και γω την ζηλευω κηπ! η αληθεια ειναι αυτη! γιατι και γω νιωθω βαλτωμενη!
σεβομαι ομως πως εαν της ειναι ενοχλητικο φυσικα και της ειναι ενοχλητικο παει και τελειωσε!
Printable View
και γω την ζηλευω κηπ! η αληθεια ειναι αυτη! γιατι και γω νιωθω βαλτωμενη!
σεβομαι ομως πως εαν της ειναι ενοχλητικο φυσικα και της ειναι ενοχλητικο παει και τελειωσε!
εγω νιωθω να την καταλαβαινω καπως τη ντις γιατι ανα περιοδους, οχι παντα ομως, νομιζω οτι ημουν πολυ δραστηριο ατομο κ εκανα παρα πολλα πραγματα κ η ικανοποιηση που επαιρνα ηταν πολυ λιγη. κ ψυχολογικα αυτο ειναι τεραστιο προβλημα να μην μπορεις να παρεις ικανοποιηση ακομα κ αν ξεσκιζεσαι. ακομα κ αν κανεις τα πραγματα πολυ καλα. κ μετα απο τετοιες περιοδους με περιμενε η κριση στη γωνια! καταθλιψη κ η αισθηση οτι τπτ δεν αξιζει κ οτι δεν εχω διαθεση κ ενεργεια για τπτ! κ με τις πανελληνιες το επαθα αυτο, κ στην αμερικη, που ξεζουμιστηκα σε πανεπιστημιο απο τα πολυ καλα κ μετα ειχα προβλημα!
επισης μ αρεσε πολυ το μνμ της Σοφιας!
Sofia
Αυτό το "τι θέλω να καλύψω" είναι που προσπαθώ να ανακαλύψω Σοφια, και ελπίζω μετά να βρω και το πως. Θα γράψω το Σαββατοκύριακο τι νομίζω πως το ξεκίνησε όλο αυτό γιατί τώρα είμαι λίγο στην τρεχάλα (και θέλω να δω και το post τις RaW) αλλα ήθελα να σταθώ σε κάτι που είπες, για την πρόσκαιρη ικανοποίηση.
Ούτε αυτό δεν νιώθω πλέον. Πράγματα που στην αρχή με ενθουσίαζαν ακόμα και ως ιδέες, βλέπω ότι τα έχω μειώσει σε απλές ασχολίες (όχι αγγαρείες ευτυχώς, δεν έφτασα στο άλλο άκρο). Για παράδειγμα, μου αρέσει να ζωγραφίζω. Βλέπω πλέον ότι, ενώ ξεκινάω ένα καινούριο σκίτσο με ενθουσιασμό και χαρά, όταν κουράζομαι και λέω "ας συνεχίσω αργότερα" πετάγεται ένα άλλο μέρος του εαυτού μου και μου λέει "NON! CE N'EST PAS BON, αφού το ξεκίνησες πρέπει να το τελειώσεις. Τι, μισές δουλειές θα κάνουμε;" Συνεχίζω λοιπόν τη ζωγραφική, εξακολουθεί να μου αρέσει που το κάνω, αλλα νιώθω πλέον ότι κάτι άλλαξε, δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι, αλλα περνάω σε άλλη φάση της ψυχολογίας μου: δεν προσπαθώ πλέον να καλύψω μια ανάγκη χαλάρωσης μέσω της ζωγραφικής, αλλα μια ανάγκη... κάποιου αλλου πράγματος. Και δεν ξέρω ακόμα τι μπορεί να είναι αυτό :(
Για το υπόλοιπο μήνυμα σου, υπόσχομαι να απαντήσω αργότερα, γιατί μου δημιούργησε πολλές και ποικίλες σκέψεις!
RainAndWind
Αχ να'σαι καλά RaW μου γιατί τουλάχιστον, αφού ταυτίζεσαι έστω και με κάποια από όσα λέω, μπορεί να ακουστεί πολύ εγωιστικό, αλλα δεν αισθάνομαι και τελείως μονη, φτερό στον άνεμο, βελόνα στα άχυρα και άλλες παρομοιώσεις. Περιμένω το post με αγωνια!
keep_walking
Να σου απαντήσω για αυτό το "γιατί να το σταματήσεις εάν περνάς καλά" διότι νομίζω εκεί είναι ο λάκκος της φάβας.
Από μια εντελώς αποστασιοποιημένη ματια, είμαι μια χαρά. Οι βαθμοί μου είναι super, οικονομικά την βγάζω, σπουδάζω κάτι που μου αρέσει, και έχω και φίλους για να ξεσκάω. Αντικειμενικά, δεν μπορώ να πω ότι δεν "περνάω καλά" (τουτ'έστιν, αν ρωτούσες την μητέρα μου θα σου έλεγε ότι είμαι στα καλύτερα μου).
Εγώ από την άλλη, συνειδητοποιώ ότι πλέον, δεν καταβάλω την προσπάθεια για να τα πετύχω όλα αυτά από 100% συνειδητή επιλογή, αλλα... από ψυχαναγκασμό θέλεις; Από κεκτημένη ταχύτητα θέλεις; Από κάτι άλλο τέλος πάντων. Εξακολουθώ να κάνω πράγματα της επιλογής μου, αλλα όπως έγραψα και στη Σοφια... κάτι άλλαξε, δεν ξέρω τι. Και αυτό που με φοβίζει είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν ζηλεύω τους μούχλες, αλλα θέλω να μπορώ να κάτσω και εγώ 1-2 ώρες την ημερα χωρίς να κάνω τίποτα. Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί, εκτος του ότι δεν με παίρνει ο ύπνος εύκολα λόγω προγραμματισμού, το θεωρώ και άσκοπο!
researcher
Εγώ πάλι εσένα ζηλεύω και σε αγαπάω και παρα πολύ και μου λείπεις με έναν πολύ περίεργο τρόπο και χαίρομαι που μιλάμε και μέσω forum, και να μη ζηλεύεις γιατί, για να ξεφύγεις από τον βάλτο, το μονο που θέλει είναι προσπάθεια και θέληση, και δεν πληγώνεσαι στο τέλος, ισα ισα που είναι για καλο... για προσπάθησε να σταματήσεις μια χιονοστιβάδα χωρίς να γίνεις χίλια κομμάτια στο μεταξύ :(
Lou!
Lou! μου μόλις είδα το μήνυμα σου. Είσαι και εσύ συμ-παθούσα από Αμερικανικο πανεπιστήμιο; Λες να φταίει αυτό; Γιατί έχω μια ιδέα για το τι μπορεί να προκάλεσε όλη αυτή την αντίδραση, και όλως παραδόξως, έχει να κάνει μάλλον με το Uni. Θα το παραθέσω αργότερα, keep in touch!
Ειναι ασκοπος...επρεπε να με δεις στα νιατα μου...μπορει να μην ημουν αριστος μαθητης γιατι ειχα αλλα ενδιαφεροντα...αλλα ο υπνος παντα ηταν κατι ασκοπο:)Quote:
εκτος του ότι δεν με παίρνει ο ύπνος εύκολα λόγω προγραμματισμού, το θεωρώ και άσκοπο!
Και τωρα αμα μου λεγαν παρε το ταδε φαρμακο και δεν θα ξανακοιμηθεις ποτε θα το παιρνα:)
Αυτα για το συγκεκριμενο επιχειρημα...αλλα οπως νοιωθεις οπως ειπε και η researcher.
αγαπητη e-Dissolvenia
χαιρομαι πολυυυυυυυυυ για την αγαπη σου!!!!
πολυ πολυ!
σε ευχαριστω που την εξεφρασες ετσι απροκαλυπτα!
φιλια πολλα οπου κι αν εισαι! οπως κι αν εισαι :)
Dis μου, θέλω να σου γράψω και τα δικά μου, αλλά επειδή νομίζω πως μέσα στο απόσπασμα που θα σου βάλω ίσως να βρεις πολύ περισσότερα απ' όσα θα σου έλεγα εγώ και πολύ καλύτερα διατυπωμένα, σήμερα θα σου βάλω αυτό και αύριο άμα θες το συζητάμε, το επεξεργάζεσαι, μου λες τις σκέψεις σου.
"Έτσι, μέσα από τον τρόπο που μας ορίζουν οι συγγενείς μας και την ανάγκη που νιώθουμε για την αγάπη και την αποδοχή τους, μπορεί να δημιουργήσουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας που τη θεωρούμε κακή, μοχθηρή, απαράδεκτη για μας και για τους άλλους.
Από τη στιγμή που το κάνουμε αυτό, γινόμαστε ευάλωτοι στην απειλή της εκμηδένισης. Ως εξωστρεφείς νιώθουμε ότι μας αξίζει η απόρριψη, ενώ ως εσωστρεφείς αισθανόμαστε ανίκανοι να αποφύγουμε την αποδιοργάνωση. Είμαστε αναγκασμένοι να αμυνόμαστε εναντίον αυτής της απειλής. Αν είμαστε εξωστρεφείς σκεπτόμαστε "αν δεν μπορώ να κάνω τους άλλους να με αγαπήσουν, θα τους κάνω να με χρειάζονται" , κι έτσι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνουμε απαραίτητοι, φορτώνοντας τον εαυτό μας με ένα σωρό υποχρεώσεις και φτάνοντας σε σημείο να γινόμαστε έξαλλοι με τις απαιτήσεις που έχουν από μας όσοι μας χρειάζονται, φοβούμενοι όμως να εκφράσουμε αυτόν το θυμό, μήπως και τους διώξουμε από κοντά μας. Ζούμε βυθισμένοι στο άγχος.
Αν είμαστε εσωστρεφείς, σκεπτόμαστε "Αφού δεν μπορώ να επιτύχω τους στόχους μου, θα βάλω ως στόχο τον έλεγχο και την οργανωτικότητα" , κι έτσι αγωνιζόμαστε συνεχώς να ελέγχουμε και να οργανώνουμε κάθε πλευρά της ζωής μας, χωρίς να ανεχόμαστε την αταξία, απαιτώντας τελειότητα, θυμώνοντας με τις ανεπάρκειες των άλλων, φοβούμενοι το θυμό μας και την αδυναμία μας να επιβάλλουμε τον απόλυτο έλεγχο. Τη ζωή μας την κυβερνάει ο φόβος.
Εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, όπως αυτοί που αναφέραμε, εφόσον είναι αρκετά δυνατοί και υγιείς και η ζωή δεν τους έχει πλήξει με πολλά χτυπήματα, μπορεί να δίνουν εξωτερικά την εντύπωση του επιτυχημένου. Ωστόσο εκείνοι μόνο γνωρίζουν την αίσθηση του εξωτερικού κενού και της αποδιοργάνωσης.
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της D.Rowe και μου έκανε ένα κλικ, γιατί ανέφερες το φόβο σου στο σταμάτημα της ψυχαναγκαστικής δραστηριότητας, αυτό το τέλμα που έγραψες. Ο φόβος της εκμηδένισης για τον καθένα μας μπορεί να πάρει άλλη μορφή, και να τον περιγράφουμε διαφορετικά, για παράδειγμα εγώ τον έχω περιγράψει κάπου σε παλιότερο ποστ μου ως εξής "ένας άδειος κόσμος από ανθρώπους, από επαφή, από συντροφικότητα και από οικειότητα, ένας έρημος πλανήτης που εγώ θα ήμουν μόνη σε αυτόν", κάπως έτσι το είχα γράψει, μετά κάθισα και σκέφτηκα τι αποτύπωνε αυτή η φράση μου για μένα την ίδια σε εσωτερικό επίπεδο και όταν έπεσα πάνω στο απόσπασμα της Rowe, συνειδητοποίησα ότι περιέγραφα με κάθε λεπτομέρεια ποιος είναι ο δικός μου φόβος εκμηδένισης.
Μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου να χαλαρώνει αλλά θέλει το χρόνο του αυτό, κυρίως θα χρειαστεί να καταπολεμήσεις την ανάγκη τελειότητας που σε διακρίνει και δεν είναι στραμμένη εξωτερικά προς τους άλλους, αλλά επιτίθεται σε σένα από ΜΕΣΑ σου, κάνοντάς σε να κυνηγάς το άπιαστο, και να σου βάζεις ολοένα και μεγαλύτερους στόχους, ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις απόδοσης, που ενώ ξέρεις πως είσαι ικανή να ανταπεξέλθεις, γιατί δεν πάσχεις από έλλειψη αυτοπεποίθησης, πάσχεις από perfectionistic tendencies, μάλιστα -είναι προσωπική μου άποψη αυτή- της μορφής που είναι self oriented, ενώ κατά κάποιον τρόπο οι φίλοι σου που αναγνώρισαν αυτές σου τις τάσεις στο επεσήμαναν, αχ αυτοί οι φίλοι μας, πόσες φορές βλέπουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε ακόμη καθαρά, με εκείνο το Miss-i-can-do-it.
Oπότε, καταλαβαίνεις πως είναι ανάγκη, κατ' εμέ, να επεξεργαστείς, αν το αποφασίσεις φυσικά με τη βοήθεια ειδικού αυτή την προσωπική σου απειλή, το νόημά της, τις αντιστάσεις σου, θα χρειαστεί μάλλον μία τέτοια διαδρομή, που ήδη την ξεκίνησες κοριτσάκι με δική σου εξερεύνηση! και διάφορες μεθόδους εκπαίδευσης στο να αποδέχεσαι την έλλειψη τελειότητας από εσένα, να αγκαλιάσεις το δικαίωμά σου να μην είσαι η σούπερ γούμαν, το γουόντερ γκερλ μας, γιατί σε φθείρει ρε συ αυτό, σε τρίβει μάτια μου λίγο λίγο. Και τώρα είσαι νέα και έχεις τα κουράγια αλλά τα κουράγια δεν είναι παντοτινά. Να σε προσέχεις για να σε έχεις!
ντις, νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα σε ζηλεύανε.Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
όταν προσπαθείς για το 10 κ πας για το 10+ , σημαίνει πως θέλεις να γίνεις όσο πιο επιτυχημένη γίνεται.
αν τελικά δν τα καταφέρεις, εκεί είναι το πρόβλημα για σένα όμως.
γιατί όμως φοβάσαι πως θα πιάσεις πάτο?
είναι σίγουρο αυτό?
γιατί δν σκέφτεσαι πως απλά θα μείνεις στο 10.
δν το παρακολούθησα όλο το θέμα σου κ ίσως δν έχω καταλάβει καλά.
