηδονης κι αυτο...
και συγνωμη αν κανω λαθος σοφι αλλα μου ακουγεται λιγουλακι ρατσιστικο τ βαζουμε τους ευσωμους στην πυρα.εκτος αν το γραφει κανενα ψυχολογικο εγχειριδιο και στερουμε ενημερωσης :P
απο τη μια γρκινιαζουμε και λυπομαστε και εξεγειρομαστε με οσους στιγματιζουν τους ψυχικα ευαισθητους και απο την αλλη γινομαστε κι οι ιδιοι ολιγον τι ρατσιστες? τολμω να πω
εγω ειμαι ενα τετοιο ατομο Helena.Αυτο ομως δεν αναιρει το άλλο. Αλλο να εχεις ενα μετρο κ να απολαμβανεις το φαγητο καποτε και αλλοτε να αφηνεσαι σ αυτο.Αλλο να ευχαριστιεσαι με 1 λιχουδια κ αλλο με 10.Quote:
Originally posted by Helena
αφετερου...υπαρχουν και ατομα που πραγματικα τους αρεσουν οι λιχουδιες και κατα περιοδους αφηνονται σ αυτη την απολαυση..γιατι κακα τα ψεματα..το φαγητο ειναι μια απο τις απολαυσεις της ζωης..κατωτερη ισως σε σχεση με καποια δραστηριοτητα που θα μας δωσε εμπνευση πχ..αλλα ειναι ενα ειδος ηδονης κι αυτο...
ελεος σοφια
Ηelena, μιλάω μαλλον γραφω στο συγκεκριμενο θεμα, οχι μετα απο διαβασμα ενος ψυχολογικου εγχειριδιου, αλλα μετα απο μια παρατηρηση του δικου μου εαυτου στη σχεση του με το φαγητο.Quote:
Originally posted by Helena
και συγνωμη αν κανω λαθος σοφι αλλα μου ακουγεται λιγουλακι ρατσιστικο τ βαζουμε τους ευσωμους στην πυρα.εκτος αν το γραφει κανενα ψυχολογικο εγχειριδιο και στερουμε ενημερωσης :P
απο τη μια γρκινιαζουμε και λυπομαστε και εξεγειρομαστε με οσους στιγματιζουν τους ψυχικα ευαισθητους και απο την αλλη γινομαστε κι οι ιδιοι ολιγον τι ρατσιστες? τολμω να πω
Ετσι λοιπον, στεκομαι στο θεμα πιο πολυ με αγωνια κ παρατηρηση παρα με ρατσισμο. Δεν νομιζω πως ειναι ρατσιστικο να πω τί νομιζω πώς μπορει να χαρακτηριζει εναν ανθρωπο με μια ιδιαιτερη σχεση με το φαγητο. Εκτος αν το μη ευχαριστο ειναι και ρατσιστικο.
παρακαλω? ελεος σε τι?Quote:
Originally posted by Helena
ελεος σοφια
Τώρα είδα τον γιό μου να τσακίζει ένα κρουασάν σοκολάτα.Δεν άντεξα και πήγα στο ντουλάπι.Σκέφτηκα όσα λέμε λέω να τώρα πάκι πάω να κάνω το λάθος.Πήρα ένα κρακερ με πολλή προσπάθεια ομολογώ.Αυτό ακριβώς άλλο να φας ένα κομμάτι και άλλο να αντικαθιστάς το φαγητό με γλυκά.
μην γινομαστε τοσο σκληροι στην κριτικη ρε παιδια αυτο λεω
λιγο πιο χαλαρα αν γινεται και θελετε βεβαια
Ηelena, πιο πανω εγραψα πώς κατα την δικη μου σκληρη γνωμη ή μαλλον στρυφνη, βλεποντας ενα προβλημα πιο βαθια, οτι δλδ πισω απο αυτο (του βαρους δλδ) μπορει να εχουμε δικα μας, άλλα δυσκολα θεματα. Και αν λυθουν αυτα ή καποια απο αυτα, μπορουμε να λυσουμε κ πιο μακροπροθεσμα το θεμα του βαρους μας. Μιλώντας περισσοτερο απο δικη μου εμπειρια. Αυτο ειναι απαισιοδοξο? Ή σκληρο?
Ναι, δεν ειμαι χαλαρη, οταν κατι με εχει αγγιξει. Σκληρη παντως δεν ειμαι. Κ δεν κρινω, τις σκεψεις μου γραφω. Βαζοντας τον εαυτο μου, μεσα στο θεμα. Οχι εκτος.
Αν ενιωσε καποιος προσβλεβλημενος απο τα σκληρα μου λογια, του ζητω συγγνωμη.
Την κριτικη δεν ξερω που την ειδες Ελενα... Μαλλον υπερβαλλεις. Κι εγω τρωω μεγαλες ποσοτητες κατα καιρους για την ευχαριστηση και μονο, αναγνωριζω ομως οτι καποιες φορες τρωω απλως αυτο που δεν ζω. Τα περι ρατσισμου δε βγαζουν κανενα νοημα... Οχι, Nazi. Ελεος indeed.
καλα ομποριε
Απο ειρωνια καλα παμε αυτες τις μερες...
δε καταλαβα σου μιλησα και προσφατα και μου τη λες τωρα?
Ναι, το κατερινακι το θυμάσαι? Που \"πεσαμε\" να το φαμε γιατι έλεγε αρλουμπες σχετικα με τη δόση και τη σχιζοφρένεια? Ε, τετοιες \"ευαισθησιες\" μου τη δινουν.
Αν δεν το κατάλαβες, εσυ ήσουν η επιθετική στην συζητηση που μολις ειχατε.
ασχετες συζητησεις μπερδευεις φιλαρακο
απο ποτε το να λεμε τη γνωμη μας θεωρειται επιθεση?
αν το σοφακι εχει προβλημα μπορουμε μια χαρα να τα συζητησουμε οι δυο μας χωρις αυτοκλητους υπερασπιστες νομιζω.
μεγαλα κοριτσια ειμαστε
Απο τοτε που τη βαφτισαμε ρατσισμο και αξιωσαμε και ελεος, Ελενα μου.
κουκουρουκου ...
Ασχετες συζητησεις δεν ειναι, ιδια φαση ακριβως. Το δε υφακι σου δε μου αρεσει καθολου. \"καλα ομποριε\" Υπαρχει ομως και αναλαφρη επιθετικοτητα. Εμμεση.
καλα ενταξει οτι ειπειτε
μια που ηρθατε και σεις να μας βαλετε σε ταξη
ρε τι παθαμε βραδιατικο
ουτε κι εμενα μου αρεσει το υφακι σου
εσκασες μυτη και αρχισες να κρινεις σε διαφορα ποστ διαφορους
επειδη δε μιλαω δε σημαινει οτι δε βλεπω
ομποριε
Τοτε να μιλας περισσοτερο, βοηθαει και εμενα να βλεπω.
Εχεις πιει?
οχι εσυ εχεις πιει τιποτα περιεργο?
Οχι, τιποτε. Δεν ξερω τι θα μπορουσε να με κανει να μην βλεπω το προφανες, ομως. Μαλλον εχεις ξεφυγει.
ασε με εμενα
κοιτα με τη δικη σου ζωη τι κανεις
σ ευχαριστω για την διαπιστωση και το ειλικρινες ενδιαφερον
:P
Αντε επιτελους ενα μηνυμα χωρις ειρωνια και υφακι. :)
ε τωρα τι να σου πω
ο καθενας οτι θελει διαβαζει οπως το θελει κατα την διαθεση του
ενιγουεις