Αφού ξύπνησα νωρίς νωρίς και ας είναι και Σάββατο, είπα να γράψω ένα από τα γνωστά μου κατεβατά. Sorry προκαταβολικά για το μέγεθος της απάντησης… αλλα αν δεν τα γράψω εδώ που αισθάνομαι ότι κάποιος με ακούει, που να τα πω;
Λοιπόν Σοφια το σκέφτηκα παρα πολύ αυτό, και έκανα μια νοητή λίστα για τους τύπους ανθρώπων που, με τα δικά μου δεδομένα, ανήκουν σε κάποιες κατηγοριες. Αποτυχημένος για εμενα είναι κάποιος που δεν προσπαθεί καν να βελτιώσει ή απλά να αλλάξει μια δυσάρεστη κατάσταση, κατηγορεί συνεχεια τους άλλους για την κατάντια του αντί να σκληρύνει λίγο με τον εαυτό του, και στο τέλος συμβιβάζεται με τη μοίρα του και περνάει μια ζωή δυστυχισμένος, απλά και μονο για να αποφύγει λίγη προσπάθεια και να κάνει μια στοιχειώδη αυτοκριτική. Κορόιδο θεωρώ κάποιον που, ενώ ξέρει ότι έχει δυνατότητες, ότι αξίζει περισσότερα, ότι μπορεί να ξεφύγει από μια δυσάρεστη κατάσταση στην οποια βρίσκεται, πείθεται ότι αυτό είναι ο,τι καλύτερο μπορεί να κάνει, ότι αυτά είναι τα όρια του, και στην ουσία στερεί από τον ίδιο του τον εαυτό την πιθανότητα προόδου, απλά και μονο γιατί φοβάται την αποτυχία ή την κοινωνική κριτική, και καταδικάζει τον εαυτό του σε μια ζωή που δεν τον ικανοποιεί, για να μην προκαλέσει αντιδράσεις από τρίτους. Μίζερο θεωρώ κάποιον που, ενώ είναι αρκετά έξυπνος ώστε να προσδιορίσει τι και πως θα μπορούσε να αλλάξει ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του, βρίσκει συνεχεια δικαιολογίες για να το αναβάλει και αντεπιχειρήματα για να το αντικρούσει, ενώ την ίδια στιγμή γκρινιάζει για την κατάντια της ζωής του, μονο και μονο επειδή μέσα του έχει συμβιβαστεί αλλα ντρέπεται να το παραδεχτεί έστω και στον εαυτό του. Περίεργος και εκτος κοινωνικού πλαισίου… νομίζω όλοι είμαστε έστω σε μια από τις πτυχές τις ζωής μας, έστω και λίγο, αλλα αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς ή και μοναδικούς, έτσι δεν είναι; :DQuote:
Originally Posted by Sofia
Στην τελική, αν είσαι εσύ ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, ανεξάρτητα του ποσο “ψηλά” έχεις φτάσει στην “κοινωνική σκάλα της αναγνώρισης”, λίγο ενδιαφέρεσαι για την ταμπέλα που θα σου φορέσει κάποιος άλλος. Εάν ξέρεις ότι έχεις πετύχει τους δικούς σου στόχους με την πορεία της ζωής σου, δε χρειάζεται καν να φορέσεις εσύ ταμπέλα στον εαυτό σου. Εάν εσύ αισθάνεσαι καλά, τελειωσε το παιχνίδι, είσαι καλά και αέρας στα πανιά σου. Το θέμα είναι όταν ξέρεις ότι ΔΕΝ είσαι καλά, όταν ΔΕΝ αισθάνεσαι ικανοποιημένος, όταν ΔΕΝ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όταν αυτά που καταφέρνεις αβίαστα ΔΕΝ επαρκούν, αλλα επίσης ΔΕΝ θέλεις να κανεις τίποτα ώστε γίνεις “καλύτερος άνθρωπος” με την πιο ευρεία έννοια της λέξης… αυτό είναι που δεν μπορώ να δεχτώ. Διότι πιστεύω ότι πάντα μπορείς να κανεις ΚΑΤΙ, οτιδήποτε, όσο μικρό και αν είναι: ακόμα και οι μεγαλύτερες κατολισθήσεις ξεκινούν από ένα μικρό χαλίκι. Το ότι δεν αλλάζει τίποτα είναι επειδή κατά βάθος δεν θέλεις να αλλάξεις, και συμβιβάζεις το σύστημα αξιων σου με το τι σε βολεύει και με μηδαμινές απαιτήσεις. Αυτό είναι για εμενα η επιτομή της αποτυχίας.
Κάθομαι λοιπόν να σκεφτώ, είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου; Αναλύω τους παράγοντες, τις παραμέτρους, την πορεία μου και τις προοπτικές μου, και καταλήγω ότι ναι, είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Και με το που το σκέφτομαι αυτό, τσουπ, νιώθω ψωροπερήφανη, αλαζόνας και αποτυχημένη. Γιατί αισθάνομαι σαν μόλις να μου είπα ότι μέχρι εδώ μπορώ να φτάσω, αυτές είναι οι δυνατότητες μου, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να επιτύχω, έφτασα στα όρια μου και δεν έχει παραπέρα. Και την επομενη στιγμή αισθάνομαι ότι με αδικώ, ότι σαφώς και δεν είναι εδώ το τέλος, μπορώ και περισσότερο, και καλύτερα, έχω και άλλες δυνατότητες, δεν πρέπει να συμβιβαστώ με την ικανοποίηση που νιώθω τώρα γιατί είναι λειψή, δεν είναι η μεγιστη που μπορώ να επιτύχω. Και μετά από αυτό μου έρχονται στο μυαλό όλα όσα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς για maximum απόδοση, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά το ότι, αν αισθανθω αυτάρκης και ικανοποιημένη τώρα, θα έχω συμβιβαστεί με κάτι χειρότερο από αυτό που μπορώ να επιτύχω… και θέλω να το ξεριζώσω αυτό το κομμάτι-ατμομηχανή του εαυτού μου, γιατί δεν φαντάζεσαι ποσο μου λείπει η αίσθηση της ολοκλήρωσης, γιατί μόλις τελειώνω κάτι, αυτό το κομμάτι ξεκινάει αυτόματα κάτι άλλο, και δεν μου αφήνει χρόνο. Θέλω να το πνίξω με ένα μαξιλάρι μήπως και ησυχάσω και μπορέσω να κοιμηθώ σαν κανονικό παιδί και εγώ, χωρίς να βάλω ξυπνητήρι μια φορα, χωρίς να έχω προγραμματίσει την επομενη μέρα μέχρι τελευταίου λεπτού.
Αυτή η παράγραφος RaW είναι all the money. Την διάβασα και την ξαναδιάβασα, και δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω. Φοβάμαι όμως. Γιατί ξέρω ότι είμαι άστατη πολύ (και όπου θέλω θα πηγαίνω) και είμαι επίσης των άκρων, ή του ύψους ή του βάθους. Φοβάμαι ότι αν με επιβραβεύσω και ικανοποιηθώ από κάτι, θα σταματήσω την προσπάθεια εντελώς. Βλέπω τόσον καιρό ότι ήταν η πάντοτε ανικανοποίητη κριτική της μητέρας μου που με πείσμωνε και με ωθούσε να μην εγκαταλείπω ποτε, και φοβάμαι μήπως μου πέρασε υποσυνείδητα το μήνυμα ότι, οποιος δεν προσπαθεί στο απόλυτο maximum, είναι αποτυχημένος από τον εαυτό του (αν βγάζει νόημα αυτό). Να παραθέσω όμως και το γεγονός που κατ’εμέ τα ξεκίνησε όλα, μήπως και βγει πιο εύκολα πόρισμα.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
How it all began...
Πριν από κάμποσο καιρό, ο επικεφαλής καθηγητής/πρύτανης του τμήματος μας έκανε μια περιπλοκη παρουσίαση για τις αλλαγές που έγιναν στο τμήμα, και του curriculum για το επόμενα εξάμηνα (διάρθρωση του μαθήματος, των εργασιών, της ακολουθίας των παρουσιάσεων κτλ). Μετά τη διάλεξη είχαν μαζευτεί αρκετοί για ερωτήσεις, εγώ ήθελα να κάνω μια πρακτική ερώτηση για μια υποτροφία, αλλα ήταν εκεί μια κοπέλα που δεν καταλάβαινε τις αλλαγές και τον είχε πιάσει μονοπώλιο. Ο κακόμοιρος της τα εξηγούσε κάθε φορα και με λίγο διαφορετικό τρόπο μήπως και το κατανοήσει. Πρέπει να της το είπε και 10 φορες, ένας ένας οι περισσότεροι έφυγαν, και εγώ είχα αρχίζει να αφρίζω που είχα κολλήσει να περιμένω την κοπέλα να πιάσει το νόημα. Μετά το ενδέκατο "Συγγνώμη, δεν κατάλαβα καλά, εννοείτε ότι..." που τα είχε καταλάβει ΞΑΝΑ λάθος, επενέβην πριν προλάβει ο καθηγητής να της απαντήσει ΞΑΝΑ τα ίδια, και της εξήγησα το σύστημα σε 50 δευτερόλεπτα, με απλά λόγια αλλα φανερά εκνευρισμένη, σίγουρα πέταξα και κανένα fuck στο λογύδριο μου. Το κατάλαβε επιτέλους (έχω αποφύγει να την αποκαλέσω βούρλο σε αυτό το post κάπου 20 φορες, ακόμα και τώρα τσαντίστηκα που την θυμήθηκα) και ξεκουμπίστηκε, οποτε έμεινα εγώ και ένας άλλος με τον καθηγητή και τον βοηθό του. Αφού συστήθηκα και πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο, γυρνάει ο καθηγητής και μου λέει με ένα μειδίαμα "Δεσποινίς, με τέτοιο μυαλό, είναι απαράδεκτο που δεν είστε επικεφαλής της τάξης και μόλις τώρα έμαθα το όνομα σας". (“Miss, with your mind, it’s unacceptable you’re not the head of your class and I just learned your name” λέξη προς λέξη)
E από τότε, έχω χάσει τον ύπνο μου (και αυτό το “τότε” είναι στην αρχή του προηγουμενου εξαμηνου). Κάθομαι ώρες ολόκληρες και τσεκάρω το πρόγραμμα μου, τα ωράρια μου, τον ελεύθερο χρόνο μου, να βρω που έχω κάνει λάθος και δεν αποδίδω όσο μπορώ. Σταμάτησα να βγαίνω όσο θα ήθελα, να τρώω όσο θα ήθελα, να ασχολούμαι με άλλες δραστηριότητες που με ενθουσίαζαν, να χαλαρώνω και να κάνω μικρές καθημερινές τρελες και αυθορμητισμούς για να ξεσκάσω, και το έχω ρίξει στο διάβασμα, και όχι μονο για το δικό του μάθημα. Στην αρχή προσπάθησα να το δω ως κοπλιμέντο, αλλα δεν μου κολλάει κοπλιμέντο με τη λέξη “unacceptable” μέσα. Μετά είπα να το προσπεράσω και να το ξεχάσω, αλλα κάθε φορα που βρίσκομαι στην αίθουσα του, κάθομαι όσο πιο πίσω γίνεται από ντροπή μήπως και με αναγνωρίσει (έχω κόψει και την καλημέρα στον κακόμοιρο που ήταν μαζί μου όσο περίμενα). Μετά πείσμωσα και λέω “κατάλοιπο από την μητέρα μου θα είναι, που μου λέει συνεχεια ότι είμαι άχρηστη κτλ, και επειδή κάποιος μου είπε ότι έχω περισσότερες δυνατότητες από όσες εφαρμόζω, το συνέδεσα ότι με είπε αποτυχημένη”… αυτό ίσως παίζει ως σενάριο. Επίσης σκέφτομαι μήπως απλά είμαι κακομαθημένη και με ενοχλεί που δεν είμαι επικεφαλής του τμήματος μου –δηλαδή ότι υπάρχουν άλλοι καλύτεροι από εμενα- αλλα δεν ήμουν και ποτε η πρώτη στο σχολειό, ούτε είχα ποτε βλέψεις για να είμαι πρώτη στο τμήμα. Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό, ούτε που με απασχολούσε, μην σας πω ότι μάλλον στενοχωριόμουν λίγο για τους πρώτους, γιατί θεωρούσα ότι έχουν θυσιάσει πολλές από τις απολαύσεις της ηλικίας… είναι και το κακομαθημένη μια θεωρία πάντως.
Τον θυμάμαι να μου το λέει, και το ύφος που είχε, και με πιάνει μια μανία απόδειξης. Και το κακό είναι ότι δεν νομίζω να θέλω να αποδείξω τίποτα σε εμενα, ήμουν αυτάρκης και ικανοποιημένη μέχρι τώρα από την πορεία μου, και τους βαθμούς μου, και όπως έβλεπα να διαμορφώνεται σιγά σιγά η ζωή μου γενικά... Αλλα επειδή απλά και μονο κάποιος έκανε έναν υπαινιγμό ότι δεν αποδίδω όσο μπορώ, με έχει καταβάλει μια υπέρτατη ανάγκη κάλυψης του κενού, που καταλαβαίνω και όσο το γράφω, ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να καλυφθεί κιόλας. Μπορεί και να μην είμαι σε θέση να γίνω το πρώτο όνομα στην τάξη, ε και τι πειράζει; Και ενώ γράφω αυτό το "τι πειράζει" μια φωνούλα μέσα μου λέει "πειράζει πειράζει, αφού στο είπε ο πρύτανης σου, που θεωρείται ειδικός επί του θέματος, ποια είσαι εσύ που θα το σνομπάρεις" και όσο και να προσπαθώ να την αγνοήσω και να συνεχίσω κανονικά, όσες φορες κάθομαι το βραδυ άγρυπνη για να τελειώσω εργασίες ή απλά μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έρχεται πάλι η φωνή του τύπου και με αναστατώνει. Πεισμώνω με τον εαυτό μου και με κατσαδιάζω, γιατί σκέφτομαι “να, κάποιος άλλος που με βλέπει αντικειμενικά και δεν επιτρέπει επιείκειες, μου επέδειξε ότι δεν αποδίδω όσο μπορώ, άρα δεν προσπαθώ αρκετά”.
Ok πολλά έγραψα, ποιος έβγαλε νόημα;
Ε ναι, λιγακι θα παιζει... Βασικα μου κανει μπαμ για φαση οπου "το ξερεις" αλλα δεν το εχεις ακομα συνειδητοποιησει.Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
Χμμ. Γενικα πως αντιδρας οταν σου κανουν καποιο κοπλιμεντο? Περισσοτερο για τις "δυνατοτητες" που ειπες κι εσυ αλλα αν θελεις πες και για αλλα =Ρ
Ακομα, πως ερμηνευσα εγω το απολαυστικοτατο περιστατικο με τον καθηγητη... Sκεφτομαι πως δεν αποκλειεται η ψυχολογια της πελαγωμενης κοπελας να επαιξε το βασικο ρολο, ειδικα απεναντι στον καθηγητη της: δε φτανει που ειχε μπερδευτει εντελως, ειχε και τον θεο της γνωσης απεναντι της να προσπαθει να της τα εξηγησει, κι αυτη δωστου να μην καταλαβαινει και να επιδεινωνεται το ιδεατο στατους της απεναντι του κλπ κλπ ad infinitum, until... She walked in ; ) Απεναντι σε μια συμμαθητρια της πολυ απιθανο να ειχε το ιδιο κομπλεξ η φοβο οποτε εκοψες το βροχο που την ειχε τυλιξει με τη μια με την παρεμβαση σου αυτη. Της τα πες εκει ωμα και σταρατα κι αμεσως τα χωνεψε κιολας. Αλλωστε και το κομπλιμεντο του καθηγητη προς αυτη την κατευθυνση νομιζω οτι ηταν, στη ουσια του: εχεις (και) αυτο που λεμε leadership skills. Σκεφτομαι οτι ισως αυτο ηταν που σε αγχωσε... Το να εισαι ηγετιδα πχ της ταξεις σου μπλεκει πολλα πραγματα που εχουν να κανουν το την πειθω, το ελεγχο, τον σεβασμο, σε ακραιες καταστασεις ισως και την επιβολη. Ισως αυτο εχει καποια επιδραση στα θεματακια με τον ελεγχο και την "επιδοση" κλπ
Just food for thought.
dis, επειδη σε διαβασα μεσες ακρες, επειδη σε καταλαβαινω, θα σου αφιερωσω αυτο που ειχε γραψει μια μερα ο NikosD. στο Blog του φορουμ.
2. Το μεγαλύτερο δυστύχημα του δυτικού πολιτισμού είναι ότι διαρκώς επιδιώκουμε το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το ομορφότερο, το ταχύτερο.......... (Σ)
απλα στο αφιερωνω. επισης νομιζω οτι αλλο η εσωτερικη ισορροπια κ αλλο η επιτυχια, οπως αυτη οριζεται πχ μεσα στα μεγαλα αμερικανικα πανεπιστημια.
αν θελεις την επιτυχια, την ψυχολογικη σου ισορροπια ξεχνα την. Η αμερικη απλα θα σε τσακισει. κ θα σε τσακισει ακομα περισσοτερο στο μελλον. υποθετω εισαι προπτυχιακη? ε, ειναι ακομα χειροτερο να εισαι μεταπτυχιακη η καθηγητρια πανεπιστημιου κλπ
αν θελεις την ψυχολογικη σου ισορροπια, κανεις οσο μπορεις, εξερευνας τα ορια σου (σωματικα, διανοητικα, ψυχολογικα κ ο,τι αλλα) κ τη γνωμη του κυριου την συνδεεις με κα-ι-ρο!!!
αυτα τα λιγα απο μενα!
Είπα να γράψω και εγώ ένα σεντόνι (διπλό παρακαλώ) μιας και η DissolvedGirl άγγιξε ευαίσθητες χορδές…
DissolvedGirl διαβάζοντας τα post σου νιώθω ότι μας έχουν φτιάξει από το ίδιο υλικό :)
Γνώριμα συναισθήματα και προβληματισμοί
Θα ξεκινήσω από τα δικά μου θεωρώντας ότι μπορώ να βοηθήσω και να βοηθηθώ...
Πάντα ήμουν «ο πρώτος», «το υπόδειγμα», «ο καλός μαθητής», το «παράδειγμα προς μίμηση». Πέρασα στη σχολή της πρώτης μου επιλογής, συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές υψηλού επιπέδου και όταν μετά από αρκετά χρόνια τελείωσα και με αυτές (εκεί που λες ότι δεν έχω κάτι άλλο να κάνω), αντί να πω στον εαυτό μου «έχεις το δικαίωμα να ξεκουραστείς», έκανα αίτηση σε ένα νέο πρόγραμμα σπουδών για την απόκτηση νέου πτυχίου. Ότι και αν έκανα το έκανα καλά. Αυτό ήταν σίγουρο. Έτσι τουλάχιστον έλεγαν οι γύρω μου, γιατί αν ρώταγες εμένα, μια θα σου έλεγα «είμαι καλός» και μια «θέλω πάρα πολύ δουλειά ακόμη». Φαύλος κύκλος… δεν σταματούσε πουθενά… Αυστηρός κριτής τόσο με τον εαυτό μου αλλά και με όσους (θεωρούσα) ότι δεν αντιλαμβάνονται ή δεν επεξεργάζονται όσο γρήγορα και ικανοποιητικά (θεωρούσα) επεξεργάζομαι εγώ. Ήθελα το τέλειο. Δεν συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο…
Στα μέσα της περιπέτειας αυτής, άρχισαν τα έντονα ψυχοσωματικά προβλήματα. Αλλά ακόμη και αυτά αποδείχθηκαν πολύ μικρά για να με σταματήσουν. Πανικός, έντονο άγχος, φοβίες, στομαχόπονος, εντερικά προβλήματα, με συνόδευαν στην καθημερινότητα μου. Άρχισα να γυρνώ από γιατρό σε γιατρό ζητώντας άμεση λύση. Όταν άκουγα τη λέξη «υπομονή», τους έλεγα ότι δεν έχω χρόνο για υπομονή. Θέλω την ίαση και τη θέλω τώρα. Βρείτε τρόπο! Βρείτε ένα μαγικό χάπι και δώστε το μου! Για θεραπεία μακράς διάρκειας, ούτε λόγος. Η πρώτη απόπειρα για ψυχοθεραπεία συνοδεύονταν συνεχείς ερωτήσεις του στυλ «πότε θα γίνω καλά;».
Η λύτρωση ήρθε μέσα από ένα συνδυασμό δύο γεγονότων, που θέλω να πιστεύω, ότι θα με βοηθήσουν να φτάσω σε μια (μόνιμη) αλλαγή στη ζωή μου.
Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, υπήρχαν κάποιες «ανόθευτες» αξίες που σιγόκαιγαν. Έντονος προβληματισμός σε συνδυασμό με ένα παράξενο και αδιευκρίνιστο (εκείνη την εποχή, γιατί τώρα πιστεύω ότι το έχω αποκωδικοποιήσει) ένστικτο με οδηγούν στο να αποδεχθώ μια δουλειά με πάρα πολύ λιγότερα χρήματα σε ένα νησί Το ανακοινώνω μια μέρα πριν αναχωρήσω, μιας και φοβόμουν ότι το περιβάλλον (φιλικό και επαγγελματικό) θα με έπειθε να μην αποδεχτώ. Ακόμη θυμάμαι πρόσωπα και εκφράσεις όταν ανακοίνωσα την τελική μου απόφαση. Κάπου εκεί άρχισε η μακρά πορεία της μετάλλαξης… Βρέθηκα σε ένα χώρο όπου, μετά από πάρα πολλά χρόνια κατάφερα (έστω και για κάποιες στιγμές) να σταματήσω το χρόνο. Τόσο καιρό υποστήριζα ότι δεχόμουν πολλές πληροφορίες (διάβασμα, μελέτες, κινηματογράφος, φιλοσοφία, λογοτεχνία κ.λπ.) αλλά συνειδητοποιώ ότι ποτέ δεν είχα καταφέρει να σταματήσω για να επεξεργαστώ σε ένα δεύτερο επίπεδο όλες αυτές τις πληροφορίες. Απλά κατανάλωνα... τίποτα περισσότερο… Σταματώ, βασανίζομαι, πονάω, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Είμαι «καταδικασμένος» να σταματήσω. Να γνωρίσω νέους χαλαρούς ανθρώπους, να βγαίνω από το σπίτι μου και να πέφτω στη θάλασσα, να περνώ τα βράδια μου σε ταβερνάκια με κρασάκι, μεζέ και παρέα (άσχημη ζωή ). Μέσα σε αυτή την εσωτερική μάχη, προσανατολίζομαι σε άλλα αναγνώσματα, προσπαθώ να απενεχοποιήσω το δικαίωμα στη χαλάρωση, να διαγράψω» στερεότυπες απόψεις ετών…
Είχε αρχίσει να δημιουργείται ένα κάποιο έδαφος αλλά ελλόχευε πάντα ο κίνδυνος της υποτροπής. Έλειπε αυτό που θα έδινε ένα πιο μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα σε αυτή τη νέα κατάσταση. Μετά από τις επίμονες παροτρύνσεις μιας φίλης αποφασίζω να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Προσπαθώ να εστιάσω στο τι νιώθω στο παρών αλλά συνάμα, επιχειρώ «ταξιδάκια» στο παρελθόν μπας και εντοπίσω τι ήταν αυτό που προκάλεσε όλο αυτό. Αναθεωρώ τις απόψεις μου περί κακοποίησης και προσπαθώ να αποδεχτώ ότι είναι δυνατόν να είμαι άλλο ένα «κακοποιημένο παιδί». Ένα παιδί που δεν γνώρισε την επιβράβευση (και γι’ αυτό δύσκολα τη δίνει), που είχε να αντιμετωπίσει επικριτικούς γονείς όσον αφορά τις γενικότερες του επιδόσεις (και γι’ αυτό κρίνει αυστηρά συνεργάτες, συμφοιτητές, φίλους κ.λπ.). Διαπιστώνων ότι πάντα έβαζα δύσκολους στόχους και όταν τους πετύχαινα εκλιπαρούσα για λίγο θαυμασμό, για ένα ξεροκόμματο επιβράβευσης. Όμως πίσω από αυτή την πρόσκαιρη ικανοποίηση παραμόνευε η κατάθλιψη, το άγχος, ο φόβος, ένα αίσθημα κενού και αποξένωσης από τον ίδιο μου τον εαυτό, μια αίσθηση ότι η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να θυμώσει, να εκφράσει επιθυμίες φοβούμενος ότι έτσι δεν θα καταφέρω να πάρω αυτό το κομματάκι που ήθελα. Δεν θες και πολύ…
Είχα διαβάσει στο βιβλίο της Alice Miller «Οι φυλακές της παιδική μας ηλικίας» ότι κάποια από τα «κακοποιημένα» παιδιά, στην ενήλικη τους ζωή, παρουσιάζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση η οποία εκδηλώνεται μέσα από την ανάγκη για τελειότητα σε οτιδήποτε και αν κάνουν. Θαυμάζουν τον εαυτό τους αλλά αναζητούν και τον θαυμασμό των άλλων μιας και ποτέ δεν θεωρούν ότι τους θαυμάζουν αρκετά. Πρόκειται δηλαδή για μια εύθραυστη κατάσταση η κατάρρευση της οποίας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε απογοητεύσεις ή ανάγκη για επίτευξη δυσκολότερων στόχων. Πρόκειται για άτομα των οποίων η αυτοεκτίμηση τους στηρίζεται στα «χαρίσματα» τους και όχι στα συναισθήματα τους.
Η ψυχοθεραπεία μέσα από αυτά τα ταξίδια στο παρελθόν με βοηθά να βιώσω (όσο είναι δυνατόν) τη άδικη αυτή σχέση με τους γονείς μου, να εκφράσω τα συναισθήματα μου για όλα αυτά και τελικά να καταφέρω να αποφορτίστω (λίγο – λίγο) από αυτό το βάρος… Ελπίζω ότι θα βγω νικητής από αυτή την πορεία. Είμαι χαρούμενος μέσα σε αυτή τη «νέα ζωή». Υπάρχουν φορές που η σκέψη παλινδρομεί, σκανδαλίζομαι αλλά κάτι με επαναφέρει. Προσπαθώ να μην απογοητεύομαι. Έχω την εντύπωση ότι μέσα από τέτοιες μακροχρόνιες προσπάθειες καταφέρνεις να «χτίσεις» σε γερά θεμέλια. Έτσι νομίζω…
DissolvedGirl από τα γραφόμενα σου φαίνεται ότι μπορείς να το διαχειριστείς όλο αυτό. Το έχεις αντιληφθεί, το έχεις αποκωδικοποιήσει, είσαι κοντά στη συνειδητοποίηση. Ίσως με μια βοήθεια, με ένα συνοδοιπόρο, να καταφέρεις ακόμη περισσότερα… Καλή συνέχεια στο ταξίδι
Συμπτωματικά, πριν από μια εβδομάδα είδα το “Black Swan” του Aronofksi το οποίο πραγματεύεται την αναζήτηση της τελειότητας και ακριβώς αυτή τη μάχη που περιγράφεται σε αυτό το topic.
Επίσης, ένα βιβλίο το οποίο επιχειρεί να απομυθοποιήσει το δυτικό πρότυπο του επιτυχημένου είναι το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» (1880) του Πωλ Λαφάργκ (γαμπρός του Κάρολου Μάρξ ο κύριος). Αν και ο τίτλος δημιουργεί μια αρνητική προδιάθεση, εστιάζει στο δικαίωμα του να σταματάς, να ξεκουράζεσαι μιας και θεωρεί πως μόνο τότε είσαι σε θέση να επεξεργάζεσαι ουσιαστικά και να σκέφτεσαι καθαρά…
Είμαι η μόνη που λυπήθηκα την κοπελίτσα "βούρλο"?
Συμφωνώ με την ανάλυση που έκανε ο ob και βρήκα το σχόλιό του καταπληκτικό!
Dis, δεν ανέχεσαι τη "βλακεία"? Ο θυμός σου, που ακόμη και τώρα διαφαίνεται έχεις σκεφτεί γιατί υπάρχει απέναντι σε κείνο το κορίτσι?
Για παράδειγμα, θα μπορούσε κάποιος να αντιδράσει πολύ διαφορετικά και να μην θυμώσει μαζί της, αλλά να τη συμπονέσει για παράδειγμα, να της εξηγήσει δίχως κανένα "fuck" και δίχως κανένα θυμό. Κάτι σε οδήγησε στο να αντιδράσεις έτσι, τι ήταν αυτό? Η έλλειψη υπομονής με κάποιον που δεν "απέδιδε" τόσο γρήγορα, δεν κατανοούσε τόσο γρήγορα όσο το κάνεις εσύ? Θα μπορούσες να σκεφτείς μήπως ήταν μία επίδειξη γνώσεων το σκηνικό από μέρους σου? Ή το αποκλείεις?
Σε ανέβασε? Ένιωσες μία ικανοποίηση που απέδειξες την ικανότητά σου μπροστά σε κάποιον που για σένα είναι "κοινωνός" της ίδιας εκτίμησης στην εξυπνάδα και στην απόδοση?
Σκέψου λίγο μήπως το "unacceptable" σε προβληματίζει ακόμη για άλλους λόγους, γιατί κάτι που ΕΣΥ θεώρησες unacceptable εκείνη τη στιγμή ΣΕ ΣΕΝΑ, και όχι με τον τρόπο που το ερμήνευσες κατόπιν. Η αίσθησή μου είναι πως ο θυμός σου οφειλόταν σε ένα είδος intellectual superiority που σε καθοδήγησε εκείνη τη στιγμή να εξηγήσεις όχι με υπομονή και κατανόηση της δυσκολίας του άλλου, αλλά σχεδόν με υποτίμηση της δυσκολίας του, με ένα είδος περιφρόνησης γι αυτήν, άρα πάλι με ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΗ-ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ και της ΜΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΜΗ-ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.
Διάβασα τα σχόλια άλλων μελών πως σε ζηλεύουν γι αυτή σου την καταναγκαστική δραστηριοποίηση και δεν το καταλαβαίνω καν. Πώς μπορεί κάποιος να ζηλεύει κάτι που αυτός που το κατέχει εκείνη τη στιγμή στη ζωή του τον βασανίζει? Δεν το λέω με καμία επικριτική διάθεση, μη με παρεξηγήσετε, γιατί αυτό που θέλω να τονίσω με το σχόλιό μου αυτό, είναι το εξής. Καμιά φορά ό,τι μας βασανίζει επικροτείται από το περιβάλλον μας, ως στοιχείο επιτυχίας. Τι επιτυχία είναι αυτή που δε με αφήνει να χαλαρώσω? Και γιατί το περιβάλλον και η κοινωνία μου να θεωρούν το βάσανό μου προνόμιο αντί βάσανο (όπως και είναι, αφού δε με αφήνει να χαρώ τις απλές μου καθημερινές στιγμές?)
Ο πολιτισμός μας επιβραβεύει την ανταγωνιστικότητα, το ανελέητο κυνήγι των στόχων μας, έστω κι αν αυτό μας εξαντλεί. Θα συμφωνήσω με τον Gus1973 (φανταστικό ποστ Gus!) πάνω στο "δυτικό πρότυπο του επιτυχημένου". Γινόμαστε άλογα κούρσας σε αγώνες που μας έστησε ο ίδιος ο πολιτισμός μας, ο πολιτισμός που εξυμνεί την αποδοτικότητα, που μας εντείνει την πλευρά μας την ανταγωνιστική, που μας πλάθει αδιόρατα, ασυναίσθητα σε δίχως έλεος αρνητές της χαλαρότητας, μας επηρεάζει όταν εισπράττουμε μπράβο αντί για χαλάρωσε και αποδέξου πως δεν θα είσαι πάντα νικητής, μας δίνει νίκες όταν εμείς στην ουσία ζούμε ήττες, μεταβαφτίζει τις ήττες μας σε νίκες, νίκες πύρρειες όμως για μας τους ίδιους, νίκες που είναι κίβδηλες και γι αυτό δε μας γεμίζουν ποτέ.
Συμφωνώ και με τη Lou σε όσα σου υπέδειξε. Πρόσεχε κορίτσι μου! Μην αφήνεσαι να γίνεις άλλο ένα άλογο κούρσας, που κάποιοι το φροντίζουν, κάποιοι του γυαλίζουν το τρίχωμα, κάποιοι του δίνουν τα καλύτερα, την καλύτερη τροφή, τις ακριβότερες βιταμίνες, τα άριστα των αρίστων εφόδια, τον πιο φρέσκο σανό, τον καλύτερο στάβλο, το στολίζουν με γιορντάνια για να βγει στην πίστα το πιο γρήγορο και να κατατροπώσει τους αντιπάλους. Μας μαθαίνουν να κατατροπώνουμε τους "αντιπάλους" μας, για να εισπράξει ο πολιτισμός μας την ανόητή του περηφάνια της ατομικής ανόδου. Η άνοδός μας είναι ταυτόχρονα η κάθοδός μας όταν χάνουμε την ικανότητα να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως συναγωνιστές και όχι ως ανταγωνιστές.
Ξέρεις Ντις μου, το έχω βιώσει κι εγώ αυτό. Και στον αθλητισμό. Έχω περάσει από στάδιο που κάποιοι ήθελαν να με μεταμορφώσουν σε άλογο κούρσας, οι γονείς για να είναι "περήφανοι" για μένα, οι προπονητές για να πάρουν τα εύσημα για το δικό μου ιδρώτα, για τις δικές μου καθημερινές θυσίες, με κυνήγαγαν να αποδώσω και η κάθε στιγμή δική μου αλλά και των συναθλητών μου ήταν δοσμένη στο μετάλλιο, μας προγραμμάτιζαν από το τι θα φάμε, από το πότε θα ξεκουραστούμε, αν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο -δεν είχαμε ποτέ -από το βάρος μας, από από... Έφυγα και δεν το μετάνιωσα ποτέ μέχρι σήμερα. Και αναβολικά, αναβολικά καλή μου Ντις, ενέσεις γλυκιά μου, ήθελαν να μας ντοπάρουνε για να είμαστε ripped and in the right shape, έζησα το παράλογο γονείς να θέλουν τόσο τη νίκη του παιδιού τους που να δέχονται να παίρνει ουσίες για να είναι ο νικητής. Με τη συγκατάθεση των γονέων και των προπονητών και του αδηφάγου κοινού το άλογο έπρεπε πάση θυσία να αποδώσει... Στ' αρχίδια τους για το άλογο, πραγματικά. Όταν σπάσει το πόδι του το ξεφορτώνονται.
Σκέψου τα μωρό μου. Μην τους αφήσεις να στο κάνουν. Ούτε τις φωνές της μητέρας σου, ούτε τις προτροπές των πρυτάνεών σου, ούτε τον πολιτισμό του οποίου τις επιρροές δέχεσαι, ούτε όσους θεωρούν πως αυτό που κάνεις σε σένα είναι μία "υγιής" διαδρομή. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Δε θα πάθεις τίποτε αν δεν ανταποκριθείς στο "γάντι" της πρόκλησης που έπεσε από τον καθηγητή εκείνο. Η προτροπή του να γίνεις επικεφαλής δεν είναι δική σου ανάγκη, παρά μόνο γιατί έζησες στα παιδικά σου χρόνια με μία μητέρα που σε πίεζε ασφυκτικά να αποδώσεις. Εκεί πατάει το άγχος σου πιστεύω, στη σύγκρουση που νιώθεις ανάμεσα στις δικές σου πραγματικές ανάγκες και στις ανάγκες που ένα κάρο άλλοι γύρω σου συντονισμένα προσπαθούν να σου φορτώσουν, γιατί ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΑΜΕΣΑ. Κάτι θα εισπράξουν από το δικό σου αγώνα, δεν το κάνουν τζάμπα, και δεν γίνεται με πρώτη έννοια τους να είσαι καλά, ισορροπημένη και άνετη μέσα στο πετσί σου. Μην τους αφήνεις να στο κάνουν αυτό...
Φιλικά, και ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις Ντις μου. Όμως ακόμη κι αν με παρεξηγήσεις, μου αρκεί ότι μπορεί να το σκεφτείς και ότι μπορεί να δεις τον κίνδυνο που διατρέχεις.
Θέλω να μπορείς να κοιμηθείς και να κάθεσαι στο κρεβάτι σου με το γκόμενό σου και να χαζολογάτε, σα μικρά παιδιά. Θέλω να μπορέσεις να έχεις χρόνο να χαίρεσαι την ηλικία σου, να μη χτίζεις αδιάκοπα ένα μέλλον εις βάρος του παρόντος σου. Είναι τόσο σημαντικό το παρόν μας, τόσο γλυκές οι απλές του στιγμές, γιατί να μην δώσεις προτεραιότητα σ' αυτές αλλά στην τσίτα της απόδοσης και στο τρέξιμο γύρω από το ρολόι? Γιατί να μην συνδυάσεις εξάλλου τους στόχους σου με τις απλές στιγμές, γιατί να σου ζητάς πάντα παραπάνω, βιάζοντας το σώμα σου και τις καλές του προθέσεις? Θέλω να σκεφτείς και το άλλο, πόση σχέση έχουν οι διατροφικές διαταραχές με την ανάγκη τελειότητας, που ξέρεις κι εσύ από μέσα. Το πέρασες κι αυτό κοριτσάκι μου, μην το επαναλαμβάνεις με άλλη μορφή. Domain specific είναι η ανάγκη τελειότητας, αλλά το domain αλλάζει και περνάς σε άλλο κυνήγι απλά, σε άλλο πεδίο.
Κανεις αυτο που σου δινει ικανοποιηση.
Εαν το ενα το ονομαζεις τελειομανια , το αλλο τεμπελια και νοθροτητα και κολλας ταμπελες σε καθε συμπεριφορα σου οτι ειναι ανεπαρκης δεν κανεις τιποτα.
Εγω σπουδαζω ακομα και αντλω ικανοποιηση αυτο , κανοντας το με τους ρυθμους μου.
Κανω και λιγο αυτομαστιγωση αν με δω να τεμπελιαζω , αλλα πραγματι αντλω ικανοποιηση απο αυτο και νοιωθω περηφανος.
Οχι δεν μπορεις να εχεις σε ενα 24ωρο και εργασια φουλ και μελετη φουλ και χαζολογημα φουλ και ολα , αλλα θα κανεις αυτο που θα σου δωσει ικανοποιηση.
Θες να σου πει καποιος οτι αυτο ειναι τελειομανια?
Ποιος ειναι αυτος ο καποιος και τι ξερει για το τι ευχαριστει εσενα?
Φυσικα ειπες οτι περνας καλα και εκει εστιαζω.
Και στα ποστ σου αισθανομαι την υπερηφανια για τα επιτευγματα σου πραγμα φυσικο.:)
Εσυ ξερεις καλυτερα:)
απλα φοβερο, αποκαλυπτικο, διεισδυτικο κ ντομπρο το ποστ της ρειν ειναι για πολλα ρεπ ποιντ (ακομα δε με αφηνει το ******** το συστημα να σου δωσω ρεπ ποιντ ρειν! :( )
επισης να συμπληρωσω επειδη ημουνα στην αμερικη σε αμερικανικο πανεπιστημιο απο τα γνωστα, οτι γενικα η αμερικη (εδω αναφερομαι γενικα σαν κοινωνια, οχι στους καθηγητες) εχει τασεις να ειναι τετοια κουλτουρα κουρσας, γι αυτο κατα τη γνωμη μου την εχουν παθει κ τοσο κ εχουν τοσα ψυχολογικα, τοσες καταθλιψεις κ αυτοκτονιες, κ το προζακ σαν καραμελα, ουυυυυ τωρα που παθανε κ κριση πραγματικα η κριση θα πρεπει να τους εχει γαμησει το εγω τους, ενα εγω εξαιρετικα βασισμενο στον υπερκαταναλωτισμο, την ατομοκεντρικοτητα κ πουθενα αλλου.
ομως οσον αφορα τους καθηγητες στα πανεπιστημια δεν ειναι απαραιτητα τοσο α-σοφοι κ τοσο εγωιστικα κ εγωκεντρικα κλεισμενοι στο εγω τους κ τη ματαιοδοξια τους. καποιοι μπορει να ειναι, αλλα πολλοι δεν ειναι (η τουλαχιστον ξερουν να το καμουφλαρουν καλα). κ αυτο το λεω γιατι πραγματικα πιστευω οτι οσο ταλαντουχος κ εργατικος κ να ειναι ενας ανθρωπος, αν τα βλεπει πολυ ανταγωνιστικα/μυωπικα τα πραγματα, θα τον πεταξει η πιεση εξω απο το συστημα πριν προλαβει να γινει καθηγητης.
δε γινεται πχ να βγαλεις σπουδαια ερευνα αν δεν εχεις καλους συνεργατες, δε γινεται να βγαλεις σπουδαια ερευνα αν δεν την κοινωνεις οσο την επεξεργαζεσαι σε συναντησεις καθηγητων κ μεταπτυχιακων φοιτητων, οπου οι αλλοι θα σου κανουν μοιραια εποικοδομητικη κριτικη. (κ αυτα τα πραγματα δεν γινεται να τα κανεις, αν δεν ριξεις χαμηλα το εγω σου, δεν πα να εισαι κ ο Krugman, ο Stieglitz, η οποιοσδηποτε αλλος καθηγητης μεγαλο ονομα στην αμερικη).
δεν ειδα ποτε καθηγητη να προσβαλλει/ειρωνευτει φοιτητη για απορια, ο,τι απορια κ να ηταν αυτη.
η να το θεσω διαφορετικα, εχω γνωρισει κ καθηγητες που φαινοντουσαν πολλοι ωραιοι τυποι, ηταν καθηγητες σε τοπ πανεπιστημιο κ εξεπεμπαν πολλη απλοτητα (πολυ περισσοτερη ισως απο τους δικους μας κομματικοποιημενους, διεφθαρμενους κομπλεξαρες). το department μου εκανε 2 παρτυ το χρονο για τους καθηγητες κ τους μεταπτυχιακους σε σπιτια καθηγητων με διαφορες δικαιολογιες, παρτυ καλοσορισματος νεων φοιτητων, παρτυ χαλαρωσης τωρα που δωσατε τα quals, αφου σας γαμησαμε να σας ψυχαγωγησουμε κ λιγακι! :)
αυτο το λεω ντις για να σου πω να προσεχεις, μην προβαλλεις τις δικες σου αναγκες πανω στους καθηγητες. αν πχ θες εσυ να δεις τον εαυτο σου σαν αλογο κουρσας, αν η κραση σου δεν αντεχει το Α κ νιωθεις την αναγκη να αυτομαστιγωθεις γιατι δεν πηρες Α+, αν πιστευεις οτι πρεπει να γινεις class leader μονο επειδη ο καθηγητης σου σου εκανε αυτο το σχολιο, υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να εχεις παρερμηνευσει τα πραγματα κ να ειναι κυριως η δικη σου αναγκη να τσιμπησεις το δολωμα του δυτικου πολιτισμου, κ οχι η διαθεση του καθηγητη σου να σε βαλει σε κατι τετοιο. ο καθηγητης σου μπορει να εκανε απλα ενα καλοπροαιρετο σχολιο κ τπτ παραπανω. στην αμερικη αν δουνε κατι καλο, λενε κ μπραβο πολλοι ανθρωποι, δεν τους τρωει τοσο ο κομπλεξισμος της ελλαδας. τωρα μπορει να μην σε θυμαται καν. εχει 1000 σκοτουρες στο κεφαλι του, ξερεις τι ειναι να ειναι ο αλλος καθηγητης σε μεγαλο αμερικανικο uni? ειναι μεγαλος μπελας, δεν εχει χρονο να ασχολειται με λεπτομερειες. πρεπει να δημοσιευει καλης ποιοτητας ερευνα, πολλες φορες να ψαχνει για χρηματα για τους μεταπτυχιακους, να διδασκει, να επιβλεπει μεταπτυχιακους κλπ κλπ. αν εσυ αισθανεσαι να καθεσαι στο πισω μερος για να μη σε ξαναδει, ειναι καθαρα συμπτωμα του οτι εχεις τη μυγα κ μυγιαζεσαι.
εγω απο τη δικη μου προσωπικη πειρα μπορω να σε διαβεβαιωσω οτι τις επιδοσεις μου οι καθηγητες τις εβρισκαν πολυ καλες, εγω μονιμως ειχα προβλημα με αυτες. κ οι καθηγητηες μας ηταν εξισου προσιτοι, κ ευγενικοι με τους παντες, κ με τους τοπ φοιτητες κ με τους πιο μετριους. (επειδη ημουν κ μεταπτυχιακη, υπαρχει πολυ πιο στενη σχεση μεταξυ μεταπτυχιακων κ καθηγητων απο οτι προπτυχιακων κ καθηγητων, η χρονια στους προπτυχιακους δεν ξερω ποσους φοιτητες μπορει να εχει, η χρονια στους μεταπτυχιακους εχει 25-30 φοιτητες).
just my two cents!
Χμμ ναι, οκ... Διαφωνω σχεδον με ολα οσα εγραψες μολις τωρα Lou, ειδικα με το κομματι που συσχετιζει την ποιοτικη ερευνα, τη διδακτικη και τον χαμηλο εγωισμο, και το κομματι που λεει "ελα μωρε μπορει να μην το εννοουσε ετσι ο καθηγητης, εγω που δεν ημουν μπροστα ξερω καλυτερα απο σενα τι ειναι πιο πιθανο"... Τελος παντων. Συνεχιζω να πιστευω οτι ο καθηγητης μια χαρα εννοουσε οσα ειπε και η ουσια βρισκεται περισσοτερο στις ευαισθητες χορδες που αθελα του αγγιξε με αυτο το σχολιο. Θα γραψω αργοτερα τι γνωμη εχω για τη διαφορα μεταξυ των "μου αρεσει/ευχαριστιεμαι αυτο που κανω" και "ικανοποιουμαι γενικα απο τη ζωη"... τη σχεση ευχαριστησης vs. ικανοποιησης (τεραστιο θεμα, και πως να οργανωσω τις σκεψεις μου τωρα λολ)
oboro, διαφωνησε οσο θες! ημουν 2 χρονια εκει μεσα κ ειδα πραγματα με τα ιδια μου τα ματια! τωρα τι ακριβως εννοουσε ο καθηγητης, μονος αυτος το ξερει με βεβαιοτητα! μη μου βαζεις λογια του τυπου "εγω ξερω καλυτερα απο σενα που δεν ημουν μπροστα", γιατι απλα ειπα οτι μπορει τα πραγματα να ειναι κ αλλιως!
κ οχι κανεις καθηγητης δε θα σε κανει αλογο κουρσας στην αμερικη αν δεν το θελεις κ εσυ ο ιδιος! δεν ασχολουνται τοσο με το τι κανουν οι αλλοι!
οταν λεω χαμηλος εγωισμος, εννοω να μπορεις να συνεργαστεις με καλους κ καλυτερους απο σενα.
να μπορεις να εκθετεις την ερευνα κ να δεχεσαι κριτικη. να μπορεις να βασιζεσαι σε καταλληλες, σχετικες ερευνες αλλων για να πας ενα κομματι γνωσης ενα βημα παραπερα. να μην επιτρεπεις στον εγωισμο σου να σκοτωνει την ερευνα κ τη συλλογικη δουλεια.
δεν εννοω να εχεις χαμηλους στοχους. να πιστευεις οτι δεν μπορεις να τα καταφερεις, οτι δεν αξιζεις, να εχεις χαμηλη αυτοπεποιθηση κ αυτοεκτιμηση, να αισθανεσαι loser κ τετοια. ολα αυτα μονο χαμηλο εγωισμο δε δειχνουν! :)
Πως αντιδράω σε κοπλιμέντα ε; Να μια καλή ερώτηση.Quote:
Originally Posted by oboro
Για να σε προϊδεάσω κάπως, προσωπικά ξεχωρίζω την ταπεινοφροσύνη (που τη θεωρώ αρετή και προσπαθώ να εφαρμόσω) από την μετριοφροσύνη (που τη θεωρώ μάλλον γλείψιμο και επιφανειακή). Ταπεινοφροσύνη για εμενα είναι, όταν κάποιος με επιβραβεύει για κάτι που πραγματικά δούλεψα και αξίζω, να πω ένα ειλικρινές και ευγενικό ευχαριστώ και να μην αρχίσω να κοκορεύομαι. Μετριοφροσύνη πάλι θεωρώ, όταν κάποιος επιβραβεύεται για κάτι που δούλεψε και αξίζει, να αρχίσει τα “ε σιγά τώρα, δεν ήταν και τίποτα δύσκολο, ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει, πραγματικά μην το κάνετε θέμα” απλά και μονο για να ΦΑΝΕΙ ταπεινόφρων (άσε που προσβάλει εμμέσως και οποιον δεν μπόρεσε να το καταφέρει). Η μετριοφροσύνη είναι για τους μετριους :D
Κατά τα αλλα, έκανα αυτό το πείραμα μες το Σαββατοκύριακο, και παρατήρησα τα εξής. Κοπλιμέντα που έχουν αν κάνουν με κάτι για το οποιο είτε δεν ενδιαφέρομαι είτε δεν έχει σχέση με δικη μου αρετή (πχ “Πολύ ωραίο το νέο σου κούρεμα/φόρεμα, σε κάνει να δείχνεις πολύ γλυκιά/sexy”) λέω ευχαριστώ χαμογελαστά και προσπαθώ εξίσου να βρω κάτι να ανταποδώσω. Κοπλιμέντα που έχουν να κάνουν με την απόδοση και τα επιτεύγματα μου (καλλίγραμμη σιλουέτα, μια καλή εργασία κτλ), εξαρτάται από το ποσο σημαντικά είναι για εμενα, και ποσο πιστεύω ότι τα αξίζω (αν δηλαδή έχω δουλέψει αρκετά για να πετύχω αυτό για το οποιο λαμβάνω το κοπλιμέντο). Για προσωπικές αρετες και χαρακτηριστικά, συνήθως εξετάζω να δω για ποιον λόγο λαμβάνω το κοπλιμέντο. Εάν πιστεύω ότι είναι σωστά στοχευμένο και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, το δέχομαι με ευχαρίστηση και προσπαθώ να το θυμάμαι και να το τιμάω. Εάν πάλι πιστεύω ότι είτε δεν μου αξίζει είτε δεν είναι ακριβώς αυτό για το οποιο θα ταίριαζε το συγκεκριμένο κοπλιμέντο, το λέω (πχ “Δεν είναι ότι είμαι πρακτική στις λύσεις μου, απλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να παιδεύεται πολύ με θεωρίες” κάτι τέτοιο)… σε κάλυψα καθόλου;
Ομολογώ ότι η ιδέα να είμαι leader με ανακατεύει λίγο, αν και δεν έχω βρεθεί και σε τόσες πια σχετικές περιπτώσεις. Σε όσες φάσεις όμως θα μπορούσα να εφαρμόσω τέτοιους ορους (κατασκήνωση, παιχνίδια, θεατρικές ομάδες κτλ), πάντα ήμουν το δεξί χέρι, η κινητήριος δύναμη, "the man behind the curtain", το άτομο που ουσιαστικά κινούσε τα νήματα αλλα δεν φαινόταν ως επικεφαλής, το άτομο στο οποιο ο αρχηγός/ηγέτης/επικεφαλής βασιζόταν για να ελέγχει την κατάσταση και να βρίσκει λύσεις (πχ δεν αποφάσισα ποτε ούτε κατά τύχη ποιο έργο θα ανεβάσουμε, αλλα το πως και ποτε θα ανεβεί, ποιος θα παίξει ποιον ρολο, κουστούμια, σκηνικά κτλ ήταν δικη μου υπόθεση). Μου αρέσει να μου δίνει κάποιος άλλος έναν στόχο (είμαι εκνευριστικά αναποφάσιστη οποτε με ανακουφίζει και λίγο) και μετά να μένει σε εμενα η δευτερεύουσα δουλειά. Μου αρκούσε ότι τα υπόλοιπα μέλη, συμπεριλαμβανομενου του leader, ήξεραν μέσα τους ότι εγώ έδινα τον ρυθμό στην ομάδα, χωρίς απαραίτητα να την κατευθύνω όπου εγώ θέλω… το ποιος θα πάρει το credit λίγο με απασχολεί, αρκεί η εφαρμογή να γίνει με τον δικό μου τρόπο. Λόγω τελειομανίας, ήταν και ένα guarantee ποιότητας αν θέλεις… και παραδόξως, κανένας ποτε δεν είχε πρόβλημα με αυτό :DQuote:
Originally Posted by oboro
Καταλαβαίνω και συμφωνώ με αυτό, αλλα όχι απόλυτα. Πιστεύω ότι είναι στον άνθρωπο. Εγώ φαντάζομαι ότι δεν θα μπορούσα να αισθανθώ γαλήνη και ηρεμία μη έχοντας κατακτήσει κάποιους στόχους που θεωρούνται και από το κοινωνικό σύνολο ως επιτυχίες. Για παράδειγμα, θέλω να αποφοιτήσω summa cum laude. Δεν το κάνω για να πουλήσω μούρη ούτε επειδή το χρειάζομαι πραγματικά, αλλα για να αισθάνομαι εγώ σιγουριά και ασφάλεια με το επίπεδο του πτυχίου μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οποιος αποφοιτήσει με οτιδήποτε λιγότερο είναι για εμενα αποτυχημένος ή δεν έχει τη δυνατότητα να βρει ηρεμία. Και να σου πω και κάτι; Όσες φορες προσπαθώ να φανταστώ τι εικόνα θα είχε η ψυχική ηρεμία και ισορροπία, φαντάζομαι έναν γεράκο με τραγιάσκα και μουστάκι, σε μια κόκκινη βαρκούλα στη μέση μιας λίμνης, να ψαρεύει ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα.Quote:
Originally Posted by Lou!..
Πράγματι αισθάνομαι ότι πολλά από όσα έγραψες θα μπορούσα να τα έχω γράψει εγώ –ή φαντάζομαι ότι σε μερικά χρονια θα έφτανα να τα γράψω. Εσύ τουλάχιστον gus ήσουν και ο πρώτος, εγώ δεν είμαι ούτε κατά φαντασίαν :D Η διαφορα μας όμως νομίζω ότι έγκειται στο ότι εσύ ήθελες και ήσουν ο πρώτος και ο καλύτερος σε σχέση με τους άλλους. Εγώ λίγο σκέφτομαι την σύγκριση με κάποιον τρίτο. Θέλω και επιδιώκω να είμαι η πρώτη και καλύτερη σε σύγκριση με τον εαυτό μου, όσο μακρυά και αν με πάει αυτό, ακόμα και αν είναι ένα βήμα παραδίπλα. Θέλω να μπορώ να σκέφτομαι την προσπάθεια μου και την απόδοση μου και να αντλώ ευχαρίστηση γνωρίζοντας όχι ότι πέτυχα όσα θα μπορούσε ποτε να πετύχει κανεις, αλλα όσα ήμουν ικανή να πετύχω εγώ. Δε με ενδιαφέρει να γίνω η πρώτη σε σχέση με τους άλλους, αλλα η καλύτερη “εγώ” που μπορώ να πετύχω εγώ για εμενα. Ουσιαστικά, να μην μπορώ να μου πω “μπορούσες και καλύτερα”.Quote:
Originally Posted by gus1973
Από σωματικά συμπτώματα πάντως, ούτε λόγος! Ιδιαιτερα ο στομαχόπονος πλέον είναι καθημερινό πρόβλημα, αν και νομίζω ότι οφείλεται λιγότερο σε άγχος και περισσότερο σε κακό πρόγραμμα διατροφής και ύπνου… το οποιο βεβαια μπορεί κάλλιστα να οφείλεται σε υποβόσκον άγχος! Ψάχνω και εγώ πάντως το μαγικό χάπι που θα τα λύσει όλα –άντε, έστω και ρόφημα- γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν έχω πολύ χρόνο να αφιερώσω σε επαγγελματική βοήθεια (είναι και γνωστη η αντιπάθεια μου για τους ψυχό-ειδικούς) ούτε αρκετό χρήμα για να ξεκινήσω κάτι εδώ στην καπιταλιστική πρωτεύουσα του κόσμου. Συν τοις άλλοις, επειδή εδώ τα έχουν καραμέλες, έχω και τον φόβο να με χώσει κανένας “ευσυνείδητος” σε κανένα Valium ή άλλο χάπι χωρίς πολλά πολλά, το οποιο όμως θα πρέπει να δηλώσω στο Columbia… και δε θα ήθελα με τίποτα κάτι τέτοιο στον φάκελο μου :(Quote:
Originally Posted by gus1973
Εδώ διαφωνώ. Τι σχέση έχει η αυτοεκτίμηση με τα συναισθήματα; Εγώ πιστεύω πως τα χαρίσματα, οι αξιες και τα επιτεύγματα του καθενός είναι που τον κάνουν να νιώσει σεβασμό και άνεση με τον εαυτό του, όχι τα συναισθήματα του. Κάποιος δηλαδή μπορεί να εκφράζει αυτοεκτίμηση επειδή είναι ενθουσιώδης και ευχάριστoς, άσχετο αν δεν έχει επιτύχει τίποτα σταθερό στη ζωή του;Quote:
Originally Posted by gus1973
Μα και εγώ την λυπήθηκα στην αρχή. Δεν με πείραξε η ανικανότητα της να κατανοήσει κάτι. Με τσάντισε που είχαμε μαζευτεί 30 άτομα για να ρωτήσουμε διαφορετικά πράγματα ο κάθε ένας, πολύ πιο σημαντικά από την ανάλυση του τμήματος που έτσι και αλλιώς θα τη λαμβάναμε και σε mail, και θα τοιχοκολλουvταν, και θα έβγαινε και στο περιοδικό, και την ξέρουν και όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές, και ο κάθε ένας έκανε και τη δικη του mini ενημέρωση για το μάθημα του έτσι και αλλιώς, και ΤΗΣ ΤΟ ΕΙΠΕ και ο Dean οποτε η δικαιολογία ότι δεν το ήξερε δεν παίζει… και στο τέλος έμεινα εγώ και το άλλο αγόρι μονοι μας να την περιμένουμε να τελειώσει. Εντάξει ρε κοπελια, το βλέπεις ότι ΔΕΝ το πιάνεις, είτε επειδή έχεις κολλήσει τη συγκεκριμένη στιγμή, είτε επειδή γενικά είσαι κολλημένη, δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν την ίδια ή και περισσότερη ανάγκη να ρωτήσουν κάτι, και ίσως πολύ πιο επείγοντα πράγματα που μονο ο συγκεκριμένος μπορεί να απαντήσει; Δεν παρατήρησες ότι, από το τσούρμο που περίμενε τη σειρά του, τους τσάντισες όλους και τους ανάγκασες να φύγουν και να κλείσουν ραντεβού ή να μείνουν με την απορία; Δεν ήταν και πολύ ευγενική έτσι και αλλιώς όταν κάποιος άλλος επεσήμανε ότι βιάζεται, για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη μονοπώλιο. Από πείσμα περισσότερο έμεινα, γιατί λέω δεν περιμένω τόση ώρα σαν μαλάκας για να φύγω την τελευταία στιγμή, ίσως αυτή τη φορα να το καταλάβει και να έρθει επιτέλους η σειρά μου. Για αυτό τσαντίστηκα, γιατί εγώ περίμενα 10 λεπτά που δεν μου περίσσευαν μέχρι την επομενη τάξη, για να ρωτήσω κάτι απείρως πιο σημαντικό, που μονο ο πρύτανης είναι σε θέση να απαντήσει.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Παράλληλα όμως να παραδεχτώ ότι συνήθως δεν συναναστρέφομαι άτομα που θεωρώ πραγματικά “χαζά” η “πολύ κατώτερης εξυπνάδας” από εμενα (και δεν εννοώ ακαδημαϊκά), όπως επίσης και με άτομα που έχουν αλλα χαρακτηριστικά που δεν εκτιμώ (δεν περιορίζεται δηλαδή μονο στην εξυπνάδα, αλλα παράδειγμα στο αν είναι επιφανειακά, αν συμφωνούμε σε πράγματα που θεωρώ σημαντικά κτλ) απλούστατα γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους. Συζήτησα όμως και με τις άλλες 2 και καταλήξαμε πως λίγο πολύ, όλος ο κόσμος το ίδιο κάνει, ψάχνει και έρχεται κοντά πιο εύκολα με άτομα του επιπεδου του. Είναι νομίζω εμφανές ότι, ως προς την συγκεκριμένη κοπέλα, έχω πράγματι intellectual superiority, όπως αναμφίβολα έχεις και εσύ, και πιθανότατα το μισό πανεπιστήμιο επίσης. Μπορεί όμως σε συναισθηματικό επίπεδο να μου ρίχνει… ε δε θα τη διαλέξω ποτε στην ομάδα μου σε έναν μαραθώνιο Trivial Pursuit, αλλα μπορεί να την διάλεγα για να δούμε καμια δακρύβρεχτη ταινία μαζί. Σέβομαι ότι ο κάθε ένας έχει τον δικό του χρόνο κατανόησης και αφομοίωσης πληροφοριών, αρκεί να μην τον κλέβουν από το δικό μου περιορισμένο χρόνο.
Η μάνα, η μάνα, αυτή η καταραμένη μάνα… ΠΑΛΙ αυτή; Έναν ωκεανό έβαλα ανάμεσα μας ρε γαμώτο, ΠΑΛΙ ΑΥΤΗ;! Και εσύ και ο oboro δίκιο έχετε, και το ξέρω ότι έχετε δίκιο, και επίτηδες δεν το σκέφτομαι γιατί αν παραδεχτώ ότι αυτή η γυναικα δε με αφήνει σε ησυχία ούτε ασυνείδητα (έχουμε ξεπεράσει ΚΑΙ το επίπεδο του υποσυνείδητου και έχουμε πιάσει πάτο πλέον)… θα φλιπάρω και θα αυτοκτονήσω κάποιον! Γαμώτο γαμώτο ΓΑΜΩΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΦΟΡΤΩΘΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ! Δεν είναι ότι πάντα με πίεζε να είμαι η πρώτη και να ξεχωρίζω από τους άλλους, αλλα ότι ποτε δεν πίστεψε ότι θα μπορούσα να είμαι! Εσένα σε έβαλαν τουλάχιστον στους αγώνες γιατί πίστεψαν ότι μπορεί να κερδίσεις την κούρσα, εμενα ούτε καν με δήλωσε γιατί είναι πεπεισμένη ότι δε θα καταφέρω καν να προκριθώ. Παντελείς έλλειψη πιστης. Ίσως για αυτό δεν σταματάω ποτε τον αγώνα και πάω συνεχεια για κάτι καινούριο, για να μην τη δικαιώσω με την ανάγκη μου για ένα όριο, ένα stop, ένα διάλειμμα, μην τυχόν και θεωρηθεί ανικανότητα επιτυχίας.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Όταν πετυχαίνω όμως κάτι, όταν οι ΑΛΛΟΙ την συγχαίρουν για το παιδί της και της λένε ότι είμαι μοναδικό παιδί και θα πρέπει να είναι πολύ περήφανη ως μητέρα, πως φουσκώνει σαν παγώνι, πως μου πλέκει εγκώμιο που όμοιο του δεν υπάρχει, που την ακούω και δεν πιστεύω στα αυτιά μου ότι μιλάει με τόσο ενθουσιασμό και χαρά για εμενα, πως δακρύζει περήφανα για τις δυσκολίες που παραδέχεται ότι πέρασα και ξεπέρασα μονη μου, πως χαίρεται για τις επιτυχίες που ποτε της δεν μου παραδέχτηκε… πώς δεν πέφτει κεραυνός να την κάψει εκείνη την ώρα! Αυτό είναι, επιβεβαιώνεται ως καλός άνθρωπος και καλή μητέρα μέσω των ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ, με το σκεπτικό “κάτι καλο θα έκανα για να βγήκε το παιδί μου έτσι, η δικη μου στάση το ώθησε να πετύχει” και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι γιατί πιάνει! Δεν πιάνει όμως, γιατί εγώ το κάνω για εμενα και ναι μεν η στάση της με ωθεί για κάτι παραπάνω, αλλα ως αντίδραση και όχι ως προτροπή. Έλα όμως που είναι θετικό αυτή η αντίδραση, από την άποψη ότι δεν κάνω κάτι αρνητικό αλλα εξασφαλίζω ο,τι καλύτερο για τον εαυτό μου και τη ζωή μου.
…Ok ναι μαλακια το τελευταίο από πάνω. Απλά πρέπει να κατανοήσω ότι και το θετικό έχει και τα όρια του, τα οποια όμως πρέπει να ορίσω εγώ… φέξε μου και γλίστρησα δηλαδή, γιατί αυτή η τελειομανία με έχει καταντήσει φάντασμα, όχι μονο σωματικά αλλα ψυχικά. Ξέρεις μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως πάω κάργα για διατροφική διαταραχή πάλι, αν δεν είμαι εκεί ήδη, και συζήτησα με το αγόρι μου που είναι health freak αλλα από τα καλά, και αποφασίσαμε να με βάλει σε πρόγραμμα ώστε να είμαι υπόλογος σε κάποιον άλλον εκτος του εαυτού μου. Ένα βήμα τη φορα δεν έλεγα παλιά; Άντε να δούμε.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
Καλά είσαι! Έχω φάει τα μουστάκια μου να προσπαθώ να εξηγήσω τόσο στις κοπέλες όσο και στο αγόρι μου ότι το να πιάσεις μια δουλειά που δεν σε ευχαριστεί απλά και μονο για να συντηρείσαι, και να κανεις καριέρα σε ένα επάγγελμα που δεν διάλεξες αλλα λόγω υποχρεώσεων και σοσιαλιστικής πραγματικότητας βρέθηκες εκεί… μάταιος κόπος, ειδικά ο γκόμενος με κοιτάει σαν να είμαι εξωγήινη. Αδύνατον να τους κάνω να καταλάβουν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό, μην πω κανόνας, σε αλλα μέρη του κόσμου, όχι μονο να μην έχεις τη δυνατότητα να πάρεις πρωτοβουλία και να ξεκινήσεις κάτι δικό σου, αλλα να μην έχεις και την ευχέρεια να αλλάξεις αυτό στο οποιο τελικά κατέληξες. Πιο εύκολα θα κατανοούσαν την ενοποιημένη θεωρία πεδίου παρα το σύστημα που επικρατεί στην Ελλάδα.Quote:
Originally Posted by Lou!..
Δεν κατηγορώ τον καθηγητή βεβαια, προς θεών! Ο άνθρωπος είναι genius (Dirks τον λένε) και μοιάζει λίγο με έναν θείο που έχω από την Κρήτη! Το ότι δε με θυμάται μάλλον το θεωρώ σίγουρο, έλα όμως που θυμάμαι εγώ εκείνον, και δε θέλει και πολλά για να με θυμηθεί… γιατί ακόμα και αν δε θυμάται εμενα, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει ξεχάσει την άλλη που τον κρατούσε 15 λεπτά με την ίδια ερώτηση… ε δε θα θυμηθεί και το κορίτσι που τον έσωσε; :P Πάντως αυτό που λες με την επιβράβευση είναι πολύ έντονο εδώ. Δεν ξέρω αν την αξίζω τόσο πολύ ή αν είναι μέρος του educational reformation που πέρασε ο Mr.Ο (που λίγο πολύ λέει “επιβραβεύστε τους πάντες για τα πάντα, όσο μικρά και ασήμαντα και αν είναι”) αλλα από μπράβο και παραθέσεις, συνεργασίες, δημοσιεύσεις σε περιοδικά, προσκλήσεις σε σεμινάρια κτλ να φάνε και οι κότες!Quote:
Originally Posted by Lou!..
Και btw
Quote:
Originally Posted by oboro
Η ιδέα μου είναι ή συμφωνείτε και απλά νομίζετε ότι διαφωνείτε?Quote:
Originally Posted by Lou!..
Ουσιαστικά με τη σχέση αυτοεκτίμηση – χαρίσματα – συναισθήματα, αναφέρομαι σε ένα υποσυνείδητο μηχανισμό, μέσα από τον οποίο η ανάγκη για τελειότητα σε οτιδήποτε και αν κάνω, ο αγώνας για την επίτευξη όλο και περισσότερων επιτευγμάτων, συνδέεται με την ανάγκη για θαυμασμό.
Μηχανισμός που έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία και τις πιο πολλές φορές στη σχέση μητέρας / παιδιού. Τότε ήταν που μια επικριτική και ανικανοποίητη μητέρα ή μια μητέρα «δύσκολη» στην επιβράβευση (στην δική μου περίπτωση δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να με πίεσε να μελετήσω, απλά δεν λάμβανα την προσοχή / επιβράβευση που θεωρούσα σημαντική για εμένα), σέρνει το παιδί σε ένα φαύλο κύκλο μονομερούς προσφοράς, με σκοπό την ικανοποίηση της άλλης πλευράς και την εξασφάλιση κάποιου «ανταλλάγματος».
Στο βιβλίο που ανέφερα πιο πάνω η Miller υποστηρίζει ότι: Μεγαλώνοντας, η αναζήτηση του θαυμασμού επεκτείνεται και έξω από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Ουσιαστικά, ψάχνει μια υποκατάστατη ικανοποίηση πρωταρχικών αναγκών, όπως ο σεβασμός, η κατανόηση, η αίσθηση ότι οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν σοβαρά. Μέχρι να συνειδητοποιήσει (σε πρώτη φάση) τον παραπάνω μηχανισμό και έως να αποφασίσει (σε δεύτερη φάση) να τον «εξουδετερώσει» η ζωή περνά με την αναζήτηση υποκατάστατων τα οποία αλλάζουν μορφή, ανάλογα με την περίσταση και το άτομο.
Μέσα από τη θεραπεία συνειδητοποίησα και τη σχέση αυτοεκτίμησης – «χαρισμάτων» – συναισθημάτων (την οποία αναφέρει και η συγγραφέας). Συνειδητοποίησα ότι δε έχω άμεση επαφή με συναισθήματα όπως η λύπη, η απελπισία, η ανάγκη για βοήθεια, με το φόβο, το θυμό για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου, μιας και φοβάμαι ότι αν προβώ σε τέτοιου είδους «διεκδικήσεις» θα προκαλέσω δυσαρέσκεια (και δεν θέλω κάτι τέτοιο μιας και επιδιώκω επιβραβεύσεις, θαυμασμό κ.λπ.). Σκοπός λοιπόν είναι η άμεση και φυσική επαφή με τα παραπάνω συναισθήματα, η οποία συνδέεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση, δηλαδή με τη συνείδηση του τι θέλω, αλλά κυρίως με το τι δεν θέλω, με την έκφραση των επιθυμιών, ανεξάρτητα αν το περιβάλλον δυσαρεστηθεί, με αγαπά, με μισεί ή οτιδήποτε...
Όσον αφορά τα «χαρίσματα» και τα επιτεύγματα που πηγάζουν από τέτοιου είδους μηχανισμούς. Πάντα είχα την ανάγκη να διαπρέπω σε ότι και αν κάνω (επιζητώντας το θαυμασμό των άλλων αλλά και του εαυτού μου). Εντωμεταξύ, έχω σκεφτεί ότι είναι πολύ πιθανόν να επέλεγα στόχους που αν και εκ πρώτης φαίνονταν «δυπρόσιτοι» αλλά κατά βάθος ήταν μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου ώστε να είναι εφικτή η επιτυχία, η επιβράβευση, ο θαυμασμός κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Στη συνέχεια θαύμαζα τον εαυτό μου, για τα «χαρίσματα» και τα επιτεύγματα μου. Θαυμασμός που ήταν εύθραστος μιας και στην πρώτη απογοήτευση υπήρχε κίνδυνος «υποτροπής».
Ουσιαστικά θεωρώ ότι θα καταφέρω να οδηγηθώ σε μια ισορροπία όταν η αυτοεκτίμηση στηριχθεί στην άμεση επαφή με τα συναισθήματα και όχι στα «χαρίσματα» (έχουν σημασία τα εισαγωγικά), επιτεύγματα κ.λπ.
Προσπάθησα να τα βάλω σε μια σειρά, μέσα και από κάποιες σημειώσεις που έχω κρατήσει κατά καιρούς… :) :) :)
Θέλω να πιστεύω ότι είμαι στο τέλος του πρώτου σταδίου (συνειδητότητα) και οδεύω προς το δεύτερο στάδιο που αφορά την αντιμετώπιση της κατάστασης και την επίτευξη της ισορροπίας…
Άντε να δούμε…
Να σημειώσω ότι όλα τα παραπάνω αφορούν τη δική μου περίπτωση….
Αμεση: δεν ειμαστε μονο το CV μας κ τα επιτευγματα μας ή ο τραπεζικος μας λογαριασμος. Δεν προσδιοριζει απαραιτητα θετικα ή μονομερως μια επτυχια μας πχ. επαγγελματικη, μικρη ή μεγαλη. Δεν εξασφαλιζει την αυτοεκτιμηση μας ή την συγκροτηση μας. Ναι, φυσικα κ τα επιτευγματα δειχνουν καποια πραγματα, δινουν ενα στιγμα, αλλα σε καμια περιπτωση κ ποτε, ολη την εικονα μας. Ή ολες τις πλευρες μας. Ετσι δεν ειμαι μονο αυτο που εχω επιτυχει, δεν ειμαι μονο οτι εχω καταφερει. Ειμαι κι αυτο για το οποιο προσπαθω, αυτο που αισθανομαι, αυτο που φοβαμαι, αυτο που ονειρευομαι, αυτο που αγαπω, αυτο που αγωνιζομαι κ θελω να γινω. Κι ολα αυτα περιεχουν συναισθηματα. Κ το θεμα ειναι αν μπορω να με εκτιμησω γι αυτο που ειμαι κ οχι μονο γι αυτο που κατακτω.Αλλωστε το να νιωθω καθε μερα ολο κ καλυτερα ποια ειμαι, να αντιλαμβανομαι περισσοτερα οχι μονο νοητικα αλλα κ συναισθηματικα,τι μπορω κ τι οχι, δλδ να ωριμαζω ειναι ισως η σπουδαιοτερη κατακτηση κ ο πυρηνας της αυτοεκτιμησης.Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
Ναι αμε =Ρ Λοιπον οπως μου τα περιγραφεις ετσι ωραια και αναλυτικοτατα, μου δινεις την εντυπωση μιας κοπελας με καπως διχασμενη σταση απεναντι στα κοπλιμεντα. Το κομματι σου που θελω να πιστευω ειναι και το μεγαλυτερο αντιδρα με ευχαριστηση και grace που λεμε, μονο ομως εφοσον δεν μπαινει στη μεση το αλλο κομματι που εχει δεχτει ολες τις πιεσεις μεγαλωνοντας: το αλλο κομματι θα θεσει ορους και περιορισμους προκειμενου να "εγκρινει" τον επαινο και τελικα να μπορεσεις να τον δεχτεις εσυ... Ομολογω πως ο λογος που εκανα την ερωτηση ειναι η εμπειρια που εχω με ατομα που δεν δεχονται τα κοπλιμεντα, κομπλαρουν η ακομα και επιτιθονται στο ακουσμα τους: ο λογος παντα εχει να κανει με προβληματικη αυτοεκτιμηση. Εσυ μου φαινεται πως καταφερνεις να ισορροπησεις απεναντι στο κομματι σου που εχει εσωτερικευσει ολη την πιεση και ολη την κριτικη, αλλα και τη διχαστικη και αντιφατικη σταση της μανας σου (περισσοτερα για αυτο παρακατω)... Sorry που δειχνω να θεωρητικολογω, η αληθεια ειναι πως με εχουν αγγιξει πολυ αυτα που γραφεις απο την αρχη αρχη και εχουν (δυστυχως? λολ) αρκετα κοινα οι παιδικες μας ηλικιες.Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
Ενα μεγαλο μερος απ' τα παραπανω θα μπορουσα να τα εχω γραψει κι εγω... Χμμ. Σε εμενα βγαινει περισσοτερο μια προτιμηση να ειμαι το "ατυπο Νο 2." που λυνει τα προβληματα που η δεν αναλαμβανει κανεις αλλος η και δεν τα βλεπει καν. Για να γινω και λιγο κυνικος/αυτοκριτικος, ειναι αυτος ενας τροπος να μην χρειαζεται να ειμαι επισημα leader (με ολο το αγχος που συνεπαγεται), ενω παραλληλα σε επιπεδο ουσιας ειμαι πιο σημαντικος και απ' τον Νο 1. Πισω απο αυτη τη δηθεν συμβιβαστικη σταση βεβαια βλεπω πλεον αφενος την ελλειψη πληρους αυτοπεποιθησης (να μη θελω να ειμαι leader) αφ' ετερου τον φοβο πως ο ικανοτητες μου θα με αποξενωσουν η ακομη και θα κανουν κακο. Το τελευταιο τελευταιο μπορεις να το αγνοησεις χεχε, ολο αυτο φοβαμαι και τελικα αλλιως καταληγω να πληγωνω τους αλλους, γκουχ. Anyway, moving on...Quote:
Ομολογώ ότι η ιδέα να είμαι leader με ανακατεύει λίγο, αν και δεν έχω βρεθεί και σε τόσες πια σχετικές περιπτώσεις. Σε όσες φάσεις όμως θα μπορούσα να εφαρμόσω τέτοιους ορους (κατασκήνωση, παιχνίδια, θεατρικές ομάδες κτλ), πάντα ήμουν το δεξί χέρι, η κινητήριος δύναμη, "the man behind the curtain", το άτομο που ουσιαστικά κινούσε τα νήματα αλλα δεν φαινόταν ως επικεφαλής, το άτομο στο οποιο ο αρχηγός/ηγέτης/επικεφαλής βασιζόταν για να ελέγχει την κατάσταση και να βρίσκει λύσεις (πχ δεν αποφάσισα ποτε ούτε κατά τύχη ποιο έργο θα ανεβάσουμε, αλλα το πως και ποτε θα ανεβεί, ποιος θα παίξει ποιον ρολο, κουστούμια, σκηνικά κτλ ήταν δικη μου υπόθεση). Μου αρέσει να μου δίνει κάποιος άλλος έναν στόχο (είμαι εκνευριστικά αναποφάσιστη οποτε με ανακουφίζει και λίγο) και μετά να μένει σε εμενα η δευτερεύουσα δουλειά. Μου αρκούσε ότι τα υπόλοιπα μέλη, συμπεριλαμβανομενου του leader, ήξεραν μέσα τους ότι εγώ έδινα τον ρυθμό στην ομάδα, χωρίς απαραίτητα να την κατευθύνω όπου εγώ θέλω… το ποιος θα πάρει το credit λίγο με απασχολεί, αρκεί η εφαρμογή να γίνει με τον δικό μου τρόπο. Λόγω τελειομανίας, ήταν και ένα guarantee ποιότητας αν θέλεις… και παραδόξως, κανένας ποτε δεν είχε πρόβλημα με αυτό :D
Συμπασχω Ντιζακι. Εξισου κακο με το να σε πιεζει ενας γονεας να πετυχεις τους *δικους του* στοχους ειναι και το να κρατα αντιφατικη σταση πανω σε αυτο - βασικα πανω σε οτιδηποτε που σου εχει ηδη φορτωσει. Αν και τα δικα μου θεματα ειναι με την γονεϊκη αδιαφορια και οχι με την πιεση για επιτυχια κλπ (οποτε ρεπω προς αδρανεια και καταθλιψη και οχι προς τελειομανια και αγχος) η αντιφατικη σταση ειναι κατι που το εχω βιωσει κι εγω. Αλλα και εσωτερικευσει... Κατι που εμαθα με οδυνηρο τροπο ειναι πως εσωτερικευουμε τοσο τις πιεσεις οσο και τις αντιθεσεις μεγαλωνοντας. Οι τελευταιες ειναι που μας χωριζουν στα δυο περισσοτερο... Ξερεις, διαβαζω αυτα που γραφεις κατα καιρους για την διπροσωπη (ας μου επιτραπει η λεξη) σταση της μητερας σου και μενω με το στομα ανοιχτο... Ουσιαστικα ειναι αδυνατο να την ευχαριστησεις ο,τι και αν κανεις, κι ακομη χειροτερα ειναι μαθηματικα βεβαιο πως θα αντιδρα ολο και πιο ακραια οσο θα επιδιωκεις αυτο που εσυ θελεις και οχι αυτο που θελει εκεινη. Ανησυχω λιγο πως αυτο σε βαζει σε εναν φαυλο για την ωρα κυκλο, οπου κανοντας εσυ τα καλυτερο που μπορεις, για τον εαυτο σου ομως (κανοντας ετσι οχι μονο προσπαθεια για προσωπικη ανεξαρτησια αλλα και για οριοθετηση) οδηγεις αθελα σου τη μητερα σου σε ακομη πιο ακραιες αντιδρασεις ψυχρου-ζεστου - η μαλλον στο να επιλεξει ξανα να αντιδρασει με αυτον τον τροπο. Οποτε πληγωνεσαι ακομη περισσοτερο και εντατικοποιουνται οι "προσπαθειες" να εισαι ακομη καλυτερη κλπ. Το σημαντικο βεβαια ειναι οτι μεσα σε ολα αυτα φυλας τη νησο της ατομικοτητας σου και κανεις αυτο που εσυ θελεις : )Quote:
Originally Posted by DissolvedGirl
Συμφωνω επισης με τον gus πως η αυτοεκτιμηση και η αυτοπεποιθηση εχουν συναισθηματικο θεμελιο πανω απ' ολα. Αλλο δηλαδη αυτοεκτιμηση κι αλλο αυτοαξιολογηση. Αλλωστε κατι αντιστοιχο συμβαινει νομιζω και στο διαπροσωπικο κομματι - αλλο η συναισθηματικη εκτιμηση που εχουμε για καποιον κι αλλο η αξιολογηση θετικων και αρνητικων. Αν και στην πραξη αλληλεπιδρουν πολυ μεταξυ τους, αν υποκαταστησει το ενα με το αλλο καταληγουμε να επιδιωκουμε σχεσεις με μη λογικα κριτηρια με το να προβαλλουμε κομματια του εαυτου μας, να εξιδανικευουμε η να δαιμονοποιουμε. Η αντιστοιχα να αποφευγουμε καποιες σχεσεις επιμενοντας σε μια απογυμνωμενη απο το συναιθημα "αξιολογικη" θεωρηση του αλλου. Καπως ετσι και για την αυτοεκτιμηση πιστευω. Αν ηταν απλως θεμα αυτοαξιολογησης, απλα δε θα υπηρχε το θεμα της αυτοεκτιμησης...
Sorry για το άσχετο της προηγούμενης απάντησης, απλά ήθελα ένα μέρος να καταγράψω τις σκέψεις μου χωρίς να μπορεί να το βρει η μητέρα μου ή κάποιος άλλος που χρησιμοποιεί τον υπολιγιστή.
Entry no12: Wake me up when November ends.
Πονάει. Πονάει να ανασαίνεις. Πονάει να σκέφτεσαι. Πονάει να κλείνεις τα μάτια και να παρακαλάς να μην πονάς πια. Πονάει να εύχεσαι να χάσεις κάθε αίσθηση, γιατί κάθε μία ζωγραφίζει με τη δική της πινελιά τον πόνο και τον μοιράζει σε ό,τι και αν αγγίξεις, ό,τι και αν ακούσεις, όπου και αν κοιτάξεις. Η παρουσία του έχει νοτίσει κάθε πτυχή της ζωής σου, οτιδήποτε είναι γύρω σου υπογραμμίζει το πόσο σου λείπει, και δε θέλεις να σκέφτεσαι τίποτα πια, γιατί στον πόνο της καρδιάς προστίθεται και ο πόνος της σκέψης.
Και ο φόβος, τόσος φόβος, σε επίπεδα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, για λόγους που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα με επηρεάσσουν. Ο φόβος που σαν λέπρα μεταδίδεται στην κάθε μου σκέψη, στην κάθε μου κίνηση, στην κάθε μου ανάσα, και σαπίζει ό,τι αγγίξει, και πέφτει μαζί με κομμάτια από την καρδιά μου. Φοβάμαι τόσο πολύ για αυτόν, να μην του συμβεί κάτι, μην τον στείλουν σε καμία βάση σε χώρες που δεν υπάρχει όχι μόνο ασφάλεια αλλά βασικό επίπεδο ζωής, μην χάσει μέσα στην καταστροφή και τον πόνο τα κομμάτια του που με κάναν να τον λατρέψω, γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν να πηγαίνει στον στρατό για να βρει τη χαμένη του αθωότητα. Φοβάμαι γιατί μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ, και με σκοτώνει που αυτό δεν είναι απλά σχήμα λόγου.
Δεν έχω άλλα όνειρα, στέρεψα πια. Δεν αντέχω άλλα όνειρα, δε γίνεται, πονάει. ΠΟΝΑΕΙ. Πόσο ακόμα να προσπαθήσω, πόσο ακόμα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι θα περάσει, θα τον ξεχάσω, θα είναι καλά όπου και αν πάει, θα τον ξεπεράσω, θα βρεθούμε μετά από χρόνια για καφέ, θα γελάσω πάλι, θα θα θα... Ναι ίσως τα κάνω όλα αυτά ξανά, και ξέρω και τώρα που το γράφω ότι αυτό το "ίσως" είναι βέβαιο... αλλά πονάει η σκέψη. Πονάει, και μου λείπει τόσο πολύ.
Δεν μπορώ να μείνουμε φίλοι, δεν μπορώ να τον περιμένω, και είναι τιμή του που δεν μου το ζητά αλλά θα ήθελα να το έκανε, μόνο και μόνο για να αρνηθώ, και να μην στροβιλίζονται στο μυαλό μου χιλιάδες "ίσως αν". Δε θέλω, δε γίνεται, με πόση απόσταση; Έχουμε υπάρξει τόσα παραπάνω, και δεν μου αρέσουν κατώτεροι συμβιβασμοί. Με πρόδωσε, όχι γιατί επέλεξε μία οδό χωρίς εμένα, όχι γιατί με σκοτώνει να τον σκέφτομαι τόσο μακρυά και σε τόσο κίνδυνο, αλλά γιατί γελάστηκα και έχτισα τα όνειρά μου μαζί του, και ταιριάξαμε τόσο πολύ, και με άφησε να το κάνω. Με προέτρεψε να βάλω το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα θαμπά όνειρα που θυμάσαι πεντακάθαρα όταν ξυπνάς, αλλά στα οποία κανείς ποτέ δεν έχει πρόσωπο. Πως θα τα ζήσω τώρα όλα αυτά μόνη μου, πως θα αντικαταστήσω το δικό του πρόσωπο με το πρόσωπο κάποιου άλλου;
Μου λείπει τόσο πολύ, και τον μισώ γιατί εγκατέλειψε όχι εμένα αλλά το όνειρο. Γιατί μόνο αυτό αξίζει. Προδοσία που δεν μπορώ να συγχωρήσω, γιατί το όνειρο ήταν δικό μου, και το μοιράστηκα μαζί του, και τώρα μου το εκλεψε και δεν έχω άλλο να βάλω στη θέση του.
Και τον μισώ γιατί γλύστρισε μέσα από τις χαραμάδες και γέμισε το δωμάτιό μου με χρώματα, και τώρα το γκρίζο της καθημερινότητάς μου χωρίς αυτόν θα είναι τόσο πιο έντονο.
http://www.youtube.com/watch?v=Y_7avY5NpZ4
Diss,
με πήρε και με σήκωσε το ποστ σου. Ατόφιο συναίσθημα. Άγγιξε, πέρασε κι έφτασε μέχρι το μεδούλι..
Λυπάμαι που πονάς, λυπάμαι γι' αυτόν τον αναπόφευκτο χωρισμό, για την προδοσία που ένιωσες
και που στέρεψες από όνειρα.
Θα σου πω, όμως, και τη σκέψη που μου ήρθε αστραπιαία μόλις τέλειωσε το τραγούδι που άφησες.
Θυμήθηκα τη Valerie στο V for Vendetta κι εκείνο το ανατριχιαστικό γράμμα της. Λέει, λοιπόν, σε ένα σημείο:
''.. but for three years I had roses and apologized to no one''.
Ξέρω ότι η σκέψη αυτή ίσως να μη βοηθάει πολύ τώρα, όμως, βάλε την σ' ένα κουτάκι για αργότερα.
Επειδή έζησες με αυτόν τον άνθρωπο, χάρηκες, γέμισες χρώματα, ονειρεύτηκες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όσο κι αν κράτησε.
Εσύ το έζησες.. Και τέτοιες αλήθειες και ομορφιές μένουν μέσα μας ακόμα και όταν ο άλλος επιλέξει ένα δρόμο /
μια ζωή που δεν μας περιλαμβάνει.
You will grow back like a starfish.. Θέλει χρόνο, αλλά θα γίνει.
Σου το εύχομαι, όπως και να βρεις ξανά τα χρώματα και τα όνειρά σου..
http://www.youtube.com/watch?v=tE0Rk1tj4LY
Ντις...καλημέρα...όπως πάντα κατάφερες να μας μεταδώσεις με άνεση το συναίσθημα σου....:)
Ένα τραγουδάκι με αγάπη..
http://www.youtube.com/watch?v=iToozfJFv8k&feature=related
Entry no13: Looking at life through a loaded gun
Σήμερα με την μάνα μου έφτασα σε όρια που δεν ήξερα καν ότι έχω. Πολύ μίσος, πολλή έχθρα, και ένας κόμπος στο λαιμό να μετατρέπει την οργή μου σε δάκρυα και να με κάνει να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο θύμα... είμαι λοιπόν τόσο απελπισμένη και σε ανάγκη αποδοχής ή έστω αναγνώρισης που δεν τολμώ καν να διατηρήσω το θυμό μου χωρίς να τον μεταμορφώσω σε δάκρυα τύψεων και κούρασης; Θέλω να θυμώσω, να θυμώσω, να θυμώσω... να την στείλω στο διάολο και να κάνω αυτό που πραγματικά με ευχαριστεί, για ΕΜΕΝΑ, για να νιώσω εγώ καλά, για να θυμηθώ πως είναι να θέλεις πραγματικά κάτι και να το κυνηγάς για τον εαυτό σου και όχι για να αποφύγεις κάποιου άλλου την αντίδραση. Αχ πόσο καιρό έχω να το νιώσω αυτό, ποια είμαι τελικά; Τι ξέρω ότι μου ανήκει από τη ζωή μου και είναι ολόδικό μου; Τι μου έχει κάνει και με κρατάει τόσο δέσμια πια;
Δεν την αντέχω αυτή τη γυναίκα. Έχω περάσει πλέον το κομμάτι όπου εκφράσεις όπως "θα με τρελάνει ή θα την σκοτώσω" είναι καθαρά θεωρητικές και υπερβολικές. Το νιώθω κάθε μέρα που περνάω δίπλα της, με ένα μυστρί σιγά σιγά σκαλίζει την επιφάνεια και το άφησα να γίνεται για τόσο καιρό που δεν έχω πλέον σχήμα. Τη μισώ. Θέλω να πεθάνει και δεν υπερβάλλω, και κλαίω που το γράφω και το ξέρω ότι το εννοώ. Δεν αντέχω πια, πόσο ήθελα να ξεφύγω τελείως σήμερα.... έχει έναν τρόπο να μεταλλάσει τη χαρά μου σε ενοχές, και τους δισταγμούς μου σε τύψεις. Είναι τόσο κακό να θέλεις να ονειρεύεσαι; Είναι τόσο ανούσιο να προσπαθείς ακόμα και αν οι συνθήκες είναι δύσκολες; Είμαι κορόιδο που ακόμα επιμένω να έχω δικαίωμα επιλογής στη ζωή μου; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν απλά της επέτρεπα να εφαρμόσει τη δική της σοφία στις δικές μου εμπειρίες.
Τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι ουσιώδες. Τίποτα δεν είναι σωστό ή νορμάλ. Τίποτα από αυτά που θέλω δεν είναι εφικτό ή αξιο καν συζήτησης. Τίποτα δεν μου ανήκει και της χρωστάω για τα πάντα, που με μεγάλωσε, που με ανέχτηκε, που με γέννησε. Είμαι ένα πρόβλημα από μόνη μου και ό,τι αγγίζω το μολύνω με πικρία και δυστυχία. Είμαι ένα ψίγμα ατόμου που προτιμά την υποχώρηση από τη σιωπή και τη φυγή από τη διαμάχη γιατί αυτό που ονομάζω ανεξαρτησία είναι αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικότητας... ένα ψίγμα ατόμου που νομίζει ότι σπουδές και μόρφωση υποκαθιστούν την πραγματική αξία ενός ανθρώπου... που πιστεύει ότι η ευγένειά του καλύπτει την κακία που ξεβράζει η ψυχή του από τα μάτια του... τι άλλο άκουσα σήμερα Θεοί του κόσμου; Γιατί να τα ακούσω όλα αυτά; Και ακόμα χειρότερα, γιατί τα πιστεύω;
I want to fade away...
ντισολβντ, γυρνα σε σενα, στο συναισθημα σου. φαντασου εναν κυκλο. Αυτος ο κυκλος εισαι εσυ, ειναι γεματος απο τα συναισθηματα σου και απο σενα. Τι λενε αυτα τα συναισθηματα; οτι εισαι οκ, οτι εισαι καλα, οτι ξερεις τι θελεις και τι νιωθεις κτλ κτλ. Οταν νιωθεις οπως περιγραφεις παραπανω, γεμιζοντας θυμο και ενοχες, ο κυκλος αυτος εχει αδειασει, ειναι κενος, εχεις χασει επαφη με εσενα, και ετσι εχουν χωρο να μπουν σκεψεις και συναισθηματα που σου γεννανε αλλοι και δεν ειναι δικα σου, και αυτο σε κανει να υποφερεις, γιατι εσυ δεν εχεις λογο να αισθανεσαι ασχημα οσο ο κυκλος ειναι γεματος με εσενα. Αλλα οταν οι κοντινοι σου ανθρωποι οπως η μανα σου το νιωθουν αυτο, θυμωνουν, γιατι αλλιως θελουν να εισαι, τους προξενει φοβο το να εισαι ο εαυτος σου, δεν καταλαβαινουν πως ειναι δυνατον να ειναι κανεις ο εαυτος του, και παρατασσουν ολοκληρα σχεδια και συμπεριφορες για να σου αποστραγγιξουν απο τον εαυτο σου, να μην εχεις εμπιστοσυνη σε εσενα, να μη ζεις με λιγα λογια. Καθε φορα που πας να αισθανθεις ασχημα, σκεψου τον κυκλο που εισαι εσυ, και οτι δεν υπαρχει λογος να αδειασει για να μπουν τα συναισθηματα των αλλων μεσα σου. ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ.
Entry no14: Αχ Dissolvάκι Dissolvάκι ξύλο που θα το φας
Τώρα βάζω το κεφάλι μου στο στόμα του λύκου και της παρέας του, αλλά σήμερα πραγματικά είχα μια σκασίλα! Μετά από σχετική ερώτηση χρήστη για το τι με κρατάει στο φόρουμ, έπεσε πολλή σκέψη. Είναι πολλά και καλά που με κρατάνε εδώ, και ίσως αύριο το πρωί να κάνω και την αντίστοιχη "καλή" λίστα, αλλά σήμερα έχω αϋπνίες, έσπασα τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου στο γκαράζ, και έριξα και έναν καυγά με την κολλητή μου... οπότε ναι, είμαι εριστική και τα χώνω σε αυτό το entry, και συγνώμη προκαταβολικά!
ΤΙ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ
Για να αρχίσουμε από τα αθώα, το όριο εισερχο-εξερχομένων μηνυμάτων. 50 είναι πολύ λίγα, και δεν είναι σαν το παλιό το φόρουν που το κάθε μήνυμα περιλαμβανόταν στο επόμενο οπότε μπορούσες να κρατήσεις απλά το τελευταίο από μια σειρά μηνυμάτων, να σβήσεις τα υπόλοιπα για περισσότερο χώρο, και να έχεις ακόμα όλη τη συζήτηση... Sucks big time...
Άτομα με "κατάθλιψη". Περνάς μια φάση δύσκολη και ζορισμένη, έχεις σκοτούρες και γεγονότα που σε θλίβουν, είσαι για ένα μήνα μες την απάθεια... άντε το βαφτίσαμε κατάθλιψη, να πάμε σε γιατρό, να μας βοηθήσει, να μας χαπακώσει να το ξεπεράσουμε... Έλεος ρε παιδιά, όλος ο κόσμος περνάει τέτοιες φάσεις, και ακόμα περισσότερο στην εποχή που ζούμε που το μέλλον διαφαίνεται αβέβαιο στην καλύτερη. Βαφτίσαμε την στενοχώρια κατάθλιψη, και θέλουμε η ζωή μας να μην περνάει φάσεις που σέρνεται στον πάτο ή, αν περνάει, να μην κρατάνε πολύ ή, αν κρατάνε, να μας βοηθήσει κάποιος να το ξεπεράσουμε ή, αν δεν μπορεί ή θέλει να μας βοηθήσει, να μας συμπαρασταθεί για το βάσανο που περνάμε επειδή "έχουμε μια ατονία τελευταία και δεν αισθανόμαστε δύναμη και αυτοπεποίθηση". ΑΥΤΟ είναι αρρωστημένη κατάσταση, και όχι ΔΕΝ ονομάζεται κατάθλιψη...
Άσε που εννοείται ότι "δεν φταίω εγώ", φταίει η κακούργα η κοινωνία, η παγκοσμιοποίηση, οι άντρες/γυναίκες, ο καπιταλισμός, ο κόσμος, ο παγωτατζής που δεν είχε παγωτό κεράσι και η θεία μου η Λόλα που δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση όσο σέξυ την παρουσίαζε το τραγούδι. Όχι για να μην νομίζεται ότι έχω εγώ σχέση με την κατάστασή μου και το τι την προκαλεί/προκάλεσε, εγώ απλά περπατούσα στον δρόμο και μου ήρθε μια "κατάθλιψη" στο κεφάλι... Έλεος!
"Είμαι καινούριο μέλος, νέος, ωραίος, μορφωμένος, μόνος και έχω 2964 μηνύματα". Και άντε αυτό είναι από μόνο του αμελητέο... έλα όμως που παραπονιέμαι ότι έχω κατάθλιψη, και τι φταίει, γιατί δεν έχω φίλους, είμαι μόνος ρε παιδιά. Έλα ρε, τι μου λες, δεν σου φαίνεται, με ένα μήνα συμμετοχή, νυχθημερόν παρουσία στο φόρουμ, και τα μηνύματα στις χιλιάδες. Μήπως να ξεκουνούσες τον κωλαρίκο σου να γραφτείς σε κανέναν εθελοντικό σύλλογο ή όμιλο ή σεμινάριο ή οτιδήποτε που θα σε βγάλει από το σπίτι σου, όπως σου έχουν προτείνει ήδη 38 μέλη, 297 φορές, στα 924 θέματα που έχεις ανοίξει; Οι φίλοι δεν έρχονται να σου χτυπήσουν την πόρτα, εσύ πας πόρτα πόρτα μήπως και βρεις κανέναν να ταιριάξεις. Μήπως αντί να απαντάς στο κάθε θέμα, και να περνάς τον καιρό σου σε έναν χώρο κατά βάση γεμάτο με προβλήματα και δυσάρεστες εμπειρίες, πιστεύοντας παντελώς λανθασμένα ότι, βοηθώντας κάποιον τρίτο, γίνεσαι και εσύ καλύτερα, να διάβαζες κανένα χαρούμενο βιβλίο, να έβγαινες μια βόλτα να αγοράσεις λουλούδια για να κάνεις το περιβάλλον σου πιο ευχάριστο, και να μην επέβαλες στον εαυτό σου να περνάει τον χρόνο του περιβαλλόμενος από άλλων ανθρώπων τις στενοχώριες;
Ή μήπως πιστεύεις ότι, με το να διαβάζεις έστω μόνο το δικό σου θέμα ξανά και ξανά, τις απαντήσεις και τις συμβουλές, θα λυθεί το πρόβλημα από μόνο του; Περισσότερο θα σε ρίχνει παρά θα σε ανεβάζει. Χαίρομαι τόσο πολύ όταν, μετά από ένα θέμα, το μέλος που το άνοιξε εξαφανίζεται από το φόρουμ, γιατί με κάνει να πιστεύω ότι βρήκε τη λύση στο πρόβλημά του και δεν μας χρειάζεται πια... αχρείαστοι να είμαστε!
Οι διάλογοι σαν από Instant Messengers. Φτιάχνει κάποιος ένα θεματάκι όπου ανοίγει την καρδιά του, βγάζει τα σώψυχά του και ζητάει υποστήριξη. Του απαντάμε ωραία και καλά από το πρωί μέχρι το βράδυ, και πάει ο άνθρωπος για ύπνο λίγο καλύτερα και με ελπίδες για την επόμενη μέρα... Και σκάνε μύτη οι παπαρολόγοι του φόρουμ και σε 1 ώρα έχουν γεμίσει δεκάδες σελίδες με απαντήσεις της μιας σειράς, άσχετου κουτσομπολίστικου περιεχομένου, ή δικού τους προσωπικού κολλήματος... Και ξυπνάει ο κακόμοιρος το άλλο πρωί να αναπτερώσει το ηθικό του, και πέφτει σε 284 σελίδες αστείρευτης ρηχότητας και προφανούς μαλάκυνσης. Τι σας φταίει ρε παιδιά ο άλλος; ΙΜ εσείς δεν έχετε; Και αν δεν έχετε, να βάλετε! Γιατί συνήθως εξελισσεται σε...
Ανταλλαγή απωθημένων. Να σου οι μπηχτές, οι βρισιές, οι υπόνοιες, τα αόριστα κατηγορητήρια, και το μου την είπες σε εκείνο το θέμα οπότε ήρθα τώρα σε αυτό το θέμα να στα κάνω μπουρδέλο, αλλά δεν είμαι κακός άνθρωπος, απλά βγάζω κακία, αλλά οχι ρε συ, δε φταίω εγώ, η κατάστασή μου φταίει για το σύνδρομο "ανοίγω το κουλό μου και όποιον πάρει ο χάρος" γιατί πάνω από όλα, έχουμε δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ελευθερία έκφρασης. Γενικά μια κατάσταση "άνοιξαν οι βόθροι, πάμε για μπάνιο" από κατά τα άλλα άτομα επιπέδου που οι υπόλοιποι τους κηνυγάνε στο φόρουμ να τους την πουν και όλοι θέλουμε να τους μοιάσουμε.
Οι απειλές αναφοράς σε προσωπικά μηνύματα. Tι το αναφέρεις ρε παιδί, θα μαζευτεί λες ο άλλος από τον φόβο του μήπως το δημοσιεύσεις; Εδώ δεν ντράπηκε να στο στείλει in the first place, το αν το πεις σε άλλους θα τον νοιάξει; Άσε που εκτός ότι σε προκαλεί να το δημοσιεύσεις -και εσύ που κολώνεις- ονοματίζεσια μετά κότα, και ο άλλος ξέρει ότι ό,τι απείρως πιο χοντροειδές και να σου στείλει μετά από αυτό ΔΕ θα το δημοσιεύσεις, μας κρατάς και σε περιέργεια! Αν είναι πράγματι τόσο κακό, δημοσίευσέ το και κάνε τον ρεζίλι, να ξέρουμε και οι υπόλοιποι να φυλαχτούμε... αλλιώς κράτα τα προσωπικά περιεχόμενα στα προσωπικά μηνύματα και τελείωνε, γιατί θα καταλήξουμε να πιστεύουμε ότι πράγματι δεν υπήρχε καν μήνυμα!
Και μην πει κανείς "η δημοσίευση προσωπικών μηνυμάτων επιφέρει αποκλεισμό από το forum" γιατί δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο στους κανόνες. Το μόνο που λέει -και πολύ καλά κάνει- είναι για μη δημοσίευση προσωπικών δεδομένων, ονόματα, ηλικίες, διευθύνσεις κτλ. Όλα τα υπόλοιπα είναι free for all to share.
Και τέλος Η κατάπτωση του φόρουμ. Όταν προτωμπήκα στο φόρουμ, τα θέματα για τα οποία συζητούσαμε ήταν βαθιά προσωπικά, αντικειμενικά σοβαρά, και η πλειοψηφεία συμμετείχαμε με συμπόνια, και διάθεση συμπαράστασης. Έχει αρκετό καιρό που αισθάνομαι σαν να διαβάζω τις σελίδες από φόρουμ του στυλ "Αγαπητή Μαίρη"... μήπως έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς είναι ή χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης; Όχι ρε φίλε, το πόσο μεγάλος είναι ο προστάτης σου ΔΕΝ είναι κάτι για το οποίο χρειάζεσαι βοήθεια. Όχι ρε κοπελιά, το ότι το αγόρι σου δεν μοιράζεται μαζί σου τις φαντασιώσεις του και αυνανίζεται με πορνό στο διαδίκτυο ΔΕΝ είναι κάτι για το οποίο χρειάζεσαι υποστήριξη. Αν σε απατάει ο άντρας σου, δε θέλεις ψυχολόγο, δικηγόρο θέλεις, και αν θέλεις κάποιον να σου πει ότι χρειάζεσαι δικηγόρο, μην απορείς γιατί σε απατάει ο άντρας σου.
Ουφ τα είπα και ξέσπασα. Προσωπικές μου απόψεις, δεν έχω κανένα συγκεκριμένο μέλος στο μυαλό μου, αν κάποιος νομίζει ότι τον στόχευσα προσωπικά, sorry φίλε αλλά έχεις τη μύγα και μυγιάζεσαι. Και μπορεί να ήταν post-midnight rant, αλλά το θέμα με τη χωρητικότητα και τη χρηστικότητα των προσωπικών μηνυμάτων να το αλλάξουμε βρε παιδιά...
....έχω κουραστεί να σου λέει πόσο άμεση και εύστοχη είσαι όταν γράφεις, (εκτός από τις φορές που σε πιάνουν τα ρομαντικά σου και με ταξιδεύεις...:).
Σήμερα μου βγήκε πιο ρομαντικό, έγραψα και στο θέμα της λίλιουμ και μπήκα σε mode ερωτικό... Εχθές μόνο που δεν έκανα πόλεμο (με το μαξιλάρι μου βέβαια, αλλά τι φταίει και αυτό το καημένο;) και περισσότερο για το αμάξι γιατί ήθελα να το πάρω σήμερα! Με ενοχλεί να εξαρτώμαι από άλλους, και μου αρέσει να οδηγώ κιόλας. Anyway ευχαριστώ κοπελιααααααααα!
Τα 50 μηνυματα ειναι οντως πολυ λιγα. Ας τα κανουμε διπλασια...αν και εγω δεν λαμβανω πολλα ετσι κια αλλιως μερικες φορες ομως γινεται συζητηση και πριν το καταλαβεις τσουπ γεμισανε και αντε σβηνε.
Ντις μου αρεσει οταν γινεσαι....καυστικη λολ.
Ετσι μου ερχεται να ανοιξω νημα ....τα κακως κειμενα του φορουμ και να γραφουμε ο καθενας με τι...στραβωνει , αλλα ξερω οτι θα αρπαχτουμε οποτε αστο:P (Θα δουμε).
Να σου πω, όντας βετεράνος του φόρουμ, θα μπορούσες να δώσεις την πιο σφαιρική ανάλυση επί του θέματος. Πάντως δίκιο έχεις ότι θα τσακωθούμε, γιατί θα μπει καμιά κυράτσα (ή κυράτσος, η μαλθάκυνση δε γνωρίζει φυλετικές διακρίσεις) και θα αρχίσουν τα "αφού σε χαλάει το Α και το Β γιατί μένεις", αγνοώντας το ότι η συζήτηση γίνεται προς βελτίωση των κακών κειμένων και όχι απλά για γκρίνια. Αλλά παλιά μου τέχνη κόσκινο...Quote:
Originally Posted by keep_walking
το λιγοτερες ταυλιαρες δεν ειναι τι θελουμε, ειναι παλι τι δε θελουμε, δλδ δε θελουμε αλλες ταυλιαρες :P
Βρε ας είναι και ταυλιάρης και ταβλαδόρος ο άλλος, δικαίωμά του, αρκεί να μην το κάνει θέμα... στην κυριολεξία, σαν τον άλλο με το "Ψάχνω κοπέλα"! Και εμένα με πιάνουν τα ταβλιακά μου ώρες ώρες... αλλά αν θα ήθελα κάτι να αλλάξει για αρχή, θα ξεκίναγα με το μέγεθος του φακέλου των εισερχομένων, και μετά θα πήγαινα στο instant messaging / bitch fight θέμα... αν είναι να σκυλοβριστούμε, ας γίνει πριβέ και όχι στο θέμα κάποιου που ήρθε με ανάγκη για βοήθεια και συμπαράσταση :(
...αχ...τι ωραία!!!
Μισώ που κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να σβήνω πολύτιμα υ2υ..:(
Ας έμπαινε τουλάχιστον μια εφαρμογή που να μπορούσαμε να τα αποθηκευσουμε στους φακέλους που φτιάξαμε χωρίς νόημα.....
Σορι, να πω και κατι άλλο...
Ας μη το κάνουμε δώ. Είναι πολύ ωραίο το ημερολογιο σου ντις για να το μεταβάλλουμε σε αρένα...:ρ
Ας φιλοτιμηθεί κανένα προκομένο μελος, (βλεπε κηπ)....να ανοίξει κάτι ανάλογο να το συζητήσουμε.
Fair Warning: Το περιεχόμενο αυτού του ημερολογίου είναι σόκιν... Όποιος δεν το αντέχει, sorry. Είναι το θέμα μου, και όσο είμαι εντός, εκτός και επί τα αυτά, γράφω ό,τι θέλω όπως θέλω.
Εξαιρετικά αφιερομένο στην παρέα του chat, Remedy, Ξωτικό, Άρκτος, Sofia, Milton, glafkos, marina38, Empnefsths (ποιον ξέχασα; α και η Lou!) και ιδιαίτερα στα άτομα που με ενθάρρυναν να γράψω: την Ιberis (always and forever uber-amazing), τη Θεοφανία (που πάντα την φαντάζομαι ξανθιά αμαζόνα να καίει καρδιές και χωριά), και τον keep (γιατί στο μυαλό μου, πάντα θα είναι ένας γούτσου 28χρονος!)
Entry no15: Μέχρι την τελευταία της σταγόνα.
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, υγρό και σιωπηλό. Οι τοίχοι πάλλονταν από την αποπνικτική Αυγουστιάτικη ζέστη, και ο χρόνος έμοιαζε να αναβλύζει και να κυλάει νωθρά στους τοίχους. Παρά την σιωπή και τη φαινομενική ακινησία, η ένταση ήταν απτή, και η ατμόσφαιρα έτοιμη να εκραγεί, όπως ο νεαρός αμαθής κρατά την ανάσα του πριν το πρώτο του φιλί. Ο αέρας, πηχτός και θαμπός, είχε μυρωδιά από ροδάκινο, και οι λιγοστές ηλιαχτίδες που ξέφευγαν ανάμεσα από τις γρίλιες, ζωγράφιζαν με το καυτό τους άγγιγμα, πύρινες πορείες για ανεξερεύνητα μονοπάτια στο σώμα της.
Γονατιστή πάνω στα υπόλευκα σεντόνια, νωπά με ιδρώτα και χυμούς της ζωής, η Ν. ήταν ακίνητη, αμίλητη, με το βλέμμα της καρφωμένο στο στρώμα και τα χείλη της σε μια βουβή παράκληση. Διάπλατα ανοιχτά και τεντωμένα πάνω από το σκυφτό της κεφάλι, τα χέρια της ήταν δεμένα με λευκό σατέν στον ουρανό του κρεβατιού. Τα μαλλιά της, ανακατεμένα και υγρά, μπροστά της, κολλούσαν στο μέτωπο και το σώμα της, κρύβοντας την ανάγκη που ξέφευγε από τα σμαραγδί της μάτια. Η ανάσα της ήταν πειθαρχημένη, αργή και βαθειά, και μόνο το ανεπαίσθητο τρέμουλο στα γόνατά της πρόδιδε ότι είναι ακόμα ζωντανή.
Μια γεμάτη σταγόνα ιδρώτα ξετρύπωνε που και που από τον μελαχρινό χείμαρρο των μαλλιών της, μένοντας στο λαιμό της μόνο ώσπου ένα απαλό τρεμούλιασμα από το σώμα της να την ωθήσει να κυλήσει. Όπως ξεκινά το μακρύ της ταξίδι, εξερευνώντας την σπονδυλική της στήλη της Ν., περνώντας πάνω από γρατζουνιές και δίπλα από δαγκωνιές που διακοσμούσαν το κατάλευκό της δέρμα, ένα πνιχτό βογγητό ξέφυγε από τα κατακόκκινα, σχεδόν ματωμένα χείλη της κοπέλας, μάρτυρες της αδυναμίας της να το πνίξει ξανά και ξανά. Η Ν. κράτησε την ανάσα της, η καρδιά της χτυπούσε πλέον ηχηρά στο σφριγηλό της στήθος, αλλά απτόητη η σταγόνα συνέχισε την μαρτυρική κάθοδο στην καμπύλη της μέσης της, κερδίζοντας σε όγκο καθώς πότισε το λουλουδένιο της τατουάζ, πρωτού χαθεί ανάμεσα στα ροδισμένα της μάγουλα.
Όμως εκεί κατοικούσε μια διψασμένη γλώσσα, ενεδρεύοντας στα βάθη ανάμεσα στα χείλη της, χρονοτριβόντας ανέμελα στην αρμυρή υγρασία. Ξυπνημένη γλυκά από τον αναστεναγμό, βγήκε από τη ζεστή, υγρή σπηλιά της να πιάσει τη σταγόνα με την άκρη της, και να τη σύρει πάνω στα τα πρησμένα χείλη, σε μια ερεθισμένη κλειτορίδα. Πεινασμένα δόντια έκλεισαν γύρω από το παλλόμενο κομμάτι σάρκας, και η Ν. έσφιξε τις παλάμες της γύρω από τα τεντωμένα της δεσμά, προσπαθώντας μάταια να κρατηθεί. Και καθώς η ανηλεής γλώσσα άπλωσε μεθοδικά τη σταγόνα πάνω του, μια πνιχτή κραυγή έσπασε την εκκωφαντική ησυχία.
Λες και ήχησε καμπάνα σινιάλου, η γλώσσα γλύστρησε μπροστά και τα δόντια έσφιξαν τον κλοιό τους, κάνοντας το κεφάλι της Ν. να τιναχτεί, και τα μαλλιά της να μαστιγώσουν την κυρτή της πλάτη. Δάχτυλα που ελλόχευαν πίσω της χύμηξαν στο σώμα της, εξερευνώντας το με πείσμα και χωρίς αιδώ, τρυπώνοντας σε κρυφές πτυχές και μπήγωντας τα νύχια τους σε κάθε περιοχή που κατακτούσαν. Σαν κύμα που σκάει στην ακροθαλασσιά, η γλώσσα έγλυφε συνεχώς και πιο έντονα, γράφοντας το όνομά της ξανά και ξανά στο ερεθισμένο δέρμα. Ανίκανοι πλέον να πνιγούν, ικετευτικοί αναστεναγμοί και κραυγές λύτρωσης γέμισαν το δωμάτιο, αντηχώντας για ώρα στο τελευταίο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού, μέχρι η γλώσσα να νιώσει τις δονήσεις να υποχωρούν, και το τελευταίο τρέμουλο να ξεμακραίνει στο χρόνο. Αδύναμη και παραδομένη, η Ν. ένιωσε ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται ανάμεσα στα πόδια της, και ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά της. Τα δάχτυλά της χαλάρωσαν, έγειρε το κεφάλι της μπροστά ξανά, τα δόντια της ελευθέρωσαν τα ματωμένα της χείλη, και η ανάσα της επέστρεψε νικημένη στον σιωπηλό, πειθήνιο ρυθμό της.
Και μόνο τότε η γλώσσα, χορτασμένη, ικανοποιημένη, με μια τελευταία αργή κίνηση πιέζοντας από τη σχισμή ανάμεσα στα μάγουλά της ως την ηβική γραμμή, υποχώρησε ξανά μέσα της, παραμονεύοντας μέχρι την επόμενη σταγόνα